Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

Κύριε Ιησού Χριστέ


Κύριε Ιησού Χριστέ
Παντοδύναμε και Παντοποιέ
Σε δοξάζω και με πόνο
Στο ψυχικό σου φωνάζω
Ο αμαρτωλός εγώ ανήκω
Σε σένα που με έστειλες
Να κατοικήσω πάνω στη γη
Συ ξέρεις Κύριε
Και την διαμονή που με έχεις ορίσει
Να παραμείνω πάνω στη μολυσμένη γη.
Όλα είναι ρυθμισμένα
Από Σένα τον Καλό Ποιμένα
Σε παρακαλώ να κυβερνήσεις
Και το δικό μου ψυχικό. Αμήν.

http://lllazaros.blogspot.com.eg/

Το νόημα της ζωής


Μερικοί λένε πως η ζωή μας
Είναι αρκετά σύντομη.
Νομίζουμε όμως πως από μόνοι μας
Συντομεύουμε το χρόνο της ζωής μας
Από την κατάχρηση
Την παράχρηση
Και την ηθοφθορία.
Αν τη ζωή τη χρησιμοποιήσουμε
Με σεβασμό, περίσκεψη και φειδώ
Είναι σίγουρα αρκετά μεγάλη.
Ο άνθρωπος γενικά δεν εκτιμά τον χρόνο
Τον αφήνει να κυλά ανεκμετάλλευτα, τον σπαταλά εύκολα
Δεν τον αξιοποιεί, δεν τον χρησιμοποιεί χρήσιμα.
Οι άνθρωποι ζουν συχνά ως επιγείως αθάνατοι.
Δεν εξαγοράζουν τον καιρό, παρά το ότι οι ημέρες είναι αρκετά πονηρές.
Ο χρόνος μακραίνει όσο ο άνθρωπος αυξάνεται πνευματικά
Όσο πλησιάζει το βάθος και την ιερότητα του νοήματος της ζωής...
Μερικοί γέρασαν χωρίς να ζήσουν όντας γέροι και νέοι γέρασαν προτού να μεγαλώσουν.
Φοβούνται τον θάνατο, παρότι δε γνωρίζουν να ζήσουν.
Χάνουν τη ζωή μέσα από τα χέρια τους δίχως να τη ζήσουν.
Δεν ξέρουν ούτε τι είναι ζωή, ούτε τι είναι θάνατος
Ούτε πιο είναι το ουσιαστικό νόημα της ζωής του ανθρώπου.
Τον θάνατο πιο πολύ τον φοβούνται όσοι ελέγχονται από τη συνείδησή τους
Όσοι δεν βελτίωσαν την πνευματική τους ταυτότητα
Όσοι παρασύρθηκαν από τις ηδονές του βίου.
Η πνευματικότητα του ανθρώπου αντιστέκεται ισχυρά στη φθορά και στη βλαπτικότητα
Που μπορεί να προκαλέσει ο χρόνος.
Η γαλήνη στην ψυχή του ανθρώπου μπορεί να σκηνώσει μόνιμα
Μόνον κατόπιν σκληρού διωγμού της κακίας.
Η εμπιστοσύνη στη θεία πρόνοια θα συνδράμει σημαντικά σ’ αυτή την επίτευξη.
Ο φιλόσοφος Σενέκας λέγει πως
Το θέμα όμως δεν είναι ότι έχουμε λίγο χρόνο ζωής
Αλλά ότι σπαταλάμε μεγάλο μέρος του.
Αν ο άνθρωπος παρασυρθεί στο κυνηγητό
Της ηδονής, της πολυτέλειας, της δόξας και της ευδαιμονίας
Δεν θα καταλάβει πως πέρασε μια ολόκληρη ζωή.
Η ακόρεστη φιλοχρηματία, η μέθη, η οκνηρία, η φιλοδοξία, η απληστία, η ραδιουργία
Ταλαιπωρούν πολύ τον εραστή τους.
Τα πάθη δεν αφήνουν τον εργάτη τους να δει την αλήθεια.
Οι απολαύσεις καθηλώνουν τον άνθρωπο χαμηλά
Και δεν τον αφήνουν να ανυψωθεί από τα γήινα.
Πολλοί θαυμάζουν τους πλούσιους
Δεν γνωρίζουν όμως τι φουρτουνιασμένες θάλασσες κουβαλούν μέσα τους.
Πολλοί λίγοι θα μπορούσαν άνετα να πουν πως είναι ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους αρκετά.
Δεν του έδωσαν τον χρόνο που δίκαια ήθελε
Δεν τον άκουσαν προσεκτικά
Δεν τον είδαν κατάματα
Δεν τον ανέκριναν αυστηρά
Δεν τον γνώρισαν ποτέ καλά.
Για αυτό δεν ήσουν ήρεμος, ατάραχος, άφοβος και υπομονετικός.
Λησμονήσαμε για τα καλά ότι είμαστε θνητοί και περαστικοί από εδώ.
Όσο και αν ξεγελά με διάφορους τρόπους ο άνθρωπος τον εαυτό του
Πάντα κατά βάθος θα ζητά την πραγματική ανάπαυση.
Ένας σοφός ρωμαίος αυτοκράτορας χαιρόταν
Και μόνο στη σκέψη του πότε θα απαλλαγεί του μεγαλείου του θρόνου του
Για να αναπαυθεί αληθινά.
Όταν ο άνθρωπος ασχολείται με πολλά, μεριμνά και τυρβάζει
Δεν μπορεί να συγκεντρωθεί κάπου και να αποδώσει
Δεν έχει καιρό να ζήσει ελεύθερα.
Πολύ συχνά οι άνθρωποι είναι κουρασμένοι από το παρελθόν και το παρόν.
Προσπαθούν να ζήσουν ένα καλύτερο μέλλον
Δίχως να κάνουν όμως τίποτε το σημαντικό γι΄ αυτό.
Η ζωή κυλά και ο άνθρωπος βυθισμένος στις πολλές ασχολίες του δεν τον παρατηρεί.
Απορεί πώς πέρασαν τόσο γρήγορα τόσα χρόνια.
Πιο σύντομη βρίσκουν τη ζωή σίγουρα οι πολυάσχολοι άνθρωποι.
Στη ζωή δίνουμε εξετάσεις.
Αν νικήσαμε τα πάθη μας
Αν αγαπήσαμε την αγάπη
Αν μισήσαμε την κακία
Αν γνωρίσαμε τον εαυτό μας
Αν συναντήσαμε τον Θεό.
Τότε έχουμε βρει τον σκοπό
Τον στόχο
Το νόημα της ζωής.
Έχουμε κερδίσει τις εξετάσεις.
Αισθανόμεθα μύρο αιωνιότητος.
Δε φοβόμαστε τον θάνατο.
Δε μας κουράζει η ζωή.
Μετανοούμε
Ελπίζουμε.
Χαιρόμαστε.

Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης
http://lllazaros.blogspot.com.eg/

Καθοδήγησε Κύριε τα διαβήματά μας


Κύριε Ιησού Χριστέ
Πόσο πολύ απέχουμε
Απ΄ όλα εκείνα τα οποία
Με την ίδια τη ζωή σου μας εδίδαξες!
Πόσο πολύ ξένοι είμαστε ακόμα μαζί σου...
Κύριε , φώτισε το σκοτισμένο μας μυαλό
Χάρισε μας, αγάπη από την αγάπη σου
Δώσε μας πραότητα απ΄ την πραότητά σου.
Κάνε ν΄ ανθίσει στις καρδιές μας
Εκείνο το ομορφότερο απ΄ τα λουλούδια Του Παραδείσου
Που λέγαμε, η Ταπείνωση!
Ενίσχυσέ μας με υπομονή, καλοσύνη, συγχωτητικότητα.
Κάνε την καρδιά μας ευρύχωρη , να χωρά σ΄ αυτήν ο αδελφός μας
Ανεκτική, καταδεκτική, καλοσυνάτη...
Κύριε, δίδαξε μας Εσύ, πως να συμπεριφερόμαστε σε κάθε περίπτωση
Γιατί ο εγωισμός μας, μας οδηγεί σε λάθος ενέργειες
Και κάθε φορά γινόμαστε τα άτακτα πρόβατα
Που ξεγλιστρούν και φεύγουν από την ποίμνη Σου.
Καθοδήγησε Κύριε τα διαβήματά μας
Προς εργασίαν των Θείων Εντολών Σου! Αμήν!

http://lllazaros.blogspot.com.eg/

Ο μοναχός και το κιονόκρανο...


Πριν μερικά χρόνια ένας καλόγερος της μονής του Αγίου Σάββα βγήκε για δουλειές-διακονίες του μοναστηριού με ευλογία.Ηταν να περάσει και από το Προσκύνημα εδώ.
Διαβαίνοντας ένα χωριό αλλοθρήσκων είδε με έκπληξή του μιά αλλόπιστη γυναίκα να έχει τη σκάφη της και να πλένει τη μπουγάδα της στηρίζοντας τη λεκάνη πάνω σε ένα πανέμορφο κιονόκρανο της εποχής της Αγίας Ελένης! 
Μελέταγε ο ίδιος ιστορία και αρχαιολογία των Αγίων Τόπων και γνώριζε, και μπορούσε να εκτιμήσει.
Την πλησίασε λοιπόν και παζάρεψε μαζί της να αγοράσει το εκλεκτό κορινθιακού ρυθμού κιονόκρανο.Εκείνη δεν ήξερε αλλά πονηρεύτηκε...
Ωστόσο κατάφερε και το αγόρασε,με την αξία των 400 δολλαρίων,και μου το έφερε στο Προσκύνημα με γερανό!Ηταν ασήκωτο.Πολύ βαρύ!

-Το θέλεις; μου είπε.
-Που το βρήκες πάτερ μου; του είπα.
Τι ομορφιά είναι αυτή;...!
Σε ποιά άραγε εκκλησία να ήταν αυτό το κόσμημα;Ποιό ναό να στήριζε μαζί με άλλους κίονες;
Πόση ευλογία να είχε λάβει;
Τελικά το τοποθέτησα σε θέση περίοπτη.
Από τις αμαρτίες μας μη χάσουμε κι ό,τι μας έχει απομείνει!Ο Θεός να μην παραχωρήσει!
Ας ευχόμαστε...να γίνει ίλεως!
(Τα ίδια ακριβώς κιονόκρανα είχε εδώ η Μονή-Προσκύνημα κι από τα σαράντα και πλέον κιονόκρανα σώζονται μόνον έξι-επτά.Δεν αποκλείεται να ήταν από εδώ αυτό το υπέροχο κομμάτι).
π.Ιγνάτιος Καζάκος

http://proskynitis.blogspot.com.eg/

«Τοῦτο ἐστι τό σῶμά μου… τοῦτο ἐστι τό αἵμά μου…»


Στά Τίμια Δῶρα δέν ἔχουμε κρυμμένον τόν Χριστό (δέν ὑποκρύπτεται, δέν εὐρίσκεται ἁπλᾶ μέσα, οὔτε εἶναι ἁπλᾶ σύμβολα ὁ ἄρτος καί ὁ οἵνος αὐτοῦ τοῦ Σώματος καί τοῦ αἷματος τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ προτεστάντες) καί, πολύ περισσότερο, δέν ἔχουμε ἁπλή μυστική ἕνωσι τῆς ψυχῆς τοῦ κάθε πιστοῦ μετά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὄχι! Θά μποροῦσα νά φωνάξω χίλιες φορές: ὄχι! 

Στήν πραγματική καί ἀληθινή Μεταβολή βρίσκεται Ο ΧΡΙΣΤΟΣ! καί μόνον ὁ Χριστός. Γι᾿ αὐτό λέμε «ἐσθίομεν καί πίνομεν», καί ἔτσι γινόμεθα σύσσωμοι καί σύναιμοι καί χριστοφόροι καί ἀποτελοῦμε μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό, πού λαμβάνουμε μέσα μας, ἕνα σῶμα καί ἕνα αἷμα. Ἔχουμε τόν Θεάνθρωπο Κύριο Ἰησοῦ Χριστό «κατοικοῦντα καί μένοντα σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι», ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ Μέγας Βασίλειος σέ μιά Λειτουργική του Εὐχή.

Βέβαια, τά μάτια μας βλέπουν ἄρτο καί οἵνο, καί ἡ γλῶσσα μας ἔχει γεῦσι ψωμιοῦ καί κρασιοῦ, ἀλλά δέν εἶναι ἔτσι. Καί θά τολμήσω νά πῶ: πολλοί ἥταν ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι δέν ἐμάσησαν, δέν ἔφαγαν, δέν κατάπιαν ψωμί καί κρασί, ἀλλά Σῶμα καί αἷμα, Σάρκα καί αἷμα Χριστοῦ, γιά νά ἀκολουθήση ἀπέραντη εὐφροσύνη τῆς ψυχῆς τους καί γενικά ψυχοσωματική ἀλλοίωσις διά Πνεύματος Ἁγίου. 

Ἀπό τή στιγμή, πού κατέρχεται τό Ἅγιο Πνεῦμα καί ἱερουργεῖται τό Μυστήριο, δέν ἔχουμε πλέον μπροστά μας ὅ,τι βλέπουν τά μάτια μας, ἤ ὅ,τι αἰσθάνεται ἡ γλῶσσα μας, ἀλλά ἔχουμε Αὐτό πού πιστεύουμε, Αὐτό πού προσκυνοῦμε, Αὐτό πού λατρεύουμε· ἔχουμε Αὐτό τό θεωμένο Σῶμα καί αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Τό ἀληθινό, τό πραγματικό. 

 Ζοῦσε σ᾿ ἕνα μοναστήρι τῆς Ρουμανίας, ἕνας κεχαριτωμένος ἱερεύς, ὁ πατήρ Μηνᾶς, ὁ μετέπειτα Ὄσιος Μηνᾶς. Αὐτός, μετά τή Θεία Λειτουργία, γιά νά ξεκουραστῆ, ἔβγαινε στό δάσος, διότι τό μοναστήρι ἥταν μέσα σέ δάση, κι ἐκεῖ ἔψελνε καί δοξολογοῦσε τόν Θεό μέ ἀναστάσιμα τροπάρια καί μέ πολλά ἄλλα. 

Τότε μαζεύονταν τά πουλιά τοῦ δάσους γύρω του: στό κεφαλάκι του, στούς ὤμους του, στά χέρια του, αὐτός δέ τρυφερά τά χάϊδευε. Τίς περισσότερες φορές, ὅταν ὁ πατήρ Μηνᾶς ἔψελνε, τά πουλιά βουβαίνονταν καί τόν ἄκουγαν. 

Ἐπειδή οἱ Λειτουργίες ἄρχιζαν νύχτα καί τελείωναν μέ τό χάραμα, ὤσπου νά κάνη Κατάλυσι καί νά ξεντυθῆ, ξημέρωνε, ἔβγαινε ὁ ἥλιος κι ἔτσι ἔβγαινε πρωΐ – πρωΐ μέσα στό δάσος καί χαιρόταν τή φύσι καί τήν παρουσία τῶν πουλιῶν. Κι ἐκεῖ ὅλοι μαζί αἰνοῦσαν καί δοξολογοῦσαν τόν Θεό. 

Παρατηρήθηκε, λοιπόν, στά τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του, ὅτι, ὅταν εἶχαν πανηγυρική Θεία Λειτουργία καί ἀργοῦσε νά τελειώση, καί μάλιστα ἀργοῦσε πολύ μετά τήν ἀνατολή τοῦ ἡλίου, τά πουλιά μαζεύονταν πάνω στήν Ἐκκλησία! 

Τήν ὥρα τῆς Μεταβολῆς τῶν Τιμίων Δώρων, πού ὁ ἱερεύς ἔλεγε «τά Σά ἐκ τῶν Σῶν», τότε ὅλα τά πουλιά πάνω στήν Ἐκκλησία βουβαίνονταν! Καί στό «ἐξαιρέτως τῆς Παναγίας, Ἀχράντου…», στά Ρουμανικά βέβαια, καί ἐνῶ ἡ χορωδία ἔψαλλε τό «Ἄξιόν ἐστι», τότε πάλι τά πουλιά ἄρχιζαν νά κελαηδοῦν! 

Παρόμοιο γεγονός μοῦ ἀφηγήθηκε κάποιος πιστός, πού συνέβη καί στόν Ναό τῆς Παναγίας τῆς Ἑκατονταπυλιανῆς στήν Πάρο, κατά τήν Θεία Λειτουργία τῆς παραμονῆς τῶν Θεοφανείων τοῦ ἔτους 1998. 

Δεκάδες σπουργίτια καί ἄλλα πουλιά, φτερουγίζοντας μέσα κι ἔξω ἀπό τόν Ναό, ἀπό τά ἀνοικτά παράθυρα τοῦ τροῦλλου, κελαηδοῦσαν καί τιτίβιζαν ζωηρά. Τήν ὥρα, ὅμως, τοῦ Καθαγιασμοῦ τῶν Τιμίων Δώρων βουβάθηκαν καί ἀκινητοποιήθηκαν ὅλα, γιά νά ξαναρχίσουν μετά τό » Ἐξαιρέτως τῆς Παναγίας Ἀχράντου… » 

Τήν πραγματικότητα αὐτή τῆς Μεταβολῆς τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου σέ Σῶμα καί Αἴμα Χριστοῦ μαρτυροῦν καί τά ἴδια τά λόγια τοῦ Κυρίου στό Μυστικό Δεῖπνο, τό βράδυ τῆς Μεγάλης Πέμπτης: «Τοῦτο ἐστι τό σῶμά μου… τοῦτο ἐστι τό αἵμά μου…» Θεία λοιπόν εἶναι ἡ σύστασις τοῦ Μυστηρίου. Τό συνέστησε ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός. 

Πρωτοπρεσβυτέρου Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου
Ἀπό τό βιβλίο: «ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ»
http://proskynitis.blogspot.com.eg/

Εἶσαι χριστιανός; Γίνε φάρος!


Ἀρχιμ. Παῦλος Παπαδόπουλος

Δεῖτε τὴν γαλήνη ποὺ ἔχει ὁ φάρος ἀκόμα καὶ ὅταν κτυπᾶτε ἀλύπητα ἀπὸ τὰ μανιασμένα κύματα. Δὲν φοβᾶται, δὲν δειλιάζει, γιατί γνωρίζει ὅτι ἔχει βαθιὰ καὶ γερὰ θεμέλια.

Ἔτσι λοιπὸν καὶ ὁ ἄνθρωπος τοῦ βιώνει τὴν ἐν Χριστῷ ζωή, μένει γαλήνιος ἀκόμα καὶ μέσα στοὺς πειρασμοὺς καὶ τὶς δοκιμασίες, ἀκόμα καὶ ὅταν τὰ μανιασμένα κύματα τοῦ πόνου καὶ τῶν πειρασμῶν τὸν κτυποῦν. Μένει γαλήνιος γιατί ἔχει βαθιὰ καὶ γερὰ θεμέλια. Ἔχει ταπείνωση, μετάνοια, πίστη καὶ ἐλπίδα στὸν Θεό. Ἔχει νιώσει τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στὴν ὕπαρξή του καὶ γι’ αὐτὸ δὲν φοβᾶται πλέον. Δὲν φοβᾶται τίποτα, ἀκόμα καὶ τὸν θάνατο.
  
Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, εἶναι σὰν ἕναν φάρο. Φωτίζει καὶ καθοδηγεῖ τοὺς χαμένους. Μένει ἀμετακίνητος ἀπέναντι στὴν ἁμαρτία, μένει πράος, ἥσυχος καὶ εἰρηνικὸς ὅταν τὸν κτυπήσουν πειρασμοὶ καὶ δυσκολίες.
Ἡ ἐπίγεια ζωὴ μᾶς εἶναι σὰν τὴν θάλασσα, γεμάτη ἐκπλήξεις. Ἄλλοτε εὐχάριστες, ἄλλοτε δυσάρεστες.
Χωρὶς Χριστὸ ἡ ζωή μας δὲν εἶναι τίποτα ἄλλα παρὰ μία βρώμικη σταγόνα μπροστὰ στὸν αἰώνιο καὶ ἀπέραντο ὠκεανὸ τῆς Χάριτος ποὺ ἡ ἐν Χριστῷ ζωὴ προσφέρει στὸν ἄνθρωπο.
Εἶσαι χριστιανός; Γίνε φάρος γιὰ τοὺς ἄλλους. Ὄχι μὲ λόγια, ὄχι μὲ ὑποδείξεις. Ἀλλὰ μὲ τὴν σιωπή σου, μὲ τὴν ταπείνωσή σου, μὲ τὴν συγχωρετικότητά σου, μὲ τὴν ἀγάπη σου, μὲ τὴν μετάνοιά σου, μὲ τὴν ζωή σου.
Εἶσαι χριστιανός; Γίνε φάρος… πάψε νὰ φοβᾶσαι τὰ κύματα τῶν πειρασμῶν, πάψε νὰ ἀπελπίζεσαι μὲ τὶς πρῶτες δυσκολίες. Ἔχεις ὁδηγὸ τῆς ζωῆς σου τὸν Ἀρχηγὸ τῆς Ζωῆς καὶ τοῦ Θανάτου, ἔχεις Πατέρα ποὺ σὲ ἀγαπᾶ, ἔχεις Θεὸ ποὺ ἔγινε Ἄνθρωπος γιὰ σένα, ἔχεις θεμελιωτὴ τῆς πίστεώς του, τὸν Παράκλητο.
Εἶσαι χριστιανός; Μᾶλλον...εἶμαι χριστιανός;

http://salpismata.blogspot.com.eg/

«Ἡ ἀποφυγὴ τῆς ἀπογνώσεως»


Ἄγ. Ἰωάννης Χρυσόστομος

 «Ἂν ἔχεις ἁμαρτίες, νὰ μὴν ἀπελπιστεῖς, αὐτὰ δὲν παύω νὰ σᾶς τὰ λέω συνεχῶς, καὶ ἂν κάθε μέρα ἁμαρτάνεις, νὰ μετανοεῖς καθημερινά. Γιατί ἡ μετάνοια εἶναι τὸ φάρμακο κατὰ τῶν ἁμαρτημάτων εἶναι ἡ πρὸς τὸν Θεὸν παρρησία, εἶναι ὅπλο κατὰ τοῦ διαβόλου, εἶναι ἡ μάχαιρα ποῦ τοῦ κόβει τὸ κεφάλι, εἶναι ἡ ἐλπίδα τῆς σωτηρίας, εἶναι ἡ ἀναίρεση τῆς ἀπογνώσεως. Ἡ μετάνοια μᾶς ἀνοίγει τὸν οὐρανὸ καὶ μᾶς εἰσάγει στὸν Παράδεισο. Γι’ αὐτό (σου λέω), εἶσαι ἁμαρτωλός; μὴν ἀπελπίζεσαι. Ἴσως βέβαια ἀναλογιστεῖς. Μὰ τόσα ἔχω ἀκούσει στὴν Ἐκκλησία καὶ δὲν τὰ ἐτήρησα. Πῶς νὰ εἰσέλθω καὶ πάλι καὶ πῶς καὶ πάλι νὰ ἀκούσω; Μὰ γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς πρέπει νὰ εἰσέλθεις ἐπειδή, ὅσα ἄκουσες δὲν τὰ ἐτήρησες. Νὰ τὰ ξανακούσεις, λοιπόν, καὶ νὰ τὰ τηρήσεις. Ἐὰν ὁ ἰατρός σου βάλει φάρμακο στὴν πληγή σου καὶ παρὰ ταῦτα δὲν καθαρίσει, τὴν ἑπομένη ἡμέρα δὲν θὰ σοῦ ξαναβάλει πάλι; Μὴ ντρέπεσαι, λοιπόν, νὰ ξαναέλθεις στὴν Ἐκκλησία. Νὰ ντρέπεσαι ὅταν πράττεις τὴν ἁμαρτία. Ἡ ἁμαρτία εἶναι τὸ τραῦμα καὶ ἡ μετάνοια τὸ φάρμακο. Ἄν, λοιπόν, ἔχεις παλιώσει σήμερα ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, νὰ ἀνακαινίσεις τὸν ἑαυτό σου μὲ τὴ μετάνοια. Καὶ εἶναι δυνατό, μπορεῖ νὰ πεῖ κανεὶς νὰ σωθῶ, ἀφοῦ μετανοήσω; Καὶ βέβαια εἶναι. Μά, ὅλη τὴ ζωή μου τὴν πέρασα μέσα στὶς ἁμαρτίες, καὶ ἐὰν μετανοήσω θὰ βρῶ τὴ σωτηρία; Καὶ βέβαια. Ἀπὸ ποῦ γίνεται αὐτὸ φανερό; Ἀπὸ τὴ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου σου… Γιατί ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ δὲν ἔχει μέτρο. Καὶ οὔτε μπορεῖ νὰ ἑρμηνευτεῖ μὲ λόγια ἡ πατρική Του ἀγαθότητα. Σκέψου μιὰ σπίθα ποῦ ἔπεσε μέσα στὴ θάλασσα, μήπως μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἐκεῖ ἢ νὰ φανεῖ; Ὅση σχέση ἔχει, λοιπόν, μιὰ σπίθα μὲ τὸ πέλαγος, τόση σχέση ἔχει ἡ ἁμαρτία σου σὲ σύγκριση μὲ τὴ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ. Καὶ καλύτερα, θὰ ἔλεγα, ὄχι τόση, ἄλλα πιὸ πολλή. Γιατί τὸ πέλαγος, ἀκόμη καὶ ἂν εἶναι ἀπέραντο, ἔχει ὅριο, μέτρο καὶ σύνορα. Ἡ φιλανθρωπία ὅμως τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπεριόριστη. Γι’ αὐτό σου ἐπαναλαμβάνω. Εἶσαι ἁμαρτωλός; Μὴν ἀπελπίζεσαι» (περικοπῆ ἀπὸ την8η ὁμιλία γιὰ τὴ μετάνοια, PG 49, 337-338).

http://salpismata.blogspot.com.eg/

Γιορτάζετε για Μένα χωρίς Εμένα


(Αληθινή Χριστουγεννιάτικη Ιστορία)

 Όπως θα ξέρεις, πλησιάζουμε ξανά στην ημερομηνία των γενεθλίων μου. Κάθε χρόνο γίνεται γιορτή προς τιμήν μου, έτσι και φέτος.
Αυτές τις μέρες ο κόσμος κάνει πολλά ψώνια, γίνονται διαφημίσεις μέχρι και στο ράδιο, την τηλεόραση και παντού κανείς δεν μιλά για κάτι άλλο εκτός από το τι λείπει μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα...
Είναι ευχάριστο να ξέρω ότι τουλάχιστον μία μέρα τον χρόνο κάποιοι με σκέφτονται.
Όπως θα γνωρίζεις πριν από πολλά χρόνια ξεκίνησαν να γιορτάζουν τα γενέθλιά μου. Στην αρχή φαινόντουσαν να καταλαβαίνουν και με ευχαριστούσαν γι' αυτό που έκανα για εκείνους. Όμως σήμερα κανείς δεν γνωρίζει τι γιορτάζουν.
Οι άνθρωποι συναντώνται και περνούν πολύ καλά όμως κανείς δεν ξέρει περί τίνος πρόκειται....
Θυμάμαι πέρυσι, την ημέρα των γενεθλίων που έκαναν μια μεγάλη γιορτή προς τιμήν μου. Στο τραπέζι υπήρχαν τα πάντα, όλα ήταν διακοσμημένα όμορφα και υπήρχαν πολλά δώρα, αλλά ...; Ξέρεις τι;...
Ούτε που με κάλεσαν, ενώ ήμουν ο επίτιμος καλεσμένος κανείς δεν θυμήθηκε να με καλέσει. Και η γιορτή γινόταν για μένα...
Και όταν έφτασε η μεγάλη μέρα... με άφησαν απ' έξω, μου έκλεισαν την πόρτα... εγώ ήθελα να βρεθώ στο τραπέζι μαζί τους...
Η αλήθεια είναι ότι δεν εξεπλάγην γιατί τα τελευταία χρόνια όλοι μου κλείνουν την πόρτα. Μιας και δεν με κάλεσαν, σκέφτηκα να παραβρεθώ χωρίς να κάνω θόρυβο κι έτσι μπήκα και στάθηκα σε μια γωνίτσα.
Διασκέδαζαν όλοι, κάποιοι έλεγαν ιστορίες, γελούσαν, πέρναγαν πολύ καλά, μέχρι που έφτασε ένας....
Γέρος χοντρός, ντυμένος στα κόκκινα με άσπρα γένια... Και φώναζε... χο, χο, χο!, λες και είχε πιει λίγο παραπάνω...κάθισε βαριά - βαριά σε μια πολυθρόνα και... Όλοι έτρεξαν καταπάνω του λέγοντας...Άγιε Βασίλη! ...λες και η γιορτή ήταν γι' αυτόν...
Ήρθαν τα μεσάνυχτα και όλοι άρχισαν να αγκαλιάζονται, άπλωσα κι εγώ τα χέρια μου ελπίζοντας πως κάποιος θα με αγκαλιάσει... Και ξέρεις; Κανείς δεν με αγκάλιασε.
Ξαφνικά άρχισαν όλοι να ανταλλάσσουν δώρα, ένας-ένας τα άνοιγαν μέχρι που τελείωσαν όλα... Πλησίασα να δω μήπως παρ' ελπίδα υπήρχε κάποιο για μένα, αλλά δεν υπήρχε τίποτα...
Πώς θα αισθανόσουν αν την ημέρα των γενεθλίων σου αντάλλασσαν δώρα όλοι μεταξύ τους κι εσένα δεν σου δώριζαν τίποτα;
Τότε κατάλαβα ότι Εγώ περίσσευα σε εκείνη τη γιορτή, βγήκα χωρίς να κάνω θόρυβο, έκλεισα την πόρτα κι αποσύρθηκα...
Κάθε χρόνος που περνάει είναι χειρότερα, ο κόσμος θυμάται μόνο το δείπνο, τα δώρα και τις γιορτές. Κανείς δεν θυμάται εμένα...
Θα ήθελα αυτά τα Χριστούγεννα να επιτρέψεις να έρθω στη ζωή σου, να αναγνωρίσεις ότι πριν από δύο χιλιάδες χρόνια ήρθα σε αυτόν τον κόσμο για να δώσω τη ζωή Μου για σένα, στον σταυρό, και να σε σώσω.
Το μόνο που θέλω σήμερα είναι να το πιστέψεις με όλη σου την καρδιά ...

http://salpismata.blogspot.com.eg/

Η δύναμη της συνήθειας


Η δύναμη μιας ριζωμένης στη ψυχή συνήθειας είναι ίση με τη δύναμη μιας φυσικής ιδιότητας. Ο μαθητής του Κυρίου μας Ιησού Χριστού οφείλει να αποκτήσει καλές συνήθειες και να αποφεύγει τις άτοπες. 

Νέε μου! Να είσαι συνετός και προνοητικός. Στα χρόνια της νεότητάς σου φρόντισε με επιμέλεια να αποκτήσεις καλές συνήθειες. Έτσι, στην ώριμη και στη γεροντική σου ηλικία θα χαρείς τον πλούτο που σχεδόν άκοπα απέκτησες στη νεανική.

Μη θεωρήσεις ασήμαντη την εκπλήρωση μιας κακής επιθυμίας σου, όσο μικρή κι αν φαίνεται αυτή. Κάθε επιθυμία, όταν εκπληρώνεται, βάζει τη σφραγίδα της στη ψυχή. Και το σφράγισμα αυτό κάποτε είναι τόσο δυνατό, που γίνεται αρχή μιας καταστροφικής συνήθειας.

Μήπως γνώριζε ο χαρτοπαίκτης, όταν άγγιζε τα χαρτιά για πρώτη φορά, πως η χαρτοπαιξία θα του γινόταν πάθος; Μήπως γνώριζε ο μέθυσος, όταν έπινε το πρώτο του ποτήρι, πως έκανε την αρχή της αυτοκτονίας του; Ή μήπως δεν είναι αργή αυτοκτονία αυτή η θλιβερή συνήθεια, που καταστρέφει και την ψυχή και το σώμα;


Μια απρόσεκτη ματιά όχι σπάνια πληγώνει την καρδιά. Αλλεπάλληλες ματιές τόσο βαθαίνουν την πληγή, ώστε αυτή πολύ δύσκολα επουλώνεται με πολυχρόνιες προσευχές, ασκήσεις και δάκρυα.

Παιδαγωγοί και δάσκαλοι! Μεταδώστε στους νέους καλές συνήθειες και αποτρέψτε τους από κακές, που τους οδηγούν σε μεγάλες συμφορές.

Οι κακές συνήθειες αλυσοδένουν τον άνθρωπο, του στερούν την πνευματική ελευθερία, τον κρατούν βίαια στο δύσοσμο βάλτο των παθών.

Για την καταστροφή της ψυχής είναι αρκετή μία και μόνο κακή συνήθεια, γιατί αυτή ανοίγει συνεχώς την πόρτα της καρδιάς σ’ όλα τα αμαρτήματα και σ’ όλα τα πάθη.

Μάθε να είσαι σεμνός. Μην αφήνεις τον εαυτό σου να μιλάει ελεύθερα ή και ν’ αγγίζει ακόμα τον πλησίον χωρίς μεγάλη ανάγκη. Η καλή συνήθεια της σεμνής διαγωγής εξασφαλίζει εύκολα τη μεγάλη αρετή της αγνείας. Οι άλλοι, βλέποντας τη σεμνότητά σου, θα είναι μπροστά σου συνεσταλμένοι, ευλαβικοί, θα έλεγα όπως μπροστά στην ευωδία της αγιοσύνης.

Από τίποτ’ άλλο δεν κινδυνεύει τόσο η αγνεία όσο από τη συνήθεια της παρρησίας, της θρασύτητας, της ελεύθερης συμπεριφοράς, που αθετεί τους κανόνες της μετριοφροσύνης.

Μάθε να είσαι συγκρατημένος και στη λήψη τροφής. Έτσι, τόσο το σώμα σου όσο και ο νους σου θα έχουν υγεία δύναμη και ζωντάνια -εφόδια απαραίτητα και στον αγώνα για τη σωτηρία και στις διάφορες εγκόσμιες ασχολίες.

Η λαιμαργία δεν είναι παρά μια κακή συνήθεια. Είναι η άκριτη και άμετρη ικανοποίηση μιας διεστραμμένης από την αλόγιστη χρήση φυσικής επιθυμίας.

Μάθε να τρως απλά. Οι απλές τροφές γι’ αυτόν που τις συνήθισε είναι πιό γευστικές και οπωσδήποτε πιο υγιεινές από τις εξεζητημένες.

Πόση είναι η πνευματική ελευθερία και πόση η ψυχική δύναμη του ανθρώπου που συνήθισε στην απλή τροφή, όσο μηδαμινή κι αν φαίνεται αυτή η συνήθειά του! Αλλά και υλικά πόσο κερδίζει ο άνθρωπος που αρκείται στα λιτά γεύματα! Όχι μόνο πολύ λιγότερα χρήματα ξοδεύει για τη διατροφή του, αλλά και πολύ λιγότερο χρόνο χάνει και πολύ λιγότερες μέριμνες έχει. Αν, μάλιστα, είναι φτωχός, δεν πιέζεται από τη φτώχεια του.

Είναι δύσκολο το πέρασμα από τα πολυτελή γεύματα στα απλά. Πολλοί αναγκάστηκαν από τις συνθήκες να το κάνουν απότομα και άκαιρα. Έτσι, όμως, κλονίστηκε η υγεία τόσο του σώματος όσο και της ψυχής τους. Αυτή τη συμφορά θα την είχαν αποφύγει, αν συνετά και έγκαιρα είχαν εθιστεί στη λιτή διατροφή.

Εκείνος ιδιαίτερα που ποθεί ν’ αφιερωθεί στη διακονία του Χριστού, με τη λιτή διατροφή ωφελείται πάρα πολύ. Γιατί μπορεί να κατοικήσει σε μια απόμακρη τοποθεσία, αποφεύγοντας τις συχνές επαφές με άλλους ανθρώπους και, γενικότερα, τα αίτια της νοητικής διασπάσεως, και να αφοσιωθεί στη μνήμη του Θεού και την προσευχή.

Όλοι οι άγιοι είχαν συνηθίσει να τρώνε και μετρημένα και απλά. Ο απόστολος Παύλος για την καθημερινή του τροφή δαπανούσε ελάχιστα χάλκινα νομίσματα.

Ας έρθω τώρα στο πάθος της μέθης. Τί φοβερό πάθος! Εισχωρεί βαθιά στο σώμα και την ψυχή, με τη συγκατάθεση της επιθυμίας, αποκτώντας από τη συνήθεια, όπως είπαμε, τη δύναμη φυσικής ιδιότητας.

Ο μαθητής του Χριστού πρέπει να φυλάγεται όχι μόνο από τη μέθη αλλά και από την υπέρμετρη χρήση του κρασιού, που φλογίζει τη σάρκα και ξεσηκώνει τις αισχρές επιθυμίες. «Να μη μεθάτε με κρασί, που οδηγεί στην ασωτία», γράφει ο απόστολος Παύλος. Επιτρέπεται η χρήση του κρασιού σε πολύ μικρή ποσότητα. «Να χρησιμοποιείς και λίγο κρασί», συμβουλεύει ο ίδιος απόστολος τον Τιμόθεο, «για το στομάχι σου και για τις συχνές σου ασθένειες». Όποιος, όμως, δεν μπορεί να επιβληθεί στον εαυτό του και να πίνει με μέτρο, καλά θα κάνει να αποφεύγει τελείως το κρασί.

Ο αββάς Ποιμήν ο Μέγας είπε: «Δεν χρειαζόμαστε τίποτ’ άλλο παρά νηφάλιο νου». Το κρασί, ωστόσο, όπως είναι γνωστό, αφαιρεί από τον νου τη νηφαλιότητά του, τον σκοτίζει και τον εξασθενίζει. Όταν, λοιπόν, ο αγωνιστής βρίσκεται υπό την επήρεια του κρασιού, στον σκοτισμένο και εξασθενημένο νου του εισβάλλουν εύκολα οι νοητοί εχθροί. Και ο νους, μη έχοντας τη διαύγεια και τη δύναμη να παλέψει μαζί τους, παρασύρεται, δεμένος από το κρασί, στο βάραθρο της αμαρτίας! Έτσι, μέσα σε μια στιγμή, πάνε χαμένοι μακροχρόνιοι αγώνες, καθώς το Άγιο Πνεύμα φεύγει μακριά από τον αμαρτωλό. Να γιατί ο αββάς Ησαΐας ο αναχωρητής είπε ότι εκείνος που αγαπά το κρασί, ποτέ δεν θα αξιωθεί να λάβει και, αν λάβει, να διατηρήσει πνευματικά χαρίσματα. Αυτά τα χαρίσματα, για να παραμείνουν στον άνθρωπο, απαιτούν διαρκή καθαρότητα, που είναι δυνατή μόνο με τη διαρκή νηφαλιότητα.

Η φιλαργυρία, η οργή, η αλαζονεία, η αναισχυντία είναι πάθη της ψυχής, που σχηματίζονται από τη συγκατάβαση της φθαρμένης μας φύσεως προς τις κακές ροπές. Τα πάθη εδραιώνονται, αυξάνονται και υποδουλώνουν την ψυχή μέσω της συνήθειας.

Το ίδιο συμβαίνει και με τη σαρκική επιθυμία, όσο κι αν αυτή θεωρείται φυσιολογική για τον μεταπτωτικό άνθρωπο. Μακάριος είναι ο νέος εκείνος που, μόλις η επιθυμία κάνει μέσα του την πρώτη της εμφάνιση, θα αντιληφθεί ότι δεν πρέπει να της παραδοθεί και θα τη χαλιναγωγήσει με τον νόμο του Θεού και τη φρόνηση. Η επιθυμία που χαλιναγωγείται στα αρχικά της στάδια προβάλλει απαιτήσεις όλο και πιό ασθενείς, ώσπου τελικά υποτάσσεται στο νου, αλυσοδένεται απ’ αυτόν και κατευθύνεται σαν σκλάβα του. Απεναντίας, η επιθυμία που ικανοποιείται έστω και μια φορά, εντείνει και αυξάνει τις απαιτήσεις της. Και όταν ο λογικός νους της παραχωρεί την εξουσία του πάνω στον όλο άνθρωπο και την αφήνει να ικανοποιείται συχνά και μακροχρόνια, αυτή τελικά καταντά τύραννος και αφανιστής τόσο του σώματος όσο και της ψυχής.

Όλα γενικά τα πάθη αναπτύσσονται στην ψυχή μας, όταν τους δείχνουμε συγκατάβαση. Η συγκατάβαση, όταν επαναληφθεί πολλές φορές, δημιουργεί συνήθεια. Και η συνήθεια κάνει το πάθος ισχυρό κυρίαρχο μας. Γι’ αυτό ο αββάς Ισαάκ ο Σύρος είπε: «Να φοβάσαι τις κακές συνήθειες περισσότερο από τους εχθρούς», δηλαδή τους δαίμονες.

Αν, μόλις εμφανιστεί μέσα μας αμαρτωλή επιθυμία, την αρνηθούμε, στην επόμενη εμφάνισή της θα είναι πιο αδύναμη, ώσπου τελικά θα σβήσει. Αν, όμως, την ικανοποιήσουμε, θα επιστρέψει λίγο αργότερα με μεγαλύτερη δύναμη. Και όσο την ικανοποιούμε, τόσο δυναμώνει, τόσο μεγαλύτερη εξουσία αποκτά πάνω στην προαίρεσή μας, αιχμαλωτίζοντάς την σιγά-σιγά, ώσπου τελικά γεννά τη συνήθεια.

Τα αμαρτήματα που διαπράττουμε από συνήθεια, όσο βαριά κι αν είναι, μας φαίνονται ελαφριά. Το καινούργιο αμάρτημα το φοβάται η ψυχή και δεν αποφασίζει σύντομα να το διαπράξει.

Τα πάθη είναι συνήθειες κακές, οι αρετές είναι συνήθειες καλές. Εδώ, βέβαια εννοούμε τα πάθη και τις αρετές που έγιναν συνήθειες στον άνθρωπο με τη διαγωγή του, με τον τρόπο της ζωής του. Γιατί υπάρχουν πάθη και αρετές που αποτελούν έμφυτες ιδιότητες του ανθρώπου, ιδιότητες με τις οποίες αυτός γεννιέται.

Ο άνθρωπος του Θεού πρέπει να είναι όσο το δυνατό περισσότερο ελεύθερος από κακές συνήθειες, οι οποίες τον εμποδίζουν να πλησιάσει το Χριστό. Ο άνθρωπος του Θεού πρέπει όχι μόνο από τις αμαρτωλές συνήθειες να απομακρύνεται, αλλά και απ’ όλες όσες οδηγούν άμεσα ή έμμεσα στην αμαρτία, όπως είναι, για παράδειγμα, η τρυφή, η μαλθακότητα, ο περισπασμός.

Καμιά φορά μια ασήμαντη συνήθεια μας δένει τα πόδια και μας κρατά στη γη, ενώ θα μπορούσαμε να ήμασταν στον ουρανό!

Νέε μου! Σου επαναλαμβάνω τη σωτήρια συμβουλή: Όσο βρίσκεσαι ακόμα μέσα στην πνευματική ελευθερία, φεύγε μακριά από τις κακές συνήθειες σαν από δεσμά και φυλακή. Απόκτησε καλές συνήθειες, με τις οποίες διατηρείται, υποστηρίζεται και σφραγίζεται η πνευματική ελευθερία.

Εσύ, πάλι, που σε ώριμη ηλικία αποφάσισες να υπηρετήσεις τον Χριστό και, δυστυχώς, έχεις ήδη αποκτήσει πολλές αμαρτωλές συνήθειες ή έχεις, έστω, εθιστεί στη μαλθακή ζωή και γι’ αυτό η ψυχή σου είναι εξασθενημένη, εσύ, λοιπόν, πρέπει με ανδρεία να μπεις στον αγώνα εναντίον των συνηθειών σου. Με τη βοήθεια του Θεού θα τις αποβάλεις.

Η αποφασιστική προαίρεση, ενισχυμένη από τη χάρη του Χριστού, μπορεί να νικήσει και τις πιο ισχυρές συνήθειες.

Στην αρχή η συνήθεια αντιστέκεται σθεναρά σ’ εκείνον που θα θελήσει ν’ αποτινάξει τον ζυγό της, και φαίνεται ανίκητη. Με τον καιρό, όμως, όσο την πολεμάς, κι αν δεν υποτάσσεται, πάντως εξασθενίζει, ώσπου τελικά νικιέται,

Αν στη διάρκεια του πολέμου συμβεί καμιά φορά, για οποιονδήποτε λόγο, να νικηθείς, μην ταραχθείς και μην απελπιστείς. Ρίξου πάλι στη μάχη!

Ο σκληρός αγώνας του ανθρώπου εναντίον των κακών του συνηθειών λογαριάζεται για μαρτύριο. Και ο νικητής σ’ αυτόν τον αγώνα στεφανώνεται με το στεφάνι των ομολογητών του Χριστού και του νόμου Του.

Ο πολυέλεος και παντοδύναμος Κύριος μας δέχεται όλους, όταν τον πλησιάζουμε. Απλώνει το χέρι του για να μας κρατήσει, όταν από αδυναμία κινδυνεύουμε να πέσουμε. Γι’ αυτό, κι αν ακόμα ήσουν ολόκληρος μέσα στις κακές συνήθειες, κι αν ακόμα ήσουν σφιχτά αλυσοδεμένος από τα πάθη, μην απελπίζεσαι! Μπορείς ν’ αποκτήσεις την ελευθερία σου! Ξεκίνησε τον αόρατο πόλεμο, αγωνίσου γενναία χωρίς διαλείμματα και υπόμεινε με ταπείνωση τις ήττες σου. Με τις ήττες διαπιστώνουμε εμπειρικά πόσο αδύναμοι είμαστε. Αυτή η διαπίστωση μας φέρνει πιο κοντά στο Θεό και μας κρατά σταθερά κοντά σ’ εκείνον, τον μόνο που μπορεί να νικήσει την αμαρτία σ’ όσους ειλικρινά επιθυμούν να τη δουν νικημένη μέσα τους. Αμήν.

(Αγ. Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, «Ασκητικές εμπειρίες», 
τ. Β΄. Ι. Μ. Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής)
http://inpantanassis.blogspot.com.eg/

Το Συναξάρι της ημέρας


Οσία Μελάνη η Ρωμαία
Άγιος Ζωτικός ο Ορφανοτρόφος
Όσιος Γελάσιος
Όσιος Γάιος
Άγιες Δέκα Παρθένες
Αγία Ολυμπιοδώρα
Άγιος Βούσιρις
Αγία Νέμη
Άγιος Γαυδέντιος
Άγιος Γεώργιος ο Θαυματουργός ο λεγόμενος μαχαιρωμένος
Όσιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας ο Χαλκιδεύς
Απόδοση της εορτής των Χριστουγέννων
Άγιος Μέιλογκ

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ


«Χριστός ἐπί γῆς, ὑψώθητε», μᾶς προτρέπει ὁ ἱερός ὑμνωδός. Σηκωθεῖτε, ἀφῆστε τόν ὕπνο τῆς ραθυμίας φωνάζει σέ ὅλους, νέους καί ἡλικιωμένους, μικρούς καί μεγάλους, πλούσιους καί φτωχούς, ἄρχοντες καί ἀρχόμενους, πολυμαθεῖς, ἀμαθεῖς καί ὀλιγογράμματους καί ἡ μητέρα μας Ἐκκλησία. Ἀλλάξτε ζωή. Μετανοῆστε καί ἀκολουθῆστε τόν δρόμο τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης, τῆς φιλανθρωπίας, τῆς ἐγκράτειας. Ἀκοῦστε τή σωτήρια φωνή τοῦ «θαυμαστοῦ Συμβούλου», τοῦ Ἐνσαρκωθέντος Θεοῦ, «δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καίι πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς», ὅταν τά ποικίλα καί πολλά προβλήματα φέρνουν τό σκοτάδι τῆς ἀπελπισίας στήν ψυχή σας. Μήν παρασύρεσθε ἀπό ὁρισμένους ἐπώνυμους, φαινομενικά σοφούς πού ζαλισμένοι ἀπό τήν ἐπιστημονική ἐξέλιξη, τόν ὀρθολογισμό καί τό ὑλιστικό σύγχρονο πνεῦμα κηρύττουν τήν ἀποστασία ἀπό τόν Χριστό ὡς αληθινή χαρά, μόνιμη εὐτυχία, πλήρη ἐλευθερία, γνήσια πρόοδο καί ἐξύψωση. Τόν καρπό αὐτῆς τῆς παρακοῆς τοῦ θείου Θελήματος τόν ἔχουμε ἤδη δοκιμάσει. Κραυγαλέα καί πολύμορφη κοινωνική ἀνισότητα, ἄγχος, μοναξιά, δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, πολλές διαρκεῖς συγκρούσεις τοπικῆς κλίμακας, φαινόμενα μαζικῆς τρομοκρατίας, ἐνῶ τά βαριά σύννεφα μιᾶς ἀκόμη μεγάλης ἔνοπλης ἀντιπαράθεσης συγκεντρώνονται ἀπειλητικά στόν διεθνῆ ὁρίζοντα, ἀφοῦ «ὁδόν εἰρήνης οὐκ ἔγνωσαν» οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι.

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΣΤΗΝ Ι.Μ.ΕΠΑΝΩΣΗΦΗ (Φώτο)

Φωτοστιγμές από την Θεία Λειτούργια της εορτής των Χριστουγέννων στην Ιερά Μονή. Με την ευλογία του Σεβ. Αρχιεπισκόπου Κρήτης κ. Ειρηναίου λειτούργησε  ο Σεβ. Μητροπολίτης Νειλουπόλεως κ. Γεννάδιος, του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας. Μαζί του συλλειτούργησαν ο Καθηγούμενος Αρχιμ. Βαρθολομαίος, οι Ιερομόναχοι Τιμόθεος, Μεθόδιος, Ειρηναίος και ο Διάκονος Κύριλλος.
Ἡ κατά Σάρκα Γέννηση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ. Εἶναι τό «μέγα τῆς εὐσεβείας μυστήριον» (Α Τιμ. γ, 16). Καταδέχτηκε νά γεννηθεῖ ἐν χρόνῳ, νά λάβει σάρκα χοϊκή, νά γίνει περιγραπτός, ὄχι γιατί ἐξαντλήθηκε ἡ δύναμή Του ἤ γιατί κάποιοι θέλησαν νά τόν καταργήσουν, ἀλλά ἀπό τή μεγάλη ἀγάπη Του γιά τόν ἄνθρωπο.
Ἐπτώχευσεν ὁ Θεός. «Ράκει σπαργανοῦται», ὄχι γιατί διαχειρίστηκε, ἀνεπιτυχῶς, τόν πλοῦτο τῆς Θεότητός Του, ἀλλ΄ ἐπειδή μέσα στήν ἄφατη εὐσπλαγχνία Του θέλησε νά μᾶς χαρίσει τό πλήρωμα τῆς ἀγάπης Του καί νά μᾶς δώσει τή δυνατότητα τῆς θεώσεως καί ἑνώσεως μαζί Του.
Αὐτή εἶναι ἡ κένωση, ἡ πτωχεία τοῦ Θεοῦ, ἡ συγκατάβασή Του. Ὁ ἱερός ὑμνογράφος ἀναφωνεῖ «Δεῦτε πιστοί ἐπαρθῶμεν ἐνθέως καί κατίδωμεν συγκατάβασιν θεϊκήν ἄνωθεν, ἐν Βηθλεέμ πρός ἡμᾶς ἐμφανῶς». Μεγαλύτερη ἀπ΄ αὐτή τή συγκατάβαση δέν θά ὑπάρξει ποτέ στήν ἱστορία τοῦ κόσμου.
Αὐτή ἡ συγκατάβαση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ μᾶς δίδει σήμερα διεξόδους νά ὑπερβοῦμε τά ἀνιαρά καί τά χαμαίζηλα τῆς ζωῆς μας, μᾶς παρέχει τή βεβαία ἐλπίδα τῆς Σωτηρίας μας. Τά Χριστούγεννα ἔρχονται γιά νά μᾶς θυμίζουν ὄχι μόνο τὸν ἐρχομὸ τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ, ἀλλὰ, κυρίως, γιά νά μᾶς προτρέπουν νὰ ζήσουμε τὸν ἐρχομὸ τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας, γιά νά ἐπιβεβαιώνουν καὶ νά αὐξάνουν τὴν ἐλπίδα μας.
Οἱ ἐπεμβάσεις τοῦ Θεοῦ στὴν ἱστορία καὶ τὴ ζωὴ μας εἶναι πάντα μυστικὲς καὶ ἀθόρυβες, ὅπως ἐκείνη τὴν νύκτα πού ὁ Θεός «λαθὼν ἐτέχθη ὑπὸ τὸ Σπήλαιον» καί εἰσῆλθε στὴν ἱστορία τοῦ κόσμου.
Μέ τόν ἴδιο τρόπο, ἀθόρυβα καὶ μυστικά, γεννιέται ὁ Χριστὸς μέσα μας, ἀποτυπώνοντας τὰ σημάδια τῆς παρουσίας Του, στὶς καθημερινὲς ἐμπειρίες μας. Ἔρχεται μέσα ἀπὸ τὴ σιωπὴ τοῦ μυστηρίου Του. Ἔρχεται καὶ στέκεται πλάι μας, σιωπηλὰ, στὶς ἀμφιβολίες καὶ τοὺς πειρασμούς μας, στὶς ἀδυναμίες καὶ τὰ λάθη μας, στοὺς ἀγῶνες καὶ τὶς ἀγωνίες μας, στὶς χαρὲς καὶ τὶς λύπες μας. Δέν εἴμαστε μόνοι, μᾶς προσέλαβε ὅλους ὁ Θεός στή Σάρκα Του.




























Οἱ ἐλαφριές ἁμαρτίες


Ἄς σκεφτοῦμε τ’ ἁμαρτήματα ἐκεῖνα πού ὀνομάζουν μερικοί “ἐλαφριά”, καί πού δέν εἶναι βέβαια θανάσιμα, ἔχουν ὅμως κάποιο βάρος ἐνοχῆς. Σ’ αὐτά πέφτουμε ἄλλοτε ἀπό ἀπροσεξία καί ἄγνοια, ἄλλοτε ἀπό χαυνότητα καί ἀσθενική θέληση καί ἄλλοτε συνειδητά, μέ ἀπόλυτη γνώση καί θέληση. Στήν τελευταία περίπτωση ὑπάρχει τό μεγαλύτερο βάρος ἐνοχῆς.

Ἕνα ἁμάρτημα θεωρεῖται ἐλαφρό, ὅταν συγκριθεῖ μέ μιά θανάσινη ἁμαρτία. Δέν εἶναι ὅμως ἐλαφρό, ὅταν τό δοῦμε μεμονωμένο καί καθεαυτό. Π.χ. Μιά λίμνη λέγεται μικρή, ὅταν συγκριθεῖ μέ μιά μεγάλη θάλασσα. Ἀλλ’ αὐτή καθαυτή δέν εἶναι μικρή, γιατί περιέχει πολύ νερό. Ἔτσι καί ἡ ἐλαφριά ἁμαρτία μπροστά σέ μιά θανάσιμη ἁμαρτία φαίνεται μικρή.

Ἀλλά καί αὐτή μόνη της εἶναι ἕνα μεγάλο κακό. Ἐπειδή καί ἡ μικρή ἁμαρτία καί ἡ μεγάλη εἶναι ἐξίσου παράβαση τοῦ θείου νόμου, ὅπως ἀναφέρει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης: «Πᾶς ὁ ποιῶν τήν ἁμαρτίαν καί τήν ἀνομίαν ποιεῖ, καί ἡ ἁμαρτία ἐστίν ἀνομία» (Α΄ Ἰω. 3, 4). Καί ἐπειδή, κατά τόν ἀδελφόθεο Ἰάκωβο, ὅποιος τηρήσει ὅλο τό νόμο, σφάλλει ὅμως σ’ ἕνα μόνο, γίνεται παραβάτης ὅλου τοῦ νόμου: «Ὅστις ὅλον τόν νόμον τηρήσῃ πταίσῃ δέ ἐν ἑνί, γέγονε πάντων ἔνοχος» (Ἰακ. 2, 10).

Λοιπόν, ἀγαπητοί μου, πῶς μποροῦμε νά θεωροῦμε μικρά τά συνηθισμένα ἁμαρτήματά μας, ὅπως εἶναι τά «ἀθῶα» ψέματα, ὁ θυμός, ἡ ἀνευλάβεια στήν ἐκκλησία, ἡ λύπη καί ἡ μικροζήλεια γιά τά καλά τοῦ διπλανοῦ μας, ἡ ἀργολογία, τά πολλά ἀστεῖα καί γέλια καί πειράγματα, ὁ χορτασμός τῆς κοιλιᾶς, ὁ στολισμός τοῦ σώματος καί τόσα ἄλλα; Πῶς εἶναι δυνατό νά λογαριάζουμε σάν μικρά αὐτά τάἁμαρτήματα, πού θά τρομάζαμε ἄν γνωρίζαμε ὅλο τό βάρος τους; Ἄς μή νομίζουμε ὅτι μ’ αὐτά δέν ἐναντιωνόμαστε στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί δέν χάνουμε τή θεία δόξα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.

Βρισκόμαστε σέ πλάνη ἄν πιστεύουμε, π.χ., ὅτι τό συγγνωστό ἁμάρτημα τῆς ἀργολογίας δέν κακοφαίνεται στό Θεό, τή στιγμή πού εἶναι σαφής ὁ λόγος Του: «Λέγω δέ ὑμῖν ὅτι πᾶν ρῆμα ἀργόν ὅ ἐάν λαλήσωσιν οἱ ἄνθρωποι, ἀποδώσουσι περί αὐτοῦ λόγον ἐν ἡμέρα κρίσεως· ἐκ γάρ τῶν λόγων σου δικαιωθήσῃ καί ἐκ τῶν λόγων σου καταδικασθήσῃ» (Ματθ. 12, 36).

Πῶς μποροῦμε ἀκόμα νά ποῦμε, ὅτι δέν ἐναντιωνόμαστε στό θεῖο θέλημα μέ τά ἄτακτα γέλια μας, τή στιγμή πού ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ὄχι μόνο δέν γέλασε ποτέ σάν ἄνθρωπος, ἄλλα καί τέσσερις φορές ἔκλαψε καί μέ τό στόμα Του μᾶς προειδοποίησε «οὐαί ὑμῖν οἱ γελῶντες νῦν, ὅτι πενθήσετε καί κλαύσετε;» (Λουκ. 6, 25). Ὁ Μέγας Βασίλειος μάλιστα ὅρισε καί κανόνα ἀφορισμοῦ μιᾶς ἑβδομάδας γιά τό μοναχό ἤ τή μοναχή πού θά γελάσει ἤ θά πεῖ ἄπρεπα καί ἀστεῖα λόγια: «Εἰ τις εὐτράπελα φθέγγεται ἤ γέλωτα ἀπρεπῆ, ἀφοριζέσθω ἑβδομάδα μίαν» (Ἐν τοῖς Ἐπιτιμ. τῶν κανονικῶν).

Πῶς μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι δέν εἶναι ἀντίθετα στό θέλημα τοῦ Θεοῦ τά ψέματα καί τά φαγοπότια, τή στιγμή πού ὁ Κύριος προειδοποιεῖ ὅτι θ’ ἀφανίσει ὅλους τους ψεῦτες – «ἀπολεῖς πάντας τούς λαλούντας τό ψεῦδος» (Ψαλμ. 5, 7) – καί καταριέται τούς χορτασμένους – «οὐαί ὑμῖν οἱ ἐμπεπλησμένοι, ὅτι πεινάσετε;» (Λουκ. 6, 25).

Καί γιά νά μιλήσουμε γενικά, πῶς μποροῦμε νά ἰσχυριστοῦμε πώς τά μικρά ἁμαρτήματα δέν μᾶς ἀφαιροῦν τήν ἀρετή καί τή Θεία Χάρη, ὅταν τό Ἅγιο Πνεῦμα λέει ἀλληγορικά μέ τό στόμα τοῦ Ἐκκλησιαστῆ «μυῖαι θανατοῦσαι σαπριοῦσι σκευασίαν ἐλαίου ἡδύσματος;» (10, 1). Κι αὐτό οἱ Πατέρες τό ἑρμηνεύουν ἔτσι: Οἱ μῦγες, ὅταν πετᾶνε πάνω ἀπό ἕνα ἀρωματικό μῦρο χωρίς νά σταματᾶνε πάνω του, δέν τό ἀλλοιώνουν. Ὅταν ὅμως σταθοῦν καί πέσουν μέσα καί ψοφήσουν, τό βρωμίζουν καί χαλᾶνε τήν εὐωδία του. Ἔτσι καί οἱ μικρές ἁμαρτίες, ὅταν δέν σταματᾶνε πολύ σέ μιά εὐλαβική κι ἐνάρετη ψυχή, δέν τῆς προξενοῦν τόσο μεγάλη ζημιά. Ὅταν ὅμως σταθοῦν πολύ, τότε ἡ ψυχή ἀρχίζει νά κλίνει μέ τή θέλησή της σ’ αὐτές, ὁπότε τῆς ἀφαιροῦν τήν καθαρότητα τῆς ἀρετῆς καί τήν εὐωδία τῆς Θείας Χάριτος, καί τήνἐμποδίζουν νά φτάσει στήν τελειότητα. Τά ἁμαρτήματα αὐτά κάνουν βδελυκτή τήν ψυχή στό Θεό. Γιατί ἄν μόνο μιά σκέψη ἀδικίας εἶναι βδελυκτή καί μισητή στό Θεό – «βδέλυγμα Κυρίῳ λογισμός ἄδικος» (Παρ. 15, 26) – κι ἄν μόνο οἱ κακοί λογισμοί χωρίζουν τήν ψυχή ἀπό τό Θεό – «σκολιοί λογισμοί χωρίζουσιν ἀπό Θεοῦ» (Σοφ. Σπολ. 1, 3) – πόσο μᾶλλον χωρίζεται ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἡ ταλαίπωρη ψυχή πού ἁμαρτάνει;

Πρέπει λοιπόν ν’ ἀποφεύγουμε καί τίς ἁμαρτίες πού θεωροῦνται μικρές. Γιατί θέλοντας ἀπό τή μιά μεριά νά εὐαρεστήσουμε τό Θεό, καί πέφτοντας ἀπό τήν ἄλλη στά «ἐλαφρά» αὐτά ἁμαρτήματα, πούεἶναι τόσο μισητά στό Θεό, εἶναι σάν νά θέλουμε νά ἑνώσουμε τόν οὐρανό μέ τόν ἅδη, τό σκοτάδι μέ τό φῶς, τή φωτιά μέ τό νερό καί τήν ἁγιότητα μέ τήν κακία. Οἱ ἁμαρτίες αὐτές, ὅσο μικρές κι ἄν φαίνονται, ἔχουν σοβαρή βαρύτητα, ἀφοῦ προσβάλλουν τόν ἅγιο Θεό. Γιατί καί τό μεγαλύτερο κακό πού ἀναφέρεται στά κτίσματα, εἶναι ἀσύγκριτα μικρότερο ἀπό ἐκεῖνο πού ἀναφέρεται στόν Κτίστη.

Ἄς ντραποῦμε λοιπόν, πού δεχθήκαμε στήν καρδιά μας χωρίς ἀντίρρηση ὅσα δέν θέλει ὁ Θεός. Ἄς ἀποστραφοῦμε χίλιες φορές τήν ὀλιγωρία πού δείξαμε ὡς τώρα στήν ἐφαρμογή τῶν ἐντολῶν Του, καί ἄς ἀποφασίσουμε ὄχι μόνο νά μήν κάνουμε τέτοια μικρά ἁμαρτήματα, ἀλλά νά βγάλουμε τελείως ἀπό τήν καρδιά μας κάθε κλίση σ’ αὐτά. Κι ἄν πέσουμε καμιά φορά, ἀπό ἀσθένεια τῆς φύσεως καί τῆς θελήσεώς μας, νά μήν ἀφήσουμε τήν καρδιά μας νά τ’ ἀγαπήσει, ἀλλά γρήγορα νά τά μισήσουμε, νά μετανοήσουμε, νά ἐξομολογηθοῦμε καί νά παρακαλέσουμε τό Θεό νά μᾶς δυναμώσει μέ τή χάρη Του γιά νά μήνξαναπέσουμε.

Ἄς σκεφτοῦμε τώρα τό πλῆθος τῶν κακῶν πού προξενοῦν στήν ψυχή μας οἱ «ἐλαφριές» ἁμαρτίες. Ὅπως μιά ἀρρώστια, ἔστω καί ἀσήμαντη, ἐξασθενίζει τό σῶμα, ἔτσι καί οἱ μικρές ἁμαρτίες ἐξασθενίζουντήν ψυχή καί τῆς ἀφαιροῦν κάτι ἀπό τήν προθυμία της γιά τό καλό. 

Κάθε ἁμαρτία, ὅσο μικρή κι ἄν φαίνεται, μᾶς χωρίζει ἀπό τό Χριστό, ὅπως ἀναφέρει καί ὁ προφήτης: «Τά ἁμαρτήματα ὑμῶν διιστῶσιν ἀναμέσον ὑμῶν καί ἀναμέσον τοῦ Θεοῦ» (Ἠσ. 59, 2). Ἀκόμα καί τό μικρό, τό συγγνωστό ἁμάρτημα ψυχραίνει τήν ἀγάπη, νεκρώνει τήν εὐλάβεια, ξηραίνει τήν κατάνυξη, στεγνώνει τά δάκρυα, μαραίνει τήμετάνοια καί δέν ἀφήνει τή Χάρη τοῦ Θεοῦ νά μᾶς ἐπισκεφθεῖ. 

Τό μεγαλύτερο ὅμως κακό εἶναι, ὅτι ἀπό τά μικρά αὐτά ἁμαρτήματα θά προχωρήσουμε γρήγορα καί στά μεγάλα, στά θανάσιμα, πού καταστρέφουν τελείως τόν ταλαίπωρο ἄνθρωπο. Πρῶτο, γιατί ἀδυνατίζουν τίς καλές ἕξεις τῆς ψυχῆς· δεύτερο, γιατί ἐμποδίζουν τήν ἐνίσχυση καί ἐνδυνάμωσή μας ἀπό τό Θεό· καί τρίτο, γιατί συνηθίζουν τή θέλησή μας νά κλίνει εὔκολα στό κακό.

Ἄς δοῦμε τώρα, πῶς ἀπό τά μικρά ἁμαρτήματα περνάει κανείς στά μεγάλα.

Μικρό μᾶς φαίνεται, π.χ., νά κοιτάξουμε ἀπρόσεκτα ἕνα ὄμορφο πρόσωπο. Ἄς μετρήσουμε ὅμως τίς ἁμαρτίες, πού γεννιοῦνται ἀπ’ αὐτό. Ἡ παρατήρηση τῆς ὀμορφιᾶς τοῦ προσώπου ἐκείνου γέννησε τήν προσβολή· ἡ προσβολή τόν ἡδονικό συνδυασμό· ὁ συνδυασμός τή συγκατάθεση· ἡ συγκατάθεση τήν πτώση· ἡ πτώση τή συνήθεια· ἡ συνήθεια τήν ἕξη· ἡ ἕξη τήν ἀνάγκη· ἡ ἀνάγκη τήν ἀπελπισία· ἡ ἀπελπισία τήν κόλαση! Βλέπεις, ἀπ’ αὐτό μονάχα τό παράδειγμα, τί μακριά ἁλυσίδα ἁμαρτιῶν γεννοῦν ἐκεῖνα, πού ἐσύ ὀνομάζεις ἐλαφρά ἁμαρτήματα; 

Γιατί ὅποιος δέν ὑπολογίζει τά μικρά, πέφτει καί στά μεγάλα, ὅπως λέει τό Ἅγιο Πνεῦμα στή Σοφία Σειράχ: «Ὁ ἐξουθενῶν τά ὀλίγα κατά μικρόν πεσεῖται» (19, 1).

(Ἀπό τό βιβλίο «ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΙΚΟΔΗΜΟ», 
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ)
http://inpantanassis.blogspot.com.eg/

''Η πόρτα της καρδιάς''


Ένας ζωγράφος σχεδίασε ένα πίνακα.Τον ονόμασε ''Η πόρτα της καρδιάς''.Στην έκθεσή του, ένας προσκεκλημένος παρατήρησε ότι από την πόρτα έλειπε το χερούλι.Όταν το είπε στο ζωγράφο, εκείνος του απάντησε:
Είναι γιατί η πόρτα της καρδιάς ανοίγει μόνο από μέσα!!!Ο σπόρος της αγάπης βρίσκεται μέσα μας.Μια αγάπη χωρίς φιλαυτία... καταπίεση και επιβολή...χωρίς ιδιοτέλεια...που σέβεται την ελευθερία του άλλου κι εκτιμά την προσωπικότητά του...μια αγάπη που δε μας γειώνει δε μας καθηλώνει στη γη αλλά μας απογειώνει ψηλά...στον Ουρανό.

Ας την προσφέρουμε απλόχερα κι ας κάνουμε μια γενναία προσπάθεια στην πορεία μας να γίνουμε μικροί άγιοι ,γεμάτοι δυνατή πίστη , αγάπη φλογερή,ψυχές που προσφέρουν ο,τι μπορούν,συγχωρούν χωρίς να κρατούν κακίες, συμπαραστέκονται στον πόνο του άλλου γιατί η ζωή εμπεριέχει χαρά ,γέλιο αλλά και πόνο και δάκρυ.Μη λησμονούμε ότι δεν είμαστε το σώμα που έχει μια ψυχή αλλά η ψυχή που έχει ενδυθεί ένα προσωρινό σώμα.Η ψυχή μας είναι φτιαγμένη να εκτιμά τα μικρά και καθημερινά ,να αναγνωρίζει και να απολαμβάνει την ομορφιά της απλότητας ,να ασκείται στην υπομονή.H έκφραση αγάπης και καλοσύνης είναι δύναμη που γκρεμίζει τοίχους αλλά πρέπει να είσαι πολύ δυνατός για να εκφράσεις την αδυναμία σου.

http://theomitoros.blogspot.com.eg/

Ἡ Παναγία Μας


Ταπείνωση τῆς Παναγίας

Τί ἀνύψωσε τὴ Μητέρα τοῦ Θεοῦ πάνω ἀπὸ ὅλα τὰ δημιουργήματα; Ἡ ταπείνωση. Ὁ Θεὸς «ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ» (Λκ. 1, 48), καὶ γι’ αὐτὴ τὴν ἐπιβραβευμένη ταπείνωσή Της τὴνμακαρίζουν ὅλες οἱ γενιές. Καὶ ἐσὺ περισσότερο ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα προσπάθησε νὰ ἀποκτήσεις ταπείνωση. Ὁ Θεὸς στοὺς ταπεινοὺς δίνει τὴ χάρη, ἐνῶ στοὺς ὑπερήφανους ἀντιτάσσεται.

Ἡ Παναγία εὐεργετεῖ

Ἡ Παναγία εἶναι καὶ σήμερα ζωντανή. Καὶ ὄχι μόνο ζεῖ, ἀλλὰ καὶ ζωοποιεῖ καὶ θεραπεύει τὶς ψυχὲς καί, ἂν εἶναι πρὸς τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς, καὶ τὰ σώματα ἐκείνων τῶν πιστῶν ποὺ προσεύχονται σ’Αὐτήν. Τὸ ἴδιο καὶ οἱ Ἅγιοι ζοῦν καὶ μετὰ τὸ θάνατο…

* * *

Ὑπεραγία Θεοτόκε Παρθένε! Ἐξαιτίας τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Υἱοῦ Σου, ποὺ μεταλαμβάνω τόσο συχνά, τολμῶ νὰ πῶ ὅτι ἔχω μὲ Σένα συγγένεια!

Ὦ Δέσποινα τοῦ κόσμου! Ἀπὸ Σένα ἔλαβε ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ αὐτὸ τὸ Σῶμα καὶ Αἷμα. Τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου ποὺ μεταλαμβάνω εἶναι ἴδια μὲ τὸ Σῶμα τοῦ Κυρίου ποὺ εἶναι στοὺς οὐρανούς.

Πῶς μπορῶ νὰ μὴν ἀγαπάω Ἐσένα, καὶ πιὸ πολὺ τὸν Υἱό Σου, δικό Σου καὶ δικό μου Θεό; Ὦ Πανάχραντε Δέσποινα! Δῶσε μου νὰ ἔχω συγγένεια μὲ Σένα ὄχι μόνο ἐξαιτίας τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, ποὺ πολλὲς φορὲς μεταλαμβάνω ἀνάξια, ἀλλὰ νὰ πλησιάσω καὶ τὸ δικό Σου βαθμὸ τῆς πίστης, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἐλπίδας, νὰ ὁμοιάσω Ἐσένα στὶς σκέψεις καὶ τὰ συναισθήματα. 

Ὦ Πανάχραντε Δέσποινα! Ἔχω μεγάλη ἀνάγκη καὶ θέλω νὰ ἀποκτήσω καρδιὰ καθαρή! Τὰ πάντα γιὰ Σένα εἶναι δυνατά, Ὑπερευλογημένη· μπορεῖς νὰ παρακαλέσεις τὸν Υἱὸ καὶ Θεό Σου νὰ μοῦ χαρίσει καρδιὰ καθαρή, ὅπουκατοικεῖ πίστη, ἐλπίδα, καὶ ἀγάπη. Κάνε το, Πανάχραντε!

* * *
Τί σημαίνουν τὰ θαύματα ἀπὸ τὶς εἰκόνες τῆς Παναγίας; Σημαίνουν ὅτι ἡ Δέσποινα Θεοτόκος, ἡ Μητέρα τοῦ Σωτῆρα μας, πάντα ἀκούει τὶς προσευχὲς ποὺ μὲ πίστη καὶ ταπεινὴ καρδιὰ, Τῆς ἀπευθύνονταιἐνώπιον τῶν εἰκόνων της. Καὶ σὲ μερικὲς ἀπ’ αὐτὲς δείχνει φανερὰ σημάδια τῆς παρουσίας της. Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτά, μὲ πόση εὐλάβεια πρέπει νὰ συμπεριφέρονται οἱ πιστοὶ πρὸς τὶς εἰκόνες τῆς Παναγίας! Ἡ ἀόρατη χάρη της εἶναι παροῦσα σὲ κάθε εἰκόνα της, ἰδίως ἂν αὐτὴ ἡ εἰκόνα ἁγιογραφήθηκε μὲ τὸ χέρι ἑνὸς εὐλαβοῦς ἀνθρώπου.

* * *

Παναγία Δέσποινα Θεοτόκε! Μὲ τὶς πρεσβεῖες Σου, τὴν εὐσπλαχνία Σου, ἔχω ἠρεμία καὶ χαρὰ μέσα μου· ἡ ψυχή μου εἶναι ἐλεύθερη καὶ ἀνάλαφρη, στὴν καρδιά μου ἔχω εἰρήνη καὶ ἡσυχία. Μὲ ὑπεράσπισες, ἐμένα τόν μετανοοῦντα ἄθλιο καί τόν ἁμαρτωλό, ἐνώπιον τῆς δικαιοσύνης τοῦ Υἱοῦ Σου καὶ τοῦ Θεοῦ μας καὶ Τὸν ἔκανες νὰ μὲ σπλαχνιστεῖ, ἐμένα τὸν χειρότερο ἀπ’ ὅλους. Φανερὴ εἶναι ἡ χάρη Σου γιὰ τὴν ψυχή μου μετὰ τὴ δοξολογία ποὺ ψάλλαμε μπροστὰ στὴν εἰκόνα Σου, τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας τοῦ Καζάν! 21 Ὀκτωβριοῦ 1858.

* * *

Ὕμνησε τὴν Παντάνασσα, μὴν ξεχάσεις Αὐτὴν ποὺ σὲ εὐεργέτησε, μὴν ξεχάσεις νὰ εὐχαριστήσεις «τὴν ὑπέρμαχο στρατηγόν», ποὺ σὲ ἀπάλλαξε ἀπὸ τὰ δεινά.

Ἡ Παναγία φέρνει γαλήνη

Τὸ ἔλεος τῆς Παναγίας. Στὶς 24 Φεβρουαρίου ἤμουν στὴ Ραμπόβ. Συμμετεῖχα στὴν κηδεία τῆς συζύγου τοῦ ἱερέα Σοκολόβ. Ὅταν μπῆκα μέσα σὲ μὶα ἐκκλησία ἀπ’ αὐτὲς ποὺ βρίσκονται στὸ νεκροταφεῖο,εἶχα στὴν καρδιά μου θλίψη, ἡ ὁποία προέρχεται ἀπὸ ὀλιγοπιστία καὶ τὴν ὁποία προκαλεῖ τὸ πνεῦμα τῆς κακίας. Ἔριξα τὸ βλέμμα μου στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας τοῦ Τύχβιν καὶ δὲν μποροῦσα νὰ πάρω ἀπ’αὐτὴν τὰ μάτια μου. 

Τὸ πρόσωπό Της ἦταν γαλήνιο, ταπεινὸ καὶ γεμᾶτο ἀγάπη. Εἶπα μέσα μου: «Πόση γαλήνη καὶ ἡσυχία, ποὺ δὲν εἶναι αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ὑπάρχουν στὸ πρόσωπό Σου, Ἄχραντε Παρθένε!», καὶ σὰν νὰ ἄκουσα ἀπ’ Αὐτὴν μὶα ἀπάντηση, ποὺ πολὺ καθαρὰ ἀντήχησε στὴν καρδιά μου: «Τί σὲ ἐμποδίζει νὰ ἔχεις εἰρήνη καὶ ἡσυχία στὴν καρδιά σου; Δὲ γνωρίζεις ποῦ πρέπει νὰ ψάχνεις γιὰ νὰ τὰ βρεῖς;» Μὲ τὴ σκέψη καὶ τὴν καρδιά μου στράφηκα σ’ Αὐτὸν ποὺ εἶναι ἡ Πηγὴ τῆς εἰρήνης καὶ ἀμέσως ἀπέκτησα τὴν ποθητὴ ἡσυχία…

* * *

Δέσποινα Θεοτόκε! Παρηγοριὰ τῶν θλιβομένων, Σὲ δοξολογοῦμε καὶ Σὲ εὐχαριστοῦμε! Τὰ βάσανα τῆς καρδιᾶς μας τὰ μεταμορφώνεις σὲ γαλήνη καὶ τὴ θύελλα τῶν παθῶν σὲ ἡσυχία τῆς χάριτος τοῦΘεοῦ! Ἀσταθὴς καὶ πονηρὴ καρδιά μου! Νὰ μὴν τολμήσεις ποτὲ νὰ ἀμφισβητήσεις τὶς φανερὲς εὐεργεσίες τῆς Βασίλισσας τῶν Οὐρανῶν!

* * *

Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ προσευχήθηκα ἀπὸ τὴν καρδιά μου στὴ Βασίλισσα ὅλου τοῦ κόσμου, αἰσθάνθηκα στὴν ψυχὴ ἀνακούφιση. Καὶ στὸ ἑξῆς μὴ μὲ ἀφήνεις, Παντάνασσα.

Ἐξύμνηση τῆς Παναγίας

Μητέρα τῆς δικῆς μας Εἰρήνης, Μητέρα τῆς δικῆς μας Χαρᾶς, Μητέρα τῆς δικῆς μας Ἐλπίδας καὶ δικῆς μας Ἀγάπης. Μητέρα Αὐτοῦ ποὺ ὑπάρχει, Αὐτοῦ ποὺ οὐσιώνει τὰ πάντα. Μητέρα Ἄχραντε, τὸ ὕψος τῆς δικῆς σου ἁγνότητας δὲν μπορεῖ νὰ φαντασθεῖ ἡ δική μας ἀκάθαρτη ψυχή. Μητέρα Παμμακάριστε, τήν ἀγαθότητά σου δέν μπορεῖ νά συλλάβει ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου. Μητέρα πάντων τῶν χριστιανῶν, οἱ εἰκόνες σου εἶναι σὲ κάθε πόλη καὶ κάθε χωριὸ καὶ μαρτυροῦν τὴ γρήγορη βοήθεια ποὺ προσφέρεις σὲ μᾶς. Νὰ εἶσαι καὶ γιὰ μένα τὸν ἁμαρτωλὸ καὶ τρισάθλιο γρήγορη βοήθεια καὶ προστάτρια στοὺς πόνους, στὶς θλίψεις καὶ στοὺς πειρασμούς!

Πῶς νὰ προσευχόμαστε στὴν Παναγία

Νὰ φανταστεῖς ὅτι στέκεσαι μπροστὰ στὴ βασίλισσα καὶ τὴν παρακαλεῖς νὰ πραγματοποιήσει κάποιες δικές σου ἐπιθυμίες. Μὲ τί δέος καὶ τί σεβασμὸ θὰ τὸ ἔκανες! Σκέψου τώρα ὅτι και αὐτή εἶναι ἄνθρωπος, ὅπως καί ἐσύ. Σκέψου τώρα πῶς πρέπει νὰ στέκεσαι μπροστὰ στὴ Βασίλισσα τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, στὴ Μητέρα τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, μὲ τί δέος καὶ τί εἰλικρίνεια! Ἀνέκφραστη εἶναι ἡ μεγαλωσύνη της καὶ ἀπερίγραπτη ἡ τελειότητα. «Πᾶσα ἡ δόξα τῆς θυγατρὸς τοῦ βασιλέως ἔσωθεν» (Ψαλ. 44, 14). Αὐτὴ εἶναι τόσο κοντὰ στὸ Θεό. Πρόσεχε, νὰ προσεύχεσαι σ’ Αὐτὴν μὲ ἀνάλογο δέος, μὲ καθαρήκαὶ συντετριμμένη καρδιά.

(Ἀπὸ τὸ βιβλίο : Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης 
«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ». 
Ἐκδόσεις: Ὀρθόδοξος Κυψέλη, 2004)
http://inpantanassis.blogspot.com.eg/

Ἡ μεγαλύτερη ἀρετή


Ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου

Ἀδελφοί μου, θέλω νά σᾶς μιλήσω γιά κεῖνα τά πράγματα πού συμβάλλουν στήν ὠφέλεια τῆς ψυχῆς, καί ντρέπομαι τήν ἀγάπη σας, γνωρίζοντας τήν ἀναξιότητά μου. Θά προτιμοῦσα νά σιωπήσω, γιατίδέν τολμῶ νά σηκώσω τά μάτια μου καί ν’ ἀντικρύσω πρόσωπο ἀνθρώπου. 

Ἡ συνείδησή μου μέ κατακρίνει, καί μέ πληροφορεῖ πώς εἶμαι ἀνάξιος νά γίνω ὀδηγός σας. Λυπᾶμαι πού προκρίθηκα νά ὁδηγῶ ἐσᾶς ἐγώ ὁ ταπεινός, ἐγώ πού εἶμαι κατώτερος ἀπ’ ὅλους σας καί δέν ἔχω λόγο «μεμαρτυρημένο» ἀπό τίς πράξεις μου καί τήν πολιτεία μου. 

Γνωρίζω καλά πώς ὁ Κύριος δέν μακαρίζει ὅποιον διδάσκει μόνο, μά ὅποιον ἐφαρμόζει πρῶτα τίς ἐντολές Του καί ὕστερα διδάσκει. «Ὁ ποιήσας καί διδάξας» λέγει, «μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν». Γιατί μόνον ὅσοι ἀκοῦνε ἕνα τέτοιο δάσκαλο, προθυμοποιοῦνται νά τόν μιμηθοῦν. Καί δέν ὠφελοῦνται ἀπό τά λόγια του τόσο, ὅσο παρακινοῦνται ἀπό τά καλά του ἔργα. Σᾶς παρακαλῶ ὅμως, νά μή βλέπετε τή δική μου ραθυμία, ἀλλά ν’ ἀκοῦτε τά προστάγματα τοῦ Θεοῦ καί τίς ὑποθῆκες τῶν ἁγίων Πατέρων. Γιατί οἱ θεοφώτιστοι Πατέρες μας δέν ἔγραφαν καμιά ἐντολή, ἄν πρῶτα δέν τήν ἐφάρμοζαν.

Οἱ ἐντολές λοιπόν τοῦ Κυρίου εἶναι ἕνας δρόμος, πού μᾶς ἀνεβάζει ὅλους στόν οὐρανό, μᾶς ὁδηγεῖ στόν Θεό.

Πολλοί εἶναι οἱ δρόμοι καί οἱ τρόποι, πού φέρνουν τόν ἄνθρωπο στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ἤ μᾶλλον οἱ δρόμοι αὐτοί φαίνονται πολλοί ἀλλά στήν πραγματικότητα εἶναι ἕνας, πού χωρίζεται σέ πολλούς,ἀνάλογα μέ τή δύναμη καί τήν προαίρεση τοῦ καθενός.

Λέγοντας δρόμους, ἐννοοῦμε τίς πνευματικές ἀρετές. Προπαντός τίς τρεῖς μεγάλες ἀρετές, τήν πίστη, τήν ἐλπίδα καί τήν ἀγάπη, καί ἰδιαίτερα τήν μεγαλύτερη ἀπό ὅλες, τήν ἀγάπη, πού πάνω της θεμελιώθηκαν ἡ πίστη καί ἡ ἐλπίδα.

Τά ὀνόματα τῆς ἀγάπης εἶναι πολλά, τά ἔργα της ἐπίσης πολλά, τά γνωρίσματά της περισσότερα καί τά ἰδιώματά της πάμπολλα. Δέν μπορεῖ κανείς νά τήν περιγράψει μέ λόγια. Ὅταν θυμᾶμαι τό κάλλος της, εὐφραίνεται ἡ καρδιά μου, γεμίζω μέ γλυκύτητα καί περιέρχομαι σέ ἔκσταση. Ὄταν τή συλλογίζομαι, χάνω τίς σωματικές μου αἰσθήσεις, βγαίνω τελείως ἀπό τήν παρούσα ζωή καί λησμονῶ τά πράγματατοῦ κόσμου.

Καλότυχος εἶν’ ἐκεῖνος, πού ἀγκάλιασε τήν ἀγάπη τή θεϊκή. Αὐτός δέν θά ἐπιθυμήσει μέ ἐμπάθεια κανένα κάλλος ἀνθρώπινο.

Εὐτυχισμένος εἶν’ ἐκεῖνος, πού ἐρωτεύθηκε τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, σαγηνεύθηκε ἀπό τήν ὀμορφιά της καί τήν ἀπόλαυσε μέ πολύ πόθο. Αὐτός θ’ ἁγιασθεῖ στήν ψυχή.

Καλότυχος καί τρισευτυχισμένος εἶν’ ἐκεῖνος, πού πόθησε μ’ ὅλη του τήν καρδιά τήν ἀγάπη καί ἀλλοιώθηκε ἀπ’ αὐτήν πνευματικά. Αὐτός θά γεμίσει τήν ψυχή του μ’ εὐφροσύνη καί τήν καρδιά του μέχαρά ἀνέκφραστη.

Αὐτός πού ἀπέκτησε την ἀγάπη, ἀδιαφορεῖ τελείως γιά τούς θησαυρούς τοῦ κόσμου. Αὐτός γεμίζει μέ τόν πλοῦτο τῆς ἀγάπης, πού εἶναι ἀνεξάντλητος.

Μακάριος καί τρισμακάριος αὐτός πού ἐνστερνίσθηκε τήν ἀγάπη. Μολονότι ἐξωτερικά φαίνεται ἄδοξος, στήν πραγματικότητα εἶναι ἐνδοξότερος ἀπ’ ὅλους τούς ἐνδόξους.

Ἐπαινετός εἶν’ ἐκεῖνος πού ζήτησε τήν ἀγάπη, ἐπαινετότερος ἐκεῖνος πού τή βρῆκε καί μακαριότερος ἐκεῖνος πού τήν ἀγάπησε.

Ὦ ἀγάπη θεία, πού μέσα σου βρίσκεται ὁ Χριστός! Ἄνοιξε καί σέ μᾶς τήν πόρτα σου, γιά νά δοῦμε τόν Χριστό, πού ἔπαθε γιά μᾶς, καί νά ἐλπίσουμε στό ἔλεός Του. Νά Τόν δοῦμε, γιά νά μήν πεθάνουμε πιά. Γέμισε τήν ὕπαρξή μας, γιά νά νοιώσουμε τό μυστήριο τῆς ἔνσαρκης οἰκονομίας τοῦ Χριστοῦ. Ἐσύ πού βίασες τ’ ἀβίαστα καί πλουσιόδωρα σπλάχνα τοῦ Κυρίου μας, γιά νά σηκώσει τίς ἁμαρτίες ὅλων τῶνἀνθρώπων, ἔλα καί στη δική μας ταλαίπωρη ψυχή.

Ὦ θεία ἀγάπη, θέλουμε νά σέ γνωρίσουμε καί νά μᾶς γνωρίσεις, γιατί σοῦ εἴμαστε ἄγνωστοι. Κατοίκησε μέσα μας, γιά νά ‘ρθει ὁ Δεσπότης Χριστός νά μᾶς ἐπισκεφθεῖ. Μολονότι εἴμαστε ἀνάξιοι, ἔλα νά μᾶς ἁγιάσεις.

Ἀλλά γιά νά σέ νοιώσουμε, πρέπει νά γνωρίσουμε πρῶτα τόν Χριστό. Μόνον σάν προσπέσουμε στ’ ἄχραντα πόδια Του, θά βιώσουμε στή ζωή μας τήν ἀγάπη. Μόνον σάν λυτρωθοῦμε ἀπό τό χρέος τῶνἁμαρτιῶν μας, θ’ ἀρχίσει νά ζεῖ μέσα μας ἡ ἀγάπη.

Ἄς βάλουμε λοιπόν μέσα στήν καρδιά μας τήν ἀγάπη, πού εἶναι «ἡ διδάσκαλος τῶν Προφητῶν, ἡ σύνδρομος τῶν Ἀποστόλων, ἡ δύναμις τῶν Μαρτύρων, ἡ ἔμπνευσεις τῶν Πατέρων καί ἡ τελείωσις ὅλων τῶν Ἁγίων».

Ἄς μάθουμε νά δουλεύουμε καί νά ὑποτασσόμαστε στόν Χριστό, γιά ν’ ἀρχίσει ν’ ἀνθίζει μέσα στήν ψυχή μας τό λουλούδι τῆς ἀγάπης. Ὁ Χριστός μᾶς ἄνοιξε τό δρόμο, πού πρέπει ν’ ἀκολουθήσουμε γιάνά φτάσουμε στήν ἀγάπη. Ἔγινε φτωχός, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς πλούσιοι σέ ψυχικά χαρίσματα.

Ἄς συγχωρέσουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, γιά νά ἀπολαύσουμε τ’ ἀγαθά τοῦ Θεοῦ καί νά δοκιμάσουμε τή γλυκύτητα πού δοκιμάζει ὅποιος ἀκολουθεῖ τόν Θεό τῆς ἀγάπης.

Ἐκεῖνος πού δέν ἀγάπησε τόν Χριστό, τρέχει μάταια καί ποτέ δέν πρόκειται νά Τόν φτάσει, ἄν δέν ἀγαπήσει πρῶτα τόν ἀδελφό του.

Ἐκεῖνος πού ἔφτασε τήν ἀγάπη, πλησίασε τόν ἴδιο τόν Χριστό, γιατί ἡ ἀγάπη εἶναι τό πλήρωμα τοῦ νόμου Του. Χωρίς ἀγάπη ἡ καρδιά μας εἶναι στείρα καί δέν εὐφραίνεται μέ τά θαυμάσια τοῦ Θεοῦ.

Σᾶς παρακαλῶ, λοιπόν νά βιώσετε τήν ἀγάπη καί νά μήν ἀποκάμετε καί σταματήσετε πρίν τή φτάσετε. Γιατί κάθε ἄσκηση καί κάθε πνευματικός ἀγώνας, πού δέν ἔχει στόχο τήν ἀγάπη, εἶναι μάταιος. Δέν εἶναι δυνατόν νά ἀναγνωρισθεῖ κανείς σάν μαθητής του Χριστοῦ μέ ἄλλη ἀρετή ἤ ἐντολή, παρά μόνον μέ τήν ἀγάπη. Τό λέει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος: «Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστε, ἐάν ἀγάπηνἔχητε ἐν ἀλλήλοις».

Γιά τήν ἀγάπη ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος κι’ ἔζησε ἀνάμεσά μας καί ὑπέμεινε θεληματικά καί φρικτά πάθη, γιά νά ἐλευθερώσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας καί νά τόν ἀνεβάσει στούςοὐρανούς.

Γιά τήν ἀγάπη ἔτρεξαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἐκεῖνον τόν ἀτέλειωτο δρόμο, γιά νά βγάλουν ἀπό τό βυθό τῆς εἰδωλολατρείας καί νά φέρουν στό λιμάνι τῆς οὐράνιας βασιλείας ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη, τραβώντας την μέ τ’ ἀγκίστρια καί τά δίχτυα τοῦ Θείου Λόγου.

Γιά τήν ἀγάπη θυσίασαν μέ προθυμία τή ζωή τους οἱ θεοφόροι διδάσκαλοι τῆς οἰκουμένης, γιά νά δοξασθεῖ ἡ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.

Ἄς ἀγωνιστοῦμε, λοιπόν, νά εὐαρεστήσουμε τόν Χριστό μέ τήν ἀγάπη. Ὅταν ἀγαπᾶμε τούς ἀνθρώπους καί τόν Θεό, τότε Αὐτός μᾶς προσφέρει τ’ ἀνεκτίμητα δῶρα Του: τήν ΠΙΣΤΗ, τήν ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑκαί τήν ΕΥΛΑΒΕΙΑ. Μᾶς χαρίζει ἀκόμα τήν ΚΑΤΑΝΥΞΗ καί τά ΔΑΚΡΥΑ, πού καθαγιάζουν τήν ψυχή, καί μᾶς γεμίζει μέ ΘΕΙΟ ΦΩΣ καί ΠΝΕΥΜΑ ΑΓΙΟ.

*****

(«ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΣΟΦΙΑΣ», Ὁσίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου,
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ)
http://inpantanassis.blogspot.com.eg/