Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2021

Μεγάλος δάσκαλος ο πόνος και τα βάσανα.



Το καλύτερο φάρμακο για τον πόνο είναι να τον αγκαλιάσεις. Να τον αφήσεις να σου μιλήσει και να τον ακούσεις. Έχει να σου διδάξει πολλά και να σου δείξει πολλά διαμάντια. Αγκάλιασε τον πόνο όταν έρθει και άκουσέ τον. Εκεί στην ησυχία της αδυναμίας, των δακρύων, την πονεμένης κραυγής ο πόνος θα σου μιλά εσύ θα τον ακούς και αυτά που θα σου λέει μέσα σου θα χτίζουν κάστρα για άμυνα σε επόμενους πολέμους.
Ο πόνος θα σε διαλύσει αν τον δεις ως εχθρό διότι θα στερέψεις από την έλλειψή του και θα βιώσεις την διάλυση διότι τον αντιμετώπισες σκληρά. Κάνε τον εχθρό φίλο και θα ευεργετηθείς πολύ από αυτή την σχέση. Μην φοβηθείς αδερφέ, ο πόνος δεν έχει καμία εξουσία επάνω σου. Η μόνη εξουσία διάλυσης που έχει είναι μόνο αυτή που θα του δώσεις από την υποχώρησή σου, οπότε μην το κάνεις. Φως είναι ο πόνος που δείχνει τον δρόμο για τον Χριστό.
Ο Κύριος φίλησε τον σταυρό του. Αδερφέ φίλα τον πόνο και μετά τον διάλογο κάνε και μια βαθιά υπόκλιση ως ευχαριστία για αυτά που σου δίδαξε. Μεγάλος δάσκαλος ο πόνος και τα βάσανα, τι θα ήταν η ζωή χωρίς αυτά… σαν σχολείο χωρίς δάσκαλο… Κουράγιο…

π. Σπυρίδων Σκουτής
https://www.askitikon.eu/

Ποτέ να μην χορταίνεις.



Ο Ιησούς ας είναι το γλυκό μελέτημα της καρδιάς σου· ο Ιησούς ας είναι το εντρύφημα της γλώσσας σου· ο Ιησούς ας είναι η αναπνοή σου και ποτέ να μην χορταίνεις επικαλούμενος τον Ιησού. Διότι από αυτή τη συνεχή και γλυκύτατη μνήμη του Ιησού θα φυτευτούν, θα αυξηθούν και θα γίνουν μεγάλα δένδρα στη καρδιά σου οι 3 μεγάλες εκείνες αρετές: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη.

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης
https://www.askitikon.eu/

Χωρίς να θίγεται



Ο ταπεινός άνθρωπος δεν κρίνει, αφού θεωρεί τον εαυτό του χειρότερο από όλους. Η ταπείνωση έχει ενάρετα και ουσιαστικά γνωρίσματα. 
Δεν θυμώνει, δεν κρίνει και δεν ζητά τα του εαυτού της. Ο ταπεινός φαίνεται όταν τον βάλεις στο περιθώριο και το δέχεται χωρίς να θίγεται και να προσβάλλεται. 
Ο υπερήφανος δεν δέχεται να τον κοροϊδεύει κανείς, γιατί θίγεται η αξιοπρέπειά του.

Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος
http://inpantanassis.blogspot.com/

Άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο στον Θεό…



Βαθιά μέσα η ψυχή είναι σαν ένα οχυρό απόρθητο. Φθάνουν ως εκεί οι οποιεσδήποτε επισκέψεις της χάριτος, η οποιαδήποτε βοήθεια, αλλά το φρούριο μένει απόρθητο, διότι από μέσα ανοίγει η πόρτα.
Και άμα δεν ανοίξει από μέσα, η χάρη έχει αυτή τη λεπτότητα να μην παραβιάζει· διότι αλλιώς δεν θα είναι χάρη, κάτι άλλο θα είναι. Θα είναι δαιμονική ενέργεια. Η χάρη λοιπόν έχει αυτή τη λεπτότητα να μην παραβιάζει πόρτες, αλλά να πηγαίνει στην ψυχή, να φανερώνει την παρουσία της, να γλυκαίνει την ψυχή, να περιμένει.
Περιμένει να ανοίξει από μέσα η πόρτα. Και το κλειδί το έχει εκείνος που είναι εκεί μέσα. Τη δυνατότητα να ανοίξει από μέσα την πόρτα την έχει ο ίδιος ο άνθρωπος, ο οποίος όμως αντιστέκεται και περίζηλα κρατά την πόρτα αυτή κλειστή. Φοβάται να την ανοίξει, καίτοι ξέρει ότι απ’ έξω είναι ο Θεός που περιμένει, είναι αυτή η χάρη του Θεού, ο ουρανός, η βασιλεία του Θεού που περιμένει, είναι η σωτηρία.
Τέτοιο πείσμα έχει ο άνθρωπος. Δεν θέλει να ανοίξει. Ταλαίπωρες αυτές οι ψυχές. Και είναι πολλές που κάνουν έτσι. Μας βοηθάει να καταλάβουμε αυτό το οποίο λέμε κάτι που αναφέρει ο μακαρίτης ο Ασπιώτης για τον μελαγχολικό τύπο. Βέβαια, ομιλεί για έναν που έχει βαριάς μορφής μελαγχολία. Λέει ότι ο μελαγχολικός αισθάνεται πως ζει μέσα σε κόλαση, και ενώ καταλαβαίνει ότι, αν θελήσει να βγει από εκεί, θα βρεθεί σε μια άλλη κατάσταση, θα γλιτώσει από την κόλαση και θα βγει σε μια λύτρωση, δεν το κάνει. Ενώ το ξέρει, δεν το κάνει.
Οι ψυχοπαθολογικές καταστάσεις έχουν δύναμη, και γι’ αυτό παιδεύονται οι άνθρωποι. Οι αρρωστημένοι τύποι παιδεύονται. Κατά τη γνώμη μου δεν είναι αγιάτρευτο το κακό, αυτή η αντίσταση που είπαμε. Ενώ φαίνεται έτσι, δεν είναι. Θα μπορούσε κανείς να τη συνειδητοποιήσει καλά-καλά και να πει: «Α! Έτσι είναι λοιπόν; Έτσι είναι τα πράγματα;» και να μην της δώσει σημασία. Όπως έκαναν οι Γερμανοί. Δεν πήγαν από τη γραμμή Μαζινό (*) στη Γαλλία. Γιατί να πάνε από τη γραμμή αυτή και να σκοτωθούν πολλοί; Κυρίευσαν το Βέλγιο και από το Βέλγιο μπήκαν στη Γαλλία. Και η γραμμή Μαζινό αποδείχτηκε άχρηστη.
Μερικές φορές λοιπόν χρειάζεται να μην πάει κανείς κόντρα σ’ αυτή την αντίσταση. (Για τους αρρωστημένους τύπους μιλώ τώρα αλλά και γενικότερα.) Μπορεί κανείς ενώπιον του Θεού ως λογικός άνθρωπος να δει ότι αυτό είναι αντίθετο προς τον Θεό. Να το δει και να το αναγνωρίσει. 
Εντάξει, δεν μπορεί να το βγάλει από τη μέση, αλλά μπορεί να το δει, να το αναγνωρίσει και να πει στον Θεό: «Ναι, Θεέ μου. Ανάλαβε το πρόβλημά μου εσύ, γιατί εγώ…» και να το αφήσει. Αυτό είναι ένα ξεγλίστρημα, μια απαγκίστρωση της ψυχής από αυτή την αντίσταση· και αφήνεται στη χάρη του Θεού. Και ο Θεός ξέρει πώς θα τα οικονομήσει.
Γι’ αυτό πιστεύω ότι, όσοι από τους αρρώστους αυτούς μπορούν να κάνουν έτσι, έχουν διάθεση να κάνουν έτσι, βοηθούμενοι βέβαια και στηριζόμενοι κάπου, ξεγλιτώνουν. Να πω και κάτι άλλο; Όχι μόνο ξεγλιτώνουν αλλά, καθώς γνωρίζουν τι φοβερό, τι πικρό πράγμα είναι αυτός ο εγκλωβισμός μέσα σ’ αυτή την κόλαση, ακόμη πιο πολύ διψούν τον Θεό, ακόμη πιο πολύ αγαπούν τον Θεό. Και όταν λίγο γλυκαθούν από τον Θεό, δεν τους γυρίζει κανείς πίσω με κανέναν τρόπο.
Αυτό που λέμε τώρα μας βοηθάει να δούμε καλύτερα τα πράγματα γενικότερα. Διότι οι αρρωστημένες καταστάσεις, που είναι ένα άκρο, που είναι μια έντονη κατάσταση, μια έντονη πραγματικότητα, μας βοηθούν να δούμε και τη γενικότερη πραγματικότητα. Ένα τέτοιο πράγμα λίγο πολύ ο κάθε άνθρωπος πεισματικά θα έχει εκεί στο βάθος της ψυχής του. Και όταν κλαψουρίζει κανείς και όταν παραπονιέται και όταν νομίζει ότι δεν τον προσέχουν και όταν νομίζει ότι αδικείται, κάνει όπως το πεισματάρικο παιδί, που κάθεται εκεί σε μια γωνιά πεισματικά και κλαψουρίζει. Ναι, αυτό κάνει.
Τι κλαψουρίζεις; Τι παραπονιέσαι; Άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο στον Θεό. Αλλά αυτό, το «άφησε τον εαυτό σου», είναι θάνατος. Θάνατος τι θα πει; Θα πει ότι δεν κρατάς τίποτε. Ούτε αρετή έχεις ούτε κανένα καλό έχεις ούτε τίποτε. Ένα αμαρτωλό πλάσμα παραδίδεται στον Θεό. Μετά, δεν έχεις κανένα ατού. Είναι το καλύτερο πράγμα που έχει να κάνει ο κάθε πεπτωκώς άνθρωπος. Και υπάρχει κανείς που δεν είναι πεπτωκώς; Καθένας που κατάγεται από τον Αδάμ είναι πεπτωκώς και επομένως αυτό πρέπει να κάνει.
(*) Σύστημα οχυρωματικών έργων στα σύνορα της Γαλλίας με τη Γερμανία.

Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “…πάντα συνεργεί εις αγαθόν”, 
Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2014, σελ. 208.
http://inpantanassis.blogspot.com/

Παναγία, η μάνα των Αγιορειτών



Ήταν ένα γεροντάκι που μόλις άκουγε τ’ όνομα της Παναγίας έκλαιγε σαν μικρό παιδί.
Ήταν ένας Καυσοκαλυβίτης που όποτε γύριζε πλευρό τη νύχτα έψελνε το «Άξιον εστί».
Ήταν ένας Γρηγοριάτης ηγούμενος πού ΄χε «φάει» την εικόνα Της από τους πολλούς ασπασμούς.
Ήταν ένας Νεοσκητιώτης που παρακαλούσε όποιον έβλεπε να μιλήσει, να γράψει, να εκδώσει, ό,τι υπήρχε για την Παναγία.
Ήταν ένας μακαρίτης Ιβηρίτης που έπασχε από αγάπη προς την Πορταΐτισσα.
Ένας Φιλοθεΐτης έλεγε: «Έχομεν βεβαίας τας ελπίδας εις την Γλυκοφιλούσαν»
Παναγία• η μάνα των Αγιορειτών.
Η Παναγία. Πάνω απ’ όλες τις Αγίες. Μητέρα Θεού και ανθρώπων. Η καλύτερη παραμυθία. Η πιο σίγουρη πρέσβειρα των πιστών. Η πιο ταπεινή, η πιο καλή, η πιο σεμνή, η πιο υπάκουη, η πιο υπομονετική, η σιωπηλή, η γενναία, η πρώτη, η βασίλισσα, η Κυρία, η Έφορος, η Οικονόμισσα, η φωτοφόρος νεφέλη και μανναδόχος στάμνα.
Χαρά να την αντικρύσεις. Ευχαρίστηση να την επικαλείσαι. Ευλογία να σ’ επισκέπτεται. Ελπίδα βέβαιη να την παρακαλάς. Βοήθεια μεγάλη η σκέπη της.
Πού να βρεις τα ωραία λόγια να την εγκωμιάσεις; Πόσο φτωχή είναι η γλώσσα για τα μεγάλα ονόματα; Πόσο έχει φθαρεί η γλώσσα από την κατάχρηση. Έτσι σιωπάς και τα λες όλα. Όπως σιωπηλή ακολουθούσε παντού τον αγαπητό Υιό Της. Μέχρι Σταυρού.
Αθωνίτισσα Θεοτόκε, το ακοίμητο κανδήλι, το αγνό κερί, οι Χαιρετισμοί, η Παράκληση, το Θεοτοκάριο, τα Θεοτόκια δεν σου αρκούν. Μήτε γονυκλισίες και τάματα και προσφορές και κομποσχοίνια. Την καθαρότητα της καρδίας ζητάς για νάλθει ο Υιός σου να κατοικήσει και να φέρει Θεοτόκες και Θεοφόρες ώρες αγίας θεοψίας και φωτοχυσίας…
Μητέρα του Θεού, μητέρα των ανθρώπων, μητέρα του πόνου, μητέρα της αγωνίας, μητέρα των θλιβομένων, σύντροφε των μονομάχων του Θεού, των καλογέρων.
Όπως και να το κάνουμε είναι ανώτερες ψυχές οι Αγιορείτες, αφού επέλεξαν ν’ αφοσιωθούν μόνιμα στην Αθωνίτισσα Θεοτόκο.
Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς• του Άξιον εστί του πάνσεπτου ναού του Πρωτάτου της πρωτεύουσας των Καρυών, της Κουκουζέλισσας της Μεγίστης Λαύρας, της Βατοπεδινής Εσφαγμένης, της Πορταΐτισσας των Ιβήρων, της Τριχερούσης του Χιλιανδαρίου, του Ακαθίστου της Διονυσίου, της Φοβεράς Προστασίας του Κουτλουμουσίου, της Γερόντισσας του Παντοκράτορος, της Γοργοϋπηκόου της Δοχειαρίου, της Μυροβλύτισσας του Αγίου Παύλου, της Οδηγήτριας του Ξενοφώντος και τόσες άλλες, σ’ εκκλησίες και παρεκκλήσια, κελλιά και καλύβια…

*Από το βιβλίο «Αθωνικό απόδειπνο» του Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου
http://inpantanassis.blogspot.com/

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ



Όλα μου επιτρέπονται αλλά όλα δεν με συμφέρουν.
«Πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ᾽ οὐ πάντα συμφέ­ρει· πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ᾽ οὐκ ἐγώ ἐξουσια­σθήσομαι ὑπό τινος» (1 Κορ. 6.12).
Tά ὅρια τῆς ἐλευ­θε­ρίας τοῦ ἀνθρώπου εἶ­ναι ἀπό τά πιό πολυ­συ­ζητημένα καί ἀμφι­λε­γό­μενα θέματα ὅλων τῶν ἐπο­χῶν. Mέχρι ποι­­­οῦ σημείου εἶναι ἐλεύθε­ρος ὁ ἄν­θρωπος καί κατά πόσο ἡ κοι­νω­νία καί ἡ θρησκεία πε­ριορίζουν τήν ἐλευθε­ρία του; Ἐρωτήσεις καί ἀπορίες συνηθισμένες, πού ἐπανέρχονται καί στίς ἡμέρες μας· καί δέν εἶναι λίγες οἱ φορές πού ἡ Ἐκκλησία κατη­γορεῖται καί συκοφα­ν­τεῖται ὅτι στερεῖ ἀπό τούς πι­στούς της τήν ἐλευθερία τους, ἐπι­βάλ­λοντάς τους τήν τήρη­ση τῶν εὐαγ­γελι­κῶν ἐντολῶν.
Ὅσοι ὅμως ὑποστηρί­ζουν αὐτές τίς ἀπόψεις καί διατυπώ­νουν αὐ­τές τίς κα­τηγορίες ἀγνοοῦν προ­­φανῶς τό ἀληθινό νόημα καί τό πραγμα­τι­κό περιε­χόμενο τῆς ἐ­λευ­θε­ρίας, τό ὁποῖο μέ μοναδικό τρόπο προσ­­­διορίζει ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος στό σημερι­νό ἀποστολικό ἀνάγνω­σμα. «Πάν­τα μοι ἔξε­στιν ἀλλ᾽ οὐ πάντα συμ­φέρει· πάντα μοι ἔξε­στιν ἀλλ᾽ οὐκ ἐγώ ἐξου­σιασθήσομαι ὑπό τι­νος».
Ὁ ἄνθρωπος πλάσθη­κε ἀπό τόν Θεό ἐλεύ­θερος γιά νά κάνει τά πάντα· κανείς δέν τοῦ προσέφερε καί δέν τοῦ προσφέ­ρει αὐτήν τήν ἀπόλυτη καί τέλεια ἐλευ­­θε­ρία, πού τοῦ χά­ρισε ὁ Θεός· τοῦ ἐπέ­τρε­ψε ἀκόμη καί νά παρεκ­κλίνει ἀπό τίς ἐντολές του, ἀκόμη καί νά ἀπο­μα­κρυν­θεῖ ἀπό τόν ἴδιο τόν δημιουργό του. Aὐ­τό σημαίνει τό «πά­ντα μοι ἔξεστι» τοῦ ἀπο­­στό­λου, ἀλλά αὐτό δέν ση­μαίνει αὐ­τόματα ὅτι ἡ ἀσυλ­λό­γιστη χρήση τῆς ἐλευ­θερίας μας εἶναι πάντοτε πρός τό συμ­φέρον μας.
«Πάντα μοι ἔξεστιν» σκέφθηκε ὁ νεό­τε­ρος υἱ­­ός τῆς σημερινῆς πα­ραβολῆς καί μέ αὐτή τή σκέψη ζήτησε ἀπό τόν πα­τέρα του νά τοῦ δώ­σει «τό ἐπιβάλλον μέ­ρος τῆς οὐσίας», τό κομ­μάτι δηλαδή τῆς πα­τρικῆς περιουσίας πού πίστευε ὅτι τοῦ ἀνήκει. Ἡ πράξη του αὐτή, ἔκ­φρα­­ση μιᾶς ἀσύδοτης ἐλευθερίας πού ἐπαινεῖται ἀπό ὁρι­σμένους, τόν ὁδηγεῖ μα­κριά ἀπό τόν πατέρα, τόν ὁδηγεῖ μα­κριά ἀπό τήν εὐτυχία καί τήν ἄνεση τοῦ πατρικοῦ σπι­τιοῦ· ἡ ἀπελευθέ­ρω­ση ἀπό τόν ἀγαθό καί φιλόστοργο πατέρα τόν ὁδηγεῖ στήν ὑποδού­λω­ση καί τήν ἐξάρ­τηση ἀπό ξένους κυρίους, πού τόν στέλ­νουν στούς ἀγρούς «βόσκειν χοίρους».
«Πάντα μοι ἔξεστιν» σκέφθηκε, ἀσφα­λῶς, καί ὁ πρεσβύτερος υἱός τῆς παρα­βο­λῆς, ὅταν, γυρνῶντας στό πατρικό σπίτι καί βλέποντας νά γιορτάζουν γιά τήν ἐπι­στροφή τοῦ ἀσώτου, ὀργίζεται καί διαμαρ­τύ­ρεται πρός τόν πατέρα του γιά τήν ὑπο­δοχή πού ἐπιφύλαξε στόν ἀδελ­­φό του. Ἡ ἀνεξέ­λεγ­κτη χρήση τῆς ἐλευ­θερίας του κάνει καί τόν πρεσβύ­τ­ε­ρο ἀδελφό δυστυχῆ, ξένο πρός τήν χα­ρά καί τήν εὐτυχία, ὑποχείριο τῶν τα­πει­νῶν αἰσθημάτων τοῦ φθόνου, τῆς ζή­λειας καί τῆς ὀργῆς.
Tό παράδειγμα τῶν δύο υἱῶν τῆς ση­με­ρινῆς παραβολῆς, πού μέ τόν δικό του τρό­πο ὁ κα­θένας ἀπό μᾶς κατά και­­ρούς ἀκολουθοῦμε, ἐπιβεβαιώνει ὅτι ἡ ὁρι­ο­­θέτηση τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώ­που ἀπό τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ δέν ἀπο­τελεῖ δέ­σμευση ἀλ­λά διαφύλαξη καί διά­σωση τῆς πραγματικῆς του ἐλευθε­ρίας, τῆς ἐλευ­θερίας πού χα­ρίζει ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο, τῆς ἐλευθερίας πού χα­ρί­ζει ὁ πατέρας στόν ἄσωτο υἱό, ὅταν δια­γρά­­φο­ντας τό παρελ­θόν, διαγράφο­ντας πι­κρίες, σφάλματα καί χρέη, τοῦ προσφέ­ρει καί πάλι «τήν στολήν τήν πρώ­την», τοῦ προσ­φέρει «δακτύλιον εἰς τήν χεῖρα αὐτοῦ» καί θυσιάζει «τόν μό­σχον τόν σιτευτόν»· ἀποτε­λεῖ διαφύλα­ξη αὐτῆς τῆς ἐλευθερίας πού μᾶς προ­σφέρει ἡ Ἐκκλησία μέ τήν ἀλήθεια καί τά μυ­στή­ρια της, πού ἀνα­καινίζουν καί ἐλευθε­ρώ­νουν τόν ἄνθρωπο.

Ὅσοι, ἀδελφοί μου, ἐπιθυμοῦμε νά ζήσουμε μέσα στό πνεῦμα τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας πού χαρίζει ὁ Θεός· ὅσοι ἐπι­θυμοῦμε νά μή βρε­θοῦμε στή θέση τοῦ ἀσώτου υἱοῦ, πού ὄχι μό­νο στε­ρή­θηκε τήν πε­ρι­ουσία του ἀλλά γιά μεγά­λο χρονικό διά­στη­­μα καί τήν θαλπω­ρή τῆς πατρικῆς οἰκίας· ὅσοι ἐπιθυμοῦμε νά μήν μείνουμε ἔξω ἀπό τή μεγάλη ἑορ­τή τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στή βασι­λεία του χαρά, ἄς ἀκολουθήσουμε ὡς κα­νό­να τῆς ζωῆς μας τήν ὁμολογία τοῦ ἀποστό­λου Παύλου γιά τή δική του ζωή· «Πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ’ οὐ πάντα συμ­­φέρει· πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ᾽ οὐκ ἐγώ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τι­νος». Γιατί πραγ­­μα­τι­κά, ἀδελφοί μου, τίποτε δέν ἀξί­ζει περισ­σό­τερο ἀπό τήν γνήσια ἐ­λευ­θε­ρία πού μᾶς χά­ρισε ὁ Θεός, καί τί­ποτε δέν μᾶς τή διασφαλίζει πε­ρισ­­σό­τερο, ἀπό τήν ἑ­κού­­σια ἄρνηση κάθε πά­­θους, κάθε κακίας, κάθε ἁμαρτίας, κάθε πράγματος ἤ γεγο­νότος πού μπο­ρεῖ νά δεσμεύ­σει ἀνα­πό­δραστα τήν ψυ­χή μας καί νά τήν ὑπο­δου­λώσει.
«Πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ’ οὐ πάντα συμ­­φέ­ρει». Ἄν, ἀδελφοί, γιά ὅ,τι ἀφορᾶ τήν ἐπίγεια ζωή μας ἐξετάζουμε πάντοτε καί ἀποφα­σί­ζουμε μέ βάση τό συμ­φέρον μας, κατά μεί­ζο­να λόγο θά πρέπει νά ἐπι­λέγουμε καί νά ἐνερ­γοῦμε μέ κριτή­ριο τοῦ αἰωνίου συμφέ­ρο­ντός μας, πού δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν ἀτε­λεύ­τητη χαρά τῆς βα­σι­λεί­ας τῶν  οὐρανῶν.
 
 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων
http://imverias.blogspot.com/

Το Αποστολικό και Ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής



† Κυριακῇ 28 Φεβρουαρίου 2021 (ΙΖ' Λουκᾶν) (Ἀσώτου)
Τὸ Εὐαγγέλιον
Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν
Κεφ. ιε' : 11-32
Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολήν ταύτην· Ἂνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς· καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· Πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. Καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον. Καὶ μετ᾿ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς, ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν· καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ, ζῶν ἀσώτως. Δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα, ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρὸς κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην, καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι. Καὶ πορευθεὶς ἐκολλήθη ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης, καὶ ἔπεμψεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀγροὺς αὐτοῦ βόσκειν χοίρους. Καὶ ἐπεθύμει γεμίσαι τὴν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν κερατίων, ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι, καὶ οὐδεὶς ἐδίδου αὐτῷ. Εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν, εἶπε· πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγὼ δὲ λιμῷ ἀπόλλυμαι! Ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου, καὶ ἐρῶ αὐτῷ· Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου· οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου. Καὶ ἀναστὰς ἦλθε πρὸς τὸν πατέρα αὐτοῦ. Ἔτι δὲ αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος, εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ, καὶ ἐσπλαγχνίσθη, καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν. Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ υἱός· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου, καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου. Εἶπε δὲ ὁ πατὴρ πρὸς τοὺς δούλους αὐτοῦ· Ἐξενέγκατε τὴν στολὴν τὴν πρώτην, καὶ ἐνδύσατε αὐτόν, καὶ δότε δακτύλιον εἰς τὴν χεῖρα αὐτοῦ, καὶ ὑποδήματα εἰς τοὺς πόδας· καὶ ἐνέγκαντες τὸν μόσχον τὸν σιτευτὸν, θύσατε, καὶ φαγόντες εὐφρανθῶμεν, ὅτι οὗτος ὁ υἱός μου νεκρὸς ἦν, καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη. Καὶ ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι. ῏Ην δὲ ὁ υἱὸς αὐτοῦ ὁ πρεσβύτερος ἐν ἀγρῷ· καὶ ὡς ἐρχόμενος ἤγγισε τῇ οἰκίᾳ, ἤκουσε συμφωνίας καὶ χορῶν. Καὶ προσκαλεσάμενος ἕνα τῶν παίδων, ἐπυνθάνετο τί εἴη ταῦτα; Ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ, ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἥκει, καὶ ἔθυσεν ὁ πατήρ σου τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν, ὅτι ὑγιαίνοντα αὐτὸν ἀπέλαβεν. Ὠργίσθη δὲ, καὶ οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν. Ὁ οὖν πατὴρ αὐτοῦ ἐξελθὼν παρεκάλει αὐτόν. Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε τῷ πατρί· Ἰδοὺ τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι καὶ οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον, καὶ ἐμοὶ οὐδέποτε ἔδωκας ἔριφον, ἵνα μετὰ τῶν φίλων μου εὐφρανθῶ· ὅτε δὲ ὁ υἱός σου οὗτος, ὁ καταφαγών σου τὸν βίον μετὰ πορνῶν, ἦλθεν, ἔθυσας αὐτῷ τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν. Ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· Τέκνον, σὺ πάντοτε μετ᾿ ἐμοῦ εἶ, καὶ πάντα τὰ ἐμὰ, σά ἐστιν· εὐφρανθῆναι δὲ καὶ χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρὸς ἦν, καὶ ἀνέζησε· καὶ ἀπολωλὼς ἦν, καὶ εὑρέθη.

Ὁ Ἀπόστολος
Πρὸς Κορινθίους Α΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ ᾽Ανάγνωσμα
Κεφ. στ' : 12-20
Ἀδελφοί, πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐκ ἐγὼ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος. Τὰ βρώματα τῇ κοιλίᾳ καὶ ἡ κοιλία τοῖς βρώμασιν· ὁ δὲ Θεὸς καὶ ταύτην καὶ ταῦτα καταργήσει. Τὸ δὲ σῶμα οὐ τῇ πορνείᾳ, ἀλλὰ τῷ Κυρίῳ, καὶ ὁ Κύριος τῷ σώματι· ὁ δὲ Θεὸς καὶ τὸν Κύριον ἤγειρε καὶ ἡμᾶς ἐξεγερεῖ διὰ τῆς δυνάμεως αὐτοῦ. Οὐκ οἴδατε ὅτι τὰ σώματα ὑμῶν μέλη Χριστοῦ ἐστιν; Ἄρας οὖν τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ ποιήσω πόρνης μέλη; Μὴ γένοιτο. Ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι ὁ κολλώμενος τῇ πόρνῃ ἓν σῶμά ἐστιν; Ἔσονται γάρ, φησίν, οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν· ὁ δὲ κολλώμενος τῷ Κυρίῳ ἓν πνεῦμά ἐστι. Φεύγετε τὴν πορνείαν. Πᾶν ἁμάρτημα ὃ ἐὰν ποιήσῃ ἄνθρωπος ἐκτὸς τοῦ σώματός ἐστιν, ὁ δὲ πορνεύων εἰς τὸ ἴδιον σῶμα ἁμαρτάνει. Ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν ῾Αγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπὸ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν; Ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς· δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῶ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ



Όποιος λέει, ότι οσφράνθηκε καλά την ευωδία ενός τέτοιου μύρου (του μύρου της ταπεινώσεως) και συγχρόνως, όταν ακούει επαίνους συγκινείται κάπως η καρδιά του, ή βλέπει ότι δονείται από την δύναμη των επαινετικών λόγων, αυτός, ας μην απατάται, έχει πλανηθεί... 

(Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2021

Όλα δίνονται από το Θεό. Και όλα δίνονται για τη σωτηρία μας.



Όλα δίνονται από το Θεό. Και όλα δίνονται για τη σωτηρία μας. Μ’ αυτή τη σκέψη να δεχθείς κι εσύ την ασθένειά σου, ευχαριστώντας το Θεό, που φροντίζει για τη σωτηρία σου.
Τώρα, το πως συντελεί στη σωτηρία μας οτιδήποτε παραχωρεί ο Κύριος, μόνο Εκείνος το γνωρίζει. Εμείς συνήθως δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε.
Στέλνει λ.χ. μια συμφορά άλλοτε για να μας παιδαγωγήσει, άλλοτε για να μας αφυπνίσει πνευματικά, άλλοτε για να μας γλυτώσει από ένα μεγαλύτερο κακό, άλλοτε για να μας αυξήσει τον ουράνιο μισθό, άλλοτε για να μας απαλλάξει από κάποιο πάθος κ.ο.κ.
Εσύ, λοιπόν, ν’ αναλογίζεσαι τις αμαρτίες σου και να λες: «Δόξα σ’ Εσένα, Κύριε, που με τιμωρείς δίκαια!».
Να συλλογίζεσαι ότι πρωτύτερα είχες ξεχάσει το Θεό και να λές: «Δόξα σ’ Εσένα, Κύριε, που μου έδωσες αφορμή και γνώση για να Σε θυμάμαι συχνά!».
Να σκέφτεσαι ότι, αν ήσουν υγιής, πιθανότατα δεν θα έκανες το καλό, και να λές: «Δόξα σ’ Εσένα, Κύριε, που μ’ εμπόδισες από την αμαρτία!».
Αν αντιμετωπίζεις μ’ αυτόν τον τρόπο και μ’ αυτές τις σκέψεις την ασθένεια σου, το φορτίο σου θα γίνει πολύ ελαφρό.
Από το άλλο μέρος, μολονότι οι ασθένειες παραχωρούνται από το Θεό, η φροντίδα για τη θεραπεία δεν είναι αμαρτία. Γιατί τόσο η ιατρική επιστήμη όσο και τα φάρμακα είναι δώρα κι αυτά του Θεού στο ανθρώπινο γένος. Καταφεύγοντας, λοιπόν, στους γιατρούς, πάλι στο Θεό καταφεύγουμε.
Μέσ’ από την αρρώστια ας μαθαίνουμε και ας αποκτούμε την ταπείνωση, την υπομονή, τη γενναιοψυχία, το αίσθημα της ευγνωμοσύνης προς το Θεό.
Ανθρώπινη, βέβαια, είναι η ανυπομονησία, η λιποψυχία. Μόλις, όμως, εμφανιστεί, πρέπει να τη διώχνουμε. Όλες οι δύσκολες καταστάσεις έχουν ένα βάρος, αυτό που πρέπει να σηκώσουμε, αυτό που πρέπει να υπομείνουμε. Χωρίς βάρος, δεν μπορούμε να μιλάμε για υπομονή.
Πάντως, η επιθυμία απαλλαγής από το βάρος δεν είναι εφάμαρτη. Είναι φυσική ανάγκη της ψυχής. Αμαρτία διαπράττουμε, όταν, από τη φυσική αυτή ανάγκη, οδηγούμαστε στην αδημονία και το γογγυσμό. Αν νιώσεις μέσα σου κάτι τέτοιο, απομάκρυνέ το αμέσως, ευχαριστώντας το Θεό.
Αν αρρωστήσατε από υπαιτιότητά σας, μετανοήστε ενώπιον του Θεού και ζητήστε Του συγχώρηση, επειδή δεν φυλάξατε το δώρο της υγείας, το δώρο που Εκείνος σας πρόσφερε.
Αν πάλι η αρρώστια σας παραχωρήθηκε από τον Κύριο -γιατί τυχαία τίποτα δεν γίνεται-, ευχαριστήστε Τον εγκάρδια.
Και η αρρώστια, βλέπετε, είναι θείο δώρο, γιατί ταπεινώνει, μαλακώνει την ψυχή και απαλλάσσει από τις πολλές μέριμνες.
Πώς να προσευχόμαστε, όταν είμαστε άρρωστοι;
Δεν αμαρτάνουμε, όταν ζητάμε από το Θεό να μας θεραπεύσει. Κάθε φορά που το ζητάμε, όμως, ας προσθέτουμε και τη φράση: «αν είναι θέλημά Σου, Κύριε!».
Όταν υποτασσόμαστε ολοκληρωτικά στο θείο θέλημα και δεχόμαστε το καθετί ως θεία ευεργεσία, τότε και η ψυχή μας παραμένει ειρηνική και ο Θεός γίνεται πιο ελεητικός απέναντι μας.
Έτσι μας χαρίζει είτε την υγεία είτε, τουλάχιστον, παρηγοριά και παράκληση μέσα στον πόνο.

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, “Χειραγωγία στην πνευματική ζωή”, Ι. Μ. Παρακλήτου, Έκδ. ε΄, σ. 29-31
https://www.askitikon.eu/

Tίποτα δεν γίνεται χωρίς να υπάρχει αιτία.



Να ξέρεις, παιδί μου, τίποτε δεν έγινε εική και ως έτυχε. Όλα έχουν τον σκοπό τους. Και τίποτα δεν γίνεται χωρίς να υπάρχει αιτία. Ούτε μια πευκοβελόνα δεν πέφτει από το πεύκο αν δεν θέλει ο Θεός. Γι’ αυτό θα πρέπει να μη στενοχωριέσαι για ότι σου γίνεται. Έτσι αγιαζόμαστε.
Να! Εσύ στενοχωριέσαι με τα πρόσωπα του σπιτιού σου και βασανίζεσαι πότε με τη γυναίκα σου και πότε με τα παιδιά σου. Αυτά είναι όμως που σε κάνουν και ανεβαίνεις πνευματικά ψηλά…
Αν δεν ήσαν αυτοί, εσύ δεν θα προχωρούσες καθόλου. Σου τους έχει δώσει ο Θεός για σένα. Μα θα μου πεις -συνέχισε ο Γέροντας- είναι καλό να υποφέρουμε από τους αγαπημένους μας;
Ε! Έτσι το θέλει ο Θεός. Και εσύ είσαι ευαίσθητος πολύ, και από τη στενοχώρια σου, σου πονάει το στομάχι σου και η κοιλιά σου εκεί χαμηλά.
– Ναι, μα είναι κακό, Παππούλη, να είναι κάποιος ευαίσθητος;
– Ναι, είναι κακό να είναι κανείς πολύ ευαίσθητος σαν εσένα, γιατί με τη στενοχώρια δημιουργείς διάφορες σωματικές αρρώστιες. Δεν ξέρεις ακόμα ότι και όλες οι ψυχικές αρρώστιες είναι δαιμόνια;
– Όχι…
– Ε, μάθε το τώρα από μένα…

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
https://www.askitikon.eu/

Τί σημαίνει εμπιστεύομαι τον Θεό;



Εμπιστεύομαι τον Θεό θα πει:
Κάνω τόσα παιδιά όσα μου δώσει ο Θεός και όχι όσα θέλω εγώ, παίρνοντας μέτρα αποφυγής τεκνογονίας, γιατί πιστεύω, ότι ο Θεός όσα και αν μου δώσει, θα μου δώσει και τη δύναμη και τον τρόπο να τα μεγαλώσω.
Όταν ο Θεός πάρει κάποιο αγαπημένο μου πρόσωπο, δεν βάζω μαύρα ρούχα, δεν βάζω μαύρα περιβραχιόνια, δεν γυρίζω τα κάδρα ανάποδα κ.λπ. και δεν λέω ότι «έχασα τον άνθρωπό μου» ή ότι «έφυγε νωρίς ο άνθρωπός μου», αλλά πιστεύω στην κοινή ανάσταση των νεκρών και ότι ο Θεός δεν κάνει ποτέ λάθος και ότι πήρε τον άνθρωπό μου, την ώρα που έπρεπε να τον πάρει.
Όταν με βρίζουν και με αδικούν, δεν αντιδρώ και δεν εκδικούμαι, αλλά πιστεύω ότι ο Θεός επέτρεψε αυτή τη δοκιμασία, για να μου λειάνει τις «εξοχές» του χαρακτήρα μου και ότι πληρώνω και ξεχρεώνω βερεσέδια του παρελθόντος.
Στις θλίψεις που επιτρέπει ο Θεός –όχι αυτές που δημιούργησα μόνος μου, με τα χέρια μου– δεν γογγύζω και δεν τα βάζω με τον Θεό, αλλά πιστεύω ότι αυτό είναι το συμφέρον της ψυχής μου και ότι ο Θεός δεν επιτρέπει πειρασμό και θλίψη μεγαλύτερη από τις δυνάμεις μου.
Κάνω ζωή ήρεμη και παραμένω πράος, χωρίς να αγχώνομαι και να μεριμνώ για το αύριο, γιατί πιστεύω, ότι ο Θεός που Σταυρώθηκε και έχυσε το Αίμα Του για μένα, θα μεριμνήσει και για μένα.
Δεν παίζω «τυχερά παιχνίδια», δεν αγοράζω λαχεία, δεν γυρίζω τα φλυτζάνια, δεν πηγαίνω στα μέντιουμ, δεν πιστεύω στα ζώδια κ.λπ. διότι πιστεύω μόνο στον Θεό και στην Πρόνοιά Του.
Εφαρμόζω τις εντολές του Θεού και δεν πιστεύω με τον τρόπο μου.

Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας (1916 – 1982)
https://www.askitikon.eu/

Κάποτε ένας φωτισμένος Μοναχός έλεγε...



Προσέξτε μην γκρινιάζετε. Η γκρίνια κουράζει αυτούς που ζουν κοντά σας και δυσαρεστεί τον Θεό, αχαριστία. Αρχίζετε την ημέρα σας με προσευχή και με χαμόγελο!
Θυμηθείτε ότι αυτό έκαναν οι παλαιότεροι. Στους καθρέπτες και στα προσόψιά τους γράφανε το «Καλημέρα» και το «Δόξα Σοι ο Θεός»! Ξέρανε να ζήσουνε! Μήπως δεν είχανε και τότε βάσανα, αρρώστιες και φτώχεια; Κι όμως τα περνούσαν όλα με ψυχική λεβεντιά! Ήταν φτωχοί, αλλά αξιοπρεπείς, άρχοντες.
Είχαν συνεχώς στο στόμα τους και στην καρδιά τους το «Έχει ο Θεός»…! Γνώριζαν να προσεύχονται, να καρτερούν και να νικούν! Έλεγαν: «Και να θέλω, δεν μπορώ να στενοχωρηθώ. Όταν στενοχωριόμαστε είναι σαν να λέμε στον Θεό: “Δεν συμφωνώ. Δεν τα κάνεις καλά”».
…Ύστερα είναι και αχαριστία!!! Να δοξάζουμε τον Θεό και στα καλά και στα ανάποδα! Ξέρει ο Θεός! Με αγάπη, σεβασμό, ταπείνωση και υπομονή!
Μια φορά ήταν ένας άνθρωπος που κέρδιζε το ψωμί του πουλώντας μπαλόνια στα πανηγύρια. Είχε απ’ όλα τα χρώματα: κόκκινα, κίτρινα, μπλε και πράσινα. Όταν δεν πήγαιναν καλά οι δουλειές ελευθέρωνε ένα μπαλόνι γεμάτο με ήλιον. Το έβλεπαν τα παιδιά κι έτρεχαν κοντά του για να αγοράσουν από ένα κι έτσι οι δουλειές έπαιρναν τα πάνω τους ξανά. Αυτό γινόταν συνεχώς.
Κάποια μέρα ένιωσε ένα τράβηγμα στο σακάκι του. Γυρίζει και βλέπει έναν μικρό που ήθελε να ρωτήσει κάτι:
– Κύριε αν αφήσετε ένα μαύρο μπαλόνι, θα πετάξει κι αυτό;
Ευχαριστημένος με την ερώτηση του αγοριού απάντησε με το ίδιο ενδιαφέρον:
– Δεν είναι το χρώμα του μπαλονιού μικρέ μου που το κάνει να πετάει, αλλά εκείνο που έχει μέσα του!
Κατάλαβες τώρα; Μετράει το μέσα μας, η στάση μας. Το αν θα είσαι ένας σημαντικός άνθρωπος δεν έχει να κάνει με το παρουσιαστικό σου, αλλά με το τι έχεις μέσα στην ψυχή σου! Αν η ψυχή σου είναι καθαρή θα πετάξεις προς τον Θεό, δεν έχει σημασία το έξω αλλά το μέσα!
Πατέρων λόγοι, διδαχαί
Μην ξεχνούμε οτι 12 Απόστολοι, πλήρεις Πνεύματος Αγίου, μετέστρεψαν την οικουμένη ολόκληρη εις το Ευαγγέλιο.
Σήμερα, χιλιάδες από μας, κληρικοί, μοναχοί, επίσκοποι, χριστιανοί, κοσμικοί, λαϊκοί, μοναχοί χιλιάδες, μετά βίας αν κάνουμε έναν -αν κάνουμε τον εαυτό μας.
Γιατί; Διότι πάμε ανθρώπινα. Πάμε να πείσουμε τον άλλο με τα επιχειρήματά μας. Πάμε να τον πείσουμε με τα λόγια μας, με αποδείξεις, με αντιπαραθέσεις, με χίλιες δυο επινοήσεις. Δεν πάμε να τον πείσουμε με την προσευχή.
Γιατί ουσιαστικά υπάρχει μία πνευματική ασθένεια, η ασθένεια της απιστίας. Δεν πιστεύουμε ότι ο Θεός είναι ὁ ἐνεργῶν τὰ πάντα ἐν πᾶσιν. Εάν Αυτός δεν ενεργήσει, δεν γίνεται τίποτα. Κι αν Αυτός ενεργήσει, καταργούνται όλα τα ανθρώπινα.
Έτσι λοιπόν, να το ξέρετε, ότι η μεγαλύτερη δράση, η μεγαλύτερη ενέργεια, η μεγαλύτερη πράξη είναι η προσευχή.
Κι όπως έλεγε ο αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Έμοί δέ μεγίστη πρᾶξίς ἐστιν ἡ ἀπραξία». Σε μένα, λέει, η μεγαλύτερη πραξη -η μεγίστη πράξη- είναι η απραξία. Η απραξία της προσευχής, δηλαδή. Ότι σταματώ την πράξη και ασχολούμαι με την προσευχή. Και θα δείτε ότι η προσευχή έχει τεράστια αποτελέσματα.

π. Αθανάσιος Λεμεσού
https://www.askitikon.eu/

Όσιοι Ασκληπιός και Ιάκωβος



Το βίο των Οσίων Ασκληπιού και Ιακώβου συνέγραψε ο Θεοδώρητος Κύρου στη Φιλόθεο Ιστορία του.
Ο Όσιος Ασκληπιός ήταν μαθητής του Αγίου Πολυχρονίου (τιμάται 23 Φεβρουαρίου), που διακόνησε τον Όσιο Ζεβινά και μιμήθηκε κατά πάντα τον Γέροντα αυτού στην άσκηση.
Ο Όσιος Ιάκωβος, μετά από πολλά χρόνια ασκήσεως και ερημιτικού βίου, σε πολύ μεγάλη ηλικία κλείσθηκε σε κελί κοντά στην πόλη Νιμουζάν, χωρίς να βλέπει κανέναν και τίποτα.
Έτσι αφού έζησαν, κοιμήθηκαν οσίως με ειρήνη.

Αγιογραφικό ανάγνωσμα



 ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Κ´ 46 - 47, ΚΑ´ 1 - 4
46 Προσέχετε ἀπὸ τῶν γραμματέων τῶν θελόντων περιπατεῖν ἐν στολαῖς καὶ φιλούντων ἀσπασμοὺς ἐν ταῖς ἀγοραῖς καὶ πρωτοκαθεδρίας ἐν ταῖς συναγωγαῖς καὶ πρωτοκλισίας ἐν τοῖς δείπνοις, 47 οἳ κατεσθίουσιν τὰς οἰκίας τῶν χηρῶν καὶ προφάσει μακρὰ προσεύχονται· οὗτοι λήψονται περισσότερον κρίμα.1 Ἀναβλέψας δὲ εἶδε τοὺς βάλλοντας τὰ δῶρα αὐτῶν εἰς τὸ γαζοφυλάκιον πλουσίους. 2 εἶδε δέ τινα χήραν πενιχρὰν βάλλουσαν ἐκεῖ λεπτὰ δύο, 3 καὶ εἶπεν· Ἀληθῶς λέγω ὑμῖν ὅτι ἡ χήρα ἡ πτωχὴ αὕτη πλεῖον πάντων ἔβαλεν· 4 ἅπαντες γὰρ οὗτοι ἐκ τοῦ περισσεύοντος αὐτοῖς ἔβαλον εἰς τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ, αὕτη δὲ ἐκ τοῦ ὑστερήματος αὐτῆς ἅπαντα τὸν βίον ὃν εἶχεν ἔβαλε.

Νεοελληνική απόδοση: 
«Προσέχετε τοὺς γραμματεῖς, εἰς τοὺς ὁποίους ἀρέσει νὰ κυκλοφοροῦν στολισμένοι καὶ ἀγαποῦν τοὺς χαιρετισμοὺς εἰς τὰς ἀγοράς, τὰς πρωτοκαθεδρίας εἰς τὰς συναγωγὰς καὶ εἰς τὰς πρώτας θέσεις εἰς τὰ δεῖπνα, οἱ ὁποῖοι κατατρώγουν τὰ σπίτια τῶν χηρῶν καὶ γιὰ πρόφασι κάνουν μακρὰς προσευχάς. Αὐτοὶ θὰ λάβουν μεγαλυτέραν τιμωρίαν». Ἐσήκωσε τὰ μάτια του καὶ εἶδε τοὺς πλουσίους νὰ βάζουν τὰ δῶρά τους εἰς τὸ θησαυροφυλάκιον. Εἶδε καὶ μίαν πτωχὴν χήραν νὰ βάζῃ ἐκεῖ δύο λεπτὰ καὶ εἶπεν, «Ἀλήθεια σᾶς λέγω, ὅτι ἡ χήρα αὐτὴ ἡ πτωχὴ ἔβαλε περισσότερα ἀπὸ ὅλους, διότι ὅλοι αὐτοὶ ἔβαλαν ἀπὸ τὸ περίσευμά τους εἰς τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ, ἐνῷ αὐτὴ ἀπὸ τὸ ὑστέρημά της ἔβαλε ὅλα ὅσα εἶχε διὰ τὴν συντήρησίν της».

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ



Οι ταπεινοί άνθρωποι ζουν συνεχώς με την συναίσθηση και το χρέος των αμαρτιών τους. Όσο περισσότερο αυξάνουν οι δωρεές του Θεού στους ανθρώπους, τόσο περισσότερο ταπεινώνουν τον εαυτόν τους, με την σκέψη, ότι είναι ανάξιοι για ένα τέτοιο πλούτο. 

(Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2021

Χριστέ μου δεν ξέρω να διαβάζω, αλλά αυτά που γράφεις στο Ευαγγέλιο, βάλτα μέσα στην καρδιά μου!’



Κάποια αγράμματη αλλά ευσεβής γιαγιά, πήγε μια μέρα στην Εκκλησία και άκουσε τον ιεροκήρυκα να λέει:
“Αυτός που δεν διαβάζει την Αγία Γραφή, δεν θα σωθεί!”
Η γιαγιά μόλις άκουσε το λόγο αυτόν χλώμιασε, απογοητεύτηκε και γυρίζοντας σπίτι, λέει στην κόρη της:
– Παιδί μου θα κολαστώ, διότι δεν διαβάζω την Αγία Γραφή!
Η κόρη της προσπάθησε να την καθησυχάσει, αλλά ματαίως…
Μια μέρα, αποφάσισε η γιαγιά να πάει σε έναν φωτισμένο γέροντα, για να την βοηθήσει. Η γιαγιά μόλις τον είδε, του λέει: 
“Πάτερ μου, δεν θα σωθώ, διότι δεν διαβάζω την Αγία Γραφή, διότι είμαι αγράμματη!”
Ο γέροντας όμως την καθησύχασε και της είπε:
“Και πώς σώθηκαν τόσοι και τόσοι αγράμματοι άνθρωποι γιαγιά;
Μάλιστα έχουμε και Αγίους, που ήταν τελείως αγράμματοι! 
Αυτοί πως σώθηκαν; 
Τα γράμματα δεν σώζουν, αλλά ούτε και η αμορφωσιά κολάζει.
 Λοιπόν γιαγιά, θα κάνεις το εξής: 

Θα παίρνεις το Ευαγγέλιο, θα το ανοίγεις στην πρώτη σελίδα, θα βάζεις την παλάμη σου πάνω στο Ευαγγέλιο και μετά θα πηγαίνεις στο εικονοστάσι και θα λες την εξής προσευχή: 
”Χριστέ μου, αυτά που γράφεις στο Ευαγγέλιο, βάλτα μέσα στην καρδιά μου!”
Την άλλη μέρα θα βάζεις την παλάμη σου στην δεύτερη σελίδα κ.ο.κ.
Η γιαγιά εφάρμοσε κατά γράμμα τα λόγια του γέροντα για αρκετούς μήνες. Μια μέρα στο σπίτι παίζανε τα εγγονάκια της και άρχισαν να μιλάνε άσχημα και να κατακρίνουν. Η γιαγιά το άκουσε και τα παρατήρησε, λέγοντάς τα: 
“Παιδιά μου, μην κρίνετε για να μην κριθείτε!”
Κόκκαλο η κόρη της!
– Μάνα, αυτό που είπες, από που το άκουσες και το είπες; 
Αυτό το λέει το Ευαγγέλιο, εσύ δεν ξέρεις γράμματα, ποιος σου το είπε;
– Παιδί μου, δεν το άκουσα από κάπου, αλλά βγήκε μέσα από την καρδιά μου!
Από την στιγμή εκείνη, άρχισε η γιαγιά να αναπαράγει λόγια του Ευαγγελίου, χωρίς να το καταλαβαίνει! 
Η γιαγιά επειδή έκανε υπακοή στον γέροντα με πίστη και απλότητα, άρχισε ο Χριστός να εμφυτεύει τα λόγια του Ευαγγελίου στην καρδιά της.
Αυτό που θα μας σώσει είναι η πίστη στον Χριστό και όχι η μόρφωσή μας. 
Εξάλλου ο Χριστός, επέλεξε αγράμματους ανθρώπους για Μαθητές Του, για να δείξει, ότι μπορεί να σε κάνει πάνσοφο, ακόμα και αν είσαι αγράμματος, αρκεί να έχει κανείς πίστη και ταπείνωση…

http://amfoterodexios.blogspot.com/2019/09/blog-post_64.html
http://theomitoros.blogspot.com/

Βασανίζομαι...



Αυτό είναι το αποτέλεσμα της θνητής ζωής, σ' αυτό ανυψώνει τους ανθρώπους η προσβολή των παθών του Χριστού, ο οποίος δέχθηκε τη μορφή δούλου και το θάνατο
δοκίμασε και στη ζωή δεύτερη φορά επέστρεψε,ενώ ήταν Θεός κυβερνήτης της ζωής πριν από τους αιώνες,
Ολόκληρη η εικόνα πάντοτε του αθανάτου πατέρα,για να μ' ελευθερώσει απ' τη σκλαβιά και ν' αφαιρέσει τα δεσμά του θανάτου,που θα έρθει για καλύτερη ζωή.
Μα εγώ δεν διατήρησα στην μνήμη μου τα σεβαστά θεία μυστήρια,αν και έχω ψυχή μύστη για την ουράνια άνοδο∙
Όμως με έλκει κάτω το χωμάτινο βάρος και δεν κατόρθωσα να βγω από τη λάσπη και να στρέψω τα μάτια μου στο φως,είδα βέβαια∙ αλλά υπήρχε στο μέσον νέφος που σκέπαζε τα μάτια.
Η σάρκα επαναστατούσε με το γήινο φρόνημα∙πολλές μέριμνες στην καρδιά μέσα εδώ κι εκεί περιφέρονται καθώς κενός πλανιέται ο νους,το Χριστό μακριά που διώχνουν......

Αγ.Γρηγορίου του Θεολόγου
https://proskynitis.blogspot.com/

Με την ταπείνωση γίνεται η ύπαρξη σου κομμάτι του παραδείσου.



Το μόνο που κινδυνεύεις να χάσεις με την ταπείνωση είναι ο εγωισμός σου, και είναι ότι καλύτερο μπορείς να χάσεις. Ο ταπεινός δεν είναι ανόητος. Ανόητος μπορεί να φαίνεται στα κοσμικά βλέμματα και μπροστά στους δαίμονες αλλά στην ουσία είναι πλούσιος χάριτος και λογικής. Ο ταπεινός είναι σαν τον ήλιο δεν χρειάζεται να αποδείξει κάτι. Όπως ο ήλιος λάμπει χωρίς κραυγές έτσι και ο ταπεινός λάμπει δια της χαριτωμένης παρουσίας του.
Μέσα από την ταπείνωση λάμπει ο Κύριος σαν ήλιος της δικαιοσύνης και οι ακτίνες Του φεγγοβολούν και θερμαίνουν όλη την δημιουργία. Με την ταπείνωση πετάς περπατώντας μέσα από μία ουράνια αρετή. Με την ταπείνωση γίνεται η ύπαρξη σου κομμάτι του παραδείσου. Ταπείνωση είναι ο αγώνας όχι για να αποκτήσεις αγάπη αλλά για να γίνεις αγάπη. Δεν σου αρκεί αυτό;…

π. Σπυρίδων Σκουτής – Ιερά Μητρόπολη Λήμνου
https://www.askitikon.eu/

Nα προσεύχεσαι ταπεινά. Πολύ ταπεινά



Δόξαζε τον Θεό για όλα, ευχαριστώντας Τον όχι μόνο για τις δωρεές Του, μα και για τις ποινές Του∙ τόσο για τα χρόνια της δυστυχίας όσο και για τις ώρες της ευτυχίας…
Ο πόθος σου να κάνεις προσευχές για τον άρρωστο κύριό σου είναι θεάρεστος. Αλλά οι φόβοι και οι ενδοιασμοί σου, για το αν τις κάνεις όπως πρέπει, είναι υπερβολικοί και αβάσιμοι.
Να προσεύχεσαι απλά: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε τον κύριό μου και την οικογένειά του. Αξίωσέ τον να γυρίσει στο σπίτι γερός, υγιής και ειρηνικός».
Πρόσεξε όμως, να προσεύχεσαι ταπεινά. Πολύ ταπεινά. Αν έχεις υπερήφανη εντύπωση ότι η προσευχή σου είναι ευάρεστη στον Κύριο, και ότι Εκείνος οφείλει γι’ αυτό να εκπληρώσει το αίτημά σου, τότε, σε βεβαιώνω, δεν θα εισακουσθείς.
Στη διάρκεια της κοινής θείας λατρείας, δεν είναι σωστό κανείς να τραβάει την προσοχή των άλλων, κάνοντας πολυάριθμες μετάνοιες ή άκαιρα και επιδεικτικά σταυροκοπήματα. Το σημείο του σταυρού και οι μετάνοιες πρέπει να γίνονται μόνο στα σημεία εκείνα της ακολουθίας που χρειάζεται.
Τότε, εξάλλου, οι περισσότεροι από τους πιστούς που συμπροσεύχονται θα κάνουν το ίδιο, κι έτσι κανείς δεν θα δώσει ιδιαίτερη προσοχή σε σένα.
Σαν γενικό κανόνα πάντως στο θέμα αυτό, σου συνιστώ να ασκείς ένα διακριτικό αυτοέλεγχο στην εξωτερίκευση της ευλάβειας και της κατανύξεώς σου, κάθε φορά που βρίσκεσαι σε δημόσιο λατρευτικό χώρο. Και τον αγώνα σου αυτό για αυτοσυγκράτηση ο Θεός θα τον δεχτεί σαν μια θυσία ταπεινώσεως.

https://www.askitikon.eu/

Αγία Φωτεινή η Μεγαλομάρτυς η Σαμαρείτιδα

 


Η Αγία Μεγαλομάρτυς Φωτεινή καταγόταν από την Σαμαρειτική πόλη Σιχάρ . Τις πρώτες πληροφορίες για την Αγία τις βρίσκουμε στο Δ΄ κεφάλαιο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου (Δ’ 1 – 38).
Κάθε μεσημέρι πήγαινε έξω από την πόλη, στο πηγάδι το λεγόμενο του Ιακώβ, και εγέμιζε την στάμνα της. Εκεί, μια ημέρα, συνάντησε τον Ιησού Χριστό, ο Οποίος εφανέρωσε σ’ αυτήν όλη τη ζωή της. Ο Κύριος είπε στην Αγία, ότι Αυτός είναι « τό ὕδωρ τό ζῶν», δηλαδή η αστείρευτη πηγή του Αγίου Πνεύματος. Αυτό το «πνευματικό ὕδωρ» έδωσε ο Κύριος στη Σαμαρείτιδα, η οποία εβαπτίσθηκε Χριστιανή μεταξύ των πρώτων γυναικών της Σαμάρειας και ονομάσθηκε Φωτεινή.
Από τότε αφιέρωσε τον εαυτό της στη διάδοση του Ευαγγελίου στην Αφρική και στη Ρώμη. Εκεί έλαβε και μαρτυρικό θάνατο από τον αυτοκράτορα Νέρωνα (54 – 68), όταν αυτός έμαθε ότι η Αγία Φωτεινή έκανε Χριστιανές τη θυγατέρα του Δομνίνα και μερικές δούλες της.

Αγιογραφικό ανάγνωσμα



ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ ΙΔ´ 3 - 9
3 Καὶ ὄντος αὐτοῦ ἐν Βηθανίᾳ ἐν τῇ οἰκίᾳ Σίμωνος τοῦ λεπροῦ, κατακειμένου αὐτοῦ ἦλθε γυνὴ ἔχουσα ἀλάβαστρον μύρου νάρδου πιστικῆς πολυτελοῦς, καὶ συντρίψασα τὸ ἀλάβαστρον κατέχεεν αὐτοῦ κατὰ τῆς κεφαλῆς. 4 ἦσαν δέ τινες ἀγανακτοῦντες πρὸς ἑαυτούς λέγοντες· Εἰς τί ἡ ἀπώλεια αὕτη τοῦ μύρου γέγονεν; 5 ἠδύνατο γὰρ τοῦτο τὸ μύρον πραθῆναι ἐπάνω τριακοσίων δηναρίων καὶ δοθῆναι τοῖς πτωχοῖς· καὶ ἐνεβριμῶντο αὐτῇ. 6 ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν· Ἄφετε αὐτήν· τί αὐτῇ κόπους παρέχετε; καλὸν ἔργον εἰργάσατο ἐν ἐμοί. 7 πάντοτε γὰρ τοὺς πτωχοὺς ἔχετε μεθ’ ἑαυτῶν, καὶ ὅταν θέλητε δύνασθε αὐτοὺς εὖ ποιῆσαι· ἐμὲ δὲ οὐ πάντοτε ἔχετε. 8 ὃ ἔσχεν αὕτη ἐποίησε· προέλαβε μυρίσαι μου τὸ σῶμα εἰς τὸν ἐνταφιασμόν. 9 ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅπου ἐὰν κηρυχθῇ τὸ εὐαγγέλιον τοῦτο εἰς ὅλον τὸν κόσμον, καὶ ὃ ἐποίησεν αὕτη λαληθήσεται εἰς μνημόσυνον αὐτῆς.

Νεοελληνική απόδοση:
Καὶ ὅταν ἤτανε εἰς τὴν Βηθανίαν εἰς τὸ σπίτι τοῦ Σίμωνος τοῦ λεπροῦ, ἐνῷ ἐκαθότανε εἰς τὸ τραπέζι, ἦλθε μία γυναῖκα, ἡ ὁποία εἶχε ἕνα δοχεῖον ἀλαβάστρινον μὲ μύρον, κατασκευασμένον ἀπὸ γνήσιον, πολύτιμον νάδρον. Καὶ ἀφοῦ ἔσπασε τὸ ἀλαβάστρινον δοχεῖον, ἔχυσε τὸ μῦρον εἰς τὸ κεφάλι του. Μερικοὶ ἀπὸ τοὺς παρόντας ἀγανάκτησαν μέσα τους καὶ ἔλεγαν, «Γιατὶ ἔγινε ἡ σπατάλη αὐτὴ τοῦ μύρου; Διότι θὰ μποροῦσε αὐτὸ τὸ μύρον νὰ πωληθῇ περισσότερον ἀπὸ τριακόσια δηνάρια καὶ νὰ δοθῇ εἰς τοὺς πτωχούς». Καὶ τὴν ἐπέπλητταν. Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε, «Ἀφῆστέ την. Γιατὶ τὴν ἐνοχλεῖτε; Καλὴν πράξιν μοῦ ἔκανε, διότι τοὺς πτωχοὺς ἔχετε πάντοτε μαζί σας καὶ ὅταν θέλετε, μπορεῖτε νὰ τοὺς εὐεργετήσετε. Ἐμὲ ὅμως δὲν μὲ ἔχετε πάντοτε. Ἐκεῖνο ποὺ μποροῦσε αὐτὴ τὸ ἔκαμε. Ἐπρόλαβε νὰ ἀλείψῃ μὲ μῦρον τὸ σῶμά μου διὰ τὸν ἐνραφιασμό μου. Ἀλήθεια σᾶς λέγω, ὅπου καὶ ἄν κηρυχθῇ τὸ εὐαγγέλιον τοῦτο εἰς ὁλόκληρον τὸν κόσμον, θὰ διαλαληθῇ καὶ ἐκεῖνο ποὺ αὐτὴ ἔκανε, εἰς μνήμην της».

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ



Όταν απουσιάζει η ταπείνωση, όλα τα κατορθώματά μας, είναι άχρηστα. Κάθε προσπάθειά μας όταν δεν συνοδεύεται από ταπείνωση, είναι ξένη προς το Θείο θέλημα. Αυτό ας αποτελεί κριτήριο για όλες τις πράξεις μας και για ολόκληρη τη ζωή μας.  

(Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2021

Ό,τι έχουμε, το έχουμε από τον Θεό.



«Σε όλα να έχουμε το ταπεινό φρόνημα πως ό,τι κάναμε, το κάναμε, διότι μας το έδωσε ο Θεός. Ό,τι έχουμε, το έχουμε από τον Θεό. Σου είπε ο λογισμός ότι με το χέρι σου βοήθησες; Ε, ωραία, το χέρι δεν σου το έδωσε ο Θεός;
Με το στόμα είπες καλό λόγο; Έσωσες κάποιον άνθρωπο με την καλή συμβουλή; Μη καυχιέσαι. Και τον λόγο και το στόμα σου τα έδωσε ο Θεός. Με τα πόδια έτρεξες και εξυπηρέτησες; Και τούτο του Θεού είναι. Με την καρδιά σου, με την εσωτερική σου φωνή και τον ενδιάθετο λόγο υμνολόγησες τον Θεό, ή σκέφτηκες αγαθό για τον Θεό και για τον πλησίον;
Η καρδιά και ο λόγος του Θεού είναι. Μήπως εσύ που γεννήθηκες το ήθελες; Ο Θεός σε έφερε στο «είναι». Αφού όλα είναι δώρα του Θεού και τον Θεό πρέπει να δουλεύουν, τότε εσύ τι προσφέρεις στον Θεό;»

Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας
https://www.askitikon.eu/

Έσχατοι χρόνοι και διαβολικά δίχτυα



Τί λέει, λοιπόν, ο Θεός; Κάνει μια προφητεία, που ήδη επαληθεύεται. Στους έσχατους καιρούς, προαναγγέλλει, «επειδή θα πληθύνει η κακία, η αγάπη των πιο πολλών θα ψυχρανθεί».
Ο αδιάψευστος λόγος του Θεού, ο πιο στέρεος από τον ουρανό και τη γη, μας προειδοποιεί ότι στους έσχατους καιρούς θα αυξηθούν τόσο τα δια­βολικά δίχτυα όσο και οι άνθρωποι που θα πιάνονται σ’ αυτά.
Πράγματι! Κοιτάζω τον κόσμο. Και τί βλέπω; Τα δί­χτυα του διαβόλου, αν τα συγκρίνουμε μ’ εκείνα της πρωτοχριστιανικής εποχής, αυξήθηκαν πολύ, πολλαπλασιάστηκαν ανυπολόγιστα. Πολλαπλασιάστηκαν τα βιβλία με τις ψεύτικες διδασκαλίες. Πολλαπλασιάστηκαν οι άνθρωποι που ενσαρκώνουν διάφορες πλάνες και τις μεταδίδουν στους άλλους. Πολλοί λίγοι, ελάχιστοι είναι πια εκείνοι που ακολουθούν την αγία αλήθεια. 
Ενισχύθηκε ο σεβασμός προς τις φυσικές αρετές των Ιουδαί­ων και των ειδωλολατρών. Η γνώση των χριστιανικών αρετών μειώθηκε και η έμπρακτη εργασία τους σχεδόν εξαφανίστηκε. Η υλιστική ζωή κυριαρχεί και η πνευμα­τική ζωή τρεμοσβήνει.
Οι σωματικές απολαύσεις και οι βιοτικές μέριμνες καταβροχθίζουν τον χρόνο μας. Δεν έχουμε καιρό ούτε να σκεφτούμε τον Θεό. «Επειδή θα πληθύνει η κακία, θα ψυχρανθεί η αγάπη των πιο πολλών», κι εκείνων ακόμα που θα αγαπούσαν θερμά τον Θεό, αν το κακό δεν ήταν τόσο διάχυτο, αν τα δίχτυα του κοσμοκράτορα διαβόλου δεν είχαν τόσο πολλαπλασιαστεί.
Δικαιολογημένη ήταν η λύπη του Μεγάλου Αντωνί­ου. Πιο δικαιολογημένη είναι η λύπη του χριστιανού του καιρού μας, που βλέπει τα σατανικά δίχτυα. Εύλογο είναι το θρηνητικό ερώτημά του: “Κύριε, ποιός μπορεί να ξεφύγει απ’ αυτά τα δίχτυα και να σωθεί;”.
Την απάντηση την έδωσε ο Κύριος στον μεγάλο όσιο της ερήμου: «Η ταπεινοφροσύνη ξεφεύγει απ’ αυτά τα δίχτυα, που δεν μπορούν ούτε να την αγγίξουν!».
Θεϊκή απάντηση! Απάντηση που διώχνει από την καρδιά κάθε αμφιβολία. Η απάντηση αυτή με δύο λό­για αποκαλύπτει τον σίγουρο τρόπο κατατροπώσεως του εχθρού μας, τον σίγουρο τρόπο διαλύσεως των πολύπλοκων παγίδων του, που στήνει με μαεστρία χάρη στην πολυχρόνια και καταχθόνια εμπειρία του.
Ας περιτειχίσουμε με την ταπείνωση τον νου, μην αφήνοντάς τον να κυνηγά τις γνώσεις ανεξέλεγκτα και απερίσκεπτα. Ας τον φυλάξουμε από την επιρροή των αιρετικών διδασκαλιών, που κρύβονται συχνά πίσω από το όνομα και το προσωπείο της χριστιανικής διδασκαλίας. Ας τον κάνουμε να υπακούει ταπεινά στην Εκκλησία, «ανατρέποντας ψεύτικους ισχυρισμούς και καθετί που ορθώνεται με αλαζονεία εναντίον της γνώσεως του Θεού». 
Όλος θλίψη, όλος δυσκολία είναι στην αρχή για τον νου ο στενός δρόμος της υπακοής στην Εκκλησία. Τελικά, όμως, αυτός ο δρόμος τον φέρνει στην ευρυχωρία και την ελευθερία της πνευματικής γνώσεως. Μπροστά στην πνευματική γνώση εξαφανίζονται όλες οι ενστάσεις της σαρκικής και της ψυχικής λογικής εναντίον της ακριβούς υποταγής στην Εκκλησία.
Ας μην επιτρέπουμε στον νου μας τη μελέτη πνευμα­τικών βιβλίων πέρα από εκείνα που έχουν συντάξει οι συγγραφείς της Εκκλησίας μας, οι συγγραφείς για τους οποίους υπάρχει σαφής εκκλησιαστική μαρτυρία ότι αποτελούν όργανα του Αγίου Πνεύματος. Όποιος μελετά τα έργα των αγίων αυτών συγγραφέων, οπωσδήποτε κοινωνεί με το Άγιο Πνεύμα που οικούσε μέσα τους και μιλού­σε με το στόμα τους.
Όποιος, αντίθετα, μελετά τα συγ­γράμματα των αιρετικών, έστω κι αν αυτοί αποκαλούνταν άγιοι, κοινωνεί με το πονηρό πνεύμα της πλάνης και, δεί­χνοντας τον κρυφό εγωισμό του με την ανυπακοή στην Εκκλησία πέφτει στα δίχτυα του κοσμοκράτορα
Τί να κάνουμε με την καρδιά μας; Αυτή την αγριελιά ας την μπολιάσουμε μ’ ένα κλαδάκι από ήμερη και καρ­ποφόρα ελιά, ας την κεντρίσουμε με τα χαρακτηριστικά του Χριστού, ας της μεταδώσουμε την ευαγγελική τα­πείνωση, ας την αναγκάσουμε να οικειωθεί το θέλημα του Θεού. Θα διαπιστώσουμε τότε την εναντίωσή της στο Ευαγγέλιο, την ακατάπαυστη αντιλογία της στις θείες εντολές, την πεισματική ανυποταξία της στον Κύριο. 
Σ’ αυτή την αντίδραση της καρδιάς μας θα δούμε σαν σε καθρέφτη την πτώση του ανθρώπινου γένους, τη δική μας πτώση. Βλέποντάς την, ας κλάψουμε μπροστά στον Θεό και Πλάστη και Σωτήρα μας, ας πονέσουμε λυτρω­τικά. Και όσο δεν θεραπευόμαστε από τα πάθη, ας πα­ραμένουμε σ’ αυτόν τον πόνο. Γιατί «καρδιά συντριμμένη και ταπεινωμένη δεν θα την εγκαταλείψει ο Θεός», δεν θα την αφήσει στα χέρια του εχθρού. Ο Θεός, ως Πλάστης μας και απόλυτος Κύριός μας, μπορεί να αναπλάσει την καρδιά μας, αν αυτή αδιάλειπτα Τον ικετεύει με δάκρυα, και να την μεταβάλει από καρδιά φιλάμαρτη σε καρδιά φιλόθεη, αγία.
Ας φυλάμε συνεχώς τις σωματικές μας αισθήσεις, μην αφήνοντας την αμαρτία να περνά μέσ’ απ’ αυτές στο εσωτερικό της ψυχής. Ας χαλιναγωγήσουμε τα φι­λοπερίεργα μάτια μας και τα φιλοπερίεργα αυτιά μας. Ας επιβάλουμε σκληρή τιμωρία στη γλώσσα μας, το μι­κρό αυτό μέλος του σώματος που προκαλεί τόσο ισχυ­ρούς σεισμούς. Ας ταπεινώσουμε τις άλογες σαρκικές ορμές με την εγκράτεια, την αγρυπνία, τον σωματικό κόπο, τη συχνή μνήμη του θανάτου, την αδιάλειπτη και προσεκτική προσευχή. 
Πόσο λίγο διαρκούν οι σωματι­κές απολαύσεις! Και με πόση δυσοσμία τελειώνουν! Απεναντίας, όταν το σώμα, περιτειχισμένο με την εγκράτεια και τη φύλαξη των αισθήσεων, λουσμένο στα δά­κρυα της μετάνοιας και αγιασμένο με την αδιάλειπτη προσευχή, γίνεται μυστικός ναός του Αγίου Πνεύματος, όλες οι απόπειρες του εχθρού για την παγίδευση του ανθρώπου αποτυχαίνουν.
Η ταπεινοφροσύνη καταστρέφει όλα τα δίχτυα του διαβόλου, τα οποία δεν μπορούν ούτε να την αγγίξουν!

(Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, Ασκητικές εμπειρίες, τ. Β΄,
εκδ. Ι. Μ. Παρακλήτου 2009, σ. 155-159)
http://inpantanassis.blogspot.com/

Κάθε λέξη της προσευχής είναι για τον κεκοιμημένο όπως μια σταγόνα νερού για ένα διψασμένο



Συγγενείς και αγαπημένοι φίλοι των αποθανόντων! Κάντε ότι είναι αναγκαίο γι’ αυτούς και ότι εναπόκειται στη δύναμη σας.
Αντί να δαπανάτε χρήματα σε εξωτερικούς στολισμούς του φέρετρου και του τάφου, βοηθήστε τούς φτωχούς υπέρ της μνήμης των δικών σας κεκοιμημένων και ενισχύστε τις εκκλησίες, όπου προσφέρονται προσευχές υπέρ αυτών.
Δείξτε ευσπλαχνία στους αποθανόντες και φροντίστε για το καλό της ψυχής τους. Από αυτό το μονοπάτι θα περάσουμε όλοι.
Και τότε πόσο μεγάλη θα είναι ή επιθυμία μας να μας θυμούνται στις προσευχές. Ας είμαστε ευσπλαχνικοί με τούς κεκοιμημένους. Μόλις κάποιος αποβιώσει, καλέστε αμέσως έναν ιερέα, ό όποιος αναγιγνώσκει τη «Συγχωρητική ευχή μετά θάνατον». Καταβάλετε κάθε προσπάθεια προκειμένου ή νεκρώσιμη ακολουθία να τελεστεί σε εκκλησία, ενώ εσείς μέχρι τη στιγμή εκείνη να αναγιγνώσκετε το Ψαλτήριο στο προσκέφαλο του αποθανόντος.
Ή νεκρώσιμη ακολουθία δεν χρειάζεται να είναι περίτεχνη, αλλά δεν πρέπει να είναι συντομευμένη· μη σκέφτεστε τον εαυτό σας και τη δική σας άνεση, αλλά τούς αποθανόντες, τούς οποίους θα αποχωριστείτε για πάντα. Εάν στην εκκλησία υπάρχουν πολλοί κεκοιμημένοι ταυτοχρόνως, μη προβάλλετε αντίρρηση να τελεστεί κοινή νεκρώσιμη ακολουθία.
Είναι καλύτερο όταν μία νεκρώσιμη ακολουθία τελείται για δύο ή περισσότερους κεκοιμημένους ταυτοχρόνως, καθώς οι προσευχές όλων των οικείων τους συγκεντρώνονται και γίνονται πιο θερμές, παρά όταν ή μία ακολουθία διαδέχεται την άλλη και συντομεύεται λόγω έλλειψης χρόνου και ενέργειας· επειδή ή κάθε λέξη της προσευχής είναι για τον κεκοιμημένο όπως μία σταγόνα νερού για ένα διψασμένο.
Παρομοίως, είναι σημαντικό να φροντίζετε για την καθημερινή μνημόνευση των αποθανόντων στη Θεία Λειτουργία κατά τη διάρκεια των πρώτων σαράντα ήμερων. Συνήθως, στις εκκλησίες όπου έγινε ή νεκρώσιμη ακολουθία τελούνται καθημερινές ακολουθίες, κατά τις όποιες οι αποθανόντες μνημονεύονται στην πορεία των σαράντα ήμερων και περαιτέρω.
Εάν, όμως, ή νεκρώσιμη ακολουθία τελείται σε μία εκκλησία όπου δεν τελούνται καθημερινές ακολουθίες, οι οικείοι του αποθανόντος οφείλουν να ρυθμίσουν να μνημονεύεται το όνομά του σε εκκλησία όπου τελούνται καθημερινές ακολουθίες.
Επιπλέον, είναι καλό να αποστέλλεται το όνομα του αποθανόντος για μνημόνευση σε μοναστήρια και στην Ιερουσαλήμ, σε ιερούς τόπους όπου αναπέμπονται αδιάκοπες προσευχές. Είναι σημαντικό ή επί σαράντα ημέρες μνημόνευση να αρχίζει αμέσως μετά την κοίμηση του προσώπου, όταν ή ψυχή έχει ιδιαιτέρως ανάγκη των προσευχών.
Ας φροντίσουμε για εκείνους πού έχουν προηγηθεί στον άλλο κόσμο και ας κάνουμε γι’ αυτούς ότι μπορούμε, ενθυμούμενοι ότι: «μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται».

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς
ΒΙΒΛ. Ο άνθρωπος του Θεού
http://inpantanassis.blogspot.com/

Εάν δυσκολευτείς από τον δαιμονικό πόλεμο, εφάρμοσε έναν άλλον τρόπο προσευχής ανώτερο από το «ελέησόν με»



Ένας ασκητής που πολεμούνταν σφοδρά από τα δαιμόνια της πορνείας και της εσωτερικής κατακρίσεως, έλεγε το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» χιλιάδες φορές καθημερινώς.
Παρόλο αυτά όμως, ο εχθρός διάβολος δεν υποχωρούσε ούτε πόντο!
Μια μέρα τον φώτισε το Άγιο Πνεύμα και θυμήθηκε τα λόγια ενός συνασκητού του, που του είχε πει:
– Εάν δυσκολευτείς από τον δαιμονικό πόλεμο, εφάρμοσε έναν άλλον τρόπο προσευχής ανώτερο από το »ελέησόν με». Δοξολόγησε τον Χριστό και λέγε: «Κύριε Ιησού Χριστέ δόξα σοι!»…
Πράγματι το εφάρμοσε και ακούγοντας ο διάβολος το: »Κύριε Ιησού Χριστέ δόξα σοι» έγινε άφαντος!
Ο διάβολος την δέηση και την αίτηση, μπορεί να την υπομένει, μολονότι κατακαίγεται.
Την δοξολογία όμως και την ευχαριστία, που είναι η κόλασή του, δεν μπορεί να την υπομένει και αναγκάζεται να υποχωρήσει, έστω και ας είναι ο πιο αμαρτωλός όλων, εκείνος που δοξολογεί και ευχαριστεί τον Κύριο…

Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα
http://inpantanassis.blogspot.com/

Άγιος Ταράσιος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης



Ο Άγιος Ταράσιος γεννήθηκε, ανατράφηκε και εκπαιδεύθηκε στην Κωνσταντινούπολη από γονείς ευσεβείς και ευγενείς, τον Γεώργιο, κριτή και πατρίκιο και την Ευκρατία και ήταν θείος του Αγίου Φωτίου. Λόγω της μεγάλης του μορφώσεως ανυψώθηκε στο αξίωμα του πρωτασηκρίτου.
Οι εκκλησιαστικές περιστάσεις την εποχή εκείνη ήταν αρκετά σοβαρές. Υπήρχε ακόμα ο πόλεμος των εικονομάχων, η δε θέση των Ορθοδόξων έγινε ακόμη πιο δύσκολη διά του θανάτου του Πατριάρχου Παύλου Δ’ του Κυπρίου.
H βασίλισσα Ειρήνη η Αθηναία, η οποία επιτρόπευε τον ανήλικο υιό της Κωνσταντίνο ΣΤ’ (780 – 798 μ.Χ.), κατανόησε, ότι χρειαζόταν εκκλησιαστικός ηγέτης με ευσέβεια, θεολογική κατάρτιση και διοικητική ικανότητα, για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις περιστάσεις και τα προβλήματα.
Έτσι εξελέγη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ο Άγιος Ταράσιος παρά τις επίμονες αρνήσεις του, αφού έλαβε υπόσχεση από τους βασιλείς, ότι θα συγκληθεί Οικουμενική Σύνοδος που θα αντιμετωπίσει τα διάφορα θεολογικά ζητήματα και τα εκκλησιαστικά θέματα. Η χειροτονία του νέου Πατριάρχου έγινε στις 25 Δεκεμβρίου 784 μ.Χ.
Κατά την διάρκεια της πατριαρχίας του ο Άγιος μερίμνησε για την αποκατάσταση των σχέσεων με την Δυτική Εκκλησία επί Πάπα Αδριανού Α’ (771 – 795 μ.Χ.). Και την σύγκλιση της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου, το έτος 787 μ.Χ., στη Νίκαια, η οποία καταδίκασε τους εικονομάχους και ακύρωσε την εικονομαχική Σύνοδο του έτους 754 μ.Χ. θέτοντας ως βάση του δογματικού καθορισμού τα σχετικά συγγράμματα του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού.
Η όγδοη συνεδρία της Συνόδου έγινε στην Κωνσταντινούπολη, στα ανάκτορα, όπου οι βασιλείς Ειρήνη και Κωνσταντίνος υπέγραψαν τους Όρους της Συνόδου.
Στην ευσέβεια και το εκκλησιαστικό ήθος του Αγίου οφείλεται και η μέριμνα που έλαβε η Εκκλησία κατά της σιμωνίας, του χρηματισμού δηλαδή για την απόκτηση εκκλησιαστικών αξιωμάτων και ιδιαίτερα των επισκοπικών θέσεων. Παράλληλα ο Άγιος ανέπτυξε πλούσια φιλανθρωπική και κοινωνική δράση και διακρίθηκε για την ελεημοσύνη του προς τους πτωχούς.
Η αγάπη του προς τον μοναχισμό εκφράστηκε και με την ίδρυση Μονής στο στενό του Βοσπόρου, στην οποία και ενταφιάσθηκε μετά την οσιακή κοίμησή του την Τετάρτη της Α’ εβδομάδας των Νηστειών, το έτος 806 μ.Χ. Ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Α’ ο Ραγκαβές (811 – 813 μ.Χ.) τον Μάρτιο του έτους 813 μ.Χ. ενέδυσε τον τάφο του Αγίου με άργυρο, επιδεικνύοντας έτσι και αυτός και η βασίλισσα Προκοπία τον σεβασμό τους προς την μνήμη του Αγίου.
Η Σύναξη του Αγίου Ταρασίου ετελείτο στη Μεγάλη Εκκλησία.

Αγιογραφικό ανάγνωσμα



ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ ΙΓ´ 31 - 37, ΙΔ΄ 1-2
31 ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ ἐμοὶ λόγοι οὐ μὴ παρελεύσονται. 32 Περὶ δὲ τῆς ἡμέρας ἐκείνης ἢ τῆς ὥρας οὐδεὶς οἶδεν, οὐδὲ οἱ ἄγγελοι ἐν οὐρανῷ οὐδὲ ὁ υἱός, εἰ μὴ ὁ πατήρ. 33 Βλέπετε, ἀγρυπνεῖτε καὶ προσεύχεσθε· οὐκ οἴδατε γὰρ πότε ὁ καιρός ἐστιν. 34 ὡς ἄνθρωπος ἀπόδημος, ἀφεὶς τὴν οἰκίαν αὐτοῦ, καὶ δοὺς τοῖς δούλοις αὐτοῦ τὴν ἐξουσίαν καὶ ἑκάστῳ τὸ ἔργον αὐτοῦ, καὶ τῷ θυρωρῷ ἐνετείλατο ἵνα γρηγορῇ. 35 γρηγορεῖτε οὖν· οὐκ οἴδατε γὰρ πότε ὁ κύριος τῆς οἰκίας ἔρχεται, ὀψὲ ἢ μεσονυκτίου ἢ ἀλεκτοροφωνίας ἢ πρωΐ· 36 μὴ ἐλθὼν ἐξαίφνης εὕρῃ ὑμᾶς καθεύδοντας. 37 ἃ δὲ ὑμῖν λέγω, πᾶσι λέγω· γρηγορεῖτε.1 Ἦν δὲ τὸ πάσχα καὶ τὰ ἄζυμα μετὰ δύο ἡμέρας. καὶ ἐζήτουν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ γραμματεῖς πῶς αὐτὸν ἐν δόλῳ κρατήσαντες ἀποκτείνωσιν. 2 ἔλεγον δὲ μὴ ἐν τῇ ἑορτῇ, μήποτε θόρυβος ἔσται τοῦ λαοῦ.

Νεοελληνική απόδοση:
Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ θὰ παρέλθουν, οἱ λόγοι μου ὅμως δέν θὰ παρέλθουν. Τὴν ἡμέραν ὅμως ἐκείνην ἢ τὴν ὤραν δὲν ξέρει κανεὶς, οὔτε οἱ ἄγγελοι εἰς τὸν οὐρανόν οὔτε ὁ Υἱός, παρὰ μόνον ὁ Πατέρας. Προσέχετε, ἀγρυπνεῖτε καὶ προσεύχεσθε, διότι δὲν ξέρετε πότε εἶναι ὁ καιρός. Ὅπως ἂν ἕνας ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἔφυγε εἰς τὴν ξενιτιὰ καὶ ἄφησε τὶ σπίτι του καὶ ἔδωκε εἰς τοὺς δούλους του τὴν ἐπιτήρησιν, εἰς τὸν καθένα τὸ ἔργον του, καὶ τὸν θυρωρὸν διέταξε νὰ ἀγρυπνῇ. Ἀγρυπνεῖτε λοιπόν, διότι δὲν ξέρετε πότε ἔρχεται ὁ κύριος τοῦ σπιτιοῦ, τὸ βράδυ ἢ τὰ μεσάνυχτα ἢ ὅταν λαλοῦν οἱ πετεινοὶ ἢ τὸ πρωΐ, μήπως ἔλθῃ ἄξαφνα καὶ σᾶς βρῇ νὰ κοιμᾶσθε. Ἐκεῖνα ποὺ λέγω σ’ ἐσᾶς, τὰ λέγω σὲ ὅλους. Ἀγρυπνεῖτε». Ὕστερα ἀπὸ δύο ἡμέρες ἦτο ἡ ἑορτὴ τοῦ πάσχα καὶ τῶν ἀζύμων. Καὶ ἐζητοῦσαν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ γραμματεῖς τρόπον νὰ τὸν συλλάβουν μὲ δόλον καὶ νὰ τὸν σκοτώσουν. Διότι ἔλεγαν νὰ μὴ τὸν συλλάβουν κατὰ τὴν ἑορτήν, μήπως γίνῃ θόρυβος ἐκ μέρους τοῦ λαοῦ.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ



Άλλο πράγμα είναι το να υπερηφανεύεται κανείς και άλλο το να μην υπερηφανεύεται, και άλλο το να ταπεινώνεται. Ο πρώτος καθημερινώς κρίνει τους άλλους∙ ο δεύτερος δεν κρίνει τους άλλους, πλήν όμως δεν κατακρίνει και τον εαυτόν του∙ ο δε τρίτος, αν και απηλλαγμένος από την καταδίκη, καταδικάζει ο ίδιος συνεχώς τον εαυτόν του. 

(Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2021

Πρόσεχε τις σκέψεις σου γιατί έχουν ακουστεί στον ουρανό



ΕΙΠΕ ΓΕΡΩΝ: Όλα έρχονται στην ώρα τους αν ξέρεις να περιμένεις.
ΕIΠΕ ΓEΡΩΝ. Πόσα »δόξα τω Θεώ» Του χρωστάμε… και Τον πιστώνουμε με τόσα παράπονα….
ΕIΠΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ. »Δείξε μου Χριστέ τι βλέπεις κι μ’ αγαπάς ακόμη…..»
ΕIΠΕ ΜΟΝΑΧΗ…
Ρώτησε κάποιος μία γερόντισσα
ηγουμένη ενός μεγάλου μοναστηριού
μιας πνευματικής…..κυψέλης
»Τι σας δυσκόλεψε πιο πολύ στα χρόνια
που πέρασαν μέχρι τώρα
ως ηγουμένη, αλλά και γενικά ως μοναχή;»
»Ο…..εαυτός μου….παιδί μου»!
ΕΙΠΕ ΜΟΝΑΧΟΣ: Πρόσεχε τις σκέψεις σου γιατί έχουν ακουστεί στον ουρανό.
ΕΙΠΕ ΜΟΝΑΧΟΣ: Όσο ένας άντρας νιώθει πόνο είναι ζωντανός. Όσο ένας άντρας νιώθει το πόνου κάποιου άλλου είναι άνθρωπος.
ΕΛΕΓΕ ΜΟΝΑΧΟΣ. Όσο πιο γνωστοί γινόμαστε στο κόσμο αυτόν για τα εγωιστικά μας κατορθώματα, τόσο πιο λησμονησμένοι θα καταστούμε στην αιώνια ζωή.
ΕΙΠΕ ΓΕΡΩΝ. Να γίνουμε αφανείς στη ζωή μας για να μείνει και αφανές το βιβλίο των αμαρτιών μας στα μάτια του Θεού.
ΕΙΠΕ ΓΕΡΩΝ ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΕ ΜΙΑ ΜΑΝΑ ΝΑ ΛΕΕΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΥΣΚΟΛΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ…
Και να κλείσω με κάτι που διάβασα και μου άρεσε. Είναι από ένα σύγχρονο γέροντα του Αγίου Όρους. Εκεί εκοιμήθη. Ο οποίος άκουσε μια μάνα να λέει: «Άκουσε, κόρη μου, εγώ σα μεγαλύτερη θα πεθάνω και οι μέρες που έρχονται είναι πολύ δύσκολες. 
Μπορεί να έρθει μια περίοδος, όπως τότε στους Εβραίους της Παλαιάς Διαθήκης και να χαθούνε οι Γραφές και τα Ευαγγέλια. Αν, λοιπόν, έρθει μία περίοδος τέτοια…», της λέει, «…και δεις ότι δεν υπάρχει το Ευαγγέλιο κι έτσι δεν θα ξέρετε τι να κάνετε, τότε να κοιτάς τι κάνει ο κόσμος κι εσύ να κάνεις το αντίθετο και αυτό θα είναι το Ευαγγέλιο.

http://inpantanassis.blogspot.com/

Πώς διατηρείται στην καρδιά ο φόβος του Θεού.



Ο φόβος του Θεού είναι γέννημα της πίστεως και προϋπόθεση της πνευματικής προκοπής. Όταν εγκατασταθεί στην καρδιά, σαν τον καλό νοικοκύρη τα ταχτοποιεί όλα. Έχουμε φόβο Θεού; Αν ναι, ας ευχαριστήσουμε τον Κύριο, που μας τον έδωσε, και ας τον φυλάξουμε σαν πολύτιμο θησαυρό. Αν, όμως, δεν τον έχουμε, ας κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τον αποκτήσουμε, γνωρίζοντας ότι για την έλλειψή του ευθύνονται η απροσεξία και η αμέλειά μας.
Από το φόβο του Θεού γεννιέται η μετάνοια, η συντριβή, το πένθος για τις αμαρτίες. Μακάρι το αίσθημα αυτό, ο πρόδρομος της σωτηρίας, να μην απομακρύνεται ποτέ από την καρδιά!
Για να διατηρηθεί μέσα μας ο φόβος του Θεού, πρέπει να κρατάμε αδιάλειπτη τη μνήμη του θανάτου και της Κρίσεως, ενωμένη με τη συναίσθηση της παρουσίας του Κυρίου: Ο Θεός είναι πάντα κοντά μας και μέσα μας, βλέποντας, ακούοντας και γνωρίζοντας τα πάντα, ακόμα και τους πιο κρυφούς λογισμούς μας.
Όταν αυτή η τριάδα -φόβος Θεού, μνήμη θανάτου, συναίσθηση θείας παρουσίας- εγκατασταθεί μέσα μας, τότε η προσευχή ξεχύνεται από την καρδιά αυθόρμητα· τότε η ελπίδα της σωτηρίας γίνεται στερεή.
Το φόβο του Θεού τίποτα δεν τον διατηρεί τόσο, όσο η μνήμη της φοβερής Κρίσεως. Η μνήμη, όμως, αυτή δεν πρέπει να μας δημιουργεί αθυμία, αλλά να μας εμπνέει αγωνιστικότητα και μετάνοια.
Ας προσπαθούμε να μένουμε αμόλυντοι από το ρύπο της αμαρτίας. Κι αν κάποτε-κάποτε αμαρτάνουμε, ας καθαριζόμαστε με την Εξομολόγηση. Έτσι, ελπίζοντας πάντα στο έλεος του Θεού, δεν θα λιποψυχούμε. Ο Κριτής μας, άλλωστε, είναι σπλαχνικός και φιλάνθρωπος. Δεν ψάχνει να βρει κάτι για να μας καταδικάσει. Απεναντίας, ψάχνει κάτι, το παραμικρό, για να μας δικαιώσει.
Θεός και συνείδηση
Αν εγκάρδια αποφασίσετε να υπακούετε πάντοτε στον Κύριο και μ’ ολόκληρη την πολιτεία σας να ευαρεστείτε Εκείνον μόνο, κι αν ύστερα, σε κάθε αδιέξοδο και κάθε ανάγκη σας, στρέφεστε με πίστη και αφοσίωση πάλι σ’ Εκείνον μόνο, τότε να είστε βέβαιος ότι όλα στη ζωή σας, τόσο την πνευματική όσο και την εγκόσμια, θα εξελίσσονται με επιτυχία.
Είναι μεγάλο πράγμα να συνειδητοποιήσει κανείς ότι χωρίς το Θεό τίποτα δεν μπορεί να κάνει και, αφού το συνειδητοποιήσει, να καταφεύγει με εμπιστοσύνη στη βοήθειά Του.
Εκείνον μόνο, κι αν υστέρα, σε κάθε αδιέξοδο και κάθε ανάγκη σας, στρέφεστε με πίστη και αφοσίωση πάλι σ’ Εκείνον μόνο, τότε να είστε βέβαιος ότι όλα στη ζωή σας, τόσο την πνευματική όσο και την εγκόσμια, θα εξελίσσονται με επιτυχία. Είναι μεγάλο πράγμα να συνειδητοποιήσει κανείς ότι χωρίς το Θεό τίποτα δεν μπορεί να κάνει και, αφού το συνειδητοποιήσει, να καταφεύγει με εμπιστοσύνη στη βοήθειά Του.
Η συνείδηση πρέπει να κατευθύνει σωστά τη ψυχή και να την πληροφορεί αλάθητα για το αγαθό σε κάθε περίσταση. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να το κάνει, αν δεν είναι καθαρή και φωτισμένη. Ας την καθαρίσουμε, λοιπόν, με την άσκηση και την τήρηση των εντολών του Κυρίου, που απαλλάσσουν την καρδιά από τα πάθη, και ας τη φωτίσουμε με το θείο φως, μελετώντας το Ευαγγέλιο. Από κει θα αντλήσουμε τους σοφούς κανόνες, με τους οποίους θα χειραγωγήσουμε τη συνείδηση μας στο άγιο θέλημα του Θεού.

Πηγή: Αγ. Θεοφάνους του Εγκλείστου, «Ο δρόμος της ζωής» -επιλογές-, Ι. Μ. Παρακλήτου
https://www.askitikon.eu/

Πρέπει με πολλή επιθυμία να πηγαίνουμε στην Εκκλησία.



Πρέπει με πολλή επιθυμία να πηγαίνετε, αδελφοί μου, στην Εκκλησία, διότι η Εκκλησία είναι παράδεισος και περιβόλι.
Καθώς λοιπόν κάθε άνθρωπος έχει μεγάλη χαρά να μπαίνει σε ένα όμορφο περιβόλι, για να βλέπει εκεί τα διάφορα δένδρα και λουλούδια και έτσι να χαίρεται και να ευφραίνεται η καρδιά του, έτσι και οι Χριστιανοί πρέπει με μεγάλη χαρά να τρέχουν και να μπαίνουν στην Εκκλησία, για να απολαύσουν τα διάφορα άνθη και λουλούδια των θείων Γραφών, ευαγγελικά, αποστολικά και προφητικά.
Και μάλιστα στον Παράδεισο αυτόν της Εκκλησίας δεν υπάρχει κανένα φίδι να επιβουλεύεται, αλλά ο Χριστός, που συμβουλεύει. Δεν υπάρχει η Εύα να γκρεμίζη, αλλά διδασκαλία, για να διορθώνη, ούτε μόνο φύλλα δένδρων αλλά οι καρποί του πνεύματος, όπως λέει ο ίδιος ο Χρυσσορήμων.
«Ποιός είναι τέτοιος κήπος, όπως η Εκκλησία; Ποιός παρόμοιος Παράδεισος, όπως η δική μας Σύναξις; δεν υπάρχει εδώ φίδι να επιβουλεύεται, αλλά ο Χριστός, που μυσταγωγεί ούτε η Εύα που γκρεμίζει, αλλά η Εκκλησία, που ανορθώνει· δεν υπάρχουν εδώ φύλλα δένδρων, αλλά ο καρπός του Πνεύματος»
Και πάλι «Οι κήποι έχουν ποικίλα και διάφορα άνθη, άλλα για τέρψι των οφθαλμών, άλλα για ευωδία, άλλα για φροντίδα· κάθε ένα από αυτά είναι κατάλληλα για τον άνθρωπο· έτσι και η Εκκλησία· έχει την ανάγνωσι των θείων Γραφών, αναγνώσματα ευαγγελικά, αποστολικά και προφητικά και τα υπόλοιπα ιερά βιβλία»

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης
https://www.askitikon.eu/