Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου 2016

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ (Φώτο)

Φωτοστιγμές από την Θεία Λειτουργία της Κυριακής του Ασώτου στην Ιερά Μονή. Λειτουργεί ο Καθηγούμενος Αρχιμ. Βαρθολομαίος με τους Ιερομονάχους Τιμόθεο, Μεθόδιο και τον Διάκονο Κύριλλο.
«Πάτερ, ήμαρτον»! Έφταιξα, Θεέ μου! Πέφτω στα γόνατα και Σου ζητώ συγγνώμη! Επικαλούμαι ταπεινά το άπειρο έλεός Σου! «Ήμαρτον»!
Όλη η ευθύνη είναι δική μου. Κανείς άλλος δε φταίει. Εγώ προκάλεσα το τραύμα που με βασανίζει, εγώ δημιούργησα την πληγή. Δική μου η ενοχή.
Δε μου φταίξανε οι συνάνθρωποί μου, οι καταστάσεις, ο διάβολος… Εγώ θέλησα και διέπραξα την αμαρτία. Εγώ φταίω. Και δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία. «Πάτερ, ήμαρτον»!…
Μόλις αρθρώσουμε την ευλογημένη αυτή φράση, όλα μεταμορφώνονται, επανορθώνονται, τακτοποιούνται. Θεία χάρη και έλεος φωτίζει την ψυχή. Μας ανακουφίζει. Ενθουσιασμός ιερός μας συνεπαίρνει, να επανορθώσουμε κάθε παλιά εκτροπή, ζημιά, αδικία… να κερδίσουμε το χαμένο δρόμο, το χαμένο χρόνο…
Κι ο στοργικός Πατέρας μας ακούγεται ν’ απαντά: «Ἐνδύσατε αὐτόν τήν στολήν τήν πρώτην»! «Ὁ υἱός μου οὗτος… ἀνέζησε»! Ξαναβρήκε τη ζωή!























Στα αναπάντητα “γιατί” του πόνου…


Μητροπολίτης Μεσογαίας 
κ. Λαυρεωτικής Νικόλαος

Ευλογημένα «γιατί»! Τα καθαγίασε ο Ίδιος ο Χριστός στο σταυρό: «Θεέ μου, Θεέ μου, ἵνα τί μὲ ἐγκατέλιπες;». 
Θεέ μου, γιατί μου το έκανες αυτό; Τι σου έκανα; Δεν είμαι ο Υιός σου; Το ίδιο ακριβώς ερώτημα με το δικό μου και έμεινε και αυτό αναπάντητο. Έμεινε αναπάντητο στα φαινόμενα. Τα γεγονότα όμως φανέρωσαν την απάντηση.

Τέτοια πολλά «γιατί» βγήκαν και από το στόμα του πολύαθλου Ιώβ ή τη γραφίδα του τραυματισμένου Δαυίδ, δύο ανθρώπων που οι τραγικοί θάνατοι των παιδιών τους σφράγισαν το πέρασμά τους από την ιστορία και που μας παρουσιάζονται συχνά ως τα μοναδικά πρότυπα πίστης, εγκαρτέρησης και υπομονής.
Το ερώτημα αυτό το απευθύνουμε στο Θεό, το λέμε στον εαυτό μας, το επαναλαμβάνουμε στους ανθρώπους που νιώθουμε ότι ιδιαίτερα μας αγαπούν. Το λέμε κυρίως για να εκφράσουμε το μέσα μας, το λέμε όμως και προσδοκώντας το χάδι μιας απάντησης. Ποιος όμως μπορεί να δώσει μια απάντηση; Ακόμη κι αν την ξέρει, ποιος μπορεί να μας την πει;
Λέγει ο Μέγας Βασίλειος προς πενθούντα πατέρα ότι ο πόνος κάνει τον άνθρωπο τόσο ευαίσθητο, ώστε μοιάζει με το μάτι που δεν ανέχεται ούτε το φτερό. Και η πιο τρυφερή κίνηση αυξάνει τον πόνο του πονεμένου. Και η πιο διακριτική αναλογία δεν αντέχεται. Ο λόγος που εκφέρεται ως λογικό επιχείρημα ενοχλεί αβάσταχτα. Μόνο το δάκρυ, η κοινωνία της απορίας, η σιωπή, η εσωτερική προσευχή θα μπορούσαν να ανακουφίσουν τον πόνο, να φωτίσουν το σκοτάδι ή να γεννήσουν μια μικρή ελπίδα. Ο πόνος γεννά αλήθεια, συμπόνια, κοινωνία.
Ο πόνος γεννά αλήθεια, συμπόνια, κοινωνία
Ο πόνος δεν ξυπνάει μόνο εμάς, αλλά γεννάει και την αγάπη στους γύρω μας. Προσπαθούν να μπουν στη θέση μας. Αγωνίζονται στον καιρό της ασφάλειάς τους να μοιρασθούν τα πιο ανεπιθύμητα γιʼ αυτούς δικά μας αισθήματα. Και το κάνουν. Ο πόνος γεννά την υπομονή μας, ταυτόχρονα όμως γεννά και τον εξ αγάπης σύνδεσμο με τους αδελφούς μας. Ο πόνος γεννά την αλήθεια. Η συμπόνια των άλλων τη φυτεύει στη δική μας καρδιά. Εκεί διακριτικά κρύβεται και η απάντηση.
Έτσι γεννιέται στην καρδιά η παρηγοριά, της οποίας η γλύκα και η ανακούφιση είναι πολύ εντονότερες ως εμπειρίες από το βάρος του πόνου.
Η απάντηση γεννιέται μέσα μας.
Δυο γονείς, μας λέγουν οι επιστήμονες, μπορούν να κάνουν άπειρα διαφορετικά παιδιά. Όσο διαφέρουν οι φυσιογνωμίες μας, άλλο τόσο και παραπάνω ποικίλουν οι εκφράσεις του εσωτερικού κόσμου μας. Το ίδιο και οι απαντήσεις στα μεγάλα αυτά ερωτήματα. Αν ένας τρίτος μας δώσει τη μία «σωστή» δήθεν απάντησή του, θα καταστρέψει την ποικιλία και την προσωπικότητα των δικών μας απαντήσεων- των ιερών απαντήσεων που για τον καθένα μας επιφυλάσσει ο Θεός. Η υποτιθέμενη σοφία του όποιου σοφού θα συντρίψει την αλήθεια και την ελευθερία του Θεού μέσα μας.
Το μεγάλο λάθος είναι να περιμένουμε την απάντηση απʼ έξω μας, από τους άλλους. Ποιος σοφός; Ποιος φιλόσοφος; Ποιος ασφαλισμένος στην ορθότητα των επιχειρημάτων του ιερέας γνωρίζει την απάντηση των τόσο προσωπικών μας «γιατί»; Η απάντηση μπορεί να ανιχνευθεί μόνο μέσα μας. Όχι στις ανάλογες δήθεν περιπτώσεις, ούτε σε βαρύγδουπα βιβλία, ούτε σε συνταγές παρηγοριάς και σοφίας. Η απάντηση δεν υπάρχει κάπου, δεν την ξέρει κάποιος. Η απάντηση γεννιέται μέσα μας. Η δική μας απάντηση είναι το δώρο του Θεού.
Ο πόνος μάς βγάζει από τα ανθρώπινα μέτρα
Τελικά αυτά τα «γιατί» δεν έχουν τις απαντήσεις που η φτώχεια και η αδυναμία μας περιμένει. Στη λογική αυτή συνήθως παραμένουν αναπάντητα. Γιʼ αυτό και ο Χριστός για τον θάνατο δεν είπε παρά ελάχιστα. Απλά ο Ίδιος τον επέλεξε και πόνεσε όσο κανένας άλλος. Και όταν αναστήθηκε, το στόμα Του έβγαλε περισσότερη πνοή και λιγότερα λόγια. Δεν είπε τίποτε για τη ζωή και θάνατο -μόνο προφήτευσε το μαρτύριο του Πέτρου.
Ο πόνος δεν απαντιέται με επιχειρήματα. Ούτε η αδικία και ο θάνατος αντιμετωπίζονται με τη λογική. Τα προβλήματα αυτά λύνονται με το εμφύσημα και την πνοή που μόνο ο Θεός δίνει. Λύνονται με το Άγιο Πνεύμα. Ξεπερνιούνται με την ταπεινή αποδοχή του θελήματος του Θεού, που είναι τόσο αληθινό αλλά συνήθως και τόσο ακατανόητο.
Στο διάβα της, η δοκιμασία συνοδεύεται από το σφυροκόπημα των αναπάντητων ερωτημάτων. Κι εμείς, γαντζωμένοι στα «μήπως», στα «γιατί», στα «αν», συντηρούμε τις ελπίδες και αντέχουμε την επιβίωση σε αυτό τον κόσμο, προσδοκώντας κάτι σίγουρο ή κάτι σταθερό. Αυτό όμως συνήθως δεν εντοπίζεται στην προτεινόμενη από μας λύση, αλλά επικεντρώνεται στην απροσδόκητη, υπέρλογη θεϊκή παρηγοριά.
Κάθε προσπάθεια αντικατάστασής της με ανθρώπινα υποκατάστατα αδικεί εμάς τους ίδιους. Κάθε περιορισμός στην ασφυκτική θηλιά των ορθολογιστικών απαντήσεων μας παγιδεύει βαθύτερα στο δράμα μας. Στον διάλογο με τον πόνο, την αδικία και το θάνατο είμαστε υποχρεωμένοι να βγούμε από τα ανθρώπινα μέτρα. Αυτή είναι όχι μόνο η έξοδος από τη δοκιμασία αλλά και η ευεργεσία της.

Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Λαυρεωτικής Νικόλαος, Άνθρωπος μεθόριος: Από τα αναπάντητα διλήμματα στα περάσματα της «άλλης λογικής», εκδ. «Εν πλω», σ. 27-33

http://theomitoros.blogspot.com.eg/

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος: Η "αναγκαιότητα" των δοκιμασιών.


Εξηγώντας μας πόσο αναγκαίες είναι οι θλίψεις για τον αθλητή του Χριστού ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέγει:
«Οι δοκιμασίες είναι ωφέλιμες σε όλους ανεξαιρέτως. Αν ήσαν ωφέλιμες σε ένα Παύλο, ας σιωπήση από μόνο του το κάθε στόμα, που λέει, πως δεν ωφελούν! Γιατί διαφορετικά, θα το κάνη να σιωπήση ο ίδιος ο Θεός! Γιατί, όποιος ειπή πως οι δοκιμασίες δεν είναι ωφέλιμες, αυτόματα γίνεται υπόδικος ενώπιον του Θεού.

Οι αγωνιστές δοκιμάζονται, για να αυξήσουν τον πνευματικό τους πλούτο.
Οι χλιαροί, για να αναγκαστούν να προφυλάξουν τον εαυτό τους από εκείνα που τους βλάπτουν.
Οι κοιμισμένοι, για να ξυπνήσουν.
Οι απομακρυσμένοι, για να ξαναπλησιάσουν τον Θεό.
Και οι φίλοι του Θεού, για να μπορέσουν να μπουν με παρρησία στον Παράδεισο, αφού θα έχουν τόσα υπομείνει για τον Θεό.
Ο αδιαπαιδαγώγητος υιός δεν μπορεί να εκτιμήση τον πλούτο του σπιτιού του πατέρα του, ότι είναι γι’ αυτόν μια βοήθεια στην ζωή του. Και γι’ αυτό ο Θεός πρώτα δοκιμάζει τον άνθρωπο και τον ξελαμπικάρει, και μετά του δίνει χαρίσματα.
Ας έχη δόξα ο Κύριός μας, που την γλυκύτητα της υγείας μας την χαρίζει ποτίζοντάς μας με φάρμακα πικρά (δηλ. φαρμάκια).
Υπάρχει άνθρωπος, που δεν κουράζεται την ώρα που κάνει γυμναστική;
Υπάρχει άνθρωπος, που να μη του είναι κακή η ώρα, που πίνει το δηλητήριο κάποιας δοκιμασίας;
Όμως, αν δεν προηγηθούν αυτά, μπορεί ο άνθρωπος να αποκτήση γερή κράση;
Αλλά και η δύναμη να υπομένωμε, δεν είναι δική μας. Που θα την εύρισκε το χωματένιο σκεύος, που είναι φτιαγμένο με λάσπη, την δύναμη να αντέξη στην ροή του νερού, χωρίς να διαλυθή, αν δεν το είχε ψήσει και δεν το είχε κάνει στερεό το πυρ το θεϊκό;
Ιδού το συμπέρασμα: Αν δείξωμε στον Θεό υποταγή, αν αντιμετωπίζωμε τις δοκιμασίες μας με υπομονή και καρτερία, αν Τον παρακαλούμε με ταπείνωση και αδιάλειπτη την επιθυμία να μας δώση πρώτα την βασιλεία Του, τότε θα αξιωθούμε να τα λάβωμε όλα, όσα Του ζητούμε εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών. Αμήν».

http://theomitoros.blogspot.com.eg/

Το νόημα του Σταυρού


Γράφει ο Κων/νος Χαρ. Κορλός, Θεολόγος
Ζούμε σε μια εποχή πνευματικής αποστασίας και ηθικής συγχύσεως και αμοραλισμού, σ' έναν κόσμο που θηρεύει τις ηδονές, που έχει βάλει ως σκοπό της ζωής του τον ευδαιμονισμό και την καλοπέραση, σ' έναν κόσμο που ούτε καν υποπτεύεται ότι “ουκ επ' άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος”. Που δεν πιστεύει, ότι πέρα από την ύλη υπάρχει και το πνεύμα και ότι ο άνθρωπος με την ηθική και πνευματική του πρόοδο και τον αγιασμό θα βρει την αληθινή ευτυχία.
Και δεν είναι χωρίς σημασία το γεγονός πως η αγία μας Εκκλησία στο ενδιάμεσο του σταδίου της άθλησης των πιστών υψώνει τον Τίμιο Σταυρού ως σύμβολο, ως ύψιστη διδαχή ως υπόμνηση πως δεν πρέπει να υποχωρήσουμε, για να νικήσουμε τα πάθη μας και τις αδυναμίες μας και να γευθούμε τη χαρά της ψυχικής μας ανακαίνισης. Για να μας θυμίζει πως “ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι...”. Κι ακόμα τη ρητή και βαρυσήμαντη για τον καθένα μας εντολή του Κυρίου: “όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι” (Μαρκ. Η' 34).

Πρώτος όρος που πρέπει να τηρήσει ο εκουσίως ακολουθών το Χριστό είναι η απάρνηση του αμαρτωλού εαυτού του, του προτέρου αμαρτωλού βίου, του “παλαιού ανθρώπου”, των εφάμαρτων και κακών και πονηρών συνηθειών. Η πράξη αυτή απαιτεί αποφασιστικότητα και γενναιότητα και ηρωισμό, ώστε να αποκοπεί ο άνθρωπος από ότι αμαρτωλό τον ενώνει με το παρελθόν, αλλά και διαρκή αγώνα και επαγρύπνηση, ώστε να αποφευχθούν τυχόν παλινδρομήσεις και να σταθεροποιηθεί, ώστε να αποφευχθούν τυχόν παλινδρομήσεις και να σταθεροποιηθεί στην εν Χριστώ ζωή. Ο αγώνας αυτός διεξάγεται νύχτα και ημέρα στην καρδιά και στη συνείδηση του ανθρώπου, αλλά και στην κοινωνική του ζωή. Το “αράτω τον σταυρόν αυτού” σημαίνει να σηκώσουμε τον προσωπικό μας σταυρό, να υπομένουμε με πίστη, υπομονή, ελπίδα και αισιοδοξία τις διάφορες δοκιμασίες και ατυχήματα και απογοητεύσεις της ζωής, με τη βεβαιότητα ότι ο Θεός δεν θα επιτρέψει να δοκιμαστούμε περισσότερο απ' ότι αντέχουμε, αλλά θα μας δώσει τη δύναμη να τις αντιμετωπίσουμε νικηφόρα. Ο απόστολος Παύλος τρεις φορές προσευχήθηκε στο Χριστό να του θεραπεύσει κάποια ασθένεια που τον ταλαιπωρούσε και ο Χριστός του απάντησε: Παύλε σου φτάνει η χάρη μου, “η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται”. Οι απόστολοι μαστιγώνονται, φυλακίζονται κι όμως μέσα στη φυλακή ψάλλουν ύμνους ευχαριστίας στο Θεό. “Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ” έλεγε ο απ. Παύλος .
Το “αράτω τον σταυρόν” σημαίνει επίσης ότι ο Χριστιανός πρέπει να αναλάβει ένα διαρκή και ισόβια σκληρό αγώνα εναντίον του πολυώνυμου και ευπερίσπαστου κακού έσωθεν και έξωθεν. Να αγωνίζεται εναντίον του φρο- νήματος της σαρκός, που είναι ένα πλέγμα ποικίλων κακιών. “Η σαρξ φρονεί κατά του πνεύματος και το πνεύμα κατά της σαρκός” (Αγλ. 5,17). “Οι δε του Χριστού την σάρκα εσταύρωσαν συν τοις παθήματι και ταις επιθυμίαις”. (Γαλ. 5, 24). Η έμφυτη ροπή προς το κακό δεν πρέπει να αφεθεί ανεξέλεγκτη και πολύ περισσότερο να καλλιεργηθεί, γιατί στην περίπτωση αυτή θα γίνει πάθος και δεύτερη φύση μας. Θα μας υποδουλώσει και θα μας στερήσει την ηθική μας ελευθερία. Το “ακολουθείτω μοι” σημαίνει ότι πρέπει ο χριστιανός να ακολουθήσει τα ίχνη του Χριστού, δηλαδή το στενό και δύσκολο δρόμο και τρόπο ζωής, το δρόμο της αρετής. “Αγωνίζεσθε εισελθείν δια της στενής πύλης”. Ο δρόμος που οδηγεί στη βασιλεία του Θεού, την οποία ο πιστός προγεύεται από την παρούσα ζωή, είναι γεμάτος αγώνες και θυσίες, αλλά όμορφος και γεμάτος χάρη και ευλογία Θεού. Ο Χριστός αμείβει και στην παρούσα ζωή όσους ακολουθούν όσα υπαγορεύει η φωτισμένη συνείδησή τους και ο θείος νόμος με ένα ιδιαίτερο τρόπο.
Αντίθετα ο εύκολος δρόμος της κακίας, δηλαδή της χωρίς ηθικούς φραγμούς ζωής της καλοπέρασης και της ευδαιμονίας οδηγεί “εις την απώλειαν”. “Ουαί οι γελώντες νυν ότι κλαύσουσιν”, ενώ “μακάριοι οι πενθούντες ότι αυτοί παρακληθήσονται”. Δηλαδή το σκηνικό στη Βασιλεία του Θεού θα αλλάξει: όσοι στην παρούσα ζωή ζουν αμετανόητα και με απιστία στην αμαρτία και χαίρονται και διασκεδάζουν αμαρτωλά αυτοί θα δοκιμάσουν απερίγραπτη θλίψη, ενώ όσοι ζουν ηθική ζωή και ακολουθούν το δρόμο της αγάπης εν Χριστώ και μετανοούν για τις αμαρτίες τους να χαίρονται, αιώνια. Στο δύσκολο αυτόν αγώνα εναντίον του κακού θα έρθει αρωγός πανίσχυρος ο τίμιος Σταυρός. Με τη θεία χάρη που έχει απορρεύσει απ' αυτόν θα αμβλυνθεί η δύναμη του κακού μέσα μας, θα αποκαλυφθεί η απάτη της αμαρτίας και θα ξεθωριάσει η πρόσκαιρη λάμψη της και θα λάμ- ψει η ομορφιά και το κάλλος της χριστιανικής ζωής. Ο Σταυρός του Κυρίου θα γλυκάνει κάθε πόνο, θα μετατρέψει το πικρό σε γλυκό, το φθαρτό σε άφθαρτο, το θνητό σε αθάνατο, την απαισιοδοξία σε αισιοδοξία και τη λύπη σε χαρά. Γιατί η σταύρωση του αμαρτωλού εαυτού μας, η νέκρωση των παθών, η ηθική και ψυχική κάθαρση θα μας οδηγήσει στην ανάσταση, στην ανακαίνιση, στην αφθαρσία της εν Χριστού ζωής.

http://theomitoros.blogspot.com.eg/

Η φυγή του αναίσχυντου αμαρτωλού από την αληθινή μετάνοια


(Αγ.Ιωάννου Χρυσοστόμου)
 Πόσο όμορφα  περιγράφει ο Ιερός Χρυσόστομος  την διαδικασία αυτή της φυγής  του αναίσχυντου  αμαρτωλού  από την αληθινή μετάνοια στο πρόσωπο το Κάιν

 "Ο Κάιν σκότωσε τον αδελφό του,τον Άβελ, κατεχόμενος από το πάθος του φθόνου, διότι μετά από τον φθόνο  ακολουθεί ο φόνος· και τον έφερε σ'ένα χωράφι και εκεί τον σκότωσε. 
Και τι λέγει ο Θεός σ'αυτόν ; Που είναι ο Άβελ ο αδελφός σου; Αυτός που τα ξέρει όλα ρωτά σαν να μην γνωρίζει μόνο και μόνο για να τραβήξει τον φονιά σε μετάνοια. Το ότι γνώριζε,το έδειξε με την ερώτηση· που είναι ο Άβελ ο αδελφός σου; 
Αυτός όμως του απάντησε,δεν γνωρίζω,μήπως φύλακας του αδελφού μου είμαι εγώ; Έστω, δεν είσαι φύλακας του,γιατι όμως είσαι και φονιάς του; Δεν τον φύλαγες, γιατί όμως και τον σκότωσες; Όμως έμμεσα τα ομολογείς αυτά; Είσαι και φύλακάς του.
Τι είπε λοιπόν ο Θεός προς αυτόν; Φωνή αίματος του αδελφού σου βοά προς Εμένα τον Θεό από την γη. Τον έλεγξε αμέσως και του έδωκε την τιμωρία,όχι τόσο για τον φόνο , όσο για την αναίδεια. 
Δεν μισεί ο Κύριος τόσο τον αμαρτωλό,όσο τον αναίσχυντο. Δεν αποδέχεται πλέον τον Κάιν παρόλο που ήρθε σε μετάνοια, διότι δεν ομολόγησε πρώτος την αμαρτία. 
Τι λέει λοιπόν στον Θεό; Είναι μεγάλη η αμαρτία μου για να συγχωρεθεί, αντί να πει: Πολύ αμάρτησα, δεν είμαι άξιος να ζω·τι είπε λοιπόν ο Θεός σ'αυτόν; Στενάζοντας και τρέμοντας θα πορεύεσαι πάνω στη γη, και έτσι του ανακοίνωσε την τιμωρία του φοβερή και χαλεπή. Δεν σε σκοτώνω και σένα, του λέγει, για να μη πέσει στην λησμοσύνη η αλήθεια, αλλά σε κάνω νόμο μελέτης από όλους, ώστε η συμφορά να γίνει μητέρα φιλοσοφίας. Και περιερχόταν ο Κάιν σαν νόμος έμψυχος, σαν στήλη κινούμενη , σιωπηλή , αλλά αφήνοντας φωνή λαμπρότερη και από σάλπιγγα.
Μη κανείς κάνει τα ίδια λέγει ,διότι θα πάθεις τα ίδια. Πήρε την τιμωρία για την αναισχυντία, και παρόλο που ελέγχθηκε δεν ομολόγησε, γι' αυτό και κατακρίθηκε για την αμαρτία. Εάν ομολογούσε με την καρδιά του, θα εξάλειφε πρώτος την αμαρτία."

 Οι δύο λέξεις "στένων " και "τρέμων" είναι αντίστοιχες των σημερινών όρων κατάθλιψη και φοβία. 

 Στην προσπάθεια του ανθρώπου να ξεφύγει από τις ενοχές και τις τύψεις της αμαρτίας του καταφεύγει στην σκληρότητα αυτή της φυγής από την πραγματικότητα και την υπεύθυνη αποδοχή της, στην φυγή ακόμη κι από το Θεό, που είναι ο θεραπευτής του και που τον αγαπά αγνά. 
 Πανικός γεννιέται μέσα του, όταν του αποκαλύπτουν την αλήθεια ή και όταν πάει να προβεί σε αυτοέλεγχο, και γι'αυτό καταφεύγει στην απόρριψη του ηθικού νόμου και τα βάζει με τον Θεό.Το χειρότερο πράγμα είναι ο έλεγχος του εαυτού του. Έτσι ξεπέφτει και σε μία άλλη άτοπη ενέργεια που λέγεται προβολή ,το να κρίνει δηλαδή και κατακρίνει και διαπομπεύει τον διπλανό του με μοναδική τάση να ξεφεύγει από τα του εαυτού του και να ασχολείται με τα των άλλων.
Τελικά,η κατάκριση είναι μία ύπουλη φυγή από την αληθινή προσωπική μετάνοια. Είναι φόβος θανάτου του εαυτού του. Ο τρόπος αυτός είναι μία επιλογή για μία αρρωστημένη ζωή μέσα στις τύψεις , που δουλεύουν ύπουλα και μυστικά στον χωρο της καρδιάς και σαν τραγική ψυχική αρρώστια και θάνατος έρχονται η κατάθλιψη και οι φοβίες.

 Είναι τραγικό να βλέπει ένας Πνευματικός πως πίσω από κάθε κατάθλιψη βρίσκεται μία έκτρωση  ή μία μοιχεία  ή ένα μίσος και μία εκδικητικότητα ή μία άλλη αμαρτία.
 Στον καιρό που αμαρτάνει ο άνθρωπος ευκόλως τα βάζει με τον Θεό και τον απορρίπτει για να χαίρεται την αμαρτία του αναπόσπαστα και εφησυχασμένα από την συνείδηση,που τον μαστιγώνει ανελέητα.
 Απωθείται στο υποσυνείδητο το σκουπιδαριό του εαυτού του και αυτό δουλείει ως κρυφή αρρώστια και σαν σκουλήκι που διαβρώνει το ξύλο και ξεσπά δημιουργώντας τις αρρώστιες αυτές.
 Και την ώρα της εξομολογήσεως,αν ο Πνευματικός δεν μπορέσει να διεισδύσει στην ψυχή του καταθλιμμένου και να ψάξουν μαζί την ρίζα,τότε ουδεμία θεραπεία μπορεί να επιτευχθεί.
 Κοινή ρίζα είναι ο εγωισμός που σαν σκληρή μαρμάρινη ταφόπλακα πρέπει να την σπάσει και να οδηγήσει στην αληθινή μετάνοια.
Η αμαρτία διαλύει την γαλήνη και την χαρά της καρδιάς. Όλες αυτές οι λεγόμενες ψυχολογικές αρρώστιες προέρχονται κατά κανόνα από την σύγκρουση του ανθρώπου με την ηθική του συνείδηση την οποία απωθεί παίζοντας μαζί της "κρυφτούλι " και σκληρά και νευρωτικά την ξεριζώνει. 

Απόσπασμα απο το βιβλίο
Μετάνοια και ψυχική υγεία κατά τον Ιερό Χρυσόστομο
Αρχιμ. Σεβαστιανός Τοπάλης
http://proskynitis.blogspot.com.eg/

Ταπεινή καί ὑπερήφανη προσευχή


Ὅταν καλοῦν τόν ταπεινό νά διακονήσει σέ ἕναν χῶρο, δέχεται μέ χαρά. Ὅταν τοῦ λένε νά φύγει ὑποκλίνεται καί φεύγει πάλι μέ χαρά. Ὅταν καλοῦν τόν ὑπερήφανο νά διακονήσει, διακονεῖ μέ χαρά ἀλλά καί μέ ταραχή. Ὅταν τοῦ ζητοῦν νά φύγει, φεύγει μέ γκρίνια, ἀγανάκτηση, παράπονο, πίκρα. Ὁ ταπεινός προσεύχεται ἐπίμονα γιά νά ὑλοποιηθοῦν οἱ πόθοι του. Κάθε φορά ὅμως λέγει: «Ὄχι ὅπωςἐγώ θέλω, Κύριε, ἀλλά ὅπως ἐσύ» (βλ. Ματθ. κϛ΄ 39). Λαχταρᾶ, θέλει, ποθεῖ νά ἀποκτήσει τό ἀγαθό.Σάν ἄλλος παραλυτικός στήν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ ἐπιθυμεῖ νά γιατρευτεῖ. Βλέπει τούς ἄλλους πού γιατρεύονται καί χαίρεται γιά αὐτούς, ὅμως λυπᾶται γιά τό κατάντημά του. Δέν σταματᾶ νά συντρίβεται πού εἶναι παραλυτικός. Ὅμως, δέν "λαδώνει" κανέναν γιά νά τόν ρίξει στήν κολυμβήθρα, δέν ἀγανακτεῖ μέ τόν Θεό πού εἶναι πολλά χρόνια ἀγιάτρευτος. Δέν βάζει τό μαχαίρι στόν λαιμό κανενός γιά νά τόν ρίξει "στήν κολυμβήθρα".Τό εὐγενικό ἦθος του τοῦ ἐπιτρέπει μόνο νά ποθεῖ βαθιά τή θεραπεία του. Ἔχει δικαίωμα νά ἐπιμείνει στήν προσευχή γιά τή θεραπεία του. Δέν ἔχει ὅμως δικαίωμα νά ἀγανακτεῖ πού ἀργεῖ ἡ θεραπεία.
Ταπεινή προσευχή σημαίνει νά ἐπιμένω στόν Θεό γιά τήν ἐκπλήρωση τῶν ἐπιθυμιῶν μου χωρίς νά ἀγανακτῶ, χωρίς νά γογγύζω, χωρίς νά τά βάζω μέ Ἐκεῖνον, χωρίς νά πιέζω ἀνθρώπους προκειμένου νά πετύχω αὐτό.
Ὑπερήφανη ἤ ἀρνητική προσευχή εἶναι νά τά βάζω μέ τόν Θεό ἤ μέ τούς ἀνθρώπους ὅταν δέν ἐκπληρώνονται οἱ στόχοι μου.
Ὁ Θεός εἰσακούει ὄχι τά λόγιά μας, ἀλλά τόν πόνο καί τή συντριβή τῆς καρδιᾶς μας, τό μαράζι μας, τήν ἐξουθένωσή μας, τήν ἀπομόνωσή μας. Αὐτές οἱ δυνάμεις ἑλκύουν τό θεῖο ἔλεος. Άναφέρεται στήν Καινή Διαθήκη: «αἱ βοαί τῶν θερισάντων εἰς τά ὦτα Κυρίου Σαβαώθ εἰσεληλύθασιν»(Ἰακ.ε΄4).
Δέν γράφει "τά λόγια", ἀλλά "αἱ βοαί" ἐσωτερικές φωνές.

Ἀρχιμ. Ἀρσενίου Κωτσόπουλου, "Ἐκπλήξεις Χάριτος", Ἀθήνα 2010, σελ. 358
http://leimwnas.blogspot.com.eg/

Ο Θεός πραγματικά υπάρχει! ! !


Μια φορά ένας άντρας επισκέφτηκε ένα κουρέα να του κόψει τα μαλλιά του και να του ξυρίσει τα γένια του που είχαν μεγαλώσει αρκετά.

Καθώς ο κουρέας τον περιποιούνταν ξεκίνησαν μια κουβεντούλα. Συζήτησαν για πολλά και διάφορα πράγματα ώσπου τελικά κατέληξαν να μιλήσουν για τον ίδιο τον Θεό.
-"Δεν πιστεύω ότι ο Θεός υπάρχει." : είπε ο κουρέας με ένα ύφος γεμάτο αυτοπεποίθηση.

-"Γιατί το λες αυτό;" : ρώτησε ο πελάτης.

-"Μπορώ να σου το αποδείξω εύκολα , δεν έχεις παρά να βγεις έξω στο δρόμο και να το δεις και μόνος σου. Πες μου λοιπόν ΕΑΝ ο Θεός ΥΠΑΡΧΕΙ τότε γιατί υπάρχουν τόσοι άρρωστοι άνθρωποι; Θα υπήρχαν εγκαταλελειμμένα παιδιά; ΕΑΝ ο Θεός ΥΠΗΡΧΕ δεν θα υπήρχε ούτε τόσος πόνος στον κόσμο ούτε δυστυχία. Δεν μπορώ να φανταστώ έναν Θεό που νοιάζεται και αγαπά τα παιδιά του να επιτρέπει να συμβαίνουν όλα αυτά τα κακά." : είπε ο κουρέας.

Ο πελάτης το σκέφτηκε λιγάκι, μα δεν απάντησε, δεν ήθελε να ξεκινήσει καβγά.
Ο κουρέας τελείωσε την δουλειά του και ο πελάτης φρεσκαρισμένος και ανανεωμένος ξεκίνησε να φύγει από το κουρείο.

Με το που βγήκε απο την πόρτα αντίκρισε έναν άνθρωπο στο δρόμο με μακρυά και βρώμικα λιγδιασμένα μαλλιά απεριποίητα και γένια βρώμικα και μεγάλα.
Αστραπιαία επέστρεψε στο κουρείο και κοιτώντας τον κουρέα του είπε:
-"Ξέρεις κάτι; Οι κουρείς δεν υπάρχουν."

-"Είμαι εδώ, και είμαι κουρέας. Και μόλις σε κούρεψα και σε ξύρισα!" :είπε ο κουρέας με έκπληξη στο βλέμμα του.

-"Όχι! Οι κουρείς δεν υπάρχουν γιατί αν υπήρχαν δεν θα βλέπαμε στο δρόμο ανθρώπους με μακρυά και βρώμικα απεριποίητα μαλλιά και αξύριστα γένια." : είπε αποφασιστικά ο πελάτης.

-"ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ άκου να σου πω οι κουρείς ΥΠΑΡΧΟΥΝ! Αυτό συμβαίνει επειδή αυτοί οι άνθρωποι δεν έρχονται σε μένα." : είπε ο κουρέας με αγανάκτηση.

-"ΑΚΡΙΒΩΣ! Αυτό είναι το νόημα! Ο Θεός με το ίδιο σκεπτικό ΥΠΑΡΧΕΙ επίσης! Όλα αυτά συμβαίνουν επειδή οι άνθρωποι δεν έρχονται κοντά Του και δεν Τον αναζητούν για βοήθεια. Γι αύτο υπάρχει τόσος πόνος και δυστυχία στον κόσμο."

Και η αναζήτηση για βοήθεια γίνεται με μια ταπεινή προσευχούλα, και όσοι θυμάστε την ιστορία με τον Τελώνη και τον Φαρισαίο θα ξέρετε ότι : Πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται καὶ ὁ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται

http://leimwnas.blogspot.com.eg/

ΔΙΗΓΗΣΗ ΠΟΛΥ ΩΦΕΛΙΜΗ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΛΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ


Διηγήθηκε ένας από τους Αγίους Πατέρες την ακόλουθη ιστορία που άκουσε στην έρημο της Θηβαϊδας. Συνέβηκε κάποτε και πέρασε από την έρημο ένας μεγάλος πνευματικός και στην αρετή περιβόητος. Τότε πολλοί από τους Πατέρες έτρεχαν και εξομολογούντο σ’ αυτόν, μεταξύ τους δε πήγε και ένας απλός και άκακος άνθρωπος βοσκός στο επάγγελμα, που δεν ήξερε τι θα πει αμαρτία, μόνη του δε επιθυμία ήταν πως να κερδίσει το παράδεισο. Ο πνευματικός τότε του είπε να κρατεί τον ίσιο δρόμο και θα φθάσει στο παράδεισο. Άκακος όπως ήταν ερμήνευσε κατά γράμμα τα λόγια του πνευματικού και περπατώντας τρεις μέρες έφτασε σ’ ένα μοναστήρι και εξομολογήθηκε στον ηγούμενο τον πόθο του. Από τα λόγια του ο ηγούμενος εννόησε την απλότητα και ακεραιότητα του, τον δέχτηκε στο μοναστήρι και αφού τον έκαμε μοναχό τον έβαλε να «φιλοκαλή» την Εκκλησίαν, δηλαδή τον έκαμε νεωκόρο.
Μια μέρα όταν τον επεσκέφτηκε ο Ηγούμενος και τον νουθετούσε τα αναγκαία για τη σωτηρία του, πήρε και αυτός θάρρος και τον ρώτησε ποιός είναι αυτός που είναι κρεμμασμένος πάνω από το εικονοστάσιο και είναι συνέχεια νηστικός και διψασμένος, μη γνωρίζωντας ότι είναι ο Δεσπότης Χριστός. Αστειευόμενος τότε ο Ηγούμενος του είπε πως αυτός ήταν νεωκόρος πρωτύτερα και επειδή αμελούσε το «διακόνημα» του (υπηρεσία) τον ετιμώρησε να κρέμμεται επάνω στο σταυρό. Ο απλός τότε δεν είπε τίποτε, το βράδυ όμως σαν πήρε το φαγητό του, αφού έκλεισε της Εκκλησίας τις πόρτες άρχισε να παρακαλεί τον κρεμασμένο να κατεβή να φάνε μαζί. Έβαζε μάλιστα μάρτυρα τον Θεό πως αν δεν κατέβει ούτε αυτός τρώει. Τότε ο πράος και ταπεινός Κύριος αυτός που κάθεται στις καρδιές των πραέων του απάντησε πως φοβάται να κατέβει μήπως το μάθει ο Ηγούμενος και τον τιμωρήσει. Ο απλός όμως και πάλι επέμενε και τότε του φάνηκε πως κατέβηκε και έτρωγαν και συνομιλούσαν μαζί. Αυτό συνέβαινε κάθε βράδυ (ω της πολλής σου φιλανθρωπίας Χριστέ) και ενώ οι άλλοι μοναχοί άκουαν ομιλίες στο ναό, όταν έμπαιναν μέσα έβλεπαν μόνο τον απλό που τους βεβαίωνε πως ήταν μόνος. Τότε έβαλαν ένα μοναχό πολύ αγαπητό στο νεωκόρο ο οποίος κατόρθωσε και έμαθε από τον απλό πως κάθε βράδυ κατεβαίνει ο φαινόμενος κατάδικος και συντρώγουν και του υπόσχεται πως γι’ αυτό του το δείπνο, θα τον φιλεύση πλουσιοπάροχα στο σπίτι του πατέρα του. Όταν έμαθε ο ηγούμενός αυτά, κάλεσε τον απλό και αφού τον έπεισε να του πει αυτά που συμβαίνουν , τότε του είπε το επόμενο βράδυ να παρακαλέσει τον φαινόμενο και για τον ηγούμενο και να τον φιλεύση και αυτον στο σπίτι του πατέρα του. Πράγματι ο απλός παρακάλεσε το επόμενο βράδυ για τον ηγούμενο αλλά πήρε απάντηση πως αυτό δεν γίνεται και έτσι να μην τον ενοχλεί γιατί ο ηγούμενος δεν είναι άξιος ούτε για τα ψίχουλα που πέφτουν απ’ εκείνο το τραπέζι. Σαν άκουσε το πρωί ο ηγούμενος την απόφαση λυπήθηκε άμετρα, ελπίζοντας όμως στο έλεος και τη φιλανθρωπία του Θεού με κλάματα παρακαλούσε τον απλό να επιμένει και να βιάζει τον αβίαστο να τον δεχθεί και αυτόν στο ουράνιο τραπέζι. Ο απλός συνέχισε να παρακαλεί το επόμενο βράδυ το Δεσπότη Χριστό αλλά ο Κύριος του είπε να μην επιμένει γιατί δεν γίνεται. Τότε η άπλαστη εκείνη ψυχή αποκρίνεται και του λέγει: «καλώς λέγεις ότι δεν είναι άξιος ο Ηγούμενος δια την άνωθεν τράπεζα, αλλά δια το ψωμί όπου μας έθρεφε τόσας ημέρας, όπου αν έλειπεν θα απεθάναμεν από την πείναν, καν δια ταύτην την καλωσύνην του δεν τον δέχεσαι;» Και ο Δεσπότης Χριστός «ας είναι είπε δια την αγάπη σου, και μόνον δια να μη σε λυπήσω, επειδή και τόσην αγάπη και φροντίδα έχεις και μεριμνάς πολύ δια τον πλησίον σου, ειπέ του λοιπόν να διορθωθεί καλώς και μετά οκτώ ημέρας να έλθετε αμφότεροι εις την ητοιμασμένη χαράν.»
Αφού έμαθε αυτά ο Ηγούμενος χάρηκε, έκαμε την πρέπουσα μετάνοια και αφού κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων, αρρώστησε λίγο και παρέδωσε την ψυχή του στο Θεό μετά από οκτώ μέρες. Ο δε απλός εκεί που συνομιλούσε κατά τη συνήθεια με τον αγαπημένο του Δεσπότη πέταξε η μακαρία του ψυχή και μετέβησαν και οι δύο σ’ εκείνη την ευτυχισμένη και ατελεύτητη ζωή, την οποία είθε και εμείς «χάριτι Θεού» να απολαύσουμε. Αμήν.

http://leimwnas.blogspot.com.eg/

Πειρασμοί και θλίψεις.


Γέροντος Εφραίμ του Κατουνακιώτη

Γέροντα, τι πειρασμούς περάσατε;
«Θα σας πω το απόρρητο της ζωής μου. Το έκζεμα, αυτή την πληγή που έχω στο πόδι, την έχω από δεκαπέντε χρονών. Δοκίμασα διάφορα φάρμακα. Τίποτε. Τώρα που πέρασε η ηλικία επιδεινώθηκε. Καθήμενος στο κρεβάτι του πόνου, έτσι το λέω εγώ, έχω το πόδι ψηλά και λίγο ανακουφίζομαι. Καθήμενος εδώ δημιουργήθηκε κύστη κόκκυγος. Όταν το σκέπτεσαι αυτό είναι το πλέον φρικωδέστερο. Προκαλεί πολύ πόνο. Σε όποια στάση και αν καθήσεις πονάς. 
Σε πονά ο γλουτός. Σε προειδοποιεί ότι θα ανοίξει πληγή. Υπομονή, υπομονή. Έως ότου μία φορά δεν άντεξα και έπεσα σε απόγνωση. Μόνο που να σκέφτεσαι την λέξη απόγνωση είναι φρίκη. Είναι γεύση κολάσεως, γεύση γεένης. Κράτησε έξι έως εφτά λεπτά. Μέσα στον πόνο, μέσα στην απελπισία που βρισκόμουν, δεν έλεγα τίποτε στην συνοδία μου. Μία φωνή άκουσα ως αύρα λεπτή. 
“Έτσι σε θέλει ο Θεός”. Με αυτό πήρα μία βαθιά αναπνοή. “Ε! νάναι ευλογημένο, αφού έτσι με θέλει Ο Θεός. Αλλά δος μου υπομονή, γιατί δεν αντέχω”. 
Τι να κάνω; Να βγω έξω να κάνω εγχείρηση; Όλοι σου λένε εγχείρηση να κάνεις. Πως θα βγω όμως;
Σηκώνομαι απελπισμένος και πηγαίνω στο καντηλάκι της Παναγίας. Και το καντηλάκι της Παναγίας, θαυματουργό είναι. Παίρνω λίγο βαμβάκι και αλείφω το μέρος, που είναι η κύστη κόκκυγος, και δεξιά και αριστερά τους γλουτούς. Αυτό το έκανα τρεις ημέρες. Την τρίτη ημέρα άφαντος ο πόνος. Θαυματούργησε η Παναγία. Εφαρμόστηκε η συχνή πατερική ρήση, “υπομονή στις θλίψεις” .
Η σκέπη της Παναγίας πάντα υπάρχει, αλλά δεν την βλέπομε. Τότε την βλέπομε, όταν πρόκειται να πέσομε μέσα στο χάος, στην άβυσσο. Τότε μας απαλλάσσει από την καταβόθρα. Και όχι μόνο αυτό. Το κυριότερο να πούμε. Όταν έφυγαν οι πόνοι, μία χαρά κυκλοφόρησε μέσα μου ως μία πληροφορία, ότι ο Θεός την πολλή Του, την άμετρη αγάπη, την φανέρωσε με το να μου δώσει την πληγή κάτω στο ποδάρι. Και δεν χόρταινα να δοξάζω, να υμνολογώ, να ευγνωμονώ τον Θεό, που μου έδωσε την πληγή.
Γι’ αυτό, καλές είναι οι θλίψεις, καλά τα βάσανα, καλές οι στενοχώριες. Ξέρει ο Θεός, γιατί τις δίνει.

Περισσότερο πλησιάζομε τον Θεό με τις θλίψεις. “Εν θλίψει επλάτυνάς με” (Ψαλ.4,2) και κατά το πατερικό “ο φεύγων πειρασμόν επωφελή, φεύγει ζωήν αιώνιον”

http://leimwnas.blogspot.com.eg/

Θέλεις νὰ κάνεις τὸ καλό; Ἑτοιμάσου γιὰ πειρασμό…


Τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου

* Ὅταν θελήσεις νὰ κάνεις ἀρχὴ καλοῦ ἔργου, πρῶτα νὰ ἑτοιμάσεις τὸν ἑαυτό σου γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν πειρασμῶν, ποὺ πρόκειται νὰ ἔρθουν ἐναντίον σου. Γιατί ὁ ἐχθρός, ὅταν δεῖ κάποιον ν’ ἀρχίζει μὲ θερμὴ πίστη μιὰ θεάρεστη ζωή, συνηθίζει νὰ τοῦ ἐπιτίθεται μὲ διάφορους καὶ φοβεροὺς πειρασμούς, ὥστε νὰ δειλιάσει ἀπ’ αὐτοὺς ὁ ἄνθρωπος καὶ νὰ ἐγκαταλείψει τὴν καλή του πρόθεση. Καὶ παραχωρεῖ ὁ Θεὸς νὰ πέσει σὲ πειρασμὸ γιὰ νὰ χτυπήσεις ἐπίμονα τὴ θήρα (τοῦ ἐλέους) Του καὶ γιὰ νὰ ριζώσει μέσα στὸ νοῦ σου, ἀπὸ τὸ φόβο τῶν θλίψεων, ἡ μνήμη Ἐκείνου, καὶ γιὰ νὰ Τὸν πλησιάσεις μὲ τὶς προσευχές, ὥστε ν’ ἁγιασθεῖ ἔτσι ἡ καρδιά σου ἀπὸ τὴν ἀκατάπαυστη ἐνθύμησή Του. Καὶ ὅταν Τὸν ἐπικαλεῖσαι, θὰ σὲ ἀκούσει. Και θὰ μάθεις ἔτσι, ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ σὲ λυτρώνει. Καὶ τότε θὰ νιώσεις τὴν παρουσία Ἐκείνου ποὺ σ’ ἔπλασε καὶ σὲ δυναμώνει καὶ σὲ προστατεύει. Γιατί ἡ σκέπη καὶ ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἀγκαλιάζει ὅλους τους ἀνθρώπους. Δὲν γίνεται ὅμως ὁρατὴ παρὰ μόνο σ’ ἐκείνους ποὺ καθάρισαν τὸν ἑαυτό τους ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ εἶναι συνεχῶς προσηλωμένοι στὸ Θεό. Ἐξαιρετικὰ μάλιστα φανερώνεται σ’ αὐτοὺς ἡ βοήθεια καὶ ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ὅταν μποῦν σὲ μεγάλη δοκιμασία γιὰ χάρη τῆς ἀλήθειας. γιατί τότε τὴν αἰσθάνονται πολὺ καθαρὰ μὲ τὴν αἴσθηση τοῦ νοῦ.
Μερικοί, ποὺ εἶδαν αὐτὴ (τὴ βοήθεια) καὶ μὲ τὰ σωματικά τους μάτια, ἀνάλογα μὲ τὶς δοκιμασίες, καὶ διαπίστωσαν ἔτσι τὴ συμπαράσταση τοῦ Θεοῦ, ὑποκινήθηκαν ἀπ’ αὐτή σε γενναῖες πράξεις, ὅπως μαθαίνουμε γιὰ τὸν Ἰακὼβ καὶ τὸν Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ καὶ τοὺς Τρεῖς Παῖδες καὶ τὸν ἀπόστολο Πέτρο καὶ τοὺς ἄλλους ἁγίους, ποὺ ἄθλησαν γιὰ τὸ Χριστό. Σ’ αὐτοὺς (ἡ θεία βοήθεια) ἦταν ὁλοφάνερη, ἔχοντας ἀνθρώπινη μορφή, δίνοντάς τους θάρρος καὶ προετοιμάζοντάς τους γιὰ τὸν ἀγώνα τῆς εὐσέβειας. Ἀλλὰ καὶ στοὺς πατέρες, ποὺ ἔζησαν στὴν ἔρημο καὶ ἔδιωξαν ἀπὸ κεῖ τοὺς δαίμονες καὶ ἔγιναν κατοικητήρια ἀγγέλων, καὶ σ’ αὐτοὺς παρουσιάζονταν συνεχῶς οἱ ἅγιοι ἄγγελοι καὶ μὲ κάθε τρόπο τοὺς βοηθοῦσαν καὶ τοὺς συμπαραστέκονταν σὲ ὅλα καὶ τοὺς στήριζαν καὶ τοὺς λύτρωναν ἀπὸ τοὺς πειρασμούς, ποὺ οἱ ἄγριοι δαίμονες τοὺς προξενοῦσαν. Ἀλλὰ καὶ μέχρι σήμερα δὲν ἀπομακρύνεται ἡ βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ὁλοκληρωτικὰ ἀφιερώθηκαν στὰ ἔργα ποὺ Ἐκεῖνος εὐαρεστεῖται, ἀλλὰ βρίσκεται κοντὰ σὲ ὅλους ὅσοι Τὸν ἐπικαλοῦνται (Ἀββᾶς Ἰσαάκ).

ΠΑΡΕΝΕΣΕΙΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ” ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
http://salpismata.blogspot.com.eg/

Νικόλαος Πλανάς: ο αγαπημένος άγιος του Παπαδιαμάντη


Συγκίνησε τον Παπαδιαμάντη. Σε όλη τη διαδρομή του έκανε πολλούς να δουν την Εκκλησία με ακόμη μεγαλύτερο σεβασμό. 

Ο παπα-Νικόλαος Πλανάς ήταν από αυτούς που πέτυχε, αν και απλός ιερέας, να διδάξει με την απλότητα και τη σεμνότητά του την άδολη προσφορά προς τον άνθρωπο. Το γεγονός ότι ο άγιος των γραμμάτων, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, γράφει γι’ αυτόν μόνο τυχαίο δεν είναι. Και βεβαίως το γεγονός ότι μετά τον θάνατό του ανακηρύχτηκε άγιος δείχνει ότι στην Ορθόδοξη Εκκλησία η πορεία ακόμη και ενός απλού ιερέα εκτιμάται, τιμάται και αναδεικνύεται.

Η όλη εξέλιξη του Αγίου Νικόλαου Πλανά, που γεννήθηκε το 1851 στη Νάξο, δεν είναι τυχαία. Οι γονείς του, Ιωάννης και Αυγουστίνα, ήταν ευσεβείς αν και αρκετά πλούσιοι. 

Σημαντικό ρόλο στην «κλίση του προς τα Θεία» έπαιξε ο παππούς του, από τη μητέρα του, ιερέας Γεώργιος Μελισσουργός, από τον οποίο έμαθε τα πρώτα του γράμματα και ο οποίος τον μύησε στα «Εκκλησιαστικά του καθήκοντα».

Ο θάνατος του πατέρα του άλλαξε τα πάντα για τον Νικόλαο, σε ηλικία μόλις 14 χρόνων. Τότε ήταν που ήρθε στην Αθήνα με τη μητέρα του και την αδελφή του. Τρία χρόνια αργότερα, σε ηλικία μόλις 17 χρόνων, νυμφεύτηκε -σεβόμενος την επιθυμία της μητέρας του- την Ελένη Προβελεγγίου, με καταγωγή από τα Κύθηρα. Η γυναίκα του πέθανε μόλις γεννήθηκε το παιδί τους, ο Γιαννάκης, οπότε και αφοσιώθηκε στην ανατροφή του.

Παράλληλα αφιέρωσε τον εαυτό του στην Εκκλησία και στα 28 του χρόνια, στις 28 Ιουλίου 1879, χειροτονήθηκε διάκονος στον ναό Μεταμορφώσεως της Πλάκας. Ύστερα από πέντε χρόνια, στις 2 Μαρτίου 1884, χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος στο μικρό εκκλησάκι του Αγίου Ελισσαίου, στο Μοναστηράκι, όπου έψελναν δύο από τους σημαντικότερους Έλληνες συγγραφείς, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και ο εξάδελφός του, Αλέξανδρος Μωραϊτίδης.

Ο παπα-Νικόλας ιερουργούσε κάθε Κυριακή στους ναούς του Αγίου Παντελεήμονος Ιλισσού (οδός Καλλιρρόης) και του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, του λεγομένου «Κυνηγού», στη σημερινή οδό Βουλιαγμένης. Τις καθημερινές λειτουργούσε στο εκκλησάκι του Αγίου Ελισσαίου, όπου οι αγρυπνίες του άφησαν εποχή και προσήλκυαν τον πνευματικό κόσμο της πρωτεύουσας, ειδικά όταν στο ψαλτήρι βρισκόταν το δίδυμο Παπαδιαμάντη και Μωραϊτίδη.

Οι δύο συγγραφείς ήταν αυτοί οι οποίοι στα κείμενά τους ύμνησαν τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούσε, αλλά και την απλότητα, την ταπεινότητα και την αγιοσύνη του. Την περίοδο εκείνη -ανεξαρτήτως του πώς αντιμετωπίζει κάποιος αυτές τις πληροφορίες- έχουν αναφερθεί μαρτυρίες παιδιών ότι τον έβλεπαν κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας μεταρσιωμένο να στέκεται υπεράνω της γης.

Αυτό που προκαλούσε αίσθηση σε όσους τον γνώριζαν από κοντά ήταν ο τρόπος με τον οποίο πορευόταν στην προσωπική του ζωή. Ο παπα-Νικόλας ζούσε λιτά, σχεδόν ασκητικά. Του αρκούσε για τροφή λίγο ψωμί και λίγα χόρτα, τα οποία συνέλεγε ο ίδιος, και κάποιες φορές λίγο γάλα που του πρόσφεραν βοσκοί στην ερημική τότε περιοχή του Αϊ-Γιάννη. Βοηθούσε τους φτωχούς ενορίτες του, ακόμη και από το υστέρημά του.

Την Κυριακή του Ασώτου, 28 Φεβρουαρίου 1932, ο παπα-Νικόλας λειτούργησε για τελευταία φορά στον Αγιο Ιωάννη της οδού Βουλιαγμένης. Μετά τη Θεία Λειτουργία έχασε τις αισθήσεις του και στις 2 Μαρτίου 1932 αποδήμησε εις Κύριον, σε ηλικία 82 ετών. Το επόμενο πρωί το λείψανό του εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα επί τριήμερο στον ναό του Αγίου Ιωάννου της οδού Βουλιαγμένη. Χιλιάδες λαού κατέφθασαν από κάθε σημείο του λεκανοπεδίου Αττικής για να αποχαιρετήσουν τον σύγχρονο άγιο. Η κηδεία του έγινε στις 5 Μαρτίου, χοροστατούντος του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου, ο οποίος εκφώνησε τον επικήδειον λόγον.

Στις 29 Αυγούστου του 1992, τα λείψανα του Νικολάου Πλανά τοποθετήθηκαν σε ασημένια λάρνακα, που βρίσκεται στο δεξιό κλίτος του ναού του Αγίου Ιωάννη της οδού Βουλιαγμένης. Τον ίδιο χρόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία ανακήρυξε Άγιο τον Νικόλαο Πλανά, με απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Η μνήμη του τιμάται την πρώτη Κυριακή του Μαρτίου.

Ο Παπαδιαμάντης για τον παπα-Νικόλα

Στο διήγημά του «Τραγούδια του Θεού» (1908), ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης αναφέρεται στον παπα-Νικόλα Πλανά να ιερουργεί με ξεχωριστό τρόπο στην κηδεία της «μικράς κορασίδας Κούλας»:

… Μετά τρείς ημέρας την προεπέμπομεν εις τον τάφον. Οι επαγγελματικοί ιερείς κι οι ψάλται έψαλλον τὰ κατ” συνθήκην, από την «Άμωμον οδόν» έως τον «Τελευταίον ασπασμόν». Μόνος ο παπα-Νικόλας από τον Αϊ-Γιάννη του Αγρού, ο Ναξιώτης, εφαίνετο ότι έπιανε χωριστὴν ακολουθίαν, εμουρμούριζε μέσα του, και τα όμματά του εφαίνοντο δακρυσμένα.

-Τι μουρμουρίζεις, παπά; του είπα από το όπισθεν του στασιδίου, όπου είχεν ακουμβήσει.

-Λέγω την ακολουθίαν των Νηπίων μέσα μου, είπεν ο παπα-Νικόλας. Εις αυτό το άκακον αρμόζει η κηδεία των νηπίων. Τωόντι και εγώ με όλον τον πόνον και τα δάκρυά μου, είχα αναλογισθή εκείνην την στιγμήν την ακολουθίαν των Νηπίων. Και ακουσίως έλεγα μέσα μου τα τραγούδια του Θεού: «των του κόσμου ηδέων αναρπασθέν άγευστον» και «ως καθαρόν, Δέσποτα, στρουθίον προς καλιάς επουρανίους έσωσας» και «του Αβραάμ, εν κόλποις σε, εν τόποις ανέσεως, ένθα το ύδωρ εστί το ζων, τάξαι σε Χριστός ο δι” ημάς νηπιάσας» καὶ «οις αριθμοίς το πλάσμα σου, νήπιον φοιτήσαν τανύν προς σε»…

Το 1896, σε άρθρο του με τίτλο «Ιερείς των Πόλεων και Ιερείς των Χωρίων» ο Παπαδιαμάντης αναφέρεται επίσης στην προσωπικότητα του Αγίου Νικολάου Πλανά:

… Μεταξύ των υπαρχόντων ιερέων υπάρχουσιν ακόμη πολλοί ενάρετοι και αγαθοί, εις τας πόλεις και εις τα χωρία. Είναι τύποι λαϊκοί, ωφέλιμοι, σεβάσμιοι. Ας μην εκφωνούσι λόγους. Ηξεύρουσιν αυτοί άλλον τρόπον πώς να διδάσκωσι το ποίμνιον. Γνωρίζω έναν ιερέα εις τας Αθήνας. Είναι ο ταπεινότερος των ιερέων και ο απλοϊκώτερος των ανθρώπων.

Διά πάσαν ιεροπραξίαν αν τού δώσης μίαν δραχμήν, ή πενήντα λεπτά, ή μίαν δεκάραν, τα παίρνει. Αν δεν τού δώσης τίποτε, δεν ζητεί. Διά τρεις δραχμάς εκτελεί παννύχιον Ακολουθίαν. Λειτουργίαν. Απόδειπνον. Εσπερινόν. Όρθρον. Ώρας. Λειτουργίαν. Το όλον διαρκεί εννέα ώρας. Αν τού δώσης μόνο δύο δραχμάς, δεν παραπονείται. Κάθε ψυχοχάρτι, φέρον τα μνημονευτέα ονόματα των τεθνεώτων, αφού άπαξ τού το δώσης, το κρατεί διά πάντοτε. Επί δύο, τρία έτη εξακολουθεί να μνημονεύη τα ονόματα. Εις κάθε προσκομιδήν μνημονεύει δύο ή τρεις χιλιάδας ονόματα. Δεν βαρύνεται ποτέ. Η προσκομιδή παρ’ αυτώ διαρκεί δύο ώρας. Η Λειτουργία άλλας δύο. Εις την απόλυσιν της Λειτουργίας, όσα κομμάτια έχει εντός τού ιερού, από πρόσφορα ή αρτοκλασίαν, τα μοιράζει όλα εις όσους τύχουν. Δεν κρατεί σχεδόν τίποτε.

Μίαν φοράν έτυχε να χρεωστή μικρόν χρηματικόν ποσόν, και ήθελε να το πλήρωση, είχε δέκα ή δεκαπέντε δραχμάς, όλα εις χαλκόν, επί δύο ώρας εμετρούσεν, εμετρούσεν, εμετρούσε και δεν ημπορούσε να τα εύρη πόσα ήσαν. Τέλος εις άλλος χριστιανός έλαβε τον κόπον και τού τα εμέτρησεν. Είναι ολίγον τι βραδύγλωσσος και περισσότερον αγράμματος. Εις τας ευχάς, τας περισσοτέρας λέξεις τας λέγει ορθάς, εις το Ευαγγέλιον τας περισσοτέρας εσφαλμένας. Θα ειπήτε, διατί η αντίθεσις αύτη; Αλλά τας ευχάς τας ιδίας απαγγέλλει καθ’ εκάστην, ενώ την δείνα περικοπήν τού Ευαγγελίου θα την αναγνώση άπαξ ή δις ή, το πολύ, τρις του έτους, εξαιρέσει ωρισμένων περικοπών συχνά, άλλ’ ατάκτως επανερχομένων, ως εις τούς Αγιασμούς, εις τας Παρακλήσεις. Τα λάθη όσα κάμνει εις την ανάγνωσιν, είναι πολλάκις κωμικά και όμως εξ όλων των ακροατών του, εξ όλου τού εκκλησιάσματος, κανείς μας δεν γελά. Διατί; Τον εσυνηθήσαμεν και μας αρέσει. Είναι αξιαγάπητος. Είναι απλοϊκός και ενάρετος. Είναι άξιος τού πρώτου των Μακαρισμών τού Σωτήρος.

Τώρα υποθέσατε δύο υποθέσεις: ότι αυτός ο ίδιος ιερεύς είχε εξέλθει από ιεροδιδασκαλείον, παλαιόν ή νέον, θα είχε διαφοράν επί το βέλτιον; Θα ήτο πασαλειμμένος με ολίγα ατελή, κακοχώνευτα και συγκεχυμένα γράμματα, με περισσοτέραν οίησιν και αξιώσεις; Θα ήτο διά τούτο καλύτερος;

Η αγιοκατάταξη

Η Εκκλησία μας ανεκήρυξε και επισήμως ως άγιο τον Άγιο Νικόλαο τον Πλανά κατά την 135η Συνοδική Περίοδο (1991-1992) του Πανσέπτου Οικουμενικού Πατριαρχείου, με εισήγηση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρών Νικοδήμου. 

Ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς εορτάζει κατά την καθιερωμένη Πανήγυρη της 2ας Μαρτίου. Εάν η ημέρα της εορτής συμπίπτει κατά την περίοδο της Μ. Τεσσαρακοστής, τότε η μνήμη του εορτάζεται κατά την επομένη Κυριακή. Επίσης, εορτάζει την πρώτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου, κατά την καθιερωθείσα προσφάτως Σύναξη των Πέντε Αγίων της Παροναξίας, η οποία τελείται στον νεόδμητο Ι. Ναό των Ναξίων Αγίων Νικοδήμου του Αγιορείτου και Νικολάου του Πλανά‚ στην πόλη της Νάξου. Ακόμη, την τρίτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου στην Πάρο, όπου επίσης τελείται η Σύναξη των Αγίων.

http://inpantanassis.blogspot.com.eg/

Το Συναξάρι της ημέρας


Όσιος Κασσιανός ο Ρωμαίος
Άγιος Γεώργιος ο Ομολογητής Επίσκοπος Δεφέλτου
Όσιος Γερμανός εκ Ρουμανίας
Άγιος Αρσένιος Μητροπολίτης Ροστώβ

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ


Ὅταν χωριστεῖ κανείς ἀπό τήν ἁμαρτωλή ζωή, θά γνωρίσει μέ ἀκρίβεια ὅλα τά ἁμαρτήματα μέ τά ὁποῖα ἁμάρτησε στό Θεό. Γιατί δέν βλέπει τίς ἁμαρτίες του πρίν χωριστεῖ ἀπό αὐτές, πράγμα πού θά τοῦ φανεῖ πικρό καί δύσκολο. Ὅσοι φτάνουν σ' αὐτό τό μέτρο, κλαῖνε γιά τίς ἁμαρτίες τους καί παρακαλοῦν καί ντρέπονται μπροστά στό Θεό, φέρνοντας στό νοῦ τίς πονηρές φιλίες πού εἶχαν μέ τά πάθη. Ἄς ἀγωνιστοῦμε λοιπόν ἀδελφοί κατά τήν δύναμή μας καί ὁ Θεός μᾶς βοηθᾶ κατά τό πλῆθος τοῦ ἐλέους Του. Καί ἄν δέν φυλάξαμε καθαρή τήν καρδιά μας, τουλάχιστον ἄς βάλομε τά δυνατά μας νά φυλάξομε τά σώματά μας, ὅπως ζητάει ὁ Θεός, ἀναμάρτητα καί ἄς πιστεύομε ὅτι κατά τόν καιρό τῆς πνευματικῆς πείνας πού μᾶς βρῆκε, μᾶς ἐλεεῖ μαζί μέ τούς Ἁγίους Του.

Άγιος Ησαΐας ο Αναχωρητής


Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016

Θαύμα: Ο Άγιος Λουκάς θεράπευσε παιδί με εγκεφαλική παράλυση θαύμα


Διαβάστε ένα μεγάλο θαύμα του Αγίου Λουκά του ιατρού αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως, μετά από την προσκύνηση του ιερού λειψάνου του Αγίου στην Ιερά Μονή Παναγίας Δοβρά στην Βέροια.

Παραθέτουμε αυτολεξεί την ευχαριστήρια επιστολή που δέχτηκε ο σεβασμιώτατος μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων και ο καθηγούμενος της Ι.Μ. Παναγίας Δοβρά αρχιμ. Παντελεήμων Κορφιωτάκης από τον ευγνώμωνα πατέρα του οποίου ο Άγιος Λουκάς θεράπευσε το παιδί.
Ηράκλειο, Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2016

Προς
– τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη
Βεροίας, Ναούσης & Καμπανίας
κ. κ. Παντελέημονα
– τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη
π. Παντελεήμονα
Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Παναγίας Δοβρά
Σεβασμιότατε Άγιε Βεροίας και Πανοσιολογιώτατε Άγιε Καθηγούμενε της Ιεράς Μονής Παναγίας Δοβρά καλημέρα σας και έτη πολλά.
Σήμερα για την ταπεινότητα και την ελαχιστότητα μου είναι μια μεγάλη ημέρα, μια μέρα χαράς και ευλογίας διότι σεις Άγιε Βεροίας μου δώσατε την ευκαιρία να επικοινωνήσω μαζί σας.
Η αναξιότητα μου δυσκολεύεται να βρει από μόνη της την δύναμη και το κουράγιο να σταθεί έμπροσθεν του Αγίου Θεού μας, της Μητέρας του Χριστού και Κυρίας όλων μας αλλά και έμπροσθεν του Τιμίου Λειψάνου του δικού μας Αγίου, του Αγίου της καρδιάς μας και προστάτη της Οικογένειας μου, του Αγίου Ενδόξου Λουκά Αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως της Κριμαίας του Ιατρού και Θαυματουργού όχι μόνο να ζήτησω κάτι αλλά ακόμη και για να τους ευχαριστήσω για όσα πλουσιοπάροχα και ανιδιοτελή μου έχουν προσφέρει. Παρακαλώ λοιπόν την αγάπη σας, να το πράξετε εσείς για μένα, σεις που δικαίως μπορείτε να σταθείτε ενώπιον του Ιερού Θυσιαστηρίου και να γίνετε «μεσίτες» και πρεσβευτές των αιτημάτων μας.
Θα ήθελα να σας ζητήσω εκ των προτέρων συγνώμη για τυχόν λάθη ή και παραλείψεις στην επιστολή μου οφειλόμενα μόνο στην άγνοια και την αφέλεια που διακρίνει τους ανθρώπους όταν προσπαθούν να μιλήσουν για τον Θεό και τους Αγίους Του. Δεν είμαι θεολόγος ούτε γνωρίζω την επιστήμη της Θεολογίας και το τυπικό μιας τέτοιας επικοινωνίας.
Θα πρέπει να σας μεταφέρω όμως ότι στην ζωή μου προσπαθώ να αντιληφθώ και να εφαρμόσω έναν κλάδο της επιστήμης της Θεολογίας που ίσως να μην περιλαμβάνεται στους επίσημους κλάδους της αλλά θεωρώ ότι για μας τους ανθρώπους θα πρέπει να είναι το κύριο μέλημά μας, την «Βιωματική»Θεολογία». Αυτά δηλαδή που διδαχθήκαμε από το σπίτι μας, το σχολείο και την ενεργό συμμετοχή μας στην ζωή και τα μυστήρια της Εκκλησίας μας.
Ο λόγος για τον οποίο αναζήτησα – και σεις το πράξατε – να έρθω σε επικοινωνία μαζί σας, είναι για να σας μεταφέρω και δια του σεπτού σας προσώπου και των δικών σας χειλέων να γνωστοποιηθεί όπου εσείς κρίνετε σκόπιμο του βιώματος της ενεργού και καθημερινής παρουσίας του Αγίου Λουκά στην ζωή μου και κυρίως της οικογένειάς μου.
Είμαι παντρεμένος με την Ειρήνη από το 2009 και το 2011 μετά από αρκετές προσπάθειες καταφέραμε δια της μεθόδου της εξωσωματικής να μας δώσει ο Θεός 2 αγοράκια δίδυμα τον Κωνσταντίνο και τον Ιωάννη που σήμερα είναι 4,5 ετών.
Είχαμε -αλλά και έχουμε- αναπτύξει ιδιαίτερες σχέσεις με την Ι. Μ. Αγίου Γεωργίου Επανοσήφη Ηρακλείου και ο Ηγούμενος της π. Βαρθολομαίος να αποτελεί για μένα και την γυναίκα μου τον πνευματικό μας πατέρα ο οποίος πλουσιοπάροχα και με μεγάλη αγάπη προσπαθεί και μας νουθετεί πάντοτε ώστε να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι και να χτίσουμε σωστά την οικογένειά μας.
Το ένα μας παιδί ο Γιάννης είναι ένα παιδάκι που όταν ήταν ακόμη έμβρυο περίπου στην 30η εβδομάδα της κύησης, έπαθε ουσιαστικά εγκαφαλικό επεισόδιο και γεννήθηκε με βαριά εγκεφαλική παράλυση όπως αναφέρει και έγγραφο του Κέντρου Πιστοποίησης Αναπηρίας και Αριστερή Ημιπληγία. Η δε διάγνωση και η πρώτη μας επαφή με τους γιατρούς άρχισε από τον Μάϊο του 2012 όταν ήταν 5 μηνών.
Ο μικρός τότε δεν είχε την δυνατότητα να σηκώσει το αριστερό του χέρι και όλη του η αριστερή πλευρά ήταν ουσιαστικά αμέτοχη σε όλα.
Αρχίσαμε τότε λοιπόν άμεσα να ψάχνουμε λύσεις για την θεραπεία του αφήνοντας πίσω μας τις μεμψιμοιρίες και όλα εκείνα τα μοιρολατρικά κατάλοιπα του παρελθόντος, σαν να από κάπου να πήγαζε η δύναμη αυτή και φτάσαμε σε μία γιατρό στο Γενικό Νοσοκομείο Παίδων Πεντέλης η οποία αποτελεί για μας έναν πραγματικό συνάνθρωπο την κ. Παπαβασιλείου Αντιγόνη.
Πριν πάμε στην Αθήνα την πρώτη φορά για την διάγνωση και την οργάνωση της διαδικασίας της παρέμβασης που θα κάναμε στο παιδί, αποφασίσαμε με την γυναίκα μου να μισθώσουμε αυτοκίνητο και αυθημερόν μαζί με τα παιδιά μωρά τότε να πάμε και να βρούμε κάπου λίγο έξω από την Βέροια το Μοναστήρι της Παναγίας Δοβρά και να προσκυνήσουμε το Λείψανο του μέχρι λίγο πριν αγνώστου για μας Αγίου Λουκά του Ιατρού για τον οποίο μας μίλησε ο πνευματικός μας ο οποίος μας είχε δώσει ένα εικονάκι του Αγίου Λουκά για να το βάλουμε στην κούνια του Γιάννη όταν ήρθε στο σπίτι μας για να μας διαβάσει την ευχή του Οκταημέρου.
Πράγματι λοιπόν φτάσαμε μεσημέρι στην Μονή και ζητήσαμε από έναν πατέρα που ήρθε να μας ανοίξει για να προσκυνήσουμε τον Άγιο Λουκά και να ξαναγυρίσουμε στην Αθήνα γιατί το βράδυ αναχωρούσε το καράβι για την Κρήτη.
Στον πατέρα της Μονής δεν αναφέραμε τίποτα για τον ουσιαστικό λόγο για τον οποίο κάναμε το ταξίδι αυτό όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά διότι δεν ξέραμε μέσα μας και οι 2 αν έχουμε τέτοιο «θράσος» να ζητήσουμε την βοήθεια του Αγίου.
Όμως όταν εμφανίσθηκε μπροστά μας η Ιερή Λειψανοθήκη, ο Γιάννης 5 μηνών τότε, άπλωσε το αριστερό του χέρι και μαζί με το δεξί, αγκάλιασε το Λείψανο του Αγίου και ήταν σαν να αγκάλιαζε τον ίδιο τον Άγιο. Γίνεται αμέσως αντιληπτό ότι όχι μόνο σαστίσαμε αλλά ίσως αυτό να έγινε αντιληπτό και στον μοναχό που κρατούσε το Λείψανο, διότι «τρομάξαμε».
Γυρίσαμε στην Αθήνα, και η γιατρός μας πληροφόρησε ότι το παιδί κανονικά δεν θα έπρεπε να κουνά το χέρι του σύμφωνα με τις εξετάσεις που έβλεπε και ίσως να έχει και θέμα με την βάδιση αν περπατήσει.
Δεν μπορώ να περιγράψω τι αισθανθήκαμε εκείνη την ώρα. Ήταν μία εκδήλωση της αγάπης του Αγίου; Η απορία μας αυτή ως ανθρώπινη σκέψη σκίασε όλο μας το ταξίδι της επιστροφής και αποταθήκαμε στον πνευματικό μας για να μας βοηθήσει.
Σαφώς ήταν η εκδήλωση της παρουσίας του Αγίου Λουκά στο παιδί μας πράγμα που ήταν για μας αδιανόητο όχι γιατί δεν μπορούσε να το πράξει ο Άγιος, αλλά γιατί εμείς δεν ήμασταν άξιοι να το ζήσουμε.
Από τότε αρχίσαμε να μαθαίνουμε για τον Άγιο, τι ήταν, που έζησε, την αγάπη του για την επιστήμη του, την επιτυχία των χειρουργικών του επεμβάσεων κυρίως στο κεφάλι αλλά προπάντων για την αγάπη του προς τα παιδιά. Από τότε που μάθαμε για τον Άγιο αυτό αμέσως έγινε ο Άγιος του Σπιτιού μας, ο ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΜΑΣ όπως τον αποκαλούνε και τα παιδιά μου και τον έχουν πάντα δίπλα από το κρεβάτι τους.
Μας ξαναδόθηκε η ευκαιρία να παραστούμε και μία ακόμη φορά, μία Τρίτη στην παράκληση που τελείται στο Μοναστήρι σας και είδαμε με τα μάτια μας την έντονη εκδήλωση της αγάπης του κόσμου αλλά και τον λαμπρό και περικαλλή Ναό του τον οποίο ετοιμάζετε.
Πέρασαν τα χρόνια σιγά σιγά και με την ευλογία του Αγίου Γεωργίου μας και του Αγίου Λουκά, ο Γιάννης εξελίσσεται σε ένα περιστατικό που στα μάτια αυτών που δεν γνωρίζουν το πρόβλημά μας, δυσκολεύονται να το δουν. Πάει κανονικά στο σχολείο του, τρέχει, παίζει, γράφει και μιλάει όπως σχεδόν ο αδελφός του έχοντας στην ηλικία αυτή μάθει όλο το τροπάριο του Αγίου απ᾽ έξω και ψάλλοντας το αρκετά συχνά. Τα 4 αυτά χρόνια βέβαια και μεις με την σειρά μας ασχολούμαστε με την αποθεραπεία του, τις φυσικοθεραπείες του τις εργοθεραπείες του σε καθημερινή βάση και ό,τι άλλο μπορούμε ανάλογα και με τις δυνατότητες μας.
Τον Σεπτέμβριο του 2015 ο Γιάννης όμως εμφάνισε το πρώτο του επιληπτικό επεισόδιο όντας σε κρίση επί 40 λεπτά, γεγονός που γι᾽ αυτούς γνωρίζουν αποτελεί μια πολύ μεγάλη κρίση – status «Ε» και τον μετέφερα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ηρακλείου χωρίς αισθήσεις και ετοιμοθάνατο. Κατάφερα και βρήκα το κουράγιο να τρέξω γρήγορα για να το σώσω παρακαλώντας μέσα μου τον Άγιο Λουκά και τον Άγιο Γεώργιο να βάλουν το χέρι τους.
Το παιδί εισήχθη αμέσως στην Μονάδα σε βαθιά καταστολή ώστε να αντιμετωπιστεί το περιστατικό και περιμέναμε αν συνέλθει να δούμε τι επιπτώσεις που θα άφηνε η κρίση αυτή στο παιδί, την κίνησή του ή και την ομιλία του κλπ.
Εκείνο το βράδυ ήταν ατελείωτο, ο Θεός να μην το δώσει σε κανέναν, κάτσαμε στο προσκεφάλι του αμίλητοι και γω και η γυναίκα μου και απλά περιμέναμε. Δεν ανταλλάξαμε εκείνο το βράδυ ούτε μία κουβέντα παρά μόνο σκέψεις ικεσίας για τα παιδιά μας τόσο για τον Γιάννη όσο και για τον Κωνσταντίνο που είδε το περιστατικό να εξελίσσεται μπροστά του και το σοκ ήταν δυνατό και γι᾽ αυτόν.
Την επομένη ημέρα που ο Γιάννης συνήλθε από την καταστολή και ανταποκρίθηκε άψογα στην διαδικασία ουσιαστικά της ανάνηψης, στρεφόμενος στην μητέρα τους της λέει:
– Πες του τώρα να φύγει μαμά, έγινα καλά…
– Σε ποιόν να πω παιδί μου να φύγει; Του μπαμπά; Γιατί;
– Όχι μαμά ο μπαμπάς να κάτσει, ο Άγιος Λουκάς να φύγει!!!
– Πού είναι;
– Κάθεται εκεί στην πολυθρόνα, δεν τον βλέπεις; … Ήρθε το βράδυ όταν κοιμόσασταν, άνοιξε μια τρύπα στο κεφάλι μου, φύσηξε μέσα και έγινα καλά μαμά!
Αυτό ήταν όπως θα μπορείτε να καταλάβετε για μας μια «κεραμίδα», τρομάξαμε τόσο που δεν μπορεί να το συλλάβει ο νους.
Ο Γιάννης σηκώθηκε την άλλη μέρα, και απλά συνέχισε όλες τις δραστηριότητες του όπως τις έκανε και πριν το επεισόδιο.
Βιώσαμε λοιπόν και πάλι, την ζωντανή παρουσία του Αγίου Λουκά στην ζωή μας.
Όλα αυτά που σας περιέγραψα, είναι για μας η απόδειξη της δύναμης της προσευχής του γέροντος μας, της Αγάπης του Θεού και των Αγίων Λουκά και Γεωργίου αλλά και της οικονομίας τους. Όλα γίνονται για έναν και μοναδικό λόγο την επιβεβαίωση της παρουσίας τους.
Δοξάζω Σεβασμιότατε το όνομα του, προσκυνώ νοερώς το λείψανο του και τον παρακαλώ πάντοτε να είναι κοντά στα παιδιά μου. Εγώ δεν ξέρω αν είμαι ικανός να το βιώσω αυτό όμως παρακαλώ να έχουν την ευχή του αυτά.
Όλα αυτά Σεβασμιώτατε Βεροίας θα ήθελα να τα θέσω υπόψη σας ώστε να χαρείτε και σεις με την χαρά μας, να πάρετε και σεις δύναμη και να επιβεβαιώσετε ότι οι προσευχές σας, το έργο που κάνετε ώστε ο Άγιος Λουκάς να γίνει γνωστός σε όλη την Ελλάδα, πιάνουν τόπο.
Συνεχίστε Σεβασμιότατε και σεις Άγιε Καθηγούμενε και λοιποί πατέρες της Μονής το θεάρεστο έργο σας προς δόξαν Θεού και παρακαλώ να μας έχετε στο νου σας έμπροσθεν του Αγίου Θυσιαστηρίου του Ενός και μεγάλου Θεού μας.
Όλα τα ανωτέρω περιστατικά έχετε ρητώς την διαβεβαίωσή μου ότι μπορείτε να τα μεταφέρετε όπου εσείς κρίνετε σκόπιμο και προφανώς είναι στη διάθεσή σας και στη διάθεση οποιούδηποτε το επιθυμεί κάθε ιατρικό έγγραφο προς επιβεβαίωση των αναγραφομένων μου.
Τέλος, ήθελα να σας ευχαριστήσω για την δυνατότητα της επικοινωνίας μας αυτής και να ξέρετε πως έχετε και εδώ ένα σπίτι δικό σας που θα είναι πάντοτε ανοικτό κάθε ημέρα και ώρα να σας δεχθεί και να σας φιλοξενήσει.
Αναμένουμε με χαρά να σας συναντήσουμε από κοντά και να πάρουμε την ευχή σας. Σύντομα οδεύοντας προς τον τόπο της άλλης μου καταγωγής (τα Χρυσοχώραφα Σερρών) θα προσπαθήσουμε να σας δούμε και από κοντά.
Ασπαζόμενος την δεξιά σας Σεβασμιότατε, σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας και ζητώ ειλικρινά συγνώμη αν σας κούρασα.

Με βαθιά εκτίμηση και σεβασμό
Παύλος Τζώρτζογλου

πηγή: Γραφείο τύπου ιεράς μητροπόλεως Βεροίας

Η επιστροφή


Και ο άσωτος παίρνει το δρόμο της επιστροφής. Πριν ακόμα φθάσει στο σπίτι, ο πατέρας, που ζούσε το μυστήριο της αναμονής, τον βλέπει από μακριά και τρέχει. Χωρίς να του πει τίποτα, πέφτει ολόκληρος στην αγκαλιά του και τον καταφιλεί. Η αποδοχή του υιού από τον πατέρα αποδεικνύεται στην πράξη πλήρης και απροϋπόθετη. Γιατί πάντοτε ήταν μαζί με το παιδί του. Εκείνο που πρέπει να προσέξουμε είναι ότι η πρώτη λέξη της ομολογίας του δεν είναι «συγχώρα με», αλλά «πατέρα». Είναι το όνομα του πατέρα που ανεβαίνει από τα βάθη του είναι του και του δίνει το θάρρος να ελπίζει. Γι᾽ αυτό και ο άσωτος δεν προτείνει λύση για το μέλλον του, αλλά εμπιστεύεται τον εαυτό του εξ ολοκλήρου στον πατέρα του.
Έτσι νίκησε η πατρική αγάπη το θάνατο. Και άναψε τούτη η χαρά, το πανηγύρι, που ενδύεται και πάλι ο υιός τη στολή την πρώτη, και φορά το δάκτυλίδι της υιοθεσίας, και θύεται ο μόσχος ο σιτευτός. Η πράξη αυτή φανερώνει και την εσχατολογική διάσταση της σωτηρίας και της αποκαταστάσεως στην τάξη των υιών του Θεού.

Η ζωή μακριά από το Θεό


Και ο άσωτος φεύγει. Πηγαίνει να ζήσει σε μια ξένη χώρα, όπου τα πάντα ξοδεύονται χωρίς να ανανεώνονται. Αλλά μετά από λίγο μένει μόνος. Οι φίλοι του έμειναν κοντά του όσο κράτησαν τα πλούτη του. Αρχίζει να ζει την έκπτωση και την εξαθλίωση. Και όταν πηγαίνει να ζητήσει βοήθεια τον σπρώχνουν πιο χαμηλά. Τον στέλνουν να βόσκει χοίρους, να ποιμάνει τα πάθη. Δεν παρανομεί απλώς, αλλά περιπίπτει σε μια διαρκούσα κατάσταση ανομίας.
Όμως, η δοκιμασία του νεώτερου υιού στη μακρινή χώρα φανέρωσε και το τι έκρυβε μέσα του, τι αντοχή είχε, τι έμεινε ανέπαφο, σε ποιον να καταφύγει, που υπάρχει τροφή, ζωή και ανάσταση για όλους. Οι δοκιμασίες τις οποίες υφίσταται, καθίστανται αιτία επαναφοράς της αγαθής μνήμης του πατέρα, μνήμη την οποία είχε θανατώσει πριν. Αρχίζει λοιπόν να έρχεται στον εαυτό του, να κάνει αυτοκριτική. Με μια λέξη ο υιός μετανοεί και η μετάνοιά του είναι η αφετηρία, για να οδηγηθεί από την απελπισία στη σωτηρία, από το σωματικό και πνευματικό θάνατο στη σωματική και πνευματική ζωή.
Κατά τον άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο «άσωτος υιός ήταν ο Αδάμ και οι απόγονοί του, οι οποίοι αφού απομακρύνθηκαν από το Θεό, απέβαλαν με την αμαρτία το θεοΰφαντο χιτώνα της αφθαρσίας και φόρεσαν το δερμάτινο χιτώνα της φθοράς και της θνητότητας. Έδιωξε μακριά ο ηγαπημένος τη θεία δωρεά της δυνατότητας της θεώσεως και προτίμησε την άσωτη ζωή. Ξέρουμε δε πως όλη η ζωή μακριά από το Θεό είναι άσωτη και νεκρή. Ήλθε όμως ο Κύριος Ιησούς Χριστός και με την ενανθρώπησή Του έδωσε στον άνθρωπο τη δυνατότητα να επιστρέψει στην οικία, δηλαδή στον Παράδεισο...».

Η αγάπη του πατέρα


Ο πατέρας της παραβολής του Ασώτου δεν ενίσταται ούτε απορρίπτει το αίτημα του υιού του, όπως δικαιούνταν. Αντίθετα, του δίνει το επιβάλλον μέρος της περιουσίας, που ζητά. Η αγάπη του πατέρα πάει πιο μακριά απ᾽ ότι μπορεί να πάει η ανταρσία του υιού του. Για το λόγο αυτό δεν του κάνει διδασκαλία με λόγια. Τώρα πρέπει να τον αφήσει να περιπλανηθεί, να πάθει, να ζήσει προσωπικά το ψεύδος και τις ανυπόστατες απάτες.
Το θέμα δεν είναι ο πατέρας να κρατήσει δια της βίας τον υιό κοντά του, αλλά να του δώσει τη δυνατότητα, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις, ώστε ο ίδιος μόνος του να έλθει προς αυτόν. Όλη η ζωή του χριστιανού μορφώνεται μυστικά με τη συνεργασία της Χάριτος του Θεού και της βουλήσεως του ανθρώπου και με την πραγματική αποδοχή της ζωής του Χριστού. Αλλά η συνεργασία αυτή στηρίζεται ολότελα στην ελεύθερη απόφαση του ανθρώπου να δεχθεί τη Χάρη του Θεού ως συνεργό.