Δευτέρα 27 Μαρτίου 2023

Πάνω από όλα, μην λες ψέματα στον εαυτό σου…



Πάνω από όλα, μην λες ψέματα στον εαυτό σου.
Ο άνθρωπος που λέει ψέματα στον εαυτό του και ακούει το ίδιο του το ψέμα, φτάνει σε ένα σημείο…όπου δεν μπορεί να διακρίνει την αλήθεια μέσα του, ή γύρω του, και έτσι χάνει όλο τον σεβασμό για τον εαυτό του, και για τους γύρω του.
Και χωρίς σεβασμό, σταματά να αγαπά…

Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, (Αδελφοί Καραμαζώφ)
https://www.askitikon.eu/

Πῶς μποροῦμε, Παπούλη μου, νά ἀγαπήσουμε τόν Χριστό;



Αγίου Πορφυρίου
«Πῶς μποροῦμε, Παπούλη μου, νὰ ἀγαπήσουμε τὸν Χριστό;»
«Ἡ ἀγάπη μας πρὸς τὸν Χριστό, παιδί μου, πραγματοποιεῖται ὡς ἑξῆς:
Σηκώνουμε τὸν ἐσωτερικό μας ἑαυτὸ πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἐπικαλούμεθα.

Βλέποντας ὅμως τὴ φύση, τὰ δένδρα, τὰ λουλούδια, τὰ πουλιά, τὶς μέλισσες, τὰ ἄνθη, τὴ θάλασσα, τὰ ψάρια, τὰ ἄστρα, τὸ φεγγάρι, τὸν ἥλιο, καὶ τὰ τόσα ἄλλα ὑπέροχα δημιουργήματά του, στρέφουμε τὸν νοῦ πρὸς τὸν Θεὸ καὶ δοξάζοντάς Τον μέσα ἀπ᾿ αὐτά, προσπαθοῦμε νὰ τὰ καταλάβουμε πόσο ὡραῖα καὶ θαυμάσια εἶναι καὶ ἀγωνιζόμαστε νὰ τὰ ἀγαπήσουμε.
Ὅταν τὰ ἀγαπήσουμε ὅλα αὐτά, τότε ἡ ἀγάπη μας ἀνεβαίνει πρὸς τὸν δημιουργό μας καὶ ἔτσι πραγματικὰ καὶ ἀληθινὰ Τὸν ἀγαπᾶμε.
Ἀπαραίτητη προύποθεση εἶναι ἡ ἀγάπη τῶν δημιουργημάτων, ἀλλὰ ἀκόμη περισσότερη πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἀγάπη μας πρὸς τὸν συνάνθρωπό μας.
Γι᾿ αὐτὸ πρέπει νὰ πραγματοποιοῦμε ἐπισκέψεις στὰ Νοσοκομεῖα, στὶς Φυλακές, στὰ Ὀρφανοτροφεῖα, στὰ Γηροκομεῖα κ.λ.π. καὶ γι᾿ αὐτὸ τὸ σκοπὸ καὶ μόνο θὰ πρέπει νὰ γίνονται αὐτές.
Τότε ἡ ἀγάπη μας εἶναι εἰλικρινής».

Από το βιβλίο “Αναμνήσεις από το Γέροντα Πορφύριο”
Πηγή: Ιερός Ναός Αγίων Μηνά Βίκτωρος και Βικεντίου
https://oikohouse.wordpress.com/

Ένα πράγμα φοβάται ο διάβολος μέσα στην Εκκλησία από τον πιστό…



Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας
Όπως το σώμα τρέφεται με την υλική τροφή, έτσι και το πνεύμα, η ψυχή πρέπει να τρέφεται με πνευματική τροφή τη Θεία Κοινωνία.
Ή Θεία Κοινωνία αλλάζει την φύση του ανθρώπου και παρέχει στον άνθρωπο αγιασμό, ειρήνη, μακαριότητα. Και άν πολλοί Χριστιανοί δεν έχουν προχωρήσει ή δεν μπορούν να προχωρήσουν στα πνευματικά, είναι διότι τους λείπει η συνεχής – τακτική Θεία Κοινωνία.
Είπε ο Κύριος:«χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ιω. ιε΄ 5).
Μόνο ο Χριστός αλλάζει τους ανθρώπους.Ο άνθρωπος βάζοντας, δια της Θείας Κοινωνίας, μέσα του τον Χριστό, που είναι το Φως, φωτίζεται ο νους του, αποκτά θεία γνώση και βλέπει τα πράγματα καθαρά, στη σωστή τους διάσταση και μπορεί έτσι να διακρίνει τις παγίδες του διαβόλου, που πριν δεν είχε ιδέα γι’ αυτές…
Γι’ αυτό ένα πράγμα φοβάται ο διάβολος μέσα στην Εκκλησία από τον πιστό:
Να μην Κοινωνήσει.
Γιατί θέλει τους ανθρώπους κουτάβια. Τους θέλει πνευματικά τυφλούς.

https://simeiakairwn.wordpress.com/

Η μετάνοια είναι η εξέγερση του ανθρώπου ενάντια στον εαυτό του»



Το περιοδικό «Ο Θωμάς» συγκέντρωσε αποφθέγματα γνωστών ιερέων και γερόντων, στα οποία εξηγούν τι είναι η πραγματική μετάνοια.
Ο Άγιος Ιεράρχης Νικόλαος της Σερβίας
Η μέρα διαδέχεται τη νύχτα και η νύχτα την ημέρα. Έτσι, και η δική μας μετάνοια της ημέρας ας διαδέχεται τη μετάνοια της νύχτας και η νυχτερινή διαδέχεται τη μετάνοια της ημέρας. Η μετάνοια της ημέρας εκδηλώνεται κυρίως με τις καλές πράξεις, ενώ η μετάνοια της νύχτας εκφράζεται με προσευχές και αναστεναγμούς. Έτσι αποτίουμε φόρο τιμής στην ημέρα και στη νύχτα.
Η μετάνοια είναι εξέγερση του ανθρώπου ενάντια στον εαυτό του. Ο άνθρωπος εγείρεται και επαναστατεί, όταν αισθανθεί τον εχθρό μέσα του. Όσο μαραζώνει στην αυταπάτη και θεωρεί ότι όλοι οι εχθροί του βρίσκονται έξω από τα όρια της προσωπικότητάς του, δεν αγανακτεί εναντίον του εαυτού του. Όμως, όταν μια μέρα ανοίξουν τα μάτια του και δει τους ληστές και τους κακοποιούς μέσα στο ίδιο του το σπίτι, τότε ξεχνάει αυτούς που επιτίθενται στην οικία του από τα έξω και διαθέτει όλες τις δυνάμεις του στο να διώξει τους ξένους που εισέβαλαν βίαια και θρονιάστηκαν στα εσωτερικά του δωμάτια.
Ο Ηγούμενος Νεκτάριος Μορόζοβ
…για να μετανοήσει ο άνθρωπος, δεν απαιτούνται κάποιοι ιδιαίτεροι αγώνες και αθλήματα. Απαιτείται μόνο να συνειδητοποιήσει τις αμαρτίες του, να νιώσει πόσο μακριά είναι από τον Θεό και να μετανοήσει, δηλαδή, να ζητήσει συγχώρεση από τον Θεό. Αυτή η παράκληση μπορεί να εκφραστεί με απλά λόγια: «Κύριε, αμάρτησα, αλλά θέλω να επιστρέψω σε Σένα και να ζω με τρόπο που να Σε ευαρεστεί. Συγχώρεσέ με!» Βεβαίως, η μετάνοια δεν εξαντλείται σε μια στιγμιαία μόνο αλλαγή του νου του ανθρώπου, δηλαδή, στην αλλαγή της καρδιάς του μια συγκεκριμένη μόνο στιγμή. Επειδή αμαρταίνουμε για μεγάλο διάστημα, συνηθίζουμε σε αυτό, αποκτούμε συνήθειες, οι οποίες λέγονται ακριβώς έτσι, αμαρτωλές συνήθειες, και δεν μπορούμε να απαλλαγούμε άμεσα από αυτές. Ουσιαστικά, μπορούμε να πούμε ότι όλη η ζωή μας στην Εκκλησία, από τη στιγμή που μπαίνουμε σε Αυτήν, είναι ο δρόμος της μετανοίας…
Ο Πρωτοπρεσβύτερος Αλέξανδρος Σμέμαν
Όσο ελλειμματική και να είναι η νηστεία μας, αν είναι πραγματική νηστεία, θα μας φέρει μπροστά σε πειρασμούς, αδυναμία, αμφιβολίες και εκνευρισμούς. Με άλλα λόγια, θα είναι μια πάλη, στην οποία, πιθανόν, θα νικηθούμε πολλές φορές. Αν, όμως, η νηστεία μας, στην ουσία της είναι πραγματική, τότε αποκαλύπτεται η ζωή μας εν Χριστώ, η ζωή πάλης και αγώνα.
Ο Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
Ο άνθρωπος με την νηστεία γίνεται αρνί. Όταν γίνεται θηρίο, σημαίνει ότι η άσκηση που κάνει ή είναι πάνω από τις δυνάμεις του ή την κάνει από εγωισμό, γι’ αυτό δεν δέχεται θεία βοήθεια.
Ο ιερέας Αλέξανδρος Ελτσανίνοβ
…στον πνευματικό μας πρέπει να φέρνουμε όχι λίστα με αμαρτίες, αλλά την συναίσθηση της μετανοίας, όχι την λεπτομερή αναφορά, αλλά την συντετριμμένη καρδιά. Όμως, το να ξέρεις τις αμαρτίες σου δε σημαίνει ότι μετανοείς για αυτές. Βέβαια, ο Κύριος δέχεται την ομολογία μας, την ειλικρινή, την ευσυνείδητη, ακόμα και όταν δε συνοδεύεται από βαθιά συναίσθηση της μεταμέλειας (αρκεί, βεβαίως, να εξομολογούμαστε με θάρρος τη συγκεκριμένη αμαρτία, δηλαδή την «λιθώδη αναισθησία» μας). Κι όμως, η συντριβή καρδιάς και η θλίψη για τις αμαρτίες μας είναι τα πιο σημαντικά από αυτά που μπορούμε να φέρουμε στην εξομολόγηση.
Ο Αρχιμανδρίτης Εφραίμ Μοραΐτης
Λέει κάποιος: «Αφού θα ξαναπέσω, γιατί να πάω να εξομολογηθώ; Ξέρω ότι θα ξανακάνω τα ίδια…»
Αδελφέ μου· η αμαρτία είναι σαν την αρρώστια. Δεν αρρωσταίνεις μια φορά. Πολλές φορές αρρωσταίνεις από την ίδια αρρώστια. Και κάθε φορά που αρρωσταίνεις πηγαίνεις στο γιατρό και παίρνεις φάρμακα που σου δίνει. Το ίδιο κάνε και για την ψυχή σου. Κάθε φορά που πληγώνεσαι, έστω και αν πληγώνεσαι στο ίδιο μέρος, μετανόησε και εξομολογήσου. Κάποτε το φάρμακο της χάριτος θα γιατρέψει ολότελα την συγκεκριμένη πληγή.
Ο Μητροπολίτης Σούροζ Αντώνιος
– …Αν θέλεις πραγματικά να μετανοείς, να εξομολογείσαι αληθινά και να αλλάζεις, δε χρειάζεται να επικεντρώνεσαι μόνο στα άσχημα που έχεις. Πρέπει να αφήσεις το φως να μπει μέσα σου. Και για αυτό χρειάζεται να δίνεις βαρύτητα σε αυτό που έχεις φωτεινό. Και στο όνομα αυτού του φωτός να παλεύεις το σκότος που έχεις μέσα σου.
– Ναι, αλλά πώς να το κάνω; Άραγε, θα σκέφτομαι ότι να, τι καλός που είμαι στο ένα ή στο άλλο;
– Όχι! Να διαβάζεις το Ευαγγέλιο και να σημειώνεις τα αποσπάσματα που ακουμπάνε στην ψυχή σου, για αυτά που νιώθει δέος η καρδιά, αυτά με τα οποία γίνεται πιο φωτεινός ο νους, αυτά που παρακινούν τη θέλησή σου να επιθυμείς νέα ζωή. Και να γνωρίζεις ότι σε αυτόν τον λόγο, σε αυτήν την εικόνα, σε αυτήν την εντολή, σε αυτό το παράδειγμα του Χριστού βρήκες μια αναλαμπή του Θείου φωτός. Και η βεβηλωμένη και μαυρισμένη εικόνα, που είσαι εσύ, έγινε πιο φωτεινή. Αρχίζεις και ομοιάζεις λίγο με τον Χριστό. Αρχίζει σιγά-σιγά να αποκαλύπτεται μέσα σου η εικόνα του Θεού. Και αν είναι έτσι, τότε να το θυμάσαι. Αν θα αμαρταίνεις, τότε θα βεβηλώνεις το κειμήλιο που έχεις μέσα σου, που ζει, που ενεργεί, που μεγαλώνει. Θα σβήνεις μέσα σου την εικόνα του Θεού, θα σβήνεις το φως ή θα το περιβάλλεις με σκότος. Μην το κάνεις αυτό. Αν είσαι πιστός στις αναλαμπές του φωτός, που έχεις ήδη μέσα σου, τότε σιγά-σιγά το σκότος γύρω σου θα εκλείπει.
Ο Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Κρεστιάνκιν
…άνθρωπος που έχει συνηθίσει να παρακολουθεί την αγνότητα της καρδιάς του και την καθαρότητα της ψυχής του δεν μπορεί να ζει χωρίς τη μετάνοια. Ένας τέτοιος άνθρωπος περιμένει και διψάει για κάθε εξομολόγηση, όπως η ξερά γη διψάει για ζωοποιό ύδωρ. Σύμφωνα με τον προφητάνακτα Δαβίδ, «ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός Σοι» (Ψαλ.142: 6). Φανταστείτε έναν άνθρωπο που δεν έχει ξεπλύνει σε όλη τη ζωή του την σωματική βρωμιά! Έτσι και η ψυχή απαιτεί λούσιμο. Τι θα γινόταν αν δεν υπήρχε το Μυστήριο της Μετανοίας, αυτό το θεραπευτικό και καθαρτικό «δεύτερο Βάπτισμα»!

Μετάφραση για την πύλη gr.pravoslavie.ru: Αναστασία Νταβίντοβα
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Πέντε πνευματικές ανάσες..



1. Όταν θέλεις να συμβουλέψεις κάποιον στο καλό, πρώτα να του δείξεις την αγάπη σου και μετά με λεπτότητα και προσοχή να του κάνεις την παρατήρηση, προσέχοντας να μην τον πληγώσεις.
Γιατί αυτός θα παρατηρήσει πρώτα την αγάπη που θα του δείξεις, κι ύστερα θα προσέξει την παρατήρηση που θα του κάνεις. Έτσι θα τον ωφελήσεις χωρίς να βλαφτεί η ψυχή του.
Αββάς Ισαάκ ο Σύρος
2. Σπείρε την ελεημοσύνη με ταπείνωση, και θα θερίσεις το έλεος κατά την κρίση. Με ότι έχασες το αγαθό, με αυτό να το αποκτήσεις. Αν χρεωστής οβολόν στον Θεό, δεν δέχεται αντί γι’αυτόν να του δώσεις μαργαρίτη. Ομοίως, αν έχασες την σωφροσύνη, δεν δέχεται από εσένα ελεημοσύνη ο Θεός, εφόσον εσύ επιμένεις στην πορνεία.
Διότι από σένα ζητεί τον αγιασμό του σώματος. Επειδή παρέβηκες την εντολή, μη συναισθανόμενος ότι έχεις εγκαταλείψει τα αγαθά του κόσμου, θα αρχίσεις άλλους αγώνες; Εγκατέλειψες τη φυτεία, και ήλθες να πολεμήσεις αλλού;
Είπε ο άγιος Εφραίμ ότι «σε καιρό θέρους, δεν αντιμετωπίζεις την ζέστη με τα ενδύματα του χειμώνα». Έτσι ο καθένας ότι σπείρει, αυτό θα θερίσει, και κάθε αρρώστια θεραπεύεται με τα δικά της φάρμακα. Εσύ λοιπόν, αν κυριαρχείσαι από τον φθόνο, γιατί προσπαθείς να πολεμήσεις τον ύπνο;»
Ισαάκ του Σύρου
3. – Θὰ σοῦ δώσω ἕνα παράδειγμα, γιὰ νὰ καταλάβεις. Φαντάσου μιὰ πόλη μὲ πεντακόσιες χιλιάδες κατοίκους, οἱ ὁποῖοι ἁμαρτάνουν. Σ’ ἕνα Μοναστήρι ἐκεῖ ζεῖ ἕνας μοναχὸς ἀσκητής, ὁ ὁποῖος σηκώνει τὰ καθαρὰ χέρια του στὸν Θεὸ καὶ τὸν παρακαλεῖ νὰ μὴν τιμωρήσει ὅλες αὐτὲς τὶς χιλιάδες ποὺ ἁμαρτάνουν. Σὲ διαβεβαιώνω, λοιπόν, ὅτι γιὰ τὸ χατίρι αὐτοῦ τοῦ ἀσκητῆ ὁ Θεὸς δὲν τιμωρεῖ τὶς πεντακόσιες χιλιάδες.
– Εἶναι ἐκπληκτικὸ αὐτὸ ποὺ μᾶς λέτε.
– Νὰ ξέρεις, ὅτι οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ εἶναι ἱκανοὶ γιὰ τὰ πάντα. Ὁ Ἅγιος μπορεῖ νὰ ζητήσει ἀπὸ τὸν Θεὸ ὅ,τι θέλει καὶ νὰ τοῦ τὸ δώσει ὁ Θεός. Εἶναι πολὺ μεγάλη ἡ δύναμη τῶν Ἁγίων.
Ανθολόγιο συμβουλών Γέροντος Πορφυρίου
4. …Κάτι ανάλογο μπορεί να συμβεί και στην πνευματική ζωή. Μπορεί δηλαδή να ζητήσουμε κάτι που υπερβαίνει τις πνευματικές μας δυνατότητες, τις αντοχές της ψυχής μας, κάτι που ξεπερνά τα μέτρα μας. Και ο Θεός βέβαια δεν το δίνει. Αναβάλλει για αργότερα, επειδή δεν είμαστε έτοιμοι.
Για ν’ αγωνιστούμε περισσότερο. Να προσευχηθούμε πιο πολύ. Να υψώνουμε τα χέρια μας δεητικά προς Αυτόν και με πόθο πολύ να παρακαλούμε. Μέχρι που να δυναμώσουν τα χέρια μας, για να μπορέσουν να δεχθούν το δώρο του Θεού και να το κρατήσουν, να το διαφυλάξουν ακέραιο και να το τιμήσουν.
Απόσπασμα απ’το βιβλίο του π. Αστερίου Χατζηνικολάου»Η κραυγή μου προς Σε ελθέτω- Για να εισακούονται οι προσευχές μας
5. Μέσα σ’ ένα κόσμο βουτηγμένο στην ανομία, σας δείχνω το δρόμο της αρετής.
Σ’ ένα κόσμο ευκολίας, χλιδής και καλοπέρασης, σας δείχνω το δρόμο της άσκησης.
Σ’ ένα κόσμο ψευτιάς και απάτης, σας δείχνω το δρόμο της γνησιότητας, της τιμιότητας και της αλήθειας.
Σ’ ένα κόσμο βρωμιάς και ακαθαρσίας, σας δείχνω το δρόμο της καθαρότητας.
Σ’ ένα κόσμο σκοτισμένο μέσα στ’ αμέτρητα φώτα του, σας δείχνω το φως το αληθινό.
Σ’ ένα κόσμο απιστίας και άρνησης, σας δείχνω το δρόμο της εμπειρικάς βεβαιωμένης πίστεως.
Σ’ ένα κόσμο που αρνείται τις πνευματικές αξίες, σας δείχνω στην πράξη το δρόμο της νηστείας, της αγρυπνίας και της έμπονης Νοεράς Προσευχής.
Σ’ ένα κόσμο που θεοποίησε την υλική δύναμη, σας αντιπροβάλλω τη θεία δύναμη των πνευματικών καταστάσεων, που χαρίζει στους αγωνιστές ο Χριστός.
Σ’ ένα κόσμο μίσους και εκδικητικότητας, σας δείχνω το δρόμο της αγάπης.
Σ’ ένα κόσμο που σπαράσσεται από εγωισμούς και υπερηφάνειες, σας δείχνω τον κοπιαστικό, μα χαριτωμένο δρόμο της ταπεινοφροσύνης.
Τα πόδια σας ας περπατούν μονάχα το δρόμο της αλήθειας.
Τα χέρια σας ας δείχνουν μονάχα τη στράτα της ελπίδας.
Τ’ αυτιά σας ας δέχονται μονάχα τον ύμνο της αγάπης.
Το στόμα σας ας λέει μονάχα τα λόγια της ειρήνης.

(Πνευματική παρακαταθήκη του ανώνυμου αγιορείτου ησυχαστού)
agapienxristou
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΤΥΣ ΜΑΤΡΩΝΑ Η ΕΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ



῾῾Η αγία Ματρώνα ήταν υπηρέτρια κάποιας Ιουδαίας γυναίκας, που ονομαζόταν Παντίλλα. Ακολουθούσε την κυρία της μέχρι τη συναγωγή, δεν έμπαινε όμως μέσα, αλλά γύριζε και πήγαινε στην Εκκλησία των Χριστιανών. Την είδαν λοιπόν κάποια φορά, οπότε την έπιασαν και την κτύπησαν πάρα πολύ και στη συνέχεια την έκλεισαν στη φυλακή επί τέσσερις ημέρες, χωρίς να μπορεί να την πλησιάσει κανείς και χωρίς φαγητό. Έπειτα την έβγαλαν και την καταξέσχισαν με μαστίγια. Πάλι την φυλάκισαν και την άφησαν πολλές ημέρες εκεί, όπου και παρέθεσε την ψυχή της στον Θεό. Λένε ότι το άγιο λείψανό της το έριξε η Παντίλλα από το τείχος κάτω, γι᾽αυτό και υπέστη δίκαιη τιμωρία, πέφτοντας κατά λάθος μέσα στο πατητήρι, στο οποίο χυνόταν από επάνω ο πατημένος μούστος. Εκεί τέλειωσε τη ζωή της και βγήκε η ψυχή της᾽.
Η αντίθεση είναι έντονη: από τη μια, η αγία Ματρώνα, η δούλη, η άσημη, η καταφρονεμένη· κι από την άλλη, η Παντίλλα, η κυρία, η ένδοξη, η πλούσια. Με κοσμικά κριτήρια, δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Ο ζυγός κλίνει αυτομάτως προς τη μεριά της Παντίλλας. Αυτό δεν θα έλεγε ο σύγχρονος εκκοσμικευμένος άνθρωπος, ακόμη κι άν είναι ῾χριστιανός᾽; Όταν για παράδειγμα αυτό που φαίνεται ως προτεραιότητα στους περισσοτέρους: το κυνηγητό των απολαύσεων, του χρήματος, της δόξας, είναι αυτό που προβάλλει η Παντίλλα, ποιος δεν θα επέλεγε τη δική της θέση, ενώ θα οίκτιρε  την ῾κατάντια᾽ της Ματρώνας; Κι όμως πόση πλάνη υπάρχει σε μία τέτοια αξιολογική κρίση! Διότι είναι η κρίση της επιφάνειας. Στο βάθος,  εκεί που είναι η καρδιά και που βλέπει ο Κύριος, ο δίκαιος κριτής, εκεί που τα πράγματα λειτουργούν σε επίπεδο αιωνιότητας, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά: η Ματρώνα είναι η ένδοξη και η κυρία, το άστρο το φωτεινό, και η Παντίλλα είναι η άσημη, η ανύπαρκτη, η δούλη και η ταλαίπωρη. Ο υμνογράφος της Εκκλησίας μας, ο άγιος Θεοφάνης, επανειλημμένως τονίζει την πραγματικότητα αυτή, διότι ακριβώς κινείται με τα κριτήρια του αναγεννημένου ανθρώπου, του χριστιανού, που βλέπει τα πράγματα κάτω από την οπτική της εν Χριστώ αποκάλυψης, δηλαδή της αλήθειας. ῾῾Έχεις θεϊκό νου αληθινά, και σοφό και θεόφρονα, γι᾽αυτό και λάμπεις στη χορεία των μαρτύρων, Ματρώνα παμμακάριστε᾽᾽(῾῾Νουν θείον αληθώς και σοφόν και θεόφρονα συ έχουσα διαλάμπεις εν χορεία μαρτύρων, Ματρώνα παμμακάριστε᾽᾽) (ωδή ε´). ῾῾Ορυόταν και ήταν σαν μεθυσμένη και σφάδαζε από τον θυμό η δυσεβέστατη (Παντίλλα)᾽᾽ (῾῾Ωρυομένη και μέθη βεβακχευμένη και τω θυμώ σφαδάζουσα η δυσσεβεστάτη᾽᾽) (ωδή δ´). ῾῾Ματρώνα, δυναμωνόσουν από τη θεία δύναμη και ξέφυγες από την υπερήφανη δουλική γνώμη της πικρής κυρίας σου. Κι αυτό γιατί είχες ψυχή, που δούλευε μόνο στον Δεσπότη Κύριο᾽᾽ (῾῾Ρώμη τη θεία, Ματρώνα, δυναμουμένη, νυν της πικράς Δεσποίνης εξέφυγες δουλείαν, γνώμην αταπείνωτον· ψυχής γαρ εκέκτησο μόνω τω Δεσπότη δουλεύουσα᾽᾽) (ωδή δ´).
Αιτία για την εις βάθος αυτήν πραγματικότητα, την ίδια την αλήθεια, είναι το γεγονός ότι ενώπιον του Θεού εκείνο που μετράει κι έχει σημασία δεν είναι ασφαλώς τα πλούτη και η δόξα, η επίγεια κατάσταση του ανθρώπου, είτε της ελευθερίας είτε της δουλείας, ό,τι δηλαδή είναι φθαρτό με ημερομηνία λήξεως, αλλά ό,τι παραμένει στην αιωνιότητα. Κι αυτό είναι η αρετή του ανθρώπου, η ζωή η σύμφωνη με το θέλημα του Θεού. ῾῾Μη θησαυρίζετε θησαυρούς επί της γης -  όπως λέει ο Κύριος - όπου σης και βρώσις αφανίζει και όπου κλέπται διορύσσουσι και κλέπτουσι. Θησαυρίζετε θησαυρούς εν ουρανώ᾽᾽. Ο άγιος υμνογράφος φωνάζει εν προκειμένω στην ωδή ς´: ῾῾Η Ματρώνα δεν κρίνεται σαν δούλη ή σαν ελεύθερη, με βάση τον Χριστό. Κρίνεται από την ομορφιά της αρετής της, γιατί ήταν στολισμένη με τους τρόπους της ευσέβειας᾽᾽ (῾῾Ου δούλος εν Χριστώ ουκ ελεύθερος κρίνεται, αλλ᾽ αρετής ευμορφία, ευεβείας τρόποις κεκοσμημένη᾽᾽). Κι αυτό σημαίνει ότι η αγία Ματρώνα, και βεβαίως κάθε χριστιανός συνεπής, κινείται σε επίπεδο αληθινής ελευθερίας, πέρα από τις δεσμεύσεις που προκαλεί ο κόσμος αυτός στην ψυχή του ανθρώπου. Διότι ελεύθερος είναι αυτός που προσβλέπει πέρα από τα επίγεια κι είναι έτοιμος να δώσει και τη ζωή του προς χάρη του Κυρίου, ο Οποίος ήρθε στη γη ως δούλος, ακριβώς για να δώσει ελευθερία στον άνθρωπο. ῾῾Αυτός που καταδέχτηκε τη μορφή δούλου, να γίνει δηλαδή άνθρωπος,  ο Χριστός ο Θεός μας, θέλοντας να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τα δεσμά της φθοράς και του θανάτου, μνηστεύτηκε εσένα ως μάρτυρα νύμφη Του και σε ελευθέρωσε από το ζυγό της δουλείας᾽᾽ (῾῾Ο δούλου καταξιώσας δέξασθαι μορφήν Χριστός ο Θεός, ελευθερώσαι ταύτην βουληθείς εκ φθοράς και θανάτου δεσμών, από ζυγού δουλείας σε, Μάρτυρα Νύφην εμνηστεύσατο᾽᾽) (ωδή α´).
Τι ήταν εκείνο που έκανε την αγία Ματρώνα να θέσει ως προτεραιότητα της ζωής της το θέλημα του Θεού, δηλαδή να δει την πραγματικότητα της αιωνιότητας μέσα και στη ζωή αυτή, και πάνω σ᾽ αυτό το θέλημα του Θεού να πεθάνει; Μα τι άλλο, από την αγάπη της προς τον Κύριο. Ο έρωτάς της προς τον Χριστό ήταν το στοιχείο που ενεργοποίησε τη χάρη του Θεού και την οδήγησε στα ύψη του παραδείσου. ῾῾Με προθυμία και θάρρος προχώρησες πράγματι προς τον εραστή σου Χριστό, πανεύφημε᾽᾽ (῾῾Μετ᾽ευμενείας και παρρησίας προσεχώρησας όντως πος τον σον, πανεύφημε, εραστήν᾽᾽) (ωδή ζ´). Γι᾽αυτό και ῾῾είναι ωραίο το στεφάνι που τώρα φορά η ένδοξη Ματρώνα, που πήρε από το ζωαρχικό χέρι του Παντοκράτορα Χριστού᾽᾽ (῾῾Ωραίος ο στέφανος, ον νυν εστέφθης, ένδοξε, ζωαρχική δεξιά του Παντοκράτορος᾽᾽) (ωδή η´ ). Ίσως κάποτε πρέπει να μάθουμε οι χριστιανοί ότι το μυστικό της πνευματικής ζωής, αυτό που συνιστά την κινητήρια δύναμη των πάντων και οδηγεί σε υπέρ φύσιν καταστάσεις, είναι η αγάπη προς τον Χριστό. Ούτε τα φόβητρα της κόλασης ούτε οι απολαύσεις του Παραδείσου, αλλά η αγάπη του Θεού είναι εκείνο που ευλογείται κατεξοχήν από τον Κύριο. Και ποια άλλη αγάπη μπορεί να θεωρηθεί ως περισσότερο άξια από την αγάπη αυτή; Γιατί είναι η μόνη που ποτέ δεν μας εγκαταλείπει και ποτέ δεν μας απογοητεύει. Πόσο την θέλουμε όμως; 

http://pgdorbas.blogspot.com/2012/03/blog-post_27.html

Αγιογραφικό ανάγνωσμα



Παροιμιῶν τὸ Ἀνάγνωσμα
(Κεφ. ΙΑ', 19 - ΙΒ', 6)
Υἱὸς δίκαιος γεννᾶται εἰς ζωήν, διωγμὸς δὲ ἀσεβοῦς εἰς θάνατον. Βδέλυγμα Κυρίῳ διεστραμμέναι ὁδοί, δεκτοὶ δὲ αὐτῷ πάντες ἄμωμοι ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτῶν. Χειρὶ χεῖρας ἐμβαλὼν ἀδίκως, οὐκ ἀτιμώρητος ἔσται κακῶν. Ὁ δὲ σπείρων δικαιοσύνην, λήψεται μισθὸν πιστόν. Ὥσπερ ἐνώτιον χρυσοῦν ἐν ῥινὶ ὑός, οὕτω γυναικὶ κακόφρονι κάλλος. Ἐπιθυμία δικαίων πᾶσα ἀγαθή, ἐλπὶς δὲ ἀσεβῶν ἀπολεῖται. Εἰσίν, οἳ τὰ ἴδια σπείροντες πλείονα ποιοῦσιν· εἰσὶ δὲ καὶ οἳ συνάγοντες τὰ ἀλλότρια, ἐλαττονοῦνται. Ψυχὴ εὐλογουμένη πᾶσα ἁπλή, ἀνὴρ δὲ θυμώδης οὐκ εὐσχήμων, ὁ συνέχων σῖτον, ὑπολείποιτο αὐτὸν τοῖς ἔθνεσιν, εὐλογία δὲ εἰς κεφαλὴν τοῦ μεταδιδόντος. Τεκταινόμενος ἀγαθά, ζητεῖ χάριν ἀγαθήν, ἐκζητοῦντα δὲ κακὰ καταλήψεται αὐτόν. Ὁ πεποιθὼς ἐπὶ τῷ πλούτῳ αὐτοῦ, οὗτος πεσεῖται. Ὁ δὲ ἀντιλαμβανόμενος δικαίων, οὗτος ἀνατελεῖ, ὁ μὴ συμπεριφερόμενος τῷ ἑαυτοῦ οἴκῳ, κληρονομήσει ἄνεμον, δουλεύσει δὲ ἄφρων φρονίμῳ. Ἐκ καρποῦ δικαιοσύνης φύεται δένδρον ζωῆς, ἀφαιροῦνται δὲ ἄωροι ψυχαὶ παρανόμων. Εἰ ὁ μὲν δίκαιος μόλις σῴζεται, ὁ ἀσεβὴς καὶ ἁμαρτωλὸς ποῦ φανεῖται; ὁ ἀγαπῶν παιδείαν, ἀγαπᾷ αἴσθησιν, ὁ δὲ μισῶν ἐλέγχους, ἄφρων. Κρείσσων ὁ εὑρίσκων χάριν παρὰ Κυρίῳ, ἀνὴρ δὲ παράνομος παρασιωπηθήσεται, οὐ κατορθώσει ἄνθρωπος ἐξ ἀνόμου, αἱ δὲ ῥίζαι τῶν δικαίων οὐκ ἐξαρθήσονται. Γυνὴ ἀνδρεία στέφανος τῷ ἀνδρὶ αὐτῆς, ὥσπερ δὲ ἐν ξύλῳ σκώληξ, οὕτως ἄνδρα ἀπόλλυσι γυνὴ κακοποιός. Λογισμοὶ δικαίων κρίματα, κυβερνῶσι δὲ ἀσεβεῖς δόλους. Λόγοι ἀσεβῶν δόλιοι εἰς αἷμα, στόμα δὲ ὀρθῶν ῥύσεται αὐτούς.
 
ΕΡΜΗΝΕΙΑ (κ. Ἰωάννου Κολιτσάρα)
19. Ἄνθρωπος δίκαιος θά ζήση εὐτυχισμένην ζωήν, ὁ ἀσεβής ὅμως, ὁ ὁποῖος ἐπιδιώκει τό κακόν, θά καταλήξη στόν ὄλεθρον.
20. Οἱ διεστραμμένοι τρόποι ζωῆς τοῦ ἀσεβοῦς εἶναι ἀποκρουστικοί καί μισητοί ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. Ἐξ ἀντιθέτου εἶναι ἀγαπητοί εἰς αὐτόν οἱ ἀκέραιοι καί ἄμωμοι εἰς ὄλας τάς ἐκδηλώσεις τῆς ζωῆς των.
21. Ἐκεῖνος πού δίδει τό χέρι του στό χέρι τοῦ ἄλλου καί συνάπτει συμφωνίαν διά τήν πραγματοποίησιν ἀδίκων ἔργων, δέν θά μείνη ἀτιμώρητος παρά Θεοῦ καί ἀνθρώπων. Ὅποιος ὅμως σκορπίζει παντοῦ τά ἔργα τῆς ἀρετῆς θά πάρη τόν πρέποντα μισθόν.
22. Ὅ,τι εἶναι τό χρυσό σκουλαρίκι εἰς τήν μύτην τοῦ χοίρου, κάτι τέτοιο εἶναι καί τό κάλλος εἰς τήν ἀσύνετον καί μέ ἁμαρτωλά φρονήματα γυναίκα.
23. Ὅλαι αἱ ἐπιθυμίαι τῶν δικαίων εἶναι ἀγαθαί καί θά πραγματοποιηθοῦν ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ. Κάθε δέ πονηρά ἐλπίς τῶν ἀσεβῶν ἀνθρώπων, διότι εἶναι κακή, θά καταστραφῆ.
24. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι σκορπίζουν ἁπλόχερα τά ἀγαθά των διά τήν ἐξυπηρέτησιν τῶν ἄλλων καί μέ τήν εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ ἀποκτοῦν πολύ περισσότερα. Ὑπάρχουν δέ ἐξ ἀντιθέτου καί ἄλλοι, οἱ ὁποῖοι, ἄν καί διαρκῶς συγκεντρώνουν ὑλικά ἀγαθά μέ παρανόμους τρόπους, πάντοτε στεροῦνται.
25. Ὁ εὐθύς, ὁ ἄκακος ἄνθρωπος ἔχει πάντοτε τάς εὐλογίας ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ καί τόν ἔπαινον ἐκ μέρους τῶν ἀνθρώπων. Ἄνθρωπος ὅμως, πού ἀποθηριώνεται ἀπό τόν θυμόν, ἔχει ἀποκρουστικήν συμπεριφοράν καί κακήν τήν ἐμφάνισιν.
26. Δί' ἐκεῖνον, πού συνάγει καί κρύπτει τό σιτάρι ἐν καιρῶ λιμοῦ, μέ τόν σκοπόν νά τό πωλήση πανάκριβα, ὅλοι εὔχονται νά τοῦ τό λεηλατήσουν ξένοι ἐπιδρομεῖς καί ἐχθροί. Ἡ εὐλογία δέ τοῦ Θεοῦ χορηγεῖται πλουσία εἰς ἐκεῖνον πού δίδει καί στούς ἄλλους.
27. Αὐτός πού σκέπτεται πάντοτε καί πράττει τό καλόν, ἐπιδιώκει καί εὑρίσκει πολλήν χάριν ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνον ὅμως, ὁ ὁποῖος ἐπιζητεῖ νά πράττη τά κακά εἰς βάρος τῶν ἄλλων, αὐτά τά κακά θά ἐπιπέσουν ἐπί τῆς κεφαλῆς του καί θά τόν συντρίψουν.
28. Ἐκεῖνος, πού ἔχει πεποίθησιν καί ἐλπίδα στόν πλοῦτον του, θά πέση καί θά καταστραφῆ. Ἐκεῖνος ὅμως, πού βοηθεῖ καί ὑποστηρίζει τούς ἀναξιοπαθοῦντας δικαίους, αὐτός θά ἀνατείλη ὡσάν λαμπρός ἥλιος.
29. Ἐκεῖνος, πού δέν ζῆ καί δέν συμπεριφέρεται καλά μέσα στό σπίτι του, θά κληρονομήση ἀέρα, θά γίνη δηλαδή πτωχός. Ὁ ἄμυαλος καί ἀσύνετος θά καταντήση δοῦλος στόν συνετόν.
30. Ἀπό τούς καρπούς καί τά ἔργα τῆς δικαιοσύνης φυτρώνει καί μεγεθύνεται τό δένδρον τῆς μακρᾶς καί εὐτυχισμένης ζωῆς· ἐνῶ ἡ ζωή τῶν παρανόμων ἀνδρῶν ἀφαιρεῖται πρόωρα.
31. Ἐάν ὅμως καί αὐτός ἀκόμη ὁ δίκαιος μόλις καί μετά βίας σώζεται, ὁ ἀσεβής καί ὁ ἁμαρτωλός πῶς θά τολμήση νά παρουσιασθῆ ἐνώπιόν τοῦ Θεοῦ;
1. Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀγαπᾶ τήν κατά Θεόν παιδείαν καί μόρφωσιν, ἀγαπᾶ τήν ἀληθινήν γνῶσιν καί ὀρθήν διάκρισιν. Ὅποιος ὅμως μισεῖ καί ἀποστρέφεται τούς ἐλέγχους, εἶναι ἀνόητος καί ἀσύνετος.
2. Πολύ καλύτερος ἀπό ὅλους εἶναι ὁ ἄνθρωπος, πού εὐρῆκε καί ἔλαβε χάριν διά τῆς εὐσεβείας του ἀπό τόν Κύριον. Ὁ δέ παράνομος ἄνθρωπος θά λησμονηθῆ ἀπό τόν Θεόν καί τούς ἀνθρώπους.
3. Κανείς ἄνθρωπος δέν θά προκόψη καί δέν θά κατευοδωθῆ μέ τάς παρανομίας του. Αἱ ρίζαι ὅμως τῶν δικαίων μένουν στερεαί στό ἔδαφος, ὥστε καί αὐτοί καί οἱ ἀπόγονοι των νά μή χαθοῦν.
4. Γυνή ἐργατική, δραστήρια καί ἐνάρετος, εἶναι στέφανος δόξης διά τόν ἄνδρα της. Ἐξ ἀντιθέτου ἡ κακότροπος γυναίκα καταστρέφει τόν ἄνδρα της, ὅπως ὁ σκώληξ κατατρώγει τό ξύλον.
5. Αἱ σκέψεις, αἱ κρίσεις καί αἱ ἀποφάσεις τῶν δικαίων εἶναι πάντοτε ὀρθαί, ἐνῶ οἱ ἀσεβεῖς μηχανεύονται καί πρωτοστατοῦν εἰς δόλια σχέδια.
6. Οἱ λόγοι τῶν ἀσεβῶν εἶναι πάντοτε γεμάτοι δολιότητα καί ἐπιβουλήν. Τό στόμα ὅμως τῶν εἰλικρινῶν καί ἐντίμων ἀνθρώπων λέγει πάντοτε τήν ἀλήθειαν, ἡ ὁποία καί τούς λυτρώνει ἀπό τάς δολιότητας τῶν κακῶν.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

 

Ἕνας γέροντας εἶπε:
- Τὸ νὰ βιάζουμε σὲ ὅλα τὸν ἑαυτό μας (γιὰ νὰ κατορθώσουμε τὴν ἀρετή), αὐτὸς εἶναι ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὸ Θεό.

Γεροντικό

Κυριακή 26 Μαρτίου 2023

Οι πνευματικοί άνθρωποι κρίνουν κατά πνεύμα ενώ οι σωματικοί κατά σώμα



Οί πνευματικοί άνθρωποι κρίνουν κατά πνεύμα ενώ οί σωματικοί κατά σώμα.
Άς φυλαγόμαστε εμείς οί χριστιανοί νά μήν κρίνουμε μονάχα κατά σώμα.
Στήν ούσία, τό πνεύμα τού ανθρώπου ύπόκειται σέ πλήθος επιδράσεων άπό τίς πνευματικές δυνάμεις, πού σάν τό ρεύμα διασταυρώνονται μέσα του μέ τόν ίδιο τρόπο μέ τόν όποιο καί τό σώμα ύπόκειται στήν επίδραση πολλών καί διαφορετικών φυσικών δυνάμεων.
Ό μή πνευματικός άνθρωπος τών αισθήσεων τρέφεται μέ τά χλωρά φύλλα τών πολλών συζητήσεων καί πάντοτε μένει νηστικός καί βασανιζόμενος άπό τήν πείνα.
Ό πνευματικός άνθρωπος αναζητά τόν πυρήνα αυτών τών συζητήσεων καί τρεφόμενος μέ αύτόν τόν πυρήνα είναι χορτασμένος καί γεμάτος γαλήνη.
Τό πιό χτυπητό χαρακτηριστικό του πνευματικού ανθρώπου είναι τό ότι δέν είναι ικανοποιημένος μέ τόν εαυτό του.
Δέν υπάρχει πιό δύσκολο πράγμα άπό τό νά εξηγείς τά πνευματικά ζητήματα σέ ανθρώπους πού σκέφτονται καί ενεργούν κατά σώμα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ, ΑΓΙΟΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ 282 ΣΟΦΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΑΝΘΟΛΟΓΗΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ – ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Άγιος Παΐσιος: «Ό,τι έχει μια ψυχή, αυτό και μεταδίδει…»



– Όταν συναναστρεφώμαστε έναν άνθρωπο που έχει πάθη, και δεν επηρεαζόμαστε από τα πάθη του, εμείς επιδρούμε στον χαρακτήρα του;
– Εάν έχουμε πνευματική κατάσταση,αγιότητα,πολύ επιδρούμε,γιατί επιδρά η Χάρις του Θεού και βοηθιέται ο συνανθρωπός μας. Όταν ανεχώμαστε τον αδελφό μας από αγάπη,εκείνος το καταλαβαίνει.
Όπως και όταν υπάρχη μέσα μας κακία, χωρίς να εκδηλώνεται,πάλι εκείνος την καταλαβαίνει.
Ό,τι έχει μια ψυχή,αυτό και μεταδίδει.
Το πάθος μεταδίδει πάθος, ο θυμός θυμό, η οργή οργή. Ενώ, όταν στην ψυχή υπάρχουν χαρίσματα, το χάρισμα θα μεταδώση χάρισμα.
– Όταν δηλαδή κανείς συναναστρέφεται με εναρέτους, βοηθιέται;
– Και βέβαια βοηθιέται.
Αν πας σε ένα κελλί που το θυμιάζουν συνέχεια, όταν βγης, θα μυρίζης θυμίαμα.
Αν πας σε έναν στάβλο, θα πάρης τη μυρωδιά του στάβλου.
Αν πας σε ένα κοσμικό σπίτι , θα μυρίζης κοσμικά αρώματα.

Από το βιβλίο: Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου – Τόμος Β’ – Πνευματική Αφύπνιση
https://simeiakairwn.wordpress.com/

"Αδύνατον ψεύσασθαι Θεόν"



"Ἐν ᾧ περισσότερον βουλόμενος ὁ Θεὸς ἐπιδεῖξαι τοῖς κληρονόμοις τῆς ἐπαγγελίας τὸ ἀμετάθετον τῆς βουλῆς αὐτοῦ, ἐμεσίτευσεν ὅρκῳ, ἵνα διὰ δύο πραγμάτων ἀμεταθέτων, ἐν οἷς ἀδύνατον ψεύσασθαι Θεόν, ἰσχυρὰν παράκλησιν ἔχωμεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος" (Ἐβρ. 6, 17-18)
"Ὁ Θεός, λοιπόν, ἐπειδὴ ἤθελε νὰ δείξει πιὸ καθαρὰ σ’ αὐτοὺς ποὺ θὰ κληρονομοῦσαν τὰ ὅσα ὑποσχέθηκε ὅτι ἡ ἀπόφασή του ἦταν ἀμετάκλητη, τὴν ἐγγυήθηκε μὲ ὅρκο. Γιὰ δύο λοιπὸν ἀμετακίνητα πράγματα, γιὰ τὰ ὁποῖα εἶναι ἀδύνατο νὰ διαψευστεῖ ὁ Θεός, ἐμεῖς ποὺ καταφύγαμε σ’ αὐτὸν ὀφείλουμε νὰ μείνουμε σταθεροὶ σ’ αὐτὰ ποὺ ἐλπίζουμε". 
           Γνωρίζουμε άραγε τι έχει υποσχεθεί σε μας ο Θεός; Το ερώτημα είναι σημαντικότατο, διότι συνήθως οι άνθρωποι έχουμε εντός μας μία εικόνα ενός Θεού-υπηρέτη των συμφερόντων μας, ενός Θεού που επιβραβεύει το αγαθό (το οποίο συνήθως εμείς πράττουμε) και τιμωρεί το κακό (το οποίο εμείς συνήθως δεν πράττουμε), ενός Θεού που μας περιμένει στην άλλη ζωή για να μας δικαιώσει. Αυτή η εικόνα συνοδεύεται από μία υγιή αρχικώς πρόσληψη, ότι είμαστε παιδιά Του και μπορούμε να καταφεύγουμε σ' Εκείνον στις δυσκολίες μας, κατάσταση όμως που αλλάζει κατά τις δοκιμασίες της ζωής. Κατ' αυτές γινόμαστε "κακομαθημένα" παιδιά, απαιτητικά, τα οποία δεν ανεχόμαστε αργοπορία ή άρνηση από την μεριά του Θεού για τα αιτήματά μας. Έτσι, πιστεύουμε σε έναν Θεό εκπληρωτή, ο οποίος καλείται να αποδεικνύει την ύπαρξή Του για μας, χωρίς να έχουμε κατανοήσει τι αληθινώς μας υποσχέθηκε.
        Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στους συμπατριώτες του Εβραίους, τούς υπενθυμίζει την αρχική υπόσχεση του Θεού στον γενάρχη τους Πατριάρχη Αβραάμ, όταν εκείνος πήρε την απόφαση να ακολουθήσει τον Θεό που βρήκε στην ζωή του και να κάνει ένα μεγάλο ταξίδι από τον τόπο του στην γη της επαγγελίας, την γη Χαναάν. Η υπόσχεση του Θεού ήταν ότι θα είναι πάντοτε μαζί Του, δεν θα εγκαταλείψει τον πιστό σ' Αυτόν, ότι θα του δώσει τη δυνατότητα να κάνει απογόνους, οι οποίοι θα ήταν αναρίθμητοι, ενώ από την γενιά του Αβραάμ θα ερχόταν ο βασιλιάς του κόσμου, ο οποίος θα έκανε τους απογόνους του πατριάρχη πρωτοστάτες της γης.  Αυτή η υπόσχεση δεν θα διαψευδόταν, διότι "ἀδύνατον ψεύσασθαι Θεόν", καθώς ο Θεός είναι η αλήθεια. Όμως οι άνθρωποι έμειναν στην ερμηνεία της υπόσχεσης με κριτήριο το πρόσκαιρο, το γήινο, το αισθητό. Δεν κατενόησαν ότι η επαγγελία του Θεού περιελάμβανε όλους όσοι ακολουθούσαν τον Αβραάμ στην πίστη και δεν ήταν φυλετική εκλογή ενός λαού. Δεν κατενόησαν ότι  η επαγγελία αυτή δεν είχε σκοπό να αλλάξει τις συνθήκες της παρούσης ζωής μαγικά, αλλά να κάνει τον άνθρωπο να νιώσει ότι δεν είναι μόνος στους σταυρούς της. Δεν κατενόησαν ότι η υπόσχεση αυτή περιελάμβανε την ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού με κατά άνθρωπον καταγωγή από τον Αβραάμ, χωρίς όμως την βιολογική, και επομένως χρονικά περιορισμένη, παρέμβαση του ανθρώπου, αλλά έγινε εκ Πνεύματος Αγίου, με την συνδρομή όμως της ανθρωπότητας στο πρόσωπο της Παναγίας, ως μητέρας της Ζωής και όλων μας. Δεν κατενόησαν ότι όποιοι εξακολουθούν να είναι απόγονοι του Αβραάμ στην πίστη, στην εμπιστοσύνη στον Θεό, ενωμένοι στην Εκκλησία, δεν εγκαταλείπονται από τον Θεό, αλλά παίρνουν δύναμη από Αυτόν κάθε στιγμή για να αγαπούν, να αντέχουν, να ελπίζουν στην ανάσταση ψυχών και σωμάτων!
       Κι εμείς εξακολουθούμε να μοιάζουμε στους Εβραίους εκείνης και κάθε εποχής. Θέλουμε τον Θεό για το καλό μας, όντας ανέτοιμοι να βαδίσουμε την οδό της πίστης, να αναλάβουμε την ευθύνη για την ζωή και τον κόσμο, να παρηγορηθούμε με την βεβαιότητα ότι δεν θα χαθούμε, να ησυχάσουμε εντός μας διότι ο Θεός, όπως αποδεικνύει η ζωή της Εκκλησίας και των Αγίων μας, δεν διαψεύδεται. Σ' αυτή την πορεία ας προχωρήσουμε και Εκείνος δεν θα μας αφήσει! 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
26 Μαρτίου 2023, Κυριακή Δ΄ Νηστειών
http://www.nyxthimeron.com/

Σκοπός είναι να (ξανα)γίνουμε πολίτες της ουράνιας πατρίδας



ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
της Κυριακής Δ΄ Νηστειών, 26 Μαρτίου 2023
(Μαρκ. θ΄ 17-31)
Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεριώτης
Πνεύμα ακάθαρτο και άλαλο είχε καταλάβει τον δυστυχή νέο της Περικοπής. Πνεύμα εχθρικό, προς το γένος των ανθρώπων, μοχθηρό και δαιμονικό. Δεν λυπήθηκε ούτε την τρυφερή ηλικία του παιδιού, το οποίο κατέλαβε, αλλά το ταλαιπωρούσε επί πολλά έτη, από την αρχή της ζωής του έως και την ενηλικίωση.
Ο απελπισμένος πατέρας μεταχειρίστηκε κάθε τρόπο και μέσο για να το αντιμετωπίσει. Αρχικά, απευθύνθηκε στους μαθητές του Κυρίου για να το γιατρέψουν. Όμως αυτοί, τίποτα δεν μπόρεσαν να κάνουν. Ήταν ακόμη πνευματικά νήπιοι και ανώριμοι. Τότε ο πατέρας πέφτει στα πόδια του Ιησού και του περιγράφει την οδυνηρή ζωή του παιδιού του, αλλά και την δική του ταλαιπωρία, ζητώντας από τον Θεάνθρωπο να θεραπεύσει και το παιδί του από τον Δαίμονα, αλλά και τον ίδιο από την απιστία, την οποία βαθιά μέσα του θεωρούσε ως υπεύθυνη για τα βάσανα τα δικά του και του παιδιού του.
Ο Θεάνθρωπος, γεμάτος αγάπη, διώχνει για πάντα το πονηρό πνεύμα και ελευθερώνει από τα δεσμά του Άδη και του σκότους τον ταλαίπωρο νέο. Παρά ταύτα, ο Κύριος δεν παρέλειψε να ελέγξει τον πατέρα για κάτι, που όχι μόνο είναι χειρότερο από τον Δαίμονα, αλλά συνιστά και την αιτία που προκαλεί την δράση του: Την απιστία και την ολιγοπιστία! Η φράση του πατέρα του παιδιού «ει τι δύνασαι βοήθησον ημίν», δηλαδή: αν σε κάτι μπορείς βοήθησέ με, το φανερώνει περίτρανα.
Ο άνδρας αυτός σίγουρα είχε ακούσει τις διδασκαλίες και τα θαύματα του Ιησού. Είχε νιώσει τον κόσμο να βοά από τα πολλά και θαυμαστά πεπραγμένα του Θεανθρώπου, παρά ταύτα ολιγοπιστούσε και δίσταζε. Είχε την εμπειρία των ανώφελων θεραπειών, της αδυναμίας των ιατρών, του πεπερασμένου των ανθρώπινων δυνατοτήτων, όμως δεν αποφάσιζε, για πολύ καιρό να επισκεφτεί τον Ιησού.
Τελικά, μια μυστική φωνή μίλησε μέσα του. Ένα φως ανεξίτηλο τον καθοδήγησε και πήρε την μεγάλη και καθοριστική για την ζωή του απόφαση. Αποτάνθηκε στον Κύριο των επουράνιων και επίγειων, της ζωής και του θανάτου κι ένιωσε και ο ίδιος πως ό,τι είναι αδύνατο για τους ανθρώπους, είναι δυνατό για τον Θεό. Αυτό πρέπει όλοι να σκεφτόμαστε και να νιώθουμε, όταν η απιστία ή η ολιγοπιστία μάς κυριεύουν και όταν η απελπισία μάς καταβάλλει. Ο σκοπός της ζωής μας πρέπει να είναι ένας: να αγωνιζόμαστε καθημερινά, ώστε να μην γίνουμε «γενεά άπιστος» και χάσουμε έτσι για πάντα, την βασιλεία των ουρανών. Σκοπός μας είναι να γίνουμε (ή, μάλλον, να ξαναγίνουμε) πολίτες της ουράνιας πατρίδας. Γένοιτο!

http://www.nyxthimeron.com/

Μέχρι πότε θα σε ανέχομαι;!



  Μέχρι πότε θα σε ανέχομαι; Ω πόσο βαρύς και προσβλητικός ακούγεται τούτος ο λόγος! Αν προέρχεται ιδιαίτερα από οικείο σου πρόσωπο. Φανερώνει αγανάκτηση…μια μακρά περίοδο ανοχής…Και συλλογίζεσαι και στενοχωριέσαι και προσπαθείς να κατανοήσεις το τι δεν πήγε καλά και έκανες το αγαπημένο σου πρόσωπο να φτάσει σε αυτό το οριακό σημείο. Βέβαια, μπορεί και αυτός ο λόγος διόλου να μην σε προβληματίσει και να αγνοήσεις αναισθήτως και να συνεχίσεις στην ίδια πορεία, αταλάντευτα και αμετανόητα. Τι γίνεται όμως αδελφοί μου αν αυτός ο λόγος βγει μέσα από τα άχραντα χείλη του Χριστού μας;
… ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;…( Ματθ.ιζ΄,17).
 Αλήθεια αδελφοί μου έχουμε συναισθανθεί ποτέ μας ότι όταν ομιλεί ο Κύριος στο Ευαγγέλιό Του, δεν ομιλεί στο τότε και στον Καιρό εκείνο, αλλά στο τώρα και στον καθένα από εμάς προσωπικά ; 
 Ότι δεν υπάρχει ούτε μια λέξη από τα 27 βιβλία της Καινής Διαθήκης ή στο σύνολο των 76 της Αγίας Γραφής που να μην έχει μια συνταρακτική επικαιρότητα; Μα την αλήθεια, είναι τόσο σύνηθες ιδίως στις θεοστυγείς μας μέρες, να ακούμε τον λόγο του Θεού, να τον κοινολογούμε και εμείς οι ίδιοι μεταδίδοντάς τον, αλλά να μην περνάει καν απ το μυαλό μας ότι ο Κύριος εν προκειμένω εκείνο το ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; το απευθύνει σε ΕΜΑΣ! Να νιώσουμε πόσο ασήμαντοι είμαστε μπροστά Του ! Πόσο ανίσχυροι να θεραπεύσουμε και να θεραπευθούμε με τις δικές μας δυνάμεις! Μόνο ο Χριστός μας θεραπεύει ! Εκείνος επιτάσσει και εκβάλλει τα ακάθαρτα και μιαρά . Εκείνος ο Υιός του Θεού του Ζώντος, αποδιώχνει ιούς, ασθένειες και τα φαινομενικά ανίατα…Κυρίως την φοβία που ενίοτε συντρέχει …
''Εν κλίνη νυν ασθενών κατάκειμαι και ουκ έστιν ίασις τή σαρκί μου, αλλ' η Θεόν και σωτήρα του κόσμου και τόν λυτήρα των νόσων κυήσασα, σού δέομαι τής αγαθής, εκ φθοράς νοσημάτων ανάστησον''.
Ακούγεται στην Παράκληση της Παναγίας μας. 
Ειλικρινά όμως, έχουμε την ελπίδα μας και την καταφυγή εμπιστευμένες ολόκαρδα στον Τριαδικό Θεό ή κι αυτό το διαστρέφουμε; Ένας μόνο λύνει τα δεσμά των νοσημάτων! Ένας ανασηκώνει τον πεσμένο από την αμαρτία άνθρωπο! γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη …πώς το άλλαξες αυτό που δεν σταματάς να ψέλνεις μόνο με τα χείλη και όχι με την καρδιά σου; Πως διέστρεψες έτσι τούτη την αλήθεια μεταλάσσοντάς την σε ψέμα; (Ρωμ.α΄, 25)
  Στις Πράξεις των Αποστόλων άλλη μια… επίκαιρη αναφορά: ….καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα( Πραξ.κ΄,30).
 Όσοι σταμάτησαν να θεωρούν τον Θεάνθρωπο Ιησού ως Κυριεύοντα Ζωής και θανάτου, όσοι την πάσαν ελπίδα τους την αναθέτουν αποκλειστικά και μόνο στην πολύτιμη μα εσχάτως ειδωλοποιημένη επιστήμη, στην λογική και στους Υιούς των ανθρώπων, διαστρέφουν σφόδρα το παντοδύναμο του Σωτήρος . 
 Και είτε απαξιώνουν και εκδιώκουν τον Χριστό, είτε τον θεωρούν και Εκείνον ως μια επικουρική κάποια λύση, σε όσα με αυθεντία και νοσούσα διάνοια προκρίνουν ως θεραπεία και σωσμό. Και εμείς, αντί να εμπιστευθούμε τον Ελευθερωτή των ψυχών και των σωμάτων, φυλακιζόμαστε σε μια αυτάρεσκη αυτοδικαίωση, δουλοπρεπώς, άβουλα και ασύνετα, υποτασόμενοι σε ο,τι το Αντίχριστο και επηρμένο. Άπιστοι και διεστραμμένοι, συνεχίζουμε απαθώς να ακούμε τον Κύριο:
''ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;…''
Εμείς ας απαντάμε : Παράτεινον …γένοιτο Κύριε, τὸ ἔλεός σου ἐφ' ἡμᾶς, καθάπερ ἠλπίσαμεν ἐπὶ Σέ…

Νώντας Σκοπετέας.
Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή του 2021, οπτικοποιημένη από την αδελφή μας και συνεργάτιδα Στεφανία Στ. https://www.youtube.com/watch?v=6gP5wY3BnPU
https://proskynitis.blogspot.com/

Προσευχή και Νηστεία

 

Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
  Ὁ Χριστὸς θεραπεύει ἕνα νεαρὸ παιδὶ ἀπὸ πνεῦμα πονηρὸ (δαιμόνιο), πράγμα ποὺ εἶχαν δοκιμάσει νὰ κάνουν νωρίτερα, ἀλλὰ χωρὶς ἐπιτυχία καὶ οἱ μαθητές του. Ὅταν τὸν ρώτησαν γιατί δὲν τὰ κατάφεραν αὐτοί, ὁ Χριστὸς τοὺς ἀπάντησε, ὅτι αὐτὸ τὸ γένος τῶν δαιμόνων δὲν βγαίνει, παρὰ μόνο μὲ προσευχὴ καὶ νηστεία (Κυριακὴ Δ΄ Νηστειῶν). Εἶναι ἡ δεύτερη φορὰ μέσα στὸν χρόνο ποὺ ἀκοῦμε γιὰ τὸ περιστατικὸ αὐτό, μᾶς τὸ ἐκθέτει καὶ ὁ Ματθαῖος στὴν παραπλήσια δική του ἐκδοχὴ (Κυριακὴ Ι΄ Ματθαίου).
  Ὁ Χριστὸς ἐπιμένει γιὰ προσευχὴ καὶ νηστεία. Λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης, ἡγούμενος τοῦ Σινᾶ καὶ συγγραφέας τῆς περίφημης «Κλίμακας», ποὺ ὡς ἄνθρωπος προσευχῆς καὶ ἄσκησης προβάλλεται καὶ ἑορτάζεται ἰδιαίτερα τὴ σημερινὴ Κυριακή: «Προσευχή ἐστι συνουσία καὶ ἕνωσις ἀνθρώπου καὶ Θεοῦ». Εἶναι ἡ πιὸ βαθειὰ σχέση μὲ τὸν Θεό, μετοχὴ καὶ κοινωνία τοῦ ὑλικοῦ (κτιστοῦ) ἀνθρώπου μὲ τὸν ἄυλο (ἄκτιστο) Θεό. Μιὰ τέτοια προσευχὴ κάνει πανίσχυρο τὸν ἄνθρωπο ἀπέναντι στὶς δαιμονικὲς ἐνέργειες. Καταργεῖ τὴν ἰσχὺ τοῦ δαίμονα, ποὺ ἀλλιῶς φαίνεται τρομακτικὸς καὶ ἀνίκητος.
 Ὅταν βασίλευε ὁ Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης, ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἶχε προσπαθήσει νὰ ἐπαναφέρει τὴν εἰδωλολατρία καὶ δίωξε τοὺς Χριστιανούς, ἔκαμε μιὰ ἐκστρατεία ἐναντίον τῶν Περσῶν ποὺ τότε ἀποτελοῦσαν ἀκόμα ἀπειλὴ γιὰ τὴν ἀνατολικὴ ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία. Ἐπειδὴ περίμενε κάποια ἀπάντηση ἀπὸ τὴ Δύση (τὴ δυτικὴ ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία) καὶ βιαζόταν πολύ, ἔστειλε, λέει ἡ παράδοση, ἕνα δαίμονα (ὁ
Ἰουλιανὸς ἦταν μπλεγμένος μὲ τὴ μαγεία), γιὰ νὰ πάει καὶ νὰ τοῦ φέρει τὴν ἀπάντηση ἀστραπιαῖα. Ὁ δαίμονας ὅμως πέρασε ἀπὸ ἕνα τόπο, ὅπου μόναζε κάποιος μοναχός, ὀνόματι Πούπλιος. Ὁ δαίμονας ἔμεινε ἐκεῖ καθηλωμένος, ἀκίνητος ἐπὶ δέκα μέρες, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ προχωρήσει οὔτε ἕνα βῆμα παραπέρα. Ὁ λόγος; Ἡ προσευχὴ τοῦ μοναχοῦ. Ἐπὶ δέκα μέρες καὶ δέκα νύχτες ὁ μοναχὸς δὲν εἶχε σταματήσει οὔτε στιγμὴ νὰ προσεύχεται.
 Ὁ δαίμονας γύρισε ἄπρακτος στὸν Ἰουλιανό. «Γιατί ἄργησες;» τὸν ρώτησε ἐκεῖνος. «Ὄχι μόνο ἄργησα, ἀλλὰ γύρισα καὶ ἄπρακτος», ἀπάντησε ντροπιασμένος ὁ δαίμονας. «Παρέμεινα δέκα μέρες φυλάγοντας τὸν μοναχὸ Πούπλιο, μήπως πάψει νὰ προσεύχεται γιὰ νὰ μπορέσω νὰ περάσω, ἀλλὰ δὲν σταμάτησε. Τελικὰ δὲν μπόρεσα νὰ περάσω καὶ γύρισα ἄπρακτος».
 Ὁ ἀσεβὴς αὐτοκράτορας ἀγανάκτησε τότε καὶ εἶπε: 
«Ὅταν ἐπιστρέψω, θὰ τὸν ἐκδικηθῶ». Ἀλλά, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς κάνει τὰ δικά του σχέδια, ὁ Ἰουλιανὸς σκοτώθηκε στὸν πόλεμο. Βλέποντας αὐτὰ ἕνας ἀπ’ τοὺς ἄρχοντές του τότε, ἐγκατέλειψε τὴ βασιλικὴ αὐλή, πούλησε ὅ,τι εἶχε καὶ δὲν εἶχε, μοίρασε τὰ χρήματα στοὺς φτωχοὺς καὶ πῆγε νὰ μονάσει κοντὰ στὸν ἅγιο ἐκεῖνο γέροντα. Καὶ ἔγινε πράγματι μεγάλος ἀσκητὴς καὶ εἶχε ὀσιακό, θεάρεστο τέλος.
 Ἔχει ὅμως ἡ κάθε προσευχὴ τέτοια πνευματικὴ τελειότητα; Ὄχι βέβαια! Χρειάζονται καὶ γι’ αὐτὴ προϋποθέσεις καὶ κόπος. Καὶ κυρίως νὰ μὴν τὴν ἔχουμε στὸ περιθώριο, ἀλλὰ στὸ κέντρο τῆς ζωῆς μας. 
«Ἂν κάνεις τὸ ἐργόχειρό σου, λέει κάποιος γέροντας, καὶ ἔλθει ἡ ὥρα τῆς προσευχῆς, μὴν πεῖς, ‘‘ἂς τελειώσω πρῶτα καὶ τοῦτο καὶ κεῖνο καὶ μετὰ θὰ προσευχηθῶ’’. Ἀλλὰ σήκω ἀμέσως ὅταν εἶναι γιὰ προσευχή, καὶ κάνε στὸν Θεὸ τὸ χρέος σου. Ἀλλιῶς σιγά-σιγὰ συνηθίζεις στὴν ἀμέλεια καὶ θὰ ἐρημώσει ἡ ψυχή σου ἀπὸ κάθε ἐργασία, καὶ σωματικὴ καὶ πνευματική» (Τὸ Μέγα Γεροντικόν, τ. Γ΄, σ. 372, 378).

π. Δημητρίου Μπόκου
https://proskynitis.blogspot.com/

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (κήρυγμα)



«Ταῖς τῶν δακρύων σου ροαῖς τῆς ἐρήμου τό ἄγο­νον ἐγεώργησας», ψάλ­λει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας πρός τιμήν ἑνός ἀσκητοῦ, ἑνός ἐρημίτου, στόν ὁποῖο ἔχει ἀφιερώσει τήν τέταρτη Κυριακή τῆς Ἁγίας καί Με­γά­λης Τεσσαρακοστῆς, πρός τιμήν τοῦ ἁγίου Ἰω­άν­­νου τοῦ Σιναΐτου, τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμα­κος, ὅπως συνηθίζουμε νά τόν ἀποκαλοῦμε ἀπό τόν τίτλο τοῦ μοναδικοῦ ἔργου τό ὁποῖο μᾶς κληροδότησε.
Ἡ ζωή του δέν μᾶς εἶναι γνωστή. Καί ἐάν τό ἔργο του αὐτό δέν σωζόταν, θά ἀ­γνο­­ούσαμε ἴσως καί τήν πα­ρου­­σία του στή περίπυ­στη Μο­νή τῆς Ἁγίας Αἰκα­τε­ρί­νης τοῦ Σινᾶ, ὅπου ἀ­σκήτευσε καί διακόνησε ὡς ἡγούμε­νος.
Γι᾽ αὐτό καί ἴσως με­ρικοί διερωτῶνται πῶς ἡ Ἐκ­κλη­σία μας ἀφιέρωσε μία Κυ­ριακή τῆς Μεγάλης Τεσ­σα­ρα­­κοστῆς σ᾽ αὐτόν τόν ἅγιο, τόν ἅγιο Ἰω­άν­νη τῆς Κλίμακος, καί δέν τήν ἀφι­έ­ρωσε σέ κάποιον ἀπό τούς με­γάλους πατέρες καί ἱε­ράρχες της.
Ἡ ἀφιέ­ρω­ση αὐτῆς τῆς Κυριακῆς στόν ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος μᾶς ὑπενθυμίζει, ἀδελφοί μου, μία μεγάλη ἀλήθεια. Καί αὐτή ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ ἁγιό­τητα δέν ἐξαρτᾶται μόνο ἀπό τά χαρίσματα καί τίς ἱκανότητες πού μπορεῖ νά ἔχει κάποιος. Δέν ἐξαρ­τᾶ­ται ἀπό τή θέση πού κα­τέ­χει στήν Ἐκκλησία καί τήν προσφορά του σ᾽ αὐ­τήν. Ἐξαρτᾶται ἀπό τήν προ­σπάθεια καί τόν ἀγώνα πού καταβάλλει γιά νά ἀνέλθει τήν κλίμακα τῶν ἀρετῶν, πού εἶναι, ὅπως τήν ὀνομά­ζει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σι­ναΐτης, κλίμαξ παραδεί­σου.
Καί αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ ἁγιότητα εἶναι ὑπόθεση τοῦ κάθε πιστοῦ, εἶναι δυ­νατότητα τοῦ κάθε πιστοῦ καί εἶναι χρέος τοῦ κάθε πιστοῦ νά ἀγωνίζεται νά φθάσει σ᾽ αὐτήν, ἀνε­βαίνο­ντας προοδευτικά τήν κλί­μακα τῶν ἀρετῶν. Δέν μποροῦμε, κατά συνέπεια, νά ποῦμε ὅτι ἡ ἁγιότητα εἶναι κάτι πού δέν μᾶς ἀφο­­ρᾶ, εἶναι κάτι πού σχε­τί­ζεται μόνο μέ τούς ἐπι­σκόπους ἤ τούς θεολόγους. Μᾶς ἀφορᾶ ὅλους καί εἶναι χρέος ὅλων μας νά τήν ἐπιδιώξουμε καί νά τήν κατακτήσουμε.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλί­μακος ἐκφράζει αὐτή τήν ἀλήθεια μέ τή ζωή του, καί ὁ ἱερός ὑμνογράφος ἀπο­τυ­πώνει στό ἀπολυτί­κιό του αὐτήν τήν πραγμα­τι­κό­τητα λέγοντας: «Ταῖς τῶν δα­κρύ­ων σου ρο­αῖς τῆς ἐ­ρήμου τό ἄγο­νον ἐγε­ώρ­γησας».
Μέ τά δά­κρυά του καλ­λιέργησε ὁ ἅγιος Ἰωάννης τό ἄγονο ἔδαφος τῆς ἐρή­μου τοῦ Σινᾶ στήν ὁποία ἔζησε. Καλλιέργησε ὅμως ἀναμ­φί­βολα καί τό ἔδαφος τῆς ψυ­χῆς του πού ἔδωσε τούς γλυ­κύτατους καρπούς τῶν ἀρε­τῶν, τούς ὁποίους καί ἐμεῖς ἀπολαμβάνουμε.
Ἀδελφοί μου, ἡ κατάκτη­ση τῆς ἁγιότητος δέν εἶναι μία εὔκολη ὑπόθεση. Χρει­ά­ζεται κόπο καί πόνο καί προσπάθεια. Χρειάζεται καί δάκρυα. Ἄν σκεφτοῦμε ὅ­μως γιά πόσα πρόσωπα καί πράγματα καί καταστά­σεις κλαῖμε στή ζωή μας καί ἄν σκεφτοῦμε πόση λίγη, πόση ἐλάχιστη σημασία ἔχουν ὅλα αὐτά σέ σύγκριση μέ τήν ἁγιότητα, σέ σύγκριση μέ τήν ἀρετή, σέ σύγκριση μέ τή σωτηρία μας, τότε θά ἐπιδιώκουμε καί ἐμεῖς νά ἀποκτήσουμε τίς «ροές τῶν δακρύων» τῶν ἁγίων καί τῶν ὁσίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Θά προ­σπαθοῦμε νά καλλιερ­γή­σουμε μέ τέτοιο τρόπο τήν ψυχή μας, ὥστε νά πηγάζει δάκρυα, τά ὁποῖα θά μεταποιοῦν τό ἄγονο ἔδαφός της σέ δε­κτικό τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ καί ἱκανό νά παράξει τούς καρπούς τῶν ἀρετῶν. Θά ἀγωνιζόμαστε γιά νά ἀποκτήσουμε καί ἐμεῖς τή χάρη τῶν δακρύων, τά ὁ­ποῖα καθαίρουν τήν ψυχή ἀπό τούς ρύπους τῆς ἁμαρ­τίας ἀλλά καί τή μαλα­κώ­νουν καί τήν προ­ετοιμά­ζουν γιά νά ὑπομένει τούς πειρασμούς, γιά νά ἀντέχει τίς θλίψεις, γιά νά μή δυ­σ­α­­νασχετεῖ στίς δυσκο­λίες, καί γιά νά τά ἀποδέχεται ὅλα αὐτά ὡς δωρεές τοῦ Θεοῦ πού ἔχουν σκοπό καί στόχο νά τήν βοηθήσουν νά φθά­σει στόν τελικό προ­ο­ρι­σμό της πού εἶναι ἡ θέω­ση. Ἄς ἀποβλέπουμε σ᾽ αὐτήν καί ἄς ἀγωνιζόμαστε ὅλοι μας καθημερινά, ὥστε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ νά τήν ἐπιτύχουμε.
 
 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων
http://imverias.blogspot.com/

Η ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ



῾Τήν 26η τοῦ μηνός Μαρτίου ἐπιτελοῦμε τή σύναξη τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, ἡ ὁποία μᾶς παραδόθηκε ἀπαρχῆς καί ἐκ Θεοῦ, διότι ὁ ἀρχάγγελος αὐτός διακόνησε στό θεῖο καί ὑπερφυές καί ἀπόρρητο μυστήριο τῆς οἰκονομίας τοῦ Χριστοῦ.
Κατά τή σημείωση μάλιστα τοῦ ὁσίου Νικοδήμου τοῦ ἁγιορείτου στόν Μέγα Συναξαριστή του, ῾Γαβριήλ θά πεῖ Θεός καί ἄνθρωπος, (ἄνθρωπος Θεοῦ δηλαδή), κατά τόν Κωνσταντινουπόλεως Πρόκλο. Γι᾽ αὐτό κι εἶναι ἐκεῖνος πού ὑπηρέτησε στό μυστήριο τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ Λόγου. Λέγει δέ καί ὁ Θεοφάνης ὁ Κεραμεύς, ὁ ἐπίσκοπος τῆς Ταυρομενίας, ὅτι τά ἑπτά στοιχεῖα πού περιέχει τό ὄνομα τοῦ Γαβριήλ σημαίνουν ὅτι ὁ Χριστός τοῦ ὁποίου τή Γέννηση εὐαγγελίστηκε ὁ Γαβριήλ θά ἔλθει γιά τή σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου, ὁ ὁποῖος μετρᾶται ἀπό τήν ἑβδομάδα καί τελειώνει σέ ἑπτά αἰῶνες᾽.
῾Ο ἅγιος ὑμνογράφος ᾽Ιωσήφ κινεῖται ἐκστατικά, καθώς ἀναφέρεται στόν ῾παμμέγιστον Γαβριήλ᾽. Δέν ὑπάρχει σχεδόν τροπάριο εἴτε στόν ἑσπερινό εἴτε στόν κανόνα γιά τόν ἀρχάγγελο πού νά μή φανερώνει τόν θαυμασμό καί τή γεμάτη δέος στάση του ἀπέναντί του, ὄχι μόνο γιά τό γεγονός τῆς συμμετοχῆς τοῦ Γαβριήλ στή φανέρωση τοῦ μυστηρίου τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο ὡς ἀνθρώπου στήν ἁγνή παιδούλα Μαριάμ, ἀλλά καί γιά τή διπλή ἀδιάκοπη καί ἀέναη στάση του ἀπέναντι στόν Κύριο τοῦ Παντός, τόν Τριαδικό Θεό: τή δοξολογία τοῦ ἁγίου ὀνόματός Του καί τήν ἑτοιμότητα ὑπακοῆς στά κελεύσματα τῆς βουλήσεώς Του. Γιά παράδειγμα: ῾Γαβριήλ ὁ μέγιστος νοῦς...παρατηρώντας καί βλέποντας τό τρισήλιο φῶς τοῦ Θεοῦ... φτάνοντας στήν Παρθένο μετέφερε σ᾽ αὐτήν τή χαρμόσυνη εἴδηση τοῦ θείου καί φρικώδους μυστηρίου (ὅτι θά γεννήσει τόν Θεό ὡς ἄνθρωπο)᾽ (῾Γαβριήλ ὁ μέγιστος νοῦς... φῶς τό τρισήλιον καθορῶν καί βλέπων... τό θεῖον καί φρικῶδες μυστήριον εὐηγγελίσατο, τῇ Παρθένῳ ἀφικόμενος᾽) (στιχηρό ἑσπερινοῦ). ῾Γεμᾶτος ἀπό φῶς πάντοτε καί πράττοντας τό θέλημα καί ἐκτελώντας τά προστάγματα τοῦ Παντοκράτορος, ἀρχηγέ ᾽Αγγέλων, Γαβριήλ πανάριστε...᾽ (῾Φωτός ὤν ἀνάπλεως ἀεί, καί ποιῶν τό θέλημα καί ἐκτελῶς τά προστάγματα τοῦ Παντοκράτορος, ἀρχηγέ ἀγγέλων, Γαβριήλ πανάριστε᾽) (στιχηρό ἑσπερινοῦ). ῾Καθώς φωτίζεσαι μετέχοντας στό φῶς τοῦ πρώτου Νοῦ, τοῦ Θεοῦ, φάνηκες δεύτερο φῶς κι ἐσύ, κραυγάζοντας μαζί μέ τίς ἄπειρες τάξεις τῶν ἀγγέλων: ῞Αγιος ὁ Θεός ὁ παντουργός, ὁ Υἱός ὁ συνάναρχος, καί τό Πνεῦμα τό σύνθρονο᾽ (῾Νοός κατά μέθεξιν τοῦ πρώτου φωτιζόμενος, δεύτερον ὡράθης φῶς κραυγάζων, σύν ταῖς ἀπείροις ἀγγέλων τάξεσιν: ῞Αγιος ὁ Θεός ὁ παντουργός, Υἱός ὁ συνάναρχος, καί τό Πνεῦμα τό σύνθρονον᾽) (ὠδή ε´).

Ἡ ἀρχιστρατηγία τοῦ Γαβριήλ καί ἡ πρωτιά του ἔναντι τῶν ἄλλων ἀγγέλων φάνηκε κατά τόν ὑμνογράφο κυρίως ἀπό τό γεγονός ὅτι αὐτόν ὁ παντοκράτωρ Κύριος ἐπέλεξε προκειμένου νά τοῦ ἐμπιστευτεῖ τή φανέρωση τοῦ ἀπ᾽ αἰῶνος μυστηρίου, τοῦ ἐρχομοῦ Του στόν κόσμο ὡς ἀνθρώπου, στήν ἁγνή θεόπαιδα Μαριάμ. Κι εἶναι ἡ ἀνάθεση αὐτή τῆς ἐξαιρετικῆς διακονίας ἀποκάλυψη ταυτοχρόνως καί τῆς δόξας τοῦ συγκεκριμένου ἀρχαγγέλου, κάτι πού σημαίνει ὅτι ὅσο σπουδαῖο εἶναι ἕνα διακόνημα, τόσο σπουδαία γίνεται καί ἡ προσωπικότητα αὐτοῦ πού τό ἀναλαμβάνει καί τό φέρει εἰς πέρας. ῾Τό μέγα μυστήριον πού ἦταν ἄγνωστο προηγουμένως στούς ἀγγέλους καί ἀπόκρυφο προαιωνίως, μόνο σ᾽ ἐσένα τό ἐμπιστεύτηκε ὁ Θεός, Γαβριήλ᾽ (῾Τό μέγα μυστήριον τό πρίν τοῖς ἀγγέλοις ἄγνωστον καί πρό αἰώνων ἀπόκρυφον, μόνος πεπίστευσαι, Γαβριήλ᾽) (στιχηρό ἑσπερινοῦ). ῾᾽Αξιώθηκες μέγιστη δόξα, καθώς μᾶς φανέρωσες τό μέγα μυστήριο, μέγιστε ἀρχάγγελε᾽ (῾Μεγίστης εὐκλείας ἠξιώθης, τό μέγα μυστήριον ἡμῖν ἀνακαλύψας, μέγιστε ἀγγέλων᾽) (ὠδή γ´).

Βεβαίως ὁ ἅγιος ὑμνογράφος δέν παραλείπει μαζί μέ τίς παραπάνω ἐκτιμήσεις του νά κάνει καί δύο παρατηρήσεις: πρῶτον, ὅτι ὁ ἅγιος ἀρχάγγελος Γαβριήλ διακόνησε τό μυστήριο τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου καί πρό τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, δεδομένου ὅτι τόν βρίσκουμε καί στόν προφήτη Δανιήλ: νά τόν φωτίζει καί νά τοῦ ἀποκαλύπτει τά μέλλοντα ἐν πνεύματι Θεοῦ (῾῞Ιστασο...Γαβριήλ ἀξιάγαστε, καταφαιδρύνων τόν προφήτην Δανιήλ καί ἐντιθείς τήν δήλωσιν τῶν ἀγνοουμένων ἐν πνεύματι᾽) (ὠδή δ´), καί στόν ἱερέα Ζαχαρία, τόν πατέρα ᾽Ιωάννου τοῦ Προδρόμου: νά τοῦ ἀποκαλύπτει ὅτι ἡ γυναίκα του ᾽Ελισάβετ θά γεννήσει τόν ᾽Ιωάννη καί νά τόν ῾τιμωρεῖ᾽ μέ κωφαλαλία λόγω τῆς ἀπιστίας πού ἐπέδειξε (῾῾Ο θεῖος ὡς εἶδέ σε, καιρῷ τοῦ θυμιάματος, πάλαι συνεστῶτα Ζαχαρίας, μένει κωφεύων. Οὐ γάρ ἐπίστευσε σοῦ τῇ ἀγγελίᾳ τῇ φρικτῇ, ἥν περ ἐξεφώνησας, Γαβριήλ ἀρχιστράτηγε᾽) (ὠδή ε´)· δεύτερον, ὅτι ἐνῶ ὅλη ἡ ἀκολουθία ἐπικεντρώνεται δικαίως στόν ἅγιο ἀρχάγγελο Γαβριήλ, ὁ ὑμνογράφος θυμᾶται αἴφνης καί τόν ἄλλο μέγιστο ἀρχάγγελο ἅγιο Μιχαήλ, ἀφιερώνοντάς του ἕνα τροπάριο στό τέλος τῆς ἀκολουθίας, προφανῶς γιά νά δείξει ὅτι καί οἱ δύο εἶναι ἰσοστάσιοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. ῾Πανέμορφη καί πανένδοξη δυάδα,  Μιχαήλ καί Γαβριήλ, πού στέκεστε στόν θρόνο τῆς θείας δόξας...᾽(῾῾Η περικαλής δυάς καί περίδοξος, Μιχαήλ καί Γαβριήλ, θρόνῳ παριστάμενοι τῆς θείας δόξης...᾽) (ὠδή θ´).
῾Ο ἐκκλησιαστικός ποιητής ὅμως, παρ᾽ ὅλο τό θάμβος πού νιώθει μπροστά στόν ἅγιο τοῦ Θεοῦ ἀρχάγγελο, τόσο πού ὅπως εἴπαμε τόν χαρακτηρίζει διαρκῶς ῾λόγω τῆς μετοχῆς του στό ἀϋλότατο φῶς τοῦ Θεοῦ...φῶς δεύτερον᾽ (ὠδή γ´), δέν παύει νά τονίζει ὅτι καί αὐτός συνιστᾶ δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, συνεπῶς εἶναι περιορισμένος καί στή δύναμη καί στή γνώση. ᾽Επανειλημμένως ὅπως ἤδη εἴδαμε σημειώνει ὅτι τό μυστήριο τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο ἦταν ἀπόκρυφο καί γιά τούς ἀγγέλους, ὁ ἴδιος δέ ὁ Γαβριήλ, ὁ ὑπηρέτης τοῦ θαύματος, ἀδυνατοῦσε νά κατανοήσει ὅ,τι διαδραματιζόταν. Τό δοξαστικό μάλιστα τοῦ ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς, ἔργο ὄχι τοῦ ᾽Ιωσήφ ἀλλά τοῦ ἐξίσου γνωστοῦ ὑμνογράφου ᾽Ιωάννου τοῦ μοναχοῦ, εἶναι ἀπό τά ὡραιότερα τροπάρια πού ὑπάρχουν στήν ὑμνολογία τῆς ᾽Εκκλησίας μας. ῾Στάλθηκε ἀπό τόν Θεό ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ γιά νά εὐαγγελιστεῖ στήν Παρθένο τή σύλληψη. Κι ὅταν ἦλθε στή Ναζαρέτ, σκεπτόταν μέσα του τό θαῦμα μέ ἔκπληξη, ὅτι δηλαδή πῶς ὁ ἀκατάληπτος Θεός θά γεννηθεῖ ἀπό Παρθένο! Αὐτός πού ἔχει θρόνο Του τόν οὐρανό καί ὑποπόδιο τή γῆ, πῶς θά χωρέσει στή μήτρα μίας γυναίκας! Αὐτόν πού δέν μποροῦν νά Τόν ἀτενίσουν τά ἑξαπτέρυγα καί τά πολυόμματα, θέλησε μέ μόνο τόν λόγο Του νά σαρκωθεῖ ἀπό αὐτήν! Αὐτός πού παρευρίσκεται εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ. Τί λοιπόν στέκομαι καί δέν λέγω στήν Κόρη: Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος εἶναι μαζί Σου;᾽ (῾᾽Απεστάλη ἐξ οὐρανοῦ Γαβριήλ ὁ ἀρχάγγελος, εὐαγγελίσασθαι τῇ Παρθένῳ τήν σύλληψιν. Καί ἐλθών εἰς Ναζαρέτ, ἐλογίζετο ἐν ἑαυτῷ τό θαῦμα ἐκπληττόμενος, ὅτι πῶς ὁ ἐν ὑψίστοις ἀκατάληπτος ὤν, ἐκ Παρθένου τίκεται! ῾Ο ἔχων θρόνον οὐρανόν καί ὑποπόδιον τήν γῆν, ἐν μήτρᾳ χωρεῖται γυναικός! ῟ῼ τά ἑξαπτέρυγα καί πολυόμματα ἀτενίσαι οὐ δύνανται, λόγῳ μόνῳ ἐκ ταύτης σαρκωθῆναι ηὐδόκησε! Θεοῦ ἐστι Λόγος ὁ παρών. Τί οὖν ἵσταμαι καί οὐ λέγω τῇ Κόρῃ; Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά σοῦ᾽.

Παράλληλα δέ μέ τήν ἔκπληξη τοῦ ἀρχαγγέλου, τονίζεται καί ἡ ἔκπληξη τῆς πανάγνου Μαριάμ, ἡ ὁποία μέ τή φανέρωση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ: δι᾽ αὐτῆς θά γεννηθεῖ ὁ Θεός ὡς ἄνθρωπος, ἀποκαλύπτεται ἀφενός σοφότατη καί διακριτικότατη, κυριολεκτικά ὁ ἀντίποδας τῆς πρώτης Εὔας, καθώς δέν σπεύδει νά ἀποδεχτεῖ τό παράδοξο καί τό θαῦμα, ἀφετέρου πράγματι Παναγία, καθώς μετά τίς ἐξηγήσεις σπεύδει νά κάνει ὑπακοή σέ ὅ,τι συνιστᾶ θέλημα τοῦ Θεοῦ: ῾᾽Ιδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα Σου᾽.  ῾Τί σημαίνει ἡ σάν φλόγα μορφή σου; Εἶπε ἡ Σεμνή μέ ἔκπληξη στόν Γαβριήλ. Ποιό εἶναι τό ἀξίωμά σου καί ποιό τό νόημα τῶν λόγων σου; Μοῦ ὑπόσχεσαι παιδοποιΐα, ἀλλά ἐγώ δέν ἔχω πεῖρα ἄνδρα. Φύγε μακριά, μή μέ πλανέψεις, ἄνθρωπε, ὅπως παλιά πλάνεψε ὁ δόλιος ὄφις  τήν προμήτορα Εὔα᾽ (῾Τί σου τό εἶδος τό πύρινον; Τῷ Γαβριήλ ἡ Σεμνή, μετ᾽ ἐκπλήξεως ἔφησε. Τί σου τό ἀξίωμα, καί τῶν λόγων ἡ δύναμις;  Παιδοποιΐαν προσεπαγγέλλῃ μοι, ἐγώ δέ πεῖραν ἀνδρός οὐ κέκτημαι. ῎Απιθι πόρρωθεν, μή πλανήσῃς ἄνθρωπε, ὥσπερ τό πρίν Εὔαν τήν προμήτορα, ὄφις ὁ δόλιος᾽) (ἀπόστιχο ἑσπερινοῦ).
Δέν εἶναι δυνατόν βεβαίως ὁ ἅγιος ποιητής, μπροστά στήν ἁγιότητα τοῦ ἀρχαγγέλου,  νά μή καταλήγει σέ ὅ,τι ἀποτελεῖ ζητούμενο τοῦ κάθε πιστοῦ: τήν ἐπέμβαση καί τή μεσιτεία του γιά τή σωτηρία τοῦ ἴδιου καί τῆς ᾽Εκκλησίας. ῾Χάλασε τίς ἄσχημες σκέψεις ἐναντίον μας τῶν ἀπίστων ἀνθρώπων, στέριωσε τήν ὀρθόδοξη πίστη, πάψε τά σχίσματα τῆς ᾽Εκκλησίας, ἀρχάγγελε, μέ τίς παρακλήσεις σου πρός τόν Κτίστη ὅλων᾽ (῾Βουλάς ἐθνῶν διασκέδασον, τήν πίστην τήν ὀρθόδοξον κράτυνον, παῦσον τά σχίσματα τῆς ᾽Εκκλησίας, ἀρχάγγελε, ταῖς πρός τόν Κτίστην πάντων σοῦ παρακλήσεσι᾽) (ὠδή στ´). ᾽Αλλά ἀκόμη περισσότερο, αἰτεῖται ὁ ποιητής τή χάρη νά γίνεται  ὁ ἅγιος ἀρχάγγελος καθοδηγητής τῆς ζωῆς τοῦ ἴδιου καί τῶν ἀνθρώπων. Γιατί ἀκριβῶς οἱ ἄγγελοι ὡς δεύτερα φῶτα μετά τό Πρῶτο, τόν ἴδιο τόν Τριαδικό Θεό, εἶναι οἱ ὁδηγοί τῶν ἀνθρώπων. ῾᾽Αρχιστράτηγε Θεοῦ, λειτουργέ τῆς θεϊκῆς δόξας, τῶν ἀνθρώπων ὁδηγέ καί ἀρχηγέ τῶν ἀσωμάτων...᾽(κοντάκιο).  

http://pgdorbas.blogspot.com/

Το Αποστολικό και Ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής



 † Κυριακῇ 26 Μαρτίου 2023 (Δ' Νηστειῶν) (Ἰωάννου τῆς Κλίμακος)
Τὸ Εὐαγγέλιον
Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον
Κεφ. θ' : 17-31
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπος τις προσῆλθε τῷ ᾿Ιησοῦ, γονυπετῶν αὐτῷ, καὶ λέγων· Διδάσκαλε, ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρός σε, ἔχοντα πνεῦμα ἄλαλον· καὶ ὅπου ἂν αὐτὸν καταλάβῃ ῥήσσει αὐτόν, καὶ ἀφρίζει, καὶ τρίζει τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ, καὶ ξηραίνεται· καὶ εἶπον τοῖς Μαθηταῖς σου ἵνα αὐτὸ ἐκβάλωσι, καὶ οὐκ ἴσχυσαν. Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς αὐτῷ λέγει· Ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετε αὐτὸν πρός με. Καὶ ἤνεγκαν αὐτὸν πρὸς αὐτόν. Καὶ ἰδὼν αὐτὸν, εὐθέως τὸ πνεῦμα ἐσπάραξεν αὐτόν, καὶ πεσὼν ἐπὶ τῆς γῆς, ἐκυλίετο ἀφρίζων. Καὶ ἐπηρώτησε τὸν πατέρα αὐτοῦ· Πόσος χρόνος ἐστὶν ὡς τοῦτο γέγονεν αὐτῷ; Ὁ δὲ εἶπε· παιδιόθεν. Καὶ πολλάκις αὐτὸν καὶ εἰς πῦρ ἔβαλε καὶ εἰς ὕδατα, ἵνα ἀπολέσῃ αὐτόν· ἀλλ᾿ εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν σπλαγχνισθεὶς ἐφ᾿ ἡμᾶς.Ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ τὸ, Εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι. Καὶ εὐθέως κράξας ὁ πατὴρ τοῦ παιδίου, μετὰ δακρύων ἔλεγε· Πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ. Ἰδὼν δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς, ὅτι ἐπισυντρέχει ὁ ὄχλος, ἐπετίμησε τῷ πνεύματι, τῷ ἀκαθάρτῳ, λέγων αὐτῷ· Τὸ πνεῦμα τὸ ἄλαλον καὶ κωφόν, ἐγώ σοι ἐπιτάσσω· Ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ, καὶ μηκέτι εἰσέλθῃς εἰς αὐτόν. Καὶ κράξαν, καὶ πολλὰ σπαράξαν αὐτὸν, ἐξῆλθε, καὶ ἐγένετο ὡσεὶ νεκρός, ὥστε πολλοὺς λέγειν ὅτι ἀπέθανεν. Ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς κρατήσας αὐτὸν τῆς χειρὸς, ἤγειρεν αὐτόν, καὶ ἀνέστη. Καὶ εἰσελθόντα αὐτὸν εἰς οἶκον, οἱ Μαθηταὶ αὐτοῦ ἐπηρώτων αὐτὸν κατ᾿ ἰδίαν· ὅτι ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό. Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Τοῦτο τὸ γένος ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν, εἰμὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ. Καὶ ἐκεῖθεν ἐξελθόντες παρεπορεύοντο διὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ οὐκ ἤθελεν ἵνα τις γνῷ. Ἐδίδασκε γὰρ τοὺς Μαθητὰς αὐτοῦ, καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· Ὅτι ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται εἰς χεῖρας ἀνθρώπων, καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ ἀποκτανθεὶς, τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται.

Ὁ Ἀπόστολος
Πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ ᾽Ανάγνωσμα
Κεφ. στ' : 13-20
Ἀδελφοί, τῷ ᾿Αβραὰμ ἐπαγγειλάμενος ὁ Θεός, ἐπεὶ κατ᾿ οὐδενὸς εἶχε μείζονος ὀμόσαι, ὤμοσε καθ᾿ ἑαυτοῦ, λέγων· «Ἦ μὴν εὐλογῶν εὐλογήσω σε καὶ πληθύνων πληθυνῶ σε»· καὶ οὕτω μακροθυμήσας ἐπέτυχε τῆς ἐπαγγελίας. Ἄνθρωποι μὲν γὰρ κατὰ τοῦ μείζονος ὀμνύουσι, καὶ πάσης αὐτοῖς ἀντιλογίας πέρας εἰς βεβαίωσιν ὁ ὅρκος· ἐν ᾧ περισσότερον βουλόμενος ὁ Θεὸς ἐπιδεῖξαι τοῖς κληρονόμοις τῆς ἐπαγγελίας τὸ ἀμετάθετον τῆς βουλῆς αὐτοῦ, ἐμεσίτευσεν ὅρκῳ, ἵνα διὰ δύο πραγμάτων ἀμεταθέτων, ἐν οἷς ἀδύνατον ψεύσασθαι Θεόν, ἰσχυρὰν παράκλησιν ἔχωμεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος· ἣν ὡς ἄγκυραν ἔχομεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν καὶ εἰσερχομένην «εἰς τὸ ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος», ὅπου πρόδρομος ὑπὲρ ἡμῶν εἰσῆλθεν ᾿Ιησοῦς, «κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ» ἀρχιερεὺς γενόμενος «εἰς τὸν αἰῶνα».

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ



Ἀδελφέ, μὴ λιποψυχήσεις μπροστὰ σὲ κανέναν κόπο, γιὰ νὰ μὴν περάσουν μέσα σου οἱ ἐνέργειες τοῦ ἐχθροῦ. Γιατὶ ὅπως ἀκριβῶς ἕνα ἐρειπωμένο σπίτι ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη γίνεται τόπος ἀκαθαρσιῶν, ἔτσι καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ ὀκνηροῦ ἀρχάριου γίνεται κατοικητήριο κάθε ἀκάθαρτου πάθους.

Αββάς Ησαΐας

Παρασκευή 24 Μαρτίου 2023

«Η αγιότητα υπάρχει εκεί που δεν φαίνεται. Στους μετανοημένους αμαρτωλούς και όχι στους υποκριτικά τέλειους..»



Πραγματική ταπείνωση δεν είναι οι μεγάλοι Σταυροί, τα “Εκκλησιαστικά” φαίνεσθαι και οι ψευτοευσέβιες.
Ειλικρινής ταπεινή στάση είναι να αντιλαμβάνεσαι τα λάθη και τις πληγές που προκαλείς στους άλλους και να τρέχεις για διόρθωση και αλλαγή. Να σου λέει ο άλλος το παράπονό του για σένα και να λες “Να είναι ευλογημένο, συγγνώμη έκανα λάθος.” Να μην ψάχνεις δικαιολογίες και όταν ακούς κάτι άσχημο να βάζεις ένα λογισμό που θα λέει “Μήπως έχει δίκιο και μου τα λέει;” και άρχιζε να ψάχνεις μέσα σου τις δικές σου ευθύνες.
Μας κάνει ο άλλος μία παρατήρηση και γινόμαστε θηρία, δεν θέλουμε καν να ακούσουμε διότι έχουμε ήδη δώσει στον εαυτό μας το χρυσό μετάλλιο της αγιότητας και της τελειότητας.
Η αγιότητα υπάρχει εκεί που δεν φαίνεται. Στους μετανοημένους αμαρτωλούς και όχι στους υποκριτικά τέλειους που βλέπουν τον εαυτό τους από χρυσό και τους άλλους από κάρβουνο.
Ο άνθρωπος που θέλει να ακούσει και να δουλέψει την ευθύνη του σε αυτό που θα ακούσει, ακόμα και αν δεν του αρέσει, σημαίνει ότι έχει τα παράθυρα της καρδιάς του ανοιχτά και περιμένει να μπει ο ήλιος.
Είμαι τελικά προσφερόμενος ή κοιτάω σε κάθε μορφή σχέσης, συνεργασίας πώς να περάσω καλά εις βάρος των άλλων ή ακόμα και να πατήσω τον άλλον για να ανέβω; Μυρίζουν τα λόγια και οι πράξεις μου θυμίαμα ή τελικά αποπνέω δυσαρέσκεια; Ο αληθινά ταπεινός ψάχνεται μέσα του συνέχεια, και θεωρεί τον δρόμο της μετάνοιας, πορεία ζωής και όχι κάποιες ξερές συγγνώμες για τα μάτια του κόσμου.
Μιλάμε για τοξικότητα και τοξικούς ανθρώπους αλλά πάντα τα λέμε για τους άλλους, δεν βλέπουμε πουθενά τον εαυτό μας σε αυτές τις κριτικές που κάνουμε.
Μην κοιτάς τι κάνεις. Διότι μπορείς να κάνεις τα πάντα ωραία αλλά με λάθος τρόπο και αυτό που κάνεις να είναι τελικά ένα φαίνεσθαι που θα βγαίνει από ένα “μολυσμένο είναι”.
Κοίτα τι είσαι και να παλεύεις να είσαι ο αγαπημένος όσο και πληγωμένος . Να είσαι αυτό το “είναι” που θα αναβλύζει θυμίαμα.
Ο αληθινά ταπεινός ακόμα και με τη σιωπή του αποπνέει χαρά και ευχαριστία στον άλλον!
Μην ξεχνάμε ότι υπάρχει αγία σιωπή αλλά και δαιμονική σιωπή. Η αγία σιωπή μιλάει με τον Χριστό κι ας δεν ακούγεται , η δαιμονική σιωπή είναι εσωτερική κραυγή προς τον διάβολο και επίθεση προς τον αδερφό…
Στώμεν καλώς αδερφοί μου !

πηγή: euxh.gr
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Σαρακοστή: «Η ζωή στο σπίτι»



Οσίου Θεοφάνου του Εγκλείστου
Στις Σαρακοστές καλό είναι να γνωρίζεις μόνο εκκλησία και σπίτι, τίποτ’ άλλο. Φτάνεις, λοιπόν, στο σπίτι. Τί θα κάνεις εκεί; Θα αγωνιστείς μ’ όλη σου τη δύναμη να διατηρήσεις την προσήλωση του νου και της καρδιάς στον Κύριο.
Αμέσως μετά την εκκλησία, τρέξε στο δωμάτιό σου και κάνε αρκετές μετάνοιες, ζητώντας ευλαβικά από τον Θεό να σε βοηθήσει , ώστε να αξιοποιήσεις το χρόνο της παραμονής σου στο σπίτι με τρόπο ωφέλιμο για την ψυχή σου.
Ύστερα κάθησε και ξεκουράσου για λίγο. Αλλά και τότε μην αφήνεις τους λογισμούς σου να ξεστρατίζουν. Διώχνοντας κάθε σκέψη, επαναλάμβανε νοερά την ευχή : “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με! Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με!”.
Αφού ξεκουραστείς πρέπει ν’ ασχοληθείς με κάτι, είτε προσευχή είτε εργόχειρο. Τί εργόχειρο θα κάνεις δεν έχει σημασία∙ ξέρεις ήδη τί σου αρέσει.
Είναι, βλέπεις, αδύνατο να ασχολείσαι όλη την ώρα με πνευματικά πράγματα∙ χρειάζεται να έχει και κάποιο ευχάριστο εργόχειρο. Μ’ αυτό θα καταπιάνεσαι, όταν η ψυχή σου είναι κουρασμένη, όταν δεν έχεις τη δύναμη να διαβάσεις ή να προσευχηθείς.
Αν, βέβαια, οι πνευματικές σου ενασχολήσεις πηγαίνουν καλά, το εργόχειρο δεν είναι απαραίτητο. Εκπληρώνει μόνο την ανάγκη αξιοποιήσεως του χρόνου , που αλλιώς θα σπαταλιόταν σε απραξία. Και η απραξία είναι πάντα ολέθρια, πολύ περισσότερο όμως στον καιρό της νηστείας.
Πώς πρέπει να προσεύχεται κανείς στο σπίτι; Σωστά σκέφθηκες ότι τη Σαρακοστή οφείλουμε να προσθέτουμε κάτι στον συνηθισμένο κανόνα προσευχής.
Νομίζω, ωστόσο, πως αντί να διαβάζεις περισσότερες προσευχές από το Προσευχητάρι, είναι καλύτερο ν’ αυξήσεις τη διάρκεια της άμεσης επικοινωνίας σου με τον Κύριο.
Κάθε μέρα, πριν αρχίσεις και αφού τελειώσεις τη την ορθρινή και βραδυνή ακολουθία, να απευθύνεσαι με δικά σου λόγια στον Κύριο, την Υπεραγία Θεοτόκο και τον φύλακα άγγελό σου, ευχαριστώντας τους για την προστασία τους και παρακαλώντας τους για την ικανοποίηση των πνευματικών σου αναγκών.
Ζήτα τους να σε βοηθήσουν , ώστε, πρώτα απ’ όλα να γνωρίσεις τον εαυτό σου, να αποκτήσεις αυτογνωσία  και, όταν την αποκτήσεις, να σου χαρίσουν ζήλο και δύναμη, ώστε να θεραπεύσεις τις πληγές της ψυχής σου.
Ζήτα τους, ακόμα, να γεμίσουν την καρδιά σου  με το αίσθημα της ταπεινώσεως και της συντριβής. Η ταπείνωση είναι η πιο ευάρεστη στον Θεό θυσία.
Έτσι να προσεύχεσαι. Μην επιβάλεις, όμως, στον εαυτό σου έναν προσευχητικό κανόνα μακρύ και βαρύ, έναν κανόνα που θα υπερβαίνει τα μέτρα των ψυχοσωματικών σου δυνάμεων και θα σε καταβάλλει.
Καλύτερα είναι να προσεύχεσαι συχνότερα στη διάρκεια της ημέρας και, όταν ασχολείσαι μ’ οποιαδήποτε άλλη εργασία, να έχεις το νου σου στο Θεό.
Μετά την προσευχή , διάβαζε για λίγο με αυτοσυγκέντρωση. Η μελέτη δεν αποσκοπεί στο φόρτωμα του μυαλού σου με διάφορες πληροφορίες και γνώσεις, αλλά στην ψυχική σου ωφέλεια και εποικοδομή. Γι’ αυτό δεν χρειάζεται να διαβάζεις πολλά. Διάβαζε όμως με προσοχή μεγάλη και με καρδιακή συμμετοχή.
“Τί να διαβάζω;”, θα με ρωτήσεις. Μόνο πνευματικά βιβλία ,φυσικά. Η προσεκτική ανάγνωση τέτοιων βιβλίων εμπνέει την ψυχή περισσότερο απ’ ο,τιδήποτε άλλο. Αν πάντως, στη διάρκεια της μελέτης γεννιέται ο πόθος της προσευχής, ν’ αφήνεις το βιβλίο και να προσεύχεσαι .
Θα διαβάζεις, λοιπόν, θα προσεύχεσαι, θα κάνεις μετάνοιες.
Και μ’ όλα αυτά, ωστόσο, δεν θα μπορέσεις να κρατήσεις το νου και την καρδιά σου σε κατάσταση συνεχούς και έντονου αγώνα. Είναι αναπόφευκτο να κουράζεσαι. Τότε, όπως σου είπα, θα ασχολείσαι με κάποια πρακτική εργασία.
Σκέφτεσαι, καθώς μου γράφεις, να μειώσεις την  ποσότητα του καθημερινού σου φαγητού.
Σωστή κι ωφέλιμη η σκέψη σου∙ σωστή, γιατί το σώμα, που με τις παρεκτροπές του σε αναγκάζει να μετανοείς, οφείλει να καταβάλει στη διάρκεια της Σαρακοστής τους μόχθους  που του αναλογούν∙ και ωφέλιμη, γιατί με τη νηστεία το σώμα δουλαγωγείται, ο νους καθαρίζεται, η καρδιά μαλακώνει, τα πάθη νεκρώνονται.
Μόνο μην το παρακάνεις. Ήδη τρως τόσο λίγο. Πρέπει να έχεις δυνάμεις ,για να στέκεσαι στην εκκλησία και για ν’ αγωνίζεσαι στο σπίτι. Κοίτα να τρως τόσο, όσο χρειάζεται για να μην εξασθενήσεις.
Καλό θα ήταν επίσης , να μείωνες λίγο το χρόνο του ύπνου και της αναπαύσεώς σου. Είναι μία θυσία για σένα, αλλά κάθε λογής θυσία ταιριάζει σ’ αυτή την περίοδο .
Και με τις συζητήσεις τί θα γίνει; Τη Σαρακοστή τουλάχιστον, οι συζητήσεις με τους άλλους ας περιοριστούν σε πνευματικά θέματα.
Ακόμα καλύτερες είναι οι κοινές πνευματικές αναγνώσεις, που δίνουν αφορμές για την ανταλλαγή εποικοδομητικών σκέψεων και  για την εξαγωγή ωφέλιμων συμπερασμάτων.
Κατάλληλοι γι’ αυτό τον σκοπό είναι οι Βίοι των Αγίων. Αρκετά έγραψα. Θα προσθέσω ό,τι άλλο χρειάζεται αργότερα.

Από το βιβλίο: «Οσίου Θεοφάνου του Εγκλείστου – Ο δρόμος της ζωής – Γράμματα σε μια ψυχή». Έκδοση τέταρτη Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2000
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Να αρχίζουμε όλα τα έργα μας με προσευχή



Να αρχίζουμε όλα τα έργα μας με προσευχή.
Ο,τιδήποτε καὶ ἂν πρόκειται νὰ κάνουμε, εἴτε νὰ ἐπιχειρήσουμε κάποιο ἔργο, εἴτε νὰ κάνουμε κάποια ἀποδημία, προηγουμένως νὰ προσφέρουμε στὸν Κύριο θυσία μὲ τὴν προσευχή, καὶ ἀφοῦ ἐπικαλεσθοῦμε τὴ βοήθεια Ἐκείνου, τότε νὰ καταπιαστοῦμε μὲ αὐτὰ ποὺ ἔχουμε νὰ πράξουμε.

 Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος(Άπαντα τα έργα ΕΠΕ Τόμ. 5 σελ. 14)
https://proskynitis.blogspot.com/

«Η ζωή Του ζωή μου», γίνεται όταν στηρίζεται σε σχέση αγάπης.



π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

  Παρατηρείται, σ’ όσους θέλουν να πιστεύουν και να ζουν στην εκκλησία, μια αλλοίωση της χριστιανικής ζωής. Προσπαθούν, δηλαδή, να εφαρμόσουν τις εντολές του Χριστού ως να είναι ο ίδιος ένας νομοθέτης και η Εκκλησία Του μια ιδεολογία ή σύστημα ιδεών. Και εφαρμόζοντάς τις να μπορούν «να νιώθουν καλά».
  Ασφαλώς ο Κύριος έδωσε τις εντολές στο Μωυσή, ως μέσα γνώσεως του Θεού και τρόπους για να συγκρατηθούν από την αμαρτία. Όπως και ο Χριστός είπε «εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους» τελειοποιώντας με τη διδασκαλία Του το Μωσαϊκό νόμο. Ό,τι προέρχεται από το Θεό είναι δυνατότητα για όντως ζωή, τότε και για πάντα.
  Το πρόβλημα βρίσκεται στο πώς εμείς αντιλαμβανόμαστε και χειριζόμαστε τις εντολές Του. Πίσω από τις εντολές, είτε πριν έλθει είτε μετά που ήλθε ο Χριστός, βρίσκεται η ουσία που είναι η δημιουργία προσωπικής σχέσης με το Θεό. Τόσο ο Μωυσής όσο και οι προφήτες διαλέγονταν με το Θεό των Πατέρων τους ως Πρόσωπο που ακούει, απαντά, αγαπά, συμπορεύεται. Όπως και το Ευαγγέλιο μάς τονίζει ότι ο Χριστός είναι φίλος μας, γι’ αυτό και μας αποκαλύπτει τον εαυτό Του, θέλει να Τον αγαπούμε όπως Εκείνος μας αγαπά, θέλει να είναι ζωντανός στην πορεία της ζωής μας, όπως και θέλει να είμαστε αιώνια μαζί Του.
  Η γνώση του Θεού ως προσωπικού Θεού αποκαλύπτεται σ’ όσους η καρδία τους το επιθυμεί. Αφού, άλλωστε, όλες οι ουσιαστικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων πηγάζουν από την καρδία κι όχι το λογικό. Ο Θεός, ως Θεός της καρδίας ακούει τη φωνή της καρδίας κι όχι τι λέει το στόμα. Μιας καρδιάς που μπορεί να κρύβεται, να αμφιβάλλει, να μην τολμά, αλλά να έχει τον πόθο, τη θέληση, την επιθυμία, γι’ αυτό και ανταποκρίνεται όταν κληθεί για προσωπική σχέση.
  Είναι κατανοητή η διαφορά που έχει η τήρηση των εντολών ως καθήκον για εφαρμογή των «κανονισμών της θρησκείας» από αυτή που στηρίζεται στην επιθυμία να εναρμονιστεί η ζωή με τη ζωή του αγαπημένου. 
«Η ζωή Του ζωή μου», κατά τον Γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ, γίνεται όταν στηρίζεται σε σχέση αγάπης.
  Γι’ αυτό κι ο άνθρωπος που αγαπά το Χριστό θέλει να του μιλά στην προσευχή, θέλει να κοινωνεί, θέλει να εφαρμόζει ό,τι Αυτός θέλει. Βέβαια, δεν είναι απλό να γίνεται πράξη η θέληση. Χρειάζεται προσπάθεια, αγώνας ενάντια στο νωθρό και συγχυσμένο εαυτό μας, στο κοσμικό φρόνημα που ελλοχεύει μέσα μας, στο διάβολο που ύπουλα και μεθοδικά μας πολεμά για να μην έχουμε χαρά. Γιατί, είναι αλήθεια πως η διαπροσωπική σχέση με το Χριστό μας φέρνει ζωντάνια, ανεκλάλητη χαρά, νόημα ζωής, όπως συμβαίνει με τον έρωτα. Να γιατί οι άγιοι, ως εραστές του Θεού, έκαμναν πνευματικές ασκήσεις, προσευχές και αγρυπνίες που για μας θεωρούνται υπερβολή.
  Βέβαια, η κάθε σχέση με το Χριστό, ως προσωπική, έχει τη μοναδικότητα και ιδιαιτερότητά της. Ο καθένας, αν θέλει, και στο ποσοστό που θέλει, φτιάχνει σχέση με το Χριστό, με τον τρόπο που η Εκκλησία – ως γνωρίζουσα- μας μαθαίνει τότε και μας χαρίζεται ως κτήμα η χαρά, η ειρήνη της καρδίας, η εμπειρία της αιώνιας Ζωής.

https://proskynitis.blogspot.com/

ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΖΗΛΩΤΕΣ



ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
«Ὁ τῆς ἀληθείας ἐξεταστής καί τῶν κρυπτῶν γνώστης Κύριος, τόν Φαρισαῖον τῇ κενοδοξίᾳ νικώμενον καί ταῖς ἐξ ἔργων ἀρεταῖς δικαιούμενον κατέκρινας˙ τόν δέ Τελώνην κατανύξει προσευχόμενον καί ὑπ’ ἐκείνου κατακριθέντα ἐδικαίωσας˙ οὗ καί ἡμᾶς τῆς μετανοίας ζηλωτάς ὁ σταυρωθείς ἀνάδειξον, καί τῆς ἀφέσεως ἀξίωσον ὡς φιλάνθρωπος» (απόστιχα Αίνων Τριωδίου, ήχος δ΄).
(Κύριε, Συ που ερευνάς και εξετάζεις την αλήθεια  και γνωρίζεις τα κρυμμένα, κατέκρινες τον Φαρισαίο, γιατί η κενοδοξία του τον νικούσε και ο ίδιος δικαίωνε τον εαυτό του από τις αρετές των έργων του. Από την άλλη δικαίωσες τον Τελώνη, γιατί προσευχόταν με κατάνυξη και κατέκρινε ο ίδιος τον εαυτό του (ενώ κατακρίθηκε και από τον Φαρισαίο). Συ λοιπόν Εσταυρωμένε Κύριε, ανάδειξε και εμάς ζηλωτές της μετανοίας του Τελώνη και αξίωσέ μας της συγχώρησης των αμαρτιών μας ως φιλάνθρωπος).
Τον Φαρισαίο και τον Τελώνη από την ομώνυμη παραβολή του Κυρίου προβάλλει για μία ακόμη φορά ο άγιος υμνογράφος Ιωσήφ. Με σκοπό να αποφύγουμε το αρνητικό παράδειγμα του Φαρισαίου και να ακολουθήσουμε το θετικό παράδειγμα του Τελώνη. Γιατί; Διότι ο Φαρισαίος είχε ως στοιχεία ζωής ό,τι ο Κύριος απεχθάνεται: την κενοδοξία, η οποία οδηγεί στη δαιμονική υπερηφάνεια, και την αυτοδικαίωση ως καύχηση για τα ενάρετα έργα μας. Το αλαζονικό αυτό ήθος του Φαρισαίου ήταν και είναι όπου απαντάται το ήθος του Εωσφόρου, ο οποίος πρώτος αρχάγγελος ξέπεσε λόγω ακριβώς της ελλείψεως αυτογνωσίας του, αφού το εκ Θεού φως του το προσέγραψε στον εαυτό του: πίστεψε ότι αυτό που ήταν δωρεά του Θεού ήταν κάτι δικό του, πήγαζε από τον ίδιο! Κενοδόξησε λοιπόν και υπερηφανεύτηκε, αυτοδικαιώθηκε, ξέπεσε και έγινε σατανάς, αντικείμενος δηλαδή στον Θεό, «απολαμβάνοντας» τα επίχειρα της απόνοιάς του: τη δυστυχία του και την κόλασή του, αφού δεν έδειξε και κανένα ίχνος μετανοίας του.  «Ἐθεώρουν τόν σατανᾶν ὡς ἀστραπήν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα», κατά τον αποκαλυπτικό λόγο του Κυρίου.
Ο Τελώνης από την άλλη είχε τα στοιχεία στα οποία αρέσκεται ο Κύριος. Όχι βεβαίως την αμαρτωλή πρότερη ζωή του, αλλά τη μετάνοια που επέδειξε, φανέρωση της ταπείνωσής του, γεγονός που τον έκανε να ελκύσει τον ταπεινό Θεό μας – ο Κύριος βρήκε πρόσφορο έδαφος στην καρδιά του για να λειτουργήσει η χάρη Του. «Ταπεινοῖς ὁ Θεός δίδωσι χάριν». Κι αυτό σημαίνει διαχρονικά ότι όπου υπάρχει άνθρωπος ο οποίος μετανοεί για τις αμαρτίες του, δηλαδή με ταπείνωση αναγνωρίζει ότι ξέφυγε από τον δρόμο του Θεού Πατέρα του και στρέφεται με ελπίδα στη φιλανθρωπία Του, αυτός και σώζεται και δικαιώνεται: ο Πατέρας τον συγχωρεί και τον αποκαθιστά στη θέση που του πρέπει˙ τη θέση του αγαπημένου παιδιού!
Τι συγκεκριμένα, κατά τον άγιο ποιητή, εκφράζει το ήθος της μετάνοιας και της ταπείνωσης, το ήθος δηλαδή της αγιότητας; Η εν κατανύξει προσευχή και η αυτομεμψία. Η προσευχή δηλαδή με δάκρυα και πένθος, όπως και η ανάληψη της ευθύνης για όσα άσχημα και αμαρτωλά κάναμε και κάνουμε στη ζωή μας, λόγω, έργω ή διανοία. Ιδίως το τελευταίο θεωρείται το κατεξοχήν αποδεικτικό της αληθινής μετάνοιας, όπως το είδαμε και στον Τελώνη που ο ίδιος κατέκρινε τον εαυτό του. Γιατί υπάρχει πάντοτε η τάση της δικαιολόγησης του εαυτού μας και της επιρρίψεως της ευθύνης στους άλλους, ακόμη και για τα εξώφθαλμα δικά μας σφάλματα. Το πρώτο που έρχεται δυστυχώς σε κάθε αστοχία και παραβατικότητά μας είναι το «δεν φταίω εγώ, αλλά ο άλλος» - ό,τι δυστυχώς έπραξαν και οι πρωτόπλαστοι που ενώ αμάρτησαν έσπευσαν να μεταθέσουν τις ευθύνες τους ο ένας στον άλλον ή και στον διάβολο, όχι όμως στον εαυτό τους! Γι’ αυτό και έχασαν και τον Παράδεισο.
Λοιπόν, ο άγιος υμνογράφος μάς βοηθάει δραστικά την περίοδο αυτή της μετανοίας: το ήθος του Τελώνη είναι αυτό που πρέπει να έχουμε προ οφθαλμών, η κατανυκτική προσευχή του και το «δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τά ἐμά πταίσματα καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου». Και το συντριπτικό επιχείρημα του αγίου Ιωσήφ: ο Κύριος είναι «ὁ ἐτάζων καρδίας καί νεφρούς», τίποτε δεν είναι κρυφό ενώπιον των οφθαλμών Του, ούτε και η παραμικρή σκέψη μας και η παραμικρή κλίση της καρδιάς μας. Το να αρνηθούμε την ευθύνη μας για τη ζωή μας συνεπώς συνιστά τον ορισμό του «στρουθοκαμηλισμού» μας!  

http://pgdorbas.blogspot.com/

Άγιος Αρτέμων Ιερομάρτυρας, πρεσβύτερος Λαοδικείας



 Ο Άγιος Αρτέμων άκμασε κατά την περίοδο της βασιλείας του Διοκλητιανού (285 - 305 μ.Χ.) και ήταν πρεσβύτερος της Εκκλησίας της Λαοδίκειας στη Συρία. Βρισκόταν σε προχωρημένη ήδη ηλικία (όπως γνωρίζουμε είχε διατελέσει 16 χρόνια αναγνώστης, 28 διάκονος και 33 χρόνια ιερέας), όταν επίσκοπος της πόλης ήταν ο γηραιός άγιος Σισσίνιος. Πριν το μαρτύριο του ο Αρτέμων είχε εισέλθει με τον Σισσίνιο στον ειδωλολατρικό ναό τής Λαοδίκειας και κατέστρεψαν τα εκεί ευρισκόμενα είδωλα. Όταν μετά από κάποιο χρονικό διάστημα ήλθε στη Λαοδίκεια κάποιος Κόμης, που λεγόταν Πατρίκιος, και πληροφορήθηκε το τόλμημα των αγίων, όρμησε στο ναό που λειτουργούσαν, για να τους τιμωρήσει. Πατάχθηκε όμως αμέσως από θεϊκή οργή και ασθένησε.
Παρόλο δε που ζήτησε και έλαβε από τον Σισσίνιο τη θεραπεία του, παρέμεινε αμετανόητος και, αφού συνέλαβε τον Αρτέμονα, τον υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια, για να τον αναγκάσει να θυσιάσει στους ψευδοθεούς. Τέλος, αφού απέτυχε ο Πατρίκιος τον σκοπό του, διέταξε και εξέκαυσαν λέβητα, που περιείχε πίσσα και ρητίνη, για να κάψει μέσα τον άγιο. Αλλά τότε, θεία δύναμη άρπαξε τον Κόμη και τον έριξε εκείνο μέσα στον λέβητα, όπου βρήκε οικτρό θάνατο. Στη συνέχεια, συμφώνως προς τα πλείστα γνωστά Συναξάρια του (Συναξάρι Κωνσταντινουπόλεως, Μηνολόγιο Βασιλείου, κ.α.), ο Άγιος Αρτέμων έκανε με την προσευχή του να αναβλύσει πηγή ύδατος στον τόπο που στεκόταν, όπου και βάπτισε αυτούς που πίστεψαν στον Χριστό με αφορμή τη θαυμαστή του διάσωση. Αφού δε ενήργησε πολλά θαύματα και μετέβη στη Μικρά Ασία, σε τόπο που λεγόταν Βαλβίνη, εκοιμήθη εκεί εν Κυρίω.
Συμφώνως όμως προς παλαιό κατά πλάτος Βίο του (ΒΗG³ 175), ο οποίος σώζεται σε χειρόγραφο που γράφηκε στην Κύπρο τον 11ο αιώνα μ.Χ. και διασώζει αρχαιότατες (πρωτοβυζαντινές) για τον Άγιο Αρτέμονα παραδόσεις, αφού μετέβη, όπως προαναφέρθηκε, στη Μικρά Ασία, χειροτονήθηκε εκεί επίσκοπος. Για να αποφύγει όμως την από τις θαυματουργίες του ανθρώπινη δόξα, πήγε στο ακρωτήριο Ανεμούριο. Εκεί δεν βρήκε πλοίο, αλλά φωτεινή νεφέλη και θεία δύναμη τον ανήρπασε και τον μετέφερε παραδόξως στο απέναντι του Ανεμουρίου ευρισκόμενο ακρωτήριο Κορμυακίτης (Κορμακίτης) της Κύπρου. Υπήρχε τότε στο νησί τοποθεσία με το όνομα Αυλών (κοντά στο σημερινό χωριό Αυλώνα της περιοχής Μόρφου), γεμάτος πνεύματα ακάθαρτα, όπου μετέβη επί σκοπού ο Αρτέμων, έδιωξε με την προσευχή του τους δαίμονες, και έκανε να αναβλύσει πηγή ύδατος προς αγιασμό ψυχών και σωμάτων. Μετά από λίγο καιρό ο άγιος αναπαύθηκε εν ειρήνη στον Αυλώνα, όπου και τάφηκε το σώμα του από τους μαθητές του, που είχαν στο μεταξύ έλθει από τη Λαοδίκεια και κατέγραψαν «τὰς περιόδους αὐτοῦ», κατά τον εν λόγω Βίο. Το πιο πάνω αγίασμά του έγινε κατόπιν Βαπτιστήριο, του οποίου το νερό ήταν ορατό μόνο μία φορά τον χρόνο, μετά τη θεία Λειτουργία του Μεγάλου Σαββάτου, οπότε γίνονταν οι βαπτίσεις των βρεφών, και τελούνταν μεγάλα θαύματα. Ο ναός τούτος του αγίου, συμφώνως πάντοτε προς τον ως άνω Βίο, κατέστη πανορθόδοξο προσκύνημα, ξακουστό μέχρι και την Κωνσταντινούπολη.
Οι παραδόσεις, που διασώζει ο θαυμαστός αυτός Βίος, ελάχιστα γνωστές μέχρι και πριν λίγα χρόνια, ένεκα της καταστροφής του ναού και προσκυνήματος του Αγίου, αλλά και των ποικίλων ιστορικών της νήσου περιπετειών, επαληθεύθηκαν προσφάτως, σε μεγάλο τουλάχιστον βαθμό, με τον συνδυασμό δύο σημαντικών τεκμηρίων, συμφώνως και προς σχετική επιστημονική ανακοίνωση: α) Τον εντοπισμό στον χώρο του αρχαίου Αυλώνος (κοντά στα σημερινά χωριά Αυλώνα και Ακάκι Μόρφου) καταλοίπων βασιλικής με μωσαϊκό δάπεδο και βάση Βαπτιστηρίου μικρών διαστάσεων, που χρονολογούνται στα τέλη του 4ου/αρχές του 5ου αιώνα μ.Χ. και, β) τη μοναδική, γνωστή σήμερα, αναφορά σε χειρόγραφο της εν Κύπρῳ Μονής Σταυροβουνίου (σπάραγμα κυπριακού Λειτουργικού Τυπικού των αρχών του 14ου αιώνα μ.Χ.), για τη μέχρι και τότε ύπαρξη του λειψάνου του αγίου Αρτέμονος «ἐν τῷ Αὐλῶνι τῆς Σολίας, ἤγουν τῆς Κύπρου», και τον εορτασμό του στη νήσο στις 13 Απριλίου• μαρτυρία, που επιτρέπει την πιθανότατη ταύτιση των σωζομένων ως άνω καταλοίπων παλαιοχριστιανικής βασιλικής προς τον αναφερόμενο στον Βίο του αγίου Αρτέμονος (BHG³ 175) ναό του στον Αυλώνα της Κύπρου. Αναμένονται βεβαίως τα πορίσματα μίας συστηματικής αρχαιολογικής ανασκαφής της βασιλικής, αλλά και του ευρύτερου χώρου, που έχει ήδη αρχίσει, η οποία θα διαλευκάνει πολύ περισσότερο τα πράγματα.
Τεμάχιο του ιερού λειψάνου του αγίου σώζεται σε παλαιά ξύλινη λειψανοθήκη σε σχήμα αρτοφορίου στην ιερά μονή Κύκκου (σήμερα στο Μουσείο τής μονής), στην οποία υπάρχουν λείψανα και άλλων Κυπρίων ή εν Κύπρῳ τιμωμένων αγίων. Ο Αρτέμων τιμήθηκε διαχρονικώς σε πλείστα μέρη του νησιού, λόγω των ανά τους αιώνες ποικίλων του θαυμάτων, όπως στα χωριά της Μεσαορίας Ορνίθι (όπου μεσαιωνικός του ναός, η αρχική φάση του οποίου ίσως βυζαντινής εποχής), Αφάντεια (νεότερος ναός του, όπου γινόταν μεγάλη θρησκευτική εμποροπανήγυρη μέχρι το 1974 μ.Χ.) και Άσκεια (Άσσια), αλλά και στα χωριά Αθιένου, Αγγαστίνα και Αναρίτα, όπου και προσκυνηματικές του εικόνες (τέλους 18ου - αρχές 19ου αιώνα μ.Χ).