Η εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στη Μονή Επανωσήφη (Φώτο)

Ακολουθία Β΄ Χαιρετισμών στη Μονή Επανωσήφη (Φώτο)

Οι ήρωες του 1821 μας κοιτάνε από ψηλά

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Οι ήρωες και οι μάρτυρες της Επανάστασης του 1821 μας κοιτάνε από ψηλά. Η πίκρα τους μεγάλη. Η Ελλάδα του 2019 τους γυρίζει την πλάτη.

Ο πρωθυπουργός της μιλάει για τα «νάματα του Διαφωτισμού», ως να είναι  απόγονος όχι δικός τους, αλλά του Ροβεσπιέρου και οι τιτλούχοι οπαδοί του μηδενισμού συμπεριφέρονται ως συνεργάτες του «Μεγάλου Αδελφού» και διαστρεβλώνουν την Ιστορία, που οι ήρωες και οι μάρτυρες έγραψαν με το αίμα τους. Είναι όλοι τους παρόντες σε μια σιωπηλή διαμαρτυρία προς τους σημερινούς Έλληνες. Μεταξύ αυτών:

– Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο ισαπόστολος και φωτιστής των Ελλήνων. Κρεμάστηκε από τους Οθωμανούς. Κοντά του όλο το νέφος των Νεομαρτύρων. Χιλιάδες είναι. Κάθε πόλη και χωριό, όπου υπήρχε Ελληνισμός υπό την τυραννία των Τούρκων ή των Ενετών, έχει τους μάρτυρες του: Η Πελοπόννησος, η Μακεδονία, η Θράκη, η Ήπειρος, η Θεσσαλία, τα Νησιά, η Ιωνία, η Κωνσταντινούπολη, ο Πόντος, η Καππαδοκία, η Αθήνα, η Αλεξάνδρεια. Όλοι από το 1453 και μετά υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια και πέθαναν μαρτυρικά, ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί και Έλληνες, πολύ πριν εμφανιστεί ή με άγνοια του Ντιντερό.

-Ο Ρήγας ο Βελεστινλής, ο σπορέας της ελευθερίας. Στραγγαλίστηκε από τους Οθωμανούς.

-Ο μοναχός Σαμουήλ. Θυσίασε τη ζωή του υπέρ της ελευθερίας στο Κούγκι του Σουλίου.

-Ο πρίγκηπας Αλέξανδρος Υψηλάντης. Πέθανε από τον απάνθρωπο επταετή εγκλεισμό του στις αυστριακές φυλακές.

-Ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄. Κρεμάστηκε από τους Οθωμανούς. Μαζί του κρεμάστηκαν ή κατακρεουργήθηκαν οι Μητροπολίτες Εφέσου, Νικομηδείας, Χαλκηδόνος, Δέρκων, Θεσσαλονίκης και Αδριανουπόλεως.

-Ο παπά Ευθύμιος Βλαχάβας. Οι Οθωμανοί τον υπέβαλαν σε φρικτά βασανιστήρια, πριν τον εκτελέσουν.

-Ο Διάκονος Αθανάσιος. Σουβλίστηκε κυριολεκτικώς από τους Οθωμανούς, μετά τη μάχη της Αλαμάνας.

– Ο Επίσκοπος Σαλώνων Ησαΐας. Κατακρεουργήθηκε από τους Οθωμανούς.

-Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός. Απαγχονίστηκε από τους Οθωμανούς. Απαγχονίστηκαν επίσης οι Μητροπολίτες Πάφου, Κυτίου και Κυρήνειας και όλοι οι πρόκριτοι της Μεγαλονήσου.

-Ο Επίσκοπος Χανίων Μελχισεδέκ. Απαγχονίστηκε από τους Οθωμανούς.

-Ο Μάρκος Μπότσαρης. Σκοτώθηκε πολεμώντας τους Οθωμανούς.

-Ο Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Δικαίος, ή παπά Φλέσσας. Θυσιάστηκε υπέρ Πίστεως και Πατρίδος στο Μανιάκι, πολεμώντας τις χιλιάδες των Τουρκο – Αιγυπτίων του Ιμπραήμ.

-Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Σκοτώθηκε πολεμώντας τους Τούρκους.

– Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Αφού αγωνίστηκε επί δεκαετίες για την Ελευθερία της Πατρίδας, φυλακίστηκε από  ομοεθνείς του και καταδικάστηκε σε θάνατο από τους Βαυαρούς.

-Ο Ιωάννης Καποδίστριας. Δολοφονήθηκε από ομοεθνείς του, αγωνιζόμενος να ανορθώσει και να δημιουργήσει από το μηδέν το σύγχρονο Ελληνικό Κράτος.

-Ο Ρωγών Ιωσήφ κατακρεουργήθηκε από τους Οθωμανούς κατά την ηρωική Έξοδο του Μεσολογγίου.

-Ο Χρήστος Καψάλης. Κατά την Έξοδο του Μεσολογγίου μαζί με άλλους Έλληνες προτίμησε αντί για την παράδοση να  βάλει φωτιά στην μπαρουταποθήκη και να πέσουν νεκροί οι Έλληνες μαζί με πολλούς Οθωμανούς, που εισέβαλαν για να τους σκοτώσουν.

-Ο Νικήτας Σταματελόπουλος, ή Νικηταράς. Μετά τα ηρωικά του κατορθώματα όλοι τον ξέχασαν. Τα τελευταία του χρόνια τα πέρασε στη φτώχεια και στη δυστυχία. Τον φυλάκισαν κιόλας για ένα περίπου χρόνο. Κατάντησε να ζητιανεύει μπροστά από την Εκκλησία της Ευαγγελίστριας στον Πειραιά…

Όλοι τους κοιτάνε με πικρία τη σύγχρονη Ελλάδα και λένε: Κύριε Τσίπρα και όλοι εσείς που κυβερνάτε την Πατρίδα μας, που διατηρήσαμε ατόφια την ταυτότητά της για πολλούς αιώνες και υπό μύριες δυσκολίες Την ελευθερώσαμε, μάθετε επί τέλους ότι αγωνιστήκαμε και θυσιαστήκαμε για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία και μόνο. Και να ξέρετε πως δεν θα απαλλαγείτε από εμάς. Εμείς θα είμαστε πάντοτε παρόντες και δεν θα πετύχετε να επιβάλλετε στους Έλληνες να μας λησμονήσουν.       –

Ποιητές περιγράφουν την αγνωμοσύνη των Νεοελλήνων προς τους ήρωες.

Οι ήρωες του 1821 αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την ελευθερία της Πατρίδας και τη διατήρηση της Πίστης τους, γιατί το είχαν μέσα τους από τις μητέρες και τους πατέρες τους, τις γιαγιάδες και τους παππούδες τους. Πολλοί πέθαναν στη λησμονιά, κυριολεκτικά πένητες. Ποιητές περιέγραψαν τέτοιους ανώνυμους ήρωες. Ένας από αυτούς, ο «Ματρόζος» του Γεωργίου Στρατήγη, ακούστηκε πρόσφατα  στη λογομαχία Τσίπρα – Καμμένου. Ο Αλέξανδρος Σούτσος έγραψε το ποίημα για τον « ψωμοζήτη στρατιώτη», τον Ιούνιο του 1831, που   είναι προφητικά γραμμένο για τον Αλ. Τσίπρα και τους συντρόφους του. Γράφει, μεταξύ των άλλων:

«Όλος άλλαξε ο κόσμος και την σήμερον ημέρα

Τα παιδιά δεν γνωρίζουν τον πατέρα.

Ταις θυσίαις, τους αγώνας ξέχασαν των παλαιών

Και τον Πλούτον έχουν όλοι δια μόνον τους θεόν….

Ήρωες εξακουσμένοι!

Και αν ήσθε πεθαμένοι,

Στην ενθύμησιν του κόσμου, στην ενθύμησίν μας ζήτε.

Πέθαναν, κι αν ζουν ακόμα όσοι άτιμοι πολίται

Να κληρονομήσουν όλας τας θυσίας σας ζητούν

Και αφήνουν της πατρίδος τους πατέρας, τους προμάχους,

Να ψωμοζητούν…».

Ο Γεώργιος Σουρής συγκινήθηκε και εμπνεύστηκε από τον τραγικό θάνατο ενός ανώνυμου αγωνιστή. Άφησε τη σάτιρα και έγραψε, το 1885, γι’ αυτόν συγκινητικό ποίημα με τίτλο «Και αγωνιστού τινός θάνατος ελεεινός». Σ’ αυτό επικρίνει την αγνωμοσύνη των νεοελλήνων προς τους ήρωες του Αγώνα της Παλιγγενεσίας. Και αυτό το μήνυμα του Σουρή έχει την επικαιρότητα του…:

«Απάνω σε παληόσκαμνα μια κάσα στηριγμένη

Είχ’ ένα γέροντα νεκρό με ρούχα λερωμένα,

Απ’ τη μεγάλη γενεά αυτή τη δοξασμένη,

Που τόσο αγωνίστηκε εις το Εικοσιένα.

Κανείς δεν τον εγνώριζε, κανείς δεν τον τιμούσε,

Και όμως μια φορά κι αυτός με δόξα πολεμούσε.

Στη δεξιά του τη μεριά ολιγοστό λιβάνι

Σε κεραμίδι έκαιγε με τόση ευωδία,

Κι αριστερά ένα πανί, όποιος περνά να βάνη

Λίγα λεπτά για να γενή του γέρου η κηδεία.

Κανένας δεν τον έκλαιγε, μόνον ένα κλητήρα

Είδαν να στέκη όρθιος εις της αυλής τη θύρα.

Αυτός που αγωνίστηκε για την Πατρίδα μόνον

Κι επέρασε με το σπαθί της νειότης του τα χρόνια,

Έλαβε ως αντάλλαγμα των τόσων του αγώνων

Τη φτώχια και την φοβερή του κόσμου καταφρόνια.

Και ζωντανός δοκίμασε απ’ όλους μας τη χλεύη

Και μεσ’ στην κάσα του νεκρός ακόμα ζητιανεύει».

Είναι κίνδυνος μεγάλος για την επιβίωση του Ελληνισμού η από την σημερινή πολιτική, κοινωνική και πνευματική του ηγεσία η καταφρόνια και η απόρριψη των μαρτύρων και των ηρώων, που μας δώσανε τη λευτεριά μας και των ιδεωδών στα οποία πίστευαν. Μόνη ελπίδα το ένστικτο φιλοπατρίας, και οι ικανότητες και οι αρετές που δείχνει ο λαός στις δύσκολες περιστάσεις.-

πηγή: http://aktines.blogspot.com

https://simeiakairwn.wordpress.com/

Τι κάνουν οι Άγγελοι στην Θεία Λειτουργία;

 (Οράματα Αγίου Νήφωνος)

Άγγελοι συλλειτουργοί. Ο Άγιος Νήφων επίσκοπος Κωνσταντιανής  4ος αιώνας, αξιώθηκε να δει πολλά θεϊκά οράματα, με τα φωτισμένα από το Άγιο Πνεύμα μάτια της ψυχής του.

Κάποτε σε μία Θεία Λειτουργία, μόλις ο Λειτουργός εκφώνησε: «Ευλογημένη η Βασιλεία» ο Άγιος είδε φωτιά να κατεβαίνει από τον ουρανό, και να καλύπτει το Άγιο Θυσιαστήριο και τον ιερέα, χωρίς εκείνος να καταλάβει τίποτα.

Αργότερα όταν άρχισε να ψάλετε  ο Τρισάγιος Ύμνος από το λαό, τέσσερις Άγγελοι κατέβηκαν και έψαλαν μαζί τους.

Στον Απόστολο φανερώθηκε ο Μακάριος Παύλος να καθοδηγεί τον αναγνώστη, στο Αλληλούια μετά τον Απόστολο, οι φωνές του λαού ανέβαιναν ενωμένες στον ουρανό, σαν ένα πύρινο σφιχτοπλεγμένο σχοινί.

Και στο Ευαγγέλιο κάθε λέξη έβγαινε σαν φλόγα από το στόμα του ιερέα και υψωνόταν στα επουράνια.

Λίγο πριν από την είσοδο των Τιμίων Δώρων, βλέπει ξαφνικά ο Όσιος να ανοίγει ο ουρανός και να ξεχύνεται μία άρρητη και υπερκόσμια ευωδία.

Άγγελοι κατέβαιναν από ψηλά ψάλλοντας ύμνους και δοξολογίες στον Αμνό, τον Χριστό και Υιό του Θεού.

Και να, παρουσιάστηκε τότε ένα κατακάθαρο και τρισχαριτωμένο βρέφος, το κρατούσαν στα χέρια τους οι Άγγελοι, που το έφεραν και το απέθεσαν στο Άγιο Δισκάριο, όπου βρισκόταν τα Τίμια Δώρα.

Γύρω του μαζεύτηκαν πλήθος ολόλαμπροι και λευκοφόροι νέοι, που ατένιζαν με θαυμασμό και δέος την Θεϊκή Του ομορφιά.

Ήρθε η στιγμή της Μεγάλης Εισόδου, ο Λειτουργός πλησίασε για να πάρει στα χέρια του το Άγιο Δισκάριο και το Άγιο Ποτήριο. Τα ύψωσε και τα έβαλε πάνω στο κεφάλι του, σηκώνοντας μαζί τους και το Βρέφος.

Όταν βγήκαν τα Άγια και ενώ ο λαός έψαλε κατανυκτικά, είδε  Όσιους Αγγέλους να φτερουγίζουν κυκλικά, πάνω από τον Λειτουργό.

Δύο Χερουβείμ και δύο Σεραφείμ προχωρούσαν μπροστά του και πλήθος άλλων Αγγέλων τον συνόδευαν ψάλλοντας με αγαλλίαση άρρητους  ύμνους.

Όταν ο Ιερέας έφτασε στην Αγία Τράπεζα, και ακούμπησε τα Τίμια Δώρα οι Άγγελοι τη σκέπαζαν με τις φτερούγες τους,

Τα δύο Χερουβείμ στάθηκαν στα δεξιά του Λειτουργού και τα δύο Σεραφείμ στ’ αριστερά του, χωρίς όμως εκείνος να τα βλέπει.

Η Θεία Μυσταγωγία συνεχίστηκε, είπαν το Πιστεύω και έφτασαν στον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων.

Ο Λειτουργός τα ευλόγησε και είπε το «μεταβαλλών το πνεύματι Σου τω Αγίω. Αμήν, Αμήν, Αμήν.»

Τότε βλέπει πάλι ο Δίκαιος έναν Άγγελο να παίρνει μαχαίρι και να σφάζει το Βρέφος. Το αίμα Του το έχυσε στο Άγιο Ποτήριο, ενώ το Σώμα Του το τεμάχισε και το τοποθέτησε στο Δισκάριο.

Ύστερα αποτραβήχτηκε πάλι στη θέση του και στάθηκε σεμνά και ευλαβικά.

Όταν ο Λειτουργός ύψωσε τον Άγιο Άρτο εκφωνώντας «τα Άγια τοις Αγίοις», ενώ ο λαός έψαλε «εις Άγιος, είς Κύριος», κάποιος από την εκκλησία στράφηκε στον Άγιο και τον ρώτησε σιγανά: «γιατί πάτερ ο ιερέας λέει «τα Άγια τοις Αγίοις;»

-Για μας όλους το λέει παιδί μου, και σημαίνει στα Άγια Μέλη του Χριστού να προσέλθει όποιος είναι Άγιος.

-Και τι είναι η αγιοσύνη πάτερ; Ξαναρώτησε ο άλλος που ήταν απλοικός.

-Να, αν είσαι ακόλαστος, μην τολμήσεις να γίνεις μέτοχος σε τόσο μεγάλο Μυστήριο.

Αν έχεις έχθρα με κάποιον, μην πλησιάσεις.

Αν περιγελάς ή βρίζεις, ή κατακρίνεις τον συνάνθρωπό σου, στάσου μακριά από την Θεία Κοινωνία.

Πρώτα εξέτασε τον εαυτό σου, και αν είσαι ενάρετος πλησίασε, αν όμως δεν είσαι, φύγε.

Στο μεταξύ ο Λειτουργός εκφώνησε «μετά φόβου Θεού Πίστεως και Αγάπης προσέλθετε». Ο Άγιος παρατηρούσε τώρα όσους κοινωνούσαν.

Άλλων τα πρόσωπα μαύριζαν μόλις έπαιρναν τα Θεία Μυστήρια, ενώ άλλων, έλαμπαν σαν τον ήλιο.

Οι Άγγελοι στέκονταν εκεί κοντά, και παρακολουθούσαν με σεβασμό την Μετάληψη.

Όταν κοινωνούσε κάποιος ευσεβής του έβαζαν στο κεφάλι ένα στεφάνι. Όταν αντίθετα πλησίαζε κάποιος αμαρτωλός, γύριζαν αλλού το πρόσωπό τους με φανερή αποστροφή.

Τότε τα Άχραντα Μυστήρια, σαν να εξαφανίζονταν από την Άγια Λαβίδα, έτσι που ο αμαρτωλός φαινόταν να μην παίρνει μέσα του το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Και έφευγε κατάμαυρος σαν αράπης, με την αποδοκιμασία του Κυρίου διάχυτη στην όψη του.

Όταν τελείωσε η Λειτουργία και ο ιερέας έκανε την Κατάλυση, παρουσιάστηκε και πάλι το Βρέφος σώο πάνω στα χέρια των αγίων Αγγέλων.

Ξαφνικά η στέγη του Ναού σαν να σχίστηκε στα δύο, από κει οι Άγγελοι ανέβασαν το παιδί στους ουρανούς, με ύμνους και δοξολογίες, όπως το είχαν κατεβάσει. Ενώ μια υπέροχη ευωδία ξεχύθηκε και πάλι ολόγυρα.

Ήταν ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Ένας ασκητής Επίσκοπος, Πέτρου Ιερομονάχου, έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπός 1997. 

www.askitikon.eu

https://simeiakairwn.wordpress.com/

Για το πνεύμα και την ψυχή

Κάθε πνεύμα φανερώνεται μέσα άπό αύτό πού παράγει καί κάθε πλάσμα έξωτερικεύει τόν έαυτό του μέσα άπό τή δράση του.

Τό πνεύμα είναι στή ψυχή, ή ψυχή στό σώμα καί τό σώμα μέσα στον κόσμο.

Τό πνεύμα είναι πού κινεί τήν ψυχή, ή ψυχή είναι αυτή πού κινεί τό σώμα, καί τό σώμα είναι πού κινεί τά άλλα σώματα. Ανάλογα μέ τό πνεύμα είναι καί οί κινήσεις τής ψυχής. Ανάλογα μέ τήν ψυχή είναι καί οί κινήσεις τού σώματος. Άγαθό πνεύμα παρακινεί τήν ψυχή στό αγαθό καί τό σώμα έκπληρώνει τήν βούληση τής ψυχής.

Καθένας, ό όποιος δένει τό ζωντανό του πνεύμα μέ σώμα απονεκρωμένο άπό τά πάθη, είναι τό ίδιο βάρβαρος μέ εκείνον όπου δένει ζωντανό άνθρωπο μέ ένα πτώμα καί αφήνει νά σαπίσουν καί τά δύο μαζί.

Δέν είναι πάντοτε εύκολο νά νικήσει κανείς μέσα του τό πνεύμα τής ματαιοδοξίας καί τής κενοδοξίας. Τό κατάφεραν μονάχα οί μεγάλοι πνευματικοί, πρώτιστα μέ τήν πολλή θεία Χάρη, μέ τήν συνεχή εγρήγορση στήν ψυχή τους καί μέ τίς έξαιρετικά λεπτές διακρίσεις.

Δέν είναι ή στολή τού αξιωματικού πού θά σάς κάνει θαρραλέους ούτε τό ράσο τού ιερέα έλεήμονες ούτε καί ή δικαστική τήβεννος θά σάς κάνει δικαίους ούτε καί ή ύπουργική πολυθρόνα ισχυρούς, εάν ή ψυχή σας δέν είναι πλήρης άπό θάρρος καί έλεος καί δικαιοσύνη καί δύναμη.

Οί πνευματικές άξιες στήν άρχαιότητα καί οί πνευματικές άξιες τού καιρού μας είναι ίδιες, μέ τήν προϋπόθεση νά είναι ίδια καί ή ομολογία πίστεως. Ή ουράνια γνώση στήν οποία έφταναν οί παλαιοί άσκητές, δέν διαφέρει άπό τήν ουράνια γνώση πού άποκτοΰν οί νεώτεροι. 

Επειδή, καθώς ό Χριστός είναι χθές καί σήμερον ό αύτός, όμοια ίδια είναι καί ή άνθρώπινη φύση. Καί τό σπουδαιότερο, ίδια είναι καί ή καρδιά τού άνθρώπου, ίδια ή δίψα καί ή πείνα καί τίποτα δέν μπορεί νά τόν κορέσει παρά ή δόξα καί ή δύναμη καί ό πλούτος τού Θεού.

Στήν ψυχή βρίσκεται τό πνεύμα καί τό πνεύμα είναι πού κινεί τήν ψυχή. Ό,τι είναι τό πνεύμα, τέτοια είναι καί ή ψυχή. Άν είναι τό πνεύμα δουλικό, τότε δουλική θά είναι καί ή ψυχή. ’Άν είναι τό πνεύμα θεϊκό, τότε όλη ή ψυχή είναι θεϊκή.

Όπως ή ψυχή είναι άόρατη, έτσι είναι άόρατο καί τό ένδυμά της. Αλήθεια καί δικαιοσύνη, άγαθοσύνη καί άνεξικακία, πραότητα καί ευσπλαχνία, άγνότητα καί εύσέβεια, θεοφιλία καί άνθρωποφιλία, είναι τά ενδύματα τής ψυχής.

Άλλη είναι ή φύση τής ψυχής καί άλλη ή φύση τού σώματος. Τό σώμα είναι πού πρώτο φθείρεται καί εξασθενεί καί ύστερα πεθαίνει με τήν αποχώρηση τής ψυχής. Με τήν ψυχή όμως είναι διαφορετικά. Ή διαφθορά τής ψυχής συνίσταται πρώτιστα στό ότι εκείνη εγκαταλείπει τήν αληθή κρίση καί αρχίζουν μέσα της νά βλαστάνουν οι σπόροι τών άκανθών καί τών κακών. 

Όπως οί σκώληκες κάνουν την εμφάνισή τους στό πεθαμένο σώμα, έτσι καί στήν ψυχή πού στερείται την χάρη, καρπίζουν οί σκώληκες τών λογισμών: φθόνος, πονηριά, ψεύδος, μίσος, συκοφαντία, οργή, μέριμνα, εκδίκηση, έπαρση, περιφρόνηση, ύπερηφάνεια, άσέβεια καί τά ύπόλοιπα.

Είναι ζώσα ή ψυχή τού ανθρώπου, ζώσα καί πάντοτε διψασμένη γιά ζωή καί τίποτα δέν μπορεί νά την ξεδιψάσει έκτος άπό την ζωή, την αληθινή καί άμεση ζωή. Αληθινή καί άμεση ζωή είναι μονάχα ή ζωή εν Θεώ, εν τώ ζώντι Θεώ.

Ή σωματική τροφή προορίζεται γιά τό σώμα, ή πνευματική τροφή γιά την ψυχή. Τό σώμα πρέπει νά τρέφεται γιά νά συνεχίσει νά ύπάρχει, ή ψυχή πρέπει νά τραφεί γιά νά ζήσει. Στό σώμα δίνουμε τροφή τής γης επειδή τό σώμα είναι άπό την γή. Στήν ψυχή δίνουμε τροφή ουράνια επειδή ή ψυχή είναι άπό τόν ούρανό.

’Άν μέ ρωτούσε σήμερα ένας νεαρός άνθρωπος πώς νά σώσει την ψυχή του θά του απαντούσα: «πάρε πάνω σου την φροντίδα κάποιου άλλου». Κάθε άνθρώπινη ψυχή πού δέν γνωρίζει την μέριμνα γιά τόν άλλο παρά άποκλειστικά την μέριμνα γιά τόν έαυτό της, ή έχει χαθεί ή βρίσκεται ήδη στό χείλος τής άπωλείας.

Τά πάντα γιά την ψυχή, την ψυχή γιά τίποτα στόν κόσμο.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ, ΑΓΙΟΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ 

ΚΑΙ 282 ΣΟΦΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΑΝΘΟΛΟΓΗΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ

http://inpantanassis.blogspot.com/2019/03/blog-post_68.html

Χειμώνας βαρύς. Σαρακοστή στον Άθω

Ο Θανασός είχε ξεμείνει στο κελλί του γερο Κοσμά αφού το χιόνι είχε αποκλείσει τα μονοπάτια. Κλειστός ο δρόμος για τα μοναστήρια και η θάλασσα κάτω δεν ησύχαζε. Τα μοναστήρια άλλωστε ήτανε και μακριά και δεν είχε τρόπο να φύγει.

-Μη χολοσκάς. Θα μείνεις στο κελλί, του είπε ο γέροντας Κοσμάς όλο αρχοντιά. Κουκιά έχουμε, ξύλα για το τζάκι έχουμε, νάναι καλά ο γερο Τιμόθεος που μας οικονόμησε νωρίς κούτσουρα. Και είναι ελιά που καίει όμορφα.

Σαν να κατάλαβε ο Θανασός τώρα στα σοβαρά τι του έλεγε ο γερο Κοσμάς και πήρε να το χαρεί. Κι όσοι θα του λέγανε γιατί άργησε να γυρίσει από τον Άθωνα, την είχε την δικαιολογία έτοιμη κι αληθινή. Ήθελα εγώ... αλλά το χιόνι μας απέκλεισε...

Για φαντάσου, μονολογούσε χωρίς καϋμούς, χωρίς το ζόρι της φαμίλιας του, χωρίς τη φωνή του αφεντικού, χωρίς την οργή στη στραβοτιμονιά του απέναντι, χωρίς τα βάσανα της ζωής ετούτης. Χρόνια το δούλευε στο μυαλό του και το ομολογούσε ανάμεσα στο χωρατό και το σοβαρό του.

-Εσείς γέροντα έλεγε στον γερο Κοσμά ζείτε στον Παράδεισο ενώ εμείς εκεί μέσα και να θες να αγιάσεις δεν σ αφήνουνε. Και να που γίνεται μερικές φορές σαν να ακούει ο Θεός δυό φορές και του γίνεται το χατήρι του ανθρώπου. Χωρίς να το μετρήσει και βρίσκεται ίδιος καλόγερος στον Άθω στο καλύβι του γέρο Κοσμά που δεν αγαπούσε και πολύ τις βολές και δεν είχε μήτε ρεύμα, μήτε τηλέφωνο. Μια στέρνα είχε μοναχά στο κελλί και κάθε πρωί έβγαζε λίγο νερό για τη λάτρα του .

-Είμαι στον παράδεισο.!!! μονολογούσε ο Θανασός.

Πήγαινε και ερχότανε και η χαρά του δεν έλεγε να ησυχάσει..

-Ελα παιδί μου θα κάνουμε τις ώρες και τον εσπερινό .Ήτανε βλέπεις Σαρακοστή και οι ακολουθίες ήτανε πολλές.

-Μετά χαράς έκανε ο Θανασός..

Πήρε να διαβάζει ο γερο Κοσμάς διάβαζε διάβαζε και τελειωμό δεν είχε....

Το μυαλό του Θανασσού πήρε να ταξιδεύει...

Μετά ο γέροντας λέει στο Θανασσό.

- Είναι Σαρακοστή παιδί μου έχουμε μονοτράπεζο και αλάδωτο...

-Κι αλάδωτο; επανέλαβε ο Θανασσός ...

Φάγανε κάτι παξιμάδια που του φανήκανε παντεσπάνι του Θανασσού και χαλβά Μακεδονίτικο που του χε φέρει κάποιος προσκυνητής από τη Θεσσαλονίκη..

Πήρε να βράζει ο Θανασσός....

-Να πάς αν είναι ευλογημένο να φέρεις από το πηγάδι νερό του λέει ο γέροντας.

Τρέχει με τον κουβά ο Θανασός να τραβήξει νερό. Μα στη βιάση του δεν δένει καλά την τριχιά και ο κουβάς βρέθηκε μέσα στο πηγάδι.

Φωνές, φασαρία, θυμός, νεύρα κι όλα μαζί.....

Τα άκουσε από το καλύβι ο γερο Κοσμάς και νόμιζε ότι κάτι του συνέβη.

-Τι έπαθες παιδί μου ποιος σε πείραξε;

Ο Θανασός όμοια σαλεμένος κόκκινος από την αναποδιά δεν μιλιότανε.

-Κι εδώ αναποδιές...... κι εδώ δυσκολίες.... κι εδώ ο πειρασμός. Που θα ησυχάσω γέροντα, μέχρι που θα με κυνηγάει το θηρίο.

Τον πήρε με τρόπο πατρικό ο γέρο Κοσμάς και τον έβαλε στο καλύβι.

Κι ο Θανασός πήρε να κλαίει σαν παιδί.

-Το θηρίο παλληκάρι μου ούτε στον κόσμο μένει ούτε στο καλύβι μου δεν πατά. Κάθε τόπος παιδί μου είναι αγώνας. Δεν υπάρχει τόπος χωρίς αγώνα. Δεν υπάρχει όμως και παράδεισος που να ναι εδώ και να μην είναι εκεί.

Το θηρίο... πάει να πει τα πάθη, αν το κουβαλάς μέσα σου όπου και να πας θα σε φάει. Κι αν το παλέψεις, όπου και να πας θα ναι παράδεισος...

http://inpantanassis.blogspot.com/2019/03/blog-post_77.html

Θερίζει αγκάθια

Όποιος σπέρνει σε γη ακαλλιέργητη, χάνει το σπόρο και αντί για σιτάρι θερίζει αγκάθια. Έτσι κι εμείς, αν σπέρνουμε στη ψυχή την προσευχή έχοντας παχιά σάρκα, τότε, αντί για καρπό καλό, θα θερίσουμε αμαρτία. 

Η προσευχή θα χάνεται ή θα μολύνεται μέσα σε μάταιες σκέψεις. Η σάρκα μας προέρχεται από τη γη και αν δεν την καλλιεργήσουμε όπως τη γη, ποτέ δεν θα φέρει καρπό καλό, τον καρπό της αλήθειας.

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

http://inpantanassis.blogspot.com/