Ο πραγματικός Θεός της ορθοδόξου πίστεώς μας

(† Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης)
Είναι γεγονός πως πολλοί από εμάς θα θέλαμε τον Θεό πιο δυναμικό, πιο άμεσο, πιο πάνοπλο, πιο αποτελεσματικό στις νίκες κατά των εχθρών μας, των αντιδίκων μας, των ειρωνευτών μας, των επιβουλευτών μας. Θα επιθυμούσαμε ένα Θεό κυρίαρχο, εξουσιαστή, καταστροφέα των ασεβών αρνητών και αντιπάλων του. Έτσι κι εμείς θα κυκλοφορούσαμε με ψηλά το κεφάλι, υπερήφανοι για τον πανίσχυρο Θεό που ακολουθούμε, προνομιούχοι για τον Θεό που έχουμε.
Όμως, αν καλοσκεφθούμε, εμβαθύνουμε και προσέξουμε, θα δούμε ότι μέσα από τις δοκιμασίες μας έχουμε την πραγματική αίσθηση της μικρότητός μας και της μεγαλοσύνης του Θεού Πατέρα. Παρά τις όποιες κατακτήσεις, επιτυχίες και νίκες ο άνθρωπος παραμένει μικρός, για να διατηρείται στην ωραία ασφάλεια της αγίας ταπεινώσεως. Η μεγαλειότητα της μεγαλοσύνης του Θεού υπάρχει και μέσα στις νομιζόμενες από εμάς ήττες του. Καλούμεθα, αγαπητοί μου, να υποψιαστούμε τον πραγματικό Θεό της ορθοδόξου πίστεώς μας, και όχι ένα Θεό ανάμεσα στους θεούς των θρησκειών και των ανθρώπινων κατασκευών και φαντασιών.
Είναι πράγματι, αδελφοί μου, ένα συγκλονιστικό σκάνδαλο ο Θεός που μας παρουσίασαν οι ιεροκήρυκες στις εκκλησίες μας, οι κατηχητές στα κατηχητικά σχολεία, οι δάσκαλοι με τα θρησκευτικά βιβλία στα σχολεία και οι ευσεβείς γονείς στα σπίτια μας ως παντοδύναμο και πανίσχυρο ν’ απουσιάζει, να σιωπά, να κρύβεται από σεισμούς, πυρκαγιές, ναυάγια, αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, θανάτους παιδιών και νέων.
Η επικράτηση του κακού, η επιβράβευση της κακίας, η άνοδος των ανάξιων, η ευημερία των άτιμων, η ανάδειξη των παρανομούντων γεμίζουν το νου του ανθρώπου πικρούς λογισμούς, παραζάλη, αθυμία, στενοχώρια, αίσθηση εγκατάλειψης, απουσίας του Θεού. Γιατί δεν μιλά; Γιατί δεν παρεμβαίνει; Γιατί δεν παρουσιάζεται; Δεν περίμεναν ποτέ αυτή την εγκατάλειψη από τον Κύριο και Θεό τους, τον Ουράνιο πατέρα τους.
Όμως ο Θεός υπάρχει, σε πείσμα όλων των αντιφρονούντων. Υπάρχει σε όλες τις εστίες του άφατου πόνου, της πιο υψηλής τραγωδίας. Υπάρχει όχι ασφαλώς ως δημιουργός και αίτιος του κακού και του πόνου, όχι ως ένας ανεύθυνος θεατής του ανθρώπινου πόνου, αλλά ως ένας πατέρας που πονά και προσδοκά. Πονά για την κατάχρηση της ελευθερίας, που έδωσε ο ίδιος απλόχερα στα αγαπητά τέκνα του, για την αμετανοησία παρά τις δοκιμασίες των παιδιών, για την αγάπηση των παθών και της κακίας και όχι των αρετών και της ευλογημένης κι ευφρόσυνης πνευματικής ζωής.
Γιατί άραγε μας παιδεύει ο Θεός; Δεν μας αγαπά; Γιατί μας έπλασε; Δεν είναι δίκαιος; Μα, μας τα είπε από νωρίς ξεκάθαρα, με κάθε σαφήνεια και ακρίβεια. Ο δρόμος που θ’ ακολουθήσετε θα ’ναι στενός και ανηφορικός, θα οδηγήσει όμως σε άπλα και ευρυχωρία. Ο πλατύς δρόμος που ακολουθεί ο πολύς κόσμος, θα οδηγήσει σίγουρα σε γκρεμό. Διαλέξτε και πάρτε.
Ο Χριστός μπορούσε ν’ αποφύγει τη σταύρωση. Δεν το έκανε. Στον σταυρό του γράφουμε: Ο Βασιλεύς της Δόξης! Ο Χριστός δοξάσθηκε στον σταυρό. Έμβλημα του χριστιανισμού είναι ο τίμιος σταυρός του Χριστού.
Αυτό έχει μία ιδιαίτερα μεγάλη σημασία. Μερικοί σήμερα μοντέρνοι θεολόγοι θέλουν να μιλούν για έναν ασταύρωτο, αντιασκητικό, άκοπο και άμοχθο χριστιανισμό. Μιλούν για τη μετανεωτερική θεολογία, για τη θεολογία του έρωτος, της χαράς και της απελευθερώσεως.
Ο τάφος του Χριστού καθίσταται ζωοπάροχος. Με τον θάνατό του νίκησε τον θάνατο, έδωσε αφοβία θανάτου, ζωή στους κεκοιμημένους, μας εισήγαγε στην ατελεύτητη ζωή.
 
(Από το βιβλίο: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, “Η παρουσία του Θεού στη ζωή μας”. Ιερά Μονή Εισοδίων τής Θεοτόκου Μυρτιάς Θέρμου, Αγρίνιο 2011, σελ. 41)
http://theomitoros.blogspot.com/

Όταν υπάρχει προσευχή, νηστεία και ασκητικότητα δεν υπάρχει εχθρός για έναν τόπο

π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος  
Στις αρχές του 451 ο Αττίλας και η ορδή των βαρβάρων Ούννων πλησίαζε στο Παρίσι, λεηλατώντας και αφανίζοντας τα πάντα. Οι κάτοικοι της πόλης πανικόβλητοι ήθελαν να φύγουν και η μόνη που τους κράτησε ήταν μόνο η Γενοβέφα.
Έδωσε πίστη και κουράγιο διατηρώντας την ψυχραιμία τους και συγκέντρωσε τις γυναίκες στους ναούς και τους είπε “κοιτάξτε ο εχθρός έρχεται, είναι πολύ ισχυρός, έχει όπλα και δύναμη και είναι βάρβαρος και άγριος και εμείς δεν έχουμε τίποτε”. Αυτό το γνωστό μοντέλο, ένα πράγμα έχουμε εμείς, προσευχή και νηστεία. Και είπε “μην τα χάνετε και να θέλετε όπλα, δεν προλαβαίνετε να φτιάξετε” και έβαλε την προσεχή και τη νηστεία σε όλο το λαό και μάλιστα κάποιοι αντέδρασαν με αυτή την προσπάθεια της, -θεώρησαν που κάνει το λαό μαλθακό- και μερικοί πολεμοχαρείς έκαναν προσπάθεια να την σκοτώσουν ρίχνοντας της μέσα στο Σηκουάνα, αλλά πρόλαβε και σώθηκε η Γενοβέφα.
Όντως, σύμφωνα με τις προρρήσεις της Αγίας, ο Αττίλας έφτασε στο Παρίσι απ’ έξω και δεν μπήκε μέσα – χωρίς αιτία – παρέκαμψε. Έφυγε και μετά φεύγοντας, βρέθηκαν μπροστά του κάποια στρατεύματα Γάλλων και Φράγκων και κατατροπώθηκε ο Αττίλας εκεί. Από το Παρίσι πέρασε αβλαβώς.
Ακριβώς μία άλλη διαβεβαίωση, σας το έχω πει χίλιες φορές “όταν υπάρχει προσευχή, νηστεία και ασκητικότητα, δεν υπάρχει εχθρός για ένα τόπο”.
Όποιος είναι στραμμένος στο Θεό δεν χρειάζεται να κάνει καμία πολεμική προετοιμασία. Σας το έχω πει χιλιάδες φορές- και είναι αυτή- ας το πω έτσι, η πολεμική θεολογία που ζω και γνωρίζω από την ορθοδοξία μας. Ας την πω έτσι, πολεμική θεολογία. Επιβεβαιωμένη μακροχρόνια και δια του Ισραήλ και δια της κάθ’ ημάς ανατολικής αυτοκρατορίας.
Βλέπετε εδώ πέρα ένα υπόδειγμα και μέσα από τη Γενοβέφα. Όταν υπάρχει δόσιμο και εμπιστοσύνη στο Θεό δεν φοβόμαστε εχθρό. Να φοβόμαστε αυτή την ανυπακοή μας το Θεό, αυτό να φοβόμαστε. Βλέπετε δεν έχουμε κάτι άλλο να φοβηθούμε, κάνουμε εξοπλισμούς, κάνουμε προϋπολογισμούς, αγοράζουμε Μιράζ, αγοράζουμε. Τι αγοράζουμε; Για ποιον; Για να δηλώσουμε την ελλιπή προσευχή μας και ας γελάτε μαζί μου! Το ξέρω. Θα πείτε στην πράξη; Αν έρθει ο εχθρός; Μα δεν υπάρχει αν! Αν στην πράξη υπάρχει προσευχή, “Δεν θα έρθει ο εχθρός”.
Πείτε με βλάκα δεν πειράζει. Δεν λέω μία δική μου θεολογία. Βρίθει η Γραφή από την ιστορία αυτής της πολεμικής θεολογίας. Δεν μπορώ να πω κάτι άλλο. Και φυσικά δεν χρησιμοποιώ – γιατί αυτό έπρεπε να χρησιμοποιήσω πρώτο-πρώτο, αυτό θα πρέπει να χρησιμοποιήσω πρώτο -το του Χριστού: βάλε τη Μαχαίρα σου στην θήκη, όσοι μαχαίρι χρησιμοποιούν με μαχαίρα απολούνται δεν το χρησιμοποιώ αυτό, ε πρέπει να πω πρώτα, τόπε ο Χριστός, τέρμα τελείωσε, αλλά εδώ είναι μία ακόμη επιβεβαίωση, το πως κατατροπώθηκαν τα στρατεύματα του πανίσχυρου Αττίλα. Ήταν ο φόβος και ο τρόμος.

enromiosini
https://simeiakairwn.wordpress.com/

«Καλύτερη προσευχή είναι η προσευχή με το κομποσχοίνι»

Λόγοι Αθωνιτών Πατέρων
ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΡΕΤΩΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ 
65. Ένας ασκητής έστελνε τον υποτακτικό του να πουλήσει το εργόχειρο του στις Καρυές. Εκεί ο υποτακτικό του άκουσε στο Πρωτάτο ωραιότατες ψαλμωδίες, μουσική κ.λ.π. 
Μια μέρα λέει στον γεροντά του. 
Γέροντα έχω ένα λογισμό. Εμείς εδώ πέρα στην έρημο δεν κάνουμε τίποτα. Να δεις πως εκεί υμνούν τον Θεό. Ψαλμωδίες, πράγματα, χορωδίες. 
Εμείς εδώ μόνο κομποσχοίνι, μόνο ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ… 
Τον παίρνει ο Γέροντας τότε μια άλλη μέρα και του λέει. 
Ας, πάμε παιδί μου να δούμε τι κάνουν αυτοί οι πατέρες. Να κάνουμε κι εμείς το δικό τους τυπικό. 
Και όταν πήγαν σκύβει στο αυτί του, μέσα στην εκκλησία και του λέει ψιθυριστά. 
Πράγματι τέκνο, εδώ δοξάζουν τον Θεό. 
Δεν πρόλαβε να τελείωση και πιάνει δυνατός σεισμός. 
Σείστηκαν τα σύμπαντα. 
Τότε αμέσως οι ψάλτες άφησαν τα μουσικά βιβλία και τα «τεριρέμ» και άρχισαν να τραβούν κομποσχοίνι, φωνάζοντας «ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΥΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΛΕΗΣΟΝ ΗΜΑΣ»!!!! 
Γέροντα πάμε να φύγουμε, πάμε στη δουλεία μας, στην ησυχία μας, στο καλύβι μας. Αυτό που κάνουμε εμείς, είναι ανώτερο από τα ψαλτικά. 
Διαπίστωσαν πράγματι, ότι καλύτερη προσευχή είναι η προσευχή με το κομποσχοίνι. 

πηγή: akrovolistishellas
https://simeiakairwn.wordpress.com/

ΜΕΝΕ ΠΙΣΤΟΣ ΣΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ ΣΟΥ!

«Μερικοί κοσμικοί που ζούσαν αμελώς με ερώτησαν: «Πώς μπορούμε εμείς που ζούμε με συζύγους και είμαστε περικυκλωμένοι με τόσες κοινωνικές υποχρεώσεις ν’ ακολουθήσουμε τη μοναχική ζωή»; Και τους απήντησα:  «Όσα καλά μπορείτε, να τα κάνετε· κανένα να μη περιγελάσετε, κανένα να μη κλέψετε, σε κανένα να μην ειπήτε ψέματα, κανένα να μη περιφρονήσετε, κανένα να μη σκανδαλίσετε. Σε ξένο πράγμα και σε ξένη γυναίκα να μην πλησιάσετε. Αρκεσθήτε στην ιδική σας γυναίκα (πρβλ. Λουκ. Γ΄ 14). Εάν ζήτε έτσι, «ου μακράν εστε της βασιλείας των ουρανών» (Μάρκ. ιβ΄ 34)» (Άγ. Ιωάννης Κλίμακος, λόγ. α΄ 38).
Είναι παγίδα που σου στήνει πολλές φορές εκ δεξιών ο πονηρός: «ας ήμουνα καλόγερος.  Να ζούσα ελεύθερος· με ψυχική ανάταση· με προσευχή. Να ζούσα την αληθινή πνευματική ζωή. Τώρα όμως, μέσα στον κόσμο, μπλεγμένος στη ρουτίνα της ζωής, αλυσοδεμένος με τα δεσμά της οικογένειας και των κοινωνικών υποχρεώσεων, υποχρεωμένος να λέω τα κατά συνθήκη λεγόμενα ψέματα, με το κεφάλι πάντοτε κάτω, δεν γίνεται τίποτα». Και σου δημιουργεί ο αρχέκακος ένα άλλοθι αμέλειας: δεν κάνω τίποτε, ή κάνω ελάχιστα, γιατί ακριβώς δεν μ π ο ρ ώ  να κάνω κάτι άλλο. Γιατί έτσι είναι η «κανονικότητα» της ζωής μέσα στον κόσμο.  Και ησυχάζεις μ’ αυτόν τον τρόπο την ένοχη συνείδησή σου. Και πείθεσαι μάλιστα ότι η χριστιανική ζωή είναι μόνο για τους μοναχούς και τους καλόγερους. Σαν την κυρία κάποτε που απηυδισμένη από τα οικογενειακά της βάρη, από τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας με τον σύζυγο και τα παιδιά της, μου είπε με απόλυτη σοβαρότητα: «Θέλω να πάω σε ένα μοναστήρι. Εκεί μόνο θα βρω τη γαλήνη που έχω ανάγκη. Εκεί θα ζήσω την πνευματική ζωή που ονειρεύομαι». Και το πίστευε. Και το ‘χε σχεδόν αποφασισμένο.
Κι είναι παγίδα, γιατί υπάρχει αληθοφάνεια: αυτό δείχνει η πραγματικότητα των πολλών, ακόμη και των χριστιανών, των ανθρώπων της Εκκλησίας. Αλλά έτσι χωρίς να το καταλάβεις, παρασύρεσαι στην αίρεση της διάσπασης της χριστιανικής ζωής. Στην αθέλητη και ανεπίγνωστη υποβάθμιση του λόγου του Χριστού, ή ακόμη χειρότερα, στον παραμερισμό Του από τη ζωή σου, γιατί τάχα δεν τα κανόνισε όπως έπρεπε: ζητάει το θέλημα του Θεού, που είναι τελικά όμως μόνο για τους λίγους, για τους εκλεκτούς! Σαν να υπάρχουν δύο ευαγγέλια!
Ο άγιος Ιωάννης σε προσγειώνει, γιατί σε αγαπά: η αμέλεια της χριστιανικής ζωής στον κόσμο δεν έχει δικαιολογία, δεν έχει άλλοθι. Είσαι κοντά στη βασιλεία του Θεού, είσαι μέσα στον Χριστό δηλαδή, αν προσπαθείς στην ουσία ένα πράγμα: να κρατάς λίγο την αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Να  μην τον αδικείς σε οτιδήποτε πρώτα, και ό,τι καλό μπορείς να του κάνεις, να το κάνεις χωρίς δισταγμό. Και κυρίως: αφού είσαι έγγαμος, μην ξενοκοιτάς. Μένε πιστός στο στεφάνι σου!
Δεν είπε τυχαία ο όσιος γέρων Παΐσιος: «Δεν υπάρχει δεν μπορώ. Υπάρχει δεν θέλω. Και υπάρχει δεν θέλω, γιατί τελικά δεν αγαπώ».

http://pgdorbas.blogspot.com/

ΝΑ ΦΥΛΑΞΟΥΜΕ ΓΝΗΣΙΑ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

«Φωτισθέντες, ἀδελφοί, τῇ Ἀναστάσει τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καί φθάσαντες τό μέσον τῆς ἑορτῆς τῆς δεσποτικῆς, γνησίως φυλάξωμεν τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ∙ ἵνα ἄξιοι γενώμεθα καί τήν Ἀνάληψιν ἑορτάσαι καί τῆς παρουσίας τυχεῖν τοῦ ἀγίου Πνεύματος» (Δοξαστικό αίνων Μεσοπεντηκοστής).
 (Αφού φωτιστήκαμε, αδέλφια, από την Ανάσταση του Σωτήρος Χριστού και φθάσαμε το μέσο της Δεσποτικής αυτής εορτής, ας φυλάξουμε αληθινά τις εντολές του Θεού. Κι αυτό για να γίνουμε άξιοι να εορτάσουμε και την Ανάληψη και να δεχτούμε την παρουσία του Αγίου Πνεύματος).
Κατά τον άγιο υμνογράφο η Ανάσταση του Κυρίου αποτελεί το γεγονός που έφερε το φως του Θεού στην ύπαρξη του ανθρώπου. Ο άνθρωπος λόγω της πτώσεώς του στην αμαρτία έχασε την κοινωνία του με τον Θεό, οπότε η δόξα και το φως του από τη σχέση του με Αυτόν χάθηκαν – ο ζόφος και η σκοτεινιά των παθών του τον περιέβαλαν με τρόπο τραγικό. Ο θρήνος του Αδάμ, όπως τον αποδίδει η Εκκλησία μας την Κυριακή της Τυρινής, εκφράζει τη θλιβερή αυτή πραγματικότητα. Ο ερχομός του Υιού του Θεού ως ανθρώπου στον κόσμο, η ενανθρώπησή Του ήταν εκείνη που ανακεφαλαίωσε τα πάντα – όλα μπήκαν στη θέση τους: ο Κύριος ήρε την αμαρτία του κόσμου, την κατήργησε επί του Σταυρού, θανάτωσε τον θάνατο και με την Ανάστασή Του έδειξε με τον πιο περίτρανο τρόπο ότι έκτοτε «ἡ ζωή κυριεύει» και το φως του Θεού είναι αυτό που πλημμυρίζει και πάλι τα σύμπαντα. «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια». Μετά την Ανάσταση του Κυρίου ο ήλιος λάμπει διαρκώς, ο άνθρωπος και σύμπασα η φύση βρίσκονται αδιάκοπα κάτω από τις ευεργετικές ακτίνες Του, το σκοτάδι έχει διαλυθεί. Με μία βεβαίως προϋπόθεση: ο άνθρωπος να  θ έ λ ε ι  τον Χριστό στη ζωή του. Αυτή είναι η μεγαλωσύνη του Θεού μας: ενώ είναι παντοδύναμος και τίποτε δεν μπορεί να αντισταθεί στο θέλημά Του, ο Ίδιος περιορίζεται, ζητώντας την ελεύθερη υπακοή του κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Αυτού πλάσματός Του. Η πίστη δηλαδή του ανθρώπου είναι η αναγκαία συνθήκη, καθώς λέμε, για να εισρεύσει όλος ο πλούτος της θεότητας στην ύπαρξή του, γεγονός που αναδεικνύει την αξία της ελευθερίας στον άνθρωπο. Για να το πούμε με μία εικόνα: ο ήλιος έχει προβάλει με τη μεγαλύτερη δυνατή λαμπρότητα, αλλά πρέπει ο άνθρωπος να ανοίξει τα μάτια του για να δει την ομορφιά του φωτός. Ο Θεός μας δεν εκβιάζει τον άνθρωπο.
Η «συνθήκη» της πίστεως για τον άνθρωπο είναι η συμμετοχή του στον Σταυρό του Κυρίου. Όταν λέμε ότι ο άνθρωπος πιστεύει στον Χριστό σημαίνει ότι αποδέχεται τον λόγο Του ως την οδό της ζωής του – η πίστη δεν έχει τον χαρακτήρα μιας θεωρητικής απλώς αποδοχής. Κι είναι σταυρός για τον άνθρωπο η ακολουθία του Χριστού με βάση τις εντολές Του, γιατί καλείται ο άνθρωπος να «σταυρώσει» τη λογική του ως το απόλυτο κριτήριό του, να αγωνιστεί κατά των ψεκτών παθών του, του εγωισμού και της υπερηφάνειας του πάνω από όλα που τον έλκουν και τον δένουν γοητευτικά με τον πεσμένο κόσμο της αμαρτίας, να προσανατολίζεται διαρκώς χωρίς καμία διακοπή στην αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπό του, κυρίως δε τον θεωρούμενο εχθρό του – η αγάπη προς τον εχθρό είναι το πιο καθοριστικό στοιχείο της χριστιανικότητας κάποιου. Έτσι σταυρός και ανάσταση συνυπάρχουν στον πιστό άνθρωπο, οπότε και η χαρά και το φως της ανάστασης περνάνε μέσα από τις οδύνες του σταυρώματος των παθών. «Ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῶ κόσμῳ».
Για τον άγιο υμνογράφο λοιπόν, επανερχόμενοι στο τροπάριο, ο φωτισμός από την Ανάσταση έρχεται στον βαθμό που ο πιστός βρίσκεται σε μία διαρκή ένταση για να είναι πάνω στις εντολές του Κυρίου. Και τι τονίζει; Πρέπει να συνεχίσει ο πιστός να «φυλάει γνήσια τις εντολές του Χριστού, αν θέλει με τρόπο άξιο να εορτάσει και την Ανάληψη Εκείνου και τον ερχομό εν δόξη του Αγίου Πνεύματος». Είναι πολύ σημαντικός ο λόγος του. Γιατί τονίζει ότι η εορτή στην Εκκλησία, ιδίως δε μία Δεσποτική εορτή, απαιτεί αυξημένες προϋποθέσεις. Δεν μπορεί κανείς «εἰκῇ καί ὡς ἔτυχε» όπως λέμε, να έλθει στην Εκκλησία μία γιορτινή ημέρα και απλώς να παρακαθήσει στα λεγόμενα και ακουόμενα. Κάτι τέτοιο απάδει προς τη γνήσια χριστιανική πίστη κι ίσως αυτό να συνιστά και την τραγωδία ημών των περισσοτέρων θεωρουμένων χριστιανών. Ο υμνογράφος λοιπόν μάς βοηθάει: γιορτάζουμε σωστά την εορτή, όταν είμαστε στο άνοιγμα του εαυτού μας απέναντι στον Θεό και στον συνάνθρωπο. Διαφορετικά, παραμένουμε «αδιάβροχοι» στη χάρη του Θεού, γι’ αυτό και παρατηρείται το φαινόμενο να μπαίνουμε στην Εκκλησία και να εξερχόμαστε από αυτήν το ίδιο – ξένοι μπήκαμε ξένοι βγήκαμε.
Η Ανάληψη και η Πεντηκοστή ζητάει ανθρώπους συγγενείς προς το πνεύμα τους. Ένας είναι ο τρόπος που μας καθιστά «συγγενείς» προς τον Χριστό: η τήρηση των αγίων Του εντολών, που ενεργοποιεί το ένδυμα του αγίου βαπτίσματος. Και ένδυμα είναι ο ίδιος ο Χριστός! Κι αμέσως καταλαβαίνουμε ότι η κάθε εορτή, ιδίως η μεγάλη, λαμπρύνει στο ανώτερο δυνατό την εν Χριστώ ύπαρξή μας. Ο Χριστός λάμπει μέσω ημών! 

http://pgdorbas.blogspot.com/

Αγία Λυδία η Φιλιππησία

«Διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησαν ημίν» (Πράξ. 16,9), είναι η έκκληση του Μακεδόνα που βλέπει σε όραμα ο Απόστολος Παύλος ενώ βρίσκεται στην Τρωάδα. Τη φωνή αυτή τη θεωρεί ως φωνή Θεού και χωρίς αναβολή αποφασίζει να διαπεραιωθεί στο εκλεκτότερο τμήμα της Ευρώπης, τη Μακεδονία. Μαζί του παίρνει και τους εκλεκτούς του συνεργάτες, Τιμόθεο, Σίλα και Λουκά.
Αποβιβάζονται στη Νεάπολη, σημερινή Καβάλα, κι από κει αναχωρούν για τους Φιλίππους. Έξω από την πόλη των Φιλίππων και κοντά στις όχθες του Ζυγάκτου ποταμού είναι ο τόπος προσευχής των Ιουδαίων. Στις συγκεντρωμένες εκεί γυναίκες ο Απόστολος Παύλος κηρύττει, για πρώτη φορά στην Ευρώπη, το λόγο του Θεού.
Οι θεοφοβούμενες γυναίκες ακούν με προσοχή και ευλάβεια τα λόγια του άγνωστου Ιουδαίου. Αλλά εκείνη που περισσότερο απ' όλες ενθουσιάζεται είναι η Λυδία, η προσήλυτος πορφυρόπωλις από τα Θυάτειρα. Μέσα της γίνεται ένας σεισμός. Η καρδιά της Λυδίας ήταν πάντα ανήσυχη. Δεν μπορούσε να λατρεύει θεούς και θεές που οργίαζαν μεταξύ τους. Έτσι οδηγήθηκε στον κήπο προσευχής των Ιουδαίων. Γνώρισε το νόμο του Ισραήλ κι άναψε μέσα της ή δίψα για την αναζήτηση του Μεσσία. Και τώρα ακούει για πρώτη φορά τον Απόστολο Παύλο να μιλάει για το Λυτρωτή του κόσμου. Η Λυδία αποδέχεται χωρίς καμιά αντίρρηση τη νέα διδασκαλία. Πιστεύει στο Χριστό και δηλώνει κατηγορηματικά πως και αυτή θέλει να γίνει Χριστιανή. Και ο Απόστολος Παύλος ολοκληρώνει το έργο του. Στα γάργαρα νερά του ποταμού Ζυγάκτου βαπτίζει τη Λυδία. Η πρώτη χριστιανή της Μακεδονίας πολιτογραφείται στη βασιλεία των Ουρανών. Τώρα είναι το πρώτο μέλος της πρώτης Εκκλησίας της Ελλάδος. Η καρδιά της πλημμυρίζει από αισθήματα ευγνωμοσύνης προς αυτούς πού άνοιξαν τα μάτια της ψυχής της και ζήτα να τους φιλοξενήσει στο σπίτι της. «Και τις γυνή ονόματι Λυδία, πορφυρόπωλις πόλεως Θυατείρων, σεβόμενη τον Θεόν, ήκουεν, ης ο Κύριος διήνοιξε την καρδίαν προσέχειν τοις λαλουμένοις υπό του Παύλου, ως δε έβαπτίσθη και ο οίκος αυτής, παρεκάλεσε λέγουσα· ει κεκρίκατέ με πιστήν τω Κυρίω είναι, εισελθόντες εις τον οίκον μου μείνατε· και παρεβιάσατο ημάς». (Πράξ. 16,14-15).

Αγιογραφικό ανάγνωσμα

Τῌ ΠΑΡΑΣΚΕΥῌ ΤΗΣ Δ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην
η΄ 21 - 30
Εἶπεν ὁ Κύριος πρὸς τοὺς ἐληλυθότας πρὸς αὐτὸν Ἰουδαίους· Ἐγὼ ὑπάγω καὶ ζητήσετέ με, καὶ ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ ὑμῶν ἀποθανεῖσθε· ὅπου ἐγὼ ὑπάγω, ὑμεῖς οὐ δύνασθε ἐλθεῖν. 22 ἔλεγον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι· Μήτι ἀποκτενεῖ ἑαυτόν, ὅτι λέγει, ὅπου ἐγὼ ὑπάγω, ὑμεῖς οὐ δύνασθε ἐλθεῖν; 23 καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Ὑμεῖς ἐκ τῶν κάτω ἐστέ, ἐγὼ ἐκ τῶν ἄνω εἰμί· ὑμεῖς ἐκ τοῦ κόσμου τούτου ἐστέ, ἐγὼ οὐκ εἰμὶ ἐκ τοῦ κόσμου τούτου. 24 εἶπον οὖν ὑμῖν ὅτι ἀποθανεῖσθε ἐν ταῖς ἁμαρτίαις ὑμῶν· ἐὰν γὰρ μὴ πιστεύσητε ὅτι ἐγώ εἰμι, ἀποθανεῖσθε ἐν ταῖς ἁμαρτίαις ὑμῶν. 25 ἔλεγον οὖν αὐτῷ· Σὺ τίς εἶ; καὶ εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Τὴν ἀρχὴν ὅ,τι καὶ λαλῶ ὑμῖν. 26 πολλὰ ἔχω περὶ ὑμῶν λαλεῖν καὶ κρίνειν· ἀλλ' ὁ πέμψας με ἀληθής ἐστι, κἀγὼ ἃ ἤκουσα παρ' αὐτοῦ, ταῦτα λέγω εἰς τὸν κόσμον. 27 οὐκ ἔγνωσαν ὅτι τὸν πατέρα αὐτοῖς ἔλεγεν. 28 εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Ὅταν ὑψώσητε τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, τότε γνώσεσθε ὅτι ἐγώ εἰμι, καὶ ἀπ' ἐμαυτοῦ ποιῶ οὐδέν, ἀλλὰ καθὼς ἐδίδαξέ με ὁ πατὴρ μου, ταῦτα λαλῶ. 29 καὶ ὁ πέμψας με μετ' ἐμοῦ ἐστιν· οὐκ ἀφῆκέ με μόνον ὁ πατὴρ, ὅτι ἐγὼ τὰ ἀρεστὰ αὐτῷ ποιῶ πάντοτε. 30 Ταῦτα αὐτοῦ λαλοῦντος πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰς αὐτόν.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (κ. Παναγιώτη Τρεμπέλα)
21 Ἐφόσον λοιπόν κανείς δέν τολμοῦσε νά τόν ἐμποδίσει νά διδάσκει, τούς εἶπε πάλι ὁ Ἰησοῦς: Ἐγώ φεύγω ἀπό τή ζωή αὐτή καί πηγαίνω στόν ἐπουράνιο Πατέρα μου. Σέ στιγμές μάλιστα ἀπελπισίας θά μέ ζητήσετε ὡς Μεσσία καί Λυτρωτή σας. Ἐξαιτίας ὅμως τῆς ἀπιστίας σας θά πεθάνετε μέσα στήν ἁμαρτία σας, χωρισμένοι ἐντελῶς ἀπό τόν Θεό. Ἐκεῖ πού πηγαίνω ἐγώ, ἐσεῖς δέν μπορεῖτε νά ᾿ρθεῖτε γιά νά βρεῖτε κοντά μου τή σωτηρία σας.
22 Ἔλεγαν λοιπόν οἱ Ἰουδαῖοι: Μήπως σκέφτεται ν’ αὐτοκτονήσει καί νά σκοτώσει μόνος του τόν ἑαυτό του; Διότι λέει, ὅπου πηγαίνω ἐγώ, ἐσεῖς δέν μπορεῖτε νά ᾿ρθεῖτε. Ὁπωσδήποτε λοιπόν, ἄν σκέπτεται νά αὐτοκτονήσει, ἐμεῖς δέν θά τόν ἀκολουθήσουμε στόν Ἅδη.
23 Κι ἐκεῖνος τούς εἶπε: Ἐσεῖς εἶστε ἀπό κάτω, ἀπό τή γῆ, καί εἶστε κυριευμένοι ἀπό γήινες σκέψεις καί ἐλατήρια. Ἐγώ εἶμαι ἀπό ἐπάνω, ἀπό τόν οὐρανό, μέ σκέψεις καί φρονήματα ἐντελῶς ἀντίθετα ἀπό τά δικά σας. Ἐσεῖς εἶστε ἀπό τόν μάταιο καί ἁμαρτωλό αὐτό κόσμο, διότι κατέχεσθε ἀπό τά σαρκικά φρονήματα τῶν ἀνθρώπων πού εἶναι μακριά ἀπό τόν Θεό. Ἐγώ δέν εἶμαι ἀπό τόν κόσμο αὐτό. Πῶς λοιπόν εἶναι δυνατόν νά μή χωρισθοῦμε γιά πάντα;
24 Ἀφοῦ λοιπόν εἶστε ἀπό τόν κόσμο αὐτό, σᾶς εἶπα ὅτι θά πεθάνετε βυθισμένοι στίς ἁμαρτίες σας. Διότι ἐάν δέν πιστέψετε ὅτι ἐγώ εἶμαι ὁ μόνος καί πραγματικός Σωτήρας, θά πεθάνετε θαμμένοι στίς ἁμαρτίες σας.
25 Μετά λοιπόν ἀπό τή βεβαίωση αὐτή τοῦ Κυρίου ἐκεῖνοι τόν ρώτησαν: Καί ποιός εἶσαι ἐσύ, ὥστε χωρίς ἐσένα νά εἶναι ἀδύνατο νά σωθοῦμε; Καί γιά ἀπάντηση ὁ Ἰησοῦς τούς εἶπε: Ἀκριβῶς καί ἐξολοκλήρου εἶμαι ἐκεῖνο πού ἤδη σᾶς λέω.
26 Καί γιά νά ἐπανέλθω στή σειρά τῶν λόγων μου, σᾶς προσθέτω ὅτι ἔχω πολλά ἀκόμη νά πῶ γιά σᾶς καί νά σᾶς κατακρίνω γι’ αὐτά. Ἐσεῖς βέβαια δέν θά δεχθεῖτε ὡς ἀληθινή καί δίκαιη τήν κρίση μου. Ἀλλά ἐκεῖνος πού μέ ἔστειλε εἶναι ἀληθινός καί ἀξιόπιστος καί δέν πλανᾶται οὔτε ψεύδεται ποτέ. Κι ἐγώ ἐκεῖνα πού ἄκουσα ἀπ’ αὐτόν, αὐτά λέω στόν κόσμο, καί συνεπῶς ὅσα λέω εἶναι δίκαια καί ἀληθινά.
27 Οἱ Ἰουδαῖοι ὅμως δέν κατάλαβαν ὅτι τούς ἔλεγε γιά τόν Πατέρα του καί γιά τήν ἰδιαίτερη σχέση καί ἑνότητα πού καί ὡς ἄνθρωπος εἶχε μ’ αὐτόν.
28 Τούς εἶπε λοιπόν ὁ Ἰησοῦς: Ὅταν ὑψώσετε πάνω στό σταυρό τόν υἱό τοῦ ἀνθρώπου, τότε θά μάθετε ὅτι ἐγώ εἶμαι ὁ μόνος Σωτήρας, καί ὅτι τίποτε ἀπολύτως δέν κάνω ἀπό τόν ἑαυτό μου, ἀλλά συμφωνῶ ἀπολύτως μέ τόν Πατέρα μου. Καί γιά νά σᾶς μιλήσω σύμφωνα μ’ ὅσα συμβαίνουν μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, ὥστε νά μέ καταλάβετε καλύτερα, σᾶς προσθέτω: Ὅπως μέ δίδαξε ὁ Πατέρας μου, ἔτσι μιλάω καί αὐτά ἀκριβῶς λέω.
29 Κι ἐκεῖνος πού μέ ἔστειλε εἶναι μαζί μου. Δέν μέ ἄφησε ποτέ μόνο μου ὁ Πατήρ, διότι ἐγώ κάνω πάντοτε αὐτά πού τοῦ ἀρέσουν, καί ἔχω ἄμεση καί ἀδιάσπαστη πάντοτε τήν ἐπικοινωνία καί τή σχέση μου μαζί του.
30 Καί καθώς τά ἔλεγε αὐτά ὁ Ἰησοῦς, πολλοί πίστεψαν σ’ αὐτόν ὅτι εἶναι ὁ Μεσσίας.

 (Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ - ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ - ΕΚΔΟΣΙΣ «ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ¨Ο ΣΩΤΗΡ¨»)