«Ένιωσα την ευεργετική ωφέλεια της ανάγνωσης του Ψαλτηρίου από την πρώτη μέρα που άρχισα να προσεύχομαι με αυτόν τον τρόπο»

«Ἐπὶ χειρῶν ἀροῦσί σε, μήποτε προσκόψῃς πρὸς λίθον τὸν πόδα σου» (Ψαλ.90, 12)
Η Τ.Ν. διηγείται:
– Ένιωσα την ευεργετική ωφέλεια της ανάγνωσης του Ψαλτηρίου από την πρώτη μέρα που άρχισα να προσεύχομαι με αυτόν τον τρόπο. Όλα άλλαξαν: κάθε φορά που με βρίσκουν συμφορές, με το που αρχίζω να διαβάζω το δικό μου κάθισμα, γαληνεύει η ψυχή μου και τα προβλήματα εξομαλύνονται.
Δύο περιστατικά που συνέβησαν σχετικά πρόσφατα μου προξένησαν μεγάλη έκπληξη και στερέωσαν την πίστη μου. Και οι δύο αυτές ιστορίες συνέβησαν στη ντάτσα μας (καλοκαιρινή παραθεριστική κατοικία – ΣτΜ),όπου μένουμε τα καλοκαίρια. Ως συνήθως, άλλαζα τα παπούτσια μου χωρίς να κρατιέμαι από κάτι. Κάποια στιγμή ένιωσα σαν να με σπρώχνει κάτι και να χάνω την ισορροπία μου. Άρχισα απροσδόκητα να πέφτω. Πίσω μου υπήρχε ένα πέτρινο κατώφλι ύψους περίπου είκοσι εκατοστών, και σύμφωνα με όλους τους νόμους της φυσικής, θα έπρεπε να είχα πέσει ανάσκελα. Αλλά ξαφνικά – την επόμενη στιγμή – είδα ότι στεκόμουν όρθια πάνω ακριβώς σε αυτό το κατώφλι, που το είχα πίσω μου. Μόνη μου δε θα μπορούσα να κρατήσω την ισορροπία μου (ήδη έπεφτα εκείνη τη στιγμή), πόσο μάλλον να βρεθώ πάνω στο κατώφλι, να πηδήξω πάνω σε αυτό. Δεν μπορούσα να πιστέψω τον εαυτό μου, πώς ήταν δυνατόν να συμβεί αυτό!
Είχα την αίσθηση πραγματικού θαύματος, λες και κάποιος με είχε βάλει εκεί. Διότι αν είχα πέσει πάνω σε αυτό το πέτρινο κατώφλι, οι συνέπειες θα ήταν πολύ θλιβερές.
Η δεύτερη ιστορία συνέβη τρεις ημέρες μετά το πρώτο περιστατικό. Πήγα να ανοίξω την πύλη για να μπει το αυτοκίνητο. Οι πύλες μας, όταν είναι ανοιχτές, κρατιούνται με σιδερένιες ράβδους. Και όταν είναι κλειστές, οι ράβδοι αυτές σηκώνονται. Είχα ανοίξει το μάνταλο της πύλης και τον τράβηξα προς το μέρος μου. Ο μάνταλος είναι πολύ βαρύς και μακρύς, τρία μέτρα. Πρέπει να τον τράβηξα απότομα έτσι που μια από τις ράβδους έπεσε κάτω, χωρίς να χτυπήσει στο έδαφος, αλλά στο παπούτσι μου, καρφώνοντάς το κάτω στο έδαφος. Και τότε ξαφνικά αυτός ο μάνταλος άρχισε να έρχεται κατά πάνω μου. Δεν είχα πώς να μετακινηθώ μια και στηριζόμουν μόνο στο ένα πόδι και το άλλο ήταν καρφωμένο στο έδαφος. Έπεσα ανάσκελα μαζί με το μάνταλο πάνω στο χοντρό χαλίκι που υπήρχε στο έδαφος. Αλλά προς έκπληξή μου δεν ένιωσα τίποτα. Κανέναν πόνο απολύτως. Κυριολεκτικά, ένιωσα λες και με είχαν ξαπλώσει απαλά σε ένα πουπουλένιο κρεβάτι και όχι στα κοφτερά χαλίκια. Ένιωσα ότι ήταν κάτι το μαλακό! Και ως εκ τούτου δεν είχα ούτε εκδορές ούτε γρατζουνιές. Ωστόσο, το βάρος του μάνταλου που είχε πέσει από ψηλά πάνω μου το ένιωσα, αν και ούτε αυτός με πόνεσε εκείνη τη στιγμή. Δόξα τω Θεώ!
Βεβαίως, και στις δύο αυτές περιπτώσεις πρόκειται για το έλεος του Θεού, αλλά τις συνδέω, έτσι το νιώθω στην καρδιά μου, με την από κοινού ανάγνωση του Ψαλτηρίου. Για μένα το Ψαλτήρι είναι ένα μοναδικό βιβλίο που έχει απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα…

*Απόσπασμα από το κείμενο
https://simeiakairwn.wordpress.com/