Πνευματικά μαργαριτάρια

Να εισέρχεσαι στο βαθύτερο του άλλου. Να βλέπεις πίσω από τα λόγια του τις σκέψεις του, πίσω από τις πράξεις του την πάλη με τα πάθη του.
———————–
Οι περισσότεροι πίσω από μια απρεπή συμπεριφορά θα δούνε έναν αλήτη, έναν άξεστο, έναν αγενή άνθρωπο. Και αυτό είναι λάθος. Πίσω από την συμπεριφορά θα πρέπει να δω τον πόνο του, την αγωνία του, την αδυναμία του, το πρόβλημά του, την απουσία της ειρήνης του. Εάν μείνω στην συμπεριφορά του γίνομαι χειρότερος απ’αυτόν.
———————–
Για να καταλάβουμε τον άλλον θα πρέπει να αποκτήσουμε άλλα μάτια, άλλο νου, άλλη καρδιά, άλλη αίσθηση των γεγονότων. Πίσω από την απρεπή συμπεριφορά καλούμαι να δω το πάθος του ανθρώπου, να δω τον αγώνα των δαιμόνων που θέλουν την ρήξη. Εάν δεν τα δω αυτά, τότε και εγώ γίνομαι μαριονέτα της εμπάθειας και της μικρότητας.
———————–
Για να δω τον άλλον στο βάθος του χρειάζεται ταπείνωση. Για να αντιλαμβάνομαι και να κατανοώ τον άλλον χρειάζεται οφθαλμός πνευματικός, καρδιά που έχει ησυχία, νους φωτισμένος. Τότε εισέρχομαι στα βαθύτερα του άλλου και μπορώ να τον βοηθήσω γιατί πλέον τον αγαπώ. Τον αγαπώ, γι’αυτό και τον κατανοώ. Αποδέχομαι ακόμα και το χαστούκι που θα μου δώσει, γιατί βλέπω πίσω από το χαστούκι τον πόθο του να βρει μια αγκαλιά.
———————–
Η ταπείνωση γεννά την αγάπη μέσα στην καρδιά μας. Και η αγάπη μας παρουσιάζει την αλήθεια για τον άλλον.
———————–
Πολλές φορές μένουμε στην επιφάνεια των πράξεων και κρίνουμε επιπόλαια διότι κρίνουμε τους άλλους απ’αυτά που βλέπουμε να κάνουνε και να λένε. Η απάτη αυτή καταστρέφει τις σχέσεις μας, αποδομεί κάθε προσπάθεια για ειρήνη. Ήμουν μάρτυρας αρκετές φορές σε περιστατικά όπου τα νεύρα ενός ανθρώπου, οι βρισιές του, η σκληρότητά του, μαρτυρούσαν άνθρωπο που έψαχνε έναν φίλο, κάποιον να τον καταλάβει, κάποιον να του δώσει σημασία· κι όταν έγινε αυτό, ο άνθρωπος ησύχασε.Έβριζε τους πάντες και τα πάντα μα ουσιαστικά έλεγε «δεν υπάρχει κανείς που να μ’αγαπά, χρειάζομαι κάποιον ν’αγαπήσω».
———————–
Πίσω από νεύρα και παράξενες συμπεριφορές κρύβεται πολλές φορές η συσσωρευμένη αγάπη που έχουνε πολλοί άνθρωποι και η οποία δεν έχει βρει διέξοδο να εκφραστεί.
———————–
Είναι παράδοξο κι όμως αληθινό: Αυτοί που έχουνε μέσα τους αξόδευτη αγάπη να καταντούν να συμπεριφέρονται απρεπή, λάθος, σκληρά, αγενή, παράξενα. Αγαπούν, μα δεν βρήκανε τον τρόπο για να «ξεθυμάνει» η αγάπη τους. Γι’αυτό και πολλές φορές η ορμή των συναισθημάτων τους εκδηλώνεται βίαια πληγώνοντας τους άλλους. Άλλο θέλουνε να πούνε μα άλλο λένε, άλλο θέλουνε να κάνουνε και άλλο κάνουνε.
———————–
Κάθε άνθρωπος μια αγκαλιά αποδοχής ψάχνει. Κάποιοι την διεκδικούν με λάθος τρόπο. Μην μείνεις στον τρόπο τους, δες αυτό που ψάχνουν και δώστο χωρίς να μετράς εάν έκανες καλά ή όχι. Μην βυθομετρείς την αγκαλιά σου, γιατί οι πραγματικές αγκαλιές δεν έχουν μέτρο.

https://simeiakairwn.gr/

..Η ΠΙΣΤΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΣΟΥ..

"... Μπορείς να διατάξεις ότι θέλεις, θα σε υπακούσω, αλλά η πίστη μου είναι εκτός των δικαιωμάτων σου.
Ως προς αυτήν ένα και μόνο Κύριο αναγνωρίζω, τον Ιησού Χριστό.
Αυτός είναι ο μέγας και παντοτινός μου Κύριος, που εξουσιάζει το σώμα και την ψυχή μου, και ποτέ δε θα τον αρνηθώ."
Αυτή ήταν η απάντηση του Αιμιλιανού στον ειδωλολάτρη άρχοντα και αφέντη του,όταν αυτός απαίτησε να αρνηθεί τον Χριστό.
Τότε ο ειδωλολάτρης άρχοντας με μίσος χαστούκισε τον Αιμιλιανό και αφού τον βασάνισαν, τον έριξαν στη φωτιά, το δε λείψανο του Αγίου, κήδεψε μεγαλοπρεπώς η γυναίκα του άρχοντα ειδωλολάτρη, που ήταν κρυπτοχριστιανή.
Είναι, πλέον, ο Άγιος Αιμιλιανός, η μνήμη του οποίου τιμάται σήμερον 18 Ιουλίου.
Ας το λέμε ομολογιακά κι εμείς στις μέρες μας που τόσο πολύ λοιδωρηθήκαμε και λοιδωρούμαστε οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί για τη πίστη μας.
Προσωπικά και οικογενειακά εμείς το βιώσαμε από αναίσχυντα και βρωμερά στόματα.Τί κρίμα!Πώς θα εμφανισθούν ενώπιον του Θεού!
Εκείνοι, βέβαια λένε " δεν υπάρχει Θεός", εμείς τους ρωτούμε " ΚΙ ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ;"

Sofia Kalogirou
https://proskynitis.blogspot.com/

Το μυστικό είναι να αποκτήσεις ένα σταθερό πνευματικό πατέρα

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

  Απέκτησε έναν σταθερό πνευματικό πατέρα.Πήγαινε στον πνευματικό σου συναισθανόμενος που προσέρχεσαι, ποιον πάς να συναντήσεις. Δεν θα συναντήσεις απλά έναν άνθρωπο αλλά τον ίδιο τον Κύριο. Μην αφήσεις κανέναν να μπει ανάμεσα στον πνευματικό σου και εσένα, ειδικά τον μισόκαλο διάβολο που θέλει να καταστρέψει ή να διαστρέψει την σχέση σας.
  Πριν πας εξέτασε την ζωή σου. Δες το βάθος των πράξεών σου, της συμπεριφοράς σου, τις κινήσεις του νου και της καρδιάς σου.
Εξομολογήσου όλες τις αμαρτίες σου με ευθύτητα και ειλικρίνεια σαν να είναι η τελευταία ημέρα της ζωής σου.
  Κι αν έρθει η ντροπή, νίκησέ την ομολογώντας πρώτη εκείνη την αμαρτία για την οποία ντρέπεσαι πιο πολύ. Δεν υπάρχει πιο λυτρωτικό γεγονός από αυτό. Διότι νικώντας την ντροπή ουσιαστικά νικάς το αυτοειδωλό σου, γκρεμίζεις την εγωπάθειά σου. Μην ξεχνάς ότι η ντροπή την ώρα της εξομολογήσεως είναι ένα σύμπτωμα του εγωισμού σου που δεν σε αφήνει να ελευθερωθείς από τον ρύπο της αμαρτίας σου, που δεν σε αφήνει να συγχωρεθείς πλήρως με τον Θεό, δεν σε αφήνει να ταπεινωθείς και δι' αυτού του τρόπου να ελκύσεις την Χάρη του Θεού.
Πες την αμαρτία σου λοιπόν όπως είναι, χωρίς δικαιολογίες, ώστε να ταπεινωθείς. Ομολόγησέ την χωρίς δισταγμούς. Εάν μετανόησες πραγματικά δεν θα δυσκολευτείς. Εάν πιάνεις τον εαυτό σου να προσπαθεί να περισώσει κάποια "αξιοπρέπεια", δηλαδή να μην ταπεινωθεί, τότε να ξέρεις ότι δεν μετανοείς πραγματικά. Στον πνευματικό δεν πάμε για να σώσουμε το "εγώ" μας, αλλά για να το συντρίψουμε. Πες την αμαρτία σου χωρίς να την ντύνεις με λόγια περιττά. Πες την δική σου αμαρτία, όχι των άλλων.
Να χύνεις δάκρυα μετάνοίας και όχι εγωισμού. Το λέγω αυτό διότι πολλές φορές οι άνθρωποι κλαίνε στην εξομολόγηση όχι επειδή κατανοούν το βάθος της αμαρτίας τους αλλά διότι νιώθουν αδικημένοι, πονεμένοι κτλ. Δάκρυα μετανοίας χρειαζόμαστε όχι δάκρυα εγωισμού και αυτοδικαίωσης.
Όταν ομολογείς την αμαρτία σου να την λες σε πρώτο ενικό πρόσωπο. "Εγώ, έκανα αυτό ή έκεινο". Είναι ίσως η μοναδική φορά που το "εγώ" χρησιμοποιείται θεάρεστα.
Μην προσπαθούμε να ωραιοποιήσουμε την πτώση μας, το σκοτάδι μας, την λέπρα μας!
Πρέπει να καταλάβουμε ότι μέσα στο Μυστήριο της Εξομολογήσεως η Χάρις του Θεού έρχεται όταν υπάρχει μετάνοια και ταπείνωση.
Μην πάμε στον πνευματικό και αρχίζουμε την εξομολόγηση λέγοντας "όπως όλοι οι άνθρωποι, έτσι κι εγώ έκανα εκείνο ή το άλλο...". Άσε τους άλλους ήσυχους, μην τους ανακατεύεις. Μην προσπαθείς να μετριάσεις την αμαρτία σου προβάλλοντας τί κάνουν οι πολλοί. Η αμαρτία σου είναι αμαρτία. Δεν έχει λιγότερη βαρύτητα επειδή αυτήν την εποχή την κάνουν πολλοί! Γνώμονας δεν είναι το τί κάνουν οι πολλοί αλλά ποιος είναι ο νόμος του Θεού!
 Επίσης μη πεις αόριστα και γενικά "είμαι ένας αμαρτωλός, έχω κάνει πολλά". Αυτό δεν είναι εξομολόγηση. Έχεις κάνει συγκεκριμένα πράγματα και αυτά τα συγκεκριμένα πρέπει να αναφέρεις. Όπως ο άρρωστος δεν λέει στον γιατρό "είμαι άρρωστος, πονάω πολύ" διότι ο γιατρός δεν θα μπορέσει να καταλάβει από τι πάσχει ο άνθρωπος.
Έτσι και στα πνευματικά μας νοσήματα, εξομολογήσου καθαρά το είδος της αμαρτίας σου κι αν έπεσες μία ή περισσότερες φορές.
Αφού λοιπόν ομολογήσεις την αμαρτία σου, τώρα άκουσε με μεγάλη προσοχή τι θα σου πει ο Πνευματικός.
Δώσε προσοχή στις υποδείξεις και τις συμβουλές του, με την ίδια και μεγαλύτερη προσοχή, με την οποία ο άρρωστος ακούει τις οδηγίες του γιατρού, για τα φάρμακα που πρέπει να πάρει και την θεραπεία που πρέπει να ακολουθήσει.
Δέξου με χαρά και υπακοή, με ταπεινό φρόνημα τον κανόνα που ίσως θα σου βάλει.
Ιδιαίτερα πρόσεξε μη τυχόν και προσέλθεις στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας χωρίς την άδεια-ευλογία του Πνευματικού.
Το έχουμε ξαναπεί: στην εξομολόγηση πηγαίνουμε όχι για να κοινωνήσουμε, αλλά επειδή μετανοούμε και θέλουμε να καθαρθούμε από την αμαρτία μας. Εάν θα μας επιτραπεί να κοινωνήσουμε ή όχι είναι στην διάκριση του πνευματικού μας πατρός που φέρει την ευθύνη για εμάς.
Εμείς ας κάνουμε υπακοή σε ό,τι μας συμβουλέψει ο πνευματικός μας κι ας είμαστε σίγουροι ότι δι'αυτού του τρόπου προαγόμαστε πνευματικά.
Φεύγοντας από το εξομολογητήριο δεν τελειώνει η προσπάθειά μας. Αντιθέτως τώρα αρχίζουν τα έργα μετανοίας μας. Τώρα χρειάζεται να βάλουμε την μελέτη του Θείου Λόγου στην ζωή μας, να μην παραλείπουμε την καθημερινή προσευχή, τον τακτικό εκκλησιασμό, την νηστεία, τον κανόνα μας.
Η εξομολόγηση είναι η βάση της πνευματικής προσπάθειάς μας. 
Πάνω στην καθαρή εξομολόγηση θα βλαστήσει η προσευχή μας, 
θα καρποφορήσει η νηστεία μας, θα αυξηθεί ο ζήλος μας,  θα γεννηθεί η κατάνυξη, θα ελευθερωθεί η ψυχή μας από τα κοσμικά, θα φωτιστεί ο νους μας.

https://proskynitis.blogspot.com/

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΥΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ

«Ο άγιος Αιμιλιανός καταγόταν από το  Δορόστολο της Μυσίας, κι ήταν δούλος κάποιου Έλληνα, κατά τους χρόνους Ιουλιανού του παραβάτη (361-363 μ.Χ.) και Καπεταλίου βικαρίου. Ήταν ευσεβής χριστιανός και γι’  αυτό βδελυσσόταν τα είδωλα. Κάποια στιγμή που θεώρησε ότι ήταν ήσυχη και κατάλληλη, μπήκε στο ναό των ειδώλων, κρατώντας ένα μεγάλο σφυρί, σύντριψε όλα τα είδωλα και διασκόρπισε τις θυσίες. Επειδή κατηγόρησαν άλλους για τις ενέργειες αυτές, τους οποίους άρχισαν να βασανίζουν, πήγε και παρουσιάστηκε στις αρχές, ομολογώντας την πράξη του, για την οποία κτυπήθηκε με μαστίγιο και ρίχτηκε σε κάμινο φωτιάς. Παρέμεινε όμως άφλεκτος και παρέδωσε έτσι στον Θεό το πνεύμα του».
Το ενδιαφέρον ενός συγχρόνου εκκοσμικευμένου ανθρώπου, που θα διάβαζε το συναξάρι του αγίου, θα επικεντρωνόταν ασφαλώς όχι στον θείο ζήλο του Αιμιλιανού ούτε και στην αγιότητα και τη χάρη του Θεού που τον διακατείχε – μόνο με τη χάρη του Θεού μπορεί κανείς ν’  αντέξει τα μαρτύρια, όπως μας επισημαίνει και ο απόστολος Παύλος: «ημίν εδόθη ου μόνον το εις Αυτόν (τον Χριστόν) πιστεύειν, αλλά και το υπέρ Αυτού πάσχειν» - αλλά στην ενέργειά του να καταστρέψει τα είδωλα και να διασκορπίσει τις ειδωλικές θυσίες. Με μεγάλη ευκολία μάλιστα, κι ίσως με οργή, θα χαρακτήριζε την ενέργεια αυτή ως πράξη βαρβαρότητας, που στρέφεται κατά του πολιτισμού της ανθρωπότητας – ένα άγαλμα είναι πράγματι ένα πολιτιστικό γεγονός. Με την ίδια ευκολία, στη συνέχεια, όπως συμβαίνει συνήθως, θα στρεφόταν και ευρύτερα κατά της χριστιανικής πίστης και μάλιστα κατά της Εκκλησίας, διότι εκτρέφει τέτοια φαινόμενα, που προσβάλλουν τα επιτεύγματα του ανθρώπου.
Βεβαίως, δεν θα προβληματιζόταν καθόλου για το τι αντιπροσωπεύουν τα είδωλα – το κατώτερο επίπεδο θρησκευτικής πίστης, όπως ήδη το είχαν επισημάνει και οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι - θα αγνοούσε προκλητικά το γεγονός ότι ο αυτοκράτορας Ιουλιανός, χριστιανός πρώτα και αρνητής στη συνέχεια, κυνήγησε βάναυσα τους χριστιανούς, υποβάλλοντάς τους σε σκληρότατα μαρτύρια, δηλαδή ξαναφέρνοντας πίσω τις εποχές των μεγάλων διωγμών των πρώτων χριστιανικών χρόνων, κι ούτε συζήτηση ότι θα ήταν από τους πρώτους, που θα θαύμαζε κι άλλα πολιτιστικά επιτεύγματα, όπως οι πυραμίδες της Αιγύπτου, για την κατασκευή ασφαλώς των οποίων χύθηκαν ποταμοί αιμάτων από «κατώτερα» όντα, τους δούλους. Θέλουμε να πούμε ότι τα κριτήριά μας, εμάς των νεωτέρων, που μας κάνουν να προβαίνουμε σε χαρακτηρισμούς περί του τι είναι πολιτιστικό γεγονός ή όχι, είναι πολύ επιφανειακά, ενώ τις περισσότερες φορές περιπίπτουμε στο λογικό σφάλμα να κρίνουμε γεγονότα, επιτεύγματα, ανθρώπους, όχι με τα κριτήρια της εποχής τους, αλλά της δικής μας εποχής, δηλαδή, να χρησιμοποιούμε το δικό μας αξιακό σύστημα, ως σύστημα αναφοράς άλλων, παλαιοτέρων εποχών.
Ο άγιος Αιμιλιανός λοιπόν, για να επανέλθουμε, βεβαίως έκανε κάτι, που για την εποχή μας ίσως, είναι πράξη βαρβαρότητας. Όμως για την εποχή του, εποχή διωγμού της χριστιανικής πίστης, ήταν κάτι το γενναίο και ίσως επιβεβλημένο, με συμβολική μάλιστα σημασία: δεν κατέστρεφε τα είδωλα-αγάλματα ως πολιτιστικά επιτεύγματα, αλλ’  ως φορείς αντιλήψεων, που ήταν υποταγμένες στα δαιμόνια και συνεπώς λειτουργούσαν προς καταβαράθρωση και καταστροφή του ανθρωπίνου προσώπου. Με άλλα λόγια, η ενέργεια του αγίου, στην ουσία της κρινόμενη, ήταν υπέρ της εξυψώσεως του πνευματικού επιπέδου των ανθρώπων και από την άποψη αυτή βαθύτατα εκπολιτιστική. Ότι βεβαίως υπήρχαν χριστιανοί, οι περισσότεροι, οι οποίοι εξέφραζαν την αντίθεσή τους προς τα είδωλα με διαφορετικό τρόπο, είναι εντελώς περιττό και ν’  αναφέρουμε, άρα η ενέργεια του σήμερον εορταζομένου αγίου δεν ήταν μία επιβαλλόμενη από την Εκκλησία διαδικασία, αλλά «έμπνευση», θα λέγαμε, της στιγμής του αγίου. Υπενθυμίζουμε πάντως ότι το ύψιστο κριτήριο για τη χριστιανική πίστη είναι να βλέπουμε τα πράγματα «sub  speciae aeternitatis», υπό το πρίσμα της αιωνιότητας, δηλαδή από την άποψη του αιωνίου θελήματος του Τριαδικού Θεού.

https://pgdorbas.blogspot.com/2011/07/blog-post_18.html

Αγιογραφικό ανάγνωσμα

ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α' Δ´ 5 - 9
5 ὥστε μὴ πρὸ καιροῦ τι κρίνετε, ἕως ἂν ἔλθῃ ὁ Κύριος, ὃς καὶ φωτίσει τὰ κρυπτὰ τοῦ σκότους καὶ φανερώσει τὰς βουλὰς τῶν καρδιῶν, καὶ τότε ὁ ἔπαινος γενήσεται ἑκάστῳ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ. 6 Ταῦτα δέ, ἀδελφοί, μετεσχημάτισα εἰς ἐμαυτὸν καὶ Ἀπολλὼ δι’ ὑμᾶς, ἵνα ἐν ἡμῖν μάθητε τὸ μὴ ὑπὲρ ὃ γέγραπται φρονεῖν, ἵνα μὴ εἷς ὑπὲρ τοῦ ἑνὸς φυσιοῦσθε κατὰ τοῦ ἑτέρου. 7 τίς γάρ σε διακρίνει; τί δὲ ἔχεις ὃ οὐκ ἔλαβες; εἰ δὲ καὶ ἔλαβες, τί καυχᾶσαι ὡς μὴ λαβών; 8 ἤδη κεκορεσμένοι ἐστέ, ἤδη ἐπλουτήσατε, χωρὶς ἡμῶν ἐβασιλεύσατε· καὶ ὄφελόν γε ἐβασιλεύσατε, ἵνα καὶ ἡμεῖς ὑμῖν συμβασιλεύσωμεν. 9 δοκῶ γὰρ ὅτι ὁ Θεὸς ἡμᾶς τοὺς ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν, ὡς ἐπιθανατίους, ὅτι θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ, καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις.

Ερμηνευτική απόδοση:
ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α' Δ´ 5 - 9
5 Ὥστε μὴ λέγετε ὁ Παῦλος ἢ ὁ Ἀπολλὼς ἢ ὁ Πέτρος εἶναι ὁ καλύτερος. Μὴ κάνετε δηλαδὴ καμμίαν κρίσιν πρὸ τοῦ ὡρισμένου καιροῦ, μέχρις ὅτου ἔλθῃ ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος θὰ ρίψῃ πλῆρες φῶς εἰς αὐτά, ποὺ τώρα εἶναι κρυμμένα εἰς τὸ σκότος καὶ θὰ φανερώσῃ τὰς ἐσωτερικὰς σκέψεις καὶ ἀποφάσεις τῶν καρδιῶν. Καὶ τότε τὸν ἔπαινον εἰς τὸν καθένα θὰ τὸν ἀποδώσῃ ὄχι ἄνθρωπος, ἀλλ’ ὁ Θεός. 6 Αὐτὰ δέ, ποὺ σᾶς εἶπα, ἀδελφοί, τὰ μετέτρεψα ὥστε νὰ ἐφαρμόζουν εἰς τὸν ἑαυτόν μου καὶ εἰς τὸν Ἀπολλὼ πρὸς ὠφέλειαν ἰδικήν σας· διὰ νὰ μάθετε μὲ τὸ παράδειγμά μας νὰ μὴ σχηματίζετε διὰ τὸν ἑαυτόν σας φρόνημα παραπάνω ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ εἶναι γραμμένον καὶ μᾶς παραγγέλλει ἡ Γραφή, διὰ νὰ μὴ φουσκώνετε καὶ ὑπερηφανεύεσθε ὁ ἕνας μαθητής, ἐπειδὴ ἔχει ἀρχηγὸν καὶ διδάσκαλον αὐτὸν τὸν ἕνα κατὰ τοῦ ἄλλου μαθητοῦ, ποὺ ἔχει ἀρχηγὸν καὶ διδάσκαλον τὸν ἄλλον. 7 Οὔτε οἱ μαθηταὶ ἐπιτρέπεται νὰ ὑπερηφανεύωνται, οὔτε οἱ διδάσκαλοι. Διότι καὶ σὲ τὸν διδάσκαλον, ποῖος σὲ θεωρεῖ καλύτερον καὶ ὑπεροχώτερον ἀπὸ τοὺς ἄλλους; Ἄνθρωπος, ὄχι ὅμως ὁ Θεός. Ποῖον δὲ χάρισμα ἔχεις, τὸ ὁποῖον δὲν ἔλαβες ἀπὸ τὸν Θεόν; Ὅλα ἀπὸ τὸν Θεόν τὰ ἔχεις. Ἐὰν δὲ κάθε τι ποὺ ἔχεις, τὸ ἔλαβες ἀπὸ τὸν Θεόν, διατὶ καυχᾶσαι σὰν νὰ μὴ ἔλαβες τίποτε; 8 Τώρα δὰ πλέον εἶσθε χορτάτοι! Τώρα ἐγίνατε πλούσιοι ἀπὸ πνευματικοὺς θησαυρούς! Χωρὶς νὰ ἔχετε μαζί σας καὶ ἡμᾶς τοὺς διδασκάλους σας, κατεκτήσατε μόνοι σας τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν! Καὶ εἴθε νὰ ἐβασιλεύατε, διὰ νὰ βασιλεύσωμεν καὶ ἡμεῖς μαζί σας. 9 Κάθε ἄλλο ὅμως παρὰ βασιλείαν ἀπολαμβάνομεν ἡμείς οἱ Ἀπόστολοι. Διότι νομίζω, ὅτι ὁ Θεὸς ἠμᾶς τοὺς Ἀποστόλους ἔδειξε δημοσίᾳ καὶ εἰς τὰ μάτια ὅλων τελευταίους, σὰν καταδίκους, ποὺ πρόκειται νὰ θανατωθοῦν. Διότι ἐγίναμεν θέαμα εἰς ὅλον τὸν κόσμον καὶ εἰς τοὺς ἀγγέλους, καὶ εἰς τοὺς ἀνθρώπους, θαυμαζόμενοι μὲν ἀπὸ τοὺς ἀγαθούς, περιφρονούμενοι δὲ καὶ χλευαζόμενοι ἀπὸ τοὺς ἄλλους.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Πόσο με­γά­λη ήταν η πί­στη του κεν­τυ­ρί­ω­να! … Και ο ίδιος ο Κύ­ριος θαύ­μα­σε. Η ου­σία της πί­στε­ώς του έγ­κει­ται στο ότι ομο­λό­γη­σε τον Κύ­ριο ως Θεό των πάν­των, ως παν­το­δύ­να­μο Κύ­ριο όλων των όν­των. Γι’ αυτό τον λόγο και τον ικέ­τευ­σε: «Εἰπὲ λόγῳ καὶ ἰα­θή­σε­ται ὁ παῖς μου» (Ματθ. η΄ 8). Αυτό ήταν σαν να έλε­γε: «Πι­στεύω, ότι τα πάν­τα βρί­σκον­ται στην εξου­σία σου και όλα υπα­κού­ουν στο πα­ρα­μι­κρό νεύ­μα σου».
Ο Κύ­ριος απαι­τεί την ίδια πί­στη και από μας. Όποιος δια­θέ­τει τέ­τοια πί­στη δεν γνω­ρί­ζει έλ­λει­ψη· ότι αν ζη­τή­σει, το λα­βαί­νει. Αυτό μας υπο­σχέ­θη­κε ο ίδιος ο Κύ­ριος. Αχ! Πότε θα απο­κτή­σου­με τέ­τοια πί­στη, έστω και λίγη; Η πί­στη αυτή όμως εί­ναι δώρο.
Πρέ­πει να την ζη­τή­σου­με και να την ζη­τή­σου­με με πί­στη. Ας την ζη­τή­σου­με με μία αί­σθη­ση ανάγ­κης γι’ αυ­τήν. Πρέ­πει να την ζη­τά­με διαρ­κώς με θέρ­μη και ταυ­τό­χρο­να να ξε­δι­πλω­θεί μέσα μας με αν­τί­στοι­χες σκέ­ψεις και κυ­ρί­ως με την υπο­τα­γή μας στις Εν­το­λές του Θεού.

Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

Λόγος εγκωμιαστικός για την Αγία Μαρίνα

Του π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ
Η Αγία Μαρίνα, την οποία τιμάμε σήμερα, στέκεται μπροστά μας πρότυπο φωτεινό, καρπός αγνότητας, θάρρους και πίστης. Μέσα από τη ζωή της, λάμπει η δύναμη της αγάπης προς τον Χριστό και η δύναμη της χάρης του Θεού.
Γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Πισιδίας, σε τόπο γεμάτο είδωλα και πλάνη. Όμως η ψυχή της διψούσε για το αληθινό φως. Από μικρή ηλικία γνώρισε, αγάπησε, ενστερνίστηκε τον Χριστό και Τού παραδόθηκε με ολόκληρη την ύπαρξή της. Η καρδιά της κατέστη ναός καθαρός, έμπλεος προσευχής, καθαρότητας και άνωθεν δυνάμεως.
Όταν η Αγία Μαρίνα έφτασε στην ηλικία των δεκαπέντε ετών, ένας ειδωλολάτρης τοπικός άρχοντας, εντυπωσιασμένος από την ομορφιά και τη χάρη της, προσπάθησε να την πάρει κοντά του, είτε ως σύζυγο είτε για να την εντάξει στο παλάτι του. Η Μαρίνα όμως αρνήθηκε αποφασιστικά, δηλώνοντας με θάρρος την πίστη της στον Ιησού Χριστό, τον οποίο θεωρούσε ουράνιο Νυμφίο και μοναδικό Κύριό της. Η άρνησή της εξόργισε τον άρχοντα, ο οποίος διέταξε να βασανιστεί σκληρά. Υπέμεινε χτυπήματα με ραβδιά, κάψιμο με φωτιά και εγκλεισμό σε σκοτεινή και υγρή φυλακή. Το μαρτύριό της ήταν διπλό: βασανιστικό για το σώμα, αλλά και δοκιμασία της ψυχής και της πίστης της.
Μέσα στο σκοτάδι της φυλακής παρουσιάστηκε μπροστά της ο κατεξοχήν εχθρός κάθε αγνής ψυχής, ο μισόκαλος διάβολος. Η Αγία όμως αντιστάθηκε με προσευχή και θάρρος. Έκανε το σημείο του Τιμίου Σταυρού και ο εχθρός έφυγε ντροπιασμένος.
Κατόπιν την έριξαν σε καυτό καζάνι, μα το νερό έγινε γι’ αυτήν δρόμος αναγέννησης. Όσοι την είδαν να βγαίνει σώα, πίστεψαν στον Χριστό. Έτσι, η Αγία Μαρίνα έγινε αιτία πολλών ψυχών να γνωρίσουν το φως. Τελικά, με ειρήνη δέχτηκε το μαρτύριο, και η ψυχή της ανήλθε θριαμβικά -άξια και δίκαια- στον ουρανό.
Σήμερα η χάρη της παραμένει ζωντανή! Πολλοί βρίσκουν ανάπαυση στο όνομά της. Προσευχές απευθύνονται προς Αυτήν από γονείς, παιδιά, νέους και αρρώστους. Η Αγία προστατεύει, καθοδηγεί, στηρίζει, συμπάσχει, ανακουφίζει!
Η ζωή της φέρνει τρία πολύτιμα δώρα στην καρδιά μας:
Πρώτον, φανερώνει τη δύναμη της ομολογίας. Η φωνή της προς τους δημίους της: «Χριστιανή είμαι» γίνεται λάβαρο για κάθε ψυχή που θέλει να ζήσει με αλήθεια και καθαρότητα, μάλιστα δε εν Χριστώ Ιησού.
Δεύτερον, η καθαρότητα και η αγνότητά της παρέχουν υποδείγματα σε κάθε νέο και νέα. Η ομορφιά της ψυχής της ακτινοβολεί ως πρότυπο ζωής, μάλιστα σε καιρούς και τόπους μαραζωμένους από τον αμοραλισμό που πλέον λανσάρεται ως νέος τρόπος βιοτής.
Τρίτον, η προσευχή της, η σταθερότητα και η αγάπη της προς τον Χριστό, δυναμώνουν και καθοδηγούν κάθε πιστό σε καιρούς δυσκολίας.
Ας εμπιστευτούμε, λοιπόν, την Αγία Μαρίνα! Ας την κάνουμε φίλη, συνοδοιπόρο και προστάτιδα. Εκείνη χαίρεται να στηρίζει όσους πορεύονται με καθαρή καρδιά. Ας της ζητήσουμε να φωτίζει τις οικογένειες, να ενδυναμώνει τους νέους και να καθοδηγεί όλους σε δρόμους σωτηρίας. Έτσι, με πίστη, προσευχή και αγάπη, η ζωή μας καρποφορεί. Μαζί με την Αγία Μαρίνα, μπορούμε να εισέλθουμε στη Βασιλεία του Χριστού, όπου υπάρχει φως, χαρά και ζωή αιώνια.

https://www.nyxthimeron.com/