Η αγία υπακοή

… Ούτε οι τοίχοι, ούτε η πλούσια επίπλωση κάνουν το σπίτι. Οι εκατομμυριούχοι στα μεγαλοπρεπή τους μέγαρα μπορεί ποτέ να μην γνωρίσουν τί θα πει σπίτι. 
Αλλά όπου υπάρχουν καλές σχέσεις, όπου η αγάπη δένει τα μέλη της οικογένειας μεταξύ τους και με τον Θεό, εκεί πάντοτε βρίσκεται η ευτυχία. Γιατί οι καλές σχέσεις είναι παράδεισος παντού. 
Η μονοτονία και η δυστυχία δεν μπορούν να υπάρχουν εκεί όπου υπάρχει η αγάπη. Αλλά η φλόγα της αγάπης πρέπει να διατηρείται αναμμένη θερμά και φωτεινά με το γλυκό ξύλο της θυσίας. Διδάσκοντάς μας να διαγράψουμε το εγώ από την ζωή μας, ο Κύριός μας μας λέει το μυστικό της ευτυχίας, αυτό που οι Άγιοι αποκαλούν την έκσταση της αυταπάρνησης. 
Γιατί η θεϊκή αγάπη είναι πάντοτε ταπεινή, αναζητά να δίνει παρά να δέχεται, να υπηρετεί μάλλον, παρά να υπηρετείται, να αγαπά μάλλον παρά να αγαπάται και θυσιάζει οτιδήποτε για τον Αγαπημένο. Μόνον τότε η αγάπη γίνεται καθαρή και άγια φωτιά στην καρδιά και όχι ξέσπασμα σαρκικής επιθυμίας.
Ο χριστιανικός γάμος είναι έργο ζωής. Είναι εύκολος μόνον σε ιδανικές περιπτώσεις. Η πιστότητα μέχρι τέλους, δίδασκε ο Άγ. Σεραφείμ είναι βασική για την ευτυχία. Αν οι Χριστιανοί ανακαλύψουν ότι δεν μπορούν να ζουν μαζί, συνεχίζουν να ζουν μαζί για την οικογένειά τους, για τα παιδιά τους, για την Εκκλησία και για τον Θεό. Αυτό μπορεί να σημαίνει μεγάλο μαρτύριο, αλλά αυτός ο έγγαμος τρόπος ζωής είναι ο δρόμος για τον αυριανό. Γιατί μόνον εκείνοι που σηκώνουν τον σταυρό μπορούν να ακολουθήσουν τον Χριστό.
Η προσευχή, η διάκριση και ιδιαίτερα η εμπειρία σοφών οδηγών, προικισμένων με διορατικότητα θα οδηγήσουν στην γνώση του Θεού και στην αποδοχή του «χαρίσματος του Θεού» από τον καθένα. Αλλά εάν είσαι ακόμη αβέβαιος ή ανυποψίαστος, πρέπει να επιλέξεις την οδό του γάμου, η οποία, ως χάρισμα του Θεού, είναι επίσης καλή κι ευλογημένη και όχι επιλήψιμη ( Ο Θεός να μας φυλάξει από τέτοια βλασφημία! ) και αγωνίσου σε εκείνην. 
Όταν όμως ο Κύριος μας στέλνει πνευματοφόρους οδηγούς , θα πρέπει να το θεωρούμε ως το έλεος του Θεού και να απευθυνόμασθε προς αυτούς σε περιπτώσεις αμφιβολίας. Γι’ αυτό πολύ άνθρωποι ζητούσαν την ευλογία του π. Σεραφείμ για να επιλέξουν την μοναχική ζωή…
…Οι Άγιοι Πατέρες, Βαρσανούφιος ο Μέγας και άλλοι, συμπεριλαμβανομένου και του συγγραφέα του «Αοράτου Πολέμου», συστήνουν την ακόλουθη οδό της λύσης των αμφιβολιών. Αφού αρνηθείς εσωτερικά το δικό σου θέλημα και τις προκαταλήψεις σου, προσευχήσου στον Θεό τρεις φορές, όπως έκανε ο Κύριος στον κήπο της Γεσθημανή, και τότε να σκεφθείς το ζήτημα ξανά μέσα στην ψυχή σου, παίρνοντας την ευθύνη επάνω σου. Μετά από αυτό δέξου την απόφαση προς την οποία κλίνει η καρδιά σου, έστω και ελαφρά.
Αλλά εκτός όλων αυτών το χάρισμα της διακρίσεως είναι ένα ιδιαίτερο δώρο του Θεού το οποίο δίνεται από το Άγιο Πνεύμα. 
ᾧ μὲν γὰρ διὰ τοῦ Πνεύματος δίδοται λόγος σοφίας… ἄλλῳ δὲ διακρίσεις πνευμάτων ( Α΄Κορ. 12 : 8-10 ), λέει ο Απόστολος Παύλος. 
Και ο Άγ. Σεραφείμ διδάσκει: «Ο Ηγούμενος, ως ποιμένας λογικών προβάτων, πρέπει να έχει το χάρισμα της διακρίσεως, για να μπορεί να δίνει οποιαδήποτε στιγμή χρήσιμες συμβουλές σε όλους όσους ζητούν την καθοδήγησή του»…
… Αλλά εκτός του ότι είναι δώρο του Θεού, η διάκριση αποκτάται, σύμφωνα με τους λόγους του Άγ. Σεραφείμ, με συνεχή «μελέτη της Αγίας Γραφής, του νόμου του Κυρίου νύχτα και ημέρα».
Τέλος, υποδεικνύει μια ακόμη οδό προς αυτήν: «Εκείνος που είναι υπάκουος κάνει μεγάλη πρόοδο στην οικοδομή της ψυχής του∙ και εκτός αυτού αποκτά μέσω αυτής της υπακοής μία κατανόηση των πραγμάτων και έρχεται σε συντριβή».
Όταν υπάρχει απευθείας εντολή από άνθρωπο που έχει την εξουσία και είναι ικανός, ο π. Σεραφείμ παραγγέλει να την εκτελεί κανείς αναντίρρητα για χάρη της αγίας υπακοής…

Από το βιβλίο: «Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ. Πνευματική Βιογραφία»
Αρχιμανδρίτου π. Λάζαρου Μουρ/ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ
https://inpantanassis.blogspot.com/

Ο άνθρωπος που μακροθυμεί, έχει πολλή φρόνηση

Ο άνθρωπος που μακροθυμεί, έχει πολλή φρόνηση (Παροιμ. 14:29). Το ίδιο κι εκείνος που τεντώνει το αυτί του για ν΄ ακούει λόγους πνευματικής σοφίας.
Μην αρνείσαι να μαθαίνεις, κι ας τυχαίνει να ξέρεις πάρα πολλά. Γιατί αυτό πού μπορεί να οικονομήσει ο Θεός, είναι πολύ πιο ωφέλιμο από τη δική μας φρόνηση.
Αυτός που θέλει να σηκώσει το σταυρό του και ν΄ ακολουθήσει το Χριστό, πρέπει πρώτα-πρώτα να επιδιώξει την αληθινή γνώση και μάθηση, εξετάζοντας ακατάπαυστα τους λογισμούς του και μεριμνώντας συνεχώς για τη σωτηρία του και ρωτώντας τους δούλους του Θεού πού έχουν το ίδιο φρόνημα και αγωνίζονται τον ίδιο αγώνα μ΄ αυτόν, έτσι ώστε να μην αγνοεί πού και πώς βαδίζει και να μην προχωράει μέσα στο σκοτάδι χωρίς λύχνο να του φέγγει.
Γιατί εκείνος πού βαδίζει ιδιόρρυθμα, χωρίς ευαγγελική γνώση, χωρίς διάκριση και χωρίς την καθοδήγηση κάποιου, σκοντάφτει συχνά και πέφτει σε πολλούς λάκκους και παγίδες του πονηρού και πλανιέται πολύ και κοπιάζει πολύ και μπαίνει σε πολλούς κινδύνους και δεν γνωρίζει τι τέλος θα έχει.
Γιατί δεν είναι λίγοι εκείνοι πού πέρασαν από πολλούς κόπους και ασκήσει και κακοπάθειες και πού υπέφεραν πολλούς μόχθους για το Θεό, αλλά η ιδιορρυθμία, η αδιακρισία και η έλλειψη πνευματικής βοήθειας από τον πλησίον έκαναν τους τόσους και τόσους κόπους τους ανίσχυρους και μάταιους.
Γι αυτό αν είναι δυνατόν, πρέπει κανείς να φροντίζει και ν΄ αγωνίζεται να είναι συνεχώς μαζί με ανθρώπους πού έχουν πνευματική γνώση, με σκοπό, αν ο ίδιος δεν έχει φωτισμό αληθινής γνώσεως, βαδίζοντας μαζί μ΄ εκείνον που έχει, να μην περπατάει στο σκοτάδι, να μην κινδυνεύει από βρόχια και παγίδες και να μην πέφτει πάνω στα νοητά θηρία, που ζουν στο σκοτάδι και που αρπάζουν και αφανίζουν όσους περπατούν μέσα σ΄ αυτό χωρίς τον νοητό λύχνο του θείου λόγου.

γεροντικό
https://inpantanassis.blogspot.com/

Να προσεύχεσαι όπως μπορείς, για να φτάσεις να προσεύχεσαι όπως πρέπει

-Πως να προσευχόμαστε; 
-Ο γέροντας Θεόφιλος από την μονή Σίμπατα έλεγε στους χριστιανούς:
«Να προσεύχεσαι όπως μπορείς, για να φτάσεις να προσεύχεσαι όπως πρέπει».
Ο καλύτερος δάσκαλος της προσευχής είναι η ίδια η προσευχή. Σου λέει πως να προσεύχεσαι. Εσύ προσευχήσου και θα σου πει εκείνη πως να προσευχηθείς.
Μόνο να την υπακούς. Λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: 
«Εσύ ο ίδιος δεν ακούς την προσευχή σου, και θέλεις να την ακούσει ο Θεός»; 
Εαν εμείς δεν ακούμε τις ίδιες μας τις προσευχές, εάν δεν είμαστε παρόντες, εάν τις λέμε τυπικά και το μυαλό μας και οι αισθήσεις μας βρίσκονται αλλού, τότε πώς θ' ακούσει ο Θεός αυτό που του ζητάς; Πρέπει να την ζεις με το σώμα και με την ψυχή.
Η προσευχή πρέπει να περάσει από εσένα για να φτάσει στο Θεό. Η αναρρίχηση προς τον Θεό γίνεται ξεκινώντας από μέσα μας. Αυτός είναι ο δρόμος για να φτάσει η προσευχή στον Θεό. 
....η προσευχή είναι ένας διάλογος με τον Θεό. Ανοίγεις την καρδιά σου μπροστά Του. Γίνεστε φίλοι και συνοδοιπόροι. Δεν πρέπει με το που αρχίζει η προσευχή να ζητάς. 
Πρώτα πρέπει να ευχαριστείς το Θεό. Αν το σκέφτεις υπάρχουν πολλοί λόγοι να το κάνεις. Ένας άλλος κανόνας είναι πως πρέπει να αναγνωρίσεις το λάθος σου.
Δεν μπορείς να φορτώσεις τον Θεό με τα προβλήματά σου, με τις ανάγκες σου, εάν δεν αναλάβεις τις ευθύνες σου. Για να γίνει αυτό πρέπει να αναγνωρίσεις τα λάθη σου. Καθημερινά φορτώνομαστε με πράγματα καλά και άσχημα. 'Οταν φορτώνουμε πολύ και δεν αντέχουμε πια το βάρος, τότε με την προσευχή παίρνουμε αυτό το βάρος και το εναποθέτουμε στα χέρια του Θεού. 
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι εσύ μένεις αδιάφορος, πως δεν σ' ενδιαφέρει πια - αντιθέτως - η σχέση σου μαζί Του γίνεται πιο ουσιώδης και πιο σωστή.

https://inpantanassis.blogspot.com/

Ας μήν σκεφθεί κανείς, πως η αμαρτία είναι κάτι ασήμαντο

“Ας μήν σκεφθεί κανείς, πως η αμαρτία είναι κάτι ασήμαντο.
Όχι, η αμαρτία είναι τρομερό κακό, που καταστρέφει την ψυχή και στην παρούσα ζωή και στην Μέλλουσα.
Ο αμαρτωλός στην Μέλλουσα Ζωή θα δεθεί χειροπόδαρα και θα ριχθεί στο σκότος το εξώτερον, όπως λέει ο Ίδιος ο Κύριος.”

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης.
https://www.askitikon.eu/

Πρόσεχε μήπως ἡ μνησικακία σου σέ ὁδηγήσει στή χαράδρα

– Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη
«Ὅποιος μισεῖ τόν ἀδερφό του εἶναι ἀνθρωποκτόνος. Καί κανένας φονιᾶς δέν ἔχει συμμετοχή στήν αἰώνια ζωή » (1 Ἰω. 3:15).
Ὁ Ἅγιος Διονύσιος Ἐπίσκοπος Ἀθηνῶν (μνήμη του 3 Ὀκτωβρίου), ἐπισκέφθηκε τήν Κρήτη, καί φιλοξενήθηκε ἀπό ἕναν Ἱερέα, ὀνοματι Κάρπο, μετέπειτα Ἐπίσκοπο Τρωάδος. Μ. Ἀσίας. (2 Τιμ. 4: 13). Καί ὁ Ἱερέας διηγήθηκε στόν Ἅγιο τό ἀκόλουθο περιστατικό:
Εἶχε στήν ἐνορία του ἕνα φανατικό εἰδωλολάτρη, πού παρέσυρε τήν εἰδωλολατρεία ἕναν χριστιανό.
Ὁ Ἱερέας ἄρχισε νά τρέφει ἔχθρα ἐναντίον τους. Τό βράδυ ἔπεσε γιά ὕπνο.
Τά μεσάνυκτα σηκώθηκε γιά προσευχή. Ἦταν ἀκόμα ἀνάστατος. Παρακαλοῦσε Χριστό, νά στείλει ἐξοντώσει τούς εἰδωλολάτρες. Καί ὁ Χριστός τοῦ ἀπάντησε, ἀλλά μέ τό δικό Του τρόπο· τρόπο ἀγαπης καί σωτηρίας.
Ὁ Ἱερέας ἔνιωσε νά σείεται ὁλόκληρο τό σπίτι του· τό σπίτι κόπηκε στά δύο· σχηματίσθηκε μιά βαθιά, σκοτεινή χαράδρα. Στήν ἄκρη κρέμονταν οἱ δύο εἰδωλολάτρες· ἔντρομοι· ἀνέβαιναν φίδια, τυλίγονταν στά πόδια τους, σφύριζαν, τούς τραβοῦσαν πρός τά κάτω στά βάθη τῆς χαράδρας. Ὁ Κάρπος τούς ἔβλεπε, καί εὐχόταν νά ἐξαφανισθοῦν τό γρηγορότερο!
Ξαφνικά εἶδε νά κατεβαίνει ἀπό τόν οὐρανό στή γῆ ἕνα φῶς · καί εἶδε τό Χριστό νά ἀφήνει τό θρόνο Του, νά παίρνει μαζί Του Ἀγγέλους, νά ἀφήνει τόν οὐρανό καί νά κατεβαίνει στή γῆ, καί νά φθάνει στούς εἰδωλολολάτρες.
Ἔδωσε ἐντολή στούς Ἀγγέλους νά δώσουν χεῖρα βοηθείας στούς εἰδωλολάτρες, ἐνῶ ὁ ἴδιος κοίταξε κατάματα τόν Κάρπο· ἔσεισε μέ νόημα τό χέρι Του, λέγοντας στόν π. Κάρπο: « Γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, εἶμαι πρόθυμος νά πάθω πάλι καί πάλι. Ὅμως, ἐσύ παπᾶ μου πρόσεξε, μήπως ἡ μνησικακία σου σέ ὁδηγήσει στή χαράδρα.
Ἀντί νά συγκατοικήσεις μέ τούς Ἀγγγέλους στόν οὐρανό, συγκατοικήσεις μέ τά φίδια, μέσα στή σκοτεινή χαράδρα…!».
Ἄν ἀγαπᾶτε μόνο τούς δικούς σας, «ποία ὑμῖν χάρις ἐστίν; Καί γάρ οἱ ἁμαρτωλοί τούς ἀγαπῶντας αὐτούς ἀγαπῶσι» ( Λκ. 6:32).

https://www.askitikon.eu/

Το πάθος του μοναχού

Η καμπάνα μόλις είχε σημάνει για το κάλεσμα των μοναχών στην εωθινή ακολουθία. Ο μοναχός Ησύχιος για ακόμη μία φορά έμπαινε με αρκετή δυσκολία στο καθολικό του ναού σέρνοντας, όπως συνήθιζε άθελά του τα τελευταία χρόνια, τα λεπτοκαμωμένα γερασμένα πόδια του προκαλώντας έτσι την αναστάτωση των περισσοτέρων μοναχών.
Ορισμένοι τον κοίταξαν περιφρονητικά. Άλλοι δεν καταδέχτηκαν ούτε το βλέμμα τους να του ρίξουν, αρκούμενοι στο να μουρμουρίζουν κάτι μέσα από τα δόντια τους.
Δεν ήταν αυτή όμως η κύρια αιτία αναστάτωσης. Εκείνο που προκαλούσε περισσότερο τους άλλους μοναχούς ήταν η έντονη μυρωδιά του τσιγάρου που αναδυόταν από τα βρωμισμένα ράσα του και από τη λευκοκιτρινισμένη γενειάδα του.
Δεν μπορούσαν να ανεχτούν οι εν Χριστώ αδελφοί του ότι καλόγερος τέτοιας μεγάλης ηλικίας – ογδόντα τεσσάρων ετών και με έκδηλα τα σημάδια της φθοράς του χρόνου πάνω του – ήταν μπλεγμένος μ’ ένα τέτοιο πάθος, που οδηγούσε κάποιους πιο ασθενείς στη συνείδηση να ξεπερνούν τα όρια της αποστροφής του και να φτάνουν μερικές φορές στον εμπαιγμό και την προσβολή του προσώπου του.
Τι κι αν που ο Ησύχιος ήταν από τους παλαιοτέρους στο μοναστήρι; Η βρωμιά που άφηνε πίσω του είχε κάνει πολλούς όχι μόνο να μην τον αποδέχονται, αλλά και να μην τον σέβονται καθόλου.
Εκείνος δεν μιλούσε ποτέ. Έβλεπε την όλη ατμόσφαιρα γύρω του, έσκυβε το κεφάλι, ψιθύριζε προσευχές και… έδινε ευχές. Είχε καταφέρει σ’ ένα βαθμό να κάνει βίωμα ό,τι έλεγε το όνομά του.
Κανείς βεβαίως δεν γνώριζε την πραγματική ζωή και τον μεγάλο αγώνα που έκανε καθημερινά. Ούτε καν και ο νέος ηγούμενος του μοναστηριού, ο οποίος από παλιά τον κρατούσε σε κάποια απόσταση, κι όταν έγινε ηγούμενος απορροφήθηκε από τα διοικητικά βαριά καθήκοντά του.
Μη γνωρίζοντας μάλιστα την πνευματική κατάστασή του, θεωρούσε καλό να κρατά «διακριτική» στάση απέναντί του, με σεβασμό μεν προς το γήρας του, αλλά και με την ενδόμυχη προσμονή, που δεν ήθελε ούτε στον εαυτό του να την ομολογήσει, πότε θα αναχωρήσει από τον κόσμο αυτόν για να γλιτώσει από τις πιέσεις και τα σχόλια των άλλων μοναχών.
Ένα σύνηθες φαινόμενο ήταν το γεγονός ότι πολλοί νεώτεροι μοναχοί κάθε φορά που περνούσαν έξω από το μικρό κελί του, τού χτυπούσαν δυνατά την μικρή ξύλινη πορτούλα του προσβάλλοντάς τον πολύ άσχημα, λέγοντας χαρακτηριστικά πως η μυρωδιά που έβγαινε από μέσα θα τον έκαιγε στην κόλαση…
Η αλήθεια όμως ήταν πως γεννήθηκε από δύο γονείς λάτρεις του τσιγάρου, αφού σ’ αυτούς ανήκε μία από τις μεγαλύτερες καπνοβιομηχανίες εκείνη την εποχή στην Ελλάδα.
Έτσι, είτε το ήθελε είτε όχι, ο Ησύχιος (κατά κόσμον Παύλος) μεγάλωσε μέσα στο εργοστάσιο των γονιών του, με αποτέλεσμα ο καπνός να μην λείπει καμία ώρα της ημέρας ούτε από το σπίτι αλλά ούτε και από το χώρο εργασίας όπου τον έπαιρναν μαζί τους από πολύ μικρό.
Ως εκ τούτου, ο Παύλος από την παιδική του ηλικία είχε εθιστεί στην μυρωδιά αυτή, πράγμα που τον έκανε πολύ φανατικό καπνιστή…
Η έντονη κλίση του όμως στην Εκκλησία – κατάλοιπο από τη συναναστροφή του με την ευλαβή γιαγιά του – κι ένα συγκλονιστικό γι’ αυτόν γεγονός που το θεώρησε ως επέμβαση του Θεού στη ζωή του, οδήγησε τα βήματά του εδώ κι αρκετές δεκαετίες στις μοναχικές τάξεις της ιστορικής μονής του αγίου Νεκταρίου.
Ο αγώνας του έκτοτε να επιβεβαιώνει την κλίση του στην καλογερική με την τήρηση των αγίων εντολών του Χριστού ήταν μεγάλος.
Εκεί όμως που έδινε τις μάχες του καθημερινά, εκεί που φαινόταν άλλοτε να κερδίζει και άλλοτε να πνίγεται και να χάνει ήταν με την «οικογενειακή» μυρωδιά. Το τσιγάρο φάνταζε ο απόλυτος όγκος, το βουνό που μπροστά του διαπίστωνε ότι ίσως ποτέ δεν θα πατούσε την κορυφή του.
Πραγματικά το τσιγάρο ήταν σαν δεύτερη τροφή του. Καλύτερα: η πρώτη τροφή του! Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα χωρίς αυτό.
Κι όμως η προσπάθεια που κατέβαλε όλα αυτά τα χρόνια ήταν αξιοθαύμαστη. Είχε καταφέρει όλο αυτό το διάστημα να μειώσει κατά πολύ το κάπνισμα και μάλιστα είχε φτάσει στο σημείο να καπνίζει μόνο ένα-δύο τσιγάρα τη μέρα. Γεγονός πάντως ήταν ότι παρόλο τον περιορισμό, το πάθος ήταν ενεργό.
Αυτός βεβαίως που ήξερε τον πνευματικό αγώνα του ήταν ο γέροντάς του, με τον οποίο συνδέθηκε πολύ αφότου εισήλθε στη μοναχική ζωή. Αυτός τον ενίσχυε, τον κατανοούσε, τον παρηγορούσε, τον προστάτευε…
Η αναχώρησή του όμως για την ουράνιο βασιλεία έριξε πολύ το πνευματικό σθένος του Ησύχιου. Ο νέος Γέροντάς του, κατά πολύ νεώτερός του, δεν μπορούσε να κατανοήσει σε βάθος ακόμη την εσωτερική του ζωή, ενώ, όπως είπαμε, ο νέος ηγούμενος ακόμη περισσότερο δεν είχε και τον χρόνο καν να ασχοληθεί με τον γέροντα μοναχό.
Ο καιρός περνούσε και τα καψώνια των νεωτέρων προς τον φιλήσυχο μοναχό συνεχίζονταν παίρνοντας στο εξής και μορφή μίσους, καθώς κάποιοι ενοχλούνταν ακόμα κι από την σιωπή του ηλικιωμένου αυτού μοναχού…
‘Ήταν ανήμερα των αγίων Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου όταν μία ευωδία είχε διαχυθεί σ’ όλο το μοναστήρι. Όλοι αναστατωμένοι προσπαθούσαν να ανακαλύψουν την πηγή αυτής της άρρητης ευωδίας, η οποία μπορούσε ίσως να συγκριθεί μόνο με το πιο μεθυστικό λουλούδι στο περβόλι του Παραδείσου…
Κι όμως κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει πως αυτή η θεϊκή και άγια ευωδία προερχόταν από το μικρό και ταπεινό κελί του μοναχού Ησυχίου.
Άπαντες έτρεξαν να δουν τι είχε συμβεί… Το μυστήριο λύθηκε σύντομα. Ο μοναχός Ησύχιος βρισκόταν μέσα στην αγκαλιά του αγαπημένου του Πατέρα. Είχε μόλις αναχωρήσει για την ουράνια πολιτεία των αγγέλων.
Ο πολυαγαπημένος του γέροντας θα ήταν στο εξής πολύ περήφανος για τον καλό υποτακτικό του ο οποίος έστω και την έσχατη στιγμή κατάφερε να ξεπεράσει το πάθος του…
Ο Ησύχιος την τελευταία μέρα πριν την αναχώρησή του για τους ουρανούς, νίκησε τον πειρασμό του και αγωνιζόμενος μέχρι τέλους δεν κάπνισε καθόλου.
Η επιβράβευση ίσως του Θεού για όλα τα χρόνια του πνευματικού του αγώνα, πολύ περισσότερο κατά του μεγάλου του πάθους, επήλθε με την ευωδία του σκηνώματός του, η οποία έγινε αφορμή για μετάνοια όλων των μοναχών αλλά και του νέου ηγουμένου του μοναστηριού…
Όλοι τώρα ήξεραν ότι ο γέρων Ησύχιος θα εξακολουθούσε να είναι μαζί τους και θα συνέχιζε να τους «μιλάει» με την ιερή σιωπή του, όπως άλλωστε έκανε μέχρι τότε, πρεσβεύοντας πια για εκείνους…

Του Στέφανου Δορμπαράκη
https://www.askitikon.eu/

Ο Κύριος δεν απαντά σε κάθε μας προσευχή…

”Ο Κύριος δεν απαντά σε κάθε μας προσευχή, διότι αν επρόκειτο να ικανοποιεί κάθε αίτημα μας, θα ήμασταν βέβαιοι ότι κανείς πάνω στη γη δεν είναι σοφότερος ή αξιότερος από μας.
Θα πιστεύαμε ότι δεν έχουμε ανάγκη τη συμβουλή κανενός για οτιδήποτε.
Κάποιες φορές ο Κύριος μάς αποκαλύπτει με τους λογισμούς μας απαντήσεις σε συγκεκριμένα ερωτήματα και μυστήρια, αλλά κάποιες άλλες φορές όχι, έτσι ώστε να στρεφόμαστε στους άλλους ανθρώπους για συμβουλή και να ταπεινωνόμαστε.”

Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα
https://www.askitikon.eu/

Η ΟΣΙΑ ΜΗΤΗΡ ΗΜΩΝ ΠΕΛΑΓΙΑ

«Η οσία Πελαγία έζησε επί βασιλέως Νουμεριανού και καταγόταν από την πόλη της Αντιόχειας. Ζούσε μέσα στις ορχήστρες και τα θέατρα της εποχής και ήταν πόρνη, μαζεύοντας από την πονηρή αυτή εργασία πάρα πολλά χρήματα. Όταν όμως κατηχήθηκε στη χριστιανική πίστη από τον επίσκοπο Νόνο, που ήταν άγιος άνθρωπος, και μετανόησε θερμά, βαπτίσθηκε και άφησε ό,τι σχετιζόταν με την προηγούμενη αμαρτωλή ζωή της σαν σκουπίδια. Στη συνέχεια, περιβλήθηκε τρίχινα ρούχα, και αφού παρουσιάστηκε ως άνδρας, πήγε κρυφά στο όρος των Ελαιών, όπου και εγκλείστηκε σ’ ένα κελί, ζώντας το υπόλοιπο της ζωής της εκεί, κατά τρόπο θεάρεστο. Στο κελί αυτό αναπαύτηκε εν Κυρίω».

Η οσία Πελαγία ανήκει σε εκείνη τη χορεία των ανθρώπων, για τους οποίους ο Κύριος, απευθυνόμενος στους Φαρισαίους,  είχε πει: «Οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν των Ουρανών». Πρόκειται δηλαδή για ανθρώπους, οι οποίοι ναι μεν από πλευράς κοινωνικής δεν έχουν καλό όνομα, σαν τους Φαρισαίους για παράδειγμα, που θεωρούνταν οι καλύτεροι Ιουδαίοι και συνεπώς οι πιο κοντινοί στον Θεό, αλλά διακρίνονται για την καλή τους διάθεση, την καλή τους προαίρεση, και που γι’  αυτό, μόλις δοθεί η πρόκληση από πλευράς του Θεού, αμέσως ανταποκρίνονται και ακολουθούν τον Θεό. Ο Κύριος για τέτοιους ανθρώπους είπε την παραβολή του τελώνου και του Φαρισαίου ή και την παραβολή του ασώτου, να δείξει δηλαδή ότι εκείνο που μετράει ενώπιον του Θεού τελικώς είναι η συναίσθηση της αμαρτωλότητας, το «ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ», και όχι μία εικόνα αυτοδικαίωσης του ανθρώπου, λόγω πιθανόν κάποιων καλών πράξεών του, η οποία το μόνο που επισύρει από τον Θεό είναι η καταδίκη του.

Με την οσία Πελαγία, όπως και με τις αντίστοιχες παρόμοιες περιπτώσεις: την οσία Μαρία την Αιγυπτία, για παράδειγμα,  την οσία Ταϊσία την πόρνη (που και αυτήν εορτάζουμε σήμερα) κ.ά., βρισκόμαστε με ανάγλυφο θα λέγαμε τρόπο, μπροστά στο φαινόμενο της μετανοίας, το οποίο αποτελεί και τη μόνη προϋπόθεση εισόδου του ανθρώπου στη Βασιλεία του Θεού. Ο Θεός μας δηλαδή, όπως απαρχής έδειξε ο Κύριος, δεν ζητάει από τον άνθρωπο την αναμαρτησία του, η οποία ασφαλώς και δεν υπάρχει – όλοι γνωρίζουμε ότι ο μόνος αναμάρτητος είναι ο ίδιος ο ενανθρωπήσας Θεός μας, ο Ιησούς Χριστός – αλλά τη μετάνοιά του, ως συναίσθηση της αμαρτίας του και ελπίδα στη φιλανθρωπία Εκείνου. Δεν είναι τυχαίο ότι και ο τελευταίος των Προφητών, Ιωάννης ο Πρόδρομος, που ετοίμαζε το έδαφος για την έλευση του Μεσσία, και ο ίδιος ο Κύριος, εκείνο που ετόνιζαν απαρχής και στη συνέχεια των δράσεών τους, ήταν το «μετανοείτε, ήγγικεν γαρ η βασιλεία των Ουρανών». Γι’  αυτό και η Εκκλησία μας τονίζει πάντοτε ότι η μόνη διάκριση των ανθρώπων που γίνεται αποδεκτή, δεν είναι από πλευράς φυλετικής, κοινωνικής, μορφωτικής, γένους κλπ., αλλά από το αν οι άνθρωποι είναι μετανοημένοι ή όχι. Άνθρωπος που συναισθάνθηκε τις αμαρτίες του και στράφηκε με ελπίδα στον Θεό, αυτός θεωρείται και ο άγιος άνθρωπος, αυτός θεωρείται ο πολίτης του Ουρανού. Άνθρωπος που νιώθει «καλά» με τον εαυτό του, με την έννοια ότι μπορεί να καυχάται για τις αρετές του, συνεπώς να μη νιώθει κανένα έλλειμμα μέσα του, είναι ο άνθρωπος από τον οποίο ο Θεός αποστρέφει το πρόσωπό Του. Η περίπτωση της παραβολής του τελώνου και του Φαρισαίου, που μνημονεύσαμε και παραπάνω, είναι παραπάνω από ενδεικτική.

Με την οσία Πελαγία λοιπόν καταλαβαίνουμε τι σημαίνει μετάνοια. Σημαίνει  αλλαγή τρόπου ζωής, και μάλιστα χωρίς υπεκφυγές και αναβολές. Μόλις κατάλαβε η οσία ότι η ζωή της δεν ήταν ευάρεστη στον Θεό, αμέσως μετανόησε και εξέφρασε τη γνησιότητα της μετανοίας της με την αλλαγή της ζωής της, και μάλιστα με τρόπο συγκλονιστικό: κλείστηκε διά παντός σ’  ένα κελί, αλλάζοντας ακόμη και την εμφάνισή της. Κι αυτό είναι ακριβώς το σημάδι της γνήσιας μετάνοιας: η άμεση αλλαγή της ζωής∙ η στροφή προς τον Θεό και η τήρηση του αγίου θελήματός Του. Και τονίζουμε την αλήθεια αυτή, διότι πολλές φορές μας εμπαίζει ο διάβολος, ο οποίος δεν έρχεται να μας πει να μη μετανοήσουμε. Εκείνο στο οποίο μας σπρώχνει είναι να αναβάλουμε τη μετάνοιά μας. Το αύριο είναι η αιχμή του δόρατος του Πονηρού, γιατί ξέρει ότι το αύριο γίνεται μεθαύριο, το μεθαύριο η μεθεπομένη κ.ο.κ., συνεπώς ο άνθρωπος παραμένει πάντοτε στα ίδια. Η υμνολογία της ημέρας, σχεδόν καθ’  ολοκληρίαν, αυτήν τη μετάνοια τονίζει στο πρόσωπο της οσίας Πελαγίας, για να μας πει ότι αφενός η μετάνοια οδηγεί στην πλήρη συγχώρηση των αμαρτιών του ανθρώπου και την πλήρωσή του με όλες τις δωρεές του Θεού, αφετέρου αποτελεί τον μονόδρομο και για εμάς, αν θέλουμε να δούμε Θεού πρόσωπο. Ας ακούσουμε τον οίκο του κοντακίου της ημέρας: «Όσοι εν βίω αμαρτίαις εμολύνθημεν, ως ο τάλας εγώ, ζηλώσωμεν την μετάνοιαν, τον οδυρμόν τε μετά δακρύων της οσίας Μητρός ημών Πελαγίας, ίνα ταχύ εκ Θεού την συγχώρησιν λάβωμεν∙ καθάπερ η μακαρία, έτι ζώσα, τον ρύπον απέπλυνε της αμαρτίας, και έλαβεν εκ Θεού την τελείαν συγχώρησιν, οδόν μετανοίας υποδείξασα».  Όσοι μολυνθήκαμε από τις αμαρτίες στη ζωή μας, όπως ο ταλαίπωρος εγώ, ας ζηλέψουμε τη μετάνοια και τον οδυρμό με δάκρυα της οσίας Μητέρας μας Πελαγίας, για να λάβουμε γρήγορα τη συγχώρηση από τον Θεό. Όπως συνέβη και με τη μακαρία Πελαγία: όσο ήταν ακόμη στη ζωή, έπλυνε καλά τη βρωμιά της αμαρτίας και έλαβε από τον Θεό την τέλεια συγχώρηση, υποδεικνύοντάς μας το δρόμο της μετανοίας.
Ταις αυτης αγίαις πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς.

https://pgdorbas.blogspot.com/2013/10/blog-post_8.html

Αγιογραφικό ανάγνωσμα

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Η´ 1 - 3
1 Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ καθεξῆς καὶ αὐτὸς διώδευεν κατὰ πόλιν καὶ κώμην κηρύσσων καὶ εὐαγγελιζόμενος τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ οἱ δώδεκα σὺν αὐτῷ, 2 καὶ γυναῖκές τινες αἳ ἦσαν τεθεραπευμέναι ἀπὸ νόσων καὶ μαστίγων καὶ πνευμάτων πονηρῶν καὶ ἀσθενειῶν, Μαρία ἡ καλουμένη Μαγδαληνή, ἀφ’ ἧς δαιμόνια ἑπτὰ ἐξεληλύθει, 3 καὶ Ἰωάννα γυνὴ Χουζᾶ ἐπιτρόπου Ἡρῴδου καὶ Σουσάννα καὶ ἕτεραι πολλαί, αἵτινες διηκόνουν αὐτῷ ἀπὸ τῶν ὑπαρχόντων αὐταῖς.

Ερμηνευτική απόδοση:
Καὶ εἰς τὸν μετέπειτα χρόνον συνέβη ὁ Ἰησοῦς νὰ διέρχεται μίαν πρὸς μίαν ἕκαστην πόλιν καὶ χωρίον, καὶ ἐκήρυττε καὶ ἐδίδασκε τὸ χαρμόσυνον μήνυμα, ὅτι διὰ τῆς ἱδρύσεως τῆς Ἐκκλησίας ἐπεκτείνεται καὶ ἐπὶ τῆς γῆς ἡ οὐράνιος βασιλεῖα τοῦ Θεοῦ. Ἦσαν δὲ μαζί του εἰς τὴν περιοδείαν αὐτὴν καὶ οἱ δώδεκα Ἀπόστολοι, 2 καὶ μερικαὶ γυναῖκες, αἱ ὁποῖαι εἶχαν θεραπευθῇ ὑπὸ τοῦ Ἰησοῦ ἀπὸ νοσήματα καὶ βασανιστικοὺς πόνους καὶ ἀπὸ πνεύματα πονηρὰ καὶ ἀσθενείας. Δηλαδὴ ἡ Μαρία, ἡ ὁποία ἐλέγετο Μαγδαληνή, (διότι πιθανῶς κατήγετο ἀπὸ τὰ Μάγδαλα), ἀπὸ τὴν ὁποίαν διὰ τῆς παρεμβάσεως τοῦ Κυρίου εἶχαν βγῇ ἑπτὰ δαιμόνια, 3 καὶ ἡ Ἰωάννα ἡ σύζυγος τοῦ Χουζά, τοῦ οἰκονομοῦ καὶ διαχειριστοῦ τοῦ Ἡρῴδου, καὶ ἡ Σουσάννα καὶ πολλαὶ ἄλλαι, αἱ ὁποῖαι ὑπηρέτουν τὸν Κύριον καὶ εἰσέφερον διὰ τὴν συντήρησιν αὐτοῦ καὶ τῶν Ἀποστόλων του ἀπὸ τὰ ὑπάρχοντά των.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ανάλογη με τη λύπη που δοκιμάζεις (από τις θλίψεις και τους πειρασμούς) είναι και η παρηγοριά που δέχεσαι από τον Κύριο. Όποιος υποφέρει με χαρά την αδικία, αυτός έχει παρηγοριά από τον Θεό. 

(Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)

«Απ’ αυτήν τη μικρούλα αλλά παντοδύναμη προσευχή, ξεκίνησαν οι Άγιοι Πατέρες και έγιναν φωστήρες της εκκλησίας»

Έχετε ένα πρόβλημα; «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με». Έχετε έναν πειρασμό με τον άλλον, με τον γείτονα σας, με τους φίλους σας…;
«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με».
Η ευχή θα σας δώσει τη λύση του προβλήματος και θα σας βγάλει από το αδιέξοδο που βρίσκεστε…
Το κομποσκοινάκι λοιπόν, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με»…

Όλοι οι Άγιοι Πατέρες φωνάζουν ότι την πρώτη θέση στη ζωή του κάθε χριστιανού την κατέχει η προσευχή.
Θέλεις να κάνεις κατάσταση; Προσευχήσου. Θέλεις να σωθείς; Προσευχήσου.
«Όλες οι προσευχές καλές και άγιες είναι, αλλά η νοερά προσευχή, είναι η βασίλισσα αυτών».
«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με».
Απ’ αυτήν τη μικρούλα αλλά παντοδύναμη προσευχή, ξεκίνησαν οι Άγιοι Πατέρες και έγιναν φωστήρες της εκκλησίας.
Λέγε συνεχώς όσο μπορείς περισσότερες φορές την ημέρα και τη νύχτα αυτή την ευχούλα και αυτή θα σε διδάξει αυτά που θέλεις, αυτά που δεν γνωρίζεις. Βιάσου σ’ αυτήν την ευχούλα…

https://simeiakairwn.wordpress.com/

«Κάποιος Άλλος αδερφέ κυβερνάει το σύμπαν και όχι οι μεγάλοι του κόσμου τούτου»

Κάποιος Άλλος αδερφέ κυβερνάει το σύμπαν και όχι οι μεγάλοι του κόσμου τούτου.
Άγιος Λουκάς Κριμαίας
Η επιθυμία για αυτοθυσία είναι η κύρια προϋπόθεση για την επιτυχή οικογενειακή ζωή και ένα από τα κύρια λάθη είναι η αδυναμία να δοθεί κάτι, να θυσιάσεις κάτι.
Ιερέας Θεόδωρος Sidorov
ΕΙΠΕ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ.
Η ζωή μου δεν είναι τέλεια, αλλά είμαι ευγνώμων στον Θεό για όλα!
ΓΕΡΩΝ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ
Ίσως θα πείτε ότι τώρα δεν υπάρχουν τέτοιοι μοναχοί που θα προσεύχονταν για ολόκληρο τον κόσμο αλλά θα σας πω ότι όταν δεν υπάρχουν βιβλία προσευχής στη γη, ο κόσμος θα τελειώσει, μεγάλες καταστροφές θα έρθουν… Ο κόσμος στέκεται με τις προσευχές των Αγίων.
ΕΙΠΕ ΓΕΡΩΝ. Η αιωνιότητα δεν συνίσταται στο γεγονός ότι κάποτε μετά το θάνατο θα ζήσουμε χωρίς τέλος. Η αιωνιότητα είναι η προσκόλλησή μας στον Θεό.

πηγή: yiorgosthalassis
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Πρόφτασε η Παναγία έβγαλε το χέρι της από την αγιογραφία και τον άρπαξε!

~ Κάποτε ζούσε ένας αγιογράφος πολύ ευλαβής. Ζωγράφιζε τους αγίους με νηστεία και προσευχή. Μα όταν καθόταν να αγιογραφήσει την Παναγία, έβαζε όλο το μεράκι του, όλη την δεξιοτεχνία του.
Ώρες στεκόταν και με δακρυσμένα μάτια καμάρωνε την Παναγία και την ευχαριστούσε, που του έδινε την δύναμη να την αγιογραφεί. Αυτό όμως εξαγρίωνε τον διάβολο. Θα τον τακτοποιήσω, μονολογούσε. Θα τον κάνω να μη μπορεί να αγιογραφεί.
Πράγματι παρέλυσε το χέρι του και δεν μπορούσε πλέον να πιάσει το πινέλο. Αλλά απατήθηκε ο διάβολος. Αυτός που αγαπά την Παναγία βρίσκει τρόπους να την ευχαριστεί. Δεν μπορούσε να ζωγραφίσει με τα χέρια, ζωγράφιζε με το πινέλο στο στόμα.
Ξεκίνησε λοιπόν να αγιογραφήσει την Πλατυτέρα ψηλά στον θόλο του Ιερού. Έσκασε ο διάβολος, αγρίεψε. Θα σού δείξω εγώ αν μπορέσεις και την τελειώσεις. Όπως κάποτε πέταξε από την σκαλωσιά τον Άγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη και τον τραυμάτισε θανάσιμα, έτσι και τώρα, την ώρα που ο αγιογράφος με το πινέλο στο στόμα ζωγράφιζε, ήρθε ο διάβολος και ξεκάρφωσε την σκαλωσιά, για να τον ρίξει κάτω.
Βοήθα με, Κυρά Παναγιά, φώναξε ο αγιογράφος τρομαγμένος. Αν πέσω κάτω θα σκοτωθώ.
Την ίδια στιγμή πρόφτασε η Παναγία. Έβγαλε το χέρι της από την αγιογραφία και τον άρπαξε. Από τις φωνές έτρεξαν κάποιοι περαστικοί και τον κατέβασαν με ανεμόσκαλα!! Η Παναγία πρόφτασε, έκανε το θαύμα της.

Αυτό το θαύμα θα μπορούσε να γίνει στον καθένα μας, όταν αντιμετωπίζουμε κινδύνους, αρκεί εμείς να πιστεύουμε και να καταφεύγουμε στην κραταιά σκέπη της Θεοτόκου. Οι εικόνες θαυματουργούν, όταν αυτοί που τις ζωγραφίζουν είναι ευλαβείς και καθαροί. Οι εικόνες θαυματουργούν, όταν εμείς πιστεύουμε και αγωνιζώμαστε. Η Παναγία μας σκεπάζει και μας προστατεύει με την χάρη της.
Αν διαβάσουμε την Αγία Γραφή, στο βιβλίο της Εξόδου, θα δούμε καταπληκτικά πράγματα. Ο Θεός ωδηγούσε τους Ισραηλίτες μέσα στην έρημο, τους έδειχνε τον δρόμο, που έπρεπε να ακολουθήσουν. Την ημέρα προπορευόταν μία νεφέλη, κάτι σαν σύννεφο, που τους οδηγούσε αλλά και έρριχνε σκιά πάνω τους, για να τους δροσίζει, να τους προφυλασσει από τον καύσωνα της ερήμου. Το βράδυ γινόταν πύρινος στύλος, που τους εφώτιζε και τους ζέσταινε. Το βράδυ στην έρημο πέφτει χαμηλά η θερμοκρασία.
Όταν οι Αιγύπτιοι με τα άρματα έτρεξαν ξωπίσω τους, για να τους φέρουν πάλι πίσω στην σκλαβιά, η νεφέλη πήγε και στάθηκε πίσω από τους Ισραηλίτες. Κάλυψε τα νώτα τους, γιατί πίσω τους ήταν ο εχθρός. Έγινε ο Θεός οπισθοφυλακή. Είναι πολύ συγκινητικό αυτό. Ο Θεός φροντίζει και προστατεύει τους δικούς του ανθρώπους.

https://simeiakairwn.wordpress.com/

Ω, η γλυκιά και ζωοποιός φωνή του μοναδικού Εραστή της ανθρωπότητος!

Η φωνή αυτή μπορεί να δημιουργήσει από τις πέτρες τέκνα του Θεού.
Τότε γιατί δεν μπορεί να μας ξυπνήσει κι από τον αμαρτωλό ύπνο μας;
Όποτε ο Κύριος φώναζε σε κάποιον που ήταν νεκρός στο σώμα [σωματικά νεκρός] όλοι ξυπνούσαν και ανορθώνονταν.
Όμως, όσοι δεν ξύπνησαν και δεν ανορθώθηκαν ήταν αυτοί που ήταν νεκροί στην ψυχή [πνευματικά νεκροί] όταν ο Κύριος τους κάλεσε.
Για αυτήν την αφύπνιση και την ανάσταση, είναι απαραίτητη η συναίνεση της θέλησης του κεκοιμημένου.
“Ἰούδα, φιλήματι τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου παραδίδως;” (Λουκάς 23:48).
Έτσι φώναξε η Φωνή της Ζωής, αλλά ο νεκρός [Ιούδας] παρέμεινε νεκρός και ο αμαρτωλός δεν ξύπνησε.
“Σαούλ, Σαούλ, γιατί με διώκεις;” (Πράξεις των Αποστόλων 9: 4).
Η ίδια φωνή που δημιουργούσε τη ζωή φώναξε, και αυτός που κοιμόταν στην αμαρτία ξύπνησε και ο νεκρός ανέζησε.
Στην πραγματικότητα, βαθύτερος είναι ο ύπνος της αμαρτίας από τον ύπνο του θανάτου και αυτός που είναι βυθισμένος στον ύπνο [της αμαρτίας] δεν ξυπνά εύκολα.
Ω Γλυκύτατε Κύριε, ξύπνησε μας από τον ύπνο της αμαρτίας.Αφύπνισέ μας, Κύριε!..

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Ο Πρόλογος της Αχρίδος» – Φεβρουάριος
https://proskynitis.blogspot.com/

Άγιος ιερομάρτυς Πολυχρόνιος ο θαυματουργός

Του ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ, Θεολόγου - καθηγητού
 Ένα από τα απτά δείγματα της αγιότητας είναι και το χάρισμα της θαυματουργίας στους αγίους μας. Αυτοί, δια των ακτίστων ενεργειών του Θεού αξιώθηκαν να θαυματουργούν και να δοξάζεται έτσι το άγιο όνομα του Θεού. Ένας από τους θαυματουργούς αγίους της Εκκλησίας μας είναι και ο άγιος ιερομάρτυς Πολυχρόνιος.
      Καταγόταν από την επαρχία Γαμφανίτιδα ή Γαμφάνη της Μ. Ασίας, της περιοχής των Αλαμάνων και έζησε τον 4ο αιώνα όταν βασίλευε ο Μέγας Κωνσταντίνος. Ήταν γόνος ευγενών και ευσεβών γονέων. Ο πατέρας του ονομαζόταν Βαρδάνης, ένα ευσεβής και πλούσιος γεωργός. Μεγάλωσε σε σπίτι όπου καλλιεργούνταν η ευσέβεια και οι αρετές. Οι πλούσιοι γονείς του φρόντισαν να γεμίσουν την ψυχή του με πίστη στο Θεό και τον δίδαξαν την ενάρετη ζωή. Παράλληλα φρόντισαν να λάβει σπουδαία μόρφωση και να εντρυφήσει στα ιερά γράμματα.
      Από μικρός έδειξε έφεση στην αρετή, στην πίστη στο Θεό, τη φρόνηση και την εγκράτεια, ώστε τον θαύμαζαν οι συντοπίτες του. Μάλιστα αξιώθηκε, παιδί ον, να κάμει, δια της θερμής προσευχής του ένα μεγάλο θαύμα. Να αναβλύσει άφθονο νερό στην άνυδρη πόλη, που κατοικούσε!  Στην πόλη δεν υπήρχε πηγή και οι κάτοικοι ήταν αναγκασμένοι να πηγαίνουν σε μακρινή απόσταση να προμηθεύονται το απαραίτητο νερό. Ο Πολυχρόνιος έπεσε στα γόνατα και παρακάλεσε με θέρμη και πίστη το Θεό να απαλλάξει τους συμπατριώτες του από αυτόν τον κόπο. Και ω του θαύματος, ανάβλυσε αστέρευτη πηγή με άφθονο δροσερό νερό δίπλα από το σπίτι του πατέρα του! Οι κάτοικοι δόξασαν το Θεό και μακάριζαν τον άγιο της πόλης τους!
     Όταν ο ενάρετος Πολυχρόνιος μεγάλωσε, αποφάσισε να φύγει από την πατρίδα του, για να εξοικονομεί τα προς το ζειν του. Μαζί του έφυγαν και μερικοί άλλοι συμπατριώτες του, μεταξύ των οποίων και οι μετέπειτα συναθλητές του: Παρμένιος, Πολυτέλειος, Ελυμάς, Μώκιος, Χριστοτελής, Μάξιμος, Λουκάς, Αβδίας, Σέμνιος και Ολυμπιάδης. Μετέβηκαν στην Κωνσταντινούπολη όπου έπιασαν εργασία σε  μεγάλο αμπελώνα.
      Εκεί διακρίθηκε για την εργατικότητά του, τη φιλοπονία του και κυρίως για τις αρετές του. Ήταν υπομονετικός και γλυκόλογος με όλους. Η εργασία του ήταν μια διαρκής προσευχή. Εργαζόταν και προσεύχονταν νοερά. Επίσης νήστευε σκληρά, ώστε έτρωγε λίγο ψωμί κάθε δύο ή τρεις ημέρες!
       Το αφεντικό του τον παρακολουθούσε και τον θαύμαζε. Όμως κάποια στιγμή ντράπηκε για το ότι έναν άγιο άνθρωπο τον υπέβαλε σε κουραστική εργασία και τον σύγκρινε με τη δική του αμαρτωλότητα. Έτσι αποφάσισε να τον σταματήσει από τη δούλεψή του. Του έδωσε αρκετά χρήματα και του είπε: «άγιε άνθρωπε του Θεού πήγαινε στην πατρίδα σου και να προσεύχεσαι για μένα». Ο άγιος πήρε τα χρήματα και έφυγε για την πατρίδα του, του άφησε όμως το δικέλλι του για ανάμνηση, το οποίο όμως άρχισε να θαυματουργεί.
      Ο Πολυχρόνιος έφτασε στην πόλη του και με τα χρήματα που πήρε από το πρώην αφεντικό του αγόρασε χώρο, στον οποίο ίδρυσε «ευκτήριο οίκο», όπου υπηρετούσε την Εκκλησία του Χριστού. Αρχικά ήταν λαϊκός ιεροκήρυκας, αργότερα έγινε αναγνώστης και στη συνέχεια πρεσβύτερος. Πολλούς ανθρώπους ευεργέτησε και βοήθησε να ασπασθούν την αληθινή πίστη.
      Αργότερα τον βρίσκουμε στην Κύπρο, όπου έγινε Επίσκοπος. Η επισκοπική του διακονία υπήρξε ιδιαίτερα επωφελής για το κύπριο ποίμνιό του. Ιερουργούσε με κατάνυξη, δίδασκε με θέρμη και ασκούσε την ελεημοσύνη. Υπήρξε άοκνος προστάτης των αδυνάτων, των χηρών, των ορφανών και των κατατρεγμένων.  Σκορπούσε αγάπη προς όλους, ώστε δι’ αυτού δοξάζονταν ο Θεός.  Παράλληλα έκανε πολλά θαύματα. Ιδιαιτέρως έδειξε μεγάλη επιμέλεια προς τους πλανεμένους στις πάμπολλες αιρέσεις, που άρπαζαν οι αιρετικοί από τους σωστικούς κόλπους της Εκκλησίας.  
      Την εποχή εκείνη, και ενώ σταμάτησαν  οι διωγμοί από τους ειδωλολάτρες, η Εκκλησία δοκιμάστηκε σκληρά από τη φοβερή αίρεση του Αρείου, τον αρειανισμό, ο οποίος ξεθεμέλιωνε κυριολεκτικά το χριστιανικό οικοδόμημα. Δίδασκε ότι ο Θεός είναι μόνο ο Πατέρας, ενώ ο Υιός είναι κτίσμα και το Άγιο Πνεύμα απρόσωπη δύναμη. Με τη συνεργεία του διαβόλου και τις ικανότητες του αιρεσιάρχη Αρείου η αίρεση διαδίδονταν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Χιλιάδες Χριστιανοί, κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί, ασπάζονταν τις φρικτές της πλάνες. Τότε ο ευσεβής αυτοκράτορας Κωνσταντίνος, συγκάλεσε την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, στη Νίκαια της Βιθυνίας, το 325, για να εξετάσει το πρόβλημα και να ορίσει το τριαδικό δόγμα. 318 Επίσκοποι ή αντιπρόσωποί τους πήραν μέρος στη Σύνοδο. Ανάμεσά τους και ο Πολυχρόνιος, ο οποίος υποστήριξε σθεναρά την Ορθόδοξη Πίστη και στηλίτευσε την αίρεση, ως δαιμονική κατάσταση, η οποία στόχο έχει να απομακρύνει τους πιστούς από την Εκκλησία και να τους στερήσει τη σωτηρία.
      Όμως δεν έμελλε να ηρεμήσει η Εκκλησία και μετά την πανηγυρική καταδίκη του αιρεσιάρχη Αρείου. Μετά το θάνατο του Κωνσταντίνου (337), ο ασεβής διάδοχός του γιός του Κωνστάντιος (337-361) ασπάσθηκε την αρειανική αίρεση και καταδίωξε τους ορθοδόξους. Οι αρειανοί, έχοντας τη στήριξη του αυτοκράτορα επιτίθονταν με μανία κατά των ορθοδόξων πιστών και ιδίως κατά των ορθοδόξων κληρικών. Οι αρειανοί στην Κύπρο, βλέποντας τον άγιο Πολυχρόνιο να υπερασπίζει την Ορθοδοξία και να εφαρμόζει τις αποφάσεις της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, τον μισούσαν θανάσιμα και προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να τον θανατώσουν. Όταν βρήκαν την ευκαιρία τον συνέλαβαν, τον βασάνισαν και τον αποκεφάλισαν. Σύμφωνα με άλλη παράδοση, εισέβαλαν στην Κύπρο Άραβες πειρατές, οι οποίοι λεηλάτησαν το νησί. Πέρασαν και από τον τόπο που ήταν Επίσκοπος ο Πολυχρόνιος. Τον βρήκαν την ώρα που λειτουργούσε, τον συνέλαβαν και τον κομμάτιασαν επί τόπου με τα ξίφη τους. Ο αοίδιμος αξιώθηκε να ανακατέψει το τίμιο αίμα του με το αίμα του Κυρίου! Είναι ίσως πιθανόν να επιτέθηκαν οι αιμοβόροι πειρατές, καθ’ υπόδειξη των αρειανών, οπότε η μία διήγηση συμπληρώνει την άλλη.
     Το αγιασμένο σώμα του το πήραν οι πιστοί και το έθαψαν με τιμές. Ο τάφος του έγινε πηγή αγιασμού και επιτέλεσης θαυμάτων. Αργότερα τα τίμια λείψανά του μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινούπολη.
     Η μνήμη του εορτάζεται στις 7 Οκτωβρίου. 

http://www.nyxthimeron.com/

Οι άγιοι Μάρτυρες Σέργιος και Βάκχος

Του ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ, Θεολόγου - Καθηγητού
Οι Μάρτυρες αποτελούν την πλέον επίλεκτη και εκλεκτή χορεία των αγίων της Εκκλησίας μας, διότι με την ομολογία τους στο Χριστό αντάλλαξαν τη δόξα, τις τιμές και τα αξιώματα του κόσμου με την πίστη τους στον αληθινό Θεό. Αυτοί υπήρξαν οι ισχυροί κυματοθραύστες κατά των λυσσαλέων επιθέσεων κατά της Εκκλησίας. Με το τίμιο αίμα τους πότισαν το δένδρο της σώζουσας πίστης. Δύο από τους μυριάδες Μάρτυρες υπήρξαν οι άγιοι Σέργιος και Βάκχος, αξιωματικοί του Ρωμαϊκού στρατού.
      Καταγόταν από τη Ρώμη και έζησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Μαξιμιανού  (286-305). Καταγόταν από ευγενείς οικογένειες και είχαν λάβει σοβαρή μόρφωση. Η αριστοκρατική τους καταγωγή τους ευνόησε να κάνουν καριέρα στο ρωμαϊκό στρατό. Παρά το νεαρό της ηλικίας τους είχαν αναχθεί σε υψηλά αξιώματα στη «Σχολή Κιντιλίων». Οι «Σχολές» ήταν επίλεκτες στρατιωτικές μονάδες, οι οποίες είχαν καθιερωθεί από τον Διοκλητιανό (284-305) και υπάγονταν κατ’ ευθείαν στον αυτοκράτορα. Λειτουργούσαν ως σώματα όπου εκπαιδεύονταν οι αξιωματικοί των ρωμαϊκών λεγεώνων. Γι’ αυτό όσοι υπηρετούσαν σ’ αυτές, επιλέγονταν με μεγάλη προσοχή και εκτιμώντο τα φυσικά και πνευματικά τους πλεονεκτήματα και οι σπάνιες στρατιωτικές τους ικανότητες. Οι δύο νέοι αξιωματικοί είχαν διαλεχτεί ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους νέους για την αξιοζήλευτη θέση τους στη «Σχολή». Έχοντας επιδείξει ασυνήθιστη ανδρεία και αρετή, σε σύντομο χρονικό διάστημα, ο μεν Σέργιος είχε οριστεί Πριμηκήριος, ο δε Βάκχος Σεκουνικήριος.
       Όμως οι δύο νέοι λαμπροί αξιωματικοί γνώρισαν την νέα, χριστιανική πίστη, κατηχήθηκαν και έλαβαν το άγιο Βάπτισμα. Η κοινή τους πίστη στο Χριστό τους ένωσε σε μια αδελφική φιλία.  Όμως δεν το αποκάλυψαν σε κανέναν διότι, όπως είναι γνωστό, οι χριστιανοί διώκονταν για την πίστη τους, με εξοντωτική μανία από το ρωμαϊκό κράτος, υπό την παρότρυνση των φανατικών ειδωλολατρικών ιερατείων και του αμαθούς ειδωλολατρικού όχλου. Χιλιάδες χριστιανοί συλλαμβάνονταν και οδηγούνταν με τη βία στα ειδωλολατρικά «ιερά» για να θυσιάσουν στους δαιμονικούς «θεούς» των ειδώλων. Αυτό θα τους έσωζε τη ζωή, ενώ αν αρνούνταν τη θυσία οδηγούνταν στα πλέον φρικτά μαρτύρια και εν τέλει στο θάνατο.
       Μάλιστα, οι ρωμαϊκές αρχές είχαν καθιερώσει και τη δημόσια θυσία, ώστε να γνωρίζουν ποιοι είναι νομιμόφρονες και ποιοι όχι. Όσοι αρνούνταν να θυσιάσουν, θεωρούνταν εχθροί του κράτους και άρχιζαν οι διώξεις τους. Μια τέτοια θυσία στους «θεούς» της Ρώμης είχε οργανώσει ο αυτοκράτορας για να διαπιστώσει το στέρεο της εξουσίας του. Οι δύο νεαροί αξιωματικοί του δεν παρουσιάστηκαν να θυσιάσουν. Αυτό έβαλε σε υποψία και ανησυχία τον αυτοκράτορα. Θεώρησε την άρνησή τους ως ανταρσία εναντίον της εξουσίας του και γι’ αυτό διέταξε με οργή να παρουσιαστούν μπροστά του για να απολογηθούν για την ανυπακοή τους.
       Οι δύο νεαροί αξιωματικοί οδηγήθηκαν ενώπιών του και ο αυτοκράτορας τους ζήτησε γιατί αθέτησαν τη διαταγή του, Με ένα στόμα του απάντησαν χωρίς φόβο: «Έχουμε υποχρέωση βασιλιά μας, να υπακούμε και να υπηρετούμε την επίγειο στράτευμά σας, ως δούλοι ευγνώμονες. Όμως δεν είμαστε καθόλου υποχρεωμένοι να προσκυνούμε κωφούς και αναίσθητους “θεούς”. Δεν θα αρνηθούμε τον αληθινό Θεό και δεν θα χωριστούμε από Αυτόν με καμιά δύναμη. Δεν θα καμφθούμε ούτε από τα σίδερα, ούτε από τη φωτιά, ούτε από άλλο βασανισμό της σάρκας μας. Διότι τίποτε δεν είναι πιο μακάριο από το να βασανίζεσαι και να πεθαίνεις για την ευσέβεια»!
       Ακούγοντας ο φανατικός ειδωλολάτρης αυτοκράτορας την θαρραλέα απολογία των δύο χριστιανών αξιωματικών του,  έγινε θηρίο από το θυμό του. Διέταξε να καθαιρεθούν αμέσως από το αξίωμά τους και να τους διαπομπεύσουν. Τους έντυσαν γυναικεία ενδύματα, τους κρέμασαν βαρείς σιδερένιους κλοιούς στον τράχηλο και τους περιέφεραν στην πόλη για να τους χλευάσει ο αμαθής και δεισιδαίμονας όχλος.
      Κατόπιν παραδόθηκαν στον θηριώδη διοικητή της επαρχίας της Ανατολής Αντίοχο, ο οποίος ήταν διαβόητος για τις ωμότητές του, να τους συνετίσει. Η έδρα του βρισκόταν στις όχθες του Ευφράτη, στην πόλη Βαρβαλισσό, εκατό χιλιόμετρα από το σημερινό Χαλέπι. Οδηγήθηκαν μπροστά του να απολογηθούν. Στην αρχή χρησιμοποίησε κολακείες και ταξίματα για να τους κάνει να θυσιάσουν στα είδωλα, αλλά οι δύο νέοι έμειναν αμετακίνητη στην απόφασή τους να μην προδώσουν την πίστη τους στο Χριστό. Τότε ο Αντίοχος τους έκλεισε στη φυλακή, όπου άρχισε να βασανίζει αρχικά τον Βάκχο. Τον έδερναν αλύπητα για ώρες ατέλειωτες με φοβερά και επώδυνα βούνευρα. Το σώμα του είχε μεταβληθεί σε μια πελώρια πληγή, γι’ αυτό και δεν άντεξε για πολύ. Παρέδωσε την αγία του ψυχή στον Κύριο.
       Την άλλη μέρα οδήγησαν τον Σέργιο ενώπιον του Αντιόχου. Ο άγιος νέος ήταν πολύ θλιμμένος διότι ο εν Χριστώ αγαπημένος αδελφός του Βάκχος ήταν πλέον στα ουράνια δώματα του θρόνου της μεγαλοσύνης του Θεού και γι’ αυτό επιθυμούσε να τον ακολουθήσει το συντομότερο.  Ο ανελέητος τύραννος του ζήτησε για μια ακόμη φορά να απαρνηθεί το Χριστό για να του χαρίσει τιμές και αξιώματα. Τον απείλησε με φρικτά βασανιστήρια, όμως εκείνος έμεινε αμετακίνητος στην πίστη του. Τότε έδωσε διαταγή να αρχίσουν τα μαρτύρια. Του φόρεσαν υποδήματα με αιχμηρά καρφιά στο εσωτερικό τους και τον υποχρέωσαν να τρέχει μπροστά από το άρμα του. Δεκαπέντε ολόκληρα χιλιόμετρα διάνυσε. Τα καρφιά είχαν καρφωθεί στα πόδια του, το αίμα έτρεχε ποτάμι, οι πόνοι ήταν αφόρητοι, αλλά εκείνος υπόμεινε με υπεράνθρωπη καρτερία το μαρτύριο και αντί να ουρλιάζει από τους πόνους, έψελνε ύμνους στο Χριστό! Το βράδυ τον έριξαν στη φυλακή, όπου άγγελος Κυρίου θεράπευσε τις πληγές του. Το πρωί ο Αντίοχος έδωσε διαταγή να τον αποκεφαλίσουν. Ο Μάρτυρας αφού προσευχήθηκε θερμά για τη συγχώρηση των βασανιστών του, έσκυψε το κεφάλι και δέχτηκε το φονικό ξίφος, το οποίο τον ένωσε με το Χριστό και ξαναβρήκε τον αγαπημένο του φίλο Βάκχο.
        Οι ευσεβείς κάτοικοι της περιοχής περιμάζεψαν τα τίμια λείψανα και τα έθαψαν με τιμές σε ασφαλές τόπο. Μετά τη λήξη των διωγμών, μετονόμασαν την περιοχή σε Σεργιούπολη. Το 547 ο Ιουστινιανός έκτισε περίλαμπρο ναό στην Κωνσταντινούπολη, όπου εναπέθεσε τα τίμια λείψανά τους. Η μνήμη τους εορτάζεται στις 7 Οκτωβρίου.  

http://www.nyxthimeron.com/

Αγιογραφικό ανάγνωσμα

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Ζ´ 36 - 50
36 Ἠρώτα δέ τις αὐτὸν τῶν Φαρισαίων ἵνα φάγῃ μετ’ αὐτοῦ· καὶ εἰσελθὼν εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ Φαρισαίου ἀνεκλίθη. 37 καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἐν τῇ πόλει ἥτις ἦν ἁμαρτωλός, καὶ ἐπιγνοῦσα ὅτι ἀνάκειται ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ Φαρισαίου, κομίσασα ἀλάβαστρον μύρου 38 καὶ στᾶσα ὀπίσω παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ κλαίουσα, ἤρξατο βρέχειν τοὺς πόδας αὐτοῦ τοῖς δάκρυσι καὶ ταῖς θριξὶ τῆς κεφαλῆς αὐτῆς ἐξέμασσε, καὶ κατεφίλει τοὺς πόδας αὐτοῦ καὶ ἤλειφε τῷ μύρῳ. 39 ἰδὼν δὲ ὁ Φαρισαῖος ὁ καλέσας αὐτὸν εἶπεν ἐν ἑαυτῷ λέγων· Οὗτος εἰ ἦν προφήτης, ἐγίνωσκεν ἂν τίς καὶ ποταπὴ ἡ γυνὴ ἥτις ἅπτεται αὐτοῦ, ὅτι ἁμαρτωλός ἐστι. 40 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπε πρὸς αὐτόν· Σίμων, ἔχω σοί τι εἰπεῖν. ὁ δέ φησί· Διδάσκαλε, εἰπέ. 41 δύο χρεοφειλέται ἦσαν δανειστῇ τινι· ὁ εἷς ὤφειλε δηνάρια πεντακόσια, ὁ δὲ ἕτερος πεντήκοντα. 42 μὴ ἐχόντων δὲ αὐτῶν ἀποδοῦναι, ἀμφοτέροις ἐχαρίσατο. τίς οὖν αὐτῶν, εἰπέ, πλεῖον ἀγαπήσει αὐτόν; 43 ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Σίμων εἶπεν· Ὑπολαμβάνω ὅτι ᾧ τὸ πλεῖον ἐχαρίσατο. ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· Ὀρθῶς ἔκρινας. 44 καὶ στραφεὶς πρὸς τὴν γυναῖκα τῷ Σίμωνι ἔφη· Βλέπεις ταύτην τὴν γυναῖκα; εἰσῆλθόν σου εἰς τὴν οἰκίαν, ὕδωρ ἐπὶ τοὺς πόδας μου οὐκ ἔδωκας· αὕτη δὲ τοῖς δάκρυσιν ἔβρεξέ μου τοὺς πόδας καὶ ταῖς θριξὶ τῆς κεφαλῆς αὐτῆς ἐξέμαξε. 45 φίλημά μοι οὐκ ἔδωκας· αὕτη δὲ ἀφ’ ἧς εἰσῆλθεν οὐ διέλιπε καταφιλοῦσά μου τοὺς πόδας. 46 ἐλαίῳ τὴν κεφαλήν μου οὐκ ἤλειψας· αὕτη δὲ μύρῳ ἤλειψέ μου τοὺς πόδας. 47 οὗ χάριν λέγω σοι, ἀφέωνται αἱ ἁμαρτίαι αὐτῆς αἱ πολλαί, ὅτι ἠγάπησε πολύ· ᾧ δὲ ὀλίγον ἀφίεται, ὀλίγον ἀγαπᾷ. 48 εἶπε δὲ αὐτῇ· Ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι. 49 καὶ ἤρξαντο οἱ συνανακείμενοι λέγειν ἐν ἑαυτοῖς· Τίς οὗτός ἐστιν ὃς καὶ ἁμαρτίας ἀφίησιν; 50 εἶπε δὲ πρὸς τὴν γυναῖκα· Ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην.

Ερμηνευτική απόδοση:
Τὸν παρεκάλει δὲ κάποιος ἀπὸ τοὺς Φαρισαίους νὰ φάγῃ μαζί του. Καὶ ἀφοῦ ἐμβῆκεν εἰς τὸν οἶκον τοῦ Φαρισαίου, ἐξηπλώθη πλησίον τῆς τραπέζης, ὅπως τότε ἐσυνηθίζετο. 37 Καὶ ἰδοὺ μία γυναῖκα, ποὺ ἔζη εἰς τὴν πόλιν, ἡ ὁποία ἦτο ἁμαρτωλή, ὅταν ἐπληροφορήθη ὅτι εἶναι καθισμένος καὶ τρώγει εἰς τὸν οἶκον τοῦ Φαρισαίου, ἔφερεν ἀγγεῖον ἀπὸ ἀλάβαστρον γεμᾶτον ἀπὸ μῦρον 38 καὶ ἀφοῦ ἐστάθη πλησίον τῶν ποδῶν του, ὀπίσω ἀπὸ τὴν τράπεζαν, ὅπως ἦτο ἑξαπλωμένος ὁ Κύριος, σκεπτομένη τὰς ἁμαρτίας της ἐξέσπασεν εἰς κλαυθμούς. Καὶ ἤρχισε νὰ βρέχει τοὺς πόδας του μὲ τὰ ἄφθονα δάκρυά της καὶ τοὺς ἐσπόγγιζε μὲ τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς της. Συγχρόνως δὲ ἐφιλοῦσε μὲ εὐλαβῆ πόθον τοὺς πόδας του καὶ τοὺς ἔλειφε μὲ τὸ μύρον. 39 Ὅταν δὲ εἶδεν αὐτὸ ὁ Φαρισαῖος, ποὺ τὸν ἐκάλεσεν εἰς τὸ γεῦμα, ἐσκέφθη μέσα του καὶ εἶπεν· Αὐτός, ἐὰν ἦτο προφήτης, θὰ ἐγνώριζε διὰ τοῦ διορατικοῦ πνεύματος, ποὺ ἔχουν οἱ προφῆται, ποία εἶναι καὶ ποίαν διαγωγὴν καὶ ποῖον βίον διεφθαρμένον ἔχει ἡ γυναῖκα αὐτή, ποὺ τὸν ἐγγίζει· θὰ ἐγνώριζε δηλαδὴ ὅτι εἶναι ἁμαρτωλή. 40 Καὶ τότε ὁ Ἰησοῦς ἀπαντῶν εἰς τοὺς ἀποκρύφους αὐτοὺς διαλογισμοὺς τοῦ Φαρισαίου τοῦ εἶπε· Σίμων, ἔχω κάτι νὰ σοῦ εἴπω. Αὐτὸς δὲ εἶπε· Διδάσκαλε, εἰπέ. 41 Ἦσαν εἰς κάποιον δανειστὴν δύο χρεωφειλέται. Ὁ ἕνας ἐχρεώστει πεντακόσια δηνάρια, ὁ ἄλλος πεντήκοντα. 42 Ἐπειδὴ δὲ αὐτοὶ δὲν εἶχαν νὰ δώσουν πάλιν τὰ δανεικά, ὁ δανειστὴς ἐχάρισε τὸ χρέος καὶ εἰς τοὺς δύο. Εἰπέ μου λοιπὸν τώρα, ποῖος ἐξ αὐτῶν θὰ ἀγαπήσῃ τοῦτον περισσότερον; 43 Ἀπεκρίθη δὲ ὁ Σίμων καὶ εἶπε· Νομίζω, ὅτι ἐκεῖνος εἰς τὸν ὁποῖον ὁ δανειστὴς ἐχάρισε τὸ περισσότερον χρέος, αὐτὸς καὶ θὰ ἀγαπήσῃ περισσότερον. Ὁ Ἰησοῦς δὲ τοῦ εἶπε τότε· Ὀρθῶς ἔκρινας. 44 Καὶ ἀφοῦ ἔστρεψε πρὸς τὴν γυναῖκα, εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα· Βλέπεις αὐτὴν τὴν γυναῖκα; Ἐμβῆκα εἰς τὸν οἶκον σου καὶ δέν μοῦ ἔρριψες νερὸ διὰ νὰ πλύνω τοὺς πόδας μου· αὐτὴ ὅμως ὄχι μὲ κοινὸν νερό, ἀλλὰ μὲ αὐτὰ τὰ δάκρυά της μοῦ ἔβρεξε τοὺς πόδας καὶ μοῦ τοὺς ἐσπόγγισε μὲ τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς της. 45 Σὺ δέν μοῦ ἔδωκες φίλημα οὔτε εἰς τὸ πρόσωπον. Αὐτὴ ὅμως, ἀπὸ τὴν ὥραν ποὺ ἐμβῆκε, δὲν ἔπαυσε μὲ πολλὴν ταπείνωσιν νὰ μοῦ καταφιλῇ τοὺς πόδας. 46 Σὺ δὲν μοῦ ἤλειψες τὴν κεφαλὴν μὲ ἀπλοῦν ἔλαιον, ποὺ εἶναι τόσον ἐθηνόν. Αὐτὴ ὅμως μὲ πανάκριβον μύρον μοῦ ἤλειψεν ὄχι τὴν κεφαλήν, ἀλλὰ τοὺς πόδας. 47 Ἕνεκα δὲ τούτου, σὲ βεβαιῶ καὶ μάθε το, εἶναι συγχωρημέναι αἱ πολλαί της ἁμαρτίαι, διότι ἠγάπησε πολύ. Ἐζήτησε τὴν ἄφεσιν τοῦ χρέους τῶν ἁμαρτιῶν της, γεμᾶτη εὐγνωμοσύνην καὶ ἀφοσίωσιν πρὸς ἐμέ, ποὺ θὰ τὴν συνεχώρουν. Ἐκεῖνος δὲ ποὺ νομίζει, ὅτι δὲν χρεωστεῖ πολλά, καὶ εἰς τὸν ὁποῖον κατὰ τὴν ἰδέαν του ἀφίνεται ὀλίγον χρέος, ὀλίγον ἀγαπᾷ, ὅπως συμβαίνει μὲ σέ. Ἡ γυναῖκα δηλαδὴ αὐτὴ μὲ ἠγάπησεν ὡς σωτῆρα της πολὺ περισσότερον ἀπὸ σέ, ποὺ δὲν αἰσθάνεσαι τόσον τὴν ἀνάγκην νὰ σὲ σώσω. 48 Εἶπε δὲ πρὸς αὐτήν· Εἶναι συγχωρημέναι αἱ ἁμαρτίαι σου. 49 Καὶ ἤρχισαν αὐτοί, ποὺ ἐκάθηντο μαζὶ εἰς τὸ τραπέζι, νὰ λέγουν μέσα τους· Ποῖος εἶναι αὐτός, ὁ ὁποῖος καὶ ἁμαρτίας ἀκόμη τολμᾷ νὰ συγχωρῇ; 50 Ἀλλὰ ὁ Ἰησοῦς εἶπε πρὸς τὴν γυναῖκα· Οἱ ὁμοτράπεζοί μου δὲν ἔχουν τὴν πίστιν τὴν ἰδικήν σου. Σὺ ἦλθες εἰς ἐμὲ μὲ τὴν πεποίθησιν ὅτι θὰ λάβῃς τὴν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν σου. Ἡ πίστις σου αὐτὴ σὲ ἔσωσε. Πήγαινε μὲ τὴν συνείδησιν ἤρεμον καὶ μὲ τὴν καρδίαν γεμᾶτην εἰρήνην. Καὶ πρόσεξε νὰ μὴ χάσῃς ποτὲ τὴν εἰρήνην αὐτήν.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Η ταπείνωση είναι η βάση όλων των αρετών. Θαύμα είναι η υπέρβαση των νόμων της φύσεως. Ο εγωισμός είναι πάθος που δύσκολα αποβάλλει ο άνθρωπος. Είναι σαν ένα στενό ρούχο που φοράει ο άνθρωπος και το βγάζει με μεγάλη δυσκολία, γιατί του είναι πολύ στενό.

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Ο ΤΑΞΙΤΖΗΣ ΚΑΙ Η ΚΟΠΕΛΑ

 Στὴν πόλη Ναΐν ὁ Χριστὸς ἔρχεται ἀντιμέτωπος μὲ αὐτὸ ποὺ ἡ ἁμαρτία δώρισε στὸν ἄνθρωπο, τὸν θάνατο. Ἕνα νέο παιδί, ὁ μονογενὴς υἱὸς μιᾶς χήρας, εἶναι στὸ φέρετρο. Ἡ μάνα του θρηνεῖ ἀπαρηγόρητη. Ὁ θάνατος τοῦ νέου παιδιοῦ, ἀλλὰ καὶ ὁ πόνος τῆς μάνας συνταράζουν βαθιὰ τὰ σπλάχνα τοῦ Χριστοῦ. Δὲν δημιούργησε τὰ πλάσματά του γιὰ νὰ καταντοῦν σ’ αὐτὴ τὴν τραγωδία. Τὰ ἔφτιαξε γιὰ νὰ ζοῦν, ἀνώδυνα, χαρούμενα, παντοτινά. Δὲν εἶχε σχεδιάσει θάνατο. Πλησιάζει αὐτόβουλα τὴ χαροκαμένη μάνα καὶ τῆς λέει νὰ μὴν κλαίει ἄλλο. Καὶ γυρίζοντας ἀμέσως πρὸς τὸ νεκρὸ παιδί, τὸ ἀνασταίνει μὲ μιὰ κουβέντα καὶ ἕνα ἄγγιγμα (Κυριακὴ Γ΄ Λουκᾶ).
Ὁ θάνατος φαίνεται νὰ συντρίβει κυριολεκτικὰ τὴ ζωή. Εἶναι ὅμως ἔτσι; Εἶναι ἀσύλληπτο στὴ λογικὴ τὸ μυστήριο τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου. Τὸ μυαλό μας ἀρνεῖται νὰ δεχτεῖ ἐπιστροφὴ στὴ ζωὴ μετὰ τὸν θάνατο, ἢ ὅτι ὑπάρχει συνέχειά της μετὰ τὸ βιολογικὸ τέλος. Τὸ θεωροῦμε παράλογο. Ὁ Χριστὸς λέει ὅτι εἶναι ὑπέρλογο. Ξεπερνάει τὴ λογική μας. Ὄχι παράλογο. Αὐτὰ ὅμως τὰ καταλαβαίνουμε μόνο, ἂν τὰ ζήσουμε. Διηγεῖται ὁ ἁγιορείτης γέροντας Νίκων:
Ἕνας ταξιτζὴς στὴν Ἀθήνα παίρνει ἀπὸ τὸ «Ἐλευθέριος Βενιζέλος» μιὰ κοπέλα, τὴν πηγαίνει σπίτι της στὴν Καλλιθέα. Συζητάγανε στὸν δρόμο, μοῦ λέει, πραγματικὰ καλλιεργημένη, μορφωμένη, ἀξιόλογη κοπέλα. Φτάνουν στὸ σπίτι της, κοιτᾶνε τὸ ταξίμετρο, ἀνοίγει τὸ πορτοφόλι της, δὲν φτάνανε.
-Συγγνώμην, λέει, ἔρχομαι. Κατεβαίνει κάτω, τὴ βλέπει, μπαίνει σπίτι καὶ περίμενε. Περίμενε, περίμενε, περίμενε…, λέει, τί ἔγινε; Μὲ ξέχασε; Κατεβαίνει, χτυπάει τὴν πόρτα, βγαίνει μιὰ γυναίκα μὲ μαῦρα. Λέει, συγγνώμην, τὰ λεφτὰ γιὰ νὰ φύγω.
 -Ποιὰ λεφτά; λέει ἐκείνη. 
-Τὰ λεφτὰ τοῦ ταξιοῦ. Γιὰ τὴν κόρη σας ποὺ ἔφερα ἀπ’ τὸ ἀεροδρόμιο. 
Τὸν κοιτάζει ἡ γυναίκα. 
-Ποιὰ ἔφερες ἀπ’ τὸ ἀεροδρόμιο;
 -Τὴν κόρη σας ποὺ μπῆκε τώρα μέσα. Βγάζει μιὰ φωνὴ ἡ γυναίκα, βάζει τὰ κλάματα, κάνει μεταβολὴ καὶ μπαίνει μέσα στὸ σπίτι. Ὁ ἄνθρωπος τρόμαξε. Λέει, δὲν εἶναι στὰ καλά της; Τί ἔπαθε; Μήπως εἶπα κάτι ποὺ δὲν ἔπρεπε;
Μπαίνει κι αὐτὸς μέσα, πέφτει πάνω στὸν ἄντρα της. 
-Τί τῆς εἶπες, Χριστιανέ μου; Τί τῆς ἔκανες; Τί τῆς εἶπες; Δὲν μᾶς ἀφήνεις στὸν πόνο μας μέρα ποὺ εἶναι;
 -Συγγνώμην, λέει, δὲν σᾶς ξέρω καὶ δὲν μὲ ξέρετε. Θέλω τὰ λεφτά μου γιὰ νὰ φύγω. -Ποιὰ λεφτά; λέει ἐκεῖνος.
 -Τὰ λεφτὰ γιὰ τὴν κόρη σας ποὺ ἔφερα ἀπ’ τὸ ἀεροδρόμιο. Τὸν κοιτάζει ὁ ἄνθρωπος, ποιὸν ἔφερες ἀπ’ τὸ ἀεροδρόμιο; 
-Τὴν κόρη σας, εἶπε. 
Δὲν λέει τίποτε ὁ ἄνθρωπος, γυρνάει τὸ κεφάλι του, γυρνάει καὶ ὁ ταξιτζὴς τὸ δικό του καὶ βλέπει σ’ ἕνα τραπέζι ἕνα δίσκο μεγάλο μὲ κόλλυβα κι ἐπάνω ἡ φωτογραφία τῆς κοπέλας. Ἦταν τὰ δύο χρόνια, κόλλυβα γιὰ τὰ δύο χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ κοιμήθηκε.
Καὶ βάζει τὶς φωνὲς ὁ ἄνθρωπος.
 -Τώρα τί θέλετε νὰ πεῖτε, ὅτι κουβάλησα ἀπὸ τὸ ἀεροδρόμιο μέχρι ἐδῶ μιὰ πεθαμένη; Γιατί, τί νομίζετε δηλαδή, ὅτι μὲ κλειστὸ τὸ στόμα μας ἤρθαμε στὸ σπίτι σας; Τί θὰ πεῖ κόλλυβα καὶ πεθαμένη; Ἐὰν αὐτὴ ποὺ ἔφερα, λέει στὴ γυναίκα, δὲν ἦταν ἡ κόρη σου, πῶς θὰ ἤξερα ἐγώ, ὅτι τώρα ἐσὺ τακτοποιεῖς κληρονομικά σου στὴν Πάτμο γιὰ τὰ τάδε καὶ τὰ τάδε οἰκόπεδα; Ἐὰν αὐτὴ ποὺ ἔφερα δὲν ἦταν ἡ κόρη σας, λέει στὸν ἄντρα, πῶς θά ’ξερα ἐγώ, ὅτι ἐσὺ τώρα μὲ τὸν ξάδερφό σου ἑτοιμάζεις ἐπιχείρηση μὲ ἐνοικιαζόμενα στὴ Λευκάδα; Μὲ συγχωρεῖτε, λέει, μοῦ ἐπιτρέπετε;
Καὶ προχωράει πρὸς τὰ μέσα φωνάζοντας:
 -Σοφία, κορίτσι μου, ποῦ εἶσαι; Ἀνοίγει μιὰ πόρτα. 
-Σοφία, ποῦ εἶσαι; Πάει παραπέρα.
 -Σοφία, ποῦ εἶσαι; Περνάει ὅλα τὰ δωμάτια κι ὅταν γυρνάει, βλέπει στὸ σαλόνι τὴ μάνα νά ’χει λιποθυμήσει στὸν καναπὲ καὶ τὸν πατέρα νὰ τρέμει ὁλόκληρος.
Μετὰ στὴν Ἐκκλησία, στὸ μνημόσυνο, ὅλοι ἀποροῦσαν ποιὸς ἦταν αὐτὸς ποὺ ἔκλαιγε μὲ τοὺς γονεῖς.
Ἡ ζωή, ἡ ἀνάσταση κυριεύουν τὸν θάνατο. Ὄχι τὸ ἀντίθετο. Ἐσὺ πιστεύεις ὅτι ὁ Χριστός, ἡ ὄντως Ζωή, κάνει τοὺς νεκροὺς ὁλοζώντανους;

π. Δημητρίου Μπόκου
https://proskynitis.blogspot.com/

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΚΟΠΟΣ (Κυριακή Γ'Λουκά)

Ὅταν διαβάζουμε τίς ἐπιστολές τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, διαπιστώνουμε ὅτι τά λόγια του, πού εἶναι ἔκφραση ἐμπειριῶν ζωῆς, μᾶς ἐλέγχουν. Ὅταν τόν ἀκοῦμε νά ἀναφέρει στούς Κορινθίους ὅτι ὑποφέρει σωματικά, γιά χάρη τοῦ Εὐαγγελίου, δέν ἔχει σταθερό τόπο διαμονῆς, δέν λογαριάζει τίς κακουχίες τοῦ σώματος, δέν σταματᾶ μπροστά στήν δύναμη τοῦ κακοῦ, τό ὁποῖο διά τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά καί διά τῶν ἀσθενειῶν, τόν βασανίζει, καί δηλώνει ὅτι μέ τόν σωματικό κόπο μετέχει στόν θάνατο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, καταλαβαίνουμε ὅτι ἡ δική μας ζωή καί ἡ δική μας σχέση μέ τόν Χρισατό ἀπέχει πολύ. Δυσκολευόμαστε νά δεχτοῦμε ὅτι ἄν θέλουμε νά εἴμαστε κοντά στόν Χριστό, ὀφείλουμε νά παλεύουμε, ἔστω καί λίγο, «πάντοτε τήν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες, ἵνα καί ἡ ζωή τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ» (Β’ Κορ. 4, 10), «συνεχῶς νά ὑποφέρουμε σωματικά μετέχοντας ἔτσι στόν θάνατο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, γιά νά φανερωθεῖ στό πρόσωπό μας ἡ ζωή τοῦ ἀναστημένου Ἰησοῦ».
Οἱ τρεῖς ἐντολές
Μᾶς δυσκολεύει τό νά τηρήσουμε πρῶτα τίς δύο ἐντολές πού ὁ Χριστός ζήτησε νά τηροῦμε γιά νά φύγει τό κακό ἀπό τή ζωή μας: τήν προσευχή καί τήν νηστεία. Χρειάζεται χρόνος καί κόπος. Ἡ νηστεία θέλει ἔξοδο ἀπό τήν εὐκολία. Θέλει ἕνα αἴσθημα πείνας, ἕνα αἴσθημα στέρησης καί ὄχι μόνο ὡς πρός τήν τροφή. Τό ἴδιο καί ἡ προσευχή. Θέλει χρόνο, πού γίνεται ἔκφραση καρδιᾶς. Τήν ἴδια στιγμή ὁ ἀπόστολος μᾶς προτρέπει νά βγαίνουμε ἀπό τόν ρυθμό μιᾶς ζωῆς ἐγκλωβισμένης μέ κέντρο τόν ἑαυτό μας, χάριν τοῦ Εὐαγγελίου. Τό νά ἐπικοινωνήσουμε μέ ἀνθρώπους πού ἔχουν δίψα γιά τήν ἀλήθεια εἶναι ἀγάπη. Τό νά ἐπικοινωνήσουμε ὅμως μέ τούς δικούς μας ἀνθρώπους πού δέν προλαβαίνουμε ἤ δέν θέλουμε νά μιλήσουμε, τό νά τούς ἀκούσουμε, τό νά μοιραστοῦμε μέ κατανόηση ὅ,τι τούς βασανίζει ἤ ὅ,τι θά ἔπρεπε νά τούς ἐνδιαφέρει, εἶναι κάτι πού μᾶς λείπει. Ἔχουμε τό πρόγραμμά μας, τίς ὑποχρεώσεις μας. Ἄς κάνουμε ὅμως μία στάση γιά νά δοῦμε τόν διπλανό μας, ἰδίως στό σπίτι μας. Προσευχή, νηστεία, κοινωνία μέ τόν πλησίον εἶναι ἐκφράσεις τῆς μεγίστης τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ: τῆς ἀγάπης, τόσο πρός τόν Θεό ὅσο καί πρός τόν πλησίον.
Ἡ πνευματική ζωή εἶναι πάλη
Συχνά οἱ χριστιανοί ζοῦμε μία ψευδαίσθηση πρός δύο κατευθύνσεις: ἡ μία εἶναι ὅτι ἡ ζωή τοῦ Εὐαγγελίου ἀνεβάζει τόν πῆχυ πολύ ψηλά γιά μας, μέ ἀποτέλεσμα νά περνᾶμε ἀπό κάτω. Ἑπομένως, κάνουμε ὅ,τι μποροῦμε, κυρίως τά τυπικά, καί εἴμαστε κι εὐχαριστημένοι. 
Ἀπό τήν ἄλλη, ἐνθουσιαζόμαστε καί βάζουμε εὔκολα ὑψηλούς πνευματικούς στόχους. Ἐπειδή, μάλιστα, μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ κάνουμε κάποια βήματα ἤ ἐπειδή ἔχουμε χαρίσματα, τά ὁποῖα καρποφοροῦν, νομίζουμε πώς ἔχουμε προχωρήσει πνευματικά καί τότε ὑψηλοφρονοῦμε. 
Στήν πνευματική ζωή δέν ἰσχύει τό «αὐτό δέν εἶναι γιά μένα», ἀλλά οὔτε καί τό «ἐπειδή ἔχω πετύχει αὐτά». Στήν πνευματική ζωή ἰσχύει ἡ πάλη νά φανερώνεται στό πρόσωπό μας ἡ ζωή τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ: ἡ χαρά, ἡ συγχώρεση, ἡ ἀγάπη, ἡ ἀπόφαση νά μοιραζόμαστε τήν ζωή μας μέ τούς ἄλλους, ὅπως ἔκανε ὁ Χριστός μέ τούς μαθητές Του, ἰδίως μετά τό Πάσχα, ἡ βαθιά πίστη πού κάνει τίς κεκλεισμένες θύρες τοῦ ὑπερώου νά ἀνοίγουν, ἡ ἐργασία μαζί μέ τήν συνεχῆ προσμονή τοῦ Κυρίου, ὅπως ἔκαναν οἱ μαθητές στήν Τιβεριάδα θάλασσα μετά τήν ἀνάσταση!
Πάλι ἀπό τήν ἀρχή
Κάθε στιγμή στήν ζωή μας εἶναι εὐκαιρία ἀνάνηψης. Εἶναι εὐκαιρία ἑνός καινούργιου ξεκινήματος, μέ ἐπίγνωση ὅτι ὁ Χριστός εἶναι τό κέντρο τῆς ζωῆς μας καί ὅτι ὅλα προϋποθέτουν τήν μετοχή μας στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, στήν Ἐκκλησία. Ὅτι χρειάζεται κόπος, ἔξοδος ἀπό τήν ἀσφάλειά μας, ἐργασία πνευματική καί συνάντηση μέ τούς ἀνθρώπους στούς ὁποίους ἀντανακλοῦμε τό φῶς πού μᾶς δόθηκε! Καί εἶναι μοναχικός αὐτός ὁ δρόμος ἐπί τῆς οὐσίας. Τό κλίμα τῆς ζωῆς δέν ἐπιτρέπει πολλά. Κι ὁ λίγος κόπος ὅμως εὐλογεῖται!

Γραπτό κήρυγμα της ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Κερκύρας , 6 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2024
https://proskynitis.blogspot.com/

«Εκ του οράν το εράν», από την όραση πηγάζει η επιθυμία

«Απόφευγε σαν μάστιγα τους τόπους των πτώσεων. Διότι όταν δεν υπάρχει εμπρός μας ένα οπωρικό, δεν ερεθίζεται και τόσο η όρεξή μας» (Άγ. Ιωάννης Κλίμακος, λόγ. γ´, 10)

 «Εκ του οράν το εράν», από την όραση πηγάζει η επιθυμία. Ένα παλιό γνωμικό που καταγράφει αυτό που συμβαίνει με την ανθρώπινη φύση: αυτό που έχω μπροστά μου, προκαλεί την επιθυμία μου για να το γευθώ. Κι όχι μόνο η όραση, κατεξοχήν βεβαίως αυτή, αλλά και οι άλλες αισθήσεις: προκαλούμενες εξάπτουν την επιθυμία στον άνθρωπο. Εκεί δεν στηρίζεται και όλη η επιστήμη με τις διαφημίσεις; Σου φέρνουν το προϊόν μπροστά σου, με ωραίο περιτύλιγμα, εξωραϊσμένο στο ανώτερο δυνατό, ολοζώντανο, ντυμένο και με την κατάλληλη μουσική, και χωρίς να το χρειάζεσαι σε προκαλούν να το πάρεις, να το δοκιμάσεις. Σε κάνουν να το θεωρείς απαραίτητο στη ζωή σου. Γιατί έχουν σπουδάσει την ψυχολογία του ανθρώπου. Γιατί τελικά σε ξέρουν.
 Μην υπερτιμάς λοιπόν τις δυνάμεις σου. Δεν είναι τυχαίο αυτό που κηρύσσει η Γραφή και όλη η Πατερική Παράδοση, ότι ο χριστιανός «πάντα εγκρατεύεται». Η εγκράτεια, ως αυτοσυγκράτηση, ως διαρκής έλεγχος των επιθυμιών μας, είναι γενική αρετή που διατρέχει τη ζωή του πιστού καθημερινά και διαπαντός: στα μάτια πρώτα και σε όλες τις αισθήσεις έπειτα. Λοιπόν, εκεί που έχει υπάρξει πτώση, μην ξαναπάς. Ή αν βρεθείς εξ ανάγκης, να είσαι σε επιφυλακή. Μην ξανοίγεσαι. Και μάλιστα, όταν ξέρεις ότι αυτό που έχει συμβεί μία φορά, είναι εύκολο να γίνει και δεύτερη, και τρίτη. Γιατί συνδράμει την κατάσταση αυτή η συνήθεια που είναι δευτέρα φύση για τον άνθρωπο. Όπως το λέει το πατερικό λόγιο: «Μη συνηθίσης ήτταν εν πολέμω. Η γαρ συνήθεια δευτέρα φύσις εστίν».
Ισχύει όμως και το αντίστροφο: αφού προκαλούμαστε στην επιθυμία μας με την όρασή μας και με ό,τι μας φέρνει στη μνήμη ο τόπος μιας πτώσεως, ας επιλέγουμε εκείνους τους τόπους, εκείνες τις καταστάσεις, εκείνους τους ανθρώπους, που μας προκαλούν στο αγαθό.
 Έλεγε ο άγιος Επιφάνιος ότι και μόνη η θέα της Αγίας Γραφής για παράδειγμα μας ωθεί στο αγαθό. Πόσες φορές μία εικόνα του Χριστού, της Παναγίας, ενός αγίου δεν μας έκαναν να θελήσουμε να προσευχηθούμε; Πόσες φορές ένας αγιασμένος τόπος: ένας ναός, ένα μοναστήρι ακόμη περισσότερο, δεν μας οδήγησαν σε κατάνυξη; Κι ακόμη: πόσες φορές η συνάντηση με έναν γνήσιο άνθρωπο του Θεού δεν μας έδωσε την αφορμή μετανοίας μας και εσωτερικής αλλαγής;

π.Γεώργιος Δορμπαράκης
https://proskynitis.blogspot.com/

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΛΟΥΚΑ

«Καί προσελθών ἥψατο τῆς σοροῦ … καί εἶπεν· νεανίσκε, σοί λέγω, ἐγέρθητι» (Λουκ. 7.14).
Ἕνα πολύ γνωστό θαῦμα ἀκού­σαμε στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνά­γνωσμα, τό θαῦμα τῆς ἀναστά­σεως ἑνός νεαροῦ παιδιοῦ. Ὁ Χριστός συνάντησε τή νεκρική πομπή στήν εἴσοδο τῆς πόλεως Ναΐν καί ὁ πόνος μιᾶς χήρας μητέρας πού ἔχασε τό παιδί της, ἄγγιξε τήν ψυ­χή του.
 Γνώριζε ὁ Ζωοδότης Κύριος πόσο μεγάλο εἶναι τό δῶρο τῆς ζωῆς γιά τόν ἄνθρωπο καί τί σημαίνει ἡ ἀπώλειά της. Γι᾽ αὐτό καί πλησίασε πρῶτα τή μητέρα γιά νά τήν παρη­γορήσει καί νά τήν προτρέψει νά μήν κλαίει. Καί μπορεῖ ἡ μητέρα νά ἀπόρησε, μπορεῖ οἱ συγγενεῖς καί οἱ φίλοι νά διερωτήθηκαν πῶς θά μποροῦσε μία μητέρα πού εἶχε χάσει τό παιδί της νά μήν κλαίει, ὁ Χριστός ὅμως γνώριζε τί τῆς ἔλεγε. Γνώριζε ὅτι ὡς Κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου μπορεῖ νά χαρίσει καί πάλι στό νεκρό παιδί τή ζωή, μπορεῖ νά τό ἐπαναφέρει ἀπό τήν ἀνυπαρξία στήν ὕπαρξη καί νά παρηγορήσει τήν ἀπαρηγόρητη μητέ­ρα του.
Καί αὐτό ἀκριβῶς κάνει ὁ Χρι­στός. Ἀγγίζει τό νεκρό σῶμα καί καλεῖ τόν νέο νά σηκωθεῖ. Ἡ ψυχή ἐπιστρέφει. Ὁ νεκρός ἀνταποκρίνε­ται στήν προτροπή τοῦ Κυρίου. Τό θαῦμα συντελεῖται καί τή λύπη διαδέχεται ἡ χαρά καί ὁ ἐνθου­σιασμός τοῦ πλήθους γιά τήν ἀνά­σταση ἑνός νεκροῦ.
Καί ἐάν τό θαῦμα τῆς ἀναστάσεως ἑνός νεκροῦ εἶναι ὄντως μεγάλο καί μοναδικό, μεγαλύτερο ἀπό αὐτό εἶναι τά θαύματα τῆς ψυχικῆς ἀναστάσεως τά ὁποῖα ἐπιτέλεσε καί ἐπιτελεῖ ὁ Χριστός ὄχι μόνο κατά τή διάρκεια τῆς ἐπίγειας ζωῆς του ἀλλά ἀνά τούς αἰῶνες. Εἶναι τό θαῦμα πού ἐπιτελεῖ, ὅταν μέ τή χάρη του ἀναζωογονεῖ ψυχές νε­κρω­μένες ἀπό τήν ἁμαρτία, ἀπό τά πάθη, ἀπό τίς ἀδυναμίες, καί τίς ἀνιστᾶ σέ μία νέα ζωή, σύμφωνη μέ τό θέλημά του. Ὁ Χριστός ἔχει καί αὐτή τή δύναμη, ὅπως ὁ ἴδιος μᾶς διαβεβαιώνει. Καί τή δύναμη αὐτή τῆς ἀναστάσεως τῆς ψυχῆς ἀπό τόν θάνατο καί τή νέκρωση τῆς ἁμαρτίας τήν ἐμπιστεύ­θηκε ὁ Χριστός στήν Ἐκκλησία του καί στούς πνευματικούς, οἱ ὁποῖοι διακονοῦν τό μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως. Καί τήν ἔδωσε ἀπεριόριστη, γνωρίζοντας τήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία ἀλλά καί τίς μεθοδεῖες τοῦ πονηροῦ, ὁ ὁποῖος ἐπιδιώκει μέ κάθε τρόπο νά μᾶς τραυματίσει θανάσιμα ἤ νά νεκρώ­σει προοδευτικά μέ τήν ἁμαρτία τήν ψυχή μας, παραπλανώντας μας μάλιστα, ὥστε νά μήν ἀντιλη­φθοῦμε καί νά μήν συνειδητο­ποιήσουμε τόν κίνδυνο πού δια­τρέχουμε, μέχρις ὅτου νά ἐπιτύχει τόν σκοπό του.
Γι᾽ αὐτό καί θά πρέπει νά εἴμεθα πάντοτε σέ ἐγρήγορση, νά μήν ἀδρανοῦμε, νά μήν ἀδιαφοροῦμε. Ὅταν διακρίνουμε μέσα μας κά­ποια συμπτώματα νεκρώσεως τῆς ψυχῆς μας ἀπό τήν ἁμαρτία· ὅταν βλέπουμε τόν ζῆλο μας γιά τό ἀγαθό νά μειώνε­ται, τή διάθεσή μας γιά τή μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ἤ γιά τή νηστεία νά ἐλαττώνεται, τήν προ­σο­χή μας τήν ὥρα τῆς προσευχῆς ἤ τῆς συμμετοχῆς μας στή θεία λα­τρεία νά διασπᾶται· ὅταν διαπιστώ­νουμε ὅτι δέν μποροῦμε νά ἐλέγ­ξουμε τίς ἐπιθυμίες μας, νά πολε­μή­σουμε τίς ἀδυναμίες μας, νά νικήσουμε τή νωθρότητα ἤ τήν ἀδιαφορία μας γιά τόν Χριστό καί τήν ἐν Χριστῷ ζωή, θά πρέπει νά φροντίζουμε νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό αὐτά τά συμπτώματα, νά ἐμποδί­σουμε τή νέκρωση τῆς ἁμαρτίας νά ἐγκαθιδρυθεῖ στήν ψυχή μας καί νά ἐπεκταθεῖ. Θά πρέπει νά προσεγ­γίζουμε τά μυστήρια διά τῶν ὁποίων μεταδίδεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, τό μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξο­μο­λογήσεως καί τό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, ὥστε νά ἀναζω­ο­γονοῦμε τήν ψυχή μας, νά λαμβάνουμε δι᾽ αὐτῶν ζωή ἀπό τή ζωή τοῦ Χριστοῦ, καί νά ἀποφεύγουμε τίς νεκρώσεις τῶν παθῶν, οἱ ὁποῖες καθιστοῦν τελικά τόν ἄνθρωπο, ὅπως λέγει καί τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ στό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως, κατ᾽ ὄνομα μόνο ζωντανό. «Ὄνομα» λέγει «ἔχεις ὅτι ζῇς καί νεκρός εἶ».
Καί ἀκόμη ἄς προσπαθοῦμε νά νεκρώνουμε μέσα μας τόν «πα­λαιόν» ἄνθρωπο, τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες μας, μέ τόν ἀγώνα μας νά ζοῦμε σύμφωνα μέ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, μέ τήν ταπεί­νωση καί τήν ὑπακοή, ὥστε νά ἀποφύγουμε τόν πνευματικό θάνα­το καί νά ἀξιωθοῦμε νά ζήσουμε καί ἐδῶ στή γῆ ἀλλά καί στόν οὐρανό ἑνωμένοι μέ τόν Χριστό, τήν πηγή τῆς ἀληθοῦς καί αἰωνίου ζωῆς.
 
 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων
http://imverias.blogspot.com/

Απόστολος Θωμάς: Ο δύσπιστος μαθητής του Κυρίου

Του ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ, Θεολόγου – Καθηγητού 
Την πρώτη Κυριακή μετά την Ανάσταση του Κυρίου η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του αγίου ενδόξου αποστόλου Θωμά και διαβάζεται στις εκκλησίες η σχετική περικοπή της ψηλάφησης του Χριστού από αυτόν. Δεν είναι τυχαία αυτή η επιλογή. Έρχεται να επιβεβαιώσει, μαζί με τις τόσες άλλες μαρτυρίες, ότι ο Κύριος αναστήθηκε όντως από τους νεκρούς. Ο Θωμάς κατά θεία παραχώρηση ζήτησε να έχει απτή εμπειρία της Ανάστασης του Χριστού. Να βάλει τα χέρια του «επί των τύπων των ήλων» και να πιστέψει στο υπέρτατο γεγονός. 
       Το όνομά του στην αραμαϊκή γλώσσα «Τέομα» σημαίνει δίδυμος. Στο ιερό Ευαγγέλιο του δίδεται όντως η προσωνυμία «Δίδυμος» (Ιωάν. 11,16). Οι αγιογραφικές πληροφορίες για το Θωμά είναι σχετικά λίγες και γι’ αυτό έχουν εγερθεί κατά καιρούς αυθαίρετες ερμηνείες για το πρόσωπό του. Προσπάθησαν να εντοπίσουν τίνος δίδυμος αδελφός ή αδελφής υπήρξε. Κάποιοι τον ταυτίζουν με τον αναφερόμενο από τον Ματθαίο (13,55) αδελφόθεο Ιούδα. Μάλιστα οι πολέμιοι του Χριστού συγγραφείς υποστηρίζουν ότι αυτός υπήρξε δίδυμος αδελφός του Κυρίου, παρά τις αντίθετες μαρτυρίες των Ευαγγελίων, θέλοντας να πλήξουν την υπερφυσική ενανθρώπηση του Θεού Λόγου! Αρχαία παράδοση, την οποία αποδέχεται η Εκκλησία μας ο Θωμάς ήταν δίδυμος αδελφός κάποιας Λυδίας ή Λυσίας. Κάποιοι άλλη παράδοση αναφέρει ότι ήταν δίδυμος αδελφός κάποιου Ελεάζαρ. 
     Ο Θωμάς καταγόταν από την Αντιόχεια, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των μαθητών, που ήταν Γαλιλαίοι (Ιωάν. 21,2). Κλήθηκε από τον Κύριο να τον ακολουθήσει και αυτός υπάκουσε (Ματθ. 10,3. Μάρκ. 3,18. Λουκ. 6,15). Γενικά υπήρξε από τους πιο αφοσιωμένους μαθητές, τον οποίο διέκρινε το θάρρος. Όταν οι άλλοι μαθητές προσπαθούσαν να αποτρέψουν το Χριστό να μεταβεί στη Βηθανία να αναστήσει το Λάζαρο, για το φόβο κακοποιήσεώς τους από τους φανατικούς Ιουδαίους, ο Θωμάς αψηφώντας τον κίνδυνο τους είπε: «άγωμεν και ημείς ίνα αποθάνωμεν μετ’ αυτού» (Ιωάν. 11,16). Είναι η πρώτη φορά που ακούστηκε από μαθητή του Χριστού να ζητά να πεθάνει μαζί με τον Κύριο! Ταυτόχρονα υπήρξε και σχετικά ορθολογιστής. Στο Μυστικό Δείπνο δε δίστασε να ρωτήσει τον Κύριο: «Κύριε, ουκ οίδαμεν πού υπάγεις και πώς δυνάμεθα την οδόν ειδέναι;» (Ιωάν. 14,5). Επίσης ήταν και σκεπτικιστής και δύσπιστος. Για να πιστέψει στην Ανάσταση του Κυρίου ζήτησε να έχει απτή βεβαίωση, να ψηλαφίσει με τα ίδια του τα χέρια τις πληγές του διδασκάλου του. Μετά την ψηλάφηση ομολόγησε με ενθουσιασμό και αυθορμητισμό: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου» (Ιωάν. 20,28).
      Αρχαία παράδοση αναφέρει ότι κήρυξε το Ευαγγέλιο στην Περσία και την αχανή χώρα των Ινδιών. Ως τα σήμερα θεωρείται ο φωτιστής των χωρών αυτών. Το τέλος της ζωής του υπήρξε μαρτυρικό. Οι φανατικοί ειδωλολάτρες τον θανάτωσαν δια λογχισμού. Η μνήμη του εορτάζεται στις 6 Οκτωβρίου.         
      Στο όνομα του Θωμά έχουν διασωθεί τρία απόκρυφα κείμενα του 2ου μ. Χ. αιώνα. Πρόκειται αναμφίβολα για ψευδεπίγραφα κείμενα αρχαίων αιρετικών γνωστικών, οι οποίοι θέλοντας να δώσουν κύρος στις αιρετικές τους δοξασίες, τις απέδωσαν στον απόστολο Θωμά. Αυτά τα κείμενα περιέχουν σοβαρές πλάνες και κακοδοξίες και γι’ αυτό δε θα πρέπει να τα εμπιστεύονται οι πιστοί, διότι τα χρησιμοποιούν οι χριστιανομάχοι για να πλήξουν την αξιοπιστία της χριστιανικής διδασκαλίας και ιδιαίτερα το Θείο Πρόσωπο του Λυτρωτή μας Χριστού.   
      Πολλοί αποκαλούν τον απόστολο Θωμά άπιστο. Δεν είναι σωστός αυτός ο χαρακτηρισμός του. Ο Θωμάς δεν υπήρξε άπιστος, αλλά δύσπιστος. Ζητούσε αποδείξεις για να βεβαιωθεί και να πιστέψει, όπως και έγινε. Ο Κύριος δεν του αρνήθηκε αυτή του την επιθυμία, γεγονός που σημαίνει ότι η πίστη μας στα διδάγματα της Εκκλησίας μας, δεν είναι, και δεν πρέπει να είναι, παθητική και απόλυτα άκριτη κατάσταση, αλλά προϊόν ελεύθερης επιλογής. Ο απόστολος Φίλιππος, όταν μίλησε στον φίλο του Ναθαναήλ για το Χριστό του είπε εκείνο το περίφημο: «έρχου και ίδε» (Ιωάν. 1,47), «έλα φίλε μου να διαπιστώσεις με τα ίδια σου τα μάτια αυτά που σου λέω για Εκείνον». Άρα δεν είναι κακό να ερευνούμε καλόπιστα. Κακό είναι να κρατάμε στάση κακόπιστη, η οποία και θα μας κρατήσει τελικά μακριά από την αλήθεια. Ο απόστολος Θωμάς ήταν καλόπιστος και γι’ αυτό, αφού ικανοποίησε τις αισθήσεις του, ομολόγησε ευθαρσώς: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου» (Ιωάν. 20,28)! Πόσοι και πόσοι μεγάλοι άνδρες και γυναίκες στην ιστορία δεν έγιναν πιστοί από την έρευνα! Μυριάδες πραγματικοί επιστήμονες ανακάλυψαν την πίστη τους μέσα από την επιστημονική έρευνα, διότι στα θαυμαστά τους πορίσματα είδαν τις άκτιστες ενέργειες του Θεού να είναι παρούσες, δημιουργικές και συνεκτικές δυνάμεις του κόσμου! Αντίθετα υπάρχουν άλλοι επιστήμονες, τους οποίους δεν αγγίζει το γεγονός της πανταχού παρουσίας του Θεού, διότι ορμώνται εξ αρχής με οδηγό την τυφλή απιστία. Αυτοί δε θα βρουν ποτέ την αλήθεια και δε θα συναντήσουν το Θεό!     
     Τον Μεσαίωνα κυκλοφόρησε στην αιρετική Δύση ένα σλόγκαν, το οποίο δεν έχει το παραμικρό έρεισμα στην αγία Γραφή και την Παράδοση της Εκκλησίας μας. Πρόκειται για το «πίστευε και μη ερεύνα», το οποίο και έγινε παντιέρα των χριστιανομάχων τους τελευταίους αιώνες κατά της Εκκλησίας, ότι δήθεν αρνείται την επιστημονική έρευνα και ζητά τυφλή πίστη και υπακοή. Αλλά αυτή ήταν τακτική του παπισμού, ο οποίος επέβαλε στους πιστούς του άκριτη πίστη και αφοσίωση, για να ασκεί την κοσμική του εξουσία. Αντίθετα, η αγία Γραφή και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, μας παροτρύνουν: «ερευνάτε τας Γραφάς» (Ιωάν. 5,39), και «δράξασθε παιδείας» (Ψαλμ. 2,12). Κριτήριό μας θα πρέπει να είναι το γεγονός της ελευθερίας, η οποία είναι η προϋπόθεση καθορισμού του προσώπου. Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι η γνήσια εικόνα του Θεού, σύμμορφος της εικόνος του Θεού, δια του Χριστού (Φιλιπ. 3,23). Αυτό έκανε και ο απόστολος Θωμάς!  

http://www.nyxthimeron.com/

Το Αποστολικό και Ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής

† Κυριακῇ 6 ᾽Οκτωβρίου 2024 (Γ' Λουκᾶν)

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν

Κεφ. ζ' : 11-16

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐπορεύετο ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς πόλιν καλουμένην Ναΐν· καὶ συνεπορεύοντο αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἱκανοὶ, καὶ ὄχλος πολύς. Ὡς δὲ ἤγγισε τῇ πύλῃ τῆς πόλεως, καὶ ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκὼς υἱὸς μονογενὴς τῇ μητρὶ αὐτοῦ·καὶ αὕτη ἦν χήρα· καὶ ὄχλος τῆς πόλεως ἱκανὸς ἦν σὺν αὐτῇ. Καὶ ἰδὼν αὐτὴν ὁ Κύριος, ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτῇ, καὶ εἶπεν αὐτῇ· Μὴ κλαῖε. Καὶ προσελθὼν ἥψατο τῆς σοροῦ, οἱ δὲ βαστάζοντες ἔστησαν, καὶ εἶπε· Νεανίσκε, σοί λέγω, ἐγέρθητι. Καὶ ἀνεκάθισεν ὁ νεκρὸς καὶ ἤρξατο λαλεῖν, καὶ ἔδωκεν αὐτὸν τῇ μητρὶ αὐτοῦ. Ἔλαβε δὲ φόβος ἅπαντας, καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, λέγοντες· Ὅτι Προφήτης μέγας ἐγήγερται ἐν ἡμῖν· καὶ ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ.

Ὁ Ἀπόστολος

Πρὸς Κορινθίους Β΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα

(δ’:6-15)

Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς ὁ εἰπών, ἐκ σκότους φῶς λάμψαι, ὃ ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν πρὸς φωτισμὸν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ Χριστοῦ. Ἔχομεν δὲ τὸν θησαυρὸν τοῦτον ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν, ἵνα ἡ ὑπερβολὴ τῆς δυνάμεως ᾖ τοῦ Θεοῦ καὶ μὴ ἐξ ἡμῶν· ἐν παντὶ θλιβόμενοι ἀλλ΄ οὐ στενοχωρούμενοι, ἀπορούμενοι ἀλλ΄ οὐκ ἐξαπορούμενοι, διωκόμενοι ἀλλ΄ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι ἀλλ΄ οὐκ ἀπολλύμενοι, πάντοτε τὴν νέκρωσιν τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ. Ἀεὶ γὰρ ἡμεῖς οἱ ζῶντες εἰς θάνατον παραδιδόμεθα διὰ Ἰησοῦν, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ φανερωθῇ ἐν τῇ θνητῇ σαρκὶ ἡμῶν. Ὥστε ὁ θάνατος ἐν ἡμῖν ἐνεργεῖται, ἡ δὲ ζωὴ ἐν ὑμῖν. Ἔχοντες δὲ τὸ αὐτὸ πνεῦμα τῆς πίστεως, κατὰ τὸ γεγραμμένον, Ἐπίστευσα, διὸ ἐλάλησα, καὶ ἡμεῖς πιστεύομεν, διὸ καὶ λαλοῦμεν, εἰδότες ὅτι ὁ ἐγείρας τὸν Κύριον Ἰησοῦν καὶ ἡμᾶς σὺν Ἰησοῦ ἐγερεῖ καὶ παραστήσει σὺν ὑμῖν. Τὰ γὰρ πάντα δι΄ ὑμᾶς, ἵνα ἡ χάρις πλεονάσασα διὰ τῶν πλειόνων τὴν εὐχαριστίαν περισσεύσῃ εἰς τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ.