Κυριακή 31 Μαρτίου 2019

Η Ώρα της γης και ο αγιορείτης καλόγερος!


Πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια, μια παρέα Θεσσαλονικιών και Αθηναίων δημοσιογράφων βρέθηκε για ένα τριήμερο στο Άγιο Όρος και διανυκτέρευσε σε ένα κελλί, που κρατούσε ένας μοναχός.

Στην ολονύχτια κουβεντούλα, επί παντός του επιστητού, ο γερο-μοναχός (παλιός αντάρτης του ΕΛΑΣ, που διέφυγε στο εξωτερικό για χρόνια και επέστρεψε να τελειώσει τη ζωή του στο μέρος που είχε βρει προσωρινό καταφύγιο στον εμφύλιο) έθεσε στην παρέα το ερώτημα:

Ποιο θα είναι το μεγάλο πρόβλημα που θα βρει μπροστά του ο παγκόσμιος καπιταλισμός τα επόμενα χρόνια;

…Η σχεδόν ομόφωνη απάντηση ήταν «η καταστροφή του περιβάλλοντος».

Οι δημοσιογράφοι, από κεντροαριστερών έως ακροαριστερών αντιλήψεων, αγόρευαν φανατικά για να υποστηρίξουν την – κοινή – θέση τους. Για το πώς το κεφάλαιο, έχοντας ως μόνο κίνητρο και οδηγό το κέρδος, θυσιάζει αδίστακτα το περιβάλλον, τον πλούτο της φύσης, σε γη, αέρα και θάλασσα, προκειμένου να αποκομίσει κι άλλο, περισσότερο κέρδος.

Πώς καίει και οικοπεδοποιεί τα δάση, πώς χτίζει τις παραλίες, πώς δηλητηριάζει το νερό, το χώμα, τον αέρα, με δηλητήρια, λιπάσματα, μπετόν, απόβλητα, μεταλλαγμένα προϊόντα, αυθαίρετα σπίτια, ξενοδοχεία, εργοστάσια. Πώς τα κράτη σε Δύση και Ανατολή ξεπουλάνε τον φυσικό – εθνικό – ανθρώπινο πλούτο, για να τον κάνουν παράδεισο εκμετάλλευσης οι κάθε λογής «επενδυτές» και κερδοσκόποι. Πώς οι κυβερνήσεις βομβαρδίζουν στο Ιράκ, το Αφγανιστάν ή τη Γιουγκοσλαβία με «μίνι πυρηνικά» που θα σκοτώνουν και θα τερατογεννούν για γενιές.

Πώς οι πολίτες – καταναλωτές, ακολουθώντας το παράδειγμα των «μεγάλων» καταστρέφουν ό,τι «μικρό» τους βρίσκεται βολικό. Από τις πλαστικές σακούλες, τα πλαστικά φαγητά μέχρι τα «θηριώδη» Ι.Χ. που κατακλύζουν τους δρόμους και τα αυθαίρετα που χτίζουν σε καμένα δάση και πάνω στο κύμα.

Αυτά κι άλλα πολλά αράδιασαν οι φίλοι δημοσιογράφοι, με ευγλωττία, που υποστηριζόταν δυναμικά από το εξαιρετικό ρακί παραγωγής του γερο-μοναχού. Ο οποίος, ενώ η ώρα του όρθρου είχε παρέλθει, χωρίς το αντίστοιχο τελετουργικό του Αγίου Όρους, είπε «ευλογώντας» το τελευταίο καραφάκι:

«Ρε κορόιδα δημοσιογράφοι, ο καπιταλισμός, την προστασία του περιβάλλοντος θα την κάνει βιομηχανία. Θα λανσάρει καινούργια αυτοκίνητα, καινούργιες μορφές ενέργειας, καινούργιες τεχνολογίες, κανούργια προϊόντα οικολογικά, κάθε είδους. Και θα μας βάλει να τα αγοράζουμε, να τα χρησιμοποιούμε, να τα επιδοτούμε. Αυτοί που καταστρέφουν σήμερα το περιβάλλον, αύριο θα απαιτούν να τους πληρώσουμε για να το σώσουν.

«Και τότε ποιο θα ‘ναι το μέγιστο πρόβλημα, γέροντα, τα χρόνια που ‘ρχονται» ρώτησαν.

«Οι ορδές των πεινασμένων στον τρίτο κόσμο και των φτωχών και ανέργων στον ανεπτυγμένο» απάντησε ο γέρος και καληνύχτισε, στραγγίζοντας το ποτήρι του.

«Ευλογημένο να ‘ναι» μουρμούρισε.

*Αναδημοσίευση παλαιότερου κειμένου
Δημοσιεύτηκε στο Ποντίκι, 5.6.2008
πηγή: http://proskynitis.blogspot.gr/ 
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Η μοναχή Βαρσανουφία και το δισάκι με τα χιλιάδες ονόματα!


Στο μοναστήρι της Όπτινα ζούσε μια μοναχή σχεδόν ενενήντα ετών. Το όνομά της ήταν Βαρσανουφία και περιπλανιόνταν με ένα ραβδί στο χέρι από το ένα μοναστήρι στο άλλο.

Όλη της η περιουσία ήταν δυο δισάκια τα οποία κουβαλούσε μαζί της. Στο ένα δισάκι είχε κάποια ξεροκόμματα ψωμί ενώ τα υπόλοιπα ήταν χαρτιά μνημόνευσης η πλειοψηφία των οποίων ήταν παλιά και φαγωμένα.

Η προσκυνήτρια ερχόνταν στην Όπτινα συνήθως το βράδυ και χτυπούσε με το ραβδί στο παράθυρο:«Αφήστε με να διανυκτερεύσω»!

Άλλοι την άφηναν και άλλοι όχι, γνωρίζοντας την συνήθεια της μοναχής να μην κοιμάται το βράδυ,προσευχόμενη γονατιστή όλη νύχτα. Δεν θα ήταν τίποτα εαν μόνο αυτή δεν κοιμόνταν,κατά τα μεσάνυχτα όμως ξύπναγε όσους κοιμόνταν: «Γιατί κοιμάσαι υπναρά;

«Σκέψου την Τελική Κρίση και σήκω να προσευχηθείς!»Εδώ να σημειώσουμε ότι επέμενε πολύ μέχρι να σηκωθούν γι αυτό πολλές φορές το ξημέρωμα την έβρισκε στον σταύλο ή σε καμιά αποθήκη,μαζί με τα πολύτιμα πράγματά της.Εκτιμούσε πολύ τα δισάκια της, αντιθέτως τα ζεστά ρούχα που τις έδιναν τα χάριζε ή τα παρατούσε.

Η μοναχή Βαρσανουφία ήταν παρθένος και είχε καρεί μοναχή από πολύ νεαρή. Κανείς δεν ήξερε γιατί περιπλανιόνταν, όχι πάντως επειδή δεν είχε καταφύγιο.

Παλαιότερα ερχόνταν σπάνια στην Όπτινα και μόνο στα βαθιά γεράματα εγκαταστάθηκε εκεί. Τα χρόνια είχαν αρχίσει να την βαραίνουν και οι περιπλανήσεις είχαν μειωθεί,ενώ στις ακολουθίες καθόνταν σ’ένα στασίδι.Βασικά δεν καθόνταν μόνο στις ακολουθίες αλλά ερχόνταν στον ναό από τις πέντε το πρωί. Έβγαζε τα χαρτάκια της από το δισάκι της και όλη την ημέρα καθόνταν εκεί προσευχόμενη και μνημονεύοντας ονόματα.

Δεν πήγαινε στην τράπεζα της μονής για να φάει αφού το φαγητό δεν την ενδιέφερε. Εαν την σέρβιρες κάτι ψευτομασουλούσε, εαν όχι έβγαζε ένα ξεροκόμματο από το δισάκι της, δάγκανε λίγο και το υπόλοιπο το ξαναφύλαγε με μεγάλη προσοχή….

…Πριν πεθάνει παρακάλεσε όσους ήρθαν να την δουν, να πάρει κάποιος το δισάκι με τα ονόματα έτσι ώστε μετά τον θάνατό της να συνεχιστεί η μνημόνευση των ονομάτων.

–«Αυτή είναι μια μεγάλη αρετή των χριστιανών,να μνημονεύουν τους κεκοιμημένους!έλεγε ταπεινά και κοίταζε με ελπίδα στα μάτια τον καθέναν ξεχωριστά.

Όλοι όμως κοίταζαν αλλού και κανένας δεν αναλάμβανε να πάρει τα δισάκια με τα ονόματα των κεκοιμημένων που ζύγιζαν τουλάχιστον δέκα-δεκαπέντε κιλά.

Λένε πως η μοναχή Βαρσανουφία ήξερε όλα τα ονόματα απέξω.Είχε μια πολύ καλή μνήμη και να πως το κατάλαβα αυτό:

Μετά τον θάνατο της μητέρας μου,μοίραζα στην εκκλησία φρούτα και γλυκά για το συγχώριο.Όταν είδα την μοναχή Βαρσανουφία σε μια γωνία να προσεύχεται,ήδη τα είχα μοιράσει όλα.Βρήκα ωστόσο δυο μικρές ντομάτες στην τσάντα μου.Της τις έδωσα και την παρακάλεσα να προσεύχεται για την ψυχή της κεκοιμημένης δούλης του Θεού Αναστασίας.Μετά από πέντε χρόνια και ενώ βρισκόμουν έξω από τον ναό,με φώναξε και μου είπε:»Την μητέρα σου Αναστασία την μνημονεύω πάντοτε…»

Θυμάμαι μιαν ακόμη ιστορία που σχετίζεται με το κοιμητήριο της πόλης Κοζέλσκ.Στα χρόνια των διωγμών όταν έκλεισαν τα μοναστήρια,εδώ έθαβαν τους μοναχούς της Όπτινα και τις μοναχές του Σαμόρντινο αλλά κανείς δεν γνώριζε τα ονόματά τους.Αρχεία δεν διατηρήθηκαν,ενώ οι επιγραφές των τάφων με τον καιρό ξεθώριασαν.Οι ιερομόναχοι της Όπτινα συχνά έκαναν εδώ μνημόσυνα,μνημονεύοντας τους κεκοιμημένους με αυτόν τον τρόπο:«Κύριε,Εσύ γνωρίζεις τα ονόματά τους».

Μια φθινοπωρινή ημέρα ήρθαν στο κοιμητήριο για το μνημόσυνο.Τα χρυσοκίτρινα φθινοπωρινά φύλλα του σφένδαμου είχαν σκεπάσει τα μνήματα και στα στενά δρομάκια είχαν σχηματιστεί ολόκληροι σωροί.Ξαφνικά μέσα απο έναν σωρό πετάχθηκε χαρούμενη η μοναχή Βαρσανουφία.

Αδελφή Βαρσανουφία,τι κάνεις εκεί;ρώτησαν όλοι έκπληκτοι.Περνάς το βράδυ σου στο κοιμητήριο;

Εμένα οι νεκροί με αγαπάνε,τους απάντησε η μοναχή και ταυτόχονα οδήγησε τους αδελφούς στο κοιμητήριο λέγοντάς τους ποιος και που είναι θαμμένος!

Έτσι οι μοναχοί της Όπτινα ερχόνταν συχνά στο κοιμητήριο για να φτιάξουν τις επιγραφές στους τάφους με την καθοδήγηση της μοναχής.Ταυτόχρονα τους διηγούνταν το θάρρος και το σθένος των ομολογητών που υπέφεραν για τον Χριστό στα χρόνια των διωγμών. Τους θυμόνταν όλους,τους γνώριζε,τους αγαπούσε και το βράδυ προσευχόνταν γι αυτούς.Σπάνια την έβλεπε κάποιος να κοιμάται.

–Αδελφή Βαρσανουφία,την ρωτούσαμε,πως αντέχεις χωρίς ύπνο;

–Με βοηθούν οι νεκροί,απαντούσε αυτη με χαρά….!

….Τώρα στα μνημόσυνα στην Όπτινα μνημονεύουν την μοναχή Βαρσανουφία.

Η μοναχή τους αγαπούσε όλους,όμως αγαπούσε τους κεκοιμημένους πιο πολύ και από τους ζωντανούς.Αυτοί της φαινόνταν πιο ενδιαφέροντες αφού ΕΚΕΙ όλα είναι ΑΛΗΘΕΙΑ.Στην γη η ψυχή αισθάνεται στριμωγμένη στην ματαιότητα και μας πιέζουν οι έγνοιες και οι φροντίδες για τα φθαρτά και τα περαστικά.Γι αυτό ίσως σε όλη της την ζωή περιπλανιόνταν,μακριά από τις έγνοιες για τα φθαρτά,ξεχνώντας τις ανάγκες της ζωής έτσι όπως ένας μεγάλος ξεχνά τα παιδικά του παιχνίδια.Η πίστη της μοναχής Βαρσανουφίας ήταν απλή.

Εμείς μόνο ζητάμε στα μνημόσυνα -μας εξηγούσε-όπως οι κεκοιμημένοι να προσεύχονται για εμάς στο Θεό.Και αυτά δεν είναι κούφια λόγια αλλά η πραγματικότητα. Προσεύχονται για εμάς,μας θυμούνται και μας αγαπούν. Όλα τα επίγεια θα φθαρούν,το μόνο που θα μείνει είναι η αγάπη…

Από το βιβλίο της: Нина павлова-михайлов день (Νίνας Πάβλοβα-Η ημέρα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ).
https://paraklisi.blogspot.gr/2016/11/blog-post_71.html#more

Κάντε Προσευχή και θα δείτε Θαύματα


Προσευχή: Έχουμε μεγάλο και σκληρό αγώνα πρέπει να νικηθούν οι δαίμονες και πρέπει να νικήσει ο χριστιανισμός η Ελπίδα σας στο Θεό!
Να έχεις πίστη στο Θεό και να κάνεις προσευχή και ο Θεός θα βοηθήσει περισσότερο από δικηγόρους και περισσότερο από ανθρώπους. Του κόσμου τους ανθρώπους να έχεις, άμα ο Θεός δεν θέλει, δεν γίνεται τίποτα.

Όσα και να πούμε, χιλιάδες κηρύγματα να ακούσετε, αν δεν έρθει το άγιο Πνεύμα για να μας στερεώσει, να μας στηρίξει και να μας βοηθήσει, αν δεν έρθει η χάρις του Θεού, τίποτε δεν κάνουμε.

Γι’ αυτό λέει ο απόστολος Παύλος· «Αυτός δε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και ο Θεός και πατήρ ημών, ο αγαπήσας ημάς και δους παράκλησιν αιωνίαν και ελπίδα αγαθήν εν χάριτι, παρακαλέσαι υμών τάς καρδίας και στήριξαι υμάς εν παντί λόγω και έργω αγαθώ» (Β Θεσ. 2,16-17).

Σας τα είπα αυτά, λέει, και παρακαλώ το Θεό να σας στηρίξει, να σας δυναμώσει, να σας βοηθήσει για να μην πέσετε στην αμαρτία.

Πέτρος να είσαι, Παύλος να είσαι, ασκητής Αντώνιος να είσαι στα βουνά να πας, μην έχεις αυτοπεποίθηση. Να φοβάσαι τον εαυτό σου και να μην του έχεις εμπιστοσύνη. Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο εαυτός μας.

Οι άλλοι δεν μπορούν τόσο να σε βλάψουν, όσο μπορείς να βλάψεις εσύ τον εαυτό σου, με τις βλακείες σου, με τις ανοησίες σου, με τα εγκλήματα σου, με τις απατεωνιές σου και με τα σφάλματά σου. Εσύ λοιπόν είσαι ο μεγαλύτερος εχθρός του εαυτού σου.

Να μην έχουμε ποτέ εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, αλλά να παρακαλούμε το Θεό για να μας στερεώσει στην πίστη. Γιατί αν έρθει κανένας διωγμός εδώ πέρα –και προφητεύω ότι θα έρθει–, θα γίνουν φοβερά πράγματα· τότε θα πέσει το κόσκινο το μεγάλο.

Και θα είμεθα τότε ευτυχείς, αν μείνουν μέσα στην πόλη 100-200 Χριστιανοί.

Τους άλλους θα τους πάρει το ρεύμα. Θα τους σηκώσει ως άχυρο, που το φυσά το σηκώνει και το πετά ο άνεμος. Έτσι θα τους σηκώσει όλους αυτή η θύελλα του διαβόλου, αυτός ο άνεμος. Και θα μείνουν μόνο τα βράχια.

Όσοι είναι σταθεροί, μόνο αυτοί θα μείνουν κοντά στο Θεό. Τους άλλους θα τους πάρει το ρεύμα του ποταμού και θα τους καταστρέψει και θα τους διαλύσει.

Η Προσευχή πανίσχυρο όπλο

Τι πρέπει να κάνουμε, ευρισκόμενοι σ’ αυτό τον αιώνα, σ’ αυτή τη γη, για να μείνουμε με το Χριστό; Ιδού τι μας συμβουλεύει ο απόστολος Παύλος. Ένα όπλο πανίσχυρο, που πρέπει πάντοτε να έχουμε μαζί μας οι Χριστιανοί, είναι η προσευχή. Να μην είμαστε άοπλοι σ’ αυτή την σκληρά μάχη.

«Το λοιπόν προσεύχεσθε, αδελφοί, περί ημών» (Β Θεσ. 3,1). Σ’ αυτά τα χρόνια που ζούμε, σας παρακαλώ πολύ, λέει ο απόστολος, προσεύχεσθε για μένα. Ένας Παύλος παρακαλούσε τους Χριστιανούς της Θεσσαλονίκης να προσεύχονται γι’ αυτόν!

Το σκεφτήκατε αυτό; Αν ο Παύλος είχε ανάγκη από τις προσευχές των Χριστιανών, πόσο μάλλον εμείς;

Αλλά εμείς αυτή την προσευχή, που είναι όπλο ισχυρό – πανίσχυρο για όλες μας τις ανάγκες, υλικές και πνευματικές, την αμελούμε.

Έχουμε μεγάλο και σκληρό αγώνα. Πρέπει να νικηθούν οι δαίμονες. Και πρέπει να νικήσει ο χριστιανισμός. Βοηθήστε και εσείς οι Χριστιανοί. Και σήμερα, αν δεν έχουν επιτυχία οι επίσκοποι και οι ιεροκήρυκες, αιτία είναι ότι δεν προσεύχονται γι’ αυτούς οι Χριστιανοί.

Αν πίσω από κάθε επίσκοπο, πίσω από κάθε κήρυκα του ευαγγελίου, υπήρχαν δέκα άνθρωποι να προσεύχονται, για να τους δυναμώνει ο Θεός και να τους φωτίζει, θαύματα θα γίνονταν. Τώρα εμείς είμαστε θεομπαίκτες.

Βλέπεις τον κήρυκα του ευαγγελίου να ανεβαίνει στον άμβωνα; Παρακάλεσε το Θεό να τον φωτίσει, για να πει πέντε λόγια σωστά. Βλέπεις τον ιερέα; Παρακάλεσε το Θεό να τον δυναμώσει στον σκληρό αυτό αγώνα που έχουμε.

Το πρωί που σηκώνεστε κάνετε προσευχή; Διαβάζετε Γραφή; Ψάλλετε το Θεό; Προσευχή, παιδιά· «αδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α Θεσ. 5,17).

Θα δούμε θαύματα – θα δείτε θαύματα, παιδιά, στη ζωή σας. Τώρα στα γηρατειά μου, κάθομαι καμιά φορά και θυμούμαι τα θαύματα που έκανε ο Θεός στη ζωή μου και δακρύζω. Θαύματα· μικρό παιδί πως εσώθηκα!

Είχαμε ένα κήπο μικρό εκεί στο σπιτάκι και ήταν τότε τα πηγάδια ανοιχτά. Και εγώ μικρός ήμουν πολύ ζωηρός. Ξαφνικά, εκεί που έτρεχα, γλιστρώ και πέφτω κάτω στο στόμιο του πηγαδιού.

Το σώμα μου το μισό σχεδόν κοιτούσε μέσα στο πηγάδι, ευτυχώς η ισορροπία του σώματος μου ήταν προς τα έξω. Λίγο τι και θα έπεφτα μέσα. Αφού έβλεπα σαν καθρέπτη το νερό. Μόλις κατόρθωσα και γλίτωσα. Αν έπεφτα μέσα, θα είχα πνιγεί. Κάποια προσευχή με έσωσε.

Έχω κι άλλες πολλές περιπτώσεις, μεγάλες. Βλέπει ο άνθρωπος θαύματα στην προσευχή. Λοιπόν έτσι να κάνετε και εσείς και ο Κύριος θα σας σώσει και από σωματικούς κινδύνους και από πνευματικούς κινδύνους· μεγάλα και θαυμαστά θα ποιήσει ο Κύριος.

Μεγάλα εν Χριστώ. Όχι εμείς οι μικροί και ανάξιοι, αλλά η δύναμη του Κυρίου, «η Θεία χάρις η πάντοτε τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλειπόντα αναπληρούσα» (ακολ. χειροτ.).Ο Θεός θα δώσει τη χάρη, όταν υπάρχει ταπείνωση, αγάπη, συναίσθηση ότι είμεθα ένα μηδενικό. Και τα μηδενικά αξιοποιούνται. Διαβάστε το βιβλίο «Ακολούθει μοι». Εκεί στο τέλος γράφει·

Τα μηδενικά αξιοποιούνται, όταν υπάρχει μπροστά η μονάδα. Αν έχεις ένα μηδενικό, γίνεται δέκα· αν έχεις δύο μηδενικά, γίνεται εκατό· αν έχεις τρία μηδενικά γίνεται χίλια… Η συναίσθηση της μηδαμινότητος μας όταν έχουμε μπροστά τον Ένα.

«Έν τω Θεώ ποιήσομεν δύναμιν» (Ψαλμ. 59,14). Θα τα δούμε αυτά. Δεν είναι μύθος ο χριστιανισμός, αλλά είναι μία πραγματικότης την οποία την αισθανόμεθα και καθένας Χριστιανός είναι ένας μικρός Χριστός. Διαβάστε το βιβλίο που συνέστησα και στους ιερείς «Η ζωή Του ζωή μου».

Λοιπόν είμεθα σύμφωνοι; Πνευματικοί άνθρωποι να είστε, να προσεύχεστε και για μας και για την Εκκλησία ολόκληρον.

Άντε στο καλό, στην ευχή του Χριστού· και δεν πειράζει, παιδάκι μου, θα τραβήξομε εμείς το δρόμο μας. Ο Χριστός «Λοιδορούμενος ούκ αντελοιδόρει» (Α΄ Πετρ. 2,23) και οι απόστολοι έλεγαν «λοιδορούμενοι ευλογούμεν» (Α ΄ Κορ. 4,12).

Aπό το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου: «ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», έκδοση Β΄, 2008, σελ.71-76

ieramonopatia.gr
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Κυριακή Σταυροπροσκυνήσεως-Οἵτινες οὐ μή γεύσωνται θανάτου


π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

«Εἰσί τινές τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μή γεύσωνται θανάτου ἕως ἄν ἴδωσι τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληληθυῖαν ἐν δυνάμει» (Μάρκ. 9,1)
«Υπάρχουν μερικοί ανάμεσά σ’ αυτούς που βρίσκονται εδώ, οι οποίοι δε θα γευτούν τον θάνατο, πριν δουν να έρχεται δυναμικά η βασιλεία του Θεού»
   Ο θάνατος είναι ο μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου, φόβος υπαρξιακός. Η πίστη στην αιώνια ζωή μειώνει την αγωνία μας στο πώς θα είναι η αιωνιότητα. Η απιστία οδηγεί στον φόβο του μηδενισμού της ύπαρξης. Πώς να στερηθούμε την ζωή που γνωρίζουμε αντί μιας άλλης, πώς «να πούμε το ναι στον ουρανό, όταν μάνα μας είναι η γη» (Νίκος Γκάτσος); Πώς να πείσουμε τον εαυτό μας ότι πορεύεται προς το απόλυτο τίποτα, προς το «μη είναι», προς την ανυπαρξία, ενώ έχει γευτεί το «είναι», την χαρά της ζωής, της κοινωνίας, της αγάπης, αλλά και της δημιουργικότητας, της μετοχής στον κόσμο;

 Ο λόγος του Χριστού λίγο πριν να πορευθεί προς το πάθος Του είναι συγκλονιστικός: «υπάρχουν κάποιοι που δεν θα γευτούν τον θάνατο». 
 Ανάμεσά τους δεν είναι ο Ίδιος, διότι Αυτός θα τον γευτεί και μάλιστα με τον πιο επώδυνο τρόπο επάνω στον σταυρό. 
 Θα πεθάνει ως απόρριμα ενός κόσμου που γεύτηκε την αγάπη Του, τα θαύματά Του, την διδαχή Του, τις αναστάσεις Του, το κάλλος του προσώπου Του.
  Θα πεθάνει χωρίς να φέρει το «εν ανομίαις συνελήφθην και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου».
  Θα πεθάνει, ενώ είναι ο μόνος που μπορεί να πει ΟΧΙ στην δύναμη του θανάτου ως Θεός Παντοδύναμος.
  Και όσο κι αν λέμε ότι η πίστη στην Ανάσταση παρηγορεί και τον Θεάνθρωπο και τον κάθε άνθρωπο, εντούτοις η σιωπή από την μία, η κραυγή «Θεέ μου, Θεέ μου εις τι με εγκατέλιπες;», το «τετέλεσται» δείχνουν την απόλυτα ανθρώπινη αγωνία για τον χωρισμό της ψυχής από το σώμα. Δεν είναι χαρά ο θάνατος για τον Χριστό, αλλά περίλυπος ήταν η ψυχή Του έως θανάτου, όπως λέει ο Ίδιος στους μαθητές Του στην αγωνία της Γεθσημανή. Ο ιδρώτας Του έγινε σαν θρόμβοι αίματος. Και η φωνή της ζωής μέσα Του Τον έκανε να συζητά με τον Πατέρα Του και να παρακαλεί για μια στιγμή να φύγει κι από τον Ίδιο το ποτήριο του θανάτου, ακόμη κι αν αμέσως δηλώνει την απόφασή Του να υπακούσει στον Πατέρα του, ιδίως την στιγμή που ήρθε στον κόσμο για να φτάσει σ’ εκείνη την ώρα του θανάτου.

Αν λοιπόν ο Θεάνθρωπος ήρθε στον κόσμο για να πεθάνει, τότε πώς υπάρχουν κάποιοι που δεν θα γευτούν τον θάνατο;
 Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να πεθάνουν! Όμως ο θάνατος δεν είναι μόνο ο του σώματος. Είναι κυρίως ο πνευματικός θάνατος, ο χωρισμός δηλαδή του ανθρώπου από τον Θεό, από το Πρόσωπο του Χριστού, από την αγάπη και το φως που Αυτός εκλύει με την παρουσία Του, από το Ευαγγέλιο, από την Εκκλησία. Όλοι οι άνθρωποι δεν θα πεθάνουν πνευματικά, αλλά θα ζήσουν, ακόμη κι αν πεθάνουν, εφόσον πεθάνουν ως προς τον χωρισμό με τον Θεό. Όταν δούνε την Βασιλεία του Θεού να έρχεται με τον δυναμισμό της, να έρχεται δηλαδή ουσιαστικά με τον Σταυρό, την Ταφή και την Ανάσταση του Χριστού, τότε ο σωματικός θάνατος δεν έχει βαρύτητα. Είναι αναπόφευκτος, αλλά πρόσκαιρος. Το σώμα θα παραμείνει προσδοκώντας την Ανάσταση των νεκρών, η ψυχή όμως θα ζει για πάντα, γευόμενη την κοινωνία με τον Χριστό σε έναν άλλον τρόπο ύπαρξης, αυτόν της αγάπης, όπως μας δίνεται εφόσον εμπιστευτούμε τον Χριστό. Και τότε θα λάβουμε αυτό που οφθαλμός δεν είδε και αυτί δεν άκουσε...
 Δεν θα πεθάνουν ποτέ πνευματικά, ακόμη κι αν πεθάνουν σωματικά, όσοι θα δούνε και θα ζήσουν την εμπειρία της Βασιλείας του Θεού. Και αυτή βιώνεται στην Εκκλησία. Ο θάνατος του Χριστού στον Σταυρό καταργεί τον πνευματικό θάνατο. Ο ερχομός της Βασιλείας του Θεού δεν είναι κάτι άλλο από την εμπειρία της Ανάστασης στην Εκκλησία. Και η ανάσταση έρχεται αφού σταυρώσουμε πάθη, κακίες, αγωνίες, φόβους, ακόμη κα τον ίδιο τον εαυτό μας. 
 Αφού σιωπήσουμε μπροστά στον πειρασμό της ύπαρξής μας να θυσιάσουμε ακόμη και την πίστη μας στον Θεό, προκειμένου να ζήσουμε στον παρόντα κόσμο, αφού πούμε με όλη μας την καρδιά «γενηθήτω το θέλημά Σου», αφού πάρουμε την απόφαση να είμαστε με τον Χριστό έως το «τετέλεσται» και της δικής μας ζωής, έως την απόρριψη του εγώ μας, έως το άφημα της επιθυμίας να αρέσουμε, να εξουσιάσουμε, να μας συζητούν.
  Και δεν είμαστε μόνοι σ’ αυτήν την οδό. Είναι πλησίον μας και συνοδοιπόρος μας ο Χριστός. Όχι ο ακίνδυνος του κόσμου, αλλά ο επικίνδυνος της Εκκλησίας. Αυτός που μας οδηγεί στο θείο θέλημα, πράττοντας ο Ίδιος πρώτα αυτό που μας αφήνει ως παρακαταθήκη. Ο ασυμβίβαστος με το κακό και την αμαρτία. Ο Δωρεοδότης της Αγιότητας. Αυτός που βλέπει την ταπείνωση, τον κόπο, τις αγωνίες μας, την οδύνη των σχέσεών μας και μας χαρίζει την ανάπαυση.
Ας προχωρήσουμε στους μικρότερους ή μεγαλύτερους σταυρούς της ζωής μας και ας παρακαλούμε να ανήκουμε σ’ αυτούς που δεν θα γευτούν πνευματικό, αλλά θα προσμένουν την χαρά της Βασιλείας στον τρόπο της Εκκλησίας!

https://proskynitis.blogspot.com/2019/03/blog-post_129.html

Ας μην επιτρέψουμε στην κατάθλιψη και την απελπισία να κυριαρχήσουν


ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ Γ’ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ (Εβρ. 4,14-5,6)

 Σήμερα, Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, η Εκκλησία προβάλλει τον Τίμιον Σταυρό του Κυρίου, για να τον προσκυνήσουμε οι πιστοί και να αντλήσουμε δύναμη, για να συνεχίσουμε με επιτυχία τη νηστεία και τους πνευματικούς αγώνες μέχρι την Ανάσταση.
 Ο Σταυρός, από την ημέρα που πάνω σ’ αυτόν καρφώθηκε ο Χριστός, έγινε ιερό σύμβολο με πολλές ευεργετικές για τον άνθρωπο προεκτάσεις. Μία κεντρική έννοια του Σταυρού είναι ότι αποτελεί το Θυσιαστήριον, στο οποίο ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, προσφέρει, ως Ύψιστος Αρχιερέας, θυσία στον Θεό Πατέρα, με τη θέλησή Του, την ανθρώπινη φύση Του.
  Γνωρίζουμε οι χριστιανοί ότι ο Ιησούς Χριστός, από την ημέρα που σαρκώθηκε είναι Θεάνθρωπος, Θεός και άνθρωπος. Ως Θεός δεν πεθαίνει ποτέ. Η θεία φύση είναι αθάνατη. Επάνω στον Σταυρό η ανθρώπινη φύση σταυρώθηκε.
Με αυτή την έννοια ο Κύριος, ως Ύψιστος Αρχιερέας, καθιερωμένος από τον Θεό Πατέρα, όπως ακούσαμε σήμερα από τον θεόπνευστο Απόστολο Παύλο, προσφέρει επάνω στον Σταυρό την υπέρτατη θυσία. Προσφέρει θυσία τον εαυτόν Του, ως «Αμνόν άμωμον και άσπιλον» ( βλ. Α’ Πέτρ. 1,19). Και, αφού με τη θυσία Του αυτή ο Χριστός μας συμφιλίωσε με τον Θεό Πατέρα και μας εξασφάλισε τη σωτηρία μας, όταν μετά την Ανάστασή Του ανελήφθη στους ουρανούς δεν μας εγκατέλειψε στη γη αυτή μόνους και αβοήθητους. Ο Θεάνθρωπος Ιησούς, ο Υιός του Θεού, διέσχισε τους ουρανούς και έφθασε ως τον θρόνο του Θεού. Εκεί, «καθεζόμενος εκ δεξιών του Πατρός» (βλ. Σύμβολον Πίστεως) ως αιώνιος Αρχιερέας, μεσιτεύει ακατάπαυστα προς τον Θεόν Πατέρα για μας. Και όπως γράφει στη συνέχεια ο Παύλος, ο Αρχιερέας Χριστός έγινε άνθρωπος σαν εμάς, γνώρισε τις αδυναμίες μας, ο Ίδιος έπαθε πολλά, έχει δοκιμαστεί σε όλα, χωρίς όμως να αμαρτήσει.

 Γι αυτό όταν απευθυνόμαστε προς Αυτόν, είμαστε βέβαιοι ότι συμμερίζεται τις αδυναμίες μας, καταλαβαίνει τον πόνο μας, βλέπει τη θλίψη μας. Με αυτή, λοιπόν, την πεποίθηση ας πλησιάζουμε με θάρρος τον θρόνο της χάριτος του Κυρίου και Θεού μας, για να μας σπλαχνιστεί και να μας δωρίζει τη χάρη Του την ώρα που τη χρειαζόμαστε (βλ. 4, 14-16).
  Αδελφοί μου, είναι φυσικό ως άνθρωποι να συναισθανόμαστε ότι είμαστε αμαρτωλοί. «Πολλά γάρ πταίομεν ἁπαντες» (Ιακώβου 3,1) επιβεβαιώνει και ο Αδελφόθεος Ιάκωβος. Αυτή όμως η συναίσθηση δεν πρέπει να αφαιρεί την ειρήνη της ψυχής μας.
  Ότι και αν πράξαμε, όσον αμαρτωλοί και αν είμαστε δεν δικαιολογούμαστε να μένουμε στην κατήφεια ή και στην απογοήτευση. Μη παρανοούμε εκφράσεις αγίων Γερόντων, και υπερτονίζουμε το στοιχείο της λύπης για την αμαρτωλότητά μας. Αν αυτό θα ήταν σωστό, πως θα συμβιβαζόταν η προτροπή του Αποστόλου Παύλου:»Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε• πάλιν ἐρῶ, χαίρετε» (Φιλιπ. 4,4). Η μετάνοια που αισθανόμαστε για τις μικρές ή μεγάλες πτώσεις μας, στο βάθος της δεν κρύβει κατάθλιψη, αλλά ελπίδα, ειρήνη και χαρά, διότι η λύτρωσή μας, χάρη στη θυσία του Χριστού, είναι εξασφαλισμένη.
  Γι αυτό οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας χρησιμοποιούσαν τη σύνθετη λέξη «χαρμολύπη»για να χαρακτηρίσουν την κατάσταση που πρέπει να κυριαρχεί στην ψυχή του πιστού. Οι δύο λέξεις: χαρμονή και λύπη συνθέτουν τη λέξη χαρμολύπη. Μετάνοια, λύπη για τις αμαρτίες μας και τις αδυναμίες μας, αλλά πάνω από αυτή κυριαρχεί η χαρά και η ελπίδα της λύτρωσης, διότι στα δεξιά του Πατρός βρίσκεται ο Μέγας Αρχιερέας Ιησούς Χριστός, που μεσιτεύει για μας. Μας παρακολουθεί με το στοργικό Του βλέμμα και μόλις στραφούμε προς αυτόν σπεύδει να μας δωρίσει τη χάρη Του, την ώρα που την χρειαζόμαστε.

Ποτέ, λοιπόν, αδελφοί μου, ας μήν επιτρέψουμε στην κατάθλιψη και την απελπισία να κυριαρχήσουν μέσα μας. Με τη δύναμη του Τιμίου Σταυρού, ας πλησιάζουμε με θάρρος τον θρόνο της χάριτος του Θεού, για να μας σπλαχνιστεί και να μας δωρίζει τη χάρη Του, για όποια ανάγκη τη χρειαζόμαστε.

Μητροπολίτης Πισιδίας Σωτήριος Τράμπας

Η Υποκρισία. Οταν το “φαίνεσθαι” γίνεται σημαντικότερο του “είναι”


«Ένας άνθρωπος πέφτει στην κατάσταση της υποκρισίας όταν προσπαθεί να διατηρήσει μια εξωτερικά καλή εικόνα του εαυτού του προς τους άλλους, χωρίς ταυτόχρονα να φροντίζει ώστε και εσωτερικά να είναι αυτός ο καλός άνθρωπος που θέλει να φαίνεται ότι είναι».

‘Οταν το “φαίνεσθαι” γίνεται σημαντικότερο του “είναι”
του Κων/νου Αθ. Οικονόμου δασκάλου –συγγραφέα

ΟΡΙΣΜΟΣ: Υποκρισία είναι η απόκρυψη των αληθινών αισθημάτων και σκέψεων, δηλαδή η προσποίηση. Υποκρισία είναι όταν λέω ένα πράγμα αλλά κατά βάθος πιστεύω κάτι άλλο, όταν φανερώνω ένα πρόσωπο αλλά κατά βάθος είμαι κάποιος άλλος. Οι τόσο κοινοί στο νεοελληνικό μας λεξιλόγιο όροι υποκριτής και υπόκριση προέρχονται από το αρχαίο ελληνικό θέατρο, όπου δηλώνουν τον ηθοποιό και την επί σκηνής τέχνη του, αντίστοιχα. Όταν χρησιμοποιώ την ηθοποιϊα στην καθημερινότητα και στις σχέσεις μου με τους συνανθρώπους, είμαι υποκριτής.

Η υποκρισία, με άλλα λόγια, είναι το αντίθετο της γνησιότητας και της ειλικρίνειας. Ένας άνθρωπος πέφτει στην κατάσταση της υποκρισίας όταν προσπαθεί να διατηρήσει μια εξωτερικά καλή εικόνα του εαυτού του προς τους άλλους, χωρίς ταυτόχρονα να φροντίζει ώστε και εσωτερικά να είναι αυτός ο καλός άνθρωπος που θέλει να φαίνεται ότι είναι.

Η ΚΑΤΑ ΚΟΣΜΟΝ ΣΟΦΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ: Οι αρχαίοι Έλληνες ουδέποτε εκτιμούσαν την υποκρισία. Έτσι ο σοφιστής Γοργίας έλεγε: “Ο άνθρωπος οφείλει να φροντίζει όχι απλώς να φαίνεται καλός, αλλά να είναι πράγματι.”, ενώ ο Δημόκριτος τόνιζε: “Πολλοί δρώντες τά αίσχιστα λόγους αρίστους ασκέουσιν (λένε)”.

Ο Πλάτων έγραψε: “Ο λύκος, που είναι το πιο άγριο ζώο, μοιάζει με το σκύλο, που είναι το πιο ήρεμο. Εκείνος που θέλει να είναι ασφαλής, πρέπει να φυλάγεται από αυτές τις ομοιότητες.”, θέλοντας να αναδείξει με την αντιπαραβολή αυτή τον υποκριτή άνθρωπο. Ο Πολύβιος έγραψε πολύ σκωπτικά για μια μορφή υποκρισίας: “Τα δάκρυα των κληρονόμων δεν είναι παρά γέλια κάτω από μάσκα”. Ο νεότερος φιλόσοφος Λα Μπριγιέρ έλεγε πως δεν μπορούμε να καταλάβουμε τους ανθρώπους από την πρώτη ματιά. Κι αυτό γιατί: “Τις αρετές συνήθως σκεπάζει το πέπλο της σεμνότητας, ενώ τα ελαττώματα φοράνε τη μάσκα της υποκρισίας”.

“Αποκτήσαμε τη συνήθεια να υποκρινόμαστε μπροστά στους άλλους σε τέτοιο βαθμό ώστε στο τέλος ν’ αρχίζουμε να υποκρινόμαστε μπροστά στον εαυτό μας”, συνήθιζε να λέει ο Λα Ροσκουφώ. Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα των υποκριτών είναι η επίδειξη. Ό,τι κι αν κάνουν πρέπει να γίνεται προς το “θεαθήναι”, γι’ αυτό και κάθε επίδειξη στον κοινωνικό βίο πηγάζει από την υποκρισία. 

Ο Μαρτίνος Λούθηρος έγραψε πολύ εύστοχα: “Η υποκρισία είναι ο σεβασμός, τον οποίο προσφέρει η κακία στην αρετή.”, ενώ ο Μίλτον θύμιζε πως : “Η υποκρισία είναι το μόνο που μένει αφανές σε όλους εκτός του Θεού”. Είδος υποκρισίας είναι και η ψευτοειλικρίνια που περιγράφει ο Βίκτωρ Ουγκώ: “Ομολογούμε τα μικρά μας ελαττώματα, μόνο για να πείσουμε ότι δεν … έχουμε μεγάλα !”. Για πολλούς η υποκρισία κρύβει ανανδρία και πονηριά διότι ο υποκριτής περιφρονεί αυτούς που εξαπατά.

Για τη λαϊκή σοφία στις σκανδιναυικές χώρες ισχύει το: “Καλύτερα ο κόσμος να σε ξέρει ως αμαρτωλό, παρά ο Θεός να σε ξέρει ως υποκριτή.” Ο θεωρητικός του Σοσιαλισμού, Λένιν, είπε για την πολιτική υποκρισία: “Η εντιμότητα στην πολιτική είναι συνέπεια της δύναμης, η υποκρισία αποτέλεσμα της αδυναμίας”. Ο Όργουελ στηλιτεύοντας τον “ανθρωπισμό” έλεγε: “Ένας ανθρωπιστής είναι πάντα ένας υποκριτής.” Πάντως, συχνά παρατηρούμε πως ο ανθρώπινος χαρακτήρα, τον οποίον η κοινωνία ονομάζει ευχάριστο, συνίσταται από την ευγένεια και την υποκρισία. 

Ο λαός συνηθίζει να λέει: “Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις.” και το: “Στη γειτονιά τριαντάφυλλο και μες στο σπίτι αγκάθι.”, υπονοώντας τον υποκριτή της “διπλανής”, αν όχι της δικής μας, πόρτας. Η φύση μας παρδειγματίζει με την παντελή απουσία της υποκρισίας. Έτσι, ενώ τα ζώα αγνοώντας την υποκρισία, έχουν ένα ακίνδυνο, αναγκαίο, εξωτερικό καμουφλάζ, οι άνθρωποι έχουν ένα επικίνδυνο εσωτερικό καμουφλάζ που λέγεται υποκρισία.

ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΉ ΤΗΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ: Θεραπεία της υποκρισίας, για τους ψυχολόγους, δεν είναι τόσο το να “αφεθούμε” στις παρορμήσεις μας, όσο το να εσωτερικεύσουμε την προσπάθεια καλλιέργειας του έσω ανθρώπου. Να μάθουμε να φροντίζουμε ώστε η καλοσύνη, η ευγένεια, να γίνουν καταστάσεις εσωτερικές του ψυχικού μας κόσμου, και όχι ψεύτικα προσωπεία που φορούμε για να κάνουμε καλή εντύπωση στους άλλους. 

Για να κατορθωθεί αυτό, πρέπει πρώτα να αντιληφθούμε ότι η αξία της ζωής μας κρίνεται, όχι από τις ποικίλες γνώμες άλλων ανθρώπων για το άτομό μας, αλλά από την εσωτερική μαρτυρία της συνείδησής μας. Πρέπει λοιπόν να στοχεύουμε στην εσωτερική μας καλλιέργεια, χωρίς να σκοτώνουμε τον πολύτιμο χρόνο μας στο χτίσιμο ανώφελων “προσωπίδων συμπεριφοράς”.

Βεβαίως, συχνά χρειάζεται να κάνουμε κάποια τυπικά εξωτερικά πράγματα, όπως το να καλημερίσουμε, να χαμογελάσουμε, ή να καλέσουμε κάποιον στο σπίτι μας, χωρίς κατά βάθος να το επιθυμούμε την ώρα που τα κάνουμε. Αυτά όμως, κατά τους κοινωνιολόγους-ψυχολόγους, δε συνιστούν υποκρισία, αν στόχος μας είναι να ξυπνήσουμε έτσι την εσωτερική μας διάθεση. Αν κάποτε καταφέρουμε πράγματι να είμαστε καλοί, ευγενείς και διαπνεόμενοι από αγάπη, αυτό θα είναι φανερό και στους άλλους, χωρίς να προσπαθήσουμε γι’ αυτό. Η εσωτερική μας ακτινοβολία θα ρίχνει φως στο πρόσωπό μας και στα πρόσωπα των άλλων, χωρίς εμείς καν να το γνωρίζουμε.

Η ΑΝΩΘΕΝ ΣΟΦΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ: Ο Κύριος πολύ συχνά χαρακτήριζε τους Φαρισαίους υποκριτές χρησιμοποιώντας τους στο κήρυγμά του ως προς αποφυγή παράδειγμα. Μάλιστα, επιτιμούσε τους Φαρισαίους αλλά και τους Γραμματείς, διότι αυτοδικαιώνονταν και υποκρίνονταν ασύστολα. Ο Ιησούς Χριστός ομιλούσε με τρόπο ήρεμο και επιεική για τους ανθρώπους, ακόμη και για τους αμαρτωλούς, καλώντας τους σε μετάνοια. 

Σε μια μόνο περίπτωση μιλάει με τρόπο αυστηρό, καυστικό και ανελέητο: όταν συναντάει την υποκρισία, και μάλιστα όταν τη συναντάει στο πρόσωπο των Ιουδαίων θρησκευτικών ηγετών της εποχής του. Σ’ αυτούς απευθύνει τα ουαί, με τα οποία ξεσκεπάζει την υποκριτική συμπεριφορά τους, λέγοντας:

“Επὶ της Μωσέως καθέδρας εκάθισαν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι. (…) κατὰ δε τα έργα αυτών μη ποιείτε· λέγουσι γαρ, και ου ποιούσι. (…) πάντα δε τα έργα αυτών ποιούσι προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις, (…) φιλούσι δε την πρωτοκλισίαν εν τοις δείπνοις και τας πρωτοκαθεδρίας εν ταις συναγωγαίς και τους ασπασμοὺς εν ταις αγοραίς και καλείσθαι υπὸ των ανθρώπων, ραββὶ ραββί. (…) Ουαὶ δε υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι κατεσθίετε τας οικίας των χηρών και προφάσει μακρὰ προσευχόμενοι· διά τούτο λήψεσθε περισσότερον κρίμα. Ουαὶ υμίν, γραμματείς καὶ Φαρισαίοι υποκριταί, ότι κλείετε την βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων· υμείς γαρ ουκ εισέρχεσθε, ουδὲ τους εισερχομένους αφίετε εισελθείν.” (Μτθ. κγ΄2-14). 

Η υποκρισία των Φαρισαίων συνίσταται στο ότι παρέβλεπαν τις σπουδαιότερες διατάξεις του νόμου που είναι η κρίση, το έλεος και η πίστη, ενώ δεν παραλείπουν να καταβάλουν στο Ναό τη «δεκάτη», το ένα δέκατο δηλαδή, όχι μόνο από το λάδι, το κρασί και το σιτάρι, καθώς και από κάθε σπέρμα και καρπό, όπως προβλέπει ο Νόμος, αλλά επεκτείνουν τη δεκάτη και στα ευτελέστερα ακόμη προϊόντα (δυόσμος, άνηθο, κύμινο), πράγμα που δεν κοστίζει πολύ. 

Ο Ιησούς κατηγορεί τους Γραμματείς και Φαρισαίους, γιατί δίνουν προτεραιότητα ή και αποκλειστικότητα σε δευτερεύοντα καθήκοντα, ενώ παραμελούν τα «βαρύτερα του Νόμου», την κρίση, το έλεος, την πίστη. Η «κρίση», η απόδοση δηλαδή δικαιοσύνης, είναι συνέπεια του «ελέους», έτσι ουσιαστικά η φαρισαϊκή υποκρισία υπέκριπτε έλλειψη και της πίστης. 

Ο Ιησούς δεν παραθεωρεί τις δευτερεύουσες διατάξεις του Νόμου, αλλά καταγγέλλει την θρησκευτική διαστροφή, κατά την οποία τα ασήμαντα παίρνουν πρωτεύουσα θέση και παραθεωρούνται οι βασικές διατάξεις της αγάπης, «τα βαρύτερα του Νόμου». Η αντιστροφή αυτή είναι υποκρισία, γιατί με την εύκολη τήρηση των δευτερευουσών διατάξεων δημιουργείται το προσωπείο της εξωτερικής ευσέβειας «προς το θεαθήναι» και έτσι “παρουσιάζεται δυσαρμονία μεταξύ της ψεύτικης εξωτερικής θρησκευτικής επιφάνειας και του πραγματικού εσωτερικού βάθους του ανθρώπου” (Ι. Καραβιδόπουλος). 

Οι γραμματείς και Φαρισαίοι χαρακτηρίζονται από τον Ιησού «υποκριταί». Και είναι χαρακτηρισμός τόσο επιτυχής που συνδέθηκε ουσιαστικά με τον χαρακτηριζόμενο, ώστε στη διάρκεια των αιώνων να αποβεί συνώνυμο του «Φαρισαίος». Χαρακτηριστικότερο δειγμα του κηρύγματος του Κυρίου κατά της υποκρισίας αποτελεί η παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου. Μάλιστα η σχετική ευαγγελική περικοπή σηματοδοτεί την έναρξη της πιο κατανυκτικής περιόδου μετανοίας, αυτής του Τριωδίου. 

Έτσι οι Πατέρες της Εκκλησίας θέσπισαν την ανάγνωση αυτής της περικοπής δείχνοντάς μας από πού μπορούμε να ξεκινήσουμε τον ενδότερο αυτοέλεγχό μας. Πάντως ο Μέγας Βασίλειος τοποθετεί τις πηγές της υποκρισίας στο μίσος: “Η υπόκρισις είναι καρπός του φθόνου. Μίσος έχουμε στην καρδίαν.” Κατά την Κλίμακα του Ιωάννη Σιναίτη, η υποκρισία: “είναι μία κατάσταση όπου το σώμα, οι εξωτερικὲς δηλαδὴ εκδηλώσεις, βρίσκεται σε αντίθεση με την ψυχή” (24.20). Η υποκρισία σήμερα δυστυχώς καταλαμβάνει τα πάντα. Άλλα λέει κάποιος και άλλα πραγματοποιεί, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τους πολιτικούς. Αυτό ενοχλεί ιδιαίτερα τους νέους, που πάντα αναζητούν το το γνήσιο και το αληθινό.

Ακόμη και στην Εκκλησία, το ύφος και ήθος είναι μερικές φορές απαράδεκτο και οι πιστοί σκανδαλίζονται. Η επικέντρωση, από τους εκκλησιαστικούς ταγούς σε θέματα τυπολατρείας και όχι ουσίας, “της ρηχότητος και όχι του βάθους, της επιφάνειας και όχι του πνεύματος δημιουργεί μία κατάσταση νοσηρή” (Μωυσής Αγιορ.). Το ήθος της Ορθοδοξίας πρέπει να κοσμείται με άσκηση, ταπείνωση, αγάπη και η Εκκλησία πρέπει να φυλάττει ακέραια την ορθή πίστη, που θα οδηγεί στη μετάνοια και την αγάπη στον Θεό και τον άνθρωπο. 

Επειδή πολλοί άνθρωποι απομακρύνονται από τον ευαγγελικό λόγο, χρειαζόμαστε εναρέτους μυσταγωγούς για την εν Χριστώ ζωή και όχι υποκριτές δικαστές για την “ανοδική πορεία προς νήψη, φωτισμό και θεογνωσία” (Μωυσής Αγιορ.). Πολλοί άνθρωποι σήμερα υποκρίνονται θεοσέβεια. Όμως αυτή η υποκριτική στάση υποκρύπτει απιστία γιατί: “Η υποκρισία είναι μητέρα και αιτία του ψεύδους. Τίποτε άλλο, δεν είναι η υποκρισία, παρὰ μελέτη και δημιουργὸς του ψεύδους.” (Ιωάννης Σιναϊτης, 12.5) 

Η προαίρεση του ανθρώπου είναι αυτή που οδηγεί στον Θεό ή στον δαίμονα. Ο Φαρισαίος προσευχόμενος επαίρεται. Ο Τελώνης στο ναό ταπεινώνεται ειλικρινά. Το Ευαγγέλιο συχνά μιλά για ανυποκρισία βίου, θυσιαστική αγάπη, συμφιλίωση και καταλλαγή. 

Η θρησκευτικότητα των Γραμματέων και των Φαρισαίων ήταν σαφώς υποκριτική. Διέβαλλαν τον Χριστό, γιατί τους χάλαγε σχέδια και προγράμματα. Ο Χριστός δεν ήλθε στον κόσμο με δόξες, τιμές και μεγαλεία. Δεν υποστηρίχθηκε από οικονομικές ή πολιτικές δυνάμεις.

Ήλθε πράος, φτωχός, σεμνός και ταπεινός, γι’ αυτό οι Φαρισαίοι τον μισούσαν. Η Εκκλησία δεν είναι για λίγους, μόνο για τους εκλεκτούς, αλλά για όλους. Ο Χριστός ήλθε στη Γη για να διδάξει με το λόγο και τη ζωή του, να διακονήσει τους πονεμένους, να θεραπεύσει τους ασθενείς, να οδηγήσει σε μετάνοια τους αμαρτωλούς, να σώσει όλους όσους θέλουν. Η Εκκλησία είναι, και πρέπει να είναι, ο χώρος της παρουσίας της θείας χάριτος, της αγιότητος και της σωτηρίας. Η υποκρισία μολύνει κάθε καλή πράξη. Η υποκρισία ευχαριστεί τη φιλαυτία, τη φιλοδοξία και τη φιλαρέσκεια και μόνο σε μια περίπτωση μπορεί να φανεί χρήσιμη:

“Αν δε μπορείς, μολονότι πάλεψες πολύ, να διαλύσεις τη μνησικακία, δείξε στον ἐχθρό σου, έστω με λόγια, ότι μετενόησες. Έτσι θα ντραπείς την παρατεινομένη υποκρισία σου, και θα τον αγαπήσεις ολοκληρωτικά, κεντώμενος και καιόμενος σαν με πυρ απὸ τις τύψεις της συνειδήσεως.” (Κλίμαξ, 3.10).

ΕΠΙΜΥΘΙΟ: Από τη σκηνή του θεάτρου στη σκηνή της καθημερινής ζωής η υποκρισία κυριαρχεί. Κυρίαρχη θέση-ρόλο στην κοινωνία-θέατρο κατέχουν άνθρωποι που ξεγελούν τους διπλανούς τους και πολύ συχνά και τον ίδιο τον εαυτό τους. Ακόμη μέσα στα εσώψυχα του ανθρώπου διαδραματίζεται συχνά ένας ανελέητος διαρκής αγώνας ανάμεσα στην ειλικρινή προσωπικότητα και στην ψεύτικη και υποκριτική στάση. 

Ο άνθρωπος με τον υποκριτικό ρόλο που αναλαμβάνει στην κοινωνική ζωή, ενώ νομίζει ότι εξυπηρετεί καλύτερα τις κοινωνικές του σχέσεις, στην πραγματικότητα βρίσκεται απομονωμένος μέσα στα τείχη που ο ίδιος έκτισε. Η οχύρωση μέσα στα τείχη αυτής τηςυποκρισίας-ατομισμού, αποτελεί αντικοινωνική στάση. Είναι η επιτυχία των δαιμονικών δυνάμεων που κρύβονται μέσα στον άνθρωπο. 

Όλα αυτά επειδή συχνά ο άνθρωπος δεν αρέσκεται με την προσωπικότητά του, και προσπαθεί να την ντύσει με ψεύτικα στολίδια, με ανύπαρκτες αρετές και με φανταστικές ικανότητες. Ο άνθρωπος σήμερα, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, “κινδυνεύει από τον ίδιο τον παραχαραγμένο εαυτό του, και τα έργα του, που, αντί να αποτελούν συνέχεια του δημιουργικού έργου του Θεού, συμβάλλουν στην αυτοκαταστροφή του” (Ι. Καραβιδόπουλος). Η Ορθοδοξία προσφέρει δυνατότητα ανάπλασης του ανθρώπου. Και η δυνατότητα αυτή προσφέρεται από τον Θεό, αλλά κατακτιέται από τον άνθρωπο. 

Η πτώση των τειχών της υποκρισίας είναι μια προσφορά του Χριστιανισμού, που οδηγεί στην προσέγγιση των “εικόνων” του Θεού μεταξύ τους, και αποτελεί νίκη του Χριστιανισμού στον ειδωλολατρικό ανθρωποκεντρισμό και τον άθεο ουμανισμό.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
-http://www.makthes.gr/news/opinions/89031/
-Ιωάννης Σιναϊτης, Κλίμαξ
-Μωυσής ο Αγιορείτης, Υποκρισία
-Ιωάννης Καραβιδόπουλος, Υποκρισία, ένα παθολογικό και αντικοινωνικό φαινόμενο.
http://inpantanassis.blogspot.com/2019/03/blog-post_73.html

Προσπαθείς να τον ευχαριστείς


Ο φόβος του Θεού υπάρχει όταν τον αγαπάς με όλη σου την καρδιά, και παλεύεις να μην τον προσβάλεις ποτέ ή να τον στενοχωρήσεις, όχι μόνο με τα έργα σου, τις πράξεις και τα λόγια σου, αλλά ούτε με τους λογισμούς σου. 

Προσπαθείς να τον ευχαριστείς με καθετί που κάνεις ή λες. Αυτός είναι ο φόβος του Θεού, φόβος μην κάνεις κάτι που θα στενοχωρήσει ή θα προσβάλλει τον Πατέρα μας.

Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα
http://inpantanassis.blogspot.com/2019/03/blog-post_82.html

Το Αποστολικό και Ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής


† Κυριακῇ 31 Μαρτίου 2019 (Γ' Νηστειῶν) (Σταυροπροσκυνήσεως)

Τὸ Εὐαγγέλιον
Ἐκ τοῦ κατά Μάρκον
Κεφ. η' : 34-38, θ' : 1

Εἶπεν ὁ Κύριος· Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν, καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. Ὅς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν, ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ Εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον, ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; Ὅς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν, ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ Πατρὸς αὐτοῦ, μετὰ τῶν Ἀγγέλων τῶν ἁγίων. Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου, ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.

Ὁ Ἀπόστολος
Πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ ᾽Ανάγνωσμα
Κεφ. δ' : 14-16, ε' : 1-6

Ἀδελφοί, ἔχοντες ἀρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς, ᾿Ιησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ, κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας. Οὐ γὰρ ἔχομεν ἀρχιερέα μὴ δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν, πεπειραμένον δὲ κατὰ πάντα καθ᾿ ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας. Προσερχώμεθα οὖν μετὰ παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καὶ χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν. Πᾶς γὰρ ἀρχιερεὺς ἐξ ἀνθρώπων λαμβανόμενος ὑπὲρ ἀνθρώπων καθίσταται τὰ πρὸς τὸν Θεόν, ἵνα προσφέρῃ δῶρά τε καὶ θυσίας ὑπὲρ ἁμαρτιῶν, μετριοπαθεῖν δυνάμενος τοῖς ἀγνοοῦσι καὶ πλανωμένοις, ἐπεὶ καὶ αὐτὸς περίκειται ἀσθένειαν· καὶ διὰ ταύτην ὀφείλει, καθὼς περὶ τοῦ λαοῦ, οὕτω καὶ περὶ ἑαυτοῦ προσφέρειν ὑπὲρ ἁμαρτιῶν. Καὶ οὐχ ἑαυτῷ τις λαμβάνει τὴν τιμήν, ἀλλὰ καλούμενος ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, καθάπερ καὶ ὁ Ἀαρών. Οὔτω καὶ ὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτὸν ἐδόξασε γενηθῆναι ἀρχιερέα, ἀλλ᾿ ὁ λαλήσας πρὸς αὐτόν· «Υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε»· καθὼς καὶ ἐν ἑτέρῳ λέγει· «Σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ».

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ


"Ἂν ξεκινοῦσα τὴν ζωὴ μου τώρα, ἕνα θὰ πάσχιζα νὰ κάνω, νὰ ἀποστηθίσω τὸ ψαλτήρι. Αὐτὸ εἶναι ἡ γονικὴ μήτρα τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Αὐτὸ εἶναι τὸ εὔφορο χῶμα, ὅπου εὐδοκιμεῖ ὁ σπόρος τῆς εὐχῆς. Αὐτὸ μαστίζει τοὺς δαίμονες." 

γ. Θεόδωρος ο Αγιοφαραγγίτης

Σάββατο 30 Μαρτίου 2019

Μια ρωγμή ζητάει ο Θεός...


  Βλέπεις ανθρώπους με πάθη και αμαρτίες, λάθη και σφάλματα και μόλις λίγο στραφούν στο Χριστό γεύονται μεγάλες χαρές πνευματικές. Κι άλλοι, χρόνια από παιδιά ίσως στο χώρο της εκκλησίας, και η ζωή τους άγευστη και άχρωμη από την εμπειρία του Θεού και την γλυκύτητα της Χάριτος. Τότε μοιραία μέσα σου γεννιούνται ερωτήματα, «μα γιατί; τι φταίει άραγε;». Την απάντηση την πήρα μια όμορφη νύχτα σε ένα κελί του Αγίου Όρους. «Γέροντα…», ρώτησα, «μα γιατί ο Θεός χαριτώνει ανθρώπους που δεν είναι και τόσο ασκητικοί και απαθείς και άλλους με πολύ αγώνα και κόπο πνευματικό τους αφήνει χρόνια στην πάλη; Μα γιατί ευλογημένε, αυτοί αισθάνονται αυτάρκεις. Αισθάνονται ότι τα κάνουν όλα σωστά και τέλεια. Η μεγαλύτερη αμαρτία τους είναι η «αρετή» τους … Κανόνες, νόμοι, φόβοι, ενοχές, πρέπει, εμμονές, διατήρηση πάση θυσία της εικόνας και του προφίλ μας, αυτοδικαιωτισμός και αισθήματα πνευματικών κατορθωμάτων, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο στο Θεό να έρθει. Έχουν φτιάξει ένα συμπαγές οχυρό του "εγώ". Ο Θεός θέλει χώρο για να έρθει, ζητάει μια ρωγμή το Φως για να διώξει το σκοτάδι…». Οι άνθρωποι της Χάριτος είναι ραγισμένοι... 

plibyos.blogspot.com
Πηγή: https://www.exomologistetokirio.gr/2019/03/blog-post_29.html

Προσευχόμενοι στη σιωπή


[…] Στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ’70, μία κοινότητα Γαλλίδων Ρωμαιοκαθολικῶν μοναχῶν προσκάλεσε τὴν οἰκογένειά μας νὰ ζήσει ἀνάμεσά τους. Ἦταν ἡ περίοδος ποὺ προσερχόμασταν στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Οἱ μοναχὲς εἶχαν βαθιὰ διαποτιστεῖ ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη λειτουργικὴ καὶ ἀσκητικὴ παράδοση σὲ σημεῖο ποὺ πολλὲς ἀπ’ αὐτὲς ἀνυπομονοῦσαν νὰ γίνουν καὶ ἐκεῖνες Ὀρθόδοξες. Ἡ πιὸ ὄμορφη ἀνάμνηση ἀπὸ τὰ τρία χρόνια ποὺ περάσαμε ἀνάμεσά τους εἶναι ἡ βραδυνῆ Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ. Μισὴ ὥρα πρὶν ἀπὸ τὴν ἔναρξη τῆς Ἀκολουθίας, οἱ ἀδελφὲς καὶ οἱ φιλοξενούμενοί τους ἄρχιζαν νὰ μπαίνουν στὸ παρεκκλήσι. Προσκυνοῦσαν τὶς εἰκόνες, γονάτιζαν στὸ χαλάκι καί, ἀκουμπώντας πίσω στὶς φτέρνες, προσεύχονταν μέσα στὴ βραδυνὴ ἡσυχία. Μετὰ τὴν ἀκολουθία, ὅσοι μποροῦσαν παρέμεναν. Γονάτιζαν καὶ πάλι στὸ σχοινένιο τραχὺ χαλί, βολεύονταν ἀκουμπώντας στὶς φτέρνες, ἔκλιναν τὸ κεφάλι καὶ προσεύχονταν. Ἡ σιωπὴ μέσα στὸν χῶρο ἦταν «χειροπιαστή».

Ἔχω συχνὰ διερωτηθεῖ πῶς γίνεται καὶ ἡ σιωπὴ εἶναι πολὺ βαθύτερη ὅταν τὴ μοιραζόμαστε μὲ ἄλλους; Γιατί ἡ προσευχὴ μας εἶναι τόσο πιὸ πολὺ συγκεντρωμένη, τόσο ἐντονότερη καὶ ὅμως ἐντελῶς ἁπλή, ὅταν τὴν ἀναπέμπουμε ἀπὸ κοινοῦ μὲ ἄλλους μέσα σὲ πνεῦμα σιωπηλῆς λατρείας, μπροστὰ στὸν Θεὸ τῆς χωρὶς σύνορα ἀγάπης καὶ τοῦ ἄπειρου ἐλέους; Πῶς συμβαίνει καὶ μέσα στὴ σιωπὴ ἡ προσευχὴ μας ἀγκαλιάζει τὸν ἄλλον μὲ τρόπο μοναδικό, ἔτσι ὥστε, μέσα σὲ μία ἀπερίγραπτη ἁρμονία, νὰ δεόμαστε ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον, νὰ εὐχαριστοῦμε ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον καὶ νὰ προσφέρουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον στὸν Θεό, τοῦ Ὁποίου τὴν παρουσία καὶ τὴν ἀγάπη τὴ νιώθουμε σχεδὸν σωματικά• τὴν ἀγάπη Ἐκείνου ποὺ εἶναι ὁ Ἐμμανουήλ, δηλαδὴ «ὁ Θεὸς μεθ’ ἡμῶν;

Ἡ ἐμπειρία αὐτὴ εἶναι ἕνα εὐλογημένο δῶρο, ποὺ πραγματώνει ἡ παρουσία τοῦ Πνεύματος, ἑνώνοντάς μας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μὲ πνεῦμα εὐγνωμοσύνης, ἱκεσίας, ἀγάπης. Αὐτὲς οἱ καλόγριες, καὶ ἡ ὁμάδα τῶν καλογήρων ποὺ προστέθηκαν κατόπιν, εὐλόγησαν τόσο τὴ ζωή μας! Ὡστόσο, ὅταν ἀναπολῶ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη συνειδητοποιῶ ὅτι δὲν μιλούσαμε σχεδὸν καθόλου ὁ ἕνας στὸν ἄλλον. Περνούσαμε δίπλα ἀπὸ τὸν ἄλλο σ’ ἐκείνη τὴν ἔρημη περιοχὴ ὅπου ἔμενε ἡ κοινότητα, κάναμε ἕνα νεῦμα ἢ χαμογελούσαμε, ἀλλὰ τηρούσαμε σιωπή, ἐκτὸς ἐὰν ὑπῆρχε κάποιος ἰδιαίτερος λόγος γιὰ νὰ μιλήσουμε. Στὴ σιωπὴ τοῦ μονοπατιοῦ ἢ τῆς τράπεζας ἢ τοῦ παρεκκλησίου, ἀκούγαμε τὴν ἴδια τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ μέσα ἀπ’ τὴ σιωπὴ τοῦ διπλανοῦ μας. Μέσα στὴ σιωπὴ αὐτή, ἀνταλλάσσαμε τὴν ἄρρητη διαβεβαίωση ὅτι καθένας προσεύχεται γιὰ τὸν ἄλλον. Καὶ στὴν ἴδια αὐτὴ σιωπή, κατέληξα στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ ἁγιότητα ὑπάρχει παντοῦ, ὅτι τὸ «οἰκουμενικὸ πρόβλημα» μπορεῖ νὰ λυθεῖ ἐντελῶς ἐκεῖ ὅπου οἱ ἄνθρωποι, ποὺ ἀγαποῦν τὸν Χριστὸ καὶ Τοῦ προσφέρουν τὴν ἀδιάλειπτη ἀφοσίωσή τους, συγκεντρώνονται ἐν ἡσυχίᾶ, γιὰ νὰ Τὸν λατρεύουν καὶ νὰ ἀκούσουν μαζὶ τὴ φωνή Του. […]

Μπρὲκ Ἰωάννης (Πρεσβύτερος)
πηγή: www.agiazoni.gr
https://simeiakairwn.wordpress.com/

«Χαίρε, Κριτού δικαίου δυσώπησις, χαίρε, πολλών πταιόντων συγχώρησις».


  Η αυτοκριτική είναι ένα στοιχείο που δεν έρχεται εύκολα στην ζωή μας. Το να πούμε «φταίω» προϋποθέτει επίγνωση του εαυτού μας, επιλογή η αλήθεια να είναι η προτεραιότητά μας, αλλά και διάθεση για μετάνοια, δηλαδή για αλλαγή σκέψης και ζωής. Αλλιώς, ακόμη και να πούμε το «φταίω», θα θελήσουμε να προσθέσουμε ελαφρυντικά, τα οποία στην πράξη θα ακυρώσουν την ομολογία.    Διότι όταν δικαιολογούμαστε, τότε δεν είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε την ευθύνη, καθώς ομολογία χωρίς ανάληψη ευθύνης είναι δώρον άδωρον.

  Οι άνθρωποι σήμερα έχουμε την πολυτέλεια της ψυχολογικής υποστήριξης. Η επιστήμη έχει προχωρήσει, έχει αναπτυχθεί και αυτό δεν είναι κακό. Το αντίθετο, θα λέγαμε. Βοηθά στο να βρούμε ισορροπίες και να εκτονώσουμε τις σκέψεις μας. Οι παλαιότερες μορφές κοινωνιών, στρώματα των οποίων συναντούμε στην Εκκλησία και στην ύπαιθρο, είχαν ως δυνατότητα λύτρωσης του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου το μυστήριο της εξομολόγησης στην παράδοση της πίστης και την γειτονιά ως παρέα και κοινότητα. Το « φταίω» γινόταν κίνηση συναίσθησης ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Κι αυτό διότι ο άνθρωπος είχε ανάγκη, εκτός του να μοιραστεί, να λάβει άφεση, να αποκατασταθεί στην κοινότητα, όπως αυτή διασωζόταν στην Εκκλησία και την γειτονιά του. 
  Σήμερα ακόμη και η λύτρωση έχει μετατραπεί σε ιδιωτικό γεγονός. Ο άνθρωπος μοιράζεται τα ψυχολογικά του, τις ενοχές του, τα «φταίω» του με στόχο την βελτίωσή του, την δικαιολόγησή του, την αποφυγή της ταπείνωσης ενώπιον της κοινωνίας, με τον ειδικό, ώστε να μην αισθανθεί άσχημα. Το ατομοκεντρικό μοντέλο σε όλη του την αποθέωση. Φαινόμενο των καιρών η χρησιμότητα. Το αποδεχόμαστε διότι δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, αλλά δεν μπορεί παρά να προβληματιστούμε για την αποθέωσή του, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψιν την κοινότητα, παρά την επίφαση ότι «βελτιούμενος εγώ, μπορώ να γίνω καλύτερος για όλους».
Στην ζωή της Εκκλησίας, εκτός από το μυστήριο της μετανοίας, έχουμε και την ομολογία του « φταίω» στην προσευχή, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε κοινοτικό επίπεδο. 
Στην ακολουθία των Χαιρετισμών αναφωνούμε στην Υπεραγία Θεοτόκο: 

 «Χαίρε, Κριτού δικαίου δυσώπησις, χαίρε, πολλών πταιόντων συγχώρησις». «Χαίρε εσύ που είσαι αυτή που μεταφέρεις τις παρακλήσεις μας για άφεση στον Δίκαιο Κριτή, χαίρε εσύ που οδηγείς τους πολλούς σε συγχώρηση για όσα φταίνε».
   Η Παναγία εκφράζει τόσο την δική της θέση στην Εκκλησία, όσο και την δική της σχέση με τον Χριστό με δύο τρόπους: την δυσώπηση και την συγχώρηση. Παρακαλεί για μας τον Χριστό και συγχωρεί εμάς, όπως η μάνα τα παιδιά της, ό,τι κι αν έχουν κάνει, ώστε να ζητά από τον Δίκαιο Κριτή να μας δώσει κι άλλη ευκαιρία στην ζωή μας. Η αγάπη της για τον κάθε άνθρωπο την κάνει να ταπεινώνεται η ίδια. Γνωρίζει την δυσκολία μας να ταπεινωθούμε ενώπιον του Θεού, διότι οι άνθρωποι ντρεπόμαστε, όχι μόνο για όσα σκεφτόμαστε και πράττουμε, αλλά και διότι έχουμε μάθει να θεωρούμε τον Θεό αδυσώπητο καθώς ως Παντοκράτωρ δεν μπορεί να συγκριθεί με μας. Όσο πιο ψηλά είναι κάποιος, τόσο δυσκολευόμαστε να τον προσεγγίσουμε. Θεωρούμε θράσος μας να απευθυνθούμε απ’ ευθείας σ’ αυτόν και βάζουμε μεσολαβητές, για να μεταφέρουν τα αιτήματά μας. Αυτό κάνουμε και με την Υπεραγία Θεοτόκο. Της ζητούμε να μεταφέρει τα αιτήματά μας στον Υιό και Θεό της, ως μεσολαβήτρια. Γνωρίζουμε ότι Εκείνος είναι Δίκαιος και ότι θα δείξει κατανόηση. Θέλουμε όμως και το Πρόσωπο εκείνο που θα συνηγορήσει για μας. Και πιστεύουμε ότι η Μάνα είναι το μοναδικό και καταλληλότερο.

 Την ίδια στιγμή η Παναγία μάς δείχνει ότι η συγχώρηση έρχεται σε όσους ταπεινώνονται. Σε όσους ομολογούν χωρίς περιστροφές, με ειλικρίνεια και αλήθεια καρδιάς, τα ελαττώματα και τις αδυναμίες τους, τις αμαρτίες τους, δηλαδή κάθε κίνηση, σκέψη, πράξη που μας χωρίζει από τον Θεό και τον πλησίον. Σε όσους αναλαμβάνουν την ευθύνη για όσα πράττουν και κάνουν αγώνα να αλλάξουν. Σε όσους αποφεύγουν να επιρρίψουν ευθύνες στους άλλους, για να δικαιολογήσουν τον εαυτό τους. Σε όσους με τιμιότητα και γενναιότητα συγχωρούν, για να συγχωρεθούν. Και η Παναγία έδειξε αυτόν τον τρόπο με όλη την ζωή της, όταν πάντοτε έβλεπε με συμπάθεια τις ελλείψεις των ανθρώπων: από το αίτημα για μετατροπή του νερού σε κρασί στον γάμο της Κανά, μέχρι την σιωπή της κάτω από τον Σταυρό του Υιού της.
 Είναι Δίκαιος Κριτής ο Χριστός, όχι μόνο για την παντοδυναμία του ή για το ότι είναι ο Ίδιος η Αλήθεια. Είναι Δίκαιος διότι αγαπά. Ακούει την Μητέρα Του και Μητέρα όλων των ανθρώπων και μας δίνει ως δωρεά την αποκατάσταση στην κοινότητα. Με την παράκληση που αναδεικνύει ταπείνωση και όχι θράσος. Με την συγχώρηση που δείχνει γενναιότητα από εμάς και αρχοντιά από Εκείνον. Με την απόφαση για αλλαγή από την πλευρά μας και όχι την μετακύλιση των ευθυνών. 
Με την εκζήτηση της Εκκλησίας ως την αυθεντικής κοινότητας που δίνει συνεχώς ευκαιρίες σε αυτόν που το ζητά, αλλά και περιμένει όποιον δεν έχει ακόμη επίγνωση και δεν κάνει την αυτοκριτική του, να επιστρέψει.
Ας είναι η Υπεραγία Θεοτόκος η ασφάλειά μας και το πρότυπό μας να δίνουμε στους άλλους αυτό που ζητάμε από τον Θεό!

themistoklismourtzanos
https://proskynitis.blogspot.com/2019/03/blog-post_178.html

Μας την αποδίδει ολόκληρη


Ο θείος λόγος μας συμβουλεύει να προσφέρομε δώρα στο Θεό, για να μας δείξει πόσο άπειρη είναι η θεία αγαθότητα, και σαν να μη μας έχει δώσει τίποτα εκ των προτέρων, δέχεται τις εισφορές από εμάς σαν δώρα και αποδίδει την εισφορά ολόκληρη σ’ εμάς. 

Με αυτό δείχνει ότι είναι μεγάλη και ανέκφραστη η αγαθότητα του Θεού προς εμάς, αφού δέχεται ως δικά μας τα δικά Του που εμείς του προσφέρομε και ομολογεί ότι μας τα οφείλει, σαν να μην είναι δικά Του.

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

Η νυχτερινή Προσευχή λυγίζει τον Θεό


Αυτός ο λόγος μου, απευθύνεται και στους άνδρες και στις γυναίκες.

Κάμψε τα γόνατά σου, στέναξε, παρακάλεσε τον Κύριο να σου δείξη ευσπλαχνία˙ περισσότερο συγκινείται κατά την διάρκεια των νυκτερινών προσευχών, όταν τον καιρό της αναπαύσεως εσύ τον κάνεις καιρό θρήνων.

Θυμήσου ποια λόγια έλεγε ο βασιλιάς:

“Εκοπίασα με τους στεναγμούς μου. Θα λούσω κάθε νύκτα το κρεβάτι μου με δάκρυα και το στρώμα μου θα το πλημμυρίσω με τα δάκρυα μου” (Ψαλμ.6,7).

Όση απολαυστική ζωή και αν κάνης, δεν είναι τόσο απολαυστική όσο η ζωή εκείνου. Όσο πλούσιος και αν είσαι, δεν είσαι πιο πλούσιος από τον Δαυίδ.

Και πάλι ο ίδιος λέγει: “Μέσα στα μεσάνυχτα σηκωνόμουν για να εξομολογηθώ μπροστά στην δικαιοσύνη σου τα κρίματά μου” (Ψαλμ. 118,62).

Την ώρα εκείνη δεν ενοχλεί η κενοδοξία˙ διότι πώς μπορεί να γίνη αυτό την ώρα που όλοι κοιμούνται και δεν βλέπουν; την ώρα εκείνη δεν μας επιτίθεται η αδιαφορία και το χασμουρητό˙ διότι πώς μπορεί να γίνη αυτό τη στιγμή που η ψυχή διεγείρεται από τόσα πολλά;

Μετά από τις παννυχίδες αυτού του είδους και ο ύπνος είναι γλυκύς και αποκαλύψεις γίνονται θαυμάσιες.

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
http://inpantanassis.blogspot.com/2019/03/blog-post_34.html

Αγιογραφικό ανάγνωσμα


Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον 
β΄ 14 - 17 
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παράγων ὁ Ἰησοῦς εἶδε Λευῒν τὸν τοῦ Ἁλφαίου, καθήμενον ἐπὶ τὸ τελώνιον, καὶ λέγει αὐτῷ· Ἀκολούθει μοι. καὶ ἀναστὰς ἠκολούθησεν αὐτῷ. 15Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ κατακεῖσθαι αὐτὸν ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ, καὶ πολλοὶ τελῶναι καὶ ἁμαρτωλοὶ συνανέκειντο τῷ Ἰησοῦ καὶ τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· ἦσαν γὰρ πολλοί, καὶ ἠκολούθησαν αὐτῷ. 16καὶ οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαίοι ἰδόντες αὐτὸν ἐσθίοντα μετὰ τῶν τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν ἔλεγον τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· Τί ὅτι μετὰ τῶν τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν ἐσθίει καὶ πίνει; 17καὶ ἀκούσας ὁ Ἰησοῦς λέγει αὐτοῖς· Οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ' οἱ κακῶς ἔχοντες· οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν. 

Νεοελληνική απόδοση:
Καὶ ἐνῷ ἐβάδιζε, εἶδε τὸν Λευΐν, τὸν υἱὸν τοῦ Ἀλφαίου, νὰ κάθεται εἰς τὸ τελωνεῖον καὶ τοῦ λέγει, «Ἀκολούθησέ με». Καὶ αὐτὸς ἐσηκώθηκε καὶ τὸν ἀκολούθησε. Καὶ ἐνῷ ἐκαθότανε εἰς τὸ τραπέζι εἰς τὸ σπίτι τοῦ Λευΐ, πολλοὶ τελῶναι καὶ ἁμαρτωλοὶ ἔτρωγαν μαζί μὲ τὸν Ἰησοῦν καὶ τοὺς μαθητάς του. Διότι ἦσαν πολλοὶ ποὺ τὸν ἀκολουθοῦσαν. Οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι ὅταν τὸν εἶδαν νὰ τρώγῃ μαζὶ μὲ τοὺς τελώνας καὶ τοὺς ἁμαρτωλούς, ἔλεγαν εἰς τοὺς μαθητάς του, «Γιατὶ τρώγει καὶ πίνει μὲ τοὺς τελώνας καὶ τοὺς ἁμαρτωλούς;». Ὅταν ἄκουσε αὐτὸ ὁ Ἰησοῦς, τοὺς λέγει, «Δὲν ἔχουν ἀνάγκην ἀπὸ ἱατρὸν οἱ ὑγιεῖς ἀλλ’ οἱ ἀσθενεῖς. Δὲν ἦλθα νὰ καλέσω δικαίους ἀλλ’ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν».

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ


"Αγαπητοί μου, μην πνίξει το νου σας η πολλή φροντίδα της ζωής. Ας τρέξουμε για τις ανάγκες μας και όχι για τις απολαύσεις." 

Αγ. Εφραίμ ο Σύρος

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2019

ΔΡΑΣΚΕΛΙΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΦΩΣ... (4)


 Η πίστη στον Χριστό είναι κυρίως θέμα της καρδιάς κι έπειτα της λογικής. Ο Κύριος δεν είπε «αν με καταλαβαίνετε», αλλ’ «ει αγαπάτε με, τας εντολάς τας εμάς τηρήσατε». Και βασική εντολή Του είναι η πίστη μας σ’ Αυτόν. Όλα τα της πίστεως είναι δεμένα με την αγάπη στο πρόσωπό Του. Κι η αγάπη αυτή δεν είναι μία αυτόνομη κίνηση του ανθρώπου. Δεν αγαπάμε τον Χριστό από μόνοι μας. Η αγάπη μας είναι ανταπόκριση στη δική Του αγάπη. «Ημείς αγαπώμεν, ότι Αυτός πρώτος ηγάπησεν ημάς». Αν δεν πιστεύουμε στον Χριστό, είναι γιατί δεν έχουμε γνωρίσει το πόσο Εκείνος μας αγάπησε και μας αγαπά. Οπότε πρέπει να Του ζητάμε να νιώσουμε έστω και λίγο την αγάπη Του.

http://pgdorbas.blogspot.com/2018/11/4.html

Σκοτάδι είναι το κακό. Θάνατος είναι....


Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
 Σκοτάδι είναι το κακό. Θάνατος είναι. Νύχτα είναι. Μιά κατάσταση τόσο κακή, που μας κάνει και δεν βλέπουμε, εκείνα που θα έπρεπε να τα βλέπαμε και δεν κάνουμε τίποτε από εκείνα, που ήταν το πιό καλό για μας να τα κάναμε!
Οι πεθαμένοι παίρνουν άσχημη όψη· δυσάρεστη σε μάς· και γρήγορα βρωμάνε. 
Τό ίδιο και οι ψυχές εκείνων που ζούν βουτηγμένοι στο κακό. Είναι γεμάτες βρώμα και δυσωδία.
Κλειστά τα μάτια. Σφιγμένα τα χείλη. Ακίνητοι και άσειστοι, κολλημένοι στο κακό! Υπάρχει και κάτι ακόμη χειρότερο.
Γιατί; Γιατί αυτοί είναι, τουλάχιστον, και για τα δύο (σώμα και ψυχή) νεκροί και πεθαμένοι. Ενώ κάτι άλλοι που ζούν σωματικά, είναι για την αρετή και το καλό, εντελώς αναίσθητοι, εντελώς πεθαμένοι, γεμάτοι ζωντάνια στο να κάνουν το κακό!...
 Καί πάρε παράδειγμα:
Χτύπα πεθαμένο! Δεν αισθάνεται τίποτε. Και δεν αντιδρά καθόλου! Και όπως ένα ξύλο άμα πάρει φωτιά «καίει», έτσι και η ψυχή που έχασε την ζωή, «καίει», απλά καίει. Χωρίς να μπορεί να αντιδράσει στην φωτιά που την καίει! Και όσο και αν την χτυπάς ή την τρυπάς, τίποτε δεν καταλαβαίνει, τίποτε δεν της προκαλεί πόνο! Και δεν πέφτει καθόλου έξω, αυτός που θα ειπεί, ότι ο υποδουλωμένος στο κακό, μπορεί να συγκριθή μόνο με τρελλό ή μεθυσμένο! 
Όλα αυτά τα έχει το κακό, η αμαρτία. Και είναι από όλα αυτά κάτι χειρότερο.Ο τρελός σε ότι κι αν κάμει βρίσκει κατανόηση· γιατί την κακή του κατάσταση δεν την διάλεξε. Δεν είναι προαιρέσεως το νόσημά του, αλλά φύσεως. Από άλλη αιτία του ήρθε. 
 Αντίθετα, εκείνος που ζει με το κακό και την αμαρτία, πως να βρει κατανόηση; Πως να του δείξει κανείς συμπόνια;Από που μας ξεφύτρωσε το κακό;
Πως κατάντησαν τόσοι άνθρωποι στο κακό;
Από που; Με ερωτάς; Πες το μου συ… Από που μας ξεφύτρωσαν τόσες ψυχικές αρρώστιες; Από που έρχεται η φρενοβλάβεια; Από που η αναισθησία; Όχι από την χαλάρωση του πνευματικού μας αγώνα;
 Και αν ακόμη και τα σωματικά μας νοσήματα ξεκινάνε από δικά μας λάθη, από δική μας κακή διάθεση και κακή επιλογή, πόσο πιο πολύ σε κακή μας προαίρεση και επιλογή, οφείλονται τα ψυχικά και πνευματικά μας αρρωστήματα;
 Πως μας κόλλησε η μέθη; Όχι επειδή δεν φροντίσαμε να συγκρατήσουμε τις ορέξεις μας; Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με όλα τα ψυχικά μας πάθη-αρρωστήματα. Αρχίζουν. Εμείς δεν φροντίζομε να τα χαλιναγωγήσουμε, να τα κόψουμε, και μετά ριζώνουν και γίνονται τόσο δυνατά, που η δύναμη η δική μας δεν αρκεί πια να τα ξεριζώσει.
 Γι αυτό, αδελφοί μου, σας παρακαλώ, όσο είσθε ακόμα καλά, μη διστάζετε να αναλάβετε κάθε κόπο, προκειμένου να καταντήσετε να σας πιάσει η πνευματική νύστα, που κάνει τον κάθε άνθρωπο να χάνει κάθε όρεξη για ζωή πνευματική· για αγώνα, ανάμεσα στο καλό και στο κακό.

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
Εις την Α’ προς Θεσσαλονικείς, Ομιλία θ’, γ’
πηγη: http://hristospanagia3.blogspot.com 

Είμαι στα χέρια του Θεού...


Tόν καιρό που οι Λογγοβάρδοι λυμαίνονταν τις επαρχίες της Βορείου Ιταλίας, έπιασαν αιχμάλωτο ένα Διάκονο κι είχαν αποφασίσει να τον βασανίσουν.
Ο Σάγκτουλος, ένας Χριστιανός Λογγοβάρδος, που οι συμπατριώται του τον σέβονταν σαν άγιο, για την πολλή ευλάβεια και τη μεγάλη αρετή του, έκανε πολλά διαβήματα στους αρχηγούς, για να σώση τη ζωή του αιχμαλώτου. Μα δεν κατώρθωσε τίποτε άλλο, εκτός από τη χάρη να μείνη αυτός φρουρός κοντά στον μελλοθάνατο, την τελευταία νύκτα. 
- Μείνε, τον προειδοποίησε ο Αρχηγός, αλλ᾽ αν ξεφύγη, να ξέρης πως θα βασανιστής εσύ στη θέσι του.
Ο Σάγκτουλος συμφώνησε κι έτσι κάθησε φρουρός. Τα μεσάνυχτα όμως, όταν όλο το στρατόπεδο ήταν βυθισμένο στον ύπνο, ξύπνησε τον Διάκονο και του είπε να σηκωθή να φύγη, όσο μπορούσε πιό γρήγορα. Του είχε έτοιμο κι ένα γοργό άλογο.
- Αδύνατον, αδελφέ μου, έλεγε ο μελλοθάνατος.Άν εγώ γλιτώσω, εσύ είναι αδύνατο να γλιτώσης από τα χέρια τους. Πως λοιπόν να γίνω αιτία να πεθάνης μ᾽ ένα τόσο σκληρό θάνατο;
- Μη σε μέλει για μένα, έλεγε από την άλλη μεριά ο Σάγκτουλος. Ο Θεός θα με σκεπάση. Έτσι τον έπεισε να φύγη.Τήν άλλη ημέρα, οι Λογγοβάρδοι ζήτησαν τον αιχμάλωτο.
- Έφυγε, τους είπε με απάθεια ο φρουρός του.
- Κι εσύ θα ξέρης βέβαια πολύ καλά τον τρόπο.
- Ναί, αποκρίθηκε θαρρετά ο Σάγκτουλος.
- Επειδή είσαι καλός άνθρωπος, δε θέλω να σε βασανίσω, είπε ο Αρχηγός, που θαύμαζε, χωρίς να το δείχνη, το θάρρος του. Διάλεξε μόνος σου τον τρόπο που προτιμάς να πεθάνης.
- Είμαι στα χέρια του Θεού, αποκρίθηκε ατάραχος ο Χριστιανός στρατιώτης. Τον θάνατο που θα παραχωρήσηΕκείνος, θα τον δεχθώ με ευχαρίστησι.
Τελικά αποφάσισαν να του κόψουν με πέλεκυ την κεφαλή του κι ανέθεσαν τη δουλειά αυτή σ᾽ ένα μεγαλόσωμο και χειροδύναμο στρατιώτη.Ο Σάγκτουλος γονάτισε, είπε την προσευχή του κι έσκυψε καρτερικά το κεφάλι να δεχθή το χτύπημα. Η ψυχή του αγαλλίαζε στη σκέψι πως σε λίγο θα βρισκόταν κοντά στον Χριστό. Ο δήμιος σήκωσε ορμητικά τον φονικό πέλεκυ για να ξεμπερδέψη μιά και καλή μ᾽ αυτή τη δουλειά. Τα χέρια του όμως έμειναν ακίνητα στον αέρα, σαν να τα έσφιγγε μυστηριώδης δύναμις. Ένιωσε πόνους φοβερούς κι άρχισε να μουγκρίζη σαν πληγωμένο θηρίο. Οι άλλοι γύρω τρόμαξαν.
- Τι πάμε να κάνωμε; έλεγαν μεταξύ τους, να τα βάλωμε με τον άγιο αυτόν άνθρωπο, που έχει τον Θεό μαζί του;
Άρχισαν, λοιπόν, να παρακαλούν τον Σάγκτουλο, που έμενε ακόμη με το κεφάλι γερμένο, να γιατρέψη τον στρατιώτη, που εξακολουθούσε να φωνάζη με τα χέρια κρατημένα ψηλά.
- Δεν μπορώ να ζητήσω τέτοια χάρι γι᾽ αυτόν από τον Κύριό μου, αν δεν υποσχεθή πρώτα πως δε θα ξανασηκώση το χέρι του να κτυπήση Χριστιανό, είπε ο Σάγκτουλος.
- Υπόσχομαι, φώναξε ο στρατιώτης τρέμοντας από το φόβο του.
- Κατέβασε λοιπόν τα χέρια σου, πρόσταξε ο δούλος του Θεού.Μέ τον λόγο, τα χέρια παρευθύς κινήθηκαν για να πετάξουν πρώτα απ᾽ όλα μακριά το φονικό όργανο.Κατάπληκτοι οι Λογγοβάρδοι για όσα έγιναν εκείνο το πρωΐ μπροστά στα μάτια τους, χάρισαν τη ζωή στο Σάγκτουλο, που έγινε από τότε,Ιεραπόστολος ανάμεσά τους.

Από το ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ
Πηγή: https://synaxipalaiochoriou.blogspot.com/