Ζήλια και φθόνος: Ο Ρύπος της ψυχής

Ψυχή:Ρύπος της ψυχής είναι η ζήλεια, ο φθόνος, που γεννιέται από την υπερηφάνεια.

Μη ζηλεύεις, αδελφέ μου, κανέναν άνθρωπο για την ευτυχία του εδώ στη γη. Μη ζηλεύεις τον πλούσιο και τον ένδοξο.

Μη ζητάς «θησαυρούς επί της γης, όπου στις και βρώσις αφανίζει, και όπου κλέπτεται διωρίσουν και κλέπτουσι» (Ματθαίος 6. 19).

Να ζηλεύεις και να μιμείσαι τον εργάτη της αρετής, τον άνθρωπο του Θεού τον χαριτωμένο από το Άγιο Πνεύμα, τον πιο ένδοξο από τους ένδοξους και τον πιο πλούσιο από τους πλουσίους, που από ταμιεύει «θησαυρούς εν ουρανώ, όπου ούτε στις ούτε βρώσις αφανίζει, και όπου κλέφτες ου διωρίσουν ουδέ κλέπτουσιν» (Ματθαίος 6. 20).

Μη ζηλεύεις αυτόν που επαινούν και κολακεύουν οι άνθρωποι. Οι ανθρώπινοι έπαινοι είναι ασταθείς και ευμετάβλητοι. Συχνά μάλιστα είναι ιδιοτελείς και υστερόβουλοι. Σήμερα τα λόγια τους «γλυκύτερα υπέρ μέλι και κηρίον» (Ψαλμοί 18. 11).

Αύριο το στόμα τους «αράς και πικρίας γέμει» (Ρωμαίους 3. 14). Ζήλεψε λοιπόν το μεγαλείο του αφανούς και άδοξου κατά κόσμον ανθρώπου της αρετής, «ου ο έπαινος ουκ εξ ανθρώπων, αλλ’ εκ του Θεού» (Ρωμαίους 2. 29).

Μη λιώνεις από τον φθόνο βλέποντας άλλους να έχουν όσα εσύ δεν έχεις. Ο δικαιοκρίτης Κύριος γνωρίζει καλύτερα από σένα σε ποιον θα δώσει κι από ποιον θα στερήσει, πότε θα χαρίσει και πότε θα ζήτηση, τι θα δώσει και τι θα αφαιρέσει.

«… Η ουκ έξεστι μοι ποιήσαι ο θέλω εν τοις εμοίς;», λέει ο ίδιος στους εργάτες του αμπελώνας που διαμαρτυρήθηκαν νια την «άδικη» μεταχείρησή τους (Ματθαίος 20. 1-16).

Η ζήλεια και ο φθόνος είναι αιτία κάθε κάκου και εχθρός κάθε καλού. Απ’ αυτή την αιτία ο Κάϊν φόνευσε τον Άβελ, ο Ησαύ θέλησε να εξοντώσει τον Ιακώβ, ο Σαούλ καταδίωξε τον Δαβίδ.

Η ζήλεια και ο φθόνος τυφλώνουν τον νου, αμαυρώνουν την ψυχή, σκοτίζουν τη συνείδηση, θλίβουν τον Θεό, χαροποιούν τους δαίμονες, κλείνουν τον ουρανό, ανοίγουν την κόλαση.

«Ο μισών τον αδελφόν αυτού εν τη σκοτία εστί και εν τη σκοτία περιπατεί, και ουκ οίδε που υπάγει, ότι η σκοτία τύφλωσε τους οφθαλμούς αυτού» (Α’ Ιωάννης 2. 11).

Του Αγίου Δημητρίου Ροστώφ

Πηγή: «Πνευματικό Αλφάβητο» Ιερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Αττικής 1996

http://leimwnas.blogspot.com

https://www.askitikon.eu/agiologio/ofelima-psychis/23195/zilia-ke-fthonos-o-rypos-tis-psychis/

Πότε στερεύει η αγάπη;

Ι

Η αγάπη που προκαλείται από εξωτερικά πράγματα μοιάζει σαν τη φλογίτσα που τρέφεται με λάδι, και που το λάδι την κρατάει αναμμένη. Ή σαν το χείμαρρο που σχηματίζεται από τη βροχή, και που, αν λείψει η βροχή, η ύλη που τον αποτελεί, τότε η ροή του παύει.

Η αγάπη όμως που προέρχεται από το Θεό είναι σαν την πηγή που αναβρύζει χωρίς ποτέ να στερεύει. Γιατί Αυτός μόνος είναι της αγάπης πηγή και ύλη της αστείρευτη. Ισαάκ Σύρος

II

Όταν αρχίσει κανείς να αισθάνεται πλούσια μέσα του την αγάπη του Θεού, τότε αρχίζει να αγαπά και τον πλησίον με αίσθηση πνευματική. Αυτή ακριβώς είναι η αγάπη για την οποία μιλάνε όλες οι άγιες Γραφές.

Η σαρκική* αγάπη διαλύεται πολύ εύκολα, αν βρεθεί μια μικρή αιτία, γιατί δεν τη δένει η πνευματική αίσθηση. Όμως στην ψυχή όπου ενεργεί ο Θεός, κι αν ακόμα την πληγώσουν, δεν λύνεται μέσα της ο δεσμός της αγάπης.

Η ψυχή αυτή θερμαίνεται μόνη της με τη θέρμη της αγάπης του Θεού και πολύ γρήγορα ξαναβρίσκει τον δρόμο προς το καλό. Και, με πολλή χαρά, ξαναγεμίζει με την αγάπη του πλησίον, ακόμα κι αν έχει προσβληθεί ή ζημιωθεί σοβαρά.

Γιατί η πίκρα της έχθρας σβήνει μέσα στη γλυκύτητα του Θεού.

Διάδοχος Επίσκοπος Φωτικής

«Χωρίς την Αγάπη τι απομένει πια στους ανθρώπους;

Τους απομένει αυτό που ήταν πάντα δικό τους: το σύθαμπο μέσα στο οποίο αγωνίζονται χωρισμένοι από τον Χριστό, ένα σύθαμπο φτιαγμένο από λίγη αγάπη, λίγο μίσος και μπόλικη αδιαφορία, ένα σύθαμπο μέσα στο οποίο οι άνθρωποι είναι ξένοι μεταξύ τους, όπου οι σχέσεις τους είναι εύθραυστες, στεριωμένες σε επαφές που συνεχώς σπάζουν και σε δεσμούς που χαλαρώνουν και διαλύονται».

Αρχιεπ. Άντονι Μπλουμ

*σαρκική αγάπη = έχει την έννοια όχι της σωματικής αλλά αυτής που αποκλείει την πνευματική αγάπη. Αφορά λοιπόν στο είδος εκείνο της σχέσης που εκμεταλλεύεται και χρησιμοποιεί τον άλλον άνθρωπο.

(Ελένη Κονδύλη, Μικρή Φιλοκαλία της καρδιάς, εκδ. Ατέρμονον, σελ. 24-25)

https://www.askitikon.eu/agiologio/ofelima-psychis/23101/pote-sterevi-i-agapi/

Ο θυμός δεν σε συμφέρει…

Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης

Θα συμφωνήσω μαζί σου ότι το να αμύνεται κανείς δεν είναι άδικο, αλλά πρέπει και συ να συμφωνήσεις ότι δεν είναι και φιλοσοφημένο. Αυτό που λες θα ήταν λογικό, αν ήταν εύκολο και χωρίς πολλές περιπλοκές.

Αν όμως, πριν να δικαιωθεί κανείς, αδικείται χίλιες φορές τότε είναι καλύτερα να μην προσθέτει στην αδικία που του έγινε κι άλλο κακό.

Σου φαίνεται ότι μιλάω με αινίγματα; Θα προσπαθήσω λοιπόν να σου εξηγήσω.

Σκέψου, αν θελήσει κανείς να αμυνθεί, τι χρειάζεται να πάθει…

Πρώτα τον πλημμυρίζει ο θυμός και μετά τον διαλύει η οργή.

Γιατί πρώτα φέρνει στο μυαλό του αυτό που έπαθε και μετά οργίζεται και επιθυμεί την ανταπόδοση. Τρίτο, προκαλεί ταραχή γύρω του.

Τέταρτο, κάνει χίλιους δυο λογισμούς.

Πέμπτο, τον πιάνει δέος και τρεμούλα και αγωνία γιατί τον τρώει ο θυμός και τον συγκλονίζει ο φόβος για το πώς θα πετύχει την αντεπίθεσή του. Δε σου φαίνεται λοιπόν πως τιμωρείται αυτός ο ίδιος, πριν τιμωρήσει τον άλλον;

Ενώ αυτός που φιλοσοφεί απαλλάσσεται από όλα αυτά. Φυσικά.

Είναι κύριος της κατάστασης και εκεί τελειώνει το πράγμα. Με τον άλλο δεν είναι έτσι, χρειάζεται να βρει κατάλληλο χρόνο, τόπο, πονηριά και κακία, όπλα και μεθόδους, κολακεία και δουλικότητα και υποκρισία.

Βλέπεις πόσο δύσκολη είναι η κακία ενώ η αρετή είναι εύκολη; Πόσο η μια είναι γεμάτη φασαρίες ενώ η άλλη ατάραχη; Κι όσο ο πονηρός άνθρωπος τα παθαίνει αυτά, άλλο τόσο απολαμβάνει γαλήνη αυτός που επιλέγει την αρετή.

Επιπλέον, αυτός που αντεπιτίθεται, ανοίγει ένα φαύλο κύκλο έχθρας, ενώ αυτός που φιλοσοφεί βάζει γρήγορα στην έχθρα ένα τέλος. Γι’ αυτό το λόγο ημερεύει και τον άλλο, που είναι ανόητος, και τον προκαλεί να γίνουν φίλοι.

Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης

Πηγή : agapienxristou.blogspot.com/2018/03/blog-post_10.html

https://www.askitikon.eu/

Αββά Δωροθέου: Η ανταμοιβή όσων εκκλησιάζονται με ζήλο…

Και σας λέω κάτι αξιοθαύμαστο που άκουσα για κάποιον μεγάλο και διορατικό Γέροντα, ότι, ενώ στεκόταν στην εκκλησία, μόλις άρχισαν να ψέλνουν οι αδελφοί, έβλεπε έναν λαμπροφορεμένο να βγαίνει από το Ιερό, κρατώντας ένα μικρό στρογγυλό σκεύος με αγίασμα και μια μίλη (μικρή λαβίδα με μορφή σμίλης).

Τη μίλη αυτή τη βουτούσε στο σκεύος και πέρναγε από όλους τους αδελφούς και τους σφράγιζε σε σχήμα σταυρού.

Τις θέσεις δε όσων έλειπαν, άλλοτε τις σφράγιζε και άλλοτε πέρναγε χωρίς να τις σφραγίσει. Και πάλι, όταν επρόκειτο να σχολάσει η εκκλησία, τον έβλεπε να βγαίνει από το Ιερό και να ξανακάνει το ίδιο.

Μια μέρα λοιπόν τον σταματάει ο Γέροντας και πέφτει στα πόδια του, παρακαλώντας τον να του εξηγήσει ποιος ήταν και τι νόημα είχε αυτό που έκανε.

Και του λέει εκείνος ο λαμπροφορεμένος: «Εγώ είμαι Άγγελος Κυρίου, και πήρα εντολή να σφραγίζω όσους βρίσκονται στην εκκλησία από την αρχή της ακολουθίας και όσους παραμένουν μέχρι το τέλος της, για την προθυμία και την επιμέλεια και την καλή προαίρεσή τους».

Του λέει ο Γέροντας: «Και τότε γιατί σφραγίζεις τις θέσεις μερικών που λείπουν»; Του απαντάει ο άγιος Άγγελος λέγοντας:

«Όσοι από τους αδελφούς είναι επιμελείς και με καλή προαίρεση, από κάποια όμως ανάγκη ή αρρώστια απουσιάζουν, με ευλογία των Πατέρων, ή πάλι, υπακούοντας σε κάποια εντολή, είναι κάπου απασχολημένοι και για αυτό το λόγο απουσιάζουν, αυτοί, παρόλο ότι λείπουν, σφραγίζονται, επειδή με τη διάθεσή τους βρίσκονται μαζί μ’ αυτούς που ψέλνουν. Και μόνο όσους μπορούν να παρευρίσκονται και από αμέλεια απουσιάζουν, έχω εντολή να μη σφραγίζω, γιατί αυτοί γίνονται μόνοι τους ανάξιοι»

(Αββά Δωροθέου, Ασκητικά ΙΑ΄ Διδασκαλία, εκδ. Ετοιμασία σελ. 297-299)

https://www.askitikon.eu/

Κι αν έρθει η μπόρα.. είμαστε έτοιμοι να την αντιμετωπίσουμε;

Όλοι αντιλαμβανόμαστε, ότι τα πράγματα στον κόσμο δεν πάνε καθόλου καλά και απ’ ότι φαίνεται έρχονται ακόμα πιο δύσκολες ημέρες.

Οι Άγιοι και οι Πατέρες της Ορθοδοξίας εδώ και χρόνια χτυπούσαν τα καμπανάκια και μας προειδοποιούσαν γι’ αυτό που έβλεπαν να έρχεται. Ωστόσο η πνευματική κατάσταση του κόσμου χρόνο με το χρόνο αντί να βελτιώνεται χειροτερεύει και έχουμε φτάσει στο σημερινό οριακό σημείο…

Πρέπει να καταλάβουμε ότι για να μπορείς να αντιμετωπίσεις και να χειριστείς μια δύσκολη κατάσταση, που ολοένα και χειροτερεύει, πρέπει να έχεις μέσα στην καρδιά σου Χριστό και να αγωνίζεσαι καθημερινά για να έχεις πνευματική προκοπή.

Τα όπλα του Χριστιανού είναι τα Άγια Μυστήρια της Εκκλησίας μας, η Προσευχή και τα βιβλία των Αγίων μας.

Οι Άγιοι και Πατέρες σε αυτά που προείδαν και προφήτευσαν, μιλούσαν διαρκώς για την μετάνοια που θα σώσει τον κόσμο από αυτές τις δύσκολες καταστάσεις που έβλεπαν να έρχονται.

Ο Όσιος Παϊσιος έλεγε χαρακτηριστικά: «Κοιτάξτε να ανδρωθείτε. Σφιχτείτε λιγάκι. Βλέπω τι μας περιμένει, γι’ αυτό πονάω.

Μην αφήνετε τον εαυτό σας χαλαρό». Κοιτάξτε να ανδρωθείτε πνευματικά, γιατί αν έρθει η μπόρα («η δαιμονική», όπως έλεγε ο Όσιος Παϊσιος), είμαστε έτοιμοι να την αντιμετωπίσουμε;

Γιατί μόνο όποιος είναι πνευματικά οχυρωμένος, θα μπορέσει να βοηθήσει τόσο τον εαυτό του, όσο και όσους είναι γύρω του.

«Πρέπει να γίνουμε παλικάρια και να μην είμαστε νερόβραστοι», έλεγε ο Όσιος Γέροντας. «Γιατί αν γίνει ένας πόλεμος, όπως έλεγε, άλλοι από φόβο θα πεθάνουν και άλλοι θα μείνουν στον δρόμο από μια μικρή ταλαιπωρία, γιατί συνήθισαν στην καλοπέραση».

Καμία υλική προετοιμασία δεν θα μας σώσει, αν δεν είμαστε οχυρωμένοι πνευματικά. Να μην ξεχνάμε ότι όλα είναι στην Πρόνοια του Θεού.

Και αυτός που είναι κοντά στον Θεό, έχει οδηγό και πυξίδα του, την Παναγία και τους Αγίους, οι οποίοι μεσιτεύουν ακατάπαυστα, για την σωτηρία μας και για να έρθει το έλεος του Θεού προς εμάς και προς όλο τον κόσμο.

Σ.Κ. http://stratisandriotis.blogspot.gr

https://www.askitikon.eu/agiologio/ofelima-psychis/23214/ki-an-erthi-i-mpora-imaste-etimi-na-tin-antimetopisoume/

Διδακτική ιστορία: Απ’ ότι κάνεις για τον Θεό, τίποτε δεν πάει χαμένο

Δεν γνωρίζω αν άλλη χριστιανική χώρα, όπως η Ελλάδα μας, έχη τόσα εξωκλήσια. Εξωκλήσια είναι τα εκκλησάκια που βρίσκονται έξω από πόλεις και χωριά. Αυτά τα εκκλησάκια ήταν σημεία ευλαβικής αναφοράς και παρηγοριάς για τον ανθρώπου της υπαίθρου.

Είχαν αγιάσματα με ιαματικά ύδατα. Είχαν άγιες εικόνες, που δάκρυζαν, χτυπούσαν, μιλούσαν, θαύματα ενεργούσαν. Ήταν αποκούμπια του πονεμένου και κουρασμένου ανθρώπου.

Αυτά ήταν γι’ αυτούς τα νοσοκομεία, τα καταφύγια στον πόνο και τις στενοχώριες της πικρής ζωής.

Ήταν κτισμένα έπειτα από κάποιο όνειρο, κάποια οπτασία ή κάποιο τάμα. Οικοδομήθηκαν από φτωχούς χειρώνακτες, τις περισσότερες φορές με τους δικούς τους κόπους. Αρχιτέκτων ήταν η βαθιά τους ευλάβεια, γι’ αυτό και ήσαν όμορφα, γουστόζικα.

Η κάθε γωνιά και η κάθε πέτρα έχει τοποθετηθεί με μεράκι. Και οι άνθρωποι που τα συντηρούν και ανάβουν τα κανδηλάκια και τα ευτρεπίζουνε στο διάβα του χρόνου είναι όμορφοι, ευλαβείς, προσηνείς.

Διηγείτο ο γερ-Αργύρης από το Αγιονέρι Κοζάνης πως ο Άγιος Αθανάσιος έχει αγίασμα και πολλές ιάσεις επιτελεί. Ένας νέος, που στα μικρά του χρόνια άναβε με την μητέρα του τα καντήλια του Αγίου Αθανασίου, πήγε στην Αμερική για μια καλύτερη τύχη.

Εκεί παρέλυσαν τα κάτω άκρα του.

Οι γιατροί καμμιά βοήθεια δεν του προσέφεραν. Μια ευλογημένη νύχτα βλέπει στον ύπνο του έναν αρχιερέα με κατάλευκα γένια.   – Παιδί μου, με γνωρίζεις; Είμαι ο άγιος Αθανάσιος από το Αγιονέρι. Έλα και σ’ εμένα κι εγώ θα σε γιατρέψω.

Πράγματι, επέστρεψε στην Ελλάδα, έκανε Λειτουργία στον Άγιο Αθανάσιο, κρέμασε τις πατερίτσες του στην εικόνα κι από τότε βαδίζει χωρίς καμμιά δυσκολία.   Ο ίδιος διηγείτο ακόμη: – Πήγα κάποτε ν’ ανάψω τα καντήλια του Αγίου.

Όταν έφθασα με το γαϊδουράκι μου στην πόρτα, ψάχτηκα και διαπίστωσα πως ξέχασα τα κλειδιά. Η πόρτα βαρειά, ξύλινη με γύφτικους μεντεσέδες.   Τι να έκανα; Το πήγαιν’ έλα από το χωριό δεν ήταν εύκολο.

Την ώρα που πήγα να κρεμάσω το λαδικό στο καρφί του τοίχου της εκκλησίας ακούστηκε δυνατός κρότος. Άνοιξε η πόρτα!

Όταν τελείωσα τις προσευχές μου και την αποστολή μου, με τον ίδιο τρόπο έκλεισαν οι πόρτες και έφυγα για το σπίτι μου, κρατώντας αναμμένη την δάδα της πίστεως. Το φως το πήρα από το καντηλάκι του αγίου Αθανασίου, γι’ αυτό δε μου έσβησε ποτέ.

Αυτή η επίσκεψη στο ξωκλήσι του Αγίου Αθανασίου, παρ’ όλο που δεν συναντούσε μήτε ψάλτη μήτε παπά μήτε ιεροκήρυκα, καλλιέργησε την ψυχή του, τράνεψε την πίστη του και του προσέδωσε βαθειά ευλάβεια.

Στον πόλεμο του ’40 πολέμησε στην πρώτη γραμμή. Ο βασιλιάς Παύλος τον παρασημοφόρησε. Έχασε όμως όλη του την πτέρνα.

Όταν ησύχασαν τα πράγματα, τον προέτρεπαν να περάση επιτροπή για σύνταξη και απαντούσε ο άνθρωπος του Θεού:   – Αν πάρω χρήματα, θα χάσω ότι κέρδισα: Εγώ, παιδιά μου, έβλεπα την Παναγία. Σώθηκα από βέβαιο θάνατο. Δεν λύγισα. Δεν φοβήθηκα. Αυτά είναι τα παράσημά μου.

Απ’ ότι κάνει κανείς για τον Θεό, τίποτε δεν πάει χαμένο. Ο άνθρωπος δεν χαριτώνεται μόνον με την διδαχή, αλλά και με κάθε ευσέβεια που δεν καταντά ευσεβισμός.

Και το καντήλι και το κερί και το λιβάνι και το πρόσφορο και ο άρτος γίνονται μάννα ουράνιο που θρέφει την ψυχή. Μακάρι να μη λείψουν από κανένα ορθόδοξο σπίτι. Αμήν.

Πηγή: «Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας». Ι. Μ. Δοχειαρίου, Άγιον Όρος. Εκδ.: Το Παλίμψηστον

theomitoros

sfa-cryptochristian

https://simeiakairwn.wordpress.com

Πώς να σταυρώνουμε με αγιασμένο λάδι τους αρρώστους

Πώς να σταυρώνουμε με αγιασμένο λάδι τους αρρώστους (Αναφέρεται στο αγιασμένο λάδι του Ευχελαίου)

“Χαίρομαι που το μάγουλό σου είναι καλύτερα. Να το αλείφεις με το λάδι εκείνο που έχεις τώρα.. Αυτό γίνεται ως εξής:

Να παίρνεις στην άκρη του δαχτύλου σου λάδι, να σχηματίζεις με αυτό σε αυτό στο άρρωστο μέλος και να λες:

“Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος…

Κύριε, θεράπευσε τις ψυχικές και σωματικές ασθένειές μου και σώσε με, με όποιον τρόπο Εσύ γνωρίζεις”.

Έπειτα, με μια μικρή εντριβή του αρρώστου μέρους του σώματος. Έτσι να κάνεις σε κάθε μέλος που πάσχει. Ανεξάρτητα από το το αν επακολουθεί βελτίωση ή όχι, πρέπει ν το κάνεις χάριν αγιασμού. Γνώρισα όμως στην ζωή μου πλήθος περιπτώσεων με εκπληκτικές ιάσεις.

Το λάδι αυτό είναι επιπλέον αγιασμένο. Αγιάζεται την Τετάρτη ή την Πέμπτη της Μεγάλης Εβδομάδας…”

από το βιβλίο: Γράμματα στη Ρωσία“, του Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου Σαχάρωφ, έκδοση Ι. Μονής Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας

antexoume.wordpress.com

https://simeiakairwn.wordpress.com/