Διδακτική ιστορία: Εσύ πόσο αγαπάς το παιδί σου;

Μητρ. Μαυροβουνίου Αμφιλόχιος

Μιλώντας κάποτε στο αρχονταρίκι αγιορείτικης Μονής, ο Μητροπολίτης Μαυροβουνίου Αμφιλόχιος Ράντοβιτς (γνωστός για την σχέση που είχε με τον Αγ. Παΐσιο όταν ασκήτευαν σε γειτονικά κελιά στο Αγ. Όρος) αναφέρθηκε στην αγιασμένη μορφή του πατέρα του.

Θυμήθηκε ότι στα χρόνια της αθεϊστικής Γιουγκοσλαβίας, τότε που κανείς δεν τολμούσε να πάει στην Εκκλησία, ο πατέρας του τους έπαιρνε και τους πήγαινε τακτικά για να κοινωνούν. Στο χωριό, του είχαν προτείνει να γίνει δάσκαλος, επειδή είχε τελειώσει Λύκειο. Κι εκείνος απάντησε: «Δεν θέλω να αναλάβω, γιατί θα αναγκαστω να διδάσκω αθεΐα».

«Ένα βραδάκι», διηγείται ο επίσκοπος Αμφιλόχιος, «μετά τις αγροτικές δουλειές, είχαμε μαζευτεί όλα τα αδέλφια μου, επτά παλληκάρια, και συζητούσαμε περί ομολογίας της πίστεως.

Ο μακαρίτης ο μεγαλύτερος αδελφός μου έλεγε ότι δεν πρέπει να εξωτερικεύουμε την πίστη μας. Εγώ, τεταρτοετής της Θεολογικής Σχολής τότε, έλεγα το αντίθετο.

Ο πατέρας άκουγε τη συζήτηση και σε μία στιγμή λέει:

Ακούστε, παιδιά μου. Έχω εσάς, επτά γιους, και είμαι έτοιμος να χύσω και την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για σας.

Όμως να θυμάστε αυτό που σας λέω: Αν ερχόταν κάποιος να μου πει: «Διάλεξε. Ή θα αρνηθείς το Χριστό, ή θα σου σκοτώσουμε τους επτά γιους», εγώ θα έλεγα (και τον πιάσανε τα κλάματα τον καημένο): «Ο Θεός τα έδωσε. Ο Θεός τα πήρε (*). Δεν είναι δικά μου. Του Θεού είναι. Το Χριστό δεν Τον αρνούμαι».

«Έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Μου έχει μείνει ακόμα», έλεγε ο επίσκοπος Αμφιλόχιος.

Ο αγιασμένος Σέρβος πατέρας δεν είπε κάτι καινούργιο. Με την ομολογία του (έστω κι αν δεν βρέθηκε στη δύσκολη θέση να την εφαρμόσει) προστέθηκε στη μεγάλη χορεία των αγίων γονέων, που ενθάρρυναν και ήταν παρόντες στο μαρτυρικό θάνατο των παιδιών τους και οι περισσότεροι τους ακολούθησαν στο μαρτύριο: Αγία Σολομονή (μάνα των αγίων Επτά Μακκαβαίων), η μητέρα του αγίου Μελίτωνα (ενός από τους Σαράντα Μάρτυρες), Αγία Ανθία (μάνα του αγίου Ελευθερίου), Αγία Σοφία με τις τρεις θυγατέρες της και πολλοί άλλοι.

Τα συγκλονιστικά λόγια του πατέρα που αναφέραμε, ουσιαστικά θέλουν να δηλώσουν το εξής απλό:

«Αν αρνηθώ το Χριστό, τότε παύω να είμαι Πατέρας σας (το Π με κεφαλαίο). Και αντί για την ανάμνηση της ζωογόνου πατρικής αγκαλιάς, σας αφήνω μία θανατηφόρα κληρονομιά.

Σας τραβάω, με το παράδειγμά μου, σε ένα δρόμο αιώνιου θανάτου και καταστροφής. Κι εγώ δεν σας γέννησα για να καταστραφείτε και να χαθείτε για πάντα. Σας γέννησα για να σωθείτε και για να ζείτε για πάντα Ζωή Αληθινή. Γι’ αυτό καλύτερα να σας καμαρώνω - Αιώνια Ζωντανούς - Μάρτυρες της Αλήθειας, παρά εσείς να επιβιώσετε με το στίγμα:

“Τα παιδιά του αρνησίχριστου” και εγώ να είμαι αναπολόγητος στο φοβερό βήμα του Χριστού»!

Με τις ευχές και τις πρεσβείες όλων των αγίων γονέων της Εκκλησίας μας, ας ανοίγουμε σωστά τις αγκαλιές μας για τα παιδιά μας, δίνοντάς τους αγάπη, που τα τρέφει και τα σώζει.

Και αυτό θα γίνεται πραγματικότητα, μόνο όταν εμείς αγωνιζόμαστε σταθερά να ζούμε μέσα στην Αγκαλιά του Θεού, στην Εκκλησία Του.

(*) Η απάντηση του δικαίου Ιώβ όταν τον πληροφόρησαν ότι σκοτώθηκαν τα παιδιά του.

Πηγή: Περιοδικό Λυχνία Νικοπόλεως - Τεύχος Απριλίου - π. Β. Λ. (inpantanassis.blogspot.gr , o-nekros.blogspot.gr)

Πηγή: https://synaxipalaiochoriou.blogspot.com/

ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟΝ ΘΕΟ .

Όταν , Γέροντα, βλέπω μέσα μου υπολείμματα από εάν πάθος στενοχωριέμαι.

- Πες: «Δόξα σοι ο Θεός, που έφυγαν τα πολλά!». Αν ήμουν εγώ στη θέση σου ,θα έβλεπα τις ολοφάνερες μεγάλες δωρεές του Θεού και «από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός» θα έλεγα το «δόξα σοι ο Θεός».

Αν θέλης να ζης ζωή παραδεισένια από αυτήν την ζωή, δες κι εσύ τις ευεργεσίες και τις πλούσιες δωρεές που σου δίνει ο Θεός και άρχισε το «δόξα σοι ο Θεός». Να δοξάζετε τον Θεό ,γιατί σας βοήθησε και προοδεύσατε έστω και λίγο, είτε επειδή εσείς κοπιάσατε, είτε επειδή σας βοήθησαν οι άλλοι.

Όταν ο άνθρωπος λέη «δόξα σοι ο Θεός», βοηθάει ο Θεός ,γιατί η ευγνωμοσύνη με το ταπεινό φρόνημα και με τον φιλότιμο αγώνα τραβάει συνέχεια ουράνιες δυνάμεις και ευλογίες θεϊκές.

Αγιος Παΐσος ο Αγιορείτης.

https://anexperimentindepth.blogspot.com/2019/01/blog-post_12.html

Πηγή: https://synaxipalaiochoriou.blogspot.com/

Αγάπη

Αγάπη...Σαν έννοια άφθαστη, σαν πράξη ακατόρθωτη, σαν λέξη «μαγική»...Και μόνο σαν λέξη να την προφέρεις στα χείλη σου, κάτι νιώθεις, σαν κάτι να σκιρτά μέσα σου...

        Φαντάσου τι θα γίνει όταν την κάνεις τρόπο ζωής!Η σκληροκαρδία είναι αποτέλεσμα της έλλειψης αγάπης από τον άνθρωπο. Η αγάπη κρατά σε εγρήγορση την καρδιά, την γυμνάζει με τα σκιρτήματα, της ανοίγει διάπλατα τις θύρες της, ώστε να δέχεται μέσα της τα πάντα. Χωρίς αγάπη πετρώνει η καρδιά, παγώνει και δεν ανοίγει να δεχθεί τίποτε μέσα της...Ένας κόσμος που δημιουργήθηκε με αγάπη και για να λειτουργεί αρμονικά, χάνοντας την αγάπη, που είναι το βασικό συστατικό του, χάνει αμέσως την αρμονία του. Ένας μη αρμονικός στην λειτουργία του κόσμος οδηγείται στην απόγνωση και την απελπισία, την λύπη και την αβεβαιότητα, τίποτε δεν λειτουργεί σωστά.Ας βάλουμε αρχή στην ζωή μας την αγάπη, ας κάνουμε επανεκκίνηση αγάπης! Αξίζουμε, ώστε να καταβάλουμε προσπάθεια για το καλό το προσωπικό και για το καλό του κόσμου, που εντός του ζούμε!Ας αφήσουμε το άρωμα της αγάπης να μας κυριεύσει! Όσο δύσκολο ακούγεται, τόσο εύκολο είναι, όταν γευθούμε το άρωμά της, γιατί αγάπη είναι ο Θεός! Τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τώ Θεώ εστιν.

†Αρχιμανδρίτης ΒαρθολομαίοςΚαθηγούμενος Ι.Μ. Εσφιγμένου Αγίου Όρουςhttps://www.esphigmenou.gr/2019/01/agapi.html
Πηγή: https://agioritikesmnimes.blogspot.com/2019/01/11580.html
Πηγή: https://synaxipalaiochoriou.blogspot.com/

Δάκρυα μετανοίας και δάκρυα δοξολογίας

– Γέροντα, να μας εξηγήσετε αυτό που γράφει ο Αββάς Ισαάκ για τα δάκρυα: «Άλλα δάκρυα καίουσι και ξηραίνουσι το σώμα και άλλα δάκρυα ευφραίνουσι και τρέφουσιν αυτό· και όσα μεν δάκρυα γεννώνται εκ της κατανύξεως της ταπεινής καρδίας διά τας αμαρτίας, καίουσι και ξηραίνουσι το σώμα (…) Τα της δευτέρας τάξεως δάκρυα προέρχονται εκ της γνώσεως και συνέσεως, τα οποία καλλωπίζουσι το πρόσωπον και τρέφουσι το σώμα» .

– Τα πρώτα δάκρυα είναι δάκρυα μετανοίας. Πονάς βαθιά και ειλικρινά για το σφάλμα σου και κλαις με ταπείνωση. Τα δάκρυα αυτά καταβάλλουν τον άνθρωπο, αλλά έχουν και θεία παρηγοριά.

Όταν όμως η ψυχή συμφιλιωθεί με τον Θεό, έρχονται τα δάκρυα της ευγνωμοσύνης και της δοξολογίας, που είναι δάκρυα αγαλλιάσεως. Τότε η ψυχή βρίσκεται σε άλλον χώρο, φτερουγίζει στην απαλή εκείνη γλυκύτητα, την παραδεισένια.

Στη δεύτερη αυτήν κατάσταση ο άνθρωπος και με λίγη τροφή περνάει. Ευφραίνεται η καρδιά, και το ελάχιστο που τρώει τον κρατάει, αλλά και η έλλειψη ύπνου δεν τον βλάπτει.

Δεν είναι ότι πιέζει τον εαυτό του, για να μην κοιμηθεί, αλλά από την υπερβολική αγαλλίαση δεν μπορεί να κοιμηθεί. Φουντώνει ο θείος έρωτας στην καρδιά και δεν του κάνει καρδιά να κοιμηθεί. Εκείνη η χαρά η μεγάλη αναπληρώνει πολύ ύπνο.

– Μπορεί, Γέροντα, να ψάλλει κανείς το «Χριστός γεννάται, δοξάσατε» με δάκρυα;

– Ναι, με πλημμύρα από δάκρυα, από ευγνωμοσύνη!

– Δηλαδή, Γέροντα, μπορεί να κλαίει κανείς, όταν δοξολογεί τον Θεό;

– Ναι, αισθάνεται μία ανέκφραστη αγαλλίαση από ευγνωμοσύνη, που δεν κρατιέται ο άνθρωπος, τινάζεται. Αυτό είναι το πραγματικό ξέσπασμα δοξολογίας. Να κινηθείτε στην πνευματική σφαίρα, στη δοξολογία.

«Δόξα σοι ο Θεός, δόξα σοι ο Θεός» να λέτε συνέχεια. Μετά όλα θα σας συγκινούν, για όλα θα νιώθετε μεγάλη ευγνωμοσύνη προς τον Θεό, και ο Θεός θα σας τρελάνει με τις πολλές Του ευλογίες.

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι, Περί Προσευχή

Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Λεμεσού

https://oikohouse.wordpress.com/

Αγιογραφικό ανάγνωσμα

Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν 

ιβ΄ 8 - 12 

Εἶπεν ὁ Κὐριος τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς· Πᾶς ὃς ἂν ὁμολογήσῃ ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁμολογήσει ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ·ὁ δὲ ἀρνησάμενός με ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων ἀπαρνηθήσεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ. Καὶ πᾶς ὃς ἐρεῖ λόγον εἰς τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, ἀφεθήσεται αὐτῷ· τῷ δὲ εἰς τὸ ἅγιον πνεῦμα βλασφημήσαντι οὐκ ἀφεθήσεται. Ὅταν δὲ εἰσφέρωσιν ὑμᾶς ἐπὶ τὰς συναγωγὰς καὶ τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς ἐξουσίας, μὴ μεριμνήσητε πῶς ἢ τί ἀπολογήσησθε ἢ τί εἴπητε·τὸ γὰρ ἅγιον πνεῦμα διδάξει ὑμᾶς ἐν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἃ δεῖ εἰπεῖν. 

Νεοελληνική απόδοση:

Σᾶς λέγω: Τὸν καθένα ποὺ θὰ μὲ ὁμολογήσῃ ἐμπρὸς εἰς τοὺς ἀνθρώπους, καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου θὰ τὸν ὁμολογήσῃ ἐμπρὸς εἰς τοὺς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ. Ἀλλ’ ἐκεῖνον ποὺ θὰ μὲ ἀπαρνηθῇ ἐμπρὸς εἰς τοὺς ἀνθρώπους, θὰ τὸν ἀπαρνηθῶ καὶ ἐγὼ ἐμπρὸς εἰς τοὺς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ. Ὅποιος θὰ πῇ λόγον ἐναντίον τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, θὰ συγχωρηθῇ· ἀλλ’ ἐκεῖνος ποὺ θὰ βλασφημήσῃ κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δὲν θὰ συγχωρηθῇ. Ὅταν σᾶς ὁδηγήσουν εἰς τὰς συναγωγὰς καὶ εἰς τὰς ἀρχὰς καὶ εἰς τὰς ἐξουσίας, μὴ φροντίσετε μὲ ποιὸν τρόπον καὶ τί θὰ ἀπολογηθῆτε ἢ τί θὰ πῆτε, διότι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα θὰ σᾶς διδάξῃ κατ’ αὐτὴν τὴν ὥραν ἐκεῖνα ποὺ πρέπει νὰ πῆτε.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

"Για τους ανθρώπους μεγάλη δόξα στη ζωή είναι η γνώση, αλλά και κακό για όσους την χρησιμοποιούν άσχημα." 

Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος

Η ευγνωμοσύνη είναι στολισμός της ψυχής

Κυριακή ΙΒ Λουκά

Απέραντη είναι η αγάπη του Θεού. Βρίσκει χίλιους τρόπους να εκδηλώνεται. Κοντά στα υλικά αγαθά χορηγεί και τα πνευματικά. Οι ευεργεσίες Του-δείγμα της στοργής και του αμέριστου ενδιαφέροντος για το πλάσμα Του-αφορούν ολόκληρη τήν ύπαρξή του.

Σπάνια στη ζωή τους οι άνθρωποι, ευσεβείς Χριστιανοί, συναντούν τόση μεγάλη ευεργεσία, όπως αυτή που συνάντησαν οι θεραπευθέντες δέκα λεπροί της σημερινής ευαγγελικής περικο- πής.Με θερμή παράκληση ικέτευαν τον Κύριο να τους απαλλάξει από τη φοβερή αρρώστεια της λέπρας. Και Εκείνος τους υπέδειξε να πάνε να δείξουν το σώμα τους στους ιερείς. Και καθ΄οδόν διεπίστωσαν με έκπληξη ότι είχαν θεραπευθεί. Ο Κύριος τους είχε ευεργετήσει.

Οι θεραπευθέντες ήταν δέκα. Ο ένας απ΄αυτούς ήταν Σαμαρείτης. Ήταν ο μόνος που επέστρεψε για να βρεί τον Κύριο και γονυκλινής να τον ευχαριστήσει. Οταν το είδε ο Κύριος,ευχα- ριστήθηκε πολύ για την εκδήλωση αυτή ,αλλά λυπήθηκε και εξίσου πολύ για την αγνωμοσύνη των άλλων. Και ρώτησε « ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; οι δε εννέα πού;». Το γεγονός αυτό, αδελφοί μου, μας δίνει την αφορμή για να σκεφθούμε και εμείς κατά πόσο καλλιεργούμε την ωραία αυτή αρετή της ευγνωμοσύνης.

Η ευγνωμοσύνη είναι στολισμός της ψυχής του λογικού ανθρώπου.Δεν παρατηρείται στήν άψυχη ή την άλογη δημιουρ- γία.Ούτε όμως και σ΄όλους τους ανθρώπους.Χρειάζεται αγώνα και εσωτερική καλλιέργεια για να αποκτηθεί.Ο Ιησούς επαίνεσε τον ευγνώμονα θεραπευμένο λεπρό.Η μεγάλη σημασία της ευγνωμο- σύνης που έδειξε πρός τον Κύριον,αποδεικνύεται και εκ του ότι ο Χριστός του χάρισε και την σωτηρία της ψυχής του.Νέα λοιπόν ευεργεσία πρός μία ευγνώμονα καρδιά.Ο Θεός αμείβει πάντα τους ενάρετους ανθρώπους.

«ΚΑΘΩΣ ΘΕΛΕΤΕ ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως». Δηλαδή, όπως θέλετε να συμπεριφέρονται οι άνθρωποι σε σας, κι εσείς να κάνετε σ’ αυτούς τα ίδια. Λόγια αθάνατα. Χρυσό κανόνα της Καινής Διαθήκης τα ονόμασαν οι ερμηνευτές. Εκφράζουν τον ασίγαστο πόθο κάθε ανθρώπινης ψυχής να βασιλεύει γύρω μας δικαιοσύνη. Φανερώνουν την μοναδική αξία της ανθρώπινης προσωπικότητας,τα ιερά της δικαιώματα, που θα πρέπει να γίνονται καθολικά σεβαστά. Η Παλαιά Διαθήκη την εντολή αυτή του Θεού μας την παραδίδει με αρνητική διατύπωση: «Ό μισείς, μηδενί ποιήσης» (Τωβ. 4, 15). Εδώ ο Κύριος τη διατυπώνει θετικά, όπως θετική θα πρέπει να είναι και η στάση μας ως χριστιανών μέσα στη ζωή.Θέλουμε οι άλλοι να μας σέβονται; Οφείλουμε κι εμείς να τους σεβόμαστε. Θέλουμε οι συνάνθρωποι μας να μην μας αδικούν;

Κι εμείς δεν πρέπει να αδικούμε τους άλλους. Θέλουμε να μας μιλούν με ειλικρίνεια, να μας λένε πάντα την αλήθεια; Το ίδιο χρωστούμε να κάνουμε κι εμείς. Θέλουμε να είναι συνεπείς στα λόγια και τις υποσχέσεις τους, έντιμοι στις συμφωνίες τους; Συνεπείς οφείλουμε να είμαστε κι εμείς. Η εντιμότητα να διακρίνει και το δικό μας χαρακτήρα. ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ θα πρέπει να αγκαλιάζει και τους εχθρούς μας. Εκείνους που μας έβλαψαν, που μας πίκραναν, που μας αδίκησαν. «Πλην αγαπάτε τους εχθρούς υμών και αγαθοποιείτε και δανείζετε…». Εδώ βρίσκεται το μεγαλείο του χριστιανισμού και η μεγάλη διαφορά που έχει η χριστιανική αρετή από εκείνη του κόσμου.

Ο χριστιανός οφείλει να κάνει το καθήκον του χωρίς καμιά σκοπιμότητα και υστεροβουλία. Να είναι ο άνθρωπος της αγάπης, μιας αγάπης χωρίς όρους και όρια. Αγάπης που στο βάθος της θα φτάνει μέχρι τη θυσία, και το πλάτος της θα περιλαμβάνει ακόμη και αυτούς τους εχθρούς μας. Αλλά για να μπορέσουμε να αγαπήσουμε τους εχθρούς μας, θα πρέπει να διαθέτουμε μιαν ανεξίκακη καρδιά. Αληθινή αγάπη χωρίς ανεξικακία δεν είναι δυνατόν να υπάρξει. Την αγάπη αυτή δεν την έχουμε ως κήρυγμα, ως «καινή εντολή» μόνο (Ιω. 13,34). Την έχουμε και ζωντανή, ενσαρκωμένη στο θεανθρώπινο πρόσωπο και το άγιο παράδειγμα του Κυρίου. Ο Χριστός αγαπά όλους. Διψά την σωτηρία όλων. «Θέλει πάντας ανθρώπους σωθήναι…» (Α’ Τιμ. 2, 4). Είναι «χρηστός», ευεργετικός και ωφέλιμος δηλαδή, και προς τους αχάριστους και προς τους κακούς. «Ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους» (Ματθ. 5,45).

Και στο όνομα της αγάπης συγχωρεί τους ίδιους τους σταυρωτές Του, την ώρα μάλιστα που δοκίμαζε την άφατη οδύνη του σταυρικού θανάτου «ΓΙΝΕΣΘΕ ΟΥΝ οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υμών οικτίρμων εστί». Και τι είναι οι οικτιρμοί; Η συμπάθεια και η ευσπλαχνία, ο πόνος για τον άλλον, τον πονεμένο αδελφό του Χριστού, που είναι και δικός μας αδελφός. Η καρδιά μας, δηλαδή, να γεμίζει από συμπάθεια κι ευσπλαχνία για τον πόνο και τη δυστυχία, την ταλαιπωρία και την ανάγκη των άλλων. Και το μέτρο του ελέους και της συμπάθειας, που οφείλουμε να επιδεικνύουμε προς τους άλλους, είναι το έλεος και η φιλανθρωπία του ουρανίου Πατέρα μας.«Αυτό με το οποίο μπορούμε (κάπως)», διδάσκει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «να εξισωθούμε με τον Θεό, είναι το ελεείν και οικτίρειν». Και συνεχίζει: «Δεν είπε, εάν νηστεύετε θα γίνετε όμοιοι με τον Πατέρα σας. Δεν είπε, εάν ασκείτε παρθενία. Ούτε είπε, εάν προσεύχεσθε θα γίνετε όμοιοι με τον Πατέρα σας…. Αλλά τι είπε; Γίνεσθε οικτίρμονες».Αδελφοί μου, Ζούμε σε μια εποχή με κραυγαλέες αντιφάσεις. Και οικοδομούμε έναν πολιτισμό που είναι ολοφάνερα ανάπηρος. Η τεχνολογία έφτασε σε απίθανα ύψη. Οι άνθρωποι όμως έχουμε αποθηριωθεί.

Ηθικά έχουμε ξεπέσει, ως οντότητες πνευματικές οπισθοδρομήσαμε. Η απληστία μας παραμερίζει κάθε έννοια ισότητας και δικαιοσύνης. Η φιλαυτία μας σκοτώνει την αγάπη.

Ο ατομισμός μας είναι αυτός που μας καθιστά σκληρούς και ανάλγητους μπροστά στον πόνο και τη δυστυχία των άλλων. Τι χρειαζόμαστε λοιπόν; Ένα γενναίο αναπροσανατολισμό. Ν’ ανακαλύψουμε τον θεμελιώδη σκοπό της ζωής. Να συνειδητοποιήσουμε το βαθύτερο νόημα της υπάρξεως μας. Αυτό ακριβώς που μας διαμηνύει ο λόγος του Κυρίου που ακούσαμε σήμερα: «Και έσεσθε υιοί του Υψίστου». Αμήν.

αρχιμ. Θεόφιλος Λεμοντζής

πηγή: http://imverias.blogspot.com

https://simeiakairwn.wordpress.com/