Τρίτη 30 Ιουνίου 2020

Κυριακή Γ΄ Ματθαίου στη Μονή Επανωσήφη (Φώτο)












Όταν σε αδικήσει κάποιος...


Όταν σε αδικήσει κάποιος, σκέψου την κόλαση την οποία θα υποστεί και τότε όχι μόνο δεν θα οργιστείς μαζί του, αλλά και θα δακρύσεις. Διότι δεν οργίζεται κανείς εναντίον εκείνου, που κατέχεται από πυρετό ή έχει κάποια φλεγμονή, αλλά όλους αυτούς τους συμπονεί. Εάν θέλεις να υπερασπίσεις τον εαυτόν σου, σιώπα και πλήγωσες τον εχθρό σου θανάσιμα. Αν όμως, επειδή θίχτηκες, ανταποδώσεις τις βρισιές (και αδικίες), τότε αναγκάζεις όσους σε ακούν, να θεωρούν ως αληθινά τα λεγόμενα εις βάρος σου. 

~ Ιερός Χρυσόστομος ~

Αγιογραφικό ανάγνωσμα


Πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα 10:11-21; 11:1-2
Ἀδελφοί, λέγει ἡ γραφή· «Πᾶς ὁ πιστεύων ἐπί τῷ Θεῷ οὐ καταισχυνθήσεται». Οὐ γὰρ ἔστι διαστολὴ ᾿Ιουδαίου τε καὶ ῞Ελληνος· ὁ γὰρ αὐτὸς Κύριος πάντων, πλουτῶν εἰς πάντας τοὺς ἐπικαλουμένους αὐτόν· «Πᾶς γὰρ ὃς ἂν ἐπικαλέσηται τὸ ὄνομα Κυρίου σωθήσεται». Πῶς οὖν ἐπικαλέσονται εἰς ὃν οὐκ ἐπίστευσαν; Πῶς δὲ πιστεύσουσιν οὗ οὐκ ἤκουσαν; Πῶς δὲ ἀκούσουσι χωρὶς κηρύσσοντος; Πῶς δὲ κηρύξουσιν ἐὰν μὴ ἀποσταλῶσι; Καθὼς γέγραπται· «Ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες τῶν εὐαγγελιζομένων εἰρήνην, τῶν εὐαγγελιζομένων τὰ ἀγαθά!». ᾿Αλλ᾿ οὐ πάντες ὑπήκουσαν τῷ εὐαγγελίῳ· ῾Ησαΐας γὰρ λέγει· «Κύριε, τίς ἐπίστευσε τῇ ἀκοῇ ἡμῶν;». Ἄρα ἡ πίστις ἐξ ἀκοῆς, ἡ δὲ ἀκοὴ διὰ ρήματος Θεοῦ. Ἀλλὰ λέγω μὴ οὐκ ἤκουσαν; Μενοῦνγε «εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν, καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ῥήματα αὐτῶν». Ἀλλὰ λέγω, μὴ οὐκ ἔγνω, ᾿Ισραήλ; Πρῶτος Μωϋσῆς λέγει· «Ἐγὼ παραζηλώσω ὑμᾶς ἐπ᾿ οὐκ ἔθνει, ἐπὶ ἔθνει ἀσυνέτῳ παροργιῶ ὑμᾶς». ῾Ησαΐας δὲ ἀποτολμᾷ καὶ λέγει· «Εὑρέθην τοῖς ἐμὲ μὴ ζητοῦσιν, ἐμφανὴς ἐγενόμην τοῖς ἐμὲ μὴ ἐπερωτῶσι». Πρὸς δὲ τὸν ᾿Ισραὴλ λέγει· «Ὅλην τὴν ἡμέραν ἐξεπέτασα τὰς χεῖράς μου πρὸς λαὸν ἀπειθοῦντα καὶ ἀντιλέγοντα». Λέγω οὖν, μὴ ἀπώσατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ; Μὴ γένοιτο· καὶ γὰρ ἐγὼ ᾿Ισραηλίτης εἰμί, ἐκ σπέρματος ᾿Αβραάμ, φυλῆς Βενιαμίν. Οὐκ ἀπώσατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ ὃν προέγνω.

Νεοελληνική απόδοση:
 Διότι λέγει ἡ γραφή, Καθένας ποὺ πιστεύει εἰς αὐτὸν δὲν θὰ ντροπιασθῇ. Δὲν ὑπάρχει δηλαδὴ διάκρισις μεταξὺ Ἰουδαίου καὶ Ἕλληνος, διότι ὁ ἴδιος εἶναι Κύριος ὅλων, πλούσιος εἰς ὅλους ποὺ τὸν ἐπικαλοῦνται. Διότι καθένας ποὺ θὰ ἐπικαλεσθῇ τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου θὰ σωθῇ. Πῶς λοιπὸν θὰ ἐπικαλεσθοῦν ἐκεῖνον, εἰς τὸν ὁποῖον δὲν ἐπίστεψαν; Καὶ πῶς θὰ πιστέψουν εἰς ἐκεῖνον διὰ τὸν ὁποῖον δὲν ἄκουσαν; Καὶ πῶς θὰ ἀκούσουν χωρὶς νὰ κηρύττῃ κάποιος; Καὶ πῶς θὰ κηρύξουν ἐὰν δὲν ἀποσταλοῦν; Καθὼς εἶναι γραμμένον, Πόσον ὡραῖοι εἶναι οἱ πόδες ἐκείνων ποὺ κηρύττουν τὸ χαρμόσυνον ἄγγελμα. Ἀλλὰ δὲν ὑπήκουσαν ὅλοι εἰς τὸ εὐαγγέλιον. Ὁ Ἡσαΐας λέγει, Κύριε, ποιός ἐπίστεψε εἰς τὸ κήρυγμά μας; Ἑπομένως ἡ πίστις ἔρχεται ἀπὸ τὴν ἀκοὴν τοῦ κηρύγματος, καὶ τὸ κήρυγμα εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ἀλλ’ ἐρωτῶ, μήπως δὲν ἄκουσαν; Βεβαίως ἄκουσαν: Ἡ φωνή τους διεδόθη εἰς ὅλην τὴν γῆν καὶ τὰ λόγια τους εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης. Πάλιν ἐρωτῶ, μήπως ὁ Ἰσραὴλ δὲν ἐγνώρισε; Πρῶτος ὁ Μωϋσῆς λέγει: Ἐγὼ θὰ κεντήσω τὴν ζηλοτυπίαν σας μὲ ἔθνος ποὺ δὲν εἶναι ἔθνος καὶ θὰ σᾶς ἐξοργίσω μὲ ἔθνος ἀνόητον. Ὁ Ἡσαΐας μάλιστα τολμᾶ νὰ λέγει: Εὑρέθηκα ἀπὸ ἐκείνους ποὺ δὲν μ’ ἐζητοῦσαν, ἐφανερώθηκα εἰς ἐκείνους ποὺ δὲν ἐρωτοῦσαν γιὰ μένα. Εἰς δὲ τοὺς Ἰσραηλίτας λέγει: Ὅλην τὴν ἡμέραν ἅπλωσα τὰ χέρια μου πρὸς λαὸν ποὺ εἶναι ἀπειθὴς καὶ ἀντιλέγει. Ἐρωτῶ λοιπόν: Μήπως ἀπέρριψε ὁ Θεὸς τὸν λαόν του; Μὴ γένοιτο, διότι καὶ ἐγὼ εἶμαι Ἰσραηλίτης, ἀπὸ τοὺς ἀπογόνους τοῦ Ἀβραάμ, ἀπὸ τὴν φυλὴν τοῦ Βενιαμίν. Δὲν ἀπέρριψε ὁ Θεὸς τὸν λαόν του, τὸν ὁποῖον προεγνώρισε. Δὲν ξέρετε τί λέγει ἡ γραφὴ διὰ τὸν Ἠλίαν, πῶς ἀποτείνεται εἰς τὸν Θεὸν κατὰ τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ:

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ


40 Σταχυολογήματα από τη διδασκαλία του Αγ.Σεραφείμ του Σαρώφ

1 Όπου ευρίσκεται ο Θεός, εκεί δεν υπάρχει κακό. Όλα όσα απορρέουν από τον Θεόν, έχουν μέσα τους την ειρήνη και οδηγούν τον άνθρωπο προς την αυτοκατάκριση και ταπείνωση.
2«Η πίστις χωρίς των έργων νεκρά εστί» (Ιακώ­βου 6, 26). Η πραγματική πίστις δεν είναι δυνατόν να υπάρξει χωρίς τα έργα. Όποιος πραγματικά πι­στεύει, εκείνος οπωσδήποτε θα πράττει και καλά έργα.
3 Εάν ο άνθρωπος από αγάπη προς τον Θεόν και χάριν της ενάρετου Ζωής δεν έχει περιττή μέριμνα για τον εαυτό του, πιστεύοντας ότι γι’ αυτόν φροντί­ζει ο Θεός, αυτή του η εμπιστοσύνη στην Πρόνοια του Θεού είναι και πραγματική και συνετή.
4 Όποιος πραγματικά αγαπά τον Θεόν, θεωρεί τον εαυτό του ταξιδιώτη και ξένο στη γη αυτή. Στην επιδίωξή του να ενωθεί με τον Θεόν, με το νου και την καρδιά του διαρκώς ατενίζει μόνον Αυτόν.
5 Ο άνθρωπος που θα αποφασίσει να ζήσει την εσωτερική ζωή, πρώτα απ’ όλα πρέπει να έχει τον φόβο του Θεού που είναι και η αρχή της σοφίας.
6 Ο νους του προσεκτικού ανθρώπου ομοιάζει με άγρυπνο φύλακα και φρουρό της εσωτερικής Ιερου­σαλήμ. Από το ύψος της πνευματικής ζωής βλέπει με το καθαρό του μάτι τα πέριξ και τις εντός της ψυχής του ενάντιες δυνάμεις, σύμφωνα με τα λόγια του Ψαλμωδού: «Και εν τοις εχθροίς μου επείδεν ο οφθαλμός μου» (Ψαλμ. νγ’, 9).
7 Ο άνθρωπος με την σάρκα του ομοιάζει με αναμ­μένο κερί. Το κερί είναι προορισμένο να λιώσει και ο άνθρωπος να πεθάνει. Η ψυχή του όμως είναι αθά­νατη, γι’ αυτό και η μέριμνά μας πρέπει να στρέφεται περισσότερο για την ψυχή παρά για το σώμα: «Τι γάρ ωφελείται άνθρωπος, εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή; ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού» (Ματθ. ιστ’, 26).
8 Εάν επιτρέψει ο Κύριος να δοκιμάσει ο άνθρωπος ασθένειες, τότε Εκείνος θα του δώσει και την δύναμη της υπομονής.
9 Πρέπει να συνηθίσεις τον νου σου να κολυμβά στον νόμο του Κυρίου, κάτω από την καθοδήγηση του Οποίου να προσαρμόζεις και την ζωήν σου.
10 Η ειρήνη της ψυχής αποκτάται διά των θλίψεων. Η Γραφή λέγει: «Διήλθομεν διά πυρός και ύδατος και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν» (Ψαλμ. ξε’, 12).
11 Τίποτε δεν συμβάλλει τόσο στην απόκτηση της εσωτερικής ειρήνης, όσο η σιωπή και η συζήτησις με τον εαυτόν μας μάλλον, παρά με τους άλλους.
12 Μπορείς, βλέποντας τον ήλιο με τους φυσικούς οφθαλμούς, να μη χαίρεσαι; Μα πόσο μεγαλύτερη χαρά θα νοιώθεις, όταν ο νους σου βλέπει με τους εσωτερικούς οφθαλμούς τον Ήλιο της δικαιοσύνης, τον Χριστόν;
13 Για να διατηρήσεις την ψυχική ειρήνη πρέπει να διώχνεις από κοντά σου την αθυμία, να προσπαθείς να έχεις το πνεύμα της χαράς, να αποφεύγεις την κατάκριση των άλλων και να συγκαταβαίνεις στις αδυναμίες του αδελφού σου.
14 Ο Κύριος φροντίζει για την σωτηρία μας. Ο ανθρωποκτόνος όμως διάβολος προσπαθεί να μας οδηγήσει στην απελπισία.
15 Κατά το τριακοστό πέμπτο έτος της ηλικίας, δηλα­δή στο ήμισυ της επιγείου ζωής, συμβαίνει να κάνει ο άνθρωπος μεγάλο αγώνα για την διατήρηση του εαυτού του. Πολλοί σ’ αυτή την ηλικία δεν παραμένουν στην αρετή, ξεφεύγουν, και ακολουθούν τον δρόμον των επιθυμιών τους.
16 Όποιος θέλει να σωθεί πρέπει να έχει την καρδιά του σε κατάσταση μετανοίας και συντριβής: «Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει» (Ψαλμ. ν’, 19).
17 Όταν ο άνθρωπος προσπαθεί να έχει καρδιά τα­πεινή και λογισμό ειρηνικό, τότε όλες οι σκευωρίες του εχθρού μένουν ανενέργητες. Διότι όπου υπάρχει η ειρήνη των λογισμών, εκεί αναπαύεται ο Ίδιος ο Θεός: «Εν ειρήνη ο τόπος Αυτού» (Ψαλμ. οε’, 3).
18 Η απελπισία είναι η μεγαλύτερη χαρά του διαβόλου. Είναι αμαρτία θανάσιμη.
19 Η θλίψις είναι το σκουλήκι της καρδιάς, που κατατρώγει την μητέρα που το γέννησε.
20 Όταν ο άνθρωπος δεχθεί κάτι το θεϊκό μέσα του, η καρδιά του χαίρεται. Όταν αντιθέτως δεχθεί κάτι το διαβολικό τότε συγχύζεται και ταράζεται.

21 Όποιος υποφέρει την ασθένεια του με υπομονή και ευγνωμοσύνη προς τον Θεό, στεφανώνεται σαν μάρτυς και αγωνιστής.
22 Πρέπει να προσπαθούμε να είμεθα ελεύθεροι από τους ακάθαρτους λογισμούς, ιδιαιτέρως όταν προσευχόμεθα προς τον Θεό. Διότι δεν είναι δυνατόν να συνυπάρχουν η δυσοσμία με την ευωδία.
23 Εάν εμείς δεν συμφωνούμε με τους κακούς λογι­σμούς, που προέρχονται από τον διάβολον, κάνουμε πολύ καλά. Διότι το ακάθαρτο πνεύμα μόνον στους εμπαθείς ανθρώπους ασκεί αποτελεσματικά την επίδρασή του. Ενώ τους απαθείς προσπαθεί να τους επηρεάσει από μακριά.
24 Ο νέος άνθρωπος είναι αδύνατο να μην ταράσσε­ται από σαρκικούς λογισμούς. Πρέπει γι’ αυτό να προσεύχεται επίμονα στον Θεό, για να σβήσει εγκαί­ρως την σπίθα των αισχρών επιθυμιών μόλις εμφανισθεί. Τότε δεν θα δυναμώσει ποτέ η φλόγα.
25 Πρέπει πάντοτε να υπομένουμε όλα χάριν του Θεού, ευχαρίστως. Η ζωή μας είναι μια στιγμή συγ­κριτικά με την αιωνιότητα, και γι’ αυτό: «Ουκ άξια, κατά τον Απόστολον, τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς» (Ρωμ. η’, 18).
26 Ας αγαπήσουμε την ταπεινοφροσύνη για να δού­με την δόξα του Θεού, διότι όπου στάζει η ταπεινο­φροσύνη εκεί αναβλύζει η δόξα του Θεού.
27 Χωρίς το φως όλα είναι σκοτεινά και χωρίς την ταπεινοφροσύνη τίποτε δεν υπάρχει μέσα στον άν­θρωπο, παρά μόνο ένα σκοτάδι.
28 Όπως το κερί αν δεν θερμανθεί και μαλακώσει, δεν μπορεί να δεχθεί επάνω του την σφραγίδα, έτσι και η ψυχή, χωρίς να δοκιμασθεί με τους κόπους και τις ασθένειες δεν μπορεί να λάβει επάνω της την σφραγίδα της αρετής.
29 Στους πλησίον μας πρέπει να φερόμεθα με λεπτότητα, χωρίς ούτε με το βλέμμα μας να τους προσβάλλουμε.
30 Το πνεύμα του συγχυσμένου και θλιμμένου άνθρω­που φρόντισε να το ενθαρρύνεις με λόγια αγάπης.
31 Για την αδικία που σου προξενούν οι άλλοι, όποια κι’ αν είναι αυτή, δεν πρέπει να εκδικείσαι, αλλά αντίθετα να συγχωρείς από τα βάθη της καρδιάς σου εκείνον που σε αδίκησε.
32 Δεν πρέπει να τρέφεις στην καρδιά σου μίσος και αντιπάθεια κατά του πλησίον, που σε εχθρεύεται. Αλλά να τον αγαπάς και να του κάνεις όσο μπορείς καλό, ακολουθώντας την εντολή του Χριστού: «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υ­μάς» (Ματθ. ε’, 44).
33 Η θύρα της μετανοίας είναι για όλους ανοικτή και είναι άγνωστο ποιος θα πρωτομπεί σ’ αυτή, εσύ που κατακρίνεις τον άλλον ή αυτός που κατακρίνε­ται από σένα.
34 Κατάκρινε πάντοτε τον εαυτόν σου και θα παύσεις να κατακρίνεις τους άλλους.
35 Μπορείς να κατακρίνεις μια πράξη κακή, ποτέ όμως εκείνον που την έπραξε.
36 Όταν εγκαταλειφθεί ο άνθρωπος από τον Θεό, τότε ο διάβολος είναι έτοιμος να τον αφανίσει, όπως αφανίζει η μυλόπετρα το σπόρο του σταριού.
37 Η περιττή μέριμνα για τα βιοτικά πράγματα είναι γνώρισμα άνθρωπου άπιστου και μικρόψυχου. Και είναι συμφορά εάν εμείς φροντίζοντας οι ίδιοι για τον εαυτό μας δεν στηριζόμαστε στον Θεό, που προνοεί για μας!
38 Είναι καλύτερο για μας να περιφρονούμε όσα δεν είναι δικά μας, δηλαδή τα πρόσκαιρα και τα παροδικά, και να ζητούμε τα δικά μας, δηλαδή τα άφθαρτα και τα αιώνια.
39 Δεν πρέπει να κλονιζόμαστε στην πνευματική ζωή από καμιά εχθρική δύναμη. Αντίθετα να στηριζόμαστε στα λόγια του Θεού: «Τον δε φόβον αυτών ου μη φοβηθώμεν, ουδ’ ου μη ταραχθώμεν, ότι μεθ’ ημών ο Θεός. Κύριον τον Θεόν ημών αυτόν αγιάσωμεν και Αυτός έσται ημίν φόβος» (πρβλ. Ήσ. η’, 12-13).
40 Όποιος ενίκησε τα πάθη αυτός ενίκησε και την θλίψη. Όποιος νικιέται από τα πάθη δεν θα αποφύγει τα δεσμά της θλίψεως. Όπως ο άρρωστος φαίνεται από το χρώμα του προσώπου του, έτσι ο εμπαθής από την κατάθλιψη.

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2020

Η ευγνωμοσύνη στο γάμο


Αυτό που ενώνει περισσότερο τον άνδρα με την γυναίκα μέσα σε ένα γάμο, είναι η ευγνωμοσύνη. Ο ένας αγαπάει τον άλλον γι' αυτό που του χαρίζει. Η γυναίκα δίνει στον άνδρα την εμπιστοσύνη, την αφοσίωση, την υπακοή. Ο άνδρας δίνει στην γυναίκα την σιγουριά, ότι μπορεί να την προστατέψει. Η γυναίκα είναι η αρχόντισσα του σπιτιού, αλλά και η μεγάλη υπηρέτρια. Ο άνδρας είναι ο κυβερνήτης του σπιτιού, αλλά και ο χαμάλης. 

(Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)

Αγιογραφικό ανάγνωσμα


Πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα 9:18-33
Ἀδελφοί, ὃν θέλει ὁ Θεός ἐλεεῖ, ὃν δὲ θέλει σκληρύνει. ᾿Ερεῖς οὖν μοι· Τί ἔτι μέμφεται; Τῷ γὰρ βουλήματι αὐτοῦ τίς ἀνθέστηκε; 9Μενοῦνγε, ὦ ἄνθρωπε, σὺ τίς εἶ ὁ ἀνταποκρινόμενος τῷ Θεῷ; Μὴ ἐρεῖ τὸ πλάσμα τῷ πλάσαντι, Τί με ἐποίησας οὕτως; Ἤ οὐκ ἔχει ἐξουσίαν ὁ κεραμεὺς τοῦ πηλοῦ, ἐκ τοῦ αὐτοῦ φυράματος ποιῆσαι ὃ μὲν εἰς τιμὴν σκεῦος, ὃ δὲ εἰς ἀτιμίαν; Εἰ δὲ θέλων ὁ Θεὸς ἐνδείξασθαι τὴν ὀργὴν καὶ γνωρίσαι τὸ δυνατὸν αὐτοῦ ἤνεγκεν ἐν πολλῇ μακροθυμίᾳ σκεύη ὀργῆς κατηρτισμένα εἰς ἀπώλειαν; Καὶ ἵνα γνωρίσῃ τὸν πλοῦτον τῆς δόξης αὐτοῦ ἐπὶ σκεύη ἐλέους - ἃ προητοίμασεν εἰς δόξαν; Οὓς καὶ ἐκάλεσεν ἡμᾶς οὐ μόνον ἐξ ᾿Ιουδαίων, ἀλλὰ καὶ ἐξ ἐθνῶν, ὡς καὶ ἐν τῷ ῾Ωσηὲ λέγει· «Καλέσω τὸν οὐ λαόν μου λαόν μου, καὶ τὴν οὐκ ἠγαπημένην ἠγαπημένην· καὶ ἔσται ἐν τῷ τόπῳ οὗ ἐρρέθη αὐτοῖς, οὐ λαός μου ὑμεῖς, ἐκεῖ κληθήσονται υἱοὶ Θεοῦ ζῶντος». ῾Ησαΐας δὲ κράζει ὑπὲρ τοῦ ᾿Ισραήλ· «Ἐὰν ᾖ ὁ ἀριθμὸς τῶν υἱῶν ᾿Ισραὴλ ὡς ἡ ἄμμος τῆς θαλάσσης, τὸ κατάλειμμα σωθήσεται· λόγον γὰρ συντελῶν καὶ συντέμνων ἐν δικαιοσύνῃ, ὅτι λόγον συντετμημένον ποιήσει Κύριος ἐπὶ τῆς γῆς». Καὶ καθὼς προείρηκεν ῾Ησαΐας, «Εἰ μὴ Κύριος Σαβαὼθ ἐγκατέλιπεν ἡμῖν σπέρμα, ὡς Σόδομα ἂν ἐγενήθημεν καὶ ὡς Γόμορρα ἂν ὡμοιώθημεν». Τί οὖν ἐροῦμεν; Ὅτι ἔθνη τὰ μὴ διώκοντα δικαιοσύνην κατέλαβε δικαιοσύνην, δικαιοσύνην δὲ τὴν ἐκ πίστεως, ᾿Ισραὴλ δὲ διώκων νόμον δικαιοσύνης εἰς νόμον δικαιοσύνης οὐκ ἔφθασε. Διατί; Ὅτι οὐκ ἐκ πίστεως, ἀλλ᾿ ὡς ἐξ ἔργων νόμου· προσέκοψαν γὰρ τῷ λίθῳ τοῦ προσκόμματος, καθὼς γέγραπται· «Ἰδοὺ τίθημι ἐν Σιὼν λίθον προσκόμματος καὶ πέτραν σκανδάλου, καὶ πᾶς ὁ πιστεύων ἐπ᾿ αὐτῷ οὐ καταισχυνθήσεται».

Νεοελληνική απόδοση:
Ἄρα λοιπὸν ὅποιον θέλει ἐλεεῖ, καὶ ὅποιον θέλει τὸν κάνει σκληρόν. Θὰ μοῦ πῇς ὅμως, «Γιατὶ κατηγορεῖ ἀκόμη; Διότι ποιός μπορεῖ ν’ ἀντισταθῇ εἰς τὴν θέλησίν του;». Ἀλλὰ ποιός εἶσαι σύ, ὦ ἄνθρωπε, ποὺ ἀντιλέγεις εἰς τὸν Θεόν; Μήπως θὰ πῇ τὸ πλάσμα εἰς τὸν πλάστην, «Γιατὶ μὲ ἔπλασες ἔτσι;». Ἢ μήπως δὲν μπορεῖ ὁ κεραμοποιὸς νὰ κάνῃ ὅ,τι θέλει μὲ τὸν πηλὸν καὶ ἀπὸ τὴν ἴδια μᾶζα νὰ κάνῃ ἕνα ἀγγεῖον διὰ σπουδαίαν χρῆσιν καὶ ἄλλο δι’ εὐτελῆ; Τί θὰ πῇς ἐὰν ὁ Θεός, θέλων νὰ δείξῃ τὴν ὀργήν του καὶ νὰ κάνῃ γνωστὴν τὴν δύναμίν του, ἠνέχθη μὲ πολλὴν μακροθυμίαν σκεύη ὀργῆς παρασκευασμένα διὰ καταστροφήν, καὶ τοῦτο διὰ νὰ κάνῃ γνωστὸν τὸν πλοῦτον τῆς δόξης του σὲ σκεύη ἐλέους ποὺ προετοίμασε διὰ τὴν δόξαν αὐτήν, τοὺς ὁποίους,  δηλαδὴ ἐμᾶς, καὶ ἐκάλεσε ὄχι μόνον ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς ἐθνικούς; ὅπως λέγει καὶ στὸ βιβλίον τοῦ Ὠσηέ, Θὰ καλέσω λαόν μου ἐκεῖνον ποὺ δὲν εἶναι λαός μου καὶ ἀγαπημένην ἐκείνη ποὺ δὲν εἶναι ἀγαπημένη, καὶ εἰς τὸν τόπον ἀκριβῶς ὅπου τοὺς εἶπαν, «Σεῖς δὲν εἶσθε λαός μου», ἐκεῖ θὰ ὀνομασθοῦν υἱοὶ τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἡσαΐας φωνάζει διὰ τοὺς Ἰσραηλίτας, Καὶ ἂν οἱ ἀπόγονοι τοῦ Ἰσραὴλ εἶναι ἀναρίθμητοι σὰν τὴν ἄμμον τῆς θαλάσσης, μόνον ἕνα ὑπόλοιπον θὰ σωθῇ. Διότι ὁ Κύριος θὰ ἐκτελέσῃ σύντομα τὴν ἀπόφασίν του μὲ δικαιοσύνην, μάλιστα θὰ τὴν ἐκτελέσῃ σύντομα ἐπὶ τῆς γῆς. Καὶ καθὼς προεῖπε ὁ Ἡσαΐας, Ἐὰν ὁ Κύριος ὁ Σαβαὼθ δὲν μᾶς εἶχε ἀφήσει ἀπογόνους, θὰ εἴχαμε γίνει σὰν τὰ Σόδομα καὶ θὰ εἴχαμε ὁμοιωθῆ πρὸς τὰ Γόμορα. Τί θὰ ποῦμε λοιπόν; Ὅτι οἱ ἐθνικοὶ ποὺ δὲν ἐπεδίωκαν δικαίωσιν τὴν ἐπέτυχαν, ἀλλὰ δικαίωσιν ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν πίστιν. Ἐνῷ οἱ Ἰσραηλῖται ποὺ ἐπεδίωκαν δικαίωσιν διὰ τῆς τηρήσεως τοῦ νόμου δὲν τὴν ἐπέτυχαν. Γιατί; Διότι δὲν ἐπεδίωκαν νὰ τὴν ἐπιτύχουν διὰ πίστεως, ἀλλὰ διὰ τῶν ἔργων τοῦ νόμου. Ἐσκόνταψαν δηλαδὴ εἰς τὸν λίθον τοῦ προσκόμματος, καθὼς εἶναι γραμμένον, Θέτω εἰς τὴν Σιὼν λίθον προσκόμματος καὶ πέτραν σκανδάλου καὶ καθένας ποὺ πιστεύει εἰς αὐτὸν δὲν θὰ ντροπιασθῇ.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ


Οι Άγιοι Πέτρος και Φεβρωνία του Μουρόμ είναι οι προστάτες ενός ευτυχισμένου γάμου.

Η παλιά «ιστορία του Πέτρου και της Φεβρωνία του Μούρομ » είναι ένας πραγματικός ύμνος συζυγικής αγάπης και πιστότητας, επιπλέον, είναι μια δοξασία της γυναικείας σοφίας και της αρσενικής αυτοπεποίθησης. Ο Πέτρος και η Φεβρωνία έζησαν τον 13ο αιώνα, αλλά η ιστορία τους παραμένει ενδιαφέρουσα και σχετική για τους συγχρόνους μας.

Ο Πέτρος ήταν ο αδελφός του ηγεμόνα του Μούρομ , Πρίγκιπας Παύλος.
Τον βοήθησε να απαλλαγεί από το κακό φίδι , αλλλα δολοφονώντας τον εχθρό, υπέφερε ο ίδιος - το δηλητηριώδες αίμα ενός φιδιού χτύπησε το δέρμα του Πέτρου και γι 'αυτό ήταν καλυμμένο με ψώρα.
Κανένας από τους γιατρούς δεν θα μπορούσε να τον θεραπεύσει από αυτή την ασθένεια.
Σε αναζήτηση ενός θεραπευτή, ο πρίγκιπας πήγε στη γη Ριαζάν, και στο χωριό Λασκόβο βρήκε ένα σοφό εξωφρενικό κορίτσι, την κόρη ενός βατράχου πτήσης.
Υποσχέθηκε να θεραπεύσει τον πρίγκιπα αν αργότερα την παντρευτεί.
Ο Πέτρος υποσχέθηκε, αλλά δεν τήρησε τους όρκους του - ο πρίγκιπας δεν μπορούσε να παντρευτεί μια αγρότη. Μετά από αυτό, η ασθένεια επέστρεψε σε αυτόν.
Ο Πέτρος γύρισε και πάλι στη Φεβρωνία για βοήθεια, και τον βοήθησε και πάλι.
Αυτή τη φορά κράτησε το λόγο του και παντρεύτηκε την. Έτσι, η Φεβρωνία έγινε πριγκίπισσα.
Σύντομα ο πρίγκηπας Παύλος απεβίωσε και ο Πέτρος άρχισε να κυβερνάει στο Μούρομ .
Οι συζύγους του αγάλματος αγόρασαν την Φεβρωνία για την απλή της καταγωγή και αποφάσισαν να την απαλλάξουν.
Τα αγόρια είπαν στον Πέτρο ότι οι γυναίκες τους δεν ήθελαν να υπακούσουν στη Φεβρωνία και την ζήτησαν να φύγει από την πόλη.
Τότε ο Πέτρος αρνήθηκε να βασιλέψει και άφησε με τη γυναίκα του.
Όταν φεύγουν στα δικαστήρια του Οκά, η Φεβρωνία παρατήρησε ότι ένας άντρας, η σύζυγος του οποίου βρισκόταν στο ίδιο πλοίο, την κοίταζε "με σκέψη".
Τότε του ζήτησε να μαζέψει νερό από τη μία και την άλλη πλευρά του σκάφους και να πει αν είναι διαφορετική στη γεύση.
Φυσικά, δεν υπήρχαν διαφορές.
Στη συνέχεια, η Φεβρωνία είπε: "Έτσι η φύση των γυναικών είναι η ίδια. Γιατί είσαι, έχοντας ξεχάσει τη σύζυγό σου, σκέπτοντας έναν ξένο; "
Σύντομα οι ευγενείς του Μούρομ ήρθαν να ζητήσουν από τον Πέτρο να επιστρέψει - μετά την αναχώρησή του ξεκίνησε η σύγχυση και η σύγκρουση. Το ζευγάρι επέστρεψε και κυβερνούσε τον Μούρομ σύμφωνα με τις εντολές, "δεν του άρεσε η σκληρότητα και η εκρίζωση των χρημάτων, δεν έχανε τον φθαρτό πλούτο". Στο γήρας υιοθέτησαν τον μοναχισμό και συμφώνησαν να φύγουν την ίδια μέρα.

Όταν ο Πέτρος αισθάνθηκε ήδη μια επικείμενη κατάρρευση, πληροφόρησε τη Φεβρωνία μέσω ενός αγγελιοφόρου.
Αλλά η Φεβρωνία κεντημένα σανίδες για τους νεκρούς και δεν είχε χρόνο να τελειώσει αυτή την τελευταία διακόσμηση.
Στη συνέχεια έδωσε στον Πέτρο να περιμένει άλλη μια ώρα. Μετά την ολοκλήρωση του έργου, και οι δύο πρόδωσαν την ψυχή τους στο Θεό.
Οι άγιοι κληροδότησαν να τις θάψουν σε ένα φέρετρο, αλλά τότε οι νόμοι ήταν αυστηροί και οι μοναχοί τοποθετήθηκαν ξεχωριστά. Τότε συνέβη ένα θαύμα: τα σώματα ήταν σε ένα φέρετρο με έναν άγνωστο τρόπο.
Δύο φορές το σώμα τους αποσυνδέθηκε και όταν τους βρήκε για τρίτη φορά που βρισκόταν στο ίδιο φέρετρο, δεν τολμούσαν πλέον να τα χωρίσουν.
Ο Πέτρος και η Φεβρωνία θάφτηκαν μαζί.
Και ο τάφος έγινε τόπος λατρείας για τους προσκυνητές - κάθε πάσχον άτομο μπορούσε να βρει θεραπεία και άνεση σε αυτό.
Ο εκκλησιασμός των πιστών πραγματοποιήθηκε το 1547.
Το 1992, τα λείψανα των αγίων μεταφέρθηκαν από το μοναστήρι στον καθεδρικό ναό της Αγίας Τριάδας. Αμέσως μετά από αυτό το γεγονός, οι μοναχές άρχισαν να παρατηρούν τη νύχτα δύο πυλώνες φωτός που υπερυψωμένοι πάνω από Μούρομ . Οι λαμπτήρες στα λείψανα άρχισαν να αναφλέγονται αυθόρμητα.

Γιατί είναι αυτό το άτεκνο ζευγάρι, ένας "άνισος γάμος", όπως λένε τώρα, ένα πρότυπο για ένα οικογενειακό ειδύλλιο;
Γιατί ο Κύριος τους δοξάσει ως το ιδανικό της οικογενειακής ζωής;
Μερικές φορές είναι δύσκολο να δεχτούμε ότι ο κόσμος δεν είναι τέλειος. Πόσο συχνά έρχεται κανείς στην εκκλησία για να εκτελέσει ένα μηχανικό τελετουργικό και να ηρεμήσει: καλά, τώρα όλα θα εκπληρωθούν; Αλλά η Εκκλησία δεν είναι γραφείο εξυπηρέτησης.
Αυτή είναι μια ζωντανή υποτροφία με τον Θεό, με τους αγίους.

Τα παιδιά δεν αποτελούν στόχο σε ένα χριστιανικό γάμο. Είναι μεγάλη ευλογία και άνεση. Αλλά όχι ο στόχος. Λένε ότι χωρίς τα παιδιά είναι πιο δύσκολο να σώσει έναν γάμο. Αλλά οι πιστοί σύζυγοι το έκαναν.
Η οικογένεια ονομάζεται μικρή εκκλησία - αυτό σημαίνει ότι στο γάμο ένας χριστιανός μαθαίνει αγάπη.
Ένα αληθινό που δεν πεθαίνει. Και ακριβώς πάνω σε αυτό το μονοπάτι - στο μονοπάτι της γνώσης της αγάπης και της απόλυτης εξοικείωσης φτάσαμε στην αγιότητα.
Και μας καλούν σε αυτό - μόλις ξεκινήσετε, δοκιμάστε μόνο. Αφήστε το δρόμο.
Καλύψτε τις αδυναμίες του άλλου. Μείνετε σιωπηλοί. Να είναι μεταξύ τους μπροστά στον υπόλοιπο κόσμο. Για να είμαστε μαζί αντίθετοι με τις συνθήκες, τους "χαρακτήρες", το περιβάλλον.

Οι Άγιοι Πέτρος και Φεβρωνία βοηθούν όταν φαίνεται ότι δεν υπάρχει αρκετή δύναμη, όταν οι αδυναμίες φαίνονται τόσο τεράστιες ώστε τίποτα δεν είναι ορατό εκτός αυτών.
Ένας κόσμος που ξεκινά πάντα μόνο μαζί μας. Από το πρώτο μας βήμα.
Ο Πέτρος και η Φεβρόνια είναι οι προστάτες της συζυγικής αγάπης, της οικογένειας και του γάμου, διότι έζησαν ολόκληρη τη ζωή τους σε αρμονία και πιστότητα, πέθαναν την ίδια μέρα και κληροδότησαν να τα θάψουν κοντά.

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2020

Ποιά είναι η απόδειξη, ότι κάποιος έχει αγάπη;


Όταν αγαπά, εκείνον που τον μισεί. Δεν βλέπετε αυτούς που κυριεύονται από έρωτα; Ενώ περιφρονούνται και επιβουλεύονται τόσο πολύ απ' αυτούς που αγαπούν, παρόλα αυτά, αυτοί είναι προσηλωμένοι και καταφλέγονται και τους αγαπούν ακόμα περισσότερο. Τέτοια πρέπει να είναι η αγάπη μας, ακόμα και σε αυτούς που μας μισούν... 

~ Ιερός Χρυσόστομος ~ 

Αγιογραφικό ανάγνωσμα


Πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα 8:2-13
Ἀδελφοί, ὁ νόμος τοῦ Πνεύματος τῆς ζωῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ ἠλευθέρωσέ με ἀπὸ τοῦ νόμου τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου. Τὸ γὰρ ἀδύνατον τοῦ νόμου, ἐν ᾧ ἠσθένει διὰ τῆς σαρκός, ὁ Θεὸς τὸν ἑαυτοῦ Υἱὸν πέμψας ἐν ὁμοιώματι σαρκὸς ἁμαρτίας καὶ περὶ ἁμαρτίας, κατέκρινε τὴν ἁμαρτίαν ἐν τῇ σαρκί, ἵνα τὸ δικαίωμα τοῦ νόμου πληρωθῇ ἐν ἡμῖν τοῖς μὴ κατὰ σάρκα περιπατοῦσιν, ἀλλὰ κατὰ Πνεῦμα· οἱ γὰρ κατὰ σάρκα ὄντες τὰ τῆς σαρκὸς φρονοῦσιν, οἱ δὲ κατὰ Πνεῦμα τὰ τοῦ Πνεύματος. Τὸ γὰρ φρόνημα τῆς σαρκὸς θάνατος, τὸ δὲ φρόνημα τοῦ Πνεύματος ζωὴ καὶ εἰρήνη· διότι τὸ φρόνημα τῆς σαρκὸς ἔχθρα εἰς Θεόν· τῷ γὰρ νόμῳ τοῦ Θεοῦ οὐχ ὑποτάσσεται· οὐδὲ γὰρ δύναται· οἱ δὲ ἐν σαρκὶ ὄντες Θεῷ ἀρέσαι οὐ δύνανται. Ὑμεῖς δὲ οὐκ ἐστὲ ἐν σαρκί, ἀλλ᾿ ἐν Πνεύματι, εἴπερ Πνεῦμα Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν. εἰ δέ τις Πνεῦμα Χριστοῦ οὐκ ἔχει, οὗτος οὐκ ἔστιν αὐτοῦ. Εἰ δὲ Χριστὸς ἐν ὑμῖν, τὸ μὲν σῶμα νεκρὸν δι᾿ ἁμαρτίαν, τὸ δὲ Πνεῦμα ζωὴ διὰ δικαιοσύνην. Εἰ δὲ τὸ πνεῦμα τοῦ ἐγείραντος ᾿Ιησοῦν ἐκ νεκρῶν οἰκεῖ ἐν ὑμῖν, ὁ ἐγείρας τὸν Χριστὸν ἐκ νεκρῶν ζωοποιήσει καὶ τὰ θνητὰ σώματα ὑμῶν διὰ τοῦ ἐνοικοῦντος αὐτοῦ Πνεύματος ἐν ὑμῖν. ῎Αρα οὖν, ἀδελφοί, ὀφειλέται ἐσμὲν οὐ τῇ σαρκὶ τοῦ κατὰ σάρκα ζῆν· εἰ γὰρ κατὰ σάρκα ζῆτε, μέλλετε ἀποθνῄσκειν· εἰ δὲ Πνεύματι τὰς πράξεις τοῦ σώματος θανατοῦτε, ζήσεσθε.

Νεοελληνική απόδοση:
Διότι ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ὁ νόμος τοῦ Πνεύματος, ποὺ δίνει ζωήν, μὲ ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὸν νόμον τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου. Ἐκεῖνο ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ κάνῃ ὁ νόμος, ἐπειδὴ τοῦ ἔλειπε ἡ δύναμις ἕνεκα τῆς ἀντιστάσεως τῆς σαρκός, τὸ ἔκανε ὁ Θεὸς μὲ τὸ νὰ στείλῃ τὸν Υἱόν του μὲ σῶμα ποὺ ἔμοιαζε μὲ τὸ δικό μας ἁμαρτωλὸν σῶμα καὶ ὡς θυσίαν διὰ τὴν ἁμαρτίαν, καὶ κατεδίκασε τὴν ἁμαρτίαν ἐν τῇ σαρκί, διὰ νὰ ἐκπληρωθῇ ἡ ἀπαίτησις τοῦ νόμου σ’ ἐμᾶς, εἰς τοὺς ὁποίους ἡ ζωὴ δὲν εἶναι ὑπὸ τὴν ἐξουσίαν τῆς σαρκὸς ἀλλὰ ὑπὸ τὴν ὁδηγίαν τοῦ Πνεύματος. Διότι ἐκεῖνοι ποὺ εἶναι ὑπὸ τὴν ἐξουσίαν τῆς σαρκὸς φρονοῦν τὰ τῆς σαρκός, οἱ δὲ πνευματικοὶ  φρονοῦν τὰ τοῦ Πνεύματος. Τὸ σαρκικὸν φρόνημα εἶναι θάνατος, ἐνῷ τὸ φρόνημα τοῦ Πνεύματος εἶναι ζωὴ καὶ εἰρήνη. Διότι τὸ σαρκικὸν φρόνημα εἶναι ἐχθρικὸν πρὸς τὸν Θεόν, καθ’ ὅσον δὲν ὑποτάσσεται εἰς τὸν νόμον τοῦ Θεοῦ, ἀλλ’ οὔτε εἶναι δυνατὸν νὰ ὑποταχθῇ. Ἐκεῖνοι ποὺ εἶναι σαρκικοὶ δὲν μποροῦν νὰ ἀρέσουν εἰς τὸν Θεόν. Σεῖς ὅμως δὲν εἶσθε σαρκικοὶ ἀλλὰ πνευματικοί, ἐὰν βέβαια κατοικῇ μέσα σας Πνεῦμα Θεοῦ. Ἐὰν ἕνας δὲν ἔχῃ Πνεῦμα Χριστοῦ, αὐτὸς δὲν εἶναι δικός του. Ἐὰν ὅμως ὁ Χριστὸς εἶναι μέσα σας, τότε τὸ σῶμα σας εἶναι νεκρὸν ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας, ἀλλὰ τὸ πνεῦμα σας ζωὴ ἕνεκα τῆς δικαιώσεώς σας. Ἐὰν τὸ Πνεῦμα ἐκείνου, ὁ ὁποῖος ἀνέστησε τὸν Ἰησοῦν ἐκ νεκρῶν, κατοικῇ μέσα σας, τότε ἐκεῖνος ποὺ ἀνέστησε τὸν Ἰησοῦν ἐκ νεκρῶν, θὰ δώσῃ ζωὴν καὶ εἰς τὰ θνητὰ σώματά σας διὰ τοῦ Πνεύματός του ποὺ κατοικεῖ μέσα σας. Ἄρα λοιπόν, ἀδελφοί, εἴμεθα χρεῶσται ὄχι εἰς τὴν σάρκα, διὰ νὰ ζοῦμε ὑπὸ τὴν ἐξουσίαν τῆς σαρκός, διότι ἐὰν ζῆτε ὑπὸ τὴν ἐξουσίαν τῆς σαρκός, τότε θὰ πεθαίνετε, ἀλλ’ ἐὰν διὰ τοῦ Πνεύματος θανατώνετε τὰς πράξεις τοῦ σώματος, τότε θὰ ζήσετε.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ


Ο Κύριος είπε: « Όπου είναι συναγμένοι δυο ή τρεις στο όνομά μου ,εκεί είμαι κι εγώ ανάμεσά τους » ( Ματθ. 18: 20 ) .
Ώστε λοιπόν, δεν βρίσκονται δυο-τρεις ενωμένοι στο όνομά Του;
Βρίσκονται, αλλά σπάνια. Άλλωστε δεν μιλάει για μιαν απλή τοπική σύναξη και ένωση ανθρώπων. Δεν ζητάει μόνο αυτό. Θέλει, μαζί με την ένωση, να υπάρχουν στους συναγμένους και οι άλλες αρετές.
Με αυτά τα λόγια, δηλαδή, θέλει να πει: « Αν κάποιος θα έχει εμένα σαν βάση και προϋπόθεση της αγάπης του στο πλησίον ,και μαζί με αυτή την αγάπη έχει και τις άλλες αρετές, τότε θα είμαι μαζί του » .
Τώρα όμως οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν άλλα κίνητρα. Δεν βασίζουν στο Χριστό την αγάπη τους. Ο ένας αγαπάει κάποιον γιατί κι εκείνος του δείχνει αγάπη. Ο άλλος αγαπάει εκείνον που τον τίμησε. Και ο άλλος αγαπάει εκείνον που του φάνηκε χρήσιμος σε μιαν υπόθεσή του. Είναι δύσκολο να βρεις κάποιον που να αγαπάει τον πλησίον μόνο για χάρη του Χριστού, γιατί σύνδεσμος των ανθρώπων είναι συνήθως τα υλικά συμφέροντα. Μια αγάπη, όμως ,με τέτοια ελατήρια ,είναι χλιαρή και πρόσκαιρη. Με το παραμικρό πρόβλημα – υβριστικό λόγο, χρηματική ζημιά, ζήλεια, φιλοδοξία ή κάτι άλλο παρόμοιο- η αγάπη αυτή, που δεν έχει θεμέλιο πνευματικό, διαλύεται.
Απεναντίας, η αγάπη που έχει αιτία και θεμέλιο το Χριστό, είναι σταθερή και ακατάλυτη. Τίποτα δεν μπορεί να τη διαλύσει, ούτε συκοφαντίες, ούτε κίνδυνοι, ούτε και απειλή θανάτου ακόμα. Εκείνος που έχει τη χριστιανική αγάπη ,όσα δυσάρεστα κι αν πάθει από έναν άνθρωπο, δεν παύει να τον αγαπάει. Γιατί δεν επηρεάζεται από τα όποια παθήματά του ,αλλά εμπνέεται από την Αγάπη, το Χριστό. Για αυτό και η χριστιανική αγάπη, όπως έλεγε ο Παύλος, ποτέ δεν ξεπέφτει.
Και τι μπορείς ,αλήθεια, να επικαλεστείς ως αιτία, για να πάψεις να αγαπάς το συνάνθρωπό σου ; Το ότι , ενώ εσύ τον τιμούσες, αυτός σε έβρισε; Ή το ότι , ενώ εσύ τον ευεργέτησες ,αυτός θέλησε να σε βλάψει; Μα αν τον αγαπάς για τον Χριστό, αυτές οι αιτίες θα σε κάνουν όχι να τον μισήσεις ,αλλά να τον αγαπήσεις περισσότερο. Γιατί όλα όσα καταργούν τη συνηθισμένη συμφεροντολογική αγάπη ,δυναμώνουν τη χριστιανική αγάπη. Πως; Πρώτον, επειδή όποιος σου φέρεται εχθρικά ,σου εξασφαλίζει αμοιβή από τον Θεό. Και δεύτερον, επειδή αυτός, ως πνευματικά άρρωστος ,χρειάζεται τη συμπάθεια και τη συμπαράστασή σου…

Έτσι , λοιπόν , όποιος έχει χριστιανική αγάπη, εξακολουθεί να αγαπάει τον πλησίον ,είτε αυτός τον μισεί ,είτε τον βρίζει είτε τον απειλεί, με την ικανοποίηση ότι αγαπάει για τον Χριστό αλλά και μιμείται τον Χριστό, που τέτοιαν αγάπη έδειξε στους εχθρούς Του. Όχι μόνο θυσιάστηκε για κείνους που Τον μίσησαν και Τον σταύρωσαν ,μα και παρακαλούσε τον Πατέρα Του να τους συγχωρέσει: « Πατέρα, συγχώρεσέ τους ,δεν ξέρουν τι κάνουν » ( Λουκ. 23: 34 ) .
Η αγάπη ,επίσης ,δεν ξέρει τι θα πει συμφέρον . Για αυτό ο Παύλος μας συμβουλεύει: « Κανείς να μην επιδιώκει ό,τι βολεύει τον ίδιο ,αλλά ό,τι βοηθάει τον άλλο » ( Α΄ Κορ. 10: 24 ) . Μα ούτε και ζήλεια γνωρίζει η αγάπη ,γιατί όποιος αγαπάει αληθινά, θεωρεί τα καλά του πλησίον σαν δικά του. Έτσι η αγάπη σιγά-σιγά μεταβάλλει τον άνθρωπο σε άγγελο. Αφού τον απαλλάξει από το θυμό ,το φθόνο και κάθε άλλο τυραννικό πάθος ,τον βγάζει από την ανθρώπινη φυσική κατάσταση και τον εισάγει στην κατάσταση της αγγελικής απάθειας.
Πως γεννιέται όμως μέσα στην ψυχή του ανθρώπου η αγάπη; Η αγάπη είναι καρπός της αρετής. Αλλά και η αγάπη ,με τη σειρά της, γεννάει την αρετή. Και να πως γίνεται αυτό: Ο ενάρετος δεν προτιμάει τα χρήματα από την αγάπη στο συνάνθρωπό του. Δεν είναι μνησίκακος. Δεν είναι άδικος. Δεν είναι κακολόγος. Όλα τα υπομένει με ψυχική γενναιότητα . Από αυτά προέρχεται η αγάπη. Το ότι από την αρετή γεννιέται η αγάπη ,το φανερώνουν τα λόγια του Κυρίου: « όταν θα πληθύνει η κακία, θα ψυχρανθεί η αγάπη » ( Ματθ. 24: 12 ) . Και το ότι από την αγάπη πάλι γεννιέται η αρετή, το φανερώνουν τα λόγια του Παύλου: « Όποιος αγαπάει τον άλλο ,έχει τηρήσει το σύνολο των εντολών του Θεού » ( Ρωμ. 13: 8 ) . Ένα από τα δύο, λοιπόν, απαιτείται ,η αγάπη ή αρετή. Όποιος έχει το ένα, οπωσδήποτε θα έχει και το άλλο. Και αντίθετα: Όποιος δεν αγαπάει ,θα κάνει και το κακό. Και όποιος κάνει το κακό, δεν αγαπάει. Την αγάπη, επομένως, ας προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε ,γιατί είναι ένα φρούριο, που μας προφυλάσσει από κάθε κακό…
Ο απόστολος δεν είπε απλά « αγαπάτε » ,αλλά « επιδιώκετε την αγάπη » ( Α΄ Κορ. 14 :1 ) ,καθώς απαιτείται μεγάλος αγώνας για να την αποκτήσουμε . Η αγάπη τρέχει γοργά και εξαφανίζεται, γιατί πολλά πράγματα του κόσμου τούτου την καταστρέφουν. Ας την επιδιώκουμε, ας τρέχουμε συνεχώς από πίσω της ,για να τη συλλάβουμε ,πριν προφθάσει να μας φύγει.
Ο Παύλος μας αναφέρει και τους λόγους για τους οποίους πρέπει να αγαπάμε ο ένας τον άλλο, λέγοντας: « Να δείχνετε με στοργή την αδελφική αγάπη σας για τους άλλους » ( Ρωμ. 12: 10 ) . Θέλει να πει: Είστε αδέλφια και για αυτό πρέπει να έχτε αγάπη αδελφική μεταξύ σας . Αυτό είπε και ο Μωυσής στους Εβραίους εκείνους που φιλονικούσαν στην Αίγυπτο: « Γιατί μαλώνετε; Αδέλφια είστε » ( πρβλ. Εξ. 2:13 ) . Αξιοπαρατήρητο είναι το ότι ο απόστολος ενώ συμβουλεύει τους χριστιανούς στις μεταξύ τους σχέσεις να δείχνουν στοργή και αγάπη αδελφική ο ένας για τον άλλον ,όταν αναφέρεται στις σχέσεις των χριστιανών με τους άπιστους ,λέει κάτι διαφορετικό: « Όσο εξαρτάται από σας, να ζείτε ειρηνικά με όλους τους ανθρώπους » ( Ρωμ. 12: 18 ) . Στην περίπτωση των απίστων, δηλαδή, ζητάει να μη φιλονικούμε μαζί τους ,να μην τους μισούμε , να μην τους περιφρονούμε, ενώ στην περίπτωση των αδελφών μας χριστιανών ζητάει επιπλέον στοργή, φιλαδελφία, αγάπη ειλικρινή και ανυπόκριτη ,αγάπη θερμή και μόνιμη.
Πώς όμως ,θα είναι μόνιμη η αγάπη; Μας το υποδεικνύει και αυτό ο απόστολος ,λέγοντας: « Να συναγωνίζεστε ποιος θα τιμήσει περισσότερο τον άλλο » ( Ρωμ. 12: 10 ) . Με αυτόν τον τρόπο και δημιουργείται η αγάπη και μόνιμα παραμένει. Γιατί στα αλήθεια δεν υπάρχει καλύτερο μέσο για τη διατήρηση της αγάπης ,όσο το να παραχωρούμε στον άλλο τα πρωτεία της τιμής. Έτσι και η αγάπη γίνεται ζωηρή και η αλληλοεκτίμηση βαθειά.
Πέρα από την τιμή, χρειάζεται ακόμα να δείχνουμε ενδιαφέρον για τα προβλήματα του άλλου ,γιατί ο συνδυασμός της τιμής με το ενδιαφέρον δημιουργεί τον πιο θερμή αγάπη. Δεν φτάνει να αγαπάμε μόνο με την καρδιά, αλλά είναι απαραίτητα κι αυτά τα δύο, τιμή και ενδιαφέρον, που είναι της αγάπης εκδηλώσεις , αλλά και συνάμα προϋποθέσεις. Γεννιούνται από την αγάπη, αλλά και γεννούν αγάπη…
Πρέπει να γνωρίζουμε πως η αγάπη δεν είναι κάτι το προαιρετικό. Είναι υποχρέωση. Οφείλεις να αγαπάς τον αδελφό σου ,τόσο γιατί έχεις πνευματική συγγένεια με αυτόν, όσο και γιατί είστε μέλος ο ένας του άλλου. Αν λείψει η αγάπη ,έρχεται η καταστροφή.
Οφείλεις να αγαπάς τον αδελφό σου και για έναν άλλο λόγο: Γιατί έχεις κέρδος και ωφέλεια , αφού με την αγάπη τηρείς όλο το νόμο του Θεού. Έτσι ο αδελφός, που αγαπάς, γίνεται ευεργέτης σου. Και πράγματι, το « μη μοιχεύσεις, μη φονεύσεις, μην κλέψεις, μην επιθυμήσεις και όλες γενικά οι εντολές συνοψίζονται σε τούτη τη μία, το να αγαπήσεις τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου » ( Ρωμ, 13: 9).
Και ο ίδιος ο Χριστός βεβαίωσε ,ότι όλος ο νόμος και η διδασκαλία των προφητών συνοψίζονται στην αγάπη ( Ματθ. 22 : 40 ) . Και κοίτα πόσο ψηλά την έβαλε: Καθόρισε δύο εντολές αγάπης και τα όρια της καθεμιάς. Η πρώτη, είπε, είναι το να αγαπάς τον Κύριο, το Θεό σου. Και η δεύτερη ,το ίδιο σπουδαία είναι, είναι το να αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου ( Ματθ. 22 : 37- 39 ) . Τι μπορεί να φτάσει τη φιλανθρωπία και την καλοσύνη του Χριστού! Την αγάπη σε Αυτόν, μολονότι είμαστε ανυπολόγιστα κατώτεροί Του, την εξισώνει με την αγάπη στο συνάνθρωπό μας. Για αυτό και τα όρια των δύο αυτών εντολών αγάπης σχεδόν ταυτίζονται. Για την πρώτη, στο Θεό, είπε « μ’ όλη σου την καρδιά σου και με όλη την ψυχή σου » ( Ματθ. 22 : 37 ) . Και για τη δεύτερη ,στο πλησίον, είπε « όπως τον εαυτό σου » ( Ματθ. 22: 39 ) . Και είναι αυτονόητο ,ότι χωρίς τη δεύτερη δεν ωφελεί καθόλου η πρώτη. Άλλωστε ,όπως λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, « αν κάποιος πει πως αγαπάει το Θεό, μισεί όμως τον αδελφό του, είναι ψεύτης. Όποιος αγαπάει το Θεό, πρέπει να αγαπάει και τον αδελφό του » ( Α΄ Ιω. 4 : 20- 21 ) .
Όποιος έχει αγάπη ,δεν κάνει κακό στον πλησίον. Αφού η αγάπη είναι η εκπλήρωση όλων των εντολών του Θεού, έχει δυο πλεονεκτήματα ,την αποφυγή του κακού από τη μια και την επιτέλεση του καλού από την άλλη. Και εκπλήρωση όλων των εντολών ονομάζεται ,όχι μόνο γιατί αποτελεί σύνοψη όλων των χριστιανικών καθηκόντων μας ,αλλά και γιατί κάνει εύκολη την εκπλήρωσή τους…
Η αγάπη αποτελεί χρέος ,που μένει πάντα ανεξόφλητο. Όσο εργαζόμαστε για την απόδοσή του ,τόσο αυτό αυξάνεται. Όταν πρόκειται για οφειλές χρημάτων, θαυμάζουμε όσους δεν έχουν χρέη ,ενώ, όταν πρόκειται για την οφειλή της αγάπης ,καλοτυχίζουμε εκείνους που χρωστάνε πολλά. Για αυτό και ο απόστολος Παύλος γράφει: « Μην αφήνετε κανένα χρέος σε κανέναν, εκτός βέβαια από την αγάπη ,που την οφείλετε πάντα ο ένας στον άλλο » ( Ρωμ. 13 : 8 ) . Θέλει με αυτά τα λόγια να μας διδάξει ,ότι το χρέος της αγάπης πρέπει πάντα να το εξοφλούμε και συνάμα να το οφείλουμε. Ποτέ μάλιστα να μην πάψουμε να το οφείλουμε ,όσο βρισκόμαστε σε τούτη τη ζωή. Γιατί όσο βαρύ και δυσβάσταχτο είναι το να οφείλει κανείς χρήματα, άλλο τόσο αξιοκατάκριτο είναι το να μη χρωστάει αγάπη. Η αγάπη είναι ένα χρέος που παραμένει όπως είπα, πάντα ανεξόφλητο. Γιατί αυτό το χρέος είναι που περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο συγκροτεί τη ζωή μας και μας συνδέει στενότερα.
Κάθε καλή πράξη είναι της αγάπης καρπός. Για αυτό και ο Κύριος αναφέρθηκε πολλές φορές στην αγάπη. « Έτσι θα σας ξεχωρίζουν όλοι πως είστε μαθητές μου » , είπε, « αν έχετε αγάπη ο ένας για τον άλλο » ( Ιω. 13: 35 ) .
Όπως σε όλη μας τη ζωή τρέφουμε το σώμα μας ,έτσι πρέπει να αγαπάμε τους συνανθρώπους μας, με περισσότερο μάλιστα ζήλο από αυτόν της τροφοδοσίας του σώματος ,γιατί η αγάπη οδηγεί στη αιώνια ζωή και δεν θα πάψει να υπάρχει ποτέ.
Την αναγκαιότητα της αγάπης τη μαθαίνουμε όχι μόνο από τα λόγια του Θεού ,αλλά κι από τα έργα Του. Ένα τέτοιο μάθημα είναι ο τρόπος της δημιουργίας μας. Ο Θεός ,δημιουργώντας τον πρώτο άνθρωπο, καθόρισε να προέλθουν από αυτόν όλοι οι άλλοι ,για να θεωρούμαστε όλοι σαν ένας άνθρωπος, και να συνδεόμαστε με την αγάπη του. Τον αγαπητικό σύνδεσμο όλων των ανθρώπων επέβαλε σοφά με τις συναλλαγές ,που αναγκαζόμαστε να έχουμε μεταξύ μας. Γιατί έδωσε πλήθος αγαθών στον κόσμο ,όχι όμως όλα παντού, αλλά σε κάθε χώρα ορισμένα είδη. Έτσι είμαστε υποχρεωμένοι να ερχόμαστε σε δοσοληψίες ,δίνοντας όσα μας περισσεύουν και παίρνοντας ό,τι έχουμε ανάγκη ,και να αγαπάμε τους συνανθρώπους μας.
Το ίδιο έκανε ο Θεός και σε κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Δεν επέτρεψε στον καθένα να έχει όλες τις γνώσεις, αλλά στον ένα να έχει γνώσεις ιατρικής, στον άλλο οικοδομικής, στον άλλο κάποιας άλλης επιστήμης ή τέχνης κ.ο.κ. ,για να έχουμε ο ένας την ανάγκη του άλλου και έτσι να αγαπάμε ο ένας τον άλλο.
Το ίδιο γίνεται και στα πνευματικά χαρίσματα ,όπως λέει ο απόστολος: « Στον ένα το Άγιο Πνεύμα δίνει το χάρισμα να μιλάει με θεϊκή σοφία, σε έναν άλλο να μιλάει με θεϊκή γνώση, σε άλλον να θεραπεύει ασθένειες ,σε άλλον να μιλάει διάφορα είδη γλωσσών και σε άλλον να εξηγεί αυτές τις γλώσσες» ( Α΄ Κορ. 12 :8 - 10 ) …

Επειδή όμως τίποτα δεν είναι ανώτερο από την αγάπη, την έβαλε πάνω από όλα λέγοντας: « Αν μπορώ να λαλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων ,ακόμα και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη για τους άλλους, τα λόγια μου ακούγονται σαν ήχος χάλκινης καμπάνας ή σαν κυμβάλου αλαλαγμός. Κι αν έχω της προφητείας το χάρισμα και κατέχω όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, κι αν έχω ακόμα όλη την πίστη ώστε να μετακινώ βουνά ,αλλά εν έχω αγάπη, είμαι ένα τίποτα » ( Α΄ Κορ. 13 : 1 - 2 ) . Και δεν στάθηκε ως εδώ ,αλλά πρόσθεσε ότι κι αυτός ο θάνατος για την πίστη είναι ανώφελος ,αν λείπει η αγάπη ( Α΄ Kορ. 13 : 3 ) . Για ποιο λόγο τόνισε τόσο πολύ τη σημασία της αγάπης; Επειδή γνώριζε ,σαν σοφός γεωργός των ψυχών μας, πως, όταν η αγάπη ριζώσει καλά μέσα μας , θα ξεπροβάλουν από αυτήν, σαν άλλα βλαστάρια, όλες οι αρετές.
Γιατί ,όμως, να αναφέρουμε τα μικρά επιχειρήματα για τη σπουδαιότητα της αγάπης και να παραλείπουμε τα μεγάλα; Από αγάπη ήρθε κοντά μας ο Υιός του Θεού κι έγινε άνθρωπος ,για να καταργήσει την πλάνη της ειδωλολατρίας, να φέρει την αληθινή θεογνωσία και να μας χαρίσει την αιώνια ζωή, όπως λέει και ο ευαγγελιστής Ιωάννης: « Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο ,ώστε παρέδωσε στον θάνατο τον μονογενή του Υιό , για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σε Αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια » ( Ιω. 3: 16 ) . Από την αγάπη φλογισμένος ο Παύλος είπε τα ουράνια τούτα λόγια: « Τι λοιπόν μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού; Μήπως τα παθήματα, οι στενοχώριες, οι διωγμοί, η πείνα, η γύμνια, οι κίνδυνοι ή ο μαρτυρικός θάνατος; » . ( Ρωμ.8 : 35 ) . Και αφού αδιαφόρησε για όλες αυτές τις δυσκολίες ,θεωρώντας τες ανίσχυρες, ανέφερε τις πιο φοβερές , περιφρονώντας τες κι αυτές: « Ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε παρόντα ούτε μέλλοντα ούτε κάτι άλλο ,είτε στον ουρανό είτε στον άδη, ούτε κανένα άλλο δημιούργημα θα μπορέσουν ποτέ να μας χωρίσουν από την αγάπη του Θεού, όπως αυτή φανερώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, του Κυρίου μας » ( Ρωμ. 8: 38-39 ) …

Η αγάπη σου παρουσιάζει τον πλησίον σαν άλλο εαυτό σου ,σε διδάσκει να χαίρεσαι για την ευτυχία εκείνου, σαν να είναι δική σου ευτυχία, και να λυπάσαι για τις συμφορές του, σαν να είναι δικές σου συμφορές. Η αγάπη κάνει ένα σώμα τους πολλούς και δοχεία του Αγίου Πνεύματος τις ψυχές τους. Γιατί το πνεύμα της ειρήνης δεν αναπαύεται εκεί που βασιλεύει η διαίρεση, αλλά εκεί που επικρατεί ενότητα ψυχών. Η αγάπη, επίσης, κάνει κοινά σε όλους τα αγαθά του καθενός ,όπως βλέπουμε στις πράξεις των Αποστόλων: « Όλοι οι πιστοί είχαν μια καρδιά και μια ψυχή. Κανείς δεν θεωρούσε ότι κάτι από τα υπάρχοντα του ήταν δικό του ,αλλά όλα τα είχαν κοινά » ( Πραξ. 4 : 32 ) .
Εκτός από αυτά, η αγάπη χαρίζει στους ανθρώπους μεγάλη δύναμη. Δεν υπάρχει κάστρο τόσο γερό, αχάλαστο και άπαρτο από τους εχθρούς. Όσο είναι ένα σύνολο ανθρώπων αγαπημένων και σφιχτοδεμένων με τον καρπό της αγάπης, την ομόνοια. Και του διαβόλου ακόμα τις επιθέσεις μπορούν να αποκρούουν ,γιατί, αντιμετωπίζοντας τον ενωμένοι, γίνονται αήττητοι ,εξουδετερώνουν τα τεχνάσματά του και στήνουν λαμπρά τρόπαια της αγάπης. Όπως οι χορδές της λύρας ,μολονότι είναι πολλές ,δίνουν έναν γλυκύτατο ήχο, καθώς συνεργάζονται όλες αρμονικά κάτω από τα δάχτυλα του μουσικού, έτσι κι εκείνοι που έχουν ομόνοια ,σαν άλλη λύρα αγάπης ,δίνουν μια θαυμάσια μελωδία. Για αυτό ο Παύλος συμβουλεύει τους πιστούς να επιδιώκουν σε κάθε περίσταση την ομοφροσύνη , να θεωρούν τους άλλους ανώτερους από τον εαυτό τους, για να μη διαλύεται η αγάπη από την κενοδοξία ,να είναι μονοιασμένοι ,να τιμούν ο ένας τον άλλο, να υπηρετούν ο ένας τον άλλο.
Η αγάπη μας κάνει άμεμπτους ,γιατί εμποδίζει την πλεονεξία, τη λαγνεία, το φθόνο και άλλα πάθη να κυριέψουν την ψυχή. Γενικά, δεν υπάρχει πάθος, δεν υπάρχει αμάρτημα που να μην το καταστρέφει η αγάπη. Ευκολότερα μπορεί να γλυτώσει από του καμινιού τις φλόγες ένα ξερό κλαράκι, παρά από της αγάπης τη φωτιά η αμαρτία. Αν ,λοιπόν, φυτέψουμε την αγάπη στην καρδιά μας ,θα είμαστε άγιοι. Ναι ,γιατί όλοι οι άγιοι με την αγάπη ευαρέστησαν το Θεό, Για ποιο λόγο ο Άβελ έγινε θύμα φόνου και όχι φονιάς; Γιατί είχε σφοδρή αγάπη στον αδελφό του και δεν μπορούσε να του κάνει κακό ούτε όταν εκείνος τον σκότωνε. Και ποιόν λόγο ο Κάιν φθόνησε τον Άβελ και τον θανάτωσε; Γιατί στην ψυχή του δεν είχε αγάπη . Για ποιο λόγο οι δυο γιοι του Νώε ,ο Σημ και ο Ιάφεθ ,απέκτησαν καλή φήμη; Γιατί αγαπούσαν πολύ τον πατέρα τους και δεν ανέχονταν να τον δουν γυμνό. Και τον τρίτο, τον Χαμ γιατί τον καταράστηκε ο Νώε; Γιατί δεν αγαπούσε τον πατέρα του και τον περιγέλασε. Μα και του Αβραάμ η μεγάλη φήμη που οφείλεται; Στην αγάπη που έδειξε τόσο στον ανηψιό του Λωτ όσο και στους Σοδομίτες, που για τη σωτηρία τους μεσολάβησε στο Θεό .

Από το βιβλίο « Θέματα ζωής» Α΄
ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ



Στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Επανωσήφη, την Τετάρτη 24 Ιουνίου 2020 και ώρα 19.30 μ.μ. θα τελεστεί ιερά Αγρυπνία επί τη μνήμη του Οσίου πατρός ημών Μεθοδίου του εν Νυβρίτω.
    Κατά την διάρκεια της Αγρυπνίας θα τεθούν προς προσκύνηση τα ιερά Λείψανα του Οσίου Μεθοδίου.

Εκ της Ιεράς Μονής

Τρίτη 23 Ιουνίου 2020

Κυριακή Β΄ Ματθαίου στη Μονή Επανωσήφη (Φώτο)













Γιατί τι νομίζεις ότι είναι ο θάνατος;

 
Θάνατος είναι το μέσον, είναι η πόρτα που περνάμε στην αιωνιότητα! Αυτός είναι ο θάνατος... Και από την πόρτα αυτή θα περάσουμε όλοι. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Αρκεί να είμαστε προετοιμασμένοι. Οπότε, κατά την ημέρα της Κρίσεως, θα βρεθούμε στα δεξιά του Χριστού μας. Εκεί θα ανταμώσουμε όλοι και θα απολαύσουμε τα αγαθά του Παραδείσου. Εδώ δεν ήρθαμε για να μείνουμε αιώνια. Ήρθαμε να δοκιμαστούμε και να φύγουμε για την αιώνια ζωή. Μην θλίβεσαι, λοιπόν, για κάτι που είναι προδιαγεγραμμένο... 
(Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης)

Αγιογραφικό ανάγνωσμα


Πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα 7:14-25, 8:1-2
Ἀδελφοί, οἴδαμεν ὅτι ὁ νόμος πνευματικός ἐστιν· ἐγὼ δὲ σαρκικός εἰμι, πεπραμένος ὑπὸ τὴν ἁμαρτίαν. Ὅ γὰρ κατεργάζομαι οὐ γινώσκω· οὐ γὰρ ὃ θέλω τοῦτο πράσσω, ἀλλ᾿ ὃ μισῶ τοῦτο ποιῶ. Εἰ δὲ ὃ οὐ θέλω τοῦτο ποιῶ, σύμφημι τῷ νόμῳ ὅτι καλός. Νυνὶ δὲ οὐκέτι ἐγὼ κατεργάζομαι αὐτό, ἀλλ᾿ ἡ οἰκοῦσα ἐν ἐμοὶ ἁμαρτία. Οἶδα γὰρ ὅτι οὐκ οἰκεῖ ἐν ἐμοί, τοῦτ᾿ ἔστιν ἐν τῇ σαρκί μου, ἀγαθόν· τὸ γὰρ θέλειν παράκειταί μοι, τὸ δὲ κατεργάζεσθαι τὸ καλὸν οὐχ εὑρίσκω· οὐ γὰρ ὃ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ᾿ ὃ οὐ θέλω κακὸν τοῦτο πράσσω. Εἰ δὲ ὃ οὐ θέλω ἐγὼ τοῦτο ποιῶ, οὐκέτι ἐγὼ κατεργάζομαι αὐτό, ἀλλ᾿ ἡ οἰκοῦσα ἐν ἐμοὶ ἁμαρτία. Εὑρίσκω ἄρα τὸν νόμον τῷ θέλοντι ἐμοὶ ποιεῖν τὸ καλόν, ὅτι ἐμοὶ τὸ κακὸν παράκειται· συνήδομαι γὰρ τῷ νόμῳ τοῦ Θεοῦ κατὰ τὸν ἔσω ἄνθρωπον, βλέπω δὲ ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου ἀντιστρατευόμενον τῷ νόμῳ τοῦ νοός μου καὶ αἰχμαλωτίζοντά με ἐν τῷ νόμῳ τῆς ἁμαρτίας τῷ ὄντι ἐν τοῖς μέλεσί μου. Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος! τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου; Εὐχαριστῶ τῷ Θεῷ διὰ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν. Ἄρα οὖν αὐτὸς ἐγὼ τῷ μὲν νοῒ δουλεύω νόμῳ Θεοῦ, τῇ δὲ σαρκὶ νόμῳ ἁμαρτίας. Οὐδὲν ἄρα νῦν κατάκριμα τοῖς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ μὴ κατὰ σάρκα περιπατοῦσιν, ἀλλὰ κατὰ πνεῦμα. Ὁ γὰρ νόμος τοῦ πνεύματος τῆς ζωῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ ἠλευθέρωσέ με ἀπὸ τοῦ νόμου τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου.

Νεοελληνική απόδοση:
 Γνωρίζομεν ὅτι ὁ νόμος εἶναι πνευματικός, ἀλλ’ ἐγὼ εἶμαι σαρκικός, πουλημένος εἰς τὴν ἁμαρτίαν. Δὲν μπορῶ νὰ ἐννοήσω τὰς ἰδικάς μου πράξεις, διότι δὲν κάνω ἐκεῖνο ποὺ θέλω ἀλλὰ κάνω ἐκεῖνο ποὺ μισῶ. Ἀλλ’ ἐὰν κάνω ἐκεῖνο ποὺ θέλω, τότε συμφωνῶ ὅτι ὁ νόμος εἶναι καλός. Ἀλλὰ εἰς τὴν πραγματικότητα δὲν ἐνεργῶ πλέον ἐγῶ, ἀλλὰ ἡ ἁμαρτία ποὺ κατοικεῖ μέσα μου. Διότι ξέρω ὅτι δὲν κατοικεῖ τίποτε καλὸν μέσα μου, δηλαδὴ εἰς τὴν σάρκα μου. Ἡ θέλησις νὰ κάνω τὸ καλὸν ὑπάρχει, ἀλλὰ δὲν ἔχω τὴν δύναμιν νὰ τὸ κάνω, διότι δὲν κάνω τὸ καλὸ ποὺ θέλω, ἀλλὰ τὸ κακὸν ποὺ δὲν θέλω, αὐτὸ κάνω. Καὶ ἐὰν κάνω ἐκεῖνο ποὺ δὲν θέλω, τότε δὲν ἐνεργῶ πλέον ἐγὼ ἀλλ’ ἡ ἁμαρτία ποὺ κατοικεῖ μέσα μου. Καὶ ἔτσι βρίσκω τοῦτον τὸν νόμον, ὅτι δηλαδὴ ἐνῷ ἐγὼ θέλω νὰ κάνω τὸ καλόν, μέσα μου ὑπάρχει πρόχειρον τὸ κακόν. Αἰσθάνομαι μεγάλην εὐχαρίστησιν εἰς τὸν νόμον τοῦ Θεοῦ κατὰ τὸν ἐσωτερικόν μου ἄνθρωπον, ἀλλὰ βλέπω ἄλλον νόμον εἰς τὰ μέλη μου, ὁ ὁποῖος ἀντιστρατεύεται εἰς τὸν νόμον τοῦ λογικοῦ μου καὶ μὲ αἰχμαλωτίζει διὰ τοῦ νόμου τῆς ἁμαρτίας ποὺ ὑπάρχει εἰς τὰ μέλη μου. Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος! Ποιός θὰ μὲ ἐλευθερώσῃ ἀπὸ τὸ σῶμα τοῦτο τὸ καταδικασμένον εἰς θάνατον; Εὐχαριστῶ τὸν Θεόν, διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου μας. Ἄρα λοιπὸν ἐγὼ ὁ ἴδιος μὲ τὸν νοῦν μου δουλεύω εἰς τὸν νόμον τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ μὲ τὴν σάρκα μου εἰς τὸν νόμον τῆς ἁμαρτίας. Δὲν ὑπάρχει λοιπὸν τώρα καμμία καταδίκη δι’ ἐκείνους ποὺ ἀνήκουν εἰς τὸν Χριστὸν Ἰησοῦν [ποὺ ἡ ζωή τους δὲν εἶναι ὑπὸ τὴν ἐξουσίαν τῆς σαρκὸς ἀλλὰ ὑπὸ τὴν ὁδηγίαν τοῦ Πνεύματος]. Διότι ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ὁ νόμος τοῦ Πνεύματος, ποὺ δίνει ζωήν, μὲ ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὸν νόμον τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ


- Γέροντα, όταν πεθάνη ο άνθρωπος, συναισθάνεται αμέσως σε τι κατάσταση βρίσκεται;
- Ναι, συνέρχεται και λέει «τι έκανα;», αλλα «φαϊντά γιόκ», δηλαδή δεν οφελεί αυτό. Όπως ένας μεθυσμένος, αν σκοτώση λ.χ. την μάνα του, γελάει, τραγουδάει, επειδή δεν καταλαβαί­νει τι έκανε, και, όταν ξεμεθύση, κλαίει και οδύρεται και λέει «τι έκανα;», έτσι και όσοι σ' αυτήν την ζωή κάνουν αταξίες είναι σαν μεθυσμένοι.
Δεν καταλα­βαίνουν τι κάνουν, δεν αισθάνονται την ενοχή τους.
Όταν όμως πεθάνουν, τότε φεύγει αυτή η μέθη και συ­νέρχονται. Ανοίγουν τα μάτια της ψυχής τους και συ- ναισθάνονται την ενοχή τους, γιατί η ψυχή, όταν βγη από το σώμα, κινείται, βλέπει, αντιλαμβάνεται με μια ασύλληπτη ταχύτητα.
Μερικοί ρωτούν πότε θα γίνη η Δευτέρα Παρου­σία. Για τον άνθρωπο όμως που πεθαίνει γίνεται κατά κάποιον τρόπο η Δευτέρα Παρουσία, γιατί κρίνεται ανάλογα με την κατάσταση στην οποία τον βρίσκει ο θάνατος.

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου
Η μετά θάνατον ζωή
Λόγοι Δ' Οικογενειακή ζωή

Δευτέρα 22 Ιουνίου 2020

ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΩΝ


Την Τρίτη 23 Ιουνίου 2020 εορτή των Αγίων 18 Νεομαρτύρων των εν τη Ιερά Μονή Αγ. Γεωργίου Επανωσήφη μαρτυρησάντων κατά το έτος 1821, πανηγυρίζει η Ιερά Μονή Επανωσήφη στον ανακαινισθέντα Ιερό Ναό Αγ. Γεωργίου εις θέσιν Ρημάμπελλα.

Δευτέρα 22 Ιουνίου 2020
7.00 μ.μ.
Μέγας Πανηγυρικός Ἑσπερινός.

Τρίτη 23 Ιουνίου 2020
 7.30 π.μ.
Ὂρθρος τῆς ἑορτῆς καί ἡ Θεία Λειτουργία.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς

Κυριακή 21 Ιουνίου 2020

Συζυγική εγκράτεια που θα πλήγωνε την αγάπη! (Όσιος Πορφύριος)


Ένα ζεύγος ευσεβές και πολύ αγαπημένο και μονοιασμένο, που ήδη είχε έξι παιδιά, μάλιστα σε μικρή χρονική απόσταση μεταξύ τους, η σύζυγος - μητέρα πρότεινε στο σύζυγο να μείνουν στα έξι παιδιά ασκώντας εγκράτεια. "Μας φθάνουν", είπε, "έξι παιδιά και στο εξής να ζούμε εγκρατευμένοι". Ο σύζυγος με ηρεμία και ψυχραιμία άκουσε τη σεμνή σύζυγό του, αλλ' επιφυλάχθηκε να μη συμφωνήσει αμέσως. Πίστευε πως, για ένα τέτοιο θέμα, σοβαρό και λεπτό, τον πρώτο λόγο είχε ο Πνευματικός τους, που ευτυχώς ήταν ο Γέρων Πορφύριος. "Πριν από κάθε συζήτηση και μάλιστα απόφαση για το θέμα αυτό", είπε ο σύζυγος στη σύντροφό του, "θα πρέπει να συμβουλευθούμε το Γέροντα".
Επισκέφθηκαν λοιπόν το Γέροντα και το θέμα έθεσε πρώτα η σύζυγος λέγοντας επί λέξει:
-Όπως ξέρετε, Γέροντα, έχουμε έξι παιδιά και είπαμε να μείνουμε σ' αυτά ασκώντας από έδω και πέρα εγκράτεια.
Τότε ζήτησε το λόγο ο σύζυγος, που είναι και ευγενής και διακριτικός, για να εξηγήσει αρχικά μόνο τη λέξη "είπαμε".
-Με την ευλογία σας, Γέροντα, να κάμω μιαν εξήγηση.
Και στρεφόμενος στη σύζυγό του είπε:
-Με συγχωρείς, άλλα είπες "είπαμε", ενώ έπρεπε να ειπείς "είπα". Δική σου γνώμη είναι, αφού εγώ δεν είπα ακόμη τη γνώμη μου και πρότεινα αυτή τη συνάντηση και συζήτηση με το Γέροντα.
Ο Γέροντας μειδίασε και είπε στο πολύτεκνο και αγαπημένο ζεύγος:
-Το πρόβλημα δεν είναι η εγκράτεια. Το πρόβλημα είναι ότι θα πληγώσετε την αγάπη σας. Ο διάβολος θα ρίξει τόση γκρίνια μεταξύ σας, που για το παραμικρό θα εκνευρίζεστε και θα μαλώνετε, πράγμα που θα επηρεάσει και τα παιδιά σας. Γι' αυτό καλό είναι να το σκεφθείτε περισσότερο το θέμα αυτό και να προσευχηθείτε και θα σας δείξει ο Θεός το θέλημά Του.

Βιβλίο: Ανθολόγιο Συμβουλών γέροντος Πορφυρίου, εκδ. Ι. Μ. Μεταμορφώσεως Σωτήρος, Μήλεσι.

Το Αποστολικό και Ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής


† Κυριακῇ 21 Ἰουνίου 2020 (Β' Ματθαῖου)
† Ἡ Σύναξις τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων
Τὸ Εὐαγγέλιον
Ἐκ τοῦ κατά Ματθαῖον
Κεφ. δ' : 18-23 

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, περιπατῶν ὁ ᾿Ιησοῦς παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας, εἶδε δύο ἀδελφούς, Σίμωνα τὸν λεγόμενον Πέτρον καὶ ᾿Ανδρέαν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, βάλλοντας ἀμφίβληστρον εἰς τὴν θάλασσαν· ἦσαν γὰρ ἁλιεῖς· καὶ λέγει αὐτοῖς· Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων. Οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ. Καὶ προβὰς ἐκεῖθεν, εἶδεν ἄλλους δύο ἀδελφούς, ᾿Ιάκωβον τὸν τοῦ Ζεβεδαίου καὶ ᾿Ιωάννην τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ἐν τῷ πλοίῳ μετὰ Ζεβεδαίου τοῦ πατρὸς αὐτῶν, καταρτίζοντας τὰ δίκτυα αὐτῶν· καὶ ἐκάλεσεν αὐτούς. Οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν, ἠκολούθησαν αὐτῷ. Καὶ περιῆγεν ὅλην τὴν Γαλιλαίαν ὁ ᾿Ιησοῦς διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν, καὶ κηρύσσων τὸ Εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας, καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

Ὁ Ἀπόστολος
Πρὸς Ῥωμαίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
Κεφ. β' : 10-16

Ἀδελφοί, δόξα καὶ τιμὴ καὶ εἰρήνη παντὶ τῷ ἐργαζομένῳ τὸ ἀγαθόν, ᾿Ιουδαίῳ τε πρῶτον καὶ ῞Ελληνι· οὐ γάρ ἐστι προσωποληψία παρὰ τῷ Θεῷ. Ὅσοι γὰρ ἀνόμως ἥμαρτον, ἀνόμως καὶ ἀπολοῦνται· καὶ ὅσοι ἐν νόμῳ ἥμαρτον, διὰ νόμου κριθήσονται. Οὐ γὰρ οἱ ἀκροαταὶ τοῦ νόμου δίκαιοι παρὰ τῷ Θεῷ, ἀλλ᾿ οἱ ποιηταὶ τοῦ νόμου δικαιωθήσονται. Ὅταν γὰρ ἔθνη τὰ μὴ νόμον ἔχοντα φύσει τὰ τοῦ νόμου ποιῇ, οὗτοι νόμον μὴ ἔχοντες ἑαυτοῖς εἰσι νόμος, οἵτινες ἐνδείκνυνται τὸ ἔργον τοῦ νόμου γραπτὸν ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν, συμμαρτυρούσης αὐτῶν τῆς συνειδήσεως καὶ μεταξὺ ἀλλήλων τῶν λογισμῶν κατηγορούντων ἢ καὶ ἀπολογουμένων - ἐν ἡμέρᾳ ὅτε κρινεῖ ὁ Θεὸς τὰ κρυπτὰ τῶν ἀνθρώπων κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου διὰ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ


«Εάν μια γυναίκα Χριστιανή έχη άνδρα άπιστο (ειδωλο­λάτρη), και αυτός συγκατανεύει να συγκατοική μαζί της, ας μη τον αφίνη» (Α' Κορ. ζ',15).
Όταν όμως έχουμε στην μέση πορνεία, η Γραφή ομιλεί διαφορετικά: «Εάν κάποιος διώξη την γυναίκα του, χωρίς να υπάρχη λόγος πορνείας, την κάνει να γίνη μοιχαλίδα» (Ματθ. ε', 32).
Εκείνος που θα συνέλθη με πόρνη, θα γίνη κατ' ανάγκη ένα σώμα μαζί της.
Πως λοιπόν η σεμνή σύζυγός που είναι μέ­λος τού σώματος τού Χριστού, θα τον δεχθή;
Πως θα ενωθή με αυτόν που έγινε μέλος τού σώματος της πόρνης;
Και πρόσεξε τι άλλο αναφέρει η Γραφή: Αυτή που έχει σύζυγο ειδωλολάτρη δεν είναι ακάθαρτη, «διότι έχει αγιασθή ο σύζυγος δια της γυναικός» (Α' Κορ. ζ',14). Ενώ για την πόρνη ομιλεί διαφορετικά: «Να πάρω λοιπόν τα μέλη τού Χριστού και να τα κάνω μέλη πόρνης»; (Α' Κορ. στ',15). Στην πρώτη περίπτωσι, παρά την συνοίκησι με ειδωλολάτρη, ο αγιασμός παραμένει και δεν απομακρύνεται, ενώ στην δεύτερη περίπτωσι φεύγει.

Φοβερό λοιπόν αμάρτημα η πορνεία. Φοβερό και πρόξενο αθανάτου κολάσεως. Αλλά και σ' αυτήν την ζωή επιφέρει αναρίθμητα κακά, διότι αυτός που πορνεύει, αναγκάζεται να κάνη ζωή κουραστική, αγωνιώδη και ταλαίπωρη. Μπαίνοντας στο ξένο σπίτι, κατέχεται από υποψία, υποψιάζεται τους υπηρέ­τες, υποψιάζεται τους υπολοίπους, ζειμια ζωή που δεν είναι κα­λύτερη από τη ζωή των κολασμένων.
Γι' αυτό σάς παρακαλώ, φροντίστε να απαλλαγήτε από το νόσημα αυτό.
Διαφορετικά μη εισέρχεσθε στον ιερό χώρο της Εκκλησίας.
Τα γεμάτα ψώρα πρόβατα δεν πρέπει να είναι μαζί με τα υγιή, αλλά μακρυά, μέχρις ότου θεραπευθούν.
Έχουμε γίνει μέλη τού Χριστού. Ας μη γίνουμε μέλη της πόρνης.
Εδώ δεν είναι οίκημα αμαρτίας, αλλά Εκκλησία.
Εάν εσύ έχης καταστήση τον εαυτό σου μέλος της πόρνης, μη στέκεσαι στην Εκ­κλησία, για να μη μολύνης τον τόπο.
Και αν ακόμη δεν υπήρχε κόλασις, εσύ έπειτα από την ιερή συμφωνία, από τιςλαμπάδες τού γάμου, από τον νόμιμο δεσμό, από την παιδοποιία, από τον σύνδεσμο, πως θα το ανεχθής να προσκολλάσαι σε άλλη γυναίκα;
Και πως δεν ντρέ­πεσαι;
Πως δεν κοκκινίζεις;

Αγνοείς ότι πολλοί άνθρωποι κατα­δικάζουν και αυτούς που μετά τον θάνατο της συζύγου των παίρνουν άλλη, παρ' όλο που το πράγμα δεν είναι κολάσιμο.
Εσύ όμως, εισάγεις άλλη γυναίκα, ενώ ακόμη ζειη ιδική σου!
Αυτά όλα πόση ακράτεια και σαρκικότητα δείχνουν!
Μάθε πως για όλα αυτά έχει λεχθή: «Το σκουλήκι τους δεν πεθαίνει και η φωτιά δεν σβήνει» (Μάρκ. θ',45).
Ας φρίξης την απειλή, ας φοβηθής την κόλασι.
Η εδώ ηδονή δεν συγκρί­νεται με την εκεί κόλασι.

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου: Τα άγρια θηρία των παθών

Τρίτη 16 Ιουνίου 2020

Αγάπη και ζήλια


.. Δεν υπάρχει πιο ελεεινή έκφραση από αυτή που λέει ότι «όποιος αγαπά, ζηλεύει». Αγάπη και ζήλια δεν μπορούν να συμβαδίσουν ούτε για μία στιγμή. Η ζήλια δολοφονεί οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα, δημιουργώντας άρρωστους συνειρμούς, που οδηγούν σε λανθασμένες σκέψεις και εντελώς εσφαλμένα αποτελέσματα. Αποτελέσματα, οδυνηρά για το άτομο, όσο και για το Κοινωνικό Σύνολο. Όπου υπάρχει αγάπη δεν χωράει ζήλια, γιατί η ζήλια είναι το πιο εγωιστικό συναίσθημα κτητικότητας, κυριαρχίας και αυταρχικής καταπίεσης, σε συνδυασμό με συμπλέγματα ανασφάλειας και αναζήτησης επιβεβαίωσης της προσωπικότητας ενός διαλυμένου συλλογικού «εαυτού». Αυτός ο συνδυασμός δημιουργεί άτομα με διαταραγμένη ψυχική, πνευματική και σωματική υποδομή με αποτέλεσμα οι αντιδράσεις τους να είναι απρόβλεπτες και πολλές φορές επικίνδυνες. Αυτός που κατατρώγεται από συναισθήματα αμφιβολίας, για το αν είναι ο μοναδικός, ο καλύτερος, ο εξυπνότερος και πιο πετυχημένος, ζητώντας αδιάκοπα διαβεβαιώσεις, πότε επαινώντας και πότε απαιτώντας από τους γύρω του, κατά βάθος φοβάται όσο τίποτε άλλο την απόρριψη και την ακύρωση, που δεν θα μπορούσε να την αντέξει. Οι αδιάκοπες σκηνές ζηλοτυπίας σε συνδυασμό με το κρυφό σαράκι της ζήλιας για όλα όσα γίνονται γύρω του, δείχνουν έναν άνθρωπο που ζητάει μέσα από τη διαδικασία της ζήλιας να επιβεβαιώσει τις δικές του δυνατότητες και ικανότητες και να ξεπεράσει τα δικά του προβλήματα ανασφάλειας και έλλειψης αυτοπεποίθησης.

Συχνά, οι μηχανισμοί της ζήλιας αλέθονται με τα γρανάζια της λογικής. Το φαρμάκι της ζήλιας δηλητηριάζει τις σκέψεις και κυριαρχεί σε ολόκληρο το είναι. Το αντίδοτο είναι να στηρίξεις τις δυνάμεις σου, τις ικανότητές σου και την προσωπικότητά σου προκειμένου να πετύχεις όλα όσα χρειάζεσαι για να είσαι ευτυχισμένος. Η ζήλια είναι μια άρρωστη εξάρτηση, γιατί αν περιμένεις τις θετικές ή αρνητικές αντιδράσεις κάποιου άλλου για να επιβεβαιωθείς, τότε είσαι έρμαιο ξενοκίνητων αποφάσεων. Θα περιστρέφεσαι πάντοτε γύρω από κάποιους άλλους, προσπαθώντας να φτιάξεις την ευτυχία σου με τις δικές τους ακτινοβολίες προσοχής, ενδιαφέροντος και αγάπης. Γίνε ήλιος και όχι φεγγάρι. Γίνε εσύ το κέντρο των αποφάσεων και ο φάρος που θα ακτινοβολεί αγάπη. Θα εκπέμπεις σήματα εμπιστοσύνης προς όλους, έτσι ώστε εσύ να είσαι εκείνος που θα φωτίζει και θα μοιράζει συναισθήματα χαράς και ευτυχίας σε όλους, που θα προέρχονται από τα δικά σου αυτόφωτα συναισθήματα πληρότητας, αυτοπεποίθησης και αυτο-αναγνώρισης. Θα φωτίζεις αντί να φωτίζεσαι. Γίνε αυτόφωτος αφού είσαι αυτόφωτος. Ηγέτης του εαυτού σου και των ανθρώπων που σ’ εμπιστεύονται. Ισχυρή πατρική φιγούρα που θα εμπνέει, θα οριοθετεί, θα αναγνωρίζει και θα είναι μάχιμος για όλους κι όχι για τον εαυτό του. Μην αφήσεις ούτε το πιο μικρό άνοιγμα για να μπορέσει να τρυπώσει στην καρδιά σου η ζήλια, είναι τόσο ύπουλη, που πριν προλάβεις να προφυλαχτείς, μπορεί να έχει δηλητηριάσει σε μεγάλο βαθμό τις λογικές αντιδράσεις σου.

... Όπου υπάρχει ο φθόνος και ζήλια ξεπετιέται και το τερατούργημα της φύσης, το μίσος. Όπου φώλιασε αυτό το τέρας, έχει χαθεί κάθε επαφή με τον αγνό-απλό κόσμο των συναισθημάτων. Το μίσος νεκρώνει κάθε συναισθηματική προβολή και κατευθύνει τον άνθρωπο που κυριαρχεί εντελώς τυφλωμένο προς τον γκρεμό της απόλυτης κακίας. Αν η ζήλια είναι αρρώστια και ο φθόνος είναι πάθος, τότε το μίσος δεν δικαιολογείται και δεν συγχωρείται με τίποτε. Όποιος μισεί δεν μπορεί να σκεφτεί λογικά και όποιος δεν σκέφτεται λογικά δεν είναι άνθρωπος, δεν είναι όμως ούτε κάποιο άλλο είδος της φύσης, διότι κανένα δημιούργημα της φύσης δεν νιώθει μίσος για κάποιο άλλο. Αυτό το ειδεχθές προνόμιο είναι αποκλειστικότητα του ανθρώπινου γένους και γεννιέται, τρέφεται και θεριεύει από την ζήλια και τον φθόνο. Το μίσος οδηγεί τον άνθρωπο σε πράξεις που ξεφεύγουν από οποιοδήποτε όριο ανθρωπιάς και συναισθηματικής αντίδρασης. Αυτός που μισεί δεν μπορεί να σκεφτεί παρά μόνο την καταστροφή, που θα προκληθεί από τη δική του υπαιτιότητα και θα του δώσει την άρρωστη ικανοποίηση της επικράτησής του, που μπορεί να είναι το οποιοδήποτε δημιούργημα της φύσης. Αυτός που μισεί, ελέγχεται και λειτουργεί κάτω από τις εντολές του παθιασμένου μίσους του, σαν τηλεκατευθυνόμενο παιχνίδι, χωρίς βούληση, πρωτοβουλίες, σκέψεις και στόχους. Μισώ σημαίνει είμαι στερημένος από οποιαδήποτε διαδικασία ανθρώπινου τρόπου ζωής. Ζω αποκλειστικά και μόνο κάτω από την πίεση της ιδέας (που έχει γίνει εμμονή) προκειμένου να ολοκληρωθούν τα σατανικά καταστρεπτικά σχέδιά μου, ενάντια σε κείνο που μισώ. Αυτή η κατάσταση φυσικά δεν έχει καμία σχέση με τη ζωή και τις χαρές της. Άλλωστε, δεν μπορεί να συνυπάρχει με ευχαρίστηση και ευτυχία. Έτσι, λοιπόν, ο άνθρωπος οδηγείται σιγά-σιγά σε πλήρη επικράτηση των δικών του κακών σκέψεων και κραδασμών, με τελικό αποτέλεσμα να αυτό-περιθωριοποιηθεί και τέλος να αυτό-εξοντωθεί.
Πρόσεξε καλά, μην ξεγελαστείς από την επικάλυψη του μίσους με την καραμέλα της εκδίκησης. Η εκδίκηση δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από μίσος και γι’ αυτό το λόγο έχει τις ίδιες ακριβώς προεκτάσεις και καταλήξεις. Η εκδίκηση τροφοδοτείται από μίσος και παράγει βία. Ποτέ η βία δεν μπόρεσε να πατάξει την βία, παρά μόνο να δημιουργήσει ένα φαύλο κύκλο. Ζήλια, φθόνος, μίσος και εκδίκηση είναι έννοιες που πρέπει να προσπαθήσεις να βγάλεις από τη ζωή σου. Σκέψου λογικά και θα προλάβεις την ζήλια, γιατί από αυτή ξεκινάνε τις περισσότερες φορές όλα τα άλλα. Πίστεψε σε σένα και στις δυνάμεις σου και δεν θα έχεις ανάγκη να ζηλέψεις κανένα. Αγάπησε τον εαυτό σου, αγάπησε το συνάνθρωπό σου. Η δύναμη της αγάπης κάνει θαύματα…
Η Αγάπη για αλλαγή είναι ανανέωση και η ανανέωση είναι υγιής διαδικασία που δεν πρέπει να την φοβόμαστε, ακόμη περισσότερο όταν στηρίζετε στις δικές μας δυνάμεις και στα δικά μας ψυχικά και συναισθηματικά αποθέματα. Ανανέωση λοιπόν, ανάπτυξη, πρόοδος και έρωτα για δημιουργία και ζωή συνθέτουν το παζλ του αντίδοτου απέναντι στη ζήλια, στο φθόνο, στο μίσος και στην εκδίκηση.

Στη σύγχρονη ναρκισσιστική κοινωνία, το ερώτημα της αμφισβήτησης της ταξικής κοινωνίας «γιατί να κατέχει αυτός και όχι εγώ;» μετατράπηκε στο ερώτημα αμφισβήτησης «γιατί να είναι αυτός το επίκεντρο της προσοχής και όχι εγώ;». Οι ήρωες και οι βασιλιάδες παλαιοτέρων εποχών μετατράπηκαν σε σύγχρονα «είδωλα», με τη διαφορά πως τα τελευταία σπάνια διακρίνονται για κάτι ουσιαστικό και διαχρονικό. Είδωλα που στο πέρασμα του χρόνου απομυθοποιούνται και γρήγορα φανερώνεται το αληθινό τους πρόσωπο. Άραγε τι είναι προτιμότερο να απομυθοποιούνται οι «θεοί» ή να μυθοποιούνται οι «μέτριοι»!;;; όπως και να’ χει το θέμα θαυμάζονται και φθονούνται, απλά γιατί αποτελούν το επίκεντρο της προσοχής και εκπροσωπούν αυτά που, όσοι φθονούν, θα ήθελαν πάρα πολύ να είναι ή να έχουν… Σε όλα τα παραπάνω έρχεται και επισφραγίζεται με το συναίσθημα της Αγάπης ότι δηλαδή πιστεύεις και εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου και τον συνάνθρωπό σου …αρκεί να ξέρεις να αγαπάς και να αγαπιέσαι;;;
Τέλος, όλες οι κοινωνίες είχαν πάντα ανάγκη από ηγέτες, βασιλιάδες, αρχηγούς και ήρωες να τους θαυμάζουν, να τους εξιδανικεύουν και κάποια στιγμή να τους αποκαθηλώνουν.
Όμως, ο ηγέτης μιας μικρής ηγετικής ομάδας ή ενός κοινωνικού συνόλου, που φθονεί έχει ξεπεράσει κάθε όριο σεβασμού και αξιοπρέπειας. Δεν διακρίνεται να έχει καμία ενοχή, αφού ο ίδιος υποτιμά και εξευτελίζει «φτύνει» τις πράξεις του, τα πιστεύω του και τις ιδέες του… Επίσης, δεν εντρέπεται ούτε καν τον ίδιο του τον εαυτό, αφού το φτύσιμο στον εαυτό του τον κατατάσσουν σε πολύ χαμηλά επίπεδα σεβασμού και αξιοπρέπειας. Η αυτο –υποτίμηση γίνετε τρόπος λειτουργίας στην καθημερινότητά του ενώ παράλληλα σαν ‘‘φίδι’’ έρπετε και λικνίζεται με τον πιο γλοιώδη και τον πιο ανήθικο τρόπο…
Άλλωστε, μετά την Προδοσία, έπεται η Σταύρωση και μετά τη Σταύρωση ακολουθεί η Ταφή. Μετά τη Ταφή ακολουθεί η Ανάσταση και Ανάσταση σημαίνει Φως και Δημιουργία για το Άτομο και συνάμα για το Κοινωνικό Σύνολο.
Κι ο αυτόφωτος ξέρει να Αγαπά και να Αγαπιέται… ξέρει πως με την Αγάπη μπορεί να νικήσει τη Ζήλια, το Φθόνο, το Μίσος και την Εκδίκηση.
Με την Αγάπη ξέρεις να Ζεις, διότι παραμένεις Ζωντανός.
Άλλωστε, οι Ζωντανοί με τους Ζωντανούς και οι Νεκροί με τους Νεκρούς.
Η Επιλογή, η Απόφαση καθώς και τα Συμπεράσματα δικά σας!!!

Δημήτρης Νικ. Γιακουμάκης
MSc. (Ph.D)
Πηγή : Liberty Press