ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ: «Τοσούτον έχοντες περικείμενον ημίν νέφος»

Του ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ, Θεολόγου - Καθηγητού
Η τελευταία Κυριακή των κινητών εορτών του έτους, είναι αφιερωμένη στους Αγίους Πάντες.  Η αγία μας Εκκλησία αφιέρωσε αυτή την Κυριακή, για να τιμήσει όλους τους αγίους της, φανερούς και αφανείς, αποστόλους, μάρτυρες, πατέρες, ομολογητές, ασκητές, λαϊκούς, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, ακόμη και νήπια, οι οποίοι διέπρεψαν στην πίστη και στην αρετή. Όρισε δε η εορτή των Αγίων Πάντων να εορτάζεται την επομένη Κυριακή από της Πεντηκοστής, όχι τυχαία. Η επιδημία του Αγίου Πνεύματος στον κόσμο και η ίδρυση της Εκκλησίας δημιουργούν αγίους. Μόνο δια του Αγίου Πνεύματος και εν τη Εκκλησία συνίσταται η αγιότητα. Μόνο μέσα στην Εκκλησία μπορεί να γίνει κάποιος άγιος και ποτέ και πουθενά αλλού. Δεν είναι επίσης τυχαίο πως τους προ Χριστού ενάρετους και πιστούς της Παλαιάς Διαθήκης δεν τους αποκαλεί αγίους, αλλά δικαίους. 
      Ο Θεός μας δημιούργησε να γίνουμε, με τη δική Του χάρη και τη δική μας θέληση και τον προσωπικό μας αγώνα, κατά χάριν θεοί, αλλά η είσοδος της αμαρτίας στον κόσμο, με ευθύνη του ανθρώπου, είχε αναστείλει αυτή την αρχέγονη προοπτική, να φτάσουμε στο «καθ’ ομοίωσιν», δηλαδή στην θεοποίησή μας. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός έγινε άνθρωπος για να δώσει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να γίνει και αυτός θεός κατά χάριν. Αυτή ήταν η αποστολή Του στη γη, να νικήσει το διάβολο, τον αίτιο της συμφοράς μας, να καταργήσει το κακό και να μας ενώσει ξανά με το Δημιουργό μας, να μας κάνει αγίους, εικόνες της αγιότητας του Θεού. Αυτός είναι το έργο της Εκκλησίας, να μας μεταποιεί σε αγίους.
       Είναι όμως ανάγκη να ορίσουμε τι είναι αγιότητα, διότι δυστυχώς οι ακατήχητοι άνθρωποι όταν ακούνε για αγίους φαντάζονται κάποια υπεράνθρωπα όντα, και την αγιότητα σαν μια εξωπραγματική κατάσταση. Μια κατάσταση προορισμένη για κάποιους ελάχιστους ανθρώπους, οι οποίοι κάνουν υπεράνθρωπα κατορθώματα. Όμως δεν είναι αυτή η έννοια της αγιότητας, όπως την εννοούν και οι άγιοι δεν είναι κάποιοι σούπερ άνθρωποι. Ήταν και είναι απλοί άνθρωποι σαν κι εμάς, με τις προσωπικές τους αδυναμίες, τα σωματικά τους ελαττώματα, διακατεχόμενοι συχνά από ασθένειες. Άλλοι ήταν εγγράμματοι και μορφωμένοι και άλλοι αγράμματοι. Άλλοι ήταν πλούσιοι και άλλοι φτωχοί. Άλλοι είχαν ευγενή καταγωγή και άλλοι ήταν ασήμαντοι. Πολλοί γεννήθηκαν δούλοι και έζησαν ως δούλοι. Πολλοί, πριν γνωρίσουν το Χριστό, υπήρξαν διαβόητοι αμαρτωλοί, ληστές, τελώνες, φονιάδες, άρπαγες, άδικοι, πόρνες, μοιχοί και μοιχαλίδες, διεφθαρμένοι κλπ. Τι τους έκανε όμως αγίους; Ο Χριστός, και η δική τους απόφαση να αφήσουν πίσω την αμαρτωλή ζωή και να ακολουθήσουν Εκείνον. Άκουσαν τη σωτήρα πρόσκληση του Κυρίου Ιησού Χριστού: «άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιος ειμί» (Α΄ Πετρ. 1,16.), αυτό το σωτήριο κάλεσμα σε κάθε άνθρωπο, να γίνει άγιος, σαν και τον Δημιουργό του. Και κάτι άλλο πολύ σημαντικό, η αγιότητα δεν είναι κάτι το στατικό, ένας σταθμός στη ζωή του πιστού, αλλά μια συνεχώς εξελισσόμενη δυναμική. Ένας αδιάκοπος αγώνας του πιστού, για τη διατήρηση της ενότητας με το Χριστό και διαρκής αξιολογική πρόοδος στην αρετή. Επίσης ένας ασταμάτητος πόλεμος κατά του κακού και της αμαρτίας, διότι οι αντίθεες δυνάμεις μέσα μας και έξω μας, πασχίζουν να μας αναστείλουν την αγιότητα. Έτσι λοιπόν κανένας άγιος δεν είχε την ατομική πεποίθηση ότι έφτασε σε κάποιο επίπεδο αγιότητας, ότι τελειώθηκε σε αυτή τη ζωή. 
        Οι άγιοι έβαλαν ως στόχο της ζωής τους, την ένωσή τους με το Χριστό και την απόκτηση του Αγίου Πνεύματος, η οποία εκπληρώνει τον προορισμό μας στη γη, να γίνουμε άγιοι. Πίστεψαν με ακρίβεια όσα ο Χριστός δίδαξε και ακολούθησαν τις σωτήριες εντολές Του, οι οποίες είναι απαραίτητες για να ξεχωρίσουμε τον εαυτό μας από τον πτωτικό κόσμο, της αμαρτίας και της φθοράς, η οποία οδηγεί στο θάνατο. Πολέμησαν το διάβολο, τη σάρκα και τον κόσμο, αυτά τα τρία κακά, τα οποία φέρνουν τον όλεθρο και την καταστροφή. Οι άγιοι μας απόδειξαν ότι το Ευαγγέλιο του Χριστού είναι εφαρμόσιμο από τον καθένα και ότι όλοι μπορούμε να γίνουμε άγιοι, φτάνει να το θελήσουμε και να αγωνιστούμε γ’ αυτό. 
        Ποιο είναι το μεγάλο ζητούμενο της αγιότητας; Η υπέρβαση, του θανάτου, η αναίρεση του χειρότερου εχθρού του ανθρώπου. Άλλωστε αυτό υπήρξε και το επίκεντρο της εν Χριστώ απολύτρωσής μας. Ο θάνατος εισήλθε στον κόσμο με την αμαρτία. Ο Θεός είχε προειδοποιήσει τους πρωτοπλάστους, πως την ίδια ημέρα που θα παρέβαιναν την εντολή Του θα πέθαιναν (Γεν. 2,16-17). Ο άνθρωπος, αφότου προτίμησε την αμαρτία, απομακρύνθηκε από το Θεό, την πηγή της ζωής και υπέστη την ίδια ημέρα τον πνευματικό του θάνατο. Ο απόστολος Παύλος βεβαιώνει πως «τα οψώνια της αμαρτίας (είναι) θάνατος» (Ρωμ. 6,23), άλλωστε και ο άσωτος της παραβολής ήταν «νεκρός και ανέζησε» (Λουκ. 15,24). Η απομάκρυνση από το Θεό είναι πνευματική νέκρωση. Αυτή οδηγεί στο σωματικό θάνατο και το σωματικό διαδέχεται ο αιώνιος.  
      Ο Χριστός νίκησε το θάνατο με το δικό Του θάνατο. Δια του Χριστού «έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος» (Α΄ Κορ. 15,26 ). Ανέστη εκ νεκρών γενόμενος «απαρχή των κεκοιμημένων» (Α΄ Κορ. 15,21), κι αυτό,  «επειδή γαρ δι᾿ ανθρώπου ο θάνατος, και δι᾿ ανθρώπου ανάστασις νεκρών. ώσπερ γαρ εν τω Αδὰμ πάντες αποθνήσκουσιν, ούτω και εν τω Χριστώ πάντες ζωοποιηθήσονται» (Α΄ Κορ. 15,21-22). Αυτό σημαίνει πως όλοι όσοι βαπτιστήκαμε και ντυθήκαμε το Χριστό, μυρωθήκαμε με το Άγιο Μύρο και λάβαμε τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, πιστεύουμε ορθά και έχουμε συνειδητή εκκλησιαστική και μυστηριακή ζωή, είμαστε όλοι δυνάμει αθάνατοι, αλλά και δυνάμει άγιοι και ακόμη περισσότερο, δυνάμει κατά χάριν θεοί. Ο Θεός δια της αγίας μας Εκκλησίας μας δίνει τη δυνατότητα να γίνουμε άγιοι. Φτάνει να αξιοποιήσουμε τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, αλλά και τα μέσα που μας δίνει η Εκκλησία μας και τον προσωπικό μας αγώνα κατά του κακού και της αμαρτίας. Οι άγιοι νίκησαν, διά του Χριστού και με τη δική τους θέληση, τον πτωτικό κόσμο και μαζί νίκησαν τη φθορά και το θάνατο. Απόδειξη αυτού τα άπειρα θαύματα, τα οποία επιτελούν τα ιερά τους λείψανα. Μια άλλη απόδειξη είναι η αφθαρσία πολλών ιερών λειψάνων, τα οποία φανερώνουν τη νίκη κατά της φθοράς και του θανάτου. Αυτό το βεβαιώνουν και αυτά τα ακάθαρτα πνεύματα, τα οποία φωνασκούν και υβρίζουν τα ιερά λείψανα, μέσω των δαιμονιζόμενων, διότι η δωρεά της αγιότητας είναι το αποτέλεσμα της κατάρρευσης του δαιμονικού τους βασιλείου. 
       Τι είναι οι άγιοι; Οι ορατές και καθαρές εικόνες του Χριστού, οι οποίες Τον μαρτυρούν και Τον φανερώνουν στην ιστορία. Τον ομολογούν, μη λογαριάζουν τις συνέπειες της ομολογίας τους. Κάποιοι Πατέρες της Εκκλησίας όρισαν τους αγίους ως το Χριστό παρατεινόμενο στους αιώνες. Και όντως ο Χριστός είναι αέναα παρών δια των αγίων Του, δια των καθαρών εικόνων Του. Με την πίστη τους, την αγία ζωή τους, και το σπουδαιότερο: την απόφασή τους να ανήκουν στο Χριστό, αξιώθηκαν να είναι ενωμένοι μαζί Του, οργανικά κύτταρα του αγίου μυστικού Σώματός Του, αποτελώντας το ορατό, το αισθητό, μέρος Εκείνου. Είναι η επιβεβαίωση της αδιάψευστης επαγγελίας του Χριστού, ότι «εγώ μεθ’ υμών ειμι, πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ. 28,20), καθ’ ότι, στα πρόσωπα των αγίων είναι παρών ο Χριστός στον κόσμο και θα είναι ως τα έσχατα της ιστορίας.  Η ανυπολόγιστη ευλογία για τον κόσμο είναι η αέναη εμφάνιση αγίων στην Εκκλησία και την ιστορία. Δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει εποχή, κατά την οποία δεν θα υπάρχουν άγιοι στον κόσμο. Η απουσία αγίων θα σημάνει και το τέλος του κόσμου. Ας μη λησμονούμε πως η παρουσία των αγίων στον κόσμο τον συντηρεί και τον συνέχει. Στην αντίθετη περίπτωση αυτός θα κατέρρεε και θα καταστρεφόταν, όπως οι αμαρτωλές πόλεις Σόδομα και Γόμορρα, από όπου απουσίαζαν παντελώς οι δίκαιοι και γι’ αυτό ο Θεός απόστρεψε το πρόσωπό Του και αφανίστηκαν οι κάτοικοί τους.  
       Οι άγιοι είναι το καύχημα της Εκκλησίας και γι’ αυτό απολαμβάνουν τιμών από τους πιστούς, ως «πιστοί θεράποντες τους Δεσπότου Χριστού», όπως αναφέρει το «Συνοδικό» της Κυριακής της Ορθοδοξίας. Τους τιμάμε, τους αποδίδουμε τιμητική προσκύνηση. Τους επικαλούμαστε στις προσευχές μας και ζητάμε τη βοήθειά τους. Η Εκκλησία μας, όπως αναφέραμε, όρισε συγκεκριμένες ημέρες για να τους τιμά, με Θεία Λατρεία και κύρια την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας, για να δείξει ότι οι άγιοι έχουν δοξαστεί από το Χριστό, αφού, σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο, Εκείνος είναι ο «αγιάζων» και εκείνοι «οι αγιαζόμενοι εξ ενός πάντες» (Εβρ. 2,11). Να δείξει επίσης, ότι δια του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, τιμώνται τα μέλη του Κυριακού Σώματος, δηλαδή οι άγιοι. Ας μη λησμονούμε πως, κατά την τελετή της Προσκομιδής, τίθενται στο άγιο Δισκάριο, μαζί με τον άγιο Άρτο και οι μερίδες της Θεοτόκου και των αγίων. Επάνω στο άγιο Δισκάριο βρίσκεται ολόκληρη η Εκκλησία, ορατή και αόρατη.
         Η Εκκλησία φρόντισε να διατηρήσει τη μνήμη των αγίων με τα ιερά συναξάριά τους, για να τα μελετούν οι πιστοί και να αποκομίζουν μεγάλη πνευματική ωφέλεια. Ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς έγραψε πως «οι “Βίοι τῶν Αγίων” είναι μια ιδιόμορφος ορθόδοξος Εγκυκλοπαίδεια. Εις αυτούς δύναται να εύρη κανείς όλα όσα χρειάζονται εις μίαν ψυχήν πεινασμένην και διψασμένην διά την αιωνίαν Δικαιοσύνην και αιωνίαν Αλήθειαν μέσα εις αυτόν τον κόσμον. πεινασμένην και διψασμένην διά την θείαν αθανασίαν και την αιωνίαν ζωήν». Και συνεχίζει ο θεοφώτιστος Γέροντας: «Οι  “Βίοι τῶν Αγίων”! – Ιδού ευρισκόμεθα εις τον παράδεισον, όπου φυτρώνει και αυξάνει ό, τι το θείον, το άγιον, το αθάνατον, το αιώνιον, το δίκαιον, το αληθινόν, το ευαγγελικόν. Διότι εις κάθε ένα άγιον ήνθησε διά του Σταυρού το δένδρον της ζωής, της αιωνίας, θείας και αθανάτου ζωής, και εκαρποφόρησε πολλούς καρπούς. Ο δε Σταυρός εισάγει εις τον παράδεισον, εισάγει και ημάς μετά τον ληστήν, ο οποίος, προς ενθάρρυνσίν μας, εισήλθε πρώτος εις τον παράδεισον μετά τον Πανάγιον Θείον Σταυροφόρον, τον Χριστόν. εισήλθε δε με τον σταυρόν της μετανοίας»  (Άνθρωπος και Θεάνθρωπος).
      Οι άγιοι είναι οι αληθινά σοφοί, διότι η σοφία τους δεν είναι εκ του κόσμου, αλλά από το Θεό, απορρέει από το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Ο Παράκλητος, το Πνεύμα της αληθείας βρίσκεται στην Εκκλησία, από την αγία ημέρα της Πεντηκοστής και «οδηγεί εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάν. 16,13). Τα συγγράμματα των αγίων αποπνέουν άρωμα ευσέβειας και σοφίας, η οποία αποβλέπει στη σωτηρία. Σημειώνουμε την περίφημη ασκητική γραμματεία, η οποία καταπλήσσει για το βάθος της σοφίας της. 
        Σημαντικό είναι και το γεγονός ότι οι ευχές των αγίων είναι απαραίτητες για το εκκλησιαστικό σώμα. Οι παρακλητικοί κανόνες προς αυτούς μαρτυρεί την εξάρτησή μας από την παρρησία τους στο θρόνο του Θεού. Αξιοπαρατήρητο είναι και το γεγονός ότι όλες οι ακολουθίες της Εκκλησίας κλείνουν με το «Δι’ ευχών των αγίων πατέρων ημών». Η δύναμή τους είναι τεράστια, διότι απορρέει από το Χριστό, ο Οποίος διαβεβαίωσε πως, «Αμήν, αμήν λέγω υμίν, ο πιστεύων εις εμέ, τα έργα ἅ εγώ ποιώ κἀκείνος ποιήσει, και μείζονα τούτων ποιήσει» (Ἰωάν. 14,12).
        Η αγία Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος όρισε να τιμάμε τους αγίους. Όμως δυστυχώς υπάρχουν και εκείνοι, οι οποίοι ενώ αυτοπροσδιορίζονται ως χριστιανοί, αρνούνται την τιμή των αγίων. Είναι οι αιρετικοί αγιομάχοι, τους οποίους συναντάμε κυρίως στον προτεσταντικό χώρο. Αλλά αγιομάχους συναντάμε και στον ορθόδοξο χώρο, όπου ορισμένοι σχισματικοί αρνούνται να τιμήσουν σύγχρονους αγίους, με το αιτιολογικό ότι η «κρατούσα Εκκλησία» είναι πλανεμένη! Αλλά όπως τονίζει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς «τουτ᾽ έστιν αληθής ευσέβεια, το μη προς τους θεοφόρους Πατέρας αμφισβητείν», που σημαίνει ότι αληθινή ευσέβεια είναι η εμπιστοσύνη μας προς την Εκκλησία, η οποία αναδεικνύει αγίους. 
      Υπάρχουν όμως και χειρότερα. Στις τραγικές και αποκαλυπτικές  ημέρες μας, όπου κυριαρχεί το «πνεύμα» της «Νέας Εποχής» και πιο συγκεκριμένα ο θρησκευτικός συγκρητισμός, η έννοια του αγίου έχει παραχαραχτεί. Η παραδεδομένη πίστη, ότι άγιοι αναδεικνύονται μόνο μέσα στην Εκκλησία και είναι δωρεά της αγιαστικής χάριτος του Θεού, έχει παραθεωρηθεί. Έτσι κάποιοι βλέπουν «αγίους» και εκτός της Εκκλησίας, στις αιρέσεις, στις θρησκείες του κόσμου, ακόμα και στο χώρο της αθεΐας! Στην κατηγορία αυτή συγκαταλέγονται δυστυχώς και πολλοί εκκλησιαστικοί παράγοντες. Ταυτίζουν το άγιο με τον «καλό άνθρωπο». Αλλά όμως για την Εκκλησία η αγιότητα είναι εντελώς διαφορετική από τον κοσμικό καθωσπρεπισμό. Μόνο η αγιότητα δημιουργεί τον αληθινά καλό άνθρωπο, αφού αυτός αντλεί την αξία του από τη χάρη του Θεού και όχι από τη δική του δυνατότητα και έχει ως πρότυπο το Θεάνθρωπο Χριστό, το αιώνιο και πλέον γνήσιο αληθινού ανθρώπου. Ο κοσμικός καθωσπρεπισμός έχει στόχο να δημιουργήσει κάποιες ευνοϊκές συνθήκες αρμονικής κοινωνικής συμβίωσης. Αντίθετα, η αγιότητα, στοχεύει στην εν Χριστώ ανακαίνιση και αναγέννηση του ανθρώπου, να είναι «σύμμορφος της εικόνος» του Χριστού (Ρωμ. 8,29) «εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφ. 4,17). Άλλο καλός άνθρωπος και άλλο άγιος. Ο καλός άνθρωπος, όπως το αντιλαμβάνεται αυτό ο κόσμος, βραβεύεται από τους κοσμικούς, ο άγιος βραβεύεται από το Θεό. Ο καλός άνθρωπος, αν δεν είναι πιστός του Χριστού, δε σώζεται, σε αντίθεση με τον άγιο, τον οποίο σώζει ο Θεός.  
       Ο Σωτήρας μας Χριστός μας καλεί να γίνουμε άγιοι, ήτοι: να ξεχωρίσουμε τον εαυτό μας από τον πτωτικό κόσμο, της φθοράς και του θανάτου Να περιπατούμε «αξίως του Κυρίου» (Κολ. 1,10). Να πολιτευόμαστε «αξίως του Ευαγγελίου του Χριστού» (Φιλ. 1,27). Να ζει μέσα μας ο Χριστός (Γαλ. 2,20). Να ενταχτούμε στο «πλήρωμα του Θεού» (Εφ. 3,19). Να έχουμε συνεχώς στη μνήμη μας την σωτήρια προτροπή του αποστόλου Πέτρου: «κατά τόν καλέσαντα υμάς Άγιον και αυτοί άγιοι εν πάσῃ αναστροφή γενήθητε» (Α΄ Πετρ. 1,15). Με άλλα λόγια, να ενωθούμε με το Χριστό οντολογικά, να γίνουμε σύσσωμοι με Αυτόν, οργανικό κύτταρο το μυστικού Του Σώματος, για να λάβουμε την ύψιστη δωρεά της αγιότητας και της σωτηρίας, η οποία συνίσταται στην οργανική ένωσή μας με Αυτόν. Ο Χριστός σώζει το Σώμα Του, όλα τα κύτταρά Του και μαζί θα σώσει και εμάς, αν γίνουμε οργανικό και υγιές κύτταρο σ’ αυτό. Η αγιότητα και η σωτηρία δεν είναι κατάκτηση, αλλά δωρεά της χάριτος του Θεού. Ο Χριστός σώζει και εμείς αποδεχόμαστε τη σωτηρία που μας προσφέρει, ως δωρεά, χωρίς να καταστρατηγεί την ελευθερία μας, δεν μας την επιβάλλει, μας καλεί ελεύθερα να την αποδεχτούμε ή να την απορρίψουμε. Εδώ βρίσκεται το μεγαλείο της υπάρξεώς μας, να μπορούμε να επιλέξουμε ελεύθερα τη ζωή ή το θάνατο. Ή λέμε ναι στο Χριστό και γινόμαστε άγιοι, σωζόμαστε και έχουμε αιώνια ζωή, ή λέμε όχι και χανόμαστε, λαμβάνοντας ως φρικτή ανταμοιβή τον αιώνιο θάνατο, την ατελεύτητη κόλαση, δηλαδή τη φρίκη της απουσίας του Θεού.
        Το πραγματικό μας συμφέρον είναι να αποδεχτούμε τη δωρεά της αγιότητας και της σωτηρίας που μας προσφέρει ο Χριστός μας. Να πάρουμε άμεσα, σήμερα, τώρα, τη μεγάλη απόφαση να ανήκουμε στο Χριστό μας, να πιστεύουμε ακράδαντα σ’ Αυτόν, να εφαρμόζουμε στη ζωή μας τις σωτήριες εντολές του, να είμαστε συνειδητά μέλη της Εκκλησίας μας, να εκκλησιαζόμαστε ανελλιπώς, να μετέχουμε των ιερών μυστηρίων, να εξομολογούμαστε  και να κοινωνούμε τακτικά και αξίως το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας, να έχουμε αγάπη προς όλους και να κάνουμε πράξη την αγάπη μας με έργα αγάπης προς τους αδελφούς μας. Να βρισκόμαστε επίσης σε συνεχή αγώνα κατά του κακού και της αμαρτίας. Να κόψουμε τα πάθη μας και τις αμαρτωλές μας έξεις  και να στολιστούμε με αρετές. Να μην ξεχνάμε ποτέ, πως το πρόβλημα δεν είναι τόσο η αμαρτία, η αμαρτωλότητά μας, όσο μεγάλη και αν είναι, όσο η αμετανοησία μας! Ο διάβολος μας απελπίζει ότι είναι τόσο μεγάλες οι αμαρτίες μας, είμαστε τόσο αμαρτωλοί που δεν υπάρχει για μας σωτηρία και ο Θεός μας μισεί. Αυτό είναι μεγάλο ψέμα και δόλιο τέχνασμα του πονηρού, να μας αποτρέψει να αλλάξουμε πορεία στη ζωή μας, να μετανοήσουμε. Ο Θεός μας αγαπά ως στοργικός πατέρας και περιμένει εναγωνίως να επιστρέψουμε σ’ Αυτόν, να σβήσει και να ξεχάσει τις αμαρτίες μας, όταν εμείς μετανοήσουμε γι’ αυτές και τις εξομολογηθούμε. Οι άγιοι Πατέρες λένε πως το έλεος του Θεού μοιάζει με ωκεανό και η δική μας αμαρτία με αναμμένο σπίρτο, φτάνει να το βυθίσουμε στο πέλαγος και να το σβήσουμε οριστικά. 
      Οι άγιοι είναι (πρέπει να είναι) τα πρότυπά μας και να βαδίζουμε στα ίχνη τους, για να είναι η πορεία μας ασφαλής. Ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς μας συμβουλεύει: «Ζήτησε να εύρῃς τον εαυτόν σου μέσα εις τους “Βίους τῶν Ἁγίων”, θα τον εύρης οπωσδήποτε μέσα εις αυτούς. Ακόμη θα εύρῃς εκεί και τα φάρμακα, με τα οποία ημπορείς να τον θεραπεύσῃς από όλας τας πνευματικάς αρρωστίας και να τον κάνῃς υγιή διά παντός. Υγιή και εις τούς δύο κόσμους, εις τρόπον ώστε να μη ημπορέσῃ να σε βλάψῃ κανένας θάνατος. Θα εύρης ακόμη μέσα εις τούς “Βίους τvν Αγίων”, όλα όσα χρειάζονται διά να ζήσῃς και εις τούς δύο κόσμους. όσα χρειάζονται εις εσέ, ώ άνθρωπε, πού είσαι μία αθάνατος ύπαρξις. μία αιώνια ύπαρξις, μία θεανθρωπίνη ύπαρξις, άνθρωπε! άνθρωπε! άνθρωπε!»!  
      Εν κατακλείδι, η άγιοι της Εκκλησίας μας, με το παράδειγμά τους, είναι ακένωτος θησαυρός για μας, για την πνευματική μας προκοπή και πρόοδο. Η καλλίτερη τιμή προς αυτούς είναι η μίμηση από μέρους μας. Μιμούμενοι τους αγίους μιμούμαστε το Χριστό, τον Οποίο εκείνοι μιμήθηκαν. Ακολουθώντας τα ίχνη τους, ακολουθούμε το Χριστό, τον Οποίο εκείνοι ακολούθησαν. Ας γίνουν λοιπόν οι φίλοι μας, οι δικοί μας άνθρωποι, οι δάσκαλοί μας, οι αρωγοί στη ζωή μας!

http://www.nyxthimeron.com/

Παντοτινή γιορτή το Πάσχα

Του π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΜΠΟΚΟΥ
Μὲ τὴν Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων κλείνει ὁ μεγαλύτερος κύκλος ἑορτῶν τοῦ ἔτους μὲ ἐπίκεντρο τὸ Πάσχα. Οἱ ἑορτὲς αὐτὲς εἶναι κινητές. Ἐκτείνονται σὲ 18 ἑβδομάδες. Δέκα ἑβδομάδες τοῦ κατανυκτικοῦ Τριῳδίου, ἐκ τῶν ὁποίων οἱ τρεῖς πρῶτες εἰσάγουν προπαρασκευαστικὰ στὶς ἑπόμενες ἑπτὰ τῆς νηστείας (ἕξι τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καὶ μία τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας) καὶ ὀκτὼ ἑβδομάδες τοῦ Τριῳδίου τῶν ρόδων (Πεντηκοσταρίου). Ὁ ὑπερτετραμηνιαῖος αὐτὸς κύκλος ἐπηρεάζει βαθιὰ τὸ ἐκκλησιαστικὸ λειτουργικὸ γίγνεσθαι, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ χρωματίζει ἔντονα μὲ τὸ σταυροαναστάσιμο ὕφος του τὴ λατρευτικὴ θεοδρομία τοῦ ὅλου ἐνιαυτοῦ.
Ἔτσι λοιπόν, ἂν καὶ μὲ τὴ σημερινὴ Κυριακὴ κλείνει τυπικὰ ὁ πασχάλιος ἑόρτιος κύκλος, ἡ πασχάλια χαρὰ συνεχίζεται κατ’ οὐσίαν ὅλο τὸν χρόνο. Τὸ Πάσχα μπορεῖ νὰ εἶναι μιὰ παντοτινὴ γιορτή. Νὰ τονίσουμε ἐδῶ, γιὰ ὅσους δίνουν ὑπερβολικὴ σημασία στὶς χρονικὲς παραμέτρους, ὅτι ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπὸ χρονικοὺς καταναγκασμοὺς καὶ δεσμεύσεις. Μᾶς δείχνει ὅτι εἶναι δυνατὸν «ἀεὶ Πάσχα ἐπιτελεῖν», ὅτι μποροῦμε νὰ γιορτάζουμε συνέχεια τὸ Πάσχα. Πῶς μπορεῖ νὰ συμβαίνει αὐτό; Πάσχα γιὰ μᾶς εἶναι ὁ Χριστός. Πάσχα ὀνομαζόταν ὁ ἀμνὸς ποὺ θυσιαζόταν τὴν ἡμέρα αὐτή. Γιὰ μᾶς ὁ ἀμνὸς αὐτὸς εἶναι ὁ Χριστός. Ὀνομάζεται ἀμνὸς ἐπειδὴ ἀκριβῶς θύεται τὸ Πάσχα καὶ βιβρώσκεται, τρώγεται. «Ὡς βρωτὸς δέ, ἀμνὸς προσηγόρευται». Γίνεται «ἀρνίον ἐσφαγμένον». «Τὸ Πάσχα ἡμῶν ὑπὲρ ἡμῶν ἐτύθη Χριστός» (Α΄ Κορ. 5, 7). Δηλαδή, τὸ Πάσχα μας, ὁ δικός μας πασχάλιος ἀμνὸς ποὺ θυσιάστηκε γιὰ μᾶς, εἶναι ὁ Χριστός. Ὅμως ὁ ἀμνὸς αὐτὸς δὲν θυσιάζεται μόνο τὸ Πάσχα. Μᾶς ἄφησε παραγγελία νὰ τὸν γευόμαστε συνεχῶς, γιὰ νὰ κηρύττουμε ἔτσι ἀδιάκοπα τὸν θάνατό του, νὰ ὁμολογοῦμε τὴν ἀνάστασή του. Ἐπειδὴ αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι τὸ Πάσχα.
Πάσχα λοιπὸν εἶναι ἡ προσφορὰ καὶ ἡ θυσία ποὺ γίνεται σὲ κάθε λατρευτική μας σύναξη. Καὶ τρεῖς καὶ τέσσερις φορὲς τὴν ἑβδομάδα καὶ «ὁσάκις ἂν βουλώμεθα». Λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Ὁσάκις γὰρ ἂν ἐσθίητε τὸν ἄρτον τοῦτον καὶ τὸ ποτήριον τοῦτο πίνητε, τὸν θάνατον τοῦ Κυρίου καταγγέλλετε» (Α΄ Κορ. 11, 26). Ὅταν λοιπὸν μετέχεις στὴ θυσία αὐτή, στὴ Θεία Λειτουργία, ὅταν προσέρχεσαι «μετὰ καθαροῦ συνειδότος, Πάσχα ἐπιτελεῖς». Καὶ ἡ Λειτουργία ποὺ γίνεται ὁποιαδήποτε ἡμέρα, εἶναι ὅμοια, ἡ ἴδια ἀκριβῶς, μὲ ἐκείνη ποὺ γίνεται κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ Πάσχα. Οὔτε ἡ Λειτουργία ἐκείνη (τοῦ Πάσχα) εἶναι σὲ κάτι ἱερότερη καὶ ἀνώτερη ἀπὸ ἐτούτη, οὔτε αὐτὴ (ἡ καθημερινὴ) εἶναι ἀπὸ ἐκείνη κατώτερη καὶ εὐτελέστερη. «Ἀλλὰ μία καὶ ἡ αὐτὴ φρικτὴ καὶ σωτήριος». Ἡ καθαρὴ συνείδηση λοιπὸν κάνει τὴ γιορτή, «οὐχ ἡμερῶν καὶ χρόνων περίοδος».
Ἐν ἀντιθέσει μὲ τὸν κατηχούμενο πού, ἀκόμα κι ἂν νηστεύει, «οὐδέποτε Πάσχα ἐπιτελεῖ», ἐπειδὴ δὲν μετέχει τῆς Θείας Λειτουργίας, ὁ Χριστιανός, ἀκόμα κι ἂν δὲν νηστέψει, ἂν προσέλθει μὲ καθαρὴ συνείδηση, «Πάσχα ἐπιτελεῖ», ὁποτεδήποτε καὶ ἂν «μετάσχῃ τῆς Κοινωνίας». Σημασία ἔχει ὄχι ἡ μέρα, ἀλλὰ ὁ τρόπος, τὸ πῶς θὰ προσέλθει κανείς. Ἐμεῖς ὅμως κάνουμε τὸ ἀντίθετο. Ἂν κοινωνήσουμε τὴν ἡμέρα τοῦ Πάσχα, νομίζουμε ὅτι γιορτάζουμε Πάσχα, «κἂν μυρίων γέμωμεν ἁμαρτημάτων». Ἀλλὰ δὲν εἶναι ἔτσι. Ἀκόμα καὶ τὴν ἡμέρα τοῦ Πάσχα νὰ προσέλθεις μὲ ἀκάθαρτη συνείδηση, «ἐξέπεσες τῆς Κοινωνίας», ἔφυγες χωρὶς νὰ γιορτάσεις Πάσχα. Καὶ πάλι, ἂν ὁποιαδήποτε ἄλλη μέρα κοινωνήσεις, «τὰ ἁμαρτήματα ἀπονιψάμενος, τὸ Πάσχα ἐπετέλεσας ἀκριβῶς». Ἡ καθαρὴ ἀπὸ ἁμαρτήματα συνείδηση εἶναι τὸ κλειδί. Ὅποιος τὴν ἔχει, «ἀεὶ ἑορτάζειν δύναται. …Οὐ καιρὸς ποιεῖ ἑορτήν, ἀλλὰ συνειδὸς καθαρόν» (ἅγ. Ἰω. Χρυσόστομος, Κατὰ Ἰουδαίων, Λόγος τρίτος, PG 48, 867-868. Εἰς τὴν ἁγίαν Πεντηκοστήν, PG 50, 454-455).
Στὸ χέρι μας εἶναι νὰ ἔχουμε Πάσχα παντοτινά.
Τὸ λέει ὄμορφα ὁ ποιητής: «Πάσχα θὰ κάνω πάλι σήμερα, γιατὶ θὰ κοινωνήσω πάλι» (Γ. Βερίτης).

http://www.nyxthimeron.com/

Η συμβολή των Αγίων Αποστόλων στο έργο της Εκκλησίας

Γράφει ο ΛΑΜΠΡΟΣ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΣ, Θεολόγος - Καθηγητὴς
Στίς 30 Ἰουνίου ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει μὲ ξεχωριστὴ λαμπρότητα τή Σύναξη τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων. Βεβαίως ὑπάρχουν καὶ οἱ προσωπικὲς μνῆμες τους σὲ διάφορες ἡμερομηνίες τοῦ ἔτους, ἀλλὰ μὲ αὐτὸν τὸν συλλογικὸ ἐορτασμὸ τιμᾶται σύμπασα ἡ χορεία τῶν μεγάλων αὐτῶν ἀνδρῶν, οἱ ὁποῖοι ὡς συνεχιστὲς τοῦ σωτηριώδους ἔργου τοῦ Κυρίου ἐπὶ τῆς γῆς, ἔστρεψαν τὸν ῥοῦ τῆς ἱστορίας καὶ ἄλλαξαν κυριολεκτικὰ τὴν μορφὴ τοῦ κόσμου! Ἐμεὶς ὡς συνειδητὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα γνωρίζουμε τὴν ἀνεκτίμητη προσφορὰ τους στήν ἐδραίωση καὶ ἐπέκταση τῆς Ἐκκλησίας στόν κόσμο καὶ γι' αὐτὸ μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς σεπτῆς τους ἑορτῆς τοὺς ἐναποθέτουμε τήν βαθιὰ μας εὐγνωμοσύνῃ καί τίς εὐχαριστίες μας.
  Οἱ ἱερὲς μορφὲς τοὺς εἶναι ἰστορημένες σὲ περίοπτες θέσεις στούς Ναοὺς μας καὶ ἡ μνεία καὶ ἀναφορᾶς τους στίς ἱερὲς ἀκολουθίες εἶναι συχνές, διότι αὐτοὶ ἀποτελοῦν τή σπουδαιότερη ἁγιολογικὴ χορεία τῆς Ἐκκλησίας μας. Χάρη στό δικὸ τους τιτάνιο ἀγῶνα, τὶς ἀφάνταστες προσωπικὲς τους θυσίες, θεμελιώθηκε ἡ Ἐκκλησία στόν κόσμο, μέσα σὲ ἕνα ἐξαιρετικὰ ἐχθρικὸ γιά τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρίᾳ καὶ ἀλήθεια περιβάλλον. Ἐπισφράγισμα τοῦ ἔργου τους ὑπῆρξε ὁ ἐμποτισμὸς του μὲ τὸ αἷμα τους. Στό σύνολό τους ἔδωσαν καὶ αὐτὴ τή ζωή τους γιά τὸν εὐαγγελισμὸ τοῦ κόσμου.
       Ἡ λέξῃ ἀπόστολος σημαίνει τὸν ἀπεσταλμένο. Ἐν προκειμένῳ Ἀπόστολοι ὀνομάσθηκαν οἱ ἐκλεγμένοι καὶ καλεσμένοι ἀπὸ τὸν Κύριο μαθητὲς Του νά συνεχίσουν τὸ σωστικὸ Του ἔργο, μετὰ τὴν εἰς τοὺς οὐρανοὺς Ἀνάληψή Του. Ἐπίσης, σύμφωνα μὲ τὴν χαρακτηριστικὴ Του προτροπὴ ἔγιναν οἱ μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως Του «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς» (Πράξ. 1,8). 
       Ἡ ἐκλογὴ καὶ ἡ κλῄσῃ τῶν Ἀποστόλων, οἱ ὁποῖοι ὡς τὴν Πεντηκοστὴ καλοῦνταν μαθητές, ἔγινε ἀμέσως μὲ τὴν ἀρχὴ τῆς δημοσίας δράσης τοῦ Κυρίου, στή Γαλιλαία. Εὐθὺς μετὰ τή Βάπτισή Του κατευθύνθηκε στίς ὄχθες τῆς λίμνης Γενησαρέτ, ὅπου ἀπευθύνθηκε στούς ἐκεῖ ἁλιεῖς, στούς ὁποίους εἶπε: «δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων» (Ματθ. 4, 20). Αὐτοί «εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ» (Ματθ. 4, 21). ἄλλοι «ἀφέντες τὸν πατέρα αὐτῶν Ζεβεδαῖον ἐν τῷ πλοίῳ μετὰ τῶν μισθωτῶν ἀπῆλθον ὀπίσω αὐτοῦ» (Μαρκ. 1, 20).
   Οἱ μαθητὲς ὁρίσθηκαν ἀπὸ τὸν Κύριο σὲ τρεῖς κύκλους ἤτοι: τὸν στενὸ κύκλο τῶν δώδεκα, τὸν εὐρύτερο κύκλο τῶν ἑβδομήκοντα καὶ τὸν εὐρύτατο κύκλο τῶν πολυπληθῶν φίλων Του. Μεγαλύτερη σημασία εἶχε ὁ κύκλος τῶν δώδεκα. Αὐτοὶ βρισκόταν πλησίον Του καὶ σ' αὐτοὺς ἀποκάλυψε τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ. Αὐτοὶ ἔλαβαν τὴν εἰδικὴ χάρη τῆς ἱεροσύνης νά ἐπιτελοῦν τίς ἁγιαστικὲς καὶ λειτουργικὲς πράξεις τῆς Ἐκκλησίας καὶ νά τή μεταδίδουν στούς διαδόχους τους. Αὐτοὶ εἶχαν τὴν τιμὴ νά ὁρισθοῦν ὡς οἱ κατ' ἐξοχὴν συνεχιστὲς τοῦ ἔργου Του, διότι μόνο σὲ αὐτοὺς εἶπε: «Ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς, καὶ ἔθηκα ὑμᾶς ἵνα ὑμεῖς ὑπάγετε καὶ καρπὸν φέρητε, καὶ ὁ καρπὸς ὑμῶν μένῃ» (Ἰωάν. 15, 16). Μετά τήν Ἀνάστασή τοὺς κατέστησε ἐπίσημα διαδόχους τοῦ ἔργου Του:  «καθὼς ἀπέσταλκε μὲ ὁ Πατήρ, καγὼ πέμπω ὑμᾶς. Καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς΄ λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον΄ ἄν τινων ἀφῆτε τάς ἁμαρτίας ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινῶν κρατῆτε , κεκράτηνται» (Ἰωάν. 20, 21). Ἐπίσης στό ὅρος τῆς Γαλιλαίας, ὅπου εἶχαν συναχθεῖ οἱ ἔντεκα μαθητές, λίγο πρὶν τὴν Ἀναλήψη τοὺς εἶπε: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντας αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. 28, 19-20).   
      Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς δεν ἐπέλεξε τοὺς Ἀποστόλους Του ἀπὸ τὴν ἐλὶτ τῆς τότε ἀριστοκρατίας, ἢ ἀπό τις τάξεις τῶν πολιτικὰ ἰσχυρῶν, τῶν οἰκονομικὰ δυνατῶν, ἢ τοὺς κλειστοὺς κύκλους τῆς διανόησης, διότι ἡ διαφθορά, ἡ κατάπτωση καὶ ἡ ἔπαρση ἦταν τὸ κύριο χαρακτηριστικὸ αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων. Ἀντίθετα τοὺς ἐπέλεξε ἀπὸ τοὺς ἀσήμους, ἀδυνάμους καὶ ἀγραμμάτους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι βίωναν τὴν δυστυχία καὶ τὴν κακοδαιμονία τῆς πτώσεως καὶ τῆς ἁμαρτίας καλλίτερα ἀπὸ τοὺς πρώτους καὶ καλλιεργοῦσαν ἔντονα στήν ψυχὴ τους τὴν προσδοκία τῆς ἀπὸ τὸ Θεὸ ἀπολυτρώσεως. Εἶναι χαρακτηριστικὰ τὰ λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «Ἐπειδὴ γὰρ ἐν τῇ σοφίᾳ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔγνω ὁ κόσμος διὰ τῆς σοφίας τὸν Θεόν∙ τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα τοὺς σοφοὺς καταισχύνῃ, καὶ τὰ ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρὰ καὶ τὰ ἀγενῆ τοῦ κόσμου καὶ τὰ ἐξουθενημένα ἐξελέξατο ὁ Θεός, καὶ τὰ μὴ ὄντα, ἵνα τὰ ὄντα καταργήση, ὅπως μὴ καυχήσηται πᾶσα σὰρξ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.» (Α΄ Κορ. 1,21-29). Ἡ ἄσημη προέλευση τῶν Ἀποστόλων εἶναι ἀπὸ τὰ πρωτοχριστιανικὰ χρόνια ὡς σήμερα σημεῖο ἀναφορὰς ὅλων τῶν πολεμίων τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὡς δῆθεν θρησκεία τῶν παρακατιανῶν ἀνθρώπων. Ἡ σάπια ψευτοδιανόηση θὰ ἤθελε ἕναν Χριστιανισμὸ «φιλοσοφικό», ὁ ὁποῖος θὰ ἔδινε ἔναυσμα γιά ἀνωφελὲς συζητήσεις  στούς κλειστοὺς κύκλους τῶν «πνευματικῶν ἀνθρώπων», ἀποκομμένο ἀπὸ τὸν ἁγιαστικὸ καὶ σωστικὸ του ῥόλο. Ἐπειδὴ αὐτὸς δέν ταιριάζει στά δικὰ τους μέτρα, γι' αὐτὸ ἀπορρίπτεται ἀπὸ αὐτοὺς καὶ πολεμεῖται λυσσαλέα σὲ ὄλες τίς ἐποχές! 
        Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κατὰ τὴν ἁγία ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς (Πραξ. 2ο κεφ.) μεταμόρφωσε τοὺς ἀσήμους, δειλοὺς καὶ ἀγραμμάτους ψαράδες σὲ σοφοὺς ἄνδρες, σὲ πανίσχυρες προσωπικότητες, σὲ ὁλόφωτες ὑπάρξεις, οἱ ὁποῖοι καταύγασαν τὴν οἰκουμένη. Ἡ συγκλονιστικὴ ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καὶ ἡ ἐπέλευση τῆς δυνάμεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔδωσαν σὲ αὐτοὺς ἀφαντάστη ὁρμή. Διασκορπίστηκαν σὲ ὅλον τὸν κόσμο για να διαλαλήσουν τὸ νέο, ἐλπιδοφόρο καὶ σωτήριο μήνυμα τῆς ἐν Χριστῷ ἀπολυτρώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Οἱ πυρωμένες ἀπὸ θεῖο ζῆλο καρδιὲς τους καὶ τὸ φλογερὸ τους κήρυγμα ἔκαναν τίς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων νά δονοῦνται ἀπὸ λαχτάρα γιά λύτρωση. Ὁ σπόρος τοῦ Εὐαγγελίου ῥίχνονταν ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀόκνους καὶ θείους ἐργάτες σὲ κάθε μέρος τῆς οἰκουμένης καὶ αὐξάνε θεαματικά.
        Τὰ σκοτάδια τῆς πλάνης διαλύονταν μὲ τὸ ἄκουσμα τῆς εὐαγγελικῆς ἀληθείας. Οἱ δεισιδαίμονες τυραννικὲς ἀντιλήψεις παραμερίζονταν μπροστὰ στήν πνευματικὴ ἐλευθερία τοῦ χριστιανικοῦ μηνύματος. Οἱ ἀσήμαντοι αὐτοὶ ἁλιεῖς τῆς Γαλιλαίας ἔστρεψαν τὴν ἱστορία τοῦ κόσμου στόν δρόμο τῆς ἀνθρωπιάς, τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς προόδου. Οἱ ταπεινοὶ καὶ καταφρονημένοι ἄνθρωποι τῆς παλαιᾶς ἐποχῆς, οἱ ὁποῖοι δέν εἶχαν μεγαλύτερη ἀξία ἀπὸ ἐκείνη τῶν ζῴων καὶ τῶν πραγμάτων, ἀναδείχτηκαν, χάρις στό κήρυγμα ἐκείνων, γιά πρώτη φορὰ ὡς ἀνθρώπινες ἀξίες καὶ ἄκομα περισσότερο, ὡς ζωντανὲς εἰκόνες τοῦ Θεοῦ! Πολλοὶ ἰσχυροὶ κατάλαβαν ὅτι ἡ ἐγκόσμια ἰσχὺς τους δέν εἶχε πραγματικὴ ἀξία καὶ γι' αὐτὸ τὴν ἀποποιήθηκαν. Μιά νέᾳ πρωτόγνωρη παγκόσμια ἀδελφότητα γεννήθηκε στόν κόσμο, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὡς μιά νέᾳ πραγματικότητα ἀγάπης καὶ συναδελφώσεως τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν λαῶν μέσα στόν ἀπάνθρωπο κόσμο τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ κακοῦ, ὡς μέσον σωτηρίας καὶ ἀπολυτρώσεως ἀπὸ τὴν δουλεία τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς φθορᾶς.
        Ἡ ἀνθρωπότητα καὶ ὁ σύγχρονος πολιτισμὸς ὀφείλει μεγάλη εὐγνωμοσύνη στούς ἁγίους Ἀποστόλους. Ὅ,τι δέν κατόρθωσε ἡ διανοήσῃ καὶ ἡ δύναμη τοῦ ἀρχαίου κόσμου, τὸ κατόρθωσε ἡ χορεία τῶν Μαθητῶν καὶ Ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ. Ὅμως ὁ κόσμος, δυστυχῶς, ὄχι μόνο δέν ἐκτίμησε τὴν προσφορὰ τους, ἀλλὰ τὸ ἀντίθετο, ἔκαμε ὅ,τι μποροῦσε γιά νά ματαιώσει καὶ νά γκρεμίσει ὅ,τι ἐκεῖνοι ἔκτιζαν. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος περιέγραψε πολὺ παραστατικά τίς δυσκολίες τῆς ἀποστολῆς τους ὡς ἐξῇς: «ἡμᾶς τοὺς ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν, ὡς ἐπιθανατίους, ὅτι θέατρον ἐγεννήθημεν τῷ κόσμῳ, καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις, ἡμεῖς μωροὶ διὰ Χριστόν, ὑμεῖς φρόνιμοι ἐν Χριστῷ, ἡμεῖς ἀσθενεῖς, ὑμεῖς δὲ ἰσχυροὶ∙ ὑμεῖς ἔνδοξοι, ἠμεῖς δὲ ἄτιμοι. ἄχρι τῆς ἄρτι ὥρας καὶ πεινῶμεν καὶ διψῶμεν καὶ γυμνητεύομεν καὶ κολαφιζόμεθα καὶ ἀστατοῦμεν καὶ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσί΄ λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν∙ ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγεννήθημεν, πάντων ἐρίψημα ἕως ἄρτι» (Α΄ Κορ. 4,9-13). Οἱ μύριες αὐτὲς δυσκολίες, οἱ κακουχίες, οἱ κόποι καὶ προπαντὸς οἱ ἀπάνθρωποι διωγμοὶ δέν τοὺς πτόησαν. Τὸ ἔργο τοὺς καρποφοροῦσε, διότι τὸ αὐξάνε τὸ ἐνοικοῦν στήν Ἐκκλησία Ἅγιο Πνεῦμα (Ἰωάν. 15,26).
      Τὸ ἔργο τῶν ἁγίων Ἀποστόλων συνεχίστηκε καὶ συνεχίζεται διὰ τῶν διαδόχων αὐτῶν. Σὲ κάθε μέρος, ὅπου ἴδρυαν τοπικὲς ἐκκλησίες, χειροτονοῦσαν ἐπισκόπους καὶ πρεσβυτέρους γιά νά συνεχίσουν τὸ ἔργο τοὺς. Γράφει ὁ ἅγιος Λουκᾶς στό βιβλίο τῶν Πράξεων, τὸ κατ' ἐξοχὴν βιβλίο τῆς ἱεραποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας μας: «Χειροτονήσαντες δὲ αὐτοῖς πρεσβυτέρους κατ' ἐκκλησίαν καὶ προσευξάμενοι μετὰ νηστειῶν παρέθετο αὐτοὺς τῷ Κυρίῳ, εἰς ὂν πεπιστεύκασι» (Πράξ. 14,23). Αὐτὴ ἡ ἀδιακόπη διαδοχὴ συνεχίζεται ὡς σήμερα καὶ χαρακτηρίζεται ὡς ἀδιακόπη διαδοχὴ προσώπων καὶ πίστεως καὶ γι' αὐτὸ ὀνομάζεται ἡ Ἐκκλησία μας Ἀποστολική. Ὅλοι λοιπὸν ὅσοι ἐργάζονται στην Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ συνεχίζουν κατ' οὐσίαν τὸ ἔργο τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. Τόσο μεγάλο εἶναι τὸ ἔργο πού ἐπιτελοῦν!
        Ὅλοι ἐμεῖς οἱ πιστοὶ τοῦ Χριστοῦ καὶ προσκυνητὲς τῆς σεπτὴς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν «Συνεργῶν τοῦ Χριστοῦ» (Β΄ Κορ. 6,1), ἔχουμε χρέος νά ἀποδίδουμε σὲ αὐτοὺς τὴν ἁρμόζουσα τιμή, διότι ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία εἶναι θεμελιωμένη πάνω σὲ αὐτές τίς μεγάλες προσωπικότητες. Αὐτὸ τὸ βεβαιώνει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, ὁ ὁποῖος εἶδε στήν Ἀποκάλυψη τὴν θριαμβεύουσα ἐν οὐρανοῖς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, θεμελιωμένη ἐπὶ «θεμελίους δώδεκα καὶ ἐπ' αὐτῶν δώδεκα ὀνόματα τῶν δώδεκα ἀποστόλων τοῦ Ἀρνίου» (Ἀποκ. 10,21).  

http://www.nyxthimeron.com/

Ο βίος των Αγίων υπήρξε μια ευλογημένη ακρότητα

Κυριακή των Αγίων Πάντων (Α΄ Ματθαίου)
30/6/2024
Γράφει ο π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΠΟΜΟΝΗΣ
Σήμερα, που η Αγία Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη όλων των Αγίων των απ’ αιώνων ευαρεστησάντων τον Κύριο, ο ιερός συγγραφέας μάς παρουσιάζει ένα απόσπασμα από μια ομιλία του Ιησού προς τους Μαθητές του αλλά και το λαό. Ο Κύριος διακηρύσσει πως πραγματικός μαθητής και ακόλουθός Του είναι εκείνος που δεν θα διστάσει να παραδεχτεί την πίστη του μπροστά στους ανθρώπους, να Τον αγαπήσει περισσότερο από κάθε άλλο συγγενικό του πρόσωπο και, τέλος, να δεχτεί την άρση του σταυρού και τον δρόμο του μαρτυρίου.
Τα λόγια αυτά του Ιησού φαίνονται πολύ ακραία, όπως ακραία ήταν και η εποχή των διωγμών των χριστιανών από το τότε ισχυρό ρωμαϊκό κράτος. Φαίνεται όμως ξεκάθαρα ότι η Εκκλησία διάλεξε για την σημερινή Κυριακή των Αγίων Πάντων μια -θα λέγαμε- ακραία ευαγγελική περικοπή, γιατί προφανώς θέλει να μας υπομνήσει ότι ο βίος των Αγίων ήταν στο σύνολό του μια ακρότητα, ευλογημένη όμως από τον Θεό, για να γίνουν παράδειγμα για όλους εμάς τους χριστιανούς όλων των εποχών. Πρόκειται για ανθρώπους που δεν έκαναν συμβιβασμούς, διαπραγματεύσεις ή υποχωρήσεις ως προς το πίστευμά τους. Οι Άγιοι, οι πραγματικοί φίλοι του Χριστού, δεν δίστασαν να ομολογήσουν την πίστη τους σε Αυτόν ενώπιον δυνατών και δυναστών, να δεχθούν βασανισμούς, εξευτελισμούς, να απομακρυνθούν από τους οικείους τους, ακόμα και να δουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα να βασανίζονται. Όλα τα παραπάνω,  αντί να τους αποδυναμώσουν και να τους τρομοκρατήσουν, τους έκαναν πιο ανδρείους, πιο σταθερούς πνευματικά.
Αγαπητοί μου, ο σημερινός λόγος του Κυρίου, όσο σκληρός και να ακούστηκε, έπεσε σαν σπόρος στις ψυχές των ανθρώπων, ο οποίος έδωσε καρπό πολλαπλάσιο, με αποτέλεσμα σήμερα να μπορούμε να ατενίζουμε τους πάμπολλους αστέρες του νοητού στερεώματος της Εκκλησίας μας. Οι Άγιοι αποτελούν τους οδοδείκτες μας στον δρόμο για την θέωση, δηλαδή την ουσιαστική, διαρκή και ατελεύτητη κοινωνία με τον Αναστημένο Χριστό! Ας τους ακολουθήσουμε! Αμήν!

http://www.nyxthimeron.com/

«Καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος»

«Καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος» (Ματθ. 10, 38)
Καὶ ἐκεῖνος, ποὺ δὲν παίρνει τὸν σταυρό του καὶ δὲν μὲ ἀκολουθεῖ δὲν μοῦ εἶναι ἄξιος». 
    Συχνά οι άνθρωποι πιστεύουμε ότι ο χριστιανισμός είναι μια θρησκεία ανάμεσα στις άλλες, ίσως πιο γοητευτική λόγω της προσωπικότητας του Ιδρυτή της, αλλά, στην πραγματικότητα, μία μεταφυσική υπόσχεση, η οποία βοηθά σ΄ αυτόν τον κόσμο, ώστε να ζούμε με ανθρωπιά, αλληλεγγύη, χωρίς κοινωνικές εντάσεις, ει δυνατόν ειρηνικά, όμως χωρίς κάτι άλλο να περιμένει τον πιστό, αφού όλα στον θάνατο μηδενίζονται. Έστι, οι πολλοί, συχνά κι εμείς οι χριστιανοί, δεν είμαστε έτοιμοι να κατανοήσουμε τις προϋποθέσεις που ο Χριστός έχει θέσει, προκειμένου η πίστη μας να είναι αυθεντική και να πορευόμαστε όχι προς το μηδέν, αλλά προς τη βασιλεία του Θεού, που είναι η πεμπτουσία της δικής μας πίστης, διότι χωρίς αυτήν ό,τι κι αν κάνουμε στην πραγματικότητα του κόσμου τούτου δεν έχει περαιτέρω νόημα.
            Τρεις είναι οι προϋποθέσεις που θέτει ο Χριστός. Η πρώτη είναι να πάρουμε τον σταυρό μας στους πνευματικούς μας ώμους. Δεν μας υπόσχεται ο Χριστός ζωή χαρισάμενη, πορεία χωρίς δοκιμασίες, ευκολίες. Ο χριστιανός δεν κλήθηκε για να περνά καλά, χωρίς αυτό να αποκλείεται. Κλήθηκε για να είναι έτοιμος να σηκώσει τον σταυρό του, κι αν μπορεί και να βοηθήσει και άλλους να σηκώσουν κι εκείνοι τους δικούς τους σταυρούς. Επομένως, σταυρό μας υποσχέθηκε  ο Χριστός. Ο σταυρός είναι η αίσθηση της αμαρτωλότητάς μας, ότι δηλαδή δεν αντέχουμε να αγαπάμε Θεό κι ανθρώπους, αλλά παραμένουμε προσκολλημένοι στον εαυτό μας και στο εγώ μας. Σταυρός είναι η αποδοκιμασία των άλλων ανθρώπων στο πρόσωπό μας, είτε από ζήλια και φθόνο, είτε από κακία, είτε εξαιτίας των σφαλμάτων μας που δεν είναι έτοιμοι οι άλλοι να μας δώσουν δεύτερες ευκαιρίες. Σταυρός είναι η φθορά, η αρρώστια, ο θάνατος. Σταυρός είναι η μοναξιά που αισθανόμαστε επειδή ακριβώς πιστεύουμε. Σταυρός είναι το μαρτύριο που συνοδεύει την ομολογία του Χριστού, είτε του αίματος, είτε της συνειδήσεως. Σταυρός είναι να μην περιμένεις ανταπόδοση σ’  αυτή τη ζωή, αλλά να εναποθέτεις τον εαυτό σου στα χέρια του Χριστού.
            Η δεύτερη προϋπόθεση είναι να ακολουθήσουμε τον Χριστό. Αυτό δεν σημαίνει να πάψουμε να αγαπούμε τους ανθρώπους, ιδίως τους οικείους μας, τον πατέρα, την μητέρα, τα παιδιά, τα αδέρφια μας, τους φίλους μας, αλλά να μην βάζουμε την παρουσία τους πιο πάνω από την παρουσία του Χριστού. Το θέλημά τους πιο πάνω από το θέλημα του Χριστού. Τις απαιτήσεις τους πιο πάνω από το Ευαγγέλιο. Κάποιοι, όπως οι μοναχοί και οι ασκητές, εγκαταλείπουν εντελώς τον κοσμικό δρόμο και αφιερώνουν το είναι τους στον Χριστό. Για μας τους πολλούς ισχύει το τουλάχιστον να παλεύουμε με τον τρόπο του Ευαγγελίου στις σχέσεις μας με τους οικείους και τον κόσμο, ώστε να ακολουθούμε τον Χριστό και τον τρόπο Του.
            Η τρίτη προϋπόθεση είναι να είμαστε άξιοι του Χριστού. Να είναι ο Χριστός ο τελικός κριτής της ζωής μας και να το πιστεύουμε αυτό. Να προσευχόμαστε σ’  Αυτόν να είναι το μέτρο μας. Να αναρωτιόμαστε τι θα έκανε ο Χριστός απέναντι στον άνθρωπο, στο κακό, στην αμαρτία, στον φόβο, στη μοναξιά, στην φτώχεια, στην αδικία, στη απιστία, σε όλες τις θλίψεις αυτής της ζωής, αλλά και σε όλους τους πειρασμούς αυτής της ζωής. Και μέσα από το Ευαγγέλιο και τη ζωή των Αγίων να δίνουμε τις δικές μας απαντήσεις, όπως αυτές αποτυπώνονται τελικά στην Εκκλησία, στον θεσμό όπου αναπαύεται το Άγιο Πνεύμα, όπου μέσα από την παράδοση και την ιστορία της, κυρίως όμως μέσα από τα πρόσωπά της μπορούμε να βρούμε τα πάντα, απαντήσεις, προτροπές, μετάνοια, αγάπη, ελπίδα, νέα ξεκινήματα, ώστε να γίνουμε άξιοι, όσο αυτό είναι εφικτό, του Χριστού.
            Την Κυριακή μετά την Πεντηκοστή η Εκκλησία γιορτάζει τους βλαστούς του Ευαγγελίου, τους Αγίους Πάντες, Αποστόλους, Προφήτες, Μάρτυρες, Ιεράρχες, Όσιους και Δίκαιους, δίνοντάς  μας αφορμή να ξαναδούμε τη ζωή μας ως έχουσα σκοπό την αγιότητα, δηλαδή τη συνέχεια μετά τον θάνατο στη Βασιλεία του Θεού. Τα λείψανα των Αγίων, τα θαύματά τους, η σχέση τους με τον Χριστό και τους ανθρώπους, η Εκκλησία ως ζωή τους είναι τα σημάδια εκείνα που μας δείχνουν ότι οι προϋποθέσεις που θέτει ο Χριστός είναι εφαρμόσιμες. Ας παλέψουμε με τις πρεσβείες Πάντων των Αγίων να τις εφαρμόσουμε κι εμείς!

 π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Κυριακή 30 Ιουνίου 2024
http://www.nyxthimeron.com/

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

«Πολλοί δέ ἔσονται πρῶ­τοι ἔσχατοι καί ἔσχατοι πρῶτοι» (Ματθ. 19.30).
Μέ αὐτή τή φράση ἀπαντᾶ ὁ Χριστός στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνω­σμα στόν ἀπό­στο­λο Πέτρο πού ἀγω­νιᾶ τί θά γίνει μέ αὐ­τούς πού ἐγκατέ­λειψαν τά πάντα γιά χάρη του καί τόν ἀκο­λού­θησαν. Καί, ἀφοῦ τόν διαβεβαιώσει ὅτι θά λάβουν «μισθόν ἑκα­το­νταπλασίονα» στή βα­σι­­λεία τῶν οὐρανῶν, δέν παραλείπει νά προσ­θέσει καί μία φρά­ση πού δημι­ουρ­γεῖ ἀπο­ρίες καί ἐρωτη­ματικά γιά τή σημασία της. «Πολλοί δέ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καί ἔσχατοι πρῶτοι».
Τί ἐννοεῖ ὅμως ὁ Χρι­στός  μέ τή φράση αὐτή; Ἐννοεῖ ὅτι τά κρι­τήρια τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἀξιο­λόγηση τῶν ἀν­θρώ­πων δέν ταυτίζο­ν­ται μέ τά κριτήρια τῶν ἀν­θρώ­πων. Καί τό το­νί­ζει αὐ­τό προ­ει­δοποιώντας μας, ὥστε νά μήν ἐκ­πλα­γοῦμε κα­τά τήν ἡμέρα τῆς κρί­σεως, ἀλλά καί γιά νά μήν ἐκπλητ­τό­με­θα καί γιά πράγ­ματα πού βλέ­πουμε νά συμ­βαί­­­νουν γύρω μας.
Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι κρί­­νουμε μέ κρι­τήρια ἐξωτερικά, ἐγκόσμια, ἀνθρώ­πινα, ἐπι­φανειακά. Κρίνουμε μέ αὐτά τά κριτήρια, για­τί δέν ἔχουμε τή δυ­ν­ατότητα νά ὑπει­σέλ­θου­με στόν νοῦ καί τήν ψυχή τῶν ἀνθρώ­πων, δέν ἔχουμε τήν ἱκανό­τη­τα νά δοῦμε στό μέλ­λον καί ὑπό τό πρίσμα τῆς αἰωνιό­τη­τος. Καί νομίζουμε ὅτι αὐτοί πού ἀξίζουν, αὐ­τοί πού εἶναι μεγάλοι καί σπου­δαῖοι εἶναι αὐ­τοί πού διαθέτουν γνώ­σεις, πλοῦ­το, κοινωνι­κή θέ­ση καί καταξίωση ἤ ἐμ­φάνιση ἐντυπω­σια­κή. Ὅμως αὐτά τά κρι­τήρια δέν ἔχουν καμία σχέση μέ τά κριτήρια τοῦ Θε­οῦ. Ὁ Θεός δέν ἐπι­­λέγει οὔτε τούς ἰσχυ­­­ρούς οὔ­τε τούς πλού­­­­σιους οὔτε τούς ἰδιο­­­φυεῖς. Ἀσφα­λῶς δέν τούς ἀπορρί­πτει, ἀλ­­λά ὁ πλοῦτος, ἡ δύ­ναμη ἤ ἡ κοσμική ἐπιρ­ροή δέν ἔχουν κα­μία σημασία γιά τόν Θεό, οὔτε ἀποτελοῦν προϋ­πό­θεση γιά τούς ἐκλε­κτούς του. Ἄλλω­στε ὅλα αὐτά ἀποτε­λοῦν με­ρι­κές φορές ἐμ­πό­διο στήν πορεία τοῦ ἀν­­θρώπου πρός τόν Θεό, γιατί τόν κάνουν νά αἰσθάνεται ἰσχυρός καί αὐ­τάρκης καί νά φέ­ρε­ται ἐγωιστικά.
Ὁ Θεός ἀναδεικνύει συ­­χνά ὡς ἐκλεκτούς του ἀνθρώ­πους οἱ ὁ­ποῖοι δέν ἔχουν κατά τά ἀν­θρώ­πινα καμία προο­πτι­κή νά διακριθοῦν γιά νά διδάξει καί νά ἀπο­δεί­ξει σέ ὅλους μας ὅτι ἡ δύ­ναμή του «οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου», καί ὅτι ἡ ἐσω­τερική καί πνευματική ἐργασία δέν συνδέεται μέ τά σχή­ματα αὐτοῦ τοῦ κό­σμου· καί ἀκόμη ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν τή δυνατότητα νά ἀνα­δειχθοῦν ἀπό ἔσχατοι πρῶτοι.
Αὐτή τήν ἀλήθεια ἀπο­­δεικνύουν καί οἱ σήμερα ἑορ­τα­ζόμενοι ἅγιοι Πάν­τες, ὅλοι δηλαδή ὅσοι ἔζησαν ἐν ὁσιότητι καί δικαιοσύνῃ, ἀλλά καί οἱ ἅγιοι δώδεκα ἀπόστολοι καί μαθητές τοῦ Κυρίου μας. Οἱ περισσότεροι μαθητές του ἦταν ἁλιεῖς, ἄνθρωποι ταπεινοί καί ἀδύ­ναμοι γιά τόν κό­σμο. Τό ἴδιο καί οἱ περισσότεροι ἅγιοι. Ἦταν ἄνθρωποι συνη­θι­­­σμένοι καί καθημε­ρι­νοί. Ἦταν νέες γυναῖ­κες καί μικρά παιδιά πού μαρτύρησαν γιά τόν Χριστό. Ἦταν ὅσιοι καί ἀσκητές πού πέρα­σαν τή ζωή τους ἄγνω­στοι στόν κόσμο, «ἐν ὄρε­σι καί σπηλαίοις καί ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς». Ἦταν ἄνδρες καί γυναῖ­κες πού ἔζησαν μέσα στόν κόσμο, πού εἶχαν οἰκογένεια, πού δέν ἦταν πλούσιοι, πού δέν ἦταν διάσημοι, πού δέν ἦταν διακεκριμέ­νοι, καί ὅμως ἀναδεί­χθη­καν ἅ­γιοι, γιατί εἶ­χαν μέσα στήν ψυχή τους τή χά­ρη τοῦ Θεοῦ, τή χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖο τελειοῖ τούς ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζο­νται νά ζήσουν σύμ­φω­να μέ τό θέλημα καί τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ.
Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι μέσα ἀπό τόν κα­θημερινό προσωπικό τους ἀγώνα, μέσα ἀπό τήν προσπάθειά τους νά ξεριζώσουν ἀπό τήν ψυχή τους τά ζιζάνια τῶν παθῶν καί τῶν ἀδυ­ναμιῶν καί νά καλ­λιεργήσουν τίς ἀρετές, πού εἶναι καρποί τοῦ ἁγίου Πνεύματος, εἶναι οἱ ἔσχατοι πού θά ἀναδειχθοῦν πρῶ­τοι. Εἶναι αὐτοί στούς ὁποίους ἀναφέ­ρε­­ται ὁ Χριστός στό ση­μερινό εὐ­αγ­γελικό ἀνά­γνω­σμα, θέ­λοντας νά δι­δά­ξει τούς μαθητές του καί δι᾽ αὐτῶν ὅλους ἐμᾶς τήν ἀληθινή ἀξία τῶν πραγμάτων, ὥστε νά μήν ἐκ­πλα­γοῦμε κα­τά τήν ἡμέ­ρα τῆς κρί­σεως.
Γι᾽ αὐτό, ἄς ἀκολουθήσουμε τό πα­ράδειγμα τῶν ἁγίων Πάντων καί τῶν ἁγίων δώδεκα ἀποστόλων, πού, ὅπως γρά­­φει καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος, παρακο­λου­θοῦν μέ ἀγάπη τήν πο­ρεία τῆς ζωῆς μας καί μᾶς ἀναμένουν «ἵνα μή χωρίς ἡμῶν τελειω­θῶ­σι», καί ἄς ἀγωνιζό­μα­στε ὥστε νά ἀνα­δει­χθοῦμε ὄχι ἐκλεκτοί τοῦ κόσμου ἀλλά ἐκλε­κτοί Θεοῦ.
 
 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων
https://imverias.blogspot.com/

Η ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΩΝ ΔΩΔΕΚΑ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

Ἡ ἑορτή τῆς Συνάξεως τῶν δώδεκα ἀποστόλων ἀποτελεῖ ἀντανάκλαση τῆς μεγάλης χθεσινῆς ἑορτῆς τῶν πανευφήμων καί πρωτοκορυφαίων ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, προεκτείνει δηλαδή τήν τιμή πού ἀποδίδει ἡ ᾽Εκκλησία μας στούς μεγάλους αὐτούς ἀποστόλους: κατά τήν ὑμνολογία, στόν μέν Πέτρο τήν τιμή τοῦ  προεξάρχοντος τοῦ κύκλου τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, στόν δέ Παῦλο τήν τιμή  τοῦ κοπιάσαντος ὑπέρ πάντας ἄλλους στό κήρυγμα τοῦ εὐαγγελίου σέ ὅλα τά ἔθνη. Συμβαίνει κάτι παρόμοιο μέ ὅ,τι διαπιστώνουμε στίς μεγάλες ἑορτές τῆς ᾽Εκκλησίας: μετά ἀπό ἕνα σπουδαῖο γεγονός, τήν ἑπομένη τιμᾶται τό πρωταγωνιστοῦν πρόσωπο. ᾽Αντιστοίχως λοιπόν σήμερα: μετά τήν ἑορτή τῶν πρωτοθρόνων λεγομένων ἀποστόλων ἑορτάζουμε συνολικά ἐκείνους πού εἶχαν τήν ἴδια ἰδιότητα μέ αὐτούς, τήν ἰδιότητα καί τό χάρισμα τοῦ ἀποστόλου.
Ἡ σύναξη τῶν ἀποστόλων, πέραν τοῦ ὅτι δίνει τήν ἀφορμή γιά νά δεῖ κανείς τήν κατά Χριστόν βιοτή καί τό ἔργο καθενός ἀπό αὐτούς, θέτει τόν προβληματισμό τῆς ἀποστολικότητας τῆς ᾽Εκκλησίας, τί σημαίνει δηλαδή ὅτι ἡ ᾽Εκκλησία εἶναι ἀποστολική, ὅπως τό ὁμολογοῦμε διαρκῶς στό σύμβολο τῆς πίστεως:  πιστεύουμε ῾εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικήν καί ἀποστολικήν ᾽Εκκλησίαν᾽. Ἡ ᾽Εκκλησία μας λοιπόν εἶναι ἀποστολική, διότι θεμελιώνεται ῾ἐπί τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων᾽. Βασικός θεμέλιος λίθος, βασικό ἀγκωνάρι εἶναι ὁ ᾽Ιησοῦς Χριστός - ὁ Ἱδρυτής καί ἡ Κεφαλή τῆς ᾽Εκκλησίας - ὑπόλοιποι θεμέλιοι λίθοι, κατά τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι οἱ ἀπόστολοί Του. ᾽Εκεῖνοι κλήθηκαν ἀπό τόν Χριστό καί ἔλαβαν τήν ἐντολή νά εἶναι οἱ μάρτυρές Του, ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς, νά φανερώνουν δηλαδή τή ζωή Του καί νά συνδέουν μέσω αὐτῶν τούς ἀνθρώπους μέ τόν Χριστό καί διά τοῦ Χριστοῦ ἐν Πνεύματι ἁγίῳ μέ τόν Θεόν Πατέρα. ῾Ὅ ἀκηκόαμεν, ὅ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὅ ἐθεασάμεθα καί αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν, περί τοῦ λόγου τῆς ζωῆς,… ἀπαγγέλλομεν ὑμῖν, ἵνα καί ὑμεῖς κοινωνίαν ἔχητε μεθ᾽ ἡμῶν. Καί ἡ κοινωνία δέ ἡ ἡμετέρα μετά τοῦ πατρός καί μετά τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ᾽ (Α´᾽Ιωάν. 1, 1-3).
῎Ετσι κανείς δέν μπορεῖ νά ἔχει σχέση μέ τόν Χριστό ἔξω ἀπό τήν κοινωνία μέ τούς ἀποστόλους, πού σημαίνει δέν μπορεῖ κανείς νά ζεῖ τόν Θεό ἔξω ἀπό τήν ᾽Εκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι ἀποστολική. Κάθε διαφορετική ἐκτός ᾽Εκκλησίας σχέση μέ τόν Θεό - διότι ῾τό Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ᾽ - συνιστᾶ ἁπλῶς δρόμο, πού ὁδηγεῖ τόν καλοπροαίρετο ἄνθρωπο μέσα στήν ᾽Εκκλησία καί ὄχι κατευθεῖαν στόν Θεό. ῎Ας θυμηθοῦμε ἐν προκειμένω τόν ἅγιο Κορνήλιο: μπορεῖ οἱ προσευχές του νά ἀνέβαιναν ὡς θυμίαμα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὅπως σημειώνουν οἱ Πράξεις τῶν ᾽Αποστόλων, ᾽Εκεῖνος ὅμως ἔστειλε τόν ἀπόστολο Πέτρο, προκειμένου νά τόν κατηχήσει καί νά τόν βαπτίσει, ὥστε ὡς μέλος τῆς ᾽Εκκλησίας νά ἔχει ζωντανή καί ἐνεργή σχέση μαζί Του. 
Μέ βάση τά παραπάνω: ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Χριστοῦ τελειώνει μέ τόν θάνατο καί τοῦ τελευταίου τῶν ἀποστόλων, συνεπῶς ἡ ἀποκάλυψη δέν συνεχίζεται, ἐνῶ  κοινωνία μέ τούς ἀποστόλους  στό χῶρο τῆς ᾽Εκκλησίας σημαίνει  1) ὑπακοή σέ ὅ,τι ἐκεῖνοι δίδαξαν γιά τόν Χριστό, ὅτι δηλαδή εἶναι ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός πού ἦρθε πρός σωτηρία τοῦ κόσμου, 2) μίμηση, ὅσον τό δυνατόν σέ ἐμᾶς, τῆς θεοφιλοῦς ζωῆς τους: νά ἀκολουθοῦμε δηλαδή τά δικά τους χνάρια ζωῆς, τά ὁποῖα ῾πατᾶνε᾽ πάνω στά χνάρια τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ.

https://pgdorbas.blogspot.com/2023/06/blog-post_30.html

Το Αποστολικό και Ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής

† Κυριακῇ 30 Ἰουνίου 2024 (A' Ματθαῖου) (Τῶν Ἁγίων Πάντων)

† Ἡ Σύναξις τῶν Ἁγίων Ἐνδόξων καὶ πανευφήμων Ἀποστόλων τῶν ΙΒ'

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Ματθαῖον

Κεφ. θ' : 36, ι' : 8

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς τοὺς ὄχλους ἐσπλαγχνίσθη περὶ αὐτῶν ὅτι ἦσαν ἐκλελυμένοι καὶ ἐρριμμένοι ὡς πρόβατα μὴ ἔχοντα ποιμένα. Τότε λέγει τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· Ὁ μὲν θερισμὸς πολύς, οἱ δὲ ἐργάται ὀλίγοι· δεήθητε οὖν τοῦ κυρίου τοῦ θερισμοῦ ὅπως ἐκβάλῃ ἐργάτας εἰς τὸν θερισμὸν αὐτοῦ. Καὶ προσκαλεσάμενος τοὺς δώδεκα μαθητὰς αὐτοῦ ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν πνευμάτων ἀκαθάρτων ὥστε ἐκβάλλειν αὐτὰ καὶ θεραπεύειν πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν. Τῶν δὲ δώδεκα ἀποστόλων τὰ ὀνόματά ἐισι ταῦτα· πρῶτος Σίμων ὁ λεγόμενος Πέτρος καὶ Ἀνδρέας ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ, Ἰάκωβος ὁ τοῦ Ζεβεδαίου καὶ Ἰωάννης ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ, Φίλιππος καὶ Βαρθολομαῖος, Θωμᾶς καὶ Ματθαῖος ὁ τελώνης, Ἰάκωβος ὁ τοῦ Ἁλφαίου καὶ Λεββαῖος ὁ ἐπικληθεὶς Θαδδαῖος, Σίμων ὁ Κανανίτης καὶ Ἰούδας ὁ Ἰσκαριώτης ὁ καὶ παραδοὺς αὐτόν. Τούτους τοὺς δώδεκα ἀπέστειλεν ὁ Ἰησοῦς παραγγείλας αὐτοῖς λέγων· Εἰς ὁδὸν ἐθνῶν μὴ ἀπέλθητε, καὶ εἰς πόλιν Σαμαριτῶν μὴ εἰσέλθητε· πορεύεσθε δὲ μᾶλλον πρὸς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ. Πορευόμενοι δὲ κηρύσσετε λέγοντες ὅτι Ἤγγικεν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. ἀσθενοῦντας θεραπεύετε, λεπροὺς καθαρίζετε, νεκροὺς ἐγείρετε, δαιμόνια ἐκβάλλετε· δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε.

Ὁ Ἀπόστολος.

Πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα

Κεφ. ια' : 33-40, ιβ' : 1-2

Ἀδελφοί, οἳ ἅγιοι πάντες διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τοὺς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα Κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι. Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι᾿ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν ᾿Ιησοῦν.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Να σκέφτεσαι, να προσεύχεσαι, να προσέχεις και να ενεργείς με σύνεση και μετά θα έρθει ο Θείος φωτισμός. Όταν, ας υποθέσουμε, σε ρωτούν για ένα θέμα, να μην βιάζεσαι να απαντήσεις, αλλά να ζητάς από τον Θεό να σε φωτίσει. «Θεέ μου, να λές, φώτισέ με να πω αυτό που πρέπει» και ο Θεός θα σου δίνει λόγο ανάλογα με την περίπτωση. Η βιαστική απάντηση είναι του μυαλού· ενώ η απάντηση που περνά μέσα από την προσευχή, είναι του Θεού. 

(Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)

Έχω πάντοτε μιά Παναγίτσα κάτω απ' το μαξιλάρι μου..

Έχω πάντοτε μιά Παναγίτσα κάτω απ' το μαξιλάρι μου. Την βγάζω, την φιλώ το βράδυ με στοργή και την ασπάζομαι πάλι και με μεγαλύτερη στοργή, το πρωί. Και Την παρακαλώ να με σκεπάζει και Της λέω αυτό το τροπάρι που ξέρουμε όλοι:
 ''Τήν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς Σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπό τήν Σκέπην Σου''.

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
https://proskynitis.blogspot.com/

Όποιος νικάει τα πάθη του αυτός νικάει και τη λύπη του....

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΘΑΔΔΑΙΟΥ ΒΙΤΟΒΝΙΤΣΑΣ

 Για να διαφυλάξει κανείς την ψυχική του γαλήνη πρέπει να απομακρύνει από τον εαυτό του τις σκοτεινές σκέψεις. Πρέπει να φροντίζουμε να έχουμε χαρούμενη διάθεση και όχι στενάχωρη. Μόνο, αν σταματήσουμε να κατηγορούμε τούς άλλους θα αποκτήσουμε ψυχική γαλήνη.
Ό λυπημένος δεν μπορεί να ανυψώσει το νου του στον Θεό ούτε μπορεί ποτέ να κάνει καθαρή προσευχή.
Όποιος νικάει τα πάθη του αυτός νικάει και τη λύπη του, ενώ όποιος νικιέται από τα πάθη του δεν μπορεί να γλυτώσει τις χειροπέδες της λύπης. Όποιος αγαπάει τα υλικά αγαθά είναι αδύνατον να μην νιώσει τη λύπη. Αντίθετα όποιος περιφρονεί τα κοσμικά αγαθά είναι πάντα χαρούμενος. Όποιος συνεχώς προσπαθεί να γνωρίσει τον ίδιο τον εαυτό του δεν έχει χρόνο να κατηγορεί τούς άλλους.
Κατηγόρησε πρώτα τον εαυτό σου και έτσι στη συνέχεια θα πάψεις να κατηγορείς τούς άλλους. Για να πάψεις να κατηγορείς τούς άλλους πρέπει πρώτα να προσέξεις τις σκέψεις σου και τα έργα σου. Καλό είναι να μην λαμβάνουμε σκέψεις από κανέναν άνθρωπο. Απέναντι προς όλα τα κοσμικά πρέπει να είμαστε νεκροί.
Όταν οι άνθρωποι μας επαινούν πρέπει να έχουμε ξεκάθαρη γνώμη ότι δεν αξίζουμε τον έπαινο και τα ωραία λόγια. Αντίθετα καλό είναι απέναντι σέ όλους να μειώνουμε τον εαυτό μας όπως το λέει ό Άγιος Ισαάκ ό Σύρος: Υποτίμα τον εαυτό σου και θα νιώσεις την δόξα του Θεού μέσα σου.
Όταν ό Άγιος Παΐσιος παρακαλούσε τον Κύριο να τον ελευθερώσει από τον θυμό του, ό Κύριος του είπε: Αν θές να νικήσεις τον θυμό σου και την οργή σου τότε μην επιθυμήσεις τίποτε κακό, μην μισήσεις κανέναν αλλά και μην υποτιμήσεις κανέναν.
Πώς θα καταλάβουμε αν ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού ή όχι; Να ορίστε πώς. Αν στενοχωριέσαι για οτιδήποτε, αυτό σημαίνει πώς δεν άφησες τον εαυτό σου ολόκληρο στο θέλημα του Θεού, παρόλο πού εξωτερικά φαίνεται ότι το έκανες. Όποιος ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, αυτός δεν στεναχωριέται για τίποτε! Όταν ό τέτοιου είδους άνθρωπος έχει κάποια ανάγκη, παρακαλάει τον Θεό. Αν δεν πάρει αυτό πού ζητάει, μένει ήσυχος, πράος σαν να το πήρε. Ή ψυχή που αφέθηκε στο θέλημα του Θεού τίποτε δεν φοβάται.
 Δεν φοβάται ούτε τις απειλές, ούτε τούς ληστές και για όλα όσα του συμβαίνουν λέει:
Έτσι ήταν το θέλημα του Θεού. Ακόμη και για την αρρώστια ό ήσυχος άνθρωπος σκέφτεται πώς και αυτή ή αρρώστια θα με βοηθήσει σέ κάτι, μου είναι χρήσιμη για κάτι, αλλιώς δεν θα μου την έστελνε ό Θεός. Έτσι φυλάγουμε την ηρεμία, την γαλήνη και στην ψυχή και στο σώμα μας.
Ο Κύριος κάλεσε τον καθένα από μας στην ύπαρξη με ένα συγκεκριμένο στόχο και σχέδιο. Και το παραμικρό χορταράκι αυτού του πλανήτη έχει ένα είδος αποστολής εδώ στη γη. Και πόσο αληθεύει αυτό για τα ανθρώπινα όντα! Ωστόσο, εμείς διαταράσσουμε ενίοτε και εμποδίζουμε το σχέδιο του Θεού. Έχουμε την ελευθερία είτε να αποδεχτούμε το θέλημά Του είτε να το απορρίψουμε˙ ο Θεός που είναι αγάπη, δεν θέλει να άρει αυτή την ελευθερία από μας. Μάς δόθηκε απόλυτη ελευθερία, αλλά εμείς, πάνω στην τρέλα μας, ποθούμε συχνά άχρηστα πράγματα.
Δεν μπορούμε να επιτύχουμε τη σωτηρία με κανέναν τρόπο πέρα από τη μεταμόρφωση του νου μας, τη μεταμόρφωσή του σε κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν. Ο νους μας θεώνεται από μια ιδιάζουσα ενέργεια της χάριτος του Θεού. Γίνεται απαθής και άγιος. Ένας θεωμένος νους ζει ακατάπαυστα με τη μνήμη του Θεού. Γνωρίζοντας ότι ο Θεός είναι μέσα μας κι εμείς εν Αυτώ, ο θεωμένος νους είναι ολότελα οικείος με τον Θεό. Ο Θεός είναι παντού κι εμείς είμαστε σαν ψάρια μέσα στο νερό όταν είμαστε εν Θεώ. Τη στιγμή που οι λογισμοί μας Τον εγκαταλείπουν, αφανιζόμαστε πνευματικά.
Πρέπει κανείς να κηρύττει όχι από το ορθολογιστικό του μυαλό, αλλά μέσα από την καρδιά του. Μόνο ότι προέρχεται από την καρδιά μπορεί να αγγίξει μια άλλη καρδιά.
Πρέπει να υποφέρουμε αρκετά στην καρδιά μας ώστε να μάθουμε τη ταπεινοφροσύνη. Ο Κύριος στέκει διαρκώς στο πλάι μας, επιτρέποντας να νιώσουμε πόνο αριστερά στο στήθος μας, έτσι ώστε να φύγει από μέσα μας όλη η δυσωδία. Κι εμείς αυτό που λέμε συνέχεια είναι, «Εκείνο και το άλλο μού είπε…Με προσέβαλε όσο δεν παίρνει…Ε, αυτό είναι ασυγχώρητο!».
Πώς είναι δυνατόν να μη συγχωρούμε, τη στιγμή που είμαστε ίδιοι με τους άλλους; Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε κι εμείς προσβάλλει τους πλησίον μας; Πρέπει λοιπόν να μάθουμε να διατηρούμε τη γαλήνη μας. Δεν μπορείς να μάθεις την ταπείνωση, αν δεν έχεις φτάσει να υποφέρεις πολλά στην καρδιά σου.
Οι Άγιοι Πατέρες λένε ότι αν δεν ταπεινώσουμε τον εαυτό μας, ο Κύριος δεν θα σταματήσει να μας ταπεινώνει. Θα χρησιμοποιήσει κάποιον προκειμένου να μας ταπεινώσει. Κάποιος θα προκαλέσει την οργή μας και θα το κάνει μέχρι να μάθουμε να παραμένουμε ήρεμοι και γαλήνιοι κάθε φορά που προκαλούμαστε.
Νομίζουμε ότι ξέρουμε πολλά, αλλά όσα ξέρουμε είναι πολύ λίγα. Ακόμα κι εκείνοι που αγωνίζονται σε όλη τους τη ζωή να κάνουν την ανθρωπότητα να προοδεύσει – εμβριθείς επιστήμονες και ιδιαίτερα καλλιεργημένοι άνθρωποι – συνειδητοποιούν εν τέλει ότι η γνώση τους δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από ένας κόκκος άμμου πλάι στη θάλασσα. Όλα μας τα επιτεύγματα είναι ανεπαρκή.
Η ταπείνωση είναι θεϊκή περιουσία, είναι η τελειότητα της χριστιανικής ζωής. Αποκτάται μέσα από την υπακοή. Όποιος δεν είναι υπάκουος δεν μπορεί να αποκτήσει την ταπείνωση. Υπάρχουν πολύ λίγοι σήμερα στον κόσμο, που έχουν υπακοή. Η ταπείνωσή μας είναι ανάλογη της υπακοής μας.
Η φυσική, η εξωτερική ταπείνωση αποκτιέται πιο εύκολα από την εσωτερική, την ταπείνωση του νου. Αυτή η τελευταία είναι ένα ιδιαίτερο δώρημα. Ο άγιος πατήρ μας Συμεών λέει ότι τον άνθρωπο που έχει αποκτήσει την ταπείνωση του νου, δεν μπορεί να τον βλάψει τίποτα στον κόσμο. Ένας τέτοιος άνθρωπος, οτιδήποτε κι αν συμβαίνει, είναι πάντοτε ειρηνευμένος. Αυτό είναι πραγματικά μια θεϊκή περιουσία.

https://proskynitis.blogspot.com/

.... κάτω απο τις φτερούγες του αγαπημένου τους Κυρίου...

 Ευλογημένοι είναι εκείνοι που σ'αυτή την ζωή αγάπησαν τον Χριστό και έμαθαν να επικαλούνται το ονομα Του μέρα και νύχτα, μαζί με την ανάσα και τον χτύπο της καρδιάς τους.
Πάνω από την άβυσσο θα γνωρίσουν ποιον πρεπει να καλέσουν για βοηθεια .
Θα ξέρουν ποιό όνομα να επικαλεστούν. 
Θα ξέρουν από ποιο άκρο ιματίου να πιαστούν.
Εκείνοι θα βρίσκονται πραγματικά εκτος κινδύνου,θα καλύπτονται κάτω απο τις φτερούγες του αγαπημένου τους Κυρίου.

Άγιος Νικόλαος Βελιμιροβιτς
https://proskynitis.blogspot.com/

Περί των Αγίων Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου

Υπό ΛΑΜΠΡΟΥ ΣΚΟΝΤΖΟΥ
Ο Απόστολος Πέτρος
Ο κορυφαίος αυτός Απόστολος του Χριστού ήταν Ιουδαίος και ονομαζόταν Σίμων. Γεννήθηκε στην μικρή και άσημη πόλη τη Βησθαϊδά. Ο πατέρας του ονομαζόταν Ιωνάς. Έζησε σε αφάνταστη φτώχεια και στερήσεις.
Όμως μεγάλωσε σε περιβάλλον ευσέβειας. Οι γονείς του ανήκαν στους λιγοστούς πιστούς ευσεβείς Ιουδαίους της εποχής τους, οι οποίοι περίμεναν εναγώνια τον Μεσσία και την μεσσιανική εποχή κατά την οποία θα τερματίζονταν η κακοδαιμονία της ανθρωπότητας. Αυτή την πίστη και την ευσέβεια μετέδωσαν στα παιδιά τους.
Γράμματα έμαθε ελάχιστα, προφανώς γνώριζε μόνο γραφή και ανάγνωση. Αδελφός του υπήρξε ο πρωτόκλητος Ανδρέας.
Μετά το θάνατο του πατέρα του ο Πέτρος νυμφεύτηκε την κόρη του Αριστοβούλου, ανεψιά του Αποστόλου Βαρνάβα, σε αντίθεση με τον Ανδρέα, ο οποίος δεν νυμφεύτηκε ποτέ. Έκαμε δύο παιδιά, ένα γιο και μια κόρη, των οποίων αγνοούμε τα ονόματα. Αγνοούμε επίσης και το όνομα της συζύγου του.
Εγκαταστάθηκε στο σπίτι του πεθερού του στην Καπερναούμ και ασκούσε μαζί με τον αδελφό του Ανδρέα, το επάγγελμα του ψαρά στην παρακείμενη λίμνη της Γεννησαρέτ.
Μετά την σύλληψη του Ιωάννου του Βαπτιστού, ο Κύριος πήγε στα μέρη της Γαλιλαίας, στις περιοχές γύρω από την μαγευτική λίμνη, για να κηρύξει το ευαγγέλιο της σωτηρίας του κόσμου.
Εκεί συνάντησε τους περισσότερους από τους μαθητές του, ψαράδες το επάγγελμα, τους οποίους κάλεσε να γίνουν στο εξής «αλιείς ανθρώπων» (Ματθ. 4,20), συνεργοί Του στο έργο της σωτηρίας του κόσμου.
Ο ενθουσιώδης και ευσεβής Πέτρος πέταξε τα δίχτυα από τους πρώτους και Τον ακολούθησε πιστά. Λόγω του δυναμικού χαρακτήρα του και της ιδιαίτερης αφοσίωσής του στον Κύριο αξιώθηκε να έχει το προβάδισμα έναντι των άλλων αποστόλων και να ομιλεί συχνά εκ μέρους αυτών.
Ομολόγησε πρώτος ότι ο Χριστός είναι «ο Υιός του Θεού του ζώντος» (Ματθ. 16:17). Ο Κύριος εξετίμησε αυτή την ομολογία, και τον διαβεβαίωσε πως πάνω σε αυτή την ομολογία πίστεως «οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν» (Ματθ. 16,18).
Ακολούθησε το Χριστό πιστά σε όλη την τριετή δράση Του. Την ώρα της σύλληψής Του αντέδρασε βίαια. Τον ακολούθησε επίσης γεμάτος αγωνία και θλίψη στο ανίερο δικαστήριο του ιουδαϊκού ιερατείου, παρ’ όλο ότι σε μια στιγμή αδυναμίας και φόβου Τον αρνήθηκε, έστω και λεκτικά και γι’ αυτό μετάνιωσε πικρά και έκλεγε σε όλη του τη ζωή (Ματθ. 26,75).
Αξιώθηκε να δει από τους πρώτους το κενό μνημείο και να διαπιστώσει την Ανάσταση του Χριστού. Το συγκλονιστικό αυτό το γεγονός τον μεταμόρφωσε κυριολεκτικά. Το φλογερό του κήρυγμα την ημέρα της Πεντηκοστής έκαμε  να πιστέψουν τρεις χιλιάδες ψυχές, να βαπτιστούν και να ιδρυθεί έτσι η ιστορική επίγεια Εκκλησία του Χριστού.
Κατόπιν η ζωή και η δράση του υπήρξε θαυμαστή. Κήρυξε με ζήλο και θάρρος στην Παλαιστίνη και εδραίωσε την Εκκλησία. Άπειρα επίσης θαύματα έκανε για την δόξα του Χριστού.
Για την όλη δράση του διώχτηκε σκληρά από τους ομοφύλους του. Κατόπιν πήγε στη Αντιόχεια και ίδρυσε εκεί την τοπική Εκκλησία, μια από τις σημαντικότερες πρωτοχριστιανικές κοινότητες.
Ύστερα περιόδευσε την Γαλατία, την Καππαδοκία, την Βιθυνία, τον Πόντο, την Ελλάδα. Υπάρχουν πληροφορίες ότι έμεινε για πολύ στην Κόρινθο, κηρύττοντας και νουθετώντας.
Στην ορθόδοξη παράδοσή μας δεν υπάρχουν πληροφορίες για το τέλος του μεγάλου αυτού Αποστόλου. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι γέρος και κατάκοπος βρήκε μαρτυρικό θάνατο στην Αντιόχεια.
Υπάρχει βέβαια και η παράδοση Ρωμαιοκαθολικών περί μεταβάσεως του Πέτρου στη Ρώμη. Την παράδοση αυτή πολλοί ορθόδοξοι μελετητές την αμφισβητούν, διότι στηρίζεται σε μεταγενέστερα ψευδεπίγραφα κείμενα, τις λεγόμενες «Ψευδοϊσιδώρειες Διατάξεις», τις οποίες εφεύραν οι παπικοί προκειμένου να στηρίξει το παπικό πρωτείο εξουσίας σε ολόκληρη την Εκκλησία.
Σύμφωνα με αυτή την παράδοση ο Πέτρος κατέληξε στην πολυάριθμη πρωτεύουσα της απέραντης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, την Ρώμη. Ίδρυσε την τοπική εκκλησία και έγινε ο πρώτος επίσκοπός της.
Κήρυττε νυχθημερόν στη μεγάλη πόλη και κατόρθωσε να μεταστρέψει πλήθος κατοίκων στον Χριστιανισμό.
Την ίδια εποχή βρισκόταν στη Ρώμη και ο διαβόητος Σίμων ο μάγος, γνωστός από τις Πράξεις των Αποστόλων (κεφ. 8:9). Εκεί με τις διάφορες μαγγανείες και τα μαγικά κόλπα προκαλούσε τον θαυμασμό του πλήθους και γι’ αυτό απέκτησε πολλούς οπαδούς.
Όμως βρήκε μπροστά του τον αληθινό άνθρωπο του Θεού, τον Απόστολο Πέτρο, ο οποίος με σειρά θαυμάτων ξεσκέπασε τον απατεώνα μάγο, τον απέδειξε ως συνεργό των δαιμόνων και φανέρωσε την ανίκητη δύναμη του αληθινού Θεού.
Στα χρόνια εκείνα βασίλευε στη Ρώμη ο παράφρονας Νέρων, ένας από τους πιο μισητούς και αιμοδιψείς δικτάτορες της ιστορίας. Προκειμένου να αποποιηθεί από το προσωπικό του έγκλημα για την πυρπόληση της Ρώμης, το απέδωσε στους Χριστιανούς. Για να γίνει πιστευτός, κήρυξε σκληρό διωγμό κατά της νέας πίστεως. Χιλιάδες Χριστιανοί συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν σε φρικτά μαρτύρια και στο θάνατο.
Ο Πέτρος, ένα από τα κορυφαία μέλη της Εκκλησίας που παρεπιδημούσε στη Ρώμη, έγινε ο κυριότερος στόχος των διωκτών. Γι’ αυτό και έκρινε σκόπιμο να φύγει κρυφά από την πόλη και να γλιτώσει. Καθώς βάδιζε βιαστικά την περίφημη Απία οδό είδε μπροστά του τον Κύριο, ο Οποίος τον ρώτησε «Quo Vadis?», δηλαδή «πού πηγαίνεις;».
Τότε ο ένθερμος Απόστολος κατάλαβε πως η φυγή του αυτή ισοδυναμούσε με νέα άρνηση του Χριστού. Γι’ αυτό με δάκρυα στα μάτια γύρισε πίσω και συνελήφθη και καταδικάστηκε σε σταυρικό θάνατο. Όταν οδηγήθηκε στο μαρτύριο παρακάλεσε τους δημίους του να τον σταυρώσουν ανάποδα, με το κεφάλι προς τα κάτω, διότι όπως είπε δεν θεωρούσε τον εαυτό άξιο να σταυρωθεί σαν τον αγαπημένο Δάσκαλο και Θεό του!
Έτσι, παρέδωσε την αγία του ψυχή στον Χριστό, το δε αγιασμένο λείψανό του το περιμάζεψαν οι πιστοί και το έθαψαν σε τόπο έξω από την πόλη. Η σεπτή του μνήμη εορτάζεται στις 29 Ιουνίου, μαζί με τον κορυφαίο απόστολο Παύλο.
Ο Απόστολος Πέτρος έγραψε δύο Καθολικές Επιστολές. Αυτές, η μεν πρώτη απευθύνονταν στους Χριστιανούς του Πόντου, της Γαλατίας, της Καππαδοκίας, της Ασίας και της Βιθυνίας, η δε δεύτερη σε όλους τους Χριστιανούς. Μέσα από αυτές προσπαθεί να στηρίξει τους πιστούς στις θλίψεις που υφίστανται εξ’ αιτίας της πίστη των στον Ιησού Χριστό.
 Ο Απόστολος Παύλος
Ο μέγας Απόστολος των Εθνών Παύλος δεν ανήκε στη χορεία των δώδεκα Αποστόλων. Δε γνώρισε τον Κύριο όσο ζούσε στη γη, αλλά αποκαλύφτηκε κατόπιν σε αυτόν και κλήθηκε να γίνει απόστολός Του, όντας αυτός πολέμιος της Εκκλησίας.
Η Εκκλησία μας χαρακτήρισε τον Απόστολο Παύλο ως τον «Πρώτον μετά τον Ένα», δηλαδή τον σημαντικότερο άνδρα επί γης μετά τον Χριστό και ως το «πολύτιμο σκεύος Χριστού». Δίκαια, διότι ο μέγας αυτός Απόστολος προσέφερε στην Εκκλησία του Χριστού τις πιο ανεκτίμητες υπηρεσίες της ιστορίας Της! Αυτός είναι ο ουσιαστικός θεμελιωτής Της στα έθνη, ως τα πέρατα της οικουμένης!
Τις πληροφορίες για τον βίο και το έργο του μεγάλου Αποστόλου αντλούμε από το βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων» και από τις Επιστολές του, αλλά και από άλλες αρχαιότατες εξωβιβλικές μαρτυρίες. Αναφέρουμε ενδεικτικά τα εξής χωρία: Πραξ.9,1-29, 22,3-21,26,9-20, Γαλ.1,13-24, A΄Κορ.15,8, Εφ.3,8, Φιλιπ.3,12, κλπ. Το ιεραποστολικό του έργο περιγράφεται στα κεφάλαια 13ο  28ο του βιβλίου των «Πράξεων των Αποστόλων».
Γεννήθηκε γύρω στο 15 μ.Χ. στην Ταρσό της Κιλικίας από Iουδαίους γονείς, οι οποίοι κατάγονταν από την φυλή του Βενιαμίν. Ονομαζόταν Σαούλ ή Σαύλος και επίσης είχε και το ρωμαϊκό όνομα Παύλος. Οι εύποροι γονείς του έδωσαν στον φιλομαθή γιο τους υψηλή παιδεία. Επίσης το αξιόλογο ελληνιστικό πνευματικό κλίμα της Ταρσού επέδρασαν θετικά στην διαμόρφωση της προσωπικότητάς του. Τόσο ο πατέρας του όσο και ο Παύλος ανήκε στην αίρεση των Φαρισαίων. Αυτό σημαίνει ότι από μικρός είχε καλλιεργήσει στην ανήσυχη ψυχή του θέρμη και ζήλο για την πίστη του.
Γύρω στο 34 μ.Χ. βρέθηκε στην Ιερουσαλήμ να σπουδάζει κοντά στον ονομαστό νομοδιδάσκαλο Γαμαλιήλ (Πράξ. 22,3). Ο νεαρός φαρισαίος μαθητής έδειξε ιδιαίτερο ζήλο για τη διάσωση της θρησκείας του. Τον συναντούμε συμμέτοχο στον λιθοβολισμό του Πρωτομάρτυρα Στεφάνου (Πραξ. 7,54) και λίγο αργότερα φανατισμένο διώκτη των Χριστιανών.
Διαβάζουμε στο ιερό κείμενο: «Σαύλος ελυμαίνετο την εκκλησίαν κατά τους οίκους εισπορευόμενος, σύρων τε άνδρας και γυναίκας παρεδίδου εις φυλακήν» (Πραξ. 8,3). Εξαιτίας του υπέρμετρου μάλιστα ζήλου του και του μίσους κατά των πιστών του Ιησού, ζήτησε από τον αρχιερέα να τεθεί επικεφαλής αποσπάσματος, το οποίο θα βάδιζε προς τη Δαμασκό, προκειμένου να τιμωρήσει παραδειγματικά τους εκεί Ιουδαίους που είχαν γίνει Χριστιανοί και να τους σύρει δεμένους στην Ιερουσαλήμ  (Πράξ. 9,1).
Όμως καθ᾽ οδόν έγινε το μεγάλο θαύμα. Ο διώκτης Παύλος είδε ένα εκτυφλωτικό φως, το οποίο τον έριξε από το άλογο και τον τύφλωσε. Ταυτόχρονα άκουσε μια φωνή να του λέγει: «Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις;». Ο τρομοκρατημένος Παύλος ρώτησε: «Τις ει, Κύριε;» και απάντησε: «Εγώ ειμι Ιησούς ον συ διώκεις΄ αλλά ανάστηθι και είσελθε εις την πόλιν, και λαληθήσεται σοι τι σε δει ποιείν» (Παρξ.9,4-6).
Το συγκλονιστικό αυτό γεγονός συντάραξε κυριολεκτικά τον Παύλο, μετανόησε και αφού μπήκε στην πόλη συναντήθηκε με τον επί κεφαλής της Εκκλησίας Ανανία, ο οποίος τον θεράπευσε από την τύφλωση, τον κατήχησε και τον βάπτισε. Το γεγονός αυτό έγινε χρονολογικά πιθανότατα το 36 μ.Χ.
Από τότε ο Παύλος έθεσε τον εαυτό του στην υπηρεσία της Εκκλησίας. Ύστερα από μια επιμελή προετοιμασία ανέλαβε να εκχριστιανίσει τους εθνικούς, δηλαδή τους μη Ιουδαίους.
Με συνοδεία άξιων συνεργατών, όπως του Βαρνάβα και του Μάρκου ως ένα σημείο, ο Παύλος ξεκίνησε το 48 μ.Χ. την πρώτη μεγάλη αποστολική περιοδεία του, η οποία περιγράφεται λεπτομερώς στα 13ο και 14ο κεφάλαια των «Πράξεων των Αποστόλων». Πρώτος σταθμός τους ήταν η Σαλαμίνα και ύστερα η Πάφος της Κύπρου, όπου κήρυξαν και ίδρυσαν εκκλησίες. Κατόπιν διάβηκαν στην Μικρά Ασία και περιόδευσαν στις πόλεις Πέργη της Παμφυλίας, στην Αντιόχεια της Πισιδίας, στο Ικόνιο, τα Λύστρα, την Δέρβη και αλλού. Παρ᾽ όλες τις δυσκολίες που συνάντησαν και τις διώξεις που υπέστησαν, το κήρυγμά τους σημείωσε επιτυχία.
Σε όλες τις πόλεις ίδρυσαν τοπικές εκκλησίες. Μέσω της Αττάλειας επέστρεψαν στην Αντιόχεια, όπου «συναγαγόντες την εκκλησίαν ανήγγειλαν όσα εποίησεν ο Θεός μετ᾽ αυτών και ότι ήνοιξε τοις έθνεσι θύραν πίστεως» (Πραξ.14:27).
Στη συνέχεια έλαβε μέρος στην Σύνοδο της Ιερουσαλήμ (48 μ.Χ.), η οποία έλυσε σοβαρά θέματα ιεραποστολής (Πράξ. 15ο κεφ.). Σε αυτή ο Παύλος έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Κατόρθωσε να πείσει ότι η αποστολή του Ιουδαϊσμού τελείωσε και πως η χάρη του Θεού έρχεται σε κάθε άνθρωπο, που συντάσσεται με το Χριστό.
Ύστερα, με συνεργάτη του τον Σίλα, αναχώρησε για την δεύτερη αποστολική περιοδεία του, η οποία περιγράφεται στα 16ο, 17ο και 18ο κεφάλαια των «Πράξεων των Αποστόλων». Μέσω της Συρίας και Κιλικίας περιόδευσε τις πόλεις της Ασίας Δέρβη και Λύστρα.
Εκεί συνάντησε τον ευσεβή και ένθερμο νέο Τιμόθεο, το οποίο πήρε και αυτόν μαζί του. Διάβηκαν την Φρυγία, την Γαλατία, έφτασαν στην Μυσία και κατόπιν στην Τρωάδα. Κατόπιν οράματος πέρασαν στην Μακεδονία και ίδρυσαν εκκλησίες στους Φιλίππους, την Θεσσαλονίκη, την Βέροια, την Αθήνα και την Κόρινθο, στην οποία έμειναν περίπου ενάμισι χρόνο στο σπίτι του Ακύλα και της Πρισκίλας.
Με το τέλος και της δεύτερης περιοδείας ο Παύλος έφτασε στην Έφεσο και από εκεί μέσω Καισάρειας στην Ιερουσαλήμ. Κατόπιν επέστρεψε στην Αντιόχεια για ανάπαυση.
Σύντομα ανέλαβε να επιτελέσει και την Τρίτη αποστολική περιοδεία του. Περιγράφεται στα 19ο και 20ο κεφάλαια των «Πράξεων των Αποστόλων». Επισκέφτηκε την Γαλατία, την Φρυγία και κατέληξε στην Έφεσο, όπου έμεινε τρία χρόνια διδάσκοντας και στηρίζοντας την εκκλησία της μεγάλης ασιατικής αυτής πόλεως. Μετά ήλθε στην Τρωάδα, πέρασε ξανά στους Φιλίππους, στην Θεσσαλονίκη, στην Βέροια, ίσως στην Ήπειρο και τερμάτισε στην Κόρινθο, όπου έμεινε τρεις μήνες.
Μέσω Τρωάδος, Μιλήτου και Καισάρειας έφτασε και πάλι στην Ιερουσαλήμ. Εκεί συνελήφθη ως ταραχοποιός και οδηγήθηκε σε δίκη (Πράξ. 21ο κεφ.). Ως ρωμαίος πολίτης (Ρωμ. 11,1) απαίτησε να δικαστεί στο αυτοκρατορικό δικαστήριο της Ρώμης.
Γι᾽ αυτό αναχώρησε δέσμιος ακτοπλοϊκώς για την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας. Κοντά στη νήσο Μελίτη ναυάγησε το πλοίο και βγήκαν στην ξηρά όπου κήρυξε και ίδρυσε και εκεί εκκλησία.
Τελικά έφθασε στη Ρώμη, όπου ύστερα από δύο χρόνια σχετικού περιορισμού δικάστηκε και αθωώθηκε (Πράξ. 27ο και 28ο κεφ.). Στο σημείο αυτό τελειώνει και το ιερό βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων».
Από την Ρώμη έπλευσε στην Κρήτη, όπου αφήκε επίσκοπο τον εκλεκτό και πιστό συνεργάτη του Τίτο, ανέβηκε στην Κόρινθο, στην Μακεδονία και επισκέφτηκε πιθανότατα την Νικόπολη της Ηπείρου το Φθινόπωρο του 66 μ.Χ., όπου και παραχείμασε (Τιτ. 3,12). Μετά πέρασε και πάλι στην Ασία, όπου αφήκε τον αγαπητό του συνοδό Τιμόθεο, αφού τον κατέστησε επίσκοπο στην Έφεσο.
Η τέταρτη και τελευταία περιοδεία του μεγάλου αποστόλου τερματίστηκε στην Δύση. Έφτασε σύμφωνα με μαρτυρία του αγίου Κλήμεντα Ρώμης στις εσχατιές της Δύσης, στην Ισπανία. Κατόπιν κατάκοπος και τσακισμένος από τις κακουχίες κατέληξε στην Ρώμη. Κατάλαβε το τέλος του και έγραψε στον αγαπημένο του μαθητή Τιμόθεο: «εγώ ήδη σπένδομαι και ο καιρός της εμής αναλύσεως εφέστηκε» (Β΄ Τιμ. 4,6-8).
Οι διωγμοί κατά των Χριστιανών, που είχε κηρύξει ο παράφρονας Νέρων βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη. Ο Παύλος κατέστη ο κύριος στόχος των ειδωλολατρών δημίων. Έτσι γύρω στο 67 μ.Χ. συνελήφθη και αποκεφαλίσθηκε, σφραγίζοντας έτσι το τιτάνιο ιεραποστολικό του έργο με το μαρτύριό του.
Ο μεγάλος αυτός Απόστολος μας άφησε και δεκατέσσερις επιστολές, οι οποίες κατέχουν σπουδαία θέση στον Κανόνα της Καινής Διαθήκης. Αυτές είναι: 1) Η προς Ρωμαίους, 2) προς Κορινθίους Α΄, 3) προς Κορινθίους Β΄, 4) προς Γαλάτας, 5) προς Εφεσίους, 6) προς Φιλιππησίους, 7) προς Κολασσαείς, 8) προς Θεσσαλονικείς Α΄, 9) προς Θεσσαλονικείς Β΄, 10) προς Τιμόθεον Α΄, 11) προς Τιμόθεον Β΄, 12) προς Τίτον, 13) προς Φιλήμονα και 14) προς Εβραίους.
Η σεπτή του μνήμη εορτάζεται ομού με του άλλου κορυφαίου αποστόλου Πέτρου στις 29 Ιουνίου.

http://www.nyxthimeron.com/

Αγιογραφικό ανάγνωσμα

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΙϚ´ 13 - 19
13 Ἐλθὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς εἰς τὰ μέρη Καισαρείας τῆς Φιλίππου ἠρώτα τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ λέγων· Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου; 14 οἱ δὲ εἶπον· Οἱ μὲν Ἰωάννην τὸν βαπτιστήν, ἄλλοι δὲ Ἠλίαν, ἕτεροι δὲ Ἰερεμίαν ἢ ἕνα τῶν προφητῶν. 15 λέγει αὐτοῖς· Ὑμεῖς δὲ τίνα με λέγετε εἶναι; 16 ἀποκριθεὶς δὲ Σίμων Πέτρος εἶπε· Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος. 17 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· Μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνᾶ, ὅτι σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ’ ὁ πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. 18 κἀγὼ δέ σοι λέγω ὅτι σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς. 19 καὶ δώσω σοι τὰς κλεῖς τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, καὶ ὃ ἐὰν δήσῃς ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς, καὶ ὃ ἐὰν λύσῃς ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται λελυμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς.

Ερμηνευτική απόδοση:
Ἀφοῦ δὲ ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς τὰ μέρη τῆς Καισαρείας, τὴν ὁποίαν εἶχε κτίσει ὁ Φίλιππος, ἠρώτα τοὺς μαθητάς του λέγων· Ποῖος νομίζουν οἱ ἄνθρωποι, ὅτι εἶμαι ἑγώ, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου; 14 Αὐτοὶ δὲ εἶπαν· Ἄλλοι μὲν λέγουν, ὅτι εἶσαι Ἰωάννης ὁ βαπτιστής, ἄλλοι δὲ ὅτι εἶσαι ὁ Ἠλίας, ἄλλοι δὲ ὁ Ἱερεμίας ἢ ἕνας ἀπὸ τοὺς παλαιοὺς προφήτας, ποὺ ἀνεστήθη ἐκ νεκρῶν. 15 Λέγει εἰς αὐτούς· Σεῖς δὲ ποῖος λέγετε, ὅτι εἶμαι; 16 Ἀπεκρίθη δὲ ὁ Σίμων Πέτρος καὶ εἶπε· Σὺ εἶσαι ὁ Χριστός, ὁ φυσικὸς καὶ μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ποὺ δὲν εἶναι νεκρὸς σὰν τὰ εἴδωλα, ἀλλὰ ζῇ παντοτεινά. 17 Καὶ ἀπεκρίθη τότε ὁ Ἰησοῦς καὶ τοῦ εἶπε· Μακάριος εἶσαι, Σίμων, υἱὲ τοῦ Ἰωνᾶ, διότι δὲν σοῦ ἐφανέρωσε τὴν ἀλήθειαν τῆς ὀρθῆς πίστεως κανεὶς ἄνθρωπος, ἀλλ’ ὁ Πατήρ μου, ποὺ εἶναι εἰς τοὺς οὐρανούς. 18 Καὶ ἑγὼ δὲ σοῦ λέγω ὅτι σὺ εἶσαι Πέτρος καὶ ἐπάνω εἰς τὸν βράχον τῆς ἀληθινῆς πίστεως ποὺ ὠμολόγησες, γενόμενος μὲ τὴν ὁμολογίαν σου αὐτὴν ὁ πρῶτος λίθος τῆς πνευματικῆς μου οἰκοδομῆς, θὰ οἰκοδομήσω τὴν Ἐκκλησίαν μου, ὁ θάνατος δὲ καὶ αἱ ὠργανωμέναι δυνάμεις τοῦ κακοῦ δὲν θὰ ὑπερισχύσουν καὶ δὲν θὰ κατανικήσουν τὴν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία θὰ εἶναι αἰώνιος καὶ ἀθάνατος. 19 Καὶ θὰ σοῦ δώσω τὴν ἐξουσίαν τοῦ νὰ εἰσάγῃς εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν πάντα ἄξιον αὐτῆς καὶ ν’ ἀποκλείῃς ἀπὸ αὐτὴν πάντα ἀνάξιον, καὶ ὁποιονδήποτε ἁμάρτημα δέσῃς καὶ τὸ διακηρύξῃς ὡς ἀσυγχώρητον ἐπὶ τῆς γῆς, θὰ εἶναι δεμένον καὶ ἀσυγχώρητον καὶ εἰς τοὺς οὐρανούς· καὶ ὁποιονδήποτε ἁμάρτημα λύσῃς διὰ συγχωρήσεως ἐπὶ τῆς γῆς, θὰ εἶναι συγχωρημένον καὶ εἰς τοὺς οὐρανούς.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Όλο το κακό που γίνεται στον κόσμο, είναι γιατί λείπει ο Θείος φωτισμός. Και όταν λείπει ο Θείος φωτισμός, βρίσκεται στο σκοτάδι ο άνθρωπος. Τότε ο ένας λέει «από εδώ θα πάμε», ο άλλος λέει «όχι, εγώ ξέρω καλά· από εδώ θα πάμε», ο άλλος «από εδώ», ο άλλος «από εκεί». Ο καθένας νομίζει, ότι είναι καλό να πάνε από εκεί που λέει αυτός. Όλοι δηλαδή ενδιαφέρονται για το καλό, αλλά βρίσκονται σε μια θαμπομάρα και δεν μπορούν να συνεννοηθούν. Όλη η βάση είναι ο Θείος φωτισμός. Και αν έρθει ο Θείος φωτισμός, τότε ο άνθρωπος αναπαύει και το περιβάλλον του και ο ίδιος εξελίσσεται πνευματικά. Γι' αυτό λέω, ότι καλά είναι τα φώτα και τα πολύφωτα, οι εφευρέσεις του εγκεφάλου, αλλά ανώτερο είναι το Θείο φως της Χάριτος του Θεού, το οποίο φωτίζει τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος που έχει Θείο φωτισμό βλέπει πολύ καθαρά τα πράγματα, πληροφορείται χωρίς αμφιβολία και ούτε εκείνος κουράζεται, αλλά και τους άλλους βοηθάει πολύ θετικά. 

(Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)

Θεμέλιο και ρίζα

Μακάριος ο άνθρωπος που γνωρίζει την αδυναμία του. Γιατί αυτή η γνώση του γίνεται θεμέλιο και ρίζα και αρχή κάθε αγαθού. 
Όταν εννοήσει κανείς και αισθανθεί αληθινά την αδυναμία του, τότε σφίγγει την ψυχή του από τη νωθρότητα που σκοτίζει τη γνώση, και θησαυρίζει για τον εαυτό του τη φρούρηση. 
Ο άνθρωπος που έφτασε να μάθει το μέτρο της αδυναμίας του, αυτός έφτασε στον τέλειο βαθμό της ταπεινώσεως.

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος
https://inpantanassis.blogspot.com/

Η προσευχή είναι το πρώτο δώρο του Θεού, από το οποίο αποκτούνται όλα τα άλλα δώρα

Η προσευχή είναι το πρώτο δώρο του Θεού, από το οποίο αποκτούνται ...
Ἡ προσευχή εἶναι τό πρῶτο καθῆκον τοῦ χριστιανοῦ τό ὁποῖον πρέπει νά ἐκπληρώνη. «Τοῖς πᾶσι χρόνος καί καιρός παντί πράγματι ὑπό τόν οὐρανόν» (Ἐκκλησ. 3,1).
Ἀλλά πῶς νά μήν εἶναι χρόνος γιά προσευχή, ἀφοῦ εἶναι τό πρῶτο ἔργο πού πρέπει νά γίνεται κάτω ἐδῶ στήν γῆ;
Ἐάν ὑπάρχη χρόνος γιά διασκέδασι, μπορεῖς νά διαμαρτύρεσαι ὅτι δέν ὑπάρχη πλέον χρόνος γιά προσευχή;
Μόνον αὐτός πού δέν θέλει νά προσεύχεται, δέν εὑρίσκει χρόνο γιά προσευχή. Ὅσο καί νά εἶσαι ἀπησχολημένος, ὅσο καί νά εἶναι δύσκολη ἡ ἐργασία σου, μέ τήν ὁποία ἀποκτᾶς τήν τροφή τῆς ζωῆς σου, δέν εἶσαι σέ θέσι νά προσθέσης δίπλα στό ἐργατικό σου ὡράριο τίς πρῶτες ὥρες τῆς ἡμέρας καί τῆς νυκτός γιά τήν συνομιλία σου μέ τόν Θεό, μέσῳ τῆς προσευχῆς;
Ἐάν εἶναι δυνατόν, ἀκόμη καί στόν καιρό τῆς ἐργασίας σου, μήν ἀφήνης τήν προσευχή! Ἕνας ἀσκητής λέγει ὅτι τό ἔργο νά γίνεται μέ τά χέρια καί ἡ προσευχή μέ τό στόμα.
Ἡ προσευχή εἶναι τό πρῶτο δῶρο τοῦ Θεοῦ, ἀπό τό ὁποῖο ἀποκτοῦνται ὅλα τά ἄλλα δῶρα.
Ὅπως ἕνας ἐπαίτης γιά νά δεχθῆ ἐλεημοσύνη, πρέπει νά ἐκτείνη τό χέρι του, ὅπως ἕνα νήπιο γιά νά δεχθῆ τήν τροφή του πρέπει ν᾿ ἀνοίξη τό στόμα του, παρομοίως πρέπει καί ὁ ἄνθρωπος νά ἀνοιχθῆ πρός τόν Θεό γιά νά λάβη τό δῶρο Του. Πρέπει νά ἔχη ψυχή ἀνοικτή γιά νά λάβη τά χαρίσματα τοῦ Θεοῦ.
Ἡ προσευχή εἶναι τό ἀνοικτό χέρι γιά τήν παραλαβή τῶν δωρεῶν τοῦ Θεοῦ, εἶναι τό ἀνοικτό στόμα γιά τήν γεῦσι τῆς οὐράνιας τροφῆς. Ἡ προσευχή ὁμοιάζει μέ τό χρυσό κλειδί μέ τό ὁποῖο ἀνοίγονται ὅλοι οἱ θη­σαυ­ροί τῶν οὐρανίων ἀγαθῶν.
Ἡ προσευχή ἀνέρχεται καί ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ κατέρχεται στόν ἄνθρωπο. Χωρίς προσευχή, ἡ πνευματική μας ζωή πεινᾶ, διψᾶ καί πεθαίνει.
Ὅποιος θέλει νά γίνη εἰσακουστός ἀπό τόν Θεό στήν προσευχή του, πρέπει νά ὑπακούση τόν Θεό διά τῶν ἐντολῶν Του.
Δέξου τόν Νομοδότην Θεόν καί Αὐτός θά δεχθῆ ἐσένα, ὅταν προ­σεύ­χεσαι. Δέν γίνεται, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ὑπακούει στόν Θεό, ὁ Θεός νά μήν τόν ἀκούη, διότι ὁ Θεός δέν εἶναι μακριά ἀπό τόν ἄνθρωπο. Ἡ ὑπακοή ἀκολουθεῖ τήν ὑπακοή. Ἐάν κάποιος ὑπακούη στόν Θεό καί ὁ Θεός τόν ὑπακούει (Ἀββᾶς Μωϋσῆς).
Βάδιζε τόν δρόμο πού πηγαίνει πρός τόν Θεό κι αὐτός ὁ δρόμος θά σέ φέρη στήν θεία σοφία. Ἡ ὁδός πρός τόν Θεό εἶναι γνωστή: Ταπεινοί στοχασμοί, προσευχή καί πίστις.
Ὅλες οἱ γνώσεις μας εἶναι ἀνώφελες, ἐάν δέν γνωρίσουμε τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ ψυχή ἡ ὁποία μένει σάν ξένη μακριά ἀπό τόν Θεό, τήν Πηγή τῆς Ζωῆς, τήν Ἀρχή παντός ἀγαθοῦ, ματαίως ὀνειρεύεται ὅτι προοδεύει καί πηγαίνει μπροστά.
Προσευχήσου στόν Θεό καί, ὅταν Τόν βλέπεις, σέ βλέπει καί ἐκεῖνος.
Γιατί οἱ χριστιανοί τήν ὥρα τῆς προσευχῆς τους κλείνουν τά μάτια; Διότι στέκονται ἐνώπιον τοῦ φωτεινωτάτου Προσώπου τῆς ἀνωτάτης θεανδρικῆς Ὑπάρξεως. Νά σκέπτεσαι μέ ποιόν συζητῆς γιά νά μή σοῦ λογισθῆ ἡ προσευχή σάν ἁμαρτία.
Αὐτός πού προσεύχεται μόνο μέ τό στόμα, προσεύχεται στόν ἀέρα καί ὄχι στόν Θεό. Ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ πρέπει νά κατευθύνεται στόν καρδιά καί ὄχι μόνο στά λόγια. Ἡ προσευχή πού ἐπιτελεῖται μέ ἀμέλεια καί ὀκνηρία εἶναι μία κενή συνομιλία. Ἀφοῦ ἐσύ ὁ ἴδιος δέν ἀκοῦς τήν προσευχή σου, πῶς θέλεις νά τήν ἀκούση ὁ Θεός;
Πρέπει νά καθαρίσουμε πρῶτα τόν ἑαυτό μας καί μετά νά σταθοῦμε σέ συνομιλία μέ τόν Καθαρώτατο Ἰησοῦ Χριστό μας (ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος).
Μόνο μία καθαρή ψυχή ἀναπέμει καθαρή προσευχή πρός τόν Θεό (Ἀββᾶς Ἠσαΐας).
Ὅπως θέλουμε νά εἴμεθα στόν καιρό τῆς προσευχῆς, ἔτσι πρέπει νά εἴμεθα καί πρίν ἀπό τήν προσευχή. Μακάριος εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ταπεινώνει τόν ἑαυτό του σέ ὅλα, διότι αὐτός θά ὑψωθῆ.

Από το βιβλίο: «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ»
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ, ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ (1910-1989)
https://inpantanassis.blogspot.com/

Δεν είναι ξένο στον χαρακτήρα μας

Εφόσον η μετάνοια είναι η διόρθωση σφαλμάτων, που αφορούν πράξεις και νοήματα, το πρώτο που επιβάλλεται είναι η απομάκρυνσή μας από τις αφορμές και τα αίτια που τα προκάλεσαν. 
Μετά πρέπει να ακολουθήσει η γενναία και σταθερή απόφαση -πράγμα που δεν είναι ξένο στο χαρακτήρα και τη θέλησή μας-, να μην επαναλάβουμε αυτά που προκάλεσαν την ενοχή. 
Μαζί με την απόφαση αυτήν πρέπει να συνδυάσουμε και τη συνεχή επίκληση της θείας βοήθειας και έτσι να επαναφέρουμε τη θεία Χάρη, που η αμαρτωλότητά μας λύπησε και έδιωξε.

Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός
https://inpantanassis.blogspot.com/