Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2021

Η σιωπή



• Εξέταζε καλά εκείνα, που έρχονται στην καρδιά σου για να πεις, πριν να περάσουν στη γλώσσα και θα βρεις πολλά, που είναι καλύτερα να μην βγουν από το στόμα σου.

• Aκόμη γνώριζε ότι και από εκείνα που σκέφτεσαι ότι είναι καλά να πεις, είναι πολύ καλύτερο να τα θάψεις στη σιωπή και θα το γνωρίσεις, αφού περάσει εκείνη η συνομιλία.

• Η σιωπή, είναι μία μεγάλη ενδυνάμωση του Αοράτου Πολέμου και μία σίγουρη ελπίδα της νίκης.

• Η σιωπή, είναι πολύ αγαπημένη από εκείνον, που δεν εμπιστεύεται τον εαυτό του, αλλά ελπίζει στο Θεό.

• Η σιωπή είναι φύλακας της ιεράς προσευχής και θαυμαστή βοήθεια στην εκγύμναση των αρετών• και ακόμη είναι σημείο φρονιμάδας.

• ο Αββάς Ισαάκ λέγει, ότι είναι συνεργός των καλών η σιωπή και μεγαλύτερη όλων των έργων της μοναχικής πολιτείας και μυστήριο του μέλλοντος.

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης
https://www.askitikon.eu/

Όλα αρχίζουν εδώ



Κάθε λογισμός και κάθε αίσθηση οδηγούν σταδιακά την ψυχή είτε προς τον παράδεισο είτε προς την κόλαση. 
Αν ο λογισμός είναι έλλογος, τότε συνδέει τον άνθρωπο με τον Θεό Λόγο, με τον ύψιστο Λογισμό, με την Παναξία, πράγμα που είναι ήδη ο παράδεισος. 
Εάν πάλι είναι άλογος ο λογισμός ή και παράλογος, τότε συνδέει αναπόφευκτα τον άνθρωπο με τον Παράλογο, τον Ανόητο, με τον διάβολο, πράγμα που είναι ήδη η κόλαση. Όσα ισχύουν για τον λογισμό, ισχύουν και για τις αισθήσεις. 
Όλα αρχίζουν εδώ, από την γη: και ο παράδεισος μα και η κόλαση του ανθρώπου.

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς
http://inpantanassis.blogspot.com/

Τίποτα δεν υπάρχει έξω από την πρόνοια του Θεού...



Εάν νομίζουμε ότι υπάρχει κάτι που είναι έξω από την πρόνοια του Θεού κάνουμε τεράστιο λάθος. Δεν δημιουργεί, ούτε είναι αίτιος ο Θεός των πειρασμών και δοκιμασιών που περνάμε, ωστόσο δεν είναι έξω από την πρόνοια του. 
Προγνωρίζει και δεν καθορίζει, επιτρέπει αλλά δεν ευδοκεί το κακό. Ο Θεός ακόμη και το μεγαλύτερο λάθος μας, την μεγαλύτερη αμαρτία και αστοχία μας, δεν θα την αφήσει δίχως να την αξιοποιήσει προς το συμφέρον μας. Χαριτωμένα λένε στο Άγιον Όρος οι πατέρες, «όταν ο διάβολος σου πετάει πέτρες ο Θεός κτίζει εκκλησίες…». 
Κι αυτό φανερώνει ακριβώς αυτή την μεγάλη αλήθεια, ότι κανείς πειρασμός και δοκιμασία που θα περάσουμε στην ζωή μας, δεν θα μείνει αναξιοποίητη από τον Θεό. Κανείς Γολγοθάς δεν θα μείνει δίχως Ανάσταση, εάν βεβαίως και εμείς το θέλουμε και συνεργαστούμε αγαπητικά με τον Θεό.
Μπορεί να αντιμετωπίζουμε αδιέξοδο αυτή τη στιγμή - οικονομικό, συναισθηματικό, φιλικό, ιατρικό κ.α. Αλλά αν εμπιστευτούμε τον Θεό και σχετιστούμε, κοινωνήσουμε μαζί του, μέσα από την προσευχή, την Θεία Κοινωνία και τις εντολές του, τότε ακόμη και εκεί που εμείς δεν βλέπουμε τρόπο διαφυγής από το πρόβλημα μας, Εκείνος θα μας ανοίξει δρόμο.
Όμως ας προσέξουμε μια λεπτομέρεια, ο δρόμος φωτίζεται όσο περισσότερο προχωράμε προς το Φως. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ξεκινάς να περπατάς κι ας είναι ακόμη σκοτάδι. Δηλαδή κι ας μην είναι όλα τέλεια και ξεκάθαρα. 
Προχωρώντας αρχίζει ο ήλιος να φωτίζει όλο και περισσότερο, πέφτει το πρώτο φως και βλέπεις λιγάκι καλύτερα. Να, ένα μονοπάτι υπάρχει μπροστά σου που πριν στο σκοτάδι δεν το έβλεπες. Και καθώς προχωράς και εμπιστεύεσαι τον Θεό, ο ήλιος σηκώνεται όλο και πιο ψηλά, ο δρόμος γίνεται πιο ξεκάθαρος και τα βήματα σου πιο σταθερά, μέχρι να λάμψει ολότελα και να δεις μπροστά σου τον προορισμό σου αποκαλυπτικό και όμορφο.
Οπότε μην περιμένεις να γίνεις τέλειος ή όλα ιδανικά στην ζωή σου, για να ξεκινήσεις να εμπιστεύεσαι και να περπατάς την οδό του Κυρίου. Ξεκίνα, και ο Θεός θα σου φανερώνει κάθε τόσο στην ζωή σου πως θα φτάσεις στον προορισμό σου.
Κάνε υπομονή. Ο Θεός ξέρει τι κάνει. Ξέρει τι είναι καλύτερο για εμάς. Εμπιστεύσου Τον.
Μπορεί να μην μπορείτε να δείτε το τελικό αποτέλεσμα, αλλά ο Θεός μπορεί. Όλα εκείνα τα προβλήματα, οι πόνοι και οι δυσκολίες - όλα αυτά που σε κάνουν να ρωτάς «γιατί» - μια μέρα θα είναι ξεκάθαρα υπό το φως της αγάπης του Θεού.
Αλλά προς το παρόν, μαθαίνετε να εμπιστεύεστε τον Θεό. Προχωρήστε λοιπόν και συνεχίστε να ακολουθείτε αυτόν τον δρόμο που έχει χαράξει για εσάς.

http://inpantanassis.blogspot.com/

Η παρουσία του Θεού στη ζωή μας



Ο κόσμος αυτός που ζούμε είναι όλο πόνους, πίκρες, θλίψεις, απογοητεύσεις, στενοχώριες, δοκιμασίες και δυσκολίες. Όπου να σταθείς, ό,τι ν’ αντικρύσεις, και ό,τι ν’ ακούσεις θα ’χει σχέση με την αμαρτία, την αδικία και τον θάνατο. Φαίνεται σαν να έχει νικήσει τον κόσμο η πονηρία και το κακό, σαν να κυριαρχεί κι εξουσιάζει ο δαίμονας, σαν ν’ απομακρύνθηκε ο Θεός, να κουράσθηκε, να βαρέθηκε τα συνεχή λάθη μας. Ο αόρατος Θεός σαν να στέκει πολύ μακρυά ως βουβός και κουφός.
Όμως, αγαπητοί μου, δεν είναι ακριβώς έτσι. Μπορεί να φαίνεται ότι νίκησε η κακία και υποδούλωσε τους πάντες, να φαίνεται ότι απουσιάζει ο Θεός και ότι κρύβεται, αλλά δεν είναι έτσι. Δεν είναι λίγοι αυτοί που αντιστέκονται στο κακό, ούτε είναι λίγοι αυτοί που βρήκαν μέσα τους τον Θεό ή ακόμη μέσα στον πόνο, στη δυστυχία και στον κατατρεγμό.
Ορισμένοι εύκολα σκανδαλίζονται από τη μη άμεση επέμβαση του Θεού στη ζωή τους, ότι δεν τους ακούει, δεν τους προσέχει, δεν απαντά στα καυτά ερωτήματα που τους πνίγουν. Ο Θεός όμως που επιβλέπει τα δέντρα, τα φυτά, τα άνθη, τα στρουθία, τα ζώα, τα ζωύφια κι έχει μετρημένες τις τρίχες της κεφαλής μας, λέτε να μην ενδιαφέρεται για τα παιδιά του; 
Η παρουσία του μπορεί να είναι αόρατη, σιωπηλή, διακριτική, ευγενική, νηφάλια, και σιγαλή. Να μιλά στις καρδιές, να δίνει υπομονή, ελπίδα, χάρη και χαρά. Να μην αφήνει τη δαιμονοκίνητη απελπισία να κυριεύσει την ψυχή και να την καταταλαιπωρήσει πρόωρα.
Έχουμε ένα Θεό απρόσμενο, όλο εκπλήξεις και κρυμμένα θαύματα. Να έρχεται την τελευταία στιγμή, εκεί που καθόλου δεν τον περιμένεις, εκεί που όλα έχουν σβήσει κι έχουν χαθεί. Μακάριοι όσοι υπομένουν, ελπίζουν, προσεύχονται, ακόμη και όταν δεν λαμβάνουν το ποθούμενο. Ευλογημένοι όσοι ειρηνικά και ατάραχα αποδέχονται το θέλημα του Κυρίου, ακόμη και τον φοβερό θάνατο. Πιστεύω πως αυτοί είναι οι πιο προνομιούχοι στην αγκαλιά του Θεού. Το πιο μεγάλο θαύμα είναι η δυνατή αίσθηση της παρουσίας του Θεού στην καρδιά του πιστού, όταν δεν υπάρχει κανένα φως από πουθενά.

Είναι γεγονός και μεγάλη αλήθεια πως ο πόνος με τα πλοκάμια του έχει αγκαλιάσει σφιχτά όλους τους ανθρώπους της γης. Κανένας δεν μπορεί να του ξεφύγει. Γιατί τόσος πολύς και αβάσταχτος πόνος; Γιατί να βασανίζονται αθώα παιδάκια και ανήμποροι γέροι, που στη ζωή τους δεν πείραξαν ούτε μυρμήγκι και η ζωή τους όλη ήταν γεμάτη καλωσύνη, θυσία και προσφορά; Γιατί να μην παρεμβαίνει άμεσα ο Θεός; Γιατί να παρακολουθεί από μακρυά τα τεχνουργήματα της κακίας; Γιατί να μην έχουμε μια δυναμική παρουσία του Θεού; Να διαλύσει έγκαιρα τις ραδιουργίες των πονηρών, τα τεχνάσματα των δαιμόνων, τις καταστροφικές φυσικές εκτροπές; Γιατί να μη βλέπουμε τον Θεό και απλά να τον αφουγκραζόμαστε ή να τον υποψιαζόμαστε; Δυσκολοαπάντητα ερωτήματα.
Η ανθρώπινη λογική αντιδρά κάποτε βίαια στη θεϊκή αυτή στάση και δεν γίνεται κατανοητή και ανεκτή. Ο Θεός όμως δεν κινείται με τη δική μας κοντόθωρη λογική και συμφέρουσα προοπτική. Η αορασία, η απουσία, σιωπή και ησυχία του Θεού ενοχλεί υπερβολικά τους ανυπόμονους, που απαιτούν μια άμεση λύση, δίχως άσκοπες, καθώς λέγουν, καθυστερήσεις. Η ανθρώπινη αυτή απαίτηση έχει εγωισμό, ατομισμό, ανυπομονησία, φιλαυτία, αυθάδεια, ασέβεια, ανυπακοή, υστεροβουλία, ιδιοτέλεια, νοσηρότητα, αναίδεια.

Αν ο άνθρωπος, αδελφοί μου, φθάσει με τη χάρη του Θεού να μην απαιτεί τίποτε, να μην προσδοκά τίποτε, να μην τον φοβίζει η θανατηφόρα ασθένεια, είναι όντως μακάριος, αληθινό και αγαπητό τέκνο του Θεού. Αυτή η αταραξία, η αφοβία, η εγκατάλειψη στον Θεό είναι πρόγευση του παραδείσου. 
Ο άνθρωπος, που ξεγελάσθηκε, πικράθηκε, πόνεσε, απογοητεύθηκε και στέκει και χαίρει στα παθήματά του μαζί με τον Απόστολο Παύλο, κι ενδυναμώνεται στην ασθένεια και χαίρεται στα δεσμά του, έχει τη μεγάλη παραμυθία, τη μοναδική παρηγορία του πανσθενουργού Αγίου Πνεύματος, του γλυκύτατου Παρακλήτου, που τα πάντα χορηγεί αέναα.

Από το βιβλίο: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Η παρουσία του Θεού στη ζωή μας. 
Ιερά Μονή Εισοδίων τής Θεοτόκου Μυρτιάς Θέρμου, Αγρίνιο 2011, σελ. 15.
http://inpantanassis.blogspot.com/

Αγάπη δεμένη με αλήθεια!



Η παρουσία του Θεού στη ζωή μας την ιεροποιεί και ωραιοποιεί. Η παρουσία του μας συνετίζει, φρονηματίζει, ταπεινώνει και κατανύσσει. Οι σχέσεις μας με τους άλλους παύουν να είναι ανταγωνιστικές, εξουσιαστικές και απόλυτες. Γίνονται ανεκτικές, αδελφικές, αλληλέγγυες, αγαπητικές. Η απομόνωση, η μοναξιά, ο ατομισμός και το κλείσιμο στο καβούκι του εγώ μας αποτελούν αιχμαλωσία, φυλακή, βάσανο και δράμα.
Η μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου είναι σκοτεινή, μαύρη, πικρή και σκληρή, γιατί είναι άθεη και αφιλάδελφη. Αισθάνεται κανείς στην κόλαση, άφωτος, διψασμένος, να μη μπορεί ν’ ανασάνει, να κοντεύει να τρελαθεί. Η οδυνηρή μοναξιά μαστίζει νέους και γέρους, γιατί δεν έχουν την παρέα του Θεού και τη συμφιλίωση με τους αδελφούς τους.
Η αποστασία από τον Θεό έφερε πολλά ψυχικά νοσήματα, όπως διχασμούς, μειονεξίες, φοβίες, αϋπνίες, έμμονες ιδέες, παραληρήματα, εφιάλτες, πανικούς και μελαγχολίες. Έτσι η ζωή των πονεμένων αυτών ανθρώπων είναι γεμάτη από ανησυχία, αγωνία, δυσφορία, ψυχική ταλαιπωρία, ταραχή, νευρικότητα, άγχος, φόβο και τρόμο.
Τα νοσήματα αυτά συνήθως είναι δυσκολοθεράπευτα και η καλύτερη λύση δεν είναι φούχτες ψυχοφαρμάκων. Χρειάζεται πολλή υπομονή, μεγάλη ταπείνωση, θερμή προσευχή, μυστηριακή ζωή, συμβουλή έμπειρου και διακριτικού πνευματικού. 
Η καθυστέρηση της θεραπείας συχνά δημιουργεί μία ψυχολογική κατάρρευση. Δεν θα πρέπει όμως κανείς εύκολα να το βάζει κάτω. Ο Θεός υπάρχει για όλους. Όλους τους ακούει. Αν καθυστερεί ν’ απαντήσει δεν σημαίνει ότι δεν ακούει καλά.
Ο Θεός μας πολύ μας θέλει να είμαστε γνήσιοι, ατόφιοι, ακέραιοι, ντόμπροι και ειλικρινείς μαζί Του και με τους συνανθρώπους μας. Απεχθάνεται την κακομοιριά, την ταπεινοσχημία και ταπεινολογία, την ψευτοευλάβεια, τη χλιαρότητα και τα μεσοβέζικα πράγματα. Να υποκρινόμαστε ευσέβεια και να επιδεικνύουμε μία δήθεν αγιότητα είναι ό,τι το χειρότερο. 
Είναι ανάγκη να προσφέρουμε αφειδώλευτα αυθεντική αγάπη και αμόλευτη αλήθεια. Αγάπη με αλήθεια, γιατί χωρίς αυτή γίνεται συναισθηματική, γλυκανάλατη κι επιπόλαιη. Αλήθεια πάλι με αγάπη, γιατί δίχως την αγάπη η αλήθεια γίνεται σκληρή, αφιλάνθρωπη, φανατική κι ετοιμοπόλεμη.
Η αγάπη δεν είναι απλά μία χαμογελαστή καλοσύνη, αλλά μία συνεχής έξοδος από τον εγωιστικό ατομισμό, μία κένωση και μία θυσία. Να έλθουμε και να πάρουμε τη θέση του πονεμένου, του αναγκεμένου, του δυστυχισμένου και όχι να διδάσκουμε και να συμβουλεύουμε από ψηλά, άνετα ως επαγγελματίες ιεροκήρυκες, επαναλαμβάνοντας ένα γνωστό ποίημα περί υπομονής. Χρειάζεται κατανόηση, καρδιακή συμμετοχή, άγγιγμα ψυχής, δύναμη, προσοχή, διάκριση και σεβασμός τού όποιου άλλου.
Σχέσεις ανειλικρινείς, βασισμένες στην παραποίηση, την παραπληροφόρηση, τη διπλωματία και το ψέμα δεν θα έχουν μακρά διάρκεια. Η δειλία για την ομολογία της αλήθειας έχει κόστος. Είναι γεγονός πως μόνο η ακέραια αλήθεια ελευθερώνει τον άνθρωπο κι εμπνέει εμπιστοσύνη. 
Η αλήθεια όμως θέλει καλό τρόπο στην κατάθεσή της, ευγένεια, καλοσύνη και ανθρωπιά. Διαφορετικά τραυματίζει και πληγώνει, τρομάζει και καθηλώνει τον άλλο. Γι’ αυτό πάντοτε πρέπει η αλήθεια να πηγαίνει με την αγάπη και η αγάπη με την αλήθεια.
Ο Γέροντάς μας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης συχνά μας έλεγε: «Αν δεν μπορέσετε να γίνετε πνευματικοί άνθρωποι, τουλάχιστον να γίνετε ευγενείς! Η ευγένεια είναι το πρώτο σκαλοπάτι της πνευματικότητος. Όχι σαν δυτικός τρόπος εξωτερικού φερσίματος, αλλά ως εσωτερική κίνηση συναλληλίας, αλληλοπεριχωρήσεως και αλληλοσεβασμού».
Δίχως καμιά αμφιβολία ένας καλός λόγος και μία καλοδιάθετη παρουσία ενισχύουν σημαντικά ένα δυσκολεμένο συνάνθρωπο και του μειώνουν αρκετά το βαρύ και ψυχρό αίσθημα της αφόρητης μοναξιάς. Η αγάπη και η αλήθεια σαν δύο ελεήμονα χέρια ανασηκώνουν τον πεσμένο και δεν τον αφήνουν χάμω να σκοτίζεται και ν’ απελπίζεται.
Θα συμφωνήσετε πιστεύω μαζί μου πως σ’ ένα κόσμο πληροφορήσεως, ενημερώσεως, μετακινήσεως, κοσμοσυρροής και οχλοβοής υπάρχει άφθονη μοναξιά σε όλες τις ηλικίες. Η μοναξιά αποτελεί πλέον ένα μεγάλο βάσανο κι ένα φρικτό μαρτύριο. Νέοι άνθρωποι προσπαθούν να ξεγελάσουν τον εαυτό τους στην πολύωρη ενασχόληση με το διαδίκτυο, τ’ αλκοολούχα ποτά, τις εφήμερες σχέσεις και λοιπά.
Η αγνότητα της αγάπης μας θα μας δώσει χρόνο και υπομονή να συναντηθούμε με τους μοναχικούς και ανέραστους αυτούς νέους, που δεν αγαπούν αυτή τη ζωή, ούτε βέβαια τους ικανοποιεί και χαροποιεί, αλλά δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν.

Από το βιβλίο: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Η παρουσία του Θεού στη ζωή μας. 
Ιερά Μονή Εισοδίων τής Θεοτόκου Μυρτιάς Θέρμου, Αγρίνιο 2011, σελ. 31.
http://inpantanassis.blogspot.com/

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΡΜΕΝΙΑΣ



«Ο άγιος Γρηγόριος έζησε επί βασιλείας Διοκλητιανού. Ήταν Πάρθος κατά την καταγωγή, υιός του Ανάκ, συγγενής του Κουσαρώ, βασιλιά της Αρμενίας. Συνελήφθη από τον βασιλιά Τηριδάτη ως χριστιανός και υπέμεινε γι’  αυτό πολλές τιμωρίες. Όταν έμαθε μάλιστα ο Τηριδάτης ότι είναι υιός του Ανάκ του Πάρθου που δολοφόνησε τον πατέρα του, του έδεσε τα χέρια και τα πόδια και τον έστειλε στην πόλη Αρταξά, όπου εκεί τον έριξαν σε βαθύ λάκκο, γεμάτο από θηρία και ερπετά. Στον λάκκο αυτό έζησε  δεκαπέντε χρόνια, τρεφόμενος κρυφά από μία γυναίκα χήρα. Στο μεταξύ ο βασιλιάς Τηριδάτης παρεφρόνησε, έτρωγε τις σάρκες του και ζούσε μαζί με τα γουρούνια στα βουνά. Η αδελφή του Κουσαροδούκτα είδε τότε ένα όνειρο κι άκουσε φωνή που έλεγε: Αν δεν βγει από τον λάκκο ο Γρηγόριος, ο Τηριδάτης δεν πρόκειται να γίνει καλά. Πράγματι, η Κουσαροδούκτα απελευθέρωσε τον Γρηγόριο, ενώ την ίδια ώρα θεραπεύτηκε και ο βασιλιάς. Ο Γρηγόριος έγινε επίσκοπος της Αρμενίας, βάπτισε τους κατοίκους της, έφτιαξε πολλές Εκκλησίες, και τελικώς εκδήμησε προς τον Κύριο ειρηνικά».  
Διαβάζοντας κανείς τον βίο του αγίου Γρηγορίου, φωτιστή των Αρμενίων, δύο πράγματα έρχονται στον νου του για να κάνει: ή να κλείσει τα μάτια από ντροπή, μπροστά στη φοβερά μεγάλη προσωπικότητα και το τεράστιο σε βάθος και πλάτος έργο του Γρηγορίου, προσπαθώντας να το «απωθήσει» στο υποσυνείδητό του, ή να αρχίσει να κλαίει για τη δική του κατάντια. Διότι ο άγιος, ένας αυτός – και όχι χιλιάδες «χριστιανοί» όπως εμείς – αλλά «οίκον Τριάδος εαυτόν αποτελέσας» κατά τον υμνογράφο, δηλαδή κάνοντας τον εαυτό του οίκο της αγίας Τριάδος, κατόρθωσε με τη χάρη του Θεού να μεταστρέψει στη χριστιανική πίστη έναν ολόκληρο ειδωλολατρικό λαό, που καταδυναστευόταν από τον πονηρό διάβολο και τις μεθοδείες του. «Λυμαινόμενον αθέως τον εχθρόν χώραν άπασαν, την των Αρμενίων, θεία δυναστεία κατέβαλες∙ και ως πυρσός αναλάμψας κατεφώτισας τους εν σκότει κειμένους, σοφέ, ματαιότητος» (Με τη δύναμη του Θεού νίκησες τον εχθρό διάβολο, ο οποίος κατέστρεφε με την αθεΐα όλη τη χώρα των Αρμενίων. Και αφού έλαμψες σαν πυρσός, φώτισες πολύ δυνατά, σοφέ, αυτούς που βρίσκονται στο σκοτάδι της ματαιότητας). Ο άγιος, γι’  αυτό, αντιπαραβάλλεται με τους αγίους αποστόλους, τους μαθητές του Κυρίου, παραλληλίζεται με τον άγιο Γρηγόριο τον Νεοκαισαρείας τον θαυματουργό, ο οποίος εξίσου με τον σημερινό Γρηγόριο, όταν πήγε στη Νεοκαισάρεια βρήκε ελάχιστους χριστιανούς και όταν έφυγε από τη ζωή αυτή άφησε ελάχιστους ειδωλολάτρες, παραπέμπει στους νεώτερους αγίους Κύριλλο και Μεθόδιο, φωτιστές των Σλαύων.
Η χάρη του Θεού ενήργησε σε όλες τις καλοπροαίρετες καρδιές των Αρμενίων, μέσω του εκλεκτού οργάνου της Γρηγορίου, μ’  έναν τριπλό τρόπο: με τη δύναμη του λόγου του, με τη δύναμη των θαυμάτων που επιτελούσε, με τα θαυμαστά μαρτύρια που πέρασε για την πίστη του. Ο λόγος του πράγματι, επιβεβαιούμενος  και με τα θαύματα που ο Θεός επέτρεπε να επιτελεί, ήταν γεμάτος από δύναμη Θεού και δεν ήταν ανθρώπινα επιχειρήματα, που συνήθως κτυπούν ως «κύμβαλον αλαλάζον» τα αυτιά των ανθρώπων. Με τον λόγο αυτό έπεφταν  οι ειδωλολατρικοί ναοί και φυγαδεύονταν οι κρυμμένοι σ’  αυτούς δαίμονες, ενώ στερεώνονταν οι καρδιές των ανθρώπων στον θεϊκό έρωτα, όπως σημειώνει έκθαμβος ο υμνογράφος. «Ρημάτων σου δυναστεία, ναοί κατερράγησαν και δαιμόνων κατεβλήθη ανίδρυτα ξόανα, και πιστών καρδίαι θεϊκώ ενιδρύθησαν έρωτι». Εκεί όμως που κατεξοχήν λειτούργησε ως φάρος που φώτισε τους ανθρώπους ήταν τα μαρτύρια που υπέστη. Τα μαρτύρια αυτά ήταν η δόξα του, κατά αντιστοιχία με το Πάθος και το μαρτύριο Κυρίου του Θεού του. Το σημειώνει ο θεολογικώτατος ποιητής της ακολουθίας του, για να δείξει ποιο είναι το στίγμα του χριστιανικού μαρτυρίου: «Εις περίβλεπτον σε ύψος μαρτυρίου ανήνεγκεν, υψηλός εν δόξη Κύριος Ύψιστος, ένδοξε∙ ου τα παθήματα χαίρων εξεικόνισας, ιερομάρτυς, δόξα βοών τη δυνάμει σου» (Ο υψηλός στη δόξα Ύψιστος Κύριος, ένδοξε Γρηγόριε, σε ανέβασε σε περίβλεπτο ύψος μαρτυρίου. Τα παθήματα Αυτού (που ήταν η δόξα Του) εξεικόνισες με χαρά, ιερομάρτυς, φωνάζοντας δόξα στη δύναμή Σου).
Αυτού του είδους το χριστιανικό μαρτύριο, ως συμμετοχή στο μαρτύριο του Χριστού, φέρνει αποτελέσματα, τα οποία, ενώ είναι τρανταχτά, δεν φαίνονται με πρώτη ματιά. Το μαρτύριο των αγίων δηλαδή, όπως το Πάθος του Χριστού, περικλείει το μυστήριο της δύναμης του Θεού, πράγμα που σημαίνει ότι όπως σε εκείνο του Σταυρού νικήθηκε - χωρίς να φαίνεται εξωτερικά - η αμαρτία, ο θάνατος και ο διάβολος, έτσι και στων αγίων: συντρίβεται ο διάβολος και τα όργανά του. Θέλουμε να πούμε, ακολουθώντας τους ύμνους της εορτής, ότι κάθε κτύπημα ενός αγίου είναι και κτύπημα κατά της πονηρίας, κάθε πόνος και βάσανός του φέρνει και το βογγητό και την κόλαση του πονηρού. Ας δούμε πόσο ωραία μας το καταθέτει ο εκκλησιαστικός και πάλι ποιητής: «Ραπισμοίς σιαγόνων σου, μύλας συντρίβεις λεόντων, και οχετοίς αιμάτων, δαιμόνων λύθρον εκμειοίς, ειδωλικάς προρρίζους τε, καταστρέφεις στήλας, Αξιάγαστε». Δηλαδή: Με τα ραπίσματα των σιαγόνων σου συντρίβεις τα δόντια των λιονταριών, και με τους οχετούς των αιμάτων σου εξαφανίζεις τη βρωμιά των δαιμόνων και καταστρέφεις από τη ρίζα τις στήλες των ειδώλων, αξιοθαύμαστε Γρηγόριε.
Ίσως θα πρέπει κάποτε να μάθουμε να βλέπουμε και τα δικά μας βάσανα, και τους δικούς μας πόνους σ’  αυτήν τη ζωή, με αυτό το «μάτι» της πίστεως: αν τα βάσανά μας τα υπομένουμε με πίστη, τότε και μέσα από εμάς θα λειτουργεί η δύναμη του Θεού, που συντρίβει το κακό και τον διάβολο. Και τότε θα αρχίσουμε να γινόμαστε κι εμείς, σε κάποιο βαθμό ίσως, φωτιστές και των άλλων συνανθρώπων μας, προκειμένου να βρίσκουν το αληθινό φως, τον Ιησού Χριστό.

http://pgdorbas.blogspot.com/

Αγιογραφικό ανάγνωσμα

 

ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ Γ´ 23 - 29, Δ´ 1 - 5
23 Πρὸ δὲ τοῦ ἐλθεῖν τὴν πίστιν ὑπὸ νόμον ἐφρουρούμεθα συγκλεκλεισμένοι εἰς τὴν μέλλουσαν πίστιν ἀποκαλυφθῆναι. 24 ὥστε ὁ νόμος παιδαγωγὸς ἡμῶν γέγονεν εἰς Χριστόν, ἵνα ἐκ πίστεως δικαιωθῶμεν· 25 ἐλθούσης δὲ τῆς πίστεως οὐκέτι ὑπὸ παιδαγωγόν ἐσμεν. 26 πάντες γὰρ υἱοὶ Θεοῦ ἐστε διὰ τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· 27 ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε. 28 οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. 29 εἰ δὲ ὑμεῖς Χριστοῦ, ἄρα τοῦ Ἀβραὰμ σπέρμα ἐστὲ καὶ κατ’ ἐπαγγελίαν κληρονόμοι. 1 Λέγω δέ, ἐφ’ ὅσον χρόνον ὁ κληρονόμος νήπιός ἐστιν, οὐδὲν διαφέρει δούλου, κύριος πάντων ὤν, 2 ἀλλὰ ὑπὸ ἐπιτρόπους ἐστὶ καὶ οἰκονόμους ἄχρι τῆς προθεσμίας τοῦ πατρός. 3 οὕτω καὶ ἡμεῖς, ὅτε ἦμεν νήπιοι, ὑπὸ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου ἦμεν δεδουλωμένοι· 4 ὅτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, 5 ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν.

Νεοελληνική απόδοση:
Προτοῦ δὲ νὰ ἔλθῃ ἡ νέα αὐτὴ κατάστασις, εἰς τὴν ὁποίαν ἰσχύει πλέον ἡ πίστις, ἐφυλαττόμεθα ἀπὸ τὸν νόμον κλεισμένοι καλὰ σὰν εἰς κάποιον φρούριον διὰ νὰ καταφύγωμεν εἰς τὴν πίστιν, ἡ ὁποία ἔμελλεν ἐν καιρῷ νὰ ἀποκαλυφθῇ. 24 Ὥστε ὁ μωσαϊκὸς νόμος ἔγινε παιδαγωγός μας, ὁ ὁποῖος μᾶς προπαρεσκεύαζεν εἰς τὸ νὰ ποθήσωμεν καὶ γνωρίσωμεν τὸν Χριστόν, διὰ νὰ λάβωμεν τὴν δικαίωσιν ἐκ τῆς πρὸς αὐτὸν πίστεως. 25 Ὅταν δὲ ἦλθεν ἡ νέα κατάστασις, εἰς τὴν ὁποίαν ἰσχύει ἡ πίστις, δὲν εἴμεθα πλέον κάτω ἀπὸ τὴν παιδαγωγίαν τοῦ νόμου. 26 Διότι ὅλοι διὰ μέσου τῆς πίστεως εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν ἐγίνατε καὶ εἶσθε υἱοὶ τοῦ Θεοῦ ἐνήλικες, ὥριμοι καὶ χειραφετημένοι. 27 Εἶσθε δὲ υἱοὶ τοῦ Θεοῦ, διότι ὅσοι ἐβαπτίσθητε εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ πιστεύοντες εἰς αὐτὸν ὡς σωτῆρα, ἐνεδύθητε τὸν Χριστὸν καὶ ἠνώθητε μετ’ αὐτοῦ. 28 Δὲν ὑπάρχουν πλέον διαφοραὶ ἐθνικότητος καὶ κοινωνικῆς τάξεως καὶ φύλου. Δὲν ὑπάρχει πλέον διαφορὰ Ἰουδαίου καὶ Ἕλληνος, δὲν ὑπάρχει διάκρισις δούλου καὶ ἐλευθέρου· δὲν ὑπάρχει ἄρσεν καὶ θῆλυ. Διότι ὅλοι σεῖς ἐγίνατε εἷς νέος ἄνθρωπος διὰ τῆς ἑνώσεώς σας μὲ τὸν Ἰησοῦν Χριστόν. 29 Ἐὰν δὲ σεῖς, οἱ ἐξ ἐθνῶν Χριστιανοί, ἀνήκετε εἰς τὸν Χριστόν, ἄρα διὰ τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι ὁ εὐλογημένος ἀπόγονος τοῦ Ἀβραάμ, εἶσθε καὶ σεῖς ἀπόγονοι τοῦ Ἀβραὰμ καὶ σύμφωνα μὲ τὴν ἐπαγγελίαν εἶσθε κληρονόμοι τῆς εὐλογίας. 1 Καὶ διὰ νὰ σᾶς διασαφήσω τὴν ἀλήθειαν αὐτήν, χρησιμοποιῶ ἄλλο ἓν παράδειγμα. Λέγω δὲ τοῦτο: Ἐφ’ ὅσον χρόνον κάθε κληρονόμος εἶναι ἀνήλικος, δὲν διαφέρει εἰς τίποτε ἀπὸ δοῦλον, καίτοι εἶναι κύριος ὅλης τῆς πατρικῆς περιουσίας, τὴν ὁποίαν ἐκληρονόμησε. 2 Καὶ δὲν διαφέρει ἀπὸ δοῦλον, διότι εἶναι μὲν κύριος τῆς πατρικῆς κληρονομίας, ἀλλ’ εἶναι κάτω ἀπὸ ἐπιτρόπους, ποὺ τὸν κηδεμονεύουν, καὶ κάτω ἀπὸ οἰκονόμους ποὺ θὰ διαχειρίζωνται τὴν πατρικὴν περιουσίαν, μέχρι τοῦ χρόνου, τὸν ὁποῖον ὥρισεν ὁ διαθέτης πατήρ. 3 Ἔτσι καὶ ἡμεῖς οἱ Χριστιανοί, ὅταν ἤμεθα εἰς νηπιώδη πνευματικὴν κατάστασιν, ἤμεθα δουλωμένοι κάτω ἀπὸ τὴν στοιχειώδη καὶ ἀνεπαρκῆ θρησκευτικὴν γνῶσιν, ποὺ ἔχει ὁ κόσμος τῶν ἀτελῶν καὶ παχυλῶν ἀνθρώπων. 4 Ὅταν ὅμως συνεπληρώθη ὁ χρόνος, ποὺ εἶχεν ὁρίσει ἡ πανσοφία τοῦ Θεοῦ, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν Υἱόν του εἰς τὸν κόσμον, ὁ ὁποῖος ἔγινεν ἄνθρωπος ἀπὸ γυναῖκα, καὶ συνεμορφώθη πρὸς τὸν μωσαϊκὸν νόμον, 5 διὰ νὰ ἑξαγοράσῃ ἐκείνους, ποὺ ἦσαν ὑπὸ τὴν κατάραν τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, διὰ νὰ λάβωμεν τὴν υἱοθεσίαν, ποὺ ὁ Θεὸς μᾶς εἶχεν ὑποσχεθῆ.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ



Εμείς μιμούμαστε τους οικοδόμους. Με συστηματικό τρόπο οικοδομούμε τις ψυχές. Διότι φοβόμαστε, μήπως η προσθήκη νέων διδαγμάτων, ενώ η προηγούμενη διδασκαλία είναι ακόμα νωπή (φοβόμαστε μήπως) καταστρέψει και τα προηγούμενα διδάγματα, αφού η διάνοια δεν αντέχει, να τα συγκρατήσει όλα μαζί. 

(Ιερός Χρυσόστομος)

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2021

Όσα μπορείτε...

 


Ο Μέγας Βασίλειος λέγει ότι είναι καλλίτερο να σταματήσει ο ήλιος την τροχιά του, παρά να παραμένει το Ψαλτήριο αδιάβαστο στα σπίτια των χριστιανών.
Και, όπως ο ήλιος είναι ο μεγαλύτερος πλανήτης ανάμεσα στους άλλους, έτσι και το Ψαλτήριο είναι ανάμεσα στα άλλα θεόπνευστα βιβλία.
Να έχετε το Ψαλτήριο σαν ένα ηδύτατο γλυκό. Όταν πεινάτε, κόβετε μία φέτα και τρώτε λίγο. Κάνετε τις δουλειές σας.
Μετά διαβάζετε πάλι ένα Κάθισμα, δύο, τρία, όσα μπορείτε.

Γέροντας Κλεόπα Ηλίε
http://theomitoros.blogspot.com/

Ο Θεός μόνο γνωρίζει το μέτρο των παθών μας



Η διάρκεια των παθών
Ο αγρότης κλαδεύει τα δένδρα, για να μεγαλώνουν πιο γρήγορα και πιο φυσιολογικά. Όμως, εάν κλαδέψει τα κλαδιά χωρίς μέτρο, το δένδρο θα μαραζώσει. Πίστευε ότι τα παθήματα σου ποτέ δεν μπορούν να ξεπεράσουν το μέτρο.
Ο Θεός ξαγρυπνά επάνω από κάθε άνθρωπο πιο προσεκτικά και πιο εύσπλαχνα από οποιονδήποτε αγρότη πάνω από τα δέντρα του.
Θαυμάσια λέει ο άγιος Νείλος Σόρσκι:
«Όταν ο μάστορας ξέρει πόση ώρα πρέπει να παραμείνει ένα αγγείο στη φωτιά για να γίνει, χωρίς να σπάσει, πόσο μάλλον ο Θεός να μην ξέρει το μέτρο των παθών μας;»
Πίστευε, ότι ο Θεός έχει περισσότερη [και καλύτερη] κρίση απ’ ό,τι ο άνθρωπος.

Στοχασμοί περί καλού και κακού, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, σελ. 94
https://www.askitikon.eu/

Μην φύγεις, είμαι και ’γώ αμαρτωλός…



Ένας από τους μεγαλύτερους πειρασμούς, είναι η τάση μας να αναλαμβάνουμε τον ρόλο του Θεού στην ζωή των άλλων.
Είτε λέγοντας, ότι εμείς θα τους λυτρώσουμε, είτε καταδικάζοντας τους στην κόλαση ως άχρηστους και αμαρτωλούς.
Δεν υπάρχει ειδεχθέστερη πράξη, από το να θέλουμε να ορίζουμε την σχέση του Θεού με τους ανθρώπους, μοιράζοντας καταδικαστικές αποφάσεις.
Όταν κάλεσαν τον Αββά Ιωσήφ να ενώσει την φωνή του στην καταδίκη ενός ανθρώπου, αντέδρασε λέγοντας, «και ποιος είμαι εγώ;»
Και όταν ένας πρεσβύτερος απέβαλε έναν αδελφό που αμάρτησε από την σκήτη, ο Αββά Βησσαρίων, σηκώθηκε πάνω και φώναξε, «περίμενε, φεύγω και εγώ μαζί σου. Είμαι και εγώ αμαρτωλός…».
Οι άγιοι της εκκλησίας, σε αντίθεση με τους «ευσεβείς» θρησκευόμενους των ημερών μας και οχι μόνο, ήξεραν καλά δύο πράγματα.
Πρώτον, ότι ο αμαρτωλός άνθρωπος θέλει αγάπη και κατανόηση. Όχι απαξίωση και μεταφυσική απειλή.
Και δεύτερον, ότι όσο σκεπάζεις τα λάθη του αδελφού σου, σκεπάζει ο Θεός και τα δικά σου, δείχνοντας μακροθυμία.
Όταν με κακία και αυτοδικαιωτισμό σέρνεις την κουρτίνα ώστε να φανούν οι πληγές του άλλου, αργά ή γρήγορα θα έρθει η στιγμή που θα αποκαλυφθεί και η δική σου τραγική γύμνια.

https://www.askitikon.eu/

Άγνωστες οι βουλές του Θεού!



Στο Γένισεικ ο επίσκοπος Λουκάς επρόκειτο να λειτουργήσει και ήλθε στο σαλόνι του διαμερίσματος, που είχε πρόχειρα διαμορφώσει σε ναό. Μπαίνοντας στο σαλόνι, βλέπει ξαφνικά απέναντί του έναν άγνωστο ηλικιωμένο μοναχό.
Ο μοναχός μόλις τον αντίκρισε ξαφνιάστηκε, πάγωσε! Σάστισε τόσο πολύ που ούτε καν υποκλίθηκε μπροστά στον επίσκοπο. Πέρασαν λίγα λεπτά σιωπής και κάπως συνήλθε.
Ο επίσκοπος Λουκάς τον πλησίασε και τον ρώτησε:
– Ποιος είσαστε και από που ήρθατε;
Ο μοναχός απάντησε:
– Σεβασμιώτατε, είμαι ο μοναχός Χριστόφορος και ήρθα από το Κράσνιαρσκ. Οι εκκλησίες εκεί έχουν καταληφθεί από τους σχηματικούς και οι πιστοί δεν θέλουν να πηγαίνουν με τους άπιστους ιερείς. Αποφάσισαν λοιπόν να με στείλουν στην πόλη Μίνουσικ, 300 χιλιόμετρα νότια από το Κρασνογιάρσκ, σ΄ έναν ορθόδοξο επίσκοπο να με χειροτονήσει ιερέα. Όμως τα πράγματα μου ήρθαν κάπως παράξενα. Μια φωνή μέσα μου και μια ανεξήγητη δύναμη με ωθούσε να έρθω εδώ.
Ο επίσκοπος Λουκάς απόρησε και τον ξαναρώτησε:
– Και γιατί ξαφνιάστηκες και σάστισες όταν με είδες;
Η απάντηση του μονάχου Χριστοφόρου άφησε έκπληκτο τον επίσκοπο:
– Μα πως να μην ξαφνιαστώ; Πριν 10 χρόνια είδα ένα όνειρο, το όποιο έμεινε ολοζώντανο στη μνήμη μου, σαν να το βλέπω τώρα. Είδα πως ήμουν σε ένα ιερό ναό κι ένας άγνωστος σε μένα αρχιερέας με χειροτόνησε ιερομόναχο. Μόλις μπήκατε μέσα εδώ και σας αντίκρισα, σας αναγνώρισα. Είσαστε αυτός που πριν δέκα χρόνια είδα σ΄ αυτό το όνειρο!
Ο μοναχός Χριστόφορος συγκινημένος έκανε εδαφιαία μετάνοια στον έκπληκτο επίσκοπο. Εκείνος διέκρινε καθαρά το Χέρι του Θεού στο θαυμαστό αυτό γεγονός και χειροτόνησε το μοναχό Χριστόφορο σε διάκονο και έπειτα σε ιερέα στέλνοντάς τον να ποιμάνει κάτω από τόσες αντίξοες συνθήκες τον πιστό λαό του Θεού.
«Δέκα χρόνια πριν, όταν με είχε δει ο μοναχός Χριστόφορος, εγώ ήμουν ένας δημόσιος χειρουργός στο Ζάλεσκι και δεν σκεφτόμουν ούτε την ιεροσύνη, ούτε πολύ περισσότερο την αρχιεροσύνη. Για τον Κύριο όμως, τότε είχα ήδη γίνει επίσκοπος. «Άγνωσται αι Βουλαί του Κυρίου»».

Από το βιβλίο του Αγίου Λουκά – ένας Άγιος Ποιμένας και γιατρός χειρούργος!
http://inpantanassis.blogspot.com/

Κάθε Ιερός Ναός είναι και ένα κομμάτι του ουρανού επάνω στην γη...



Κάθε Ιερός Ναός είναι και ένα κομμάτι του ουρανού επάνω στην γη.
Και όταν είσαι μέσα στον ναό, ή­δη βρίσκεσαι στον ουρανό.
Έτσι, όταν η γη σε συν­θλίβει με την κόλαση της, τρέξε στον ναό, μπες μέσα και να, είσαι μέσα στον παράδεισο.
Αν οι άνθρωποι σε ενοχλούν με την κακία τους, να προσφεύγεις στον ναό, να γονατίζεις μπροστά στον Θεό και Εκείνος θα σε προσλάβει κάτω από την γλυκιά και παντοδύναμη προστασία Του.
Αν πάλι συμβεί να πέσουν επάνω σου ολόκληρες λεγεώνες δαιμόνων, εσύ τρέξε στον ναό, ανάμεσα στους Αγγέλους, επειδή ο ναός είναι πάντοτε γεμάτος από Αγγέλους και οι Άγγελοι του Θεού θα σε προστατεύσουν από όλα τα δαιμόνια του κόσμου αυτοί και τίποτα δεν μπορούν να σου κάμουν.

ΑΓΙΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ (1894-1979) ΕΚΛΟΓΑΙ ΑΠΟ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ,
ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ
http://inpantanassis.blogspot.com/

Το παράπονο μιας ψυχής



Πόσο πολύ ποθούν οι ψυχές μας τον Κύριο! Πόσο θα ωφελούμαστε, αν ακούγαμε τί έχουν να μας πουν… όμως δεν τις ακούμε παρ’ ότι μας κραυγάζουν.
Τη φωνή της ψυχής μας την πνίγουν οι καθημερινές μας δραστηριότητες, τα άγχη, η συνήθεια, η ρουτίνα… Κάθε μέρα ακούμε δεκάδες ή και εκατοντάδες ανθρώπους να μιλούν, να λένε την άποψη τους, να φωνάζουν, να μαλώνουν, να νουθετούν… όμως την ψυχή τους ποιος την ακούει; 
Ακόμα κι αυτοί που εργάζονται πνευματικά, που εκκλησιάζονται, μελετούν, ακούνε τα κηρύγματα, προσεύχονται, ακόμα κι αυτοί πολλές φορές δεν την ακούνε την ψυχή τους, επειδή κι αν εργάζονται, λειτουργούν μηχανικά.
Έτσι κι εγώ… οι μέρες περνούν και χάνονται και παρόλο που τόσο καιρό αισθανόμουν πως η ψυχή μου δεν είναι καλά, πως νοσεί, της έλεγα : «Δεν προλαβαίνω να σε ακούσω, είμαι πολύ κουρασμένος, ίσως αύριο». Κι έρχονται πολλά αύριο και την ξεχνώ… 
Τώρα όμως που έχω άδεια από τη δουλειά σκέφτομαι πόσο θα ήθελα ένα ταξίδι αναψυχής! Κι όπως κάθε χρόνο κοιτάζω εικόνες από διάφορα όμορφα μέρη και μελαγχολώ. Σκέφτηκα όμως να ρωτήσω και την ψυχή μου τί θα ήθελε, τώρα που έχω χρόνο και διάθεση να την ακούσω. 
Κι έστρεψα τα μάτια μου και τα αυτιά μου σ’ αυτήν. Είδα μια ψυχή μαραζωμένη, καταπληγωμένη… μαραζωμένη σαν ένα τριαντάφυλλο που ξέχασα να ποτίσω και καταπληγωμένη σαν ένα παιδάκι που το άφησα ανυπεράσπιστο στην εμπόλεμη ζώνη!
Ντράπηκα πολύ τότε κι άκουσα την ψυχή μου γεμάτη παράπονο να μου λέει: «Μήπως έχεις κάτι περισσότερο πολύτιμο από εμένα; Δε θυμάσαι τί είπε ο Χριστός μας; ‘Τί δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;’ ( Ματθ. ιστ΄20) Με αφήνεις τελευταία; Εμένα που είμαι αιώνια; Δεν καταλαβαίνεις ότι από εμένα πρέπει να ξεκινάς; Όπως το σώμα ποθεί το νερό και το ψωμί έτσι και πολύ περισσότερο ποθώ κι εγώ το ‘ Ύδωρ το ζωντανό’ ( Ιω. δ΄11) και τον Άρτο της Ζωής! ( Ιω. στ΄35).
Πώς θέλεις να είσαι καλά, αν δε μ’ αφήνεις να χαρώ Αυτόν που τόσο λατρεύω, το Δημιουργό μου, το Σωτήρα μου, τον Έρωτα της ζωής μου; Μην απορείς που το σώμα σου υποφέρει, που δεν μπορείς να νιώσεις αληθινή χαρά, που φοβάσαι και τη σκιά σου, που το μυαλό σου είναι σε σκότος βαθύ, που δεν μπορείς να κάνεις υγιείς σχέσεις! Όλα αυτά γίνονται γιατί με παραμελείς!»
» Κι όταν είσαι στο ναό να είσαι με μένα μαζί, άσε εμένα να σε οδηγήσω στο Θεό… όταν προσεύχεσαι, όταν μελετάς… να είσαι με όλη σου την ψυχή! Άσε το θείο έρωτα να με πλημμυρίσει και να με καθαρίσει. Μη μου βάζεις αγκάθια και τριβόλια στο δρόμο μου με την αργολογία σου, τα πάθη σου και το κοσμικό σου φρόνημα. Άσε με να ζήσω και να αναπνέω κοντά στο Χριστό μας, άσε τον εγωισμό σου να πεθάνει για να αναστηθώ εγώ! Μη με ξαναξεχάσεις, σε παρακαλώ!»
Αυτά και άλλα πολλά μου είπε η ψυχή μου για να με συνεφέρει κι έτσι αποφάσισα πού θα κάνω φέτος διακοπές…. θα βουτήξω την ψυχή μου μέσα στο Χριστό! Θα αναγεννηθώ για να χαίρεται και να αγαλλιάζει η ψυχή μου με τον έρωτα της τον Ουράνιο και Αληθινό! (Κ.Δ.Κ)

http://inpantanassis.blogspot.com/

Τα μεγάλα χαρίσματα έχουν και μεγάλες δοκιμασίες...



Τα μεγάλα χαρίσματα συνοδεύονται πάντα από μεγάλες δοκιμασίες, και πριν και μετά την έλευση τους. Και τούτο διότι ο καλός Θεός γνωρίζει τον αρρωστημένο ναρκισσισμό μας, που θέλει όλα να τα προσεταιρίζεται προς ίδιον όφελος. Γι αυτό μαζί με το χάρισμα και την δωρεά επιτρέπει και την δοκιμασία.
Με αυτό τον τρόπο, μας κρατάει ταπεινούς, ώστε να μην πάρουν τα μυαλά μας αέρα, μας θυμίζει ότι το χάρισμα είναι δωρεά και όχι ατομικό κατόρθωμα.
Γι αυτό και ο Απόστολος Παύλος που είχε μεγάλο πειρασμό και παρακαλούσε τον Θεό να του τον πάρει, άκουσε την απάντηση του ουρανού, που έλεγε, «σου αρκεί η χάρις μου». 
Τι σημαίνει αυτό; Ότι έχεις την Χάρι, μην θες να εξαφανιστούν όλα τα προβλήματα από την ζωή σου, διότι δεν σε συμφέρει. Το συμφέρον της ύπαρξης σου είναι να υπάρχει η σκιά, γιατί μονάχα έτσι θα ζητάς με πάθος το φως. 
Άλλωστε το μυστικό δεν είναι η εξαφάνιση των προβλημάτων, αλλά η μεταμόρφωση τους...

http://inpantanassis.blogspot.com/

Όσιος Κυριακός ο Αναχωρητής



Ο Όσιος Κυριακός ήταν άνθρωπος που καλλιεργούσε «ὑπομονήν, πραότητα» (Α' προς Τιμόθεον, στ' 11). Γι' αυτό και πέτυχε στην ασκητική του ζωή. Γεννήθηκε στην Κόρινθο το 5ο αιώνα μ.Χ., από Ιερέα πατέρα, τον Ιωάννη. Τη μητέρα του την έλεγαν Ευδοξία και είχε αδελφό τον Αρχιεπίσκοπο Κορίνθου Πέτρο.
Από ιερατικό, λοιπόν, γένος ο Κυριάκος, σε νεαρή ηλικία πήγε στα Ιεροσόλυμα και από εκεί στη Λαύρα του Μεγάλου Ευθυμίου. Εκεί, ο Μέγας Ευθύμιος, τον έκανε μοναχό και τον έστειλε στον ασκητή Γεράσιμο. Όταν πέθανε ο Γεράσιμος, ο Κυριακός επέστρεψε στη Λαύρα του Ευθυμίου, όπου με ζήλο καλλιεργούσε τις αρετές του, ώσπου κάποια στάση που έγινε στη Λαύρα του Ευθυμίου τον ανάγκασε να πάει στη Λαύρα του Σουκά. Εκεί 40 χρονών χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και ανέλαβε την επιστασία του Σκευοφυλακίου.
Εκείνο που τον διέκρινε απέναντι στους συμμοναστές του, ήταν ο γαλήνιος τρόπος με τον όποιο τους αντιμετώπιζε, γι' αυτό και ήταν παράδειγμα προς μίμηση από όλους. Εβδομήντα χρονών ο Κυριακός, έφυγε κι από εκεί και με υπομονή γύρισε πολλά μοναστήρια και σκήτες, όπου έζησε με αυστηρότατη άσκηση. Τελικά, πέθανε 107 χρονών, και σε όλους έμεινε η ενθύμηση του ασκητή, που έδειχνε «πραότητα πρὸς πάντας ἀνθρώπους» (Προς Τίτον, γ' 2). Πραότητα, δηλαδή, σ' όλους ανεξαίρετα τους ανθρώπους.

Αγιογραφικό ανάγνωσμα



ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ Γ´ 16 - 22
16 τῷ δὲ Ἀβραὰμ ἐρρέθησαν αἱ ἐπαγγελίαι καὶ τῷ σπέρματι αὐτοῦ· οὐ λέγει, καὶ τοῖς σπέρμασιν, ὡς ἐπὶ πολλῶν, ἀλλ’ ὡς ἐφ’ ἑνός, καὶ τῷ σπέρματί σου, ὅς ἐστι Χριστός. 17 τοῦτο δὲ λέγω· διαθήκην προκεκυρωμένην ὑπὸ τοῦ Θεοῦ εἰς Χριστὸν ὁ μετὰ ἔτη τετρακόσια καὶ τριάκοντα γεγονὼς νόμος οὐκ ἀκυροῖ, εἰς τὸ καταργῆσαι τὴν ἐπαγγελίαν. 18 εἰ γὰρ ἐκ νόμου ἡ κληρονομία, οὐκέτι ἐξ ἐπαγγελίας· τῷ δὲ Ἀβραὰμ δι’ ἐπαγγελίας κεχάρισται ὁ Θεός. 19 Τί οὖν ὁ νόμος; τῶν παραβάσεων χάριν προσετέθη, ἄχρις οὗ ἔλθῃ τὸ σπέρμα ᾧ ἐπήγγελται, διαταγεὶς δι’ ἀγγέλων ἐν χειρὶ μεσίτου. 20 ὁ δὲ μεσίτης ἑνὸς οὐκ ἔστιν, ὁ δὲ Θεὸς εἷς ἐστιν. 21 ὁ οὖν νόμος κατὰ τῶν ἐπαγγελιῶν τοῦ Θεοῦ; μὴ γένοιτο· εἰ γὰρ ἐδόθη νόμος ὁ δυνάμενος ζῳοποιῆσαι, ὄντως ἂν ἐκ νόμου ἦν ἡ δικαιοσύνη· 22 ἀλλὰ συνέκλεισεν ἡ γραφὴ τὰ πάντα ὑπὸ ἁμαρτίαν, ἵνα ἡ ἐπαγγελία ἐκ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ δοθῇ τοῖς πιστεύουσι.

Νεοελληνική απόδοση:
Ἀλλὰ καὶ ὁ Θεὸς διαθήκην ἔκαμε πρὸς τὸν Ἀβραάμ, ὅταν ἔδωκε τὰς ὑποσχέσεις εἰς αὐτὸν καὶ εἰς τὸ σπέρμα αὐτοῦ. Δὲν εἶπε δὲ ὁ Θεὸς καὶ εἰς τὰ σπέρματα, ὅπως θὰ ἔλεγεν, ἐὰν ἐπρόκειτο περὶ πολλῶν ἀπογόνων. Ἀλλ’ εἶπεν ὡς νὰ ἐπρόκειτο περὶ ἐνὸς ἀπογόνου, εἰς τὸ σπέρμα σου, τὸ ὁποῖον εἶναι ὁ Χριστός. 17 Ἐφαρμόζω τώρα τὸ προηγούμενον παράδειγμα καὶ λέγω τὰ ἑξῆς: Τὴν διαθήκην αὐτήν, ποῦ ἐπεκυρώθη προτήτερα ἀπὸ τὸν Θεὸν μὲ ὅρκον καὶ ἀνεφέρετο εἰς τὸν Χριστόν, δὲν ἠμπορεῖ ὁ νόμος, ποὺ ἦλθεν ὕστερα ἀπὸ τετρακόσια τριάντα ἔτη νὰ τὴν ἀκυρώσῃ, ὥστε νὰ καταργήσῃ τὴν ὑπόσχεσιν τοῦ Θεοῦ. Θὰ τὴν κατήργει δέ, ἐὰν ἦτο δυνατὸν νὰ ἐπιτύχωμεν τὴν κληρονομίαν διὰ τοῦ νόμου. 18 Διότι ἐὰν ἐκ τῆς τηρήσεως τοῦ νόμου ἐπετυγχάνετο ἡ κληρονομία καὶ σωτηρία, δὲν θὰ μᾶς ἐδίδετο πλέον αὕτη ὡς δωρεὰ ἐξ ὑποσχέσεως, ἀλλὰ θὰ μᾶς ἐδίδετο ὡς ἀνταμοιβὴ καὶ μισθὸς τῆς τηρήσεως τοῦ νόμου. Ἀλλ’ εἰς τὸν Ἀβραὰμ ἔχει κάμει χαριστικὴν δωρεὰν ὁ Θεὸς δι’ ὑποσχέσεως. 19 Ἀλλ’ ἀφοῦ ἐκ τῆς τηρήσεως τοῦ νόμου δὲν ἐπιτυγχάνεται ἡ κληρονομία, γεννᾶται τὸ ἐρώτημα: Πρὸς ποῖον λοιπὸν σκοπὸν ἐδόθη ὁ νόμος; Ἀπάντησις: Προσετέθη ὁ νόμος εἰς τὴν ἐπαγγελίαν, ἵνα μὲ τὰς καθημερινάς μας παραβάσεις του ὁδηγηθῶμεν εἰς συναίσθησιν τῆς ἐνοχῆς καὶ ἀδυναμίας μας, μέχρις ὅτου ἔλθῃ ὁ ἀπόγονος, χάριν τοῦ ὁποίου εἶχον δοθῇ αἱ ἐπαγγελίαι. Ὁπότε ἡμεῖς μὲ τὴν συναίσθησιν τῆς ἀθλιότητός μας εὐκολώτερον θὰ ἐνεκολπούμεθα τὸν ἀπόγονον τοῦ Ἀβραάμ, ἤτοι τὸν Χριστόν, διὰ τοῦ ὁποίου μᾶς δίδονται αἱ εὐλογίαι. Ἔτσι ὁ νόμος εἶχε προσωρινὴν ἰσχύν. Διετάχθη δὲ μὲ μεσολάβησιν ἀγγέλων καὶ ἐδόθη διὰ χειρὸς τοῦ Μωϋσέως, ὡς μεσίτου μεταξὺ Θεοῦ καὶ Ἰουδαίων. 20 Ὁ μεσίτης δὲ δὲν εἶναι ἐνός, ἀλλὰ δύο τουλάχιστον προσώπων μεσολαβητής. Διὰ νὰ πραγματοποιηθῇ δὲ ἡ συμφωνία, ποὺ γίνεται μὲ τὸν μεσίτην, πρέπει καὶ τὰ δύο πρόσωπα νὰ τηρήσουν τὰ συμφωνηθέντα. Ὁ Θεὸς δὲ εἶναι τὸ ἓν πρόσωπον. Διὰ νὰ ἐπέλθῃ λοιπὸν τὸ ἀγαθὸν ἀποτέλεσμα τοῦ νόμου, ἔπρεπε καὶ τὸ ἕτερον μέρος, οἱ ἄνθρωποι δηλαδή, νὰ τηρήσουν τὴν συμφωνίαν ἐφαρμόζοντες ἐπακριβῶς τὸν διὰ τοῦ μεσίτου δοθέντα νόμον. Ἀλλ’ οἱ ἄνθρωποι παρέβαινον τὸν νόμον καὶ ἐγίνοντο διὰ τοῦτο ἐπικατάρατοι. 21 Ἀλλ’ ἀφοῦ ὁ νόμος εἶχεν ὡς ἀποτέλεσμα τὸ νὰ γίνωνται οἱ ἄνθρωποι ἐπικατάρατοι, γεννᾶται τὸ ἐρώτημα: Ὁ νόμος λοιπὸν εἶναι ἐναντίος πρὸς τὰς ἐπαγγελίας καὶ ὑποσχέσεις, τὰς ὁποίας ἔδωκεν ὁ Θεὸς περὶ τοῦ ὅτι θὰ ηὐλογοῦντο διὰ μέσου τοῦ Ἀβραὰμ ὅλα τὰ ἔθνη; Μὴ γένοιτο νὰ παραδεχθῇ κανεὶς τοῦτο. Ὄχι. Ὁ νόμος δὲν ἀκυρώνει τὰς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ. Διότι θὰ τὰς ἠκύρωνε τότε μόνον, ἐὰν ἐδίδετο τέτοιος νόμος, ποὺ θὰ ἠμποροῦσε νὰ δώσῃ αἰωνίαν ζωὴν εὶς τὸν ἄνθρωπον. Πράγματι τότε ἡ δικαίωσις θὰ συνετελεῖτο ἀπὸ τὸν νόμον αὐτὸν καὶ θὰ ἀκυρώνοντο αἱ ἐπαγγελίαι. 22 Τώρα ὅμως ἔγινε διὰ τοῦ νόμου τὸ ἐντελῶς ἀντίθετον τῆς δικαιώσεως. Ἔκλεισε δηλαδὴ ἐξ ὁλοκλήρου ὁ γραπτὸς τοῦ Θεοῦ νόμος τὰ πάντα ὑπὸ τὴν ἁμαρτίαν, διὰ νὰ ποθήσουν οἱ ἄνθρωποι τὸν ἰατρὸν καὶ σωτῆρα, καὶ ἔτσι ἡ εὐλογία, ποὺ ὑπεσχεθη ὁ Θεός, νὰ δοθῇ διὰ μέσου τῆς πίστεως εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν εἰς ὅλους, ὅσοι πιστεύουν.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ



Ο καλός δάσκαλος είναι ολιγόλογος, αλλά τα λόγια του έχουν βαρύτητα. Είναι αξιόπιστος, έμπειρος, συνετός, τολμηρός και θαρραλέος. Υπομένει και επιμένει να συμβουλεύει, να προτρέπει καθημερινά, να διδάσκει, να παρακινεί στο καλό έως ότου καρποφορήσει η διδασκαλία του. Δεν απογοητεύεται. Και δεν βοηθεί τους μαθητές του μόνο με το λόγο του αλλά και με τις προσευχές του! 

(ΙερόςΧρυσόστομος)

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2021

Όταν νοιώθεις ακάθαρτος απο την αμαρτία, προσευχήσου στην Χάρη της



Αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης
Όταν είσαι άρρωστος και, μη νοιώθοντας καλά τον εαυτό σου, δεν κατορθώνης να προσεύχεσαι θερμά και ευχάριστα, μην αποκαρδιώνεσαι, μην πέφτεις σε απόγνωσι.
Ο Κύριος γνωρίζει ότι είσαι άρρωστος, σε τι επώδυνες συνθήκες βρίσκεσαι. Προσευχήσου όσο μπορείς πιο θερμά, προσπαθώντας να μη λαμβάνης υπ’ όψι τις δυσκολίες που σου φέρει η ασθένεια της σαρκός. Και ο Κύριος δεν θα υποτιμήση την προσευχή σου.
Όταν νιώθης τον εαυτό σου ακάθαρτο από την αμαρτία και σαν λεπρό, μην υποκύψης στη σκέψι ότι δεν πρέπει να πλησιάσης και να προσευχηθής στην Παναγία Δέσποινά μας. Τότε ακριβώς είναι ευκαιρία να έλθης μπροστά στην εικόνα της και να της δεηθής. Επειδή ακριβώς νοιώθεις τόσο αμαρτωλός, πρέπει να προσευχηθής στη Χάρι της. Η Παναγία θα είναι μπροστά σου για να σε ελεήση, να σε καθαρίση από την πνευματική λέπρα. Θα σε καθαρίση, όπως και ο Υιός της καθάρισε τους δέκα λεπρούς.

Η εν Χριστώ ζωή μου – Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 183
πηγή: sostis.gr
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Αυτοί κρατούν τον κόσμο με τις προσευχές τους..



Αυτά είναι τα διαμάντια του Στρατού του Ιησού, που τρίβουν τη μούρη του τύπου κάθε ημέρα και αυτός αφηνιάζει.
Μαζί με τις Ευλογημένες Μοναχές.
Αυτοί και αυτές κάνουν 150 στρωτές μετάνοιες κάθε ημέρα. Δεν τρώνε κρέας σε όλη τους τη ζωή. Δεν τρώνε λάδι Δευτέρα,Τετάρτη και Παρασκευή και αγρυπνία όλη νύχτα κάθε ημέρα. Πρέπει να τους φιλάμε χέρια και πόδια γιατί είναι οι Άγγελοι του Τριαδικού Θεού επάνω στη γη, που προσεύχωνται για μας.
Είπε ένας σύγχρονος Άγιος : Εάν δεν υπήρχαν αυτοί θα είχε γίνει η Δευτέρα Παρουσία. Αυτοί κρατούν τον κόσμο με τις προσευχές τους. Τιμή και δόξα στα αστέρια του Τριαδικού Θεού. Μπροστά σ΄αυτούς και σ΄αυτές, εμείς του κόσμου, είμεθα φρου-φρου και αρώματα.

https://simeiakairwn.wordpress.com/

Όσιος Εφραίμ: Η χάρις μεταδίδεται, και διά μέσου της προσευχής και εξ αποστάσεως!

 


Δεν μπορώ να συγκρατήσω τον εαυτό μου. Γι’ αυτό λέω. Όπως ένα μυρμήγκι, όταν βρίσκει μία τροφή εκεί, και πηγαίνει, ειδοποιεί όλο το κοπάδι, ας το πούμε, κι έρχονται πολλά μυρμήγκια να φάνε αυτήν την τροφή.
Όπως κι ο άγιος Χρυσόστομος λέει: «Ο μόσχος πολύς, η τράπεζα γέμει, μηδείς εξέλθει πεινών» (στον πανηγυρικό λόγο της Αναστάσεως αυτό). Έτσι κι εγώ, δεν μπορώ να το συγκρατήσω.
Δηλαδή, αυτό που βρήκα, έλα και συ, ελάτε να φάτε, εδώ έχει θησαυρό!
***
Όταν πλησιάζεις έναν άνθρωπο πνευματικό, παίρνεις. Παίρνεις.
Δηλαδή, η χάρις μεταδίδεται, και διά μέσου της προσευχής και εξ αποστάσεως μεταδίδεται η χάρις.
Και, αν έχω καμιά καλή προσευχή, λέω, ο Γέροντας εύχεται για μένα εδώ κάτω, το λέω. Έτσι το αισθάνομαι κι εγώ.
***
Η χάρις έρχεται κατ’ αυτόν τον τρόπο, να πούμε. Όταν εγώ, πάτερ, κοιμήθηκα, είδα μπροστά μου ένα εξαπτέρυγο -ή εξαπτέρυγο ήταν ή πολυόμματο, δεν γνωρίζω.
Έτσι τουπ και το φίλησα.
Όταν το είπα στον Γέροντα, λέει:
– Όχι, παιδί μου, ότι ήτανε πολυόμματο, εξαπτέρυγο απάνω στον Ουρανό. Η Χάρις έρχεται κατ’ αυτόν τον τρόπο.

Επιμέλεια Στέλιος Κούκος
Απόσπασμα από το βιβλίο, «Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης», έκδοση Ι. Ησυχαστηρίου «Άγιος Εφραίμ», Κατουνάκια Αγίου Όρους.
πηγή: pemptousia
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Ο Θεοδίδακτος βοσκός που έλεγε: «Ο Χριστός είναι επανάσταση καλοσύνης!»



Ο Αναστάσιος Μαλαμάς, υπόδειγμα πίστης και ταπεινότητας, έζησε δύσκολα, όμως δεν λύγισε ποτέ. Ακόμα και όταν έχασε το πόδι του λόγω του σακχάρου και αργότερα την όρασή του, συνέχισε να απαγγέλλει χωρία από την Αγία Γραφή.
Συχνά στη σύντομη διαδρομή του βίου μας γινόμαστε μάρτυρες σε περιπτώσεις ανθρώπων που αποτελούν φωτεινό παράδειγμα, έχοντας επιλεγεί από τον Κύριο για να ενσαρκώσουν με την ευλογημένη ταπεινότητά τους τη δύναμη της πίστης και του θεϊκού Λόγου. Σε αυτή την κατηγορία θα πρέπει να συμπεριλάβουμε τον μακαριστό Αναστάσιο (Τάσος) Μαλαμά, τον θεοδίδακτο βοσκό, που με την απαράμιλλη ταπεινότητα, την απλότητα του αμόρφωτου ανθρώπου και τη θεοφώτιστη σοφία του κέρδισε επάξια μια θέση στη Βασιλεία των Ουρανών.
Σημαντικές πληροφορίες για τη ζωή του αντλούμε από το βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο» (τόμος Β’), που εκδόθηκε από το Ιερό Ησυχαστήριο Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στη Χαλκιδική. Στο παρακάτω βίντεο εξιστορείται ο βίος και οι νουθεσίες του.
Yιοθεσία
Γεννήθηκε το 1929 στο χωριό Κοκκαλού, κοντά στη λίμνη Βόλβη, έξω από τη Θεσσαλονίκη, και ήταν το έκτο παιδί της οικογένειας. Ο πατέρας του (πέθανε σε ηλικία μόλις 37 χρονών) ξεχώριζε για την αγάπη του προς τον Θεό. Είχε αγοράσει από ένα μετόχι την εικόνα των Αγίων Αναργύρων και την είχε μεταφέρει στην εκκλησία του χωριού. Τα παιδικά χρόνια του Τάσου ήταν πολύ βασανισμένα. Σε ηλικία 2,5 ετών δόθηκε για υιοθεσία σε μια οικογένεια ενός διπλανού χωριού, καθώς όμως έπεφτε συχνά θύμα βάναυσης συμπεριφοράς, οι βιολογικοί γονείς του τον ξαναπήραν κοντά τους. Από 4 χρονών άρχισε να φυλάει πρόβατα, γνώρισε τις κακουχίες και τις υπέμεινε με αξιοθαύμαστη αντοχή, χωρίς να λυγίσει μπροστά στην κούραση ή σε οποιονδήποτε φόβο.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής και στον Εμφύλιο βρέθηκε συχνά αντιμέτωπος με τον θάνατο. Η παρουσία του Θεού όμως ήταν αρκετή για να τον προστατέψει. «Πολλές φορές γλίτωσα από θαύμα […], σφαίρες βούιζαν έξω από το μαντρί, τα πρόβατα όρθια, δεν τα έπιανε ύπνος» αφηγούνταν αργότερα. Οταν έφτασε στην ηλικία των 16 χρονών, αναρωτήθηκε ποιον δρόμο -της αρετής ή της κακίας- θα έπρεπε να πάρει: «Γονάτισα κάτω και ορκίστηκα στον Θεό ν’ ακολουθήσω τον δρόμο της αρετής, γιατί θυμήθηκα τι μας έλεγε ο δάσκαλός μας, ο Γιάννης Μητσαντώνης. Και από τότε αυτή η κατάσταση δεν με αφήνει. Εγώ είχα μεράκι στα πρόβατα και στην προσευχή. Με πιάνει συγκίνηση, θρηνώ και οδύρομαι για το πιστεύω. Γιατί το πιστεύω είναι ένα σχοινί που μας κρατά και προσπαθεί να μας το κόψει ο πειρασμός».
Ενας συγχωριανός του, ο οποίος είχε υπηρετήσει με τον Τάσο στον Στρατό, είχε περιγράψει το εξής περιστατικό: «Δεν έκανε ποτέ φασαρίες. Το Ευαγγέλιο το είχε μέσα του και το τηρούσε, χωρίς να επηρεάζεται από τα σχόλια του κόσμου. Το 1954 παντρεύτηκε τη Βάια και απέκτησε δύο παιδιά, ενώ συνέχισε να παραμένει στο χωριό, εργαζόμενος σκληρά. Επειτα από δέκα χρόνια αποφάσισαν να μετακομίσουν στο χωριό Νέα Μάδυτος, όπου εκεί έζησε έως τον θάνατό του. Καταπιάστηκε με πολλές χειρωνακτικές εργασίες και φρόντιζε πάντα να διατηρεί μια ευγένεια και καλοσύνη σε όλες τις συναλλαγές του. Ποτέ δεν άφησε να φωλιάσει μέσα του το κακό, ευεργετούσε ακόμη και όσους τον εξαπατούσαν ή του φέρονταν άδικα, χωρίς να αναγνωρίζουν τον κόπο της εργασίας του. Συνήθιζε να λέει: “Αν έλθεις σε φασαρίες, τότε χάνεις, γιατί γίνεται αυτό που λέει το Ευαγγέλιο: Το άλας χαλνάει!”»
Τα πιστεύω του
Κάποτε αναγκάστηκε να φύγει από μια δουλειά, επειδή το αφεντικό του έβριζε τα θεία και δεν μπορούσε αυτό να το αντέξει. «Τον εχθρό μας να τον φέρνουμε στο ύψος και εμείς στα πόδια του να παρακαλάμε τον Θεό να τον συγχωρέσει. Τα πιστεύω μας δεν είναι αέρας, θα πει να μη χαλάσεις την καρδιά του άλλου. Οσο πιστεύεις στον Θεό τόσο δεν θέλεις να χαλάσεις την ψυχή του άλλου. Αν σε έλθει φώτιση, να πεις: “Αχ, Θεέ μου!” Θα πονέσεις και θα κλάψεις για το Ευαγγέλιο». Ακουγε συχνά ειρωνικά και προσβλητικά σχόλια από τους συντοπίτες του, αλλά τα προσπερνούσε ήρεμα, χωρίς κανέναν θυμό. «Με λέγαν: “Γιατί δεν γλεντάς, γιατί δεν γυρνάς;” Εγώ, σαν άνθρωπος, πήγαινα σε γιορτές, μα δεν ήξερα άλλα. Και τους λέω μια φορά: “Βρε σεις, είδατε στις εικόνες κάναν Αγιο να γελάει;”» Εξαιτίας των προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε με το σάκχαρο, το 1998 οι γιατροί έκοψαν το αριστερό πόδι του, ενώ έπειτα από έναν χρόνο έχασε και την όραση.
«Ας παραλύσει το σώμα. Μόνο να κάνω τον σταυρό μου. Η προσευχή τα διαλύει όλα»
Τα τελευταία επτά χρόνια της ζωής του τα πέρασε ακινητοποιημένος σ’ ένα μικρό δωμάτιο του σπιτιού του. «Ας παραλύσει το σώμα. Μόνο το δεξί χέρι να έχω για να κάνω τον σταυρό μου» έλεγε στους δικούς του ανθρώπους. Οσοι τον επισκέπτονταν τον άκουγαν έκπληκτοι και με αγαλλίαση να απαγγέλλει αυτός χωρία από την Αγία Γραφή! Τηρούσε απαρεγκλίτως -όντας ασθενής- τη νηστεία και άκουγε τη θεία λειτουργία από το ραδιόφωνο. Η κατάσταση της υγείας του συνεχώς έβαινε προς το χειρότερο.
Τα ξημερώματα της Δευτέρας 30 Αυγούστου 2004 ασπάσθηκε τα χέρια της γυναίκας του και σταύρωσε τα χέρια του. Αμέσως μετά είπε: «Παναγία μου, λύτρωσέ μου!» Και η ψυχή του φτερούγισε προς την αγκαλιά του Θεού. Αν και ταπεινής καταγωγής, ο «κυρ Τάσος» κέρδιζε τον ανυπόκριτο σεβασμό όλων με τις θρησκευτικές γνώσεις του, την πνευματική γαλήνη και την ικανότητα να μεταλαμπαδεύει την πίστη σε λόγο διδαχής. Απευθυνόμενος στους κοντινούς του ανθρώπους, τους συμβούλευε να προσεύχονται όσο πιο συχνά ήταν αυτό δυνατό:
«Οι προσευχές τα πάντα τα λιώνουν και αμέσως προλαβαίνει η καλοσύνη του Θεού. Αν με φερθούν άσχημα, να πέσω στο ήμαρτον. Αν το αφήσω, θα με κάνει ζημιά. Αν ένας με φταίξει, τον παρουσιάζω σε έναν κλοιό προσευχής. Με την προσευχή τα διαλύεις όλα! Ο Χριστός είναι επανάσταση καλοσύνης!» Σε όποια ρήση του και αν σταθείς, δεν έχεις παρά να θαυμάσεις το μεγαλείο της σκέψης του. Σε όλη τη ζωή του υπηρέτησε τον Λόγο του Θεού, ήταν με τον τρόπο του μέρος της ζώσας Εκκλησίας: «Η Εκκλησία είναι Κιβωτός του Νώε. Για τους καλόγερους και το ράσο κάνω ιδιαίτερη προσευχή. Χωρίς Ευαγγέλιο, δεν καταλαβαίνεις τι λέει η Εκκλησία. Θέλω να ζω για να προσφέρω λατρεία με το ήμαρτον στον Θεό…»

Πηγή: Βιβλίο Ασκητές μέσα στον κόσμο (τόμος Β’)
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Καρτερία, υπομονή και Προσευχή!



Όσιος Ισαάκ ο Σύρος
Το νόημα τούτου του κεφαλαίου είναι το να γνωρίσουμε ότι καθ’ όλη τη διάρκεια του εικοσιτετραώρου χρειαζόμαστε τη μετάνοια.
Η έννοια δε τη λέξεως “μετάνοια” όπως μάθαμε από αυτήν την πορεία των πραγμάτων, αυτήν είναι· δέηση εκτενής κάθε ώρα με προσευχή γεμάτη κατάνυξη, που μας φέρνει κοντά στον Θεό για την άφεση των παρελθόντων μας κακών και αίτηση για την προφύλαξη από τα μελλοντικά.
Γι’ αυτό ο Κύριός μας στη προσευχή που μας δίδαξε, μας δυναμώνει στην ασθένειά μας λέγοντας: “Ξυπνείστε και μείνετε άγρυπνοι και προσευχηθείτε για να μην εισέλθετε σε πειρασμό. Και προσευχηθείτε και μην αμελήσετε και να είστε πάντοτε επάγρυπνοι και να προσεύχεσθε. Ζητείτε και θα σας δοθεί, ζητείστε και θα βρείτε. Χτυπάτε και θα σας ανοίγει. Διότι όποιος αιτεί λαμβάνει και όποιος ζητεί βρίσκει και σ’ αυτόν που κτυπά θ’ ανοίγει η θύρα. Μάλιστα δε το λόγο του βεβαίωσε και μας συνέστησε να δείξουμε περισσότερο ζήλο με την παραβολή του φίλου, που επισκέφτηκε τον φίλο του τα μεσάνυκτα και ζήτησε ψωμί λέγοντας: “Αληθινά σας λέω ότι αν δεν του δώσει λόγω της φιλίας του, τουλάχιστον εξ’ αιτίας της αναίδειάς του θα σηκωθεί και θα του δώσει όλα όσα του ζητήσει”.
Τι ανέκφραστο θάρρος! Ο δοτήρας μάς διεγείρει να του ζητήσουμε για να μας δώσει τα θεία του χαρίσματα. Και επειδή γνωρίζει ακόμα ο Κύριος ότι δεν σταματά η διάθεση για παρέκκλιση πριν το θάνατο, ότι υφίσταται ο κίνδυνος της μεταστροφής και μεταπίπτουμε εύκολα από την αρετή στην κακία και ότι αυτή η φύση μας συνεργεί, μας προέτρεψε στη διαρκή δέηση και στον αγώνα…
Γι’ αυτό όχι μόνο για την προσευχή και την προφύλαξή μας πρέπει να αγωνιζόμαστε, αλλά και για την αντιμετώπιση των λεπτών και ακατάληπτων περιστατικών τα οποία πάντοτε μας συμβαίνουν και είναι εκτός της γνωστικής ικανότητας του νου μας και όμως βρισκόμαστε συνεχώς πολλές φορές εντός αυτών χωρίς να το θέλουμε. Παρ’ ότι το φρόνημά μας είναι βέβαιο και ευδοκεί προς το αγαθό, εν τούτοις η σωστική του Κυρίου μας πρόνοια μάς ρίχνει στο χώρο των πειρασμών καθώς ο μακάριος Παύλος μας λέγει:“ίνα μη υπεραίρωμαι τη υπερβολή των αποκαλύψεων, εδόθη μοι σκόλοψ τη σαρκί άγγελος σατάν ίνα με κολαφίζη”.
Λοιπόν Κύριε, γι’ αυτό χαίρομαι στις ασθένειες, στις θλίψεις, στις φυλακές, στα δεσμά, στις ανάγκες… Ο κόσμος αυτός είναι στάδιο και πεδίο αγώνων δρόμου και αυτός ο καιρός είναι καιρός πάλης. Στο χώρο της πάλης και στον καιρό του αγώνα νόμος δεν υφίσταται. Ας έχουμε τούτο στο νου μας, ότι όσο βρισκόμαστε σ’ αυτόν τον κόσμο, περιφέροντας τη σαρκική μας φύση, εάν και εώς την κορυφή των ουρανών υψωθούμε, δεν μπορούμε να φτάσουμε στην αμεριμνία απαλλασσόμενοι από κόπο και μόχθο.

alopsis.gr
https://simeiakairwn.wordpress.com/

"Τελικά τρομάζει η αγάπη;"



Τελικά τις εντολές του Θεού προσπαθούμε να της εφαρμόσουμε επειδή αγαπούμε τον Θεό ή επειδή φοβόμαστε την οργή του και την απώλεια του παραδείσου; Η μήπως επειδή φοβόμαστε τον εαυτό μας, και μέσα από τα «ασκητικά κατορθώματα», ισχυροποιούμε ακόμη περισσότερο το εγώ μας; Αλήθεια αγαπάμε τον Θεό ή τον παράδεισο Του; Δηλαδή τον πατέρα μας αγαπάμε ή την περιουσία του;

Τα λέω αυτά, διότι συχνά ακούω και λαμβάνω το ερώτημα, «πάτερ εάν ο Θεός είναι αγάπη, αποδοχή και έλεος, μήπως τελικά ανοίγει η πόρτα για να αμαρτήσουμε; Μήπως αυτή η αγάπη του Θεού γίνει το άλλοθι της ραθυμίας και αμαρτίας μας;».

Αντιλαμβάνεστε οτι τα παραπάνω ερωτήματα, κρύβουν γενικευμένο άγχος για απόλυτο έλεγχο. Μια δίψα τα πάντα στην ζωή μου να είναι κάτω από τον «δικό» μου έλεγχο. Να τα ορίζω όλα, ακόμη και την σωτηρία μου. Μα στην τήρηση των εντολών του Θεού δεν κινούμαι από φόβο και απειλή, αλλά από έρωτα, πόθο και αγάπη. Τον αναζητώ ως το απόλυτο νόημα της ύπαρξης μου, ως την ολοκλήρωση της βαθιάς ελλείψεως μου, ως απάντηση στην απειλή του θανάτου. Είναι η σωτηρία μου, δηλαδή η ολοκλήρωση μου.

Εάν χρειάζομαι το φόβο και την απειλή της κόλασης για να αγαπήσω τον Χριστό δεν ξέρω τι αξία μπορεί να έχει η αγάπη αυτή. Προσπαθώ με τις ελλειμματικές δυνάμεις μου, να εφαρμόσω τις εντολές του Θεού, όχι γιατί φοβάμαι αλλά γιατί αγαπώ. Όχι γιατί θέλω τον παράδεισο του, αλλά Εκείνον. 

Κι όπως έλεγε ο Άγιος Πορφύριος, "εγώ θέλω τον Χριστό ακόμη και στην κόλαση". Αυτό είναι το υγιές χριστιανικό φρόνημα. Ο παράδεισος και η Βασιλεία Του Θεού, είναι το αποτέλεσμα μιας σχέσης και όχι ενός επιτεύγματός.

Πάντως από την μικρή μου ποιμαντική εμπειρία, εκείνο που πραγματικά αποτελεί άθλο και ασκητικό κατόρθωμα στο χώρο της εκκλησίας, είναι η αποδοχή αρκετών μελλών της, ότι η σωτηρία είναι δωρεά της σχέσης με τον Θεό. Δε το δεχόμαστε.

Θέλουμε να κερδίσουμε τον Θεό και όχι να ηττηθούμε από την αγάπη Του. Το εγώ επαναστατεί ζητώντας ικανοποίηση και δικαίωση, θέλει τον απόλυτο έλεγχο.

Αναφέρει ο Α. Κατσιάρας, «Δύσκολο πράγμα η σχέση με τον Θεό, γιατί βγάζει άχρηστη από την αρχή τη φιλαυτία μας. Η ασκητική της σχέσης συνίσταται σε τούτο το «ασκητικό κατόρθωμα», να δεχτείς ότι μπορεί κάποιος, και εν προκειμένω ο Θεός, να σ αγαπά, όχι επειδή τα κατάφερες, αλλά επειδή Εκείνος έτσι θέλει να σ αγαπά, χωρίς καμία αιτία ή έμπνευση. 

Όπως είναι και πολύ εύκολη η σχέση με τον Θεό, αν αποδεχτείς ότι ο Θεός θέλει και σε αγαπά χωρίς να πρέπει να κάνεις κάτι, πέρα από το να δεχτείς ότι τίποτα δεν μπορείς να κάνεις για να τον εμπνεύσεις και να τον προσελκύσεις, όπως και τίποτα δε μπορείς να κάνεις για να τον αποτρέψεις να σ αγαπά….».
http://inpantanassis.blogspot.com/

Λόγοι Ἁγίου Ἰωάννη τῆς Κλίμακος



Επιφανειακή ηρεμία
Στο σάπιο ξύλο γεννώνται σκουλήκια. Ομοίως και σε ανθρώπους με πραότατη επιφανειακή συμπεριφορά και νοθευμένη ηρεμία και ησυχία προσκολλάται η οργή. Όποιος την απεδίωξε από μέσα του, ευρήκε την άφεσι των αμαρτιών του. Όποιος αντιθέτως προσκολλάται σ’ αυτήν, εστερήθηκε τους οικτιρμούς του Θεού.

Λόγος Θ΄ Περί μνησικακίας

Ας ζητούμε Γέροντες που μας θεραπεύουν
Ας μη ζητούμε Γέροντες προγνωστικούς και προορατικούς, αλλά προ πάντων και οπωσδήποτε ταπεινούς και κατάλληλους για την θεραπεία των ασθενειών μας – πράγματα πού θα φαίνονται και από τον τρόπο της ζωής τους και από τον τόπο και την κατάσταση της ασκήσεώς τους.

Λόγος Δ΄ Περί υπακοής

Αποτέλεσμα κατάκρισης
Ας με ακούσετε, ας με ακούσετε όλοι εσείς οι κακοί κριταί των ξένων αμαρτιών. Εάν είναι αλήθεια, όπως και πράγματι είναι, ότι «έν ώ κρίματι κρίνετε, κριθήσεσθε» (Ματθ. ζ΄ 2), τότε ας είσθε βέβαιοι, ότι για όσα αμαρτήματα κατηγορήσαμε τον πλησίον είτε ψυχικά είτε σωματικά, θα περιπέσωμε σ’ αυτά. Και δεν είναι δυνατόν να γίνη διαφορετικά.

Λόγος Ι΄ Περί καταλαλιάς
http://inpantanassis.blogspot.com/

Όσιος Χαρίτων ο Ομολογητής



Ο Όσιος Χαρίτων ο Ομολογητής καταγόταν από το Ικόνιο και έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Αυρηλιανού (270 - 275 μ.Χ.). Ήταν γνωστός για το χριστιανικό του ήθος, γι αυτό και όταν εξεδώθηκε διάταγμα κατά των Χριστιανών, ήταν από τους πρώτους που συνέλαβε ο Έπαρχος της πόλης. Υπεβλήθη σε φρικτά βασανιστήρια, αλλά ενώ ακόμη βρισκόταν στη φυλακή ο αυτοκράτορας Αυρηλιανός δολοφονήθηκε. Ο Πρόβος που τον διαδέχθηκε στο θρόνο ακύρωσε το διάταγμα κι έτσι ο Χαρίτων αφέθηκε ελεύθερος. Αποφάσισε να καταφύγει στα Ιεροσόλυμα και να ζήσει ως αναχωρητής σε σπηλιές της περιοχής. Η φήμη του διαδόθηκε πολύ γρήγορα και ήρθαν στο πλευρό του πολλοί μαθητευόμενοι. Έτσι έκτισε στη Φαρά μεγάλη Λαύρα. Ποθώντας όμως την ερημία, αναχώρησε και πάλι για τα ενδότερα της ερήμου, όπου στην περιοχή Σουκά, έκτισε νέα Λαύρα. Εκεί παρέδωσε την ψυχή του εν Κυρίω.

Αγιογραφικό ανάγνωσμα



ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ Β´ 21 - 21, Γ´ 1 - 7
21 Οὐκ ἀθετῶ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ· εἰ γὰρ διὰ νόμου δικαιοσύνη, ἄρα Χριστὸς δωρεὰν ἀπέθανεν.1 Ὦ ἀνόητοι Γαλάται, τίς ὑμᾶς ἐβάσκανε τῇ ἀληθείᾳ μὴ πείθεσθαι, οἷς κατ’ ὀφθαλμοὺς Ἰησοῦς Χριστὸς προεγράφη ἐν ὑμῖν ἐσταυρωμένος; 2 τοῦτο μόνον θέλω μαθεῖν ἀφ’ ὑμῶν· ἐξ ἔργων νόμου τὸ Πνεῦμα ἐλάβετε ἢ ἐξ ἀκοῆς πίστεως; 3 οὕτως ἀνόητοί ἐστε; ἐναρξάμενοι Πνεύματι νῦν σαρκὶ ἐπιτελεῖσθε; 4 τοσαῦτα ἐπάθετε εἰκῆ; εἴ γε καὶ εἰκῆ. 5 ὁ οὖν ἐπιχορηγῶν ὑμῖν τὸ Πνεῦμα καὶ ἐνεργῶν δυνάμεις ἐν ὑμῖν, ἐξ ἔργων νόμου ἢ ἐξ ἀκοῆς πίστεως; 6 καθὼς Ἀβραὰμ ἐπίστευσε τῷ Θεῷ, καὶ ἐλογίσθη αὐτῷ εἰς δικαιοσύνην. 7 Γινώσκετε ἄρα ὅτι οἱ ἐκ πίστεως, οὗτοί εἰσιν υἱοὶ Ἀβραάμ.

Νεοελληνική απόδοση:
Ὄχι· δὲν ἀπορρίπτω ὡς ἀνωφελῆ τὴν χάριν, ποὺ μοῦ ἐχάρισεν ὁ Θεός. Ὠρισμένως δὲ θὰ ἀθετήσω τὴν χάριν ταύτην, ἐὰν ἐπανέλθω είς τὸν νόμον. Διότι διὰ νὰ ἐπανέλθω εἰς τὸν νόμον, σημαίνει ὅτι παραδέχομαι, ὅτι ἠμπορῶ νὰ δικαιωθῶ καὶ νὰ σωθῶ διὰ τοῦ νόμου. Ἀλλ’ ἐὰν ἡ δικαίωσις τοῦ ἀνθρώπου ἐπιτυγχάνεται διὰ τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου, ἕπεται ὅτι ὁ Χριστὸς ἀπέθανε χωρὶς λόγον καὶ ἦτο περιττὸς ὁ θάνατός του.1 Ώ ἀνόητοι Γαλάται, ποῖος σᾶς ἐβάσκανε διὰ τὰς προόδους σας εἰς τὴν πίστιν καὶ τὴν ἀρετήν, ὥστε τώρα νὰ μὴ πείθεσθε εἰς τὴν ἀλήθειαν σεῖς, ἐμπρὸς εἰς τὰ μάταα τῶν ὁποίων καθαρὰ καὶ μὲ κάθε ἀκρίβειαν ἐζωγραφήθη διὰ τοῦ κηρύγματος, ποὺ ἐκάμαμεν μεταξύ σας ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἐσταυρωμένος; 2 Καὶ διὰ νὰ σᾶς πείσω, ὅτι μόνον πονηρὰ καὶ διαβολικὴ συνεργία ἔφερε τὴν σημερινὴν ὀπισθοδρομησν σας, δὲν θὰ χρησιμοποιήσω πολλοὺς συλλογισμοὺς καὶ ἀποδείξεις. Τοῦτο μόνον θέλω νὰ μάθω ἀπὸ σᾶς. Τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὰ ἐλάβατε ἀπὸ τὴν τήρησιν τῶν διατάξεων τοῦ νόμου ἢ διὰ μέσου τοῦ κηρύγματος, εἰς τὸ ὁποῖον ἐπιστεύσατε; Ἀναντιρρήτως τὰ ἐλάβατε, διότι ἠκούσατε καὶ ἐπιστεύσατε εἰς τὸ κήρυγμά μας. 3 Εἶσθε λοιπὸν τόσον πολὺ ἀνόητοι; Ἀφοῦ ἐκάματε ἀρχὴν μὲ τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καταλήγετε τώρα εἰς τὴν τήρησιν τῶν διατάξεων τοῦ νόμου, ποῦ ἔχουν νὰ κάμουν μὲ τὴν σάρκα καὶ ὄχι μὲ τὴν ἀναγέννησιν τῆς καρδίας; 4 Τόσας εὐεργεσίας, ποὺ ἐλβατε μὲ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὰς εὐηργετήθητε ἀνωφελῶς καὶ εἰς μάτην; Καὶ εἴθε νὰ ἦσαν μόνον εἰς μάτην, ὄχι δὲ καὶ πρὸς ζημίαν καὶ πνευματικὴν κατάκρισίν σας. 5 Ὁ Θεὸς λοιπόν, ὁ ὁποῖος σᾶς χορηγεῖ πλουσίως τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἐνεργεῖ μεταξύ σας ἔργα ὑπερφυσικῆς δυνάμεως, σᾶς χορηγεῖ καὶ ἐνεργεῖ ταῦτα λόγῳ τοῦ ὅτι ἐτηρήσατε τὸν νόμον ἢ διότι ἐπιστεύσατε εις τὸ κήρυγμα; Βεβαίως διότι ἐπιστεύσατε. 6 Καθὼς καὶ ὁ Ἀβραὰμ ἐπίστευσεν εἰς τὸν Θεὸν καὶ ἐλογαριάσθη εἰς αὐτὸν ἡ πίστις αὐτὴ ἔτσι, ὥστε ὁ Θεὸς νὰ τὸν δικαιώσῃ. 7 Συνεπῶς μάθετε καὶ γνωρίζετε, ὅτι ὄχι ἐκεῖνοι ποῦ τηροῦν τὸν νόμον, ἀλλ’ ὅσοι κυριαρχοῦνται ἀπὸ τὴν πίστιν, αὐτοὶ εἶναι τέκνα τοῦ Ἀβραάμ.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ



Όπως η γη που δεν καλλιεργείται, μεταβάλλεται σε χέρση και γεμίζει από αγριόκλαδα, έτσι και στην ψυχή που δεν απολαμβάνει πνευματική διδασκαλία, φυτρώνουν αγκάθια και τριβόλια. Όπως τα σώματα που δεν καθαρίζονται στο λουτρό, είναι γεμάτα από ρύπο και ακαθαρσία, έτσι και η ψυχή που δεν απολαμβάνει πνευματική διδασκαλία, έχει πάνω της πολλές κηλίδες από τα αμαρτήματά της.

 (ΙερόςΧρυσόστομος)

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2021

Ποτέ σας και σε καμμία δύσκολη περίσταση, να μην απελπιστείτε



Θα δώσετε την εμπιστοσύνη σας στον Θεό. Θα προσευχηθείτε και θα Του ζητήσετε τη δύναμη. Το τι θα κάνει και πως, αυτό είναι δικό Του θέμα…
Και πως ο Θεός επεμβαίνει, εκεί που δεν περιμένεις!…
Εκεί που κλείνουν όλα επί κακώ και όλοι σου λένε, «δεν γίνεται τίποτα», τσακ ανοίγει μια πορτούλα, του Θεού πορτούλα όμως..!
Γι’ αυτό ποτέ σας να μην απελπίζεστε! Όχι το τι λένε οι ιατροί, όχι το τι λένε οι επιστήμονες, όχι το τι λένε οι σεισμολόγοι, οι γεωλόγοι, ξέρω γω ποιοί το λένε…
Ο Θεός το είπε;

*Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας (1916 – 1982)*
https://www.askitikon.eu/

Ο Χριστιανός είναι αθλητής στο στάδιο του παρόντος βίου και στο τέρμα του δρόμου υπάρχει έπαθλο η αιώνια ζωή..



Πού βρίσκεται η αληθινή ζωή; Πουθενά αλλού παρά στο Θεό. Γι’ αυτό η τελευταία όψη της ενότητας είναι η μεταξύ ανθρώπου και Θεού, η οποία γίνεται όταν ο άνθρωπος κατορθώσει «Θεού επιτυχείν».
Αυτή είναι μία έκφραση- σύνθημα στις επιστολές του Αγίου Ιγνατίου: «Θεού επιτύχειν» , «να συναντήσω το Θεό». Η πολύμορφη στο κόσμο ενέργεια του Θεού αποτελεί τον ένα μόνο παράγοντα της σωτηρίας και ζωοποιήσεως του ανθρωπίνου γένους· ο άλλος παράγοντας είναι η προσπάθεια του ιδίου του ανθρώπου.
Η άποψη αυτή είναι η μόνη που μπορεί να συμβιβασθεί με την παρουσία ελεύθερης βούλησης στον άνθρωπο. Η βασιλεία του Θεού βιάζεται αλλά δεν εκβιάζει αυτή τους ανθρώπους.
Ο Θεός προτείνει το δώρο του, αλλ’ οφείλει και ο άνθρωπος να απλώσει το χέρι του για να το πάρει. Εάν ούτε αυτό κάνει, τότε δεν υπάρχει αποτέλεσμα. Χέρι είναι η πρόθυμη ανταπόκριση στο θείο θέλημα. «Όταν θέλετε να αποκτήσετε ευτυχία, ο Θεός είναι έτοιμος να σας τη δώσει».
Αυτό είναι και εύκολο και δύσκολο. Και ο ίδιος ο Άγιος Ιγνάτιος αντιλαμβανόταν ότι δυσκολευόταν· εύρισκε δύσκολο το να συναντήσει το Θεό «εμοί δε δύσκολον Θεού επιτυχείν», έλεγε. Αλλά εάν κανείς αγωνισθεί με ζήλο, γίνεται εύκολο.
Ο αγώνας έγκειται κυρίως στη μεταστροφή της ανθρώπινης βούλησης από την προσήλωση στο εγώ και τα περί το εγώ προς τη θεία πραγματικότητα· σε αυτή δε την προσπάθεια εμφανίζονται πολλά εμπόδια που σκιάζουν αυτή την πραγματικότητα.
Ο Χριστιανός είναι αθλητής στο στάδιο του παρόντος βίου και στο τέρμα του δρόμου υπάρχει έπαθλο η αιώνια ζωή.
Αρχικό βήμα στην προσπάθεια αυτή είναι η πίστη στο Θεό και τον Ιησού Χριστό και στην αξία των αποτελεσμάτων της θείας οικονομίας. Αλλ’ αυτή αποτελεί μόνον την αρχή· «αρχή μεν πίστις, τέλος δε αγάπη».
Έπειτα ανοίγεται το πραγματικό στάδιο της χριστιανικής ζωής που χαρακτηρίζεται από τον αγώνα για ηθική συμμόρφωση προς το Θεό, την οποία ο Άγιος Ιγνάτιος ονομάζει «ομοήθεια Θεού», δηλαδή μίμηση του χαρακτήρα του Χριστού.
Ο πιστός πρέπει να μαθητεύσει, να γίνει μαθητής του Χριστού και να λάβει τον χαρακτήρα του.
Το δε βασικό στοιχείο της μαθητεύσεως είναι η μίμηση του πάθους του Χριστού, η οποία είναι η τελική φάση της απαρνήσεως του κόσμου. Και απάρνηση του κόσμου δεν είναι τίποτε άλλο από την αγάπη.
Γιατί αυτά που ονομάζει ο Άγιος Ιγνάτιος -και ο Χριστιανισμός- αγάπη είναι κάτι ξένο προς εκείνο που εννοούμε σήμερα με την κοινή σημασία της λέξεως.
Η πραγματική αγάπη σημαίνει απάρνηση του εαυτού μας και προσήλωση σε κάτι άλλο· και αυτό το άλλο δεν μπορεί παρά να είναι ευγενές και αγνό, εφ’ όσον η επιδίωξή του συνδυάζεται με απόρριψη της φιλαυτίας και του εγωισμού.
Αυτό έκανε και ο Θεός, αλλ’ από εντελώς διαφορετική σκοπιά· δεν απαρνήθηκε τον εαυτόν του, αλλ’ «εκένωσεν εαυ­τόν», άδειασε τον εαυτόν του από το θείο μεγαλείο, όπως θα έλεγε ο Παύλος, για να επιδοθεί στη σωτηρία του ανθρώπινου γένους που είναι έργο θείας αγάπης.
Έφθασε όμως και στην απάρνηση ο Θεός. Γενόμενος άνθρωπος, αρνήθηκε και κατανίκησε το κόσμο. Πρέπει λοιπόν και κάθε μαθητής του να κάνει το ίδιο.
Μερική απάρνηση είναι η απόρριψη του κοσμικού φρονήματος· πλήρης απάρνηση είναι ο πόθος του μαρτυρίου. Ο πόθος αυτός, που συνείχε τον Άγιο Ιγνάτιο κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του προς τη Ρώμη, εκφράζεται κατά τρόπο μεγαλειώδη στις σελίδες της Προς Ρωμαίους επιστολής.
Αναζητεί το μαρτύριο με ακατανίκητη ορμή και περιγράφει τις λεπτομέρειες των παθημάτων που πρόκειται να υποστεί με απερίγραπτη αγαλλίαση. Ούτε φωτιά ούτε σταυρός ούτε λιανισμοί ολοκλήρου του σώματος τον τρόμαζαν.
Ο «έρως του» έλεγε, δηλαδή ο Χριστός, έχει σταυρωθεί· μέσα του λοιπόν δεν υπάρχει πόθος για τα υλικά πράγματα, αλλά μόνο για το Χριστό. Ο πόθος του μαρτυρίου συνδέεται με τον πόθο της ενώσεως με το Χριστό. Το πάθος ενώνει τον πιστό με το σταυρό και τον αποθανόντα πάνω στο σταυρό.
Όταν κανείς κατέχεται από τον πόθον αυτό, ζει έντονα την παρουσία του Θεού, γίνεται χριστοφόρος και θεοφόρος, έστω και αν δεν υποστεί το μαρτύριο. Η ένωση εκφράζεται πολύ συχνά με τους όρους της κοινωνίας στη θεία ευχαριστία.
«Άρτον Θεού θέλω, ο έστι σαρξ Ιησού Χριστού… και πόμα Θεού θέλω, το αίμα αυτού, ο έστιν αγάπη άφθαρτος».
Εκφράζεται δε επίσης και με την εντολή για ολοκληρωτική προσήλωση της σκέψεως στο Θεό.
«Μία προσευχή, μία δέησις, εις νους, μία έλπίς, εν τη αγάπη, εν τη χαρά τη αμώμω».
Παρατηρείται κάποια απελευθέρωση με το θάνατο, αλλά αυτή δεν συνίσταται στην απαλλαγή του πνεύματος από το σώμα· η σάρκα διαποτίζεται από το πνεύμα και είναι ιερή.
Η απελευθέρωση συνίσταται στην πλήρη και οριστική διακοπή του δεσμού με τον κόσμο της φθοράς· κάθε τι από τον κόσμο αυτό που ξεφεύγει από την επιρροή της φθοράς μπορεί να ενταχθεί στα πλαίσια του κόσμου του πνεύματος και να μετάσχει στην αληθινή ζωή.
Η αληθινή ζωή είναι μία εμπειρία και μία πραγματικότητα που ανήκουν και στο παρόν και στο επέκτεινα. Το κύριο δε στοιχείο της είναι η απόλαυση της θείας παρουσίας.
Γέφυρα μεταξύ της εδώ και της μελλούσης απολαύσεως της θείας παρουσίας αποτελεί η ελπίδα, με την οποία φωτίζουν από τώρα τη ψυχή οι ανταύγειες της μέλλουσας δόξας, στην αθανασία και την αφθαρσία.
Ο Άγιος Ιγνάτιος, λό­γω των ειδικών συνθηκών που βρισκόταν τις τελευταίες ημέρες της ζωής του, είχε φτάσει σε τέτοια τελειότητα, ώστε μπορούσε να σκέφτεται τα επουράνια. Πίστευε όμως ότι μόνο στο «επέκεινα»
βιώνεται κατά τέλειο τρόπο η πραγματική ζωή, εκεί όπου ο πιστός γίνεται πραγματικός άνθρωπος· «εκεί παραγενόμενος, άνθρωπος έσομαι».
Κατά τον μέλλοντα χρόνο η ελπίδα θα μεταβληθεί σε ένδοξη πραγματικότητα, τότε όταν ο πιστός συναντήσει το Θεό «πρόσωπον προς πρόσωπον», ή κατά την προσφιλή φράση του Αγίου Ιγνατίου, «όταν Θεού επι­τύχη».
Τότε πλέον θα αποδοθεί πλήρως στο Θεό, θα γίνει άνθρωπος του Θεού και θ’ αποκτήσει σε πληρότητα τη δόξα, για την οποία έχει προορισθεί.
Η συνάντηση του θείου και του ανθρώπινου παράγοντα αναδεικνύει τον πιστό σε νέα προσωπικότητα με νέες σκέψεις, νέα θέληση, νέα αισθήματα και νέα θρησκευτική εμπειρία. Αυτή δε η προσωπικότητα θα ολοκληρωθεί και τελειωθεί στο μέλλοντα χρόνο με την ένωση με το Θεό.

(Π. Κ. Χρήστου, «Ιγνάτιος Αντιοχείας»,-απόσπασμα σε νεοελληνική απόδοση. Εκδ. Πατριαρχικόν Ίδρυμα Πατερικών Μελετών)
https://www.askitikon.eu/