Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2022

Το 2022 θα το θυμάμαι, για τα μαθήματα του:



Το 2022 θα το θυμάμαι, για τα μαθήματα του:
1. Περπατάς έξω; Έχει ήλιο, αέρα, βροχή; Οδηγείς και ακούς μουσική; Να χαίρεσαι κάθε στιγμή. Είναι δώρο Θεού. Η επόμενη στιγμή δεν ξέρεις πώς θα είναι, σε τί κατάσταση θα σε φέρει και πώς θα αλλάξει τη ζωή σου.
2. Η αγάπη και η φροντίδα είναι μεγάλα ιατρικα. Δυστυχώς δεν γίνεται να συνταγογραφηθούν.
3. Το δωμάτιο ενός νοσοκομείου είναι Πανεπιστήμιο. Η ύλη της ασθενείας, δικής σου ή αγαπημένων, μάθημα ζωής. Βλέπεις τις συμπεριφορές των ανθρώπων (ασθενών, νοσοκόμων, ιατρών, επισκεπτών, τρίτων, του εαυτού σου) και σπουδάζεις τον άνθρωπο.
4. Τις στιγμές του κινδύνου (της μοναξιάς και αβεβαιότητας που ενέχει) τις νιώθεις σαν να έχει μια μεγάλη πληγή που αιμορραγεί το στομάχι σου. Εκείνες ακριβώς τις στιγμές αφήνεσαι στα χέρια του Θεού και λες “και αυτό θα περάσει”.
Με οποιονδήποτε τρόπο, πάντως, ναι, κάποτε θα περάσει.
5. “Έχει ο Θεός”. Μεγάλη κουβέντα που έλεγαν οι παλιότεροι. Και στα πιο δύσκολα σε εκπλήσσει με τα θαύματα Του, αλλά και με τη δύναμη που σου δίνει.
6. Κάποια πολύ αρνητικά γεγονότα μπορεί να είναι συγκεκαλυμμένες ευλογίες. Να προλαμβάνουν και να προστατεύουν από χειρότερα. Γι’αυτό οι δυσκολίες χρειάζονται ελπίδα και πίστη, γιατί μετά από καιρό αντιλαμβάνεσαι το δώρο που σου ήλθε με πικρό τρόπο.
7. Οι δικοί μας που έχουν φύγει ψηλά μας ακούνε και βοηθάνε. Η αγάπη που είχαμε μαζί τους δεν χάθηκε. Απλά πονάει η απώλεια (για πάντα).
8. Όσοι μας αγαπάνε είναι δίπλα μας και το δείχνουν και στα χαρούμενα και στα δυσάρεστα. Όσοι “λείπουν”, είναι γιατί δεν θέλουν να έχουν ουσιαστική θέση στη ζωή μας. Στο καλό. Δεν έχουν όντως ουσιαστική θέση στη ζωή μας.
Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις πως οι περισσότεροι των ανθρώπων γύρω και “κοντά σου” είναι “γνωριμίες” και ως τέτοιες πρέπει και εσύ να τους συμπεριφέρεσαι.
9. Υπάρχουν πολύ καλοί άνθρωποι. Μικροί άγγελοι που γίνονται χέρι Θεού και βοηθούν. Να τους εκτιμάς όπως πρέπει.
10. Υπάρχουν πολύ κακοί άνθρωποι. Ο Θεός να σε φυλάει μή βγουν στον δρόμο σου. Αν βγουν όμως πρέπει να τους αντιμετωπίσεις.
11. “Φαγητό, ύπνος, άσκηση”: η τριάδα της υγείας (όπως μου είπε και ένας φυσιοθεραπευτής). Θα προσθέσω: ελπίδα και προσευχή.
12. Ο “Ηρακλής Πουαρό” είναι κλασσική αξία. Άμεση χαλάρωση, όταν τη χρειάζεσαι και στα πιο δύσκολα. Το ίδιο και το ντους. Μεγάλο δώρο το νερό…
13. Οι άνθρωποι δεν έχουν αλλάξει καθόλου από το παρελθόν. Διάβαζε ιστορία για να καταλάβεις τί συμβαίνει τώρα και τί θα συμβεί αύριο γύρω σου.
14. Η ελευθερία είναι χαρακτηριστικό του Ανθρώπου. Τα ανθρωπάκια δεν την κατανοούν, την εχθρεύονται όπου τη δουν κιόλας γιατί αποκαλύπτει το “ανάστημα” τους.
Η όλη ιστορία είναι ένας πόλεμος για την ελευθερία, για να επικρατήσει ο Άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρωπάκια. Χάνονται ενίοτε μάχες, αλλά όχι και ο πόλεμος.
15. Τα είδα όλα γραμμένα σε έναν τοίχο. Να έχεις λοιπόν “σκέψη από δροσιά και μια καρδιά από λαύρα!”.

https://www.askitikon.eu/

Η δύναμη της συνήθειας



Η δύναμη μιας ριζωμένης στη ψυχή συνήθειας είναι ίση με τη δύναμη μιας φυσικής ιδιότητας. Ο μαθητής του Κυρίου μας Ιησού Χριστού οφείλει να αποκτήσει καλές συνήθειες και να αποφεύγει τις άτοπες.
Νέε μου! Να είσαι συνετός και προνοητικός. Στα χρόνια της νεότητάς σου φρόντισε με επιμέλεια να αποκτήσεις καλές συνήθειες. Έτσι, στην ώριμη και στη γεροντική σου ηλικία θα χαρείς τον πλούτο που σχεδόν άκοπα απέκτησες στη νεανική.
Μη θεωρήσεις ασήμαντη την εκπλήρωση μιας κακής επιθυμίας σου, όσο μικρή κι αν φαίνεται αυτή. Κάθε επιθυμία, όταν εκπληρώνεται, βάζει τη σφραγίδα της στη ψυχή. Και το σφράγισμα αυτό κάποτε είναι τόσο δυνατό, που γίνεται αρχή μιας καταστροφικής συνήθειας.
Μήπως γνώριζε ο χαρτοπαίκτης, όταν άγγιζε τα χαρτιά για πρώτη φορά, πως η χαρτοπαιξία θα του γινόταν πάθος; Μήπως γνώριζε ο μέθυσος, όταν έπινε το πρώτο του ποτήρι, πως έκανε την αρχή της αυτοκτονίας του; Ή μήπως δεν είναι αργή αυτοκτονία αυτή η θλιβερή συνήθεια, που καταστρέφει και την ψυχή και το σώμα;
Μια απρόσεκτη ματιά όχι σπάνια πληγώνει την καρδιά. Αλλεπάλληλες ματιές τόσο βαθαίνουν την πληγή, ώστε αυτή πολύ δύσκολα επουλώνεται με πολυχρόνιες προσευχές, ασκήσεις και δάκρυα.
Παιδαγωγοί και δάσκαλοι! Μεταδώστε στους νέους καλές συνήθειες και αποτρέψτε τους από κακές, που τους οδηγούν σε μεγάλες συμφορές.
Οι κακές συνήθειες αλυσοδένουν τον άνθρωπο, του στερούν την πνευματική ελευθερία, τον κρατούν βίαια στο δύσοσμο βάλτο των παθών.
Για την καταστροφή της ψυχής είναι αρκετή μία και μόνο κακή συνήθεια, γιατί αυτή ανοίγει συνεχώς την πόρτα της καρδιάς σ’ όλα τα αμαρτήματα και σ’ όλα τα πάθη.
Μάθε να είσαι σεμνός. Μην αφήνεις τον εαυτό σου να μιλάει ελεύθερα ή και ν’ αγγίζει ακόμα τον πλησίον χωρίς μεγάλη ανάγκη. Η καλή συνήθεια της σεμνής διαγωγής εξασφαλίζει εύκολα τη μεγάλη αρετή της αγνείας. Οι άλλοι, βλέποντας τη σεμνότητά σου, θα είναι μπροστά σου συνεσταλμένοι, ευλαβικοί, θα έλεγα όπως μπροστά στην ευωδία της αγιοσύνης.
Από τίποτ’ άλλο δεν κινδυνεύει τόσο η αγνεία όσο από τη συνήθεια της παρρησίας, της θρασύτητας, της ελεύθερης συμπεριφοράς, που αθετεί τους κανόνες της μετριοφροσύνης.
Μάθε να είσαι συγκρατημένος και στη λήψη τροφής. Έτσι, τόσο το σώμα σου όσο και ο νους σου θα έχουν υγεία δύναμη και ζωντάνια -εφόδια απαραίτητα και στον αγώνα για τη σωτηρία και στις διάφορες εγκόσμιες ασχολίες.
Η λαιμαργία δεν είναι παρά μια κακή συνήθεια. Είναι η άκριτη και άμετρη ικανοποίηση μιας διεστραμμένης από την αλόγιστη χρήση φυσικής επιθυμίας.
Μάθε να τρως απλά. Οι απλές τροφές γι’ αυτόν που τις συνήθισε είναι πιό γευστικές και οπωσδήποτε πιο υγιεινές από τις εξεζητημένες.
Πόση είναι η πνευματική ελευθερία και πόση η ψυχική δύναμη του ανθρώπου που συνήθισε στην απλή τροφή, όσο μηδαμινή κι αν φαίνεται αυτή η συνήθειά του! Αλλά και υλικά πόσο κερδίζει ο άνθρωπος που αρκείται στα λιτά γεύματα!
Όχι μόνο πολύ λιγότερα χρήματα ξοδεύει για τη διατροφή του, αλλά και πολύ λιγότερο χρόνο χάνει και πολύ λιγότερες μέριμνες έχει. Αν, μάλιστα, είναι φτωχός, δεν πιέζεται από τη φτώχεια του.
Είναι δύσκολο το πέρασμα από τα πολυτελή γεύματα στα απλά. Πολλοί αναγκάστηκαν από τις συνθήκες να το κάνουν απότομα και άκαιρα. Έτσι, όμως, κλονίστηκε η υγεία τόσο του σώματος όσο και της ψυχής τους. Αυτή τη συμφορά θα την είχαν αποφύγει, αν συνετά και έγκαιρα είχαν εθιστεί στη λιτή διατροφή.
Εκείνος ιδιαίτερα που ποθεί ν’ αφιερωθεί στη διακονία του Χριστού, με τη λιτή διατροφή ωφελείται πάρα πολύ.
Γιατί μπορεί να κατοικήσει σε μια απόμακρη τοποθεσία, αποφεύγοντας τις συχνές επαφές με άλλους ανθρώπους και, γενικότερα, τα αίτια της νοητικής διασπάσεως, και να αφοσιωθεί στη μνήμη του Θεού και την προσευχή.
Όλοι οι άγιοι είχαν συνηθίσει να τρώνε και μετρημένα και απλά. Ο απόστολος Παύλος για την καθημερινή του τροφή δαπανούσε ελάχιστα χάλκινα νομίσματα.
Ας έρθω τώρα στο πάθος της μέθης. Τί φοβερό πάθος! Εισχωρεί βαθιά στο σώμα και την ψυχή, με τη συγκατάθεση της επιθυμίας, αποκτώντας από τη συνήθεια, όπως είπαμε, τη δύναμη φυσικής ιδιότητας.
Ο μαθητής του Χριστού πρέπει να φυλάγεται όχι μόνο από τη μέθη αλλά και από την υπέρμετρη χρήση του κρασιού, που φλογίζει τη σάρκα και ξεσηκώνει τις αισχρές επιθυμίες. «Να μη μεθάτε με κρασί, που οδηγεί στην ασωτία», γράφει ο απόστολος Παύλος.
Επιτρέπεται η χρήση του κρασιού σε πολύ μικρή ποσότητα. «Να χρησιμοποιείς και λίγο κρασί», συμβουλεύει ο ίδιος απόστολος τον Τιμόθεο, «για το στομάχι σου και για τις συχνές σου ασθένειες». Όποιος, όμως, δεν μπορεί να επιβληθεί στον εαυτό του και να πίνει με μέτρο, καλά θα κάνει να αποφεύγει τελείως το κρασί.
Ο αββάς Ποιμήν ο Μέγας είπε: «Δεν χρειαζόμαστε τίποτ’ άλλο παρά νηφάλιο νου». Το κρασί, ωστόσο, όπως είναι γνωστό, αφαιρεί από τον νου τη νηφαλιότητά του, τον σκοτίζει και τον εξασθενίζει.
Όταν, λοιπόν, ο αγωνιστής βρίσκεται υπό την επήρεια του κρασιού, στον σκοτισμένο και εξασθενημένο νου του εισβάλλουν εύκολα οι νοητοί εχθροί. Και ο νους, μη έχοντας τη διαύγεια και τη δύναμη να παλέψει μαζί τους, παρασύρεται, δεμένος από το κρασί, στο βάραθρο της αμαρτίας!
Έτσι, μέσα σε μια στιγμή, πάνε χαμένοι μακροχρόνιοι αγώνες, καθώς το Άγιο Πνεύμα φεύγει μακριά από τον αμαρτωλό. Να γιατί ο αββάς Ησαΐας ο αναχωρητής είπε ότι εκείνος που αγαπά το κρασί, ποτέ δεν θα αξιωθεί να λάβει και, αν λάβει, να διατηρήσει πνευματικά χαρίσματα.
Αυτά τα χαρίσματα, για να παραμείνουν στον άνθρωπο, απαιτούν διαρκή καθαρότητα, που είναι δυνατή μόνο με τη διαρκή νηφαλιότητα.
Η φιλαργυρία, η οργή, η αλαζονεία, η αναισχυντία είναι πάθη της ψυχής, που σχηματίζονται από τη συγκατάβαση της φθαρμένης μας φύσεως προς τις κακές ροπές. Τα πάθη εδραιώνονται, αυξάνονται και υποδουλώνουν την ψυχή μέσω της συνήθειας.
Το ίδιο συμβαίνει και με τη σαρκική επιθυμία, όσο κι αν αυτή θεωρείται φυσιολογική για τον μεταπτωτικό άνθρωπο.
Μακάριος είναι ο νέος εκείνος που, μόλις η επιθυμία κάνει μέσα του την πρώτη της εμφάνιση, θα αντιληφθεί ότι δεν πρέπει να της παραδοθεί και θα τη χαλιναγωγήσει με τον νόμο του Θεού και τη φρόνηση.
Η επιθυμία που χαλιναγωγείται στα αρχικά της στάδια προβάλλει απαιτήσεις όλο και πιό ασθενείς, ώσπου τελικά υποτάσσεται στο νου, αλυσοδένεται απ’ αυτόν και κατευθύνεται σαν σκλάβα του.
Απεναντίας, η επιθυμία που ικανοποιείται έστω και μια φορά, εντείνει και αυξάνει τις απαιτήσεις της.
Και όταν ο λογικός νους της παραχωρεί την εξουσία του πάνω στον όλο άνθρωπο και την αφήνει να ικανοποιείται συχνά και μακροχρόνια, αυτή τελικά καταντά τύραννος και αφανιστής τόσο του σώματος όσο και της ψυχής.
Όλα γενικά τα πάθη αναπτύσσονται στην ψυχή μας, όταν τους δείχνουμε συγκατάβαση. Η συγκατάβαση, όταν επαναληφθεί πολλές φορές, δημιουργεί συνήθεια. Και η συνήθεια κάνει το πάθος ισχυρό κυρίαρχο μας.
Γι’ αυτό ο αββάς Ισαάκ ο Σύρος είπε: «Να φοβάσαι τις κακές συνήθειες περισσότερο από τους εχθρούς», δηλαδή τους δαίμονες.
Αν, μόλις εμφανιστεί μέσα μας αμαρτωλή επιθυμία, την αρνηθούμε, στην επόμενη εμφάνισή της θα είναι πιο αδύναμη, ώσπου τελικά θα σβήσει.
Αν, όμως, την ικανοποιήσουμε, θα επιστρέψει λίγο αργότερα με μεγαλύτερη δύναμη. Και όσο την ικανοποιούμε, τόσο δυναμώνει, τόσο μεγαλύτερη εξουσία αποκτά πάνω στην προαίρεσή μας, αιχμαλωτίζοντάς την σιγά-σιγά, ώσπου τελικά γεννά τη συνήθεια.
Τα αμαρτήματα που διαπράττουμε από συνήθεια, όσο βαριά κι αν είναι, μας φαίνονται ελαφριά. Το καινούργιο αμάρτημα το φοβάται η ψυχή και δεν αποφασίζει σύντομα να το διαπράξει.
Τα πάθη είναι συνήθειες κακές, οι αρετές είναι συνήθειες καλές. Εδώ, βέβαια εννοούμε τα πάθη και τις αρετές που έγιναν συνήθειες στον άνθρωπο με τη διαγωγή του, με τον τρόπο της ζωής του.
Γιατί υπάρχουν πάθη και αρετές που αποτελούν έμφυτες ιδιότητες του ανθρώπου, ιδιότητες με τις οποίες αυτός γεννιέται.
Ο άνθρωπος του Θεού πρέπει να είναι όσο το δυνατό περισσότερο ελεύθερος από κακές συνήθειες, οι οποίες τον εμποδίζουν να πλησιάσει το Χριστό.
Ο άνθρωπος του Θεού πρέπει όχι μόνο από τις αμαρτωλές συνήθειες να απομακρύνεται, αλλά και απ’ όλες όσες οδηγούν άμεσα ή έμμεσα στην αμαρτία, όπως είναι, για παράδειγμα, η τρυφή, η μαλθακότητα, ο περισπασμός.
Καμιά φορά μια ασήμαντη συνήθεια μας δένει τα πόδια και μας κρατά στη γη, ενώ θα μπορούσαμε να ήμασταν στον ουρανό!
Νέε μου! Σου επαναλαμβάνω τη σωτήρια συμβουλή: Όσο βρίσκεσαι ακόμα μέσα στην πνευματική ελευθερία, φεύγε μακριά από τις κακές συνήθειες σαν από δεσμά και φυλακή. Απόκτησε καλές συνήθειες, με τις οποίες διατηρείται, υποστηρίζεται και σφραγίζεται η πνευματική ελευθερία.
Εσύ, πάλι, που σε ώριμη ηλικία αποφάσισες να υπηρετήσεις τον Χριστό και, δυστυχώς, έχεις ήδη αποκτήσει πολλές αμαρτωλές συνήθειες ή έχεις, έστω, εθιστεί στη μαλθακή ζωή και γι’ αυτό η ψυχή σου είναι εξασθενημένη, εσύ, λοιπόν, πρέπει με ανδρεία να μπεις στον αγώνα εναντίον των συνηθειών σου.
Με τη βοήθεια του Θεού θα τις αποβάλεις.
Η αποφασιστική προαίρεση, ενισχυμένη από τη χάρη του Χριστού, μπορεί να νικήσει και τις πιο ισχυρές συνήθειες.
Στην αρχή η συνήθεια αντιστέκεται σθεναρά σ’ εκείνον που θα θελήσει ν’ αποτινάξει τον ζυγό της, και φαίνεται ανίκητη. Με τον καιρό, όμως, όσο την πολεμάς, κι αν δεν υποτάσσεται, πάντως εξασθενίζει, ώσπου τελικά νικιέται,
Αν στη διάρκεια του πολέμου συμβεί καμιά φορά, για οποιονδήποτε λόγο, να νικηθείς, μην ταραχθείς και μην απελπιστείς. Ρίξου πάλι στη μάχη!
Ο σκληρός αγώνας του ανθρώπου εναντίον των κακών του συνηθειών λογαριάζεται για μαρτύριο. Και ο νικητής σ’ αυτόν τον αγώνα στεφανώνεται με το στεφάνι των ομολογητών του Χριστού και του νόμου Του.
Ο πολυέλεος και παντοδύναμος Κύριος μας δέχεται όλους, όταν τον πλησιάζουμε. Απλώνει το χέρι του για να μας κρατήσει, όταν από αδυναμία κινδυνεύουμε να πέσουμε. Γι’ αυτό, κι αν ακόμα ήσουν ολόκληρος μέσα στις κακές συνήθειες, κι αν ακόμα ήσουν σφιχτά αλυσοδεμένος από τα πάθη, μην απελπίζεσαι!
Μπορείς ν’ αποκτήσεις την ελευθερία σου! Ξεκίνησε τον αόρατο πόλεμο, αγωνίσου γενναία χωρίς διαλείμματα και υπόμεινε με ταπείνωση τις ήττες σου. Με τις ήττες διαπιστώνουμε εμπειρικά πόσο αδύναμοι είμαστε.
Αυτή η διαπίστωση μας φέρνει πιο κοντά στο Θεό και μας κρατά σταθερά κοντά σ’ εκείνον, τον μόνο που μπορεί να νικήσει την αμαρτία σ’ όσους ειλικρινά επιθυμούν να τη δουν νικημένη μέσα τους. Αμήν.

Αγ. Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, «Ασκητικές εμπειρίες»,
τ. Β΄. Ι. Μ. Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής
https://www.askitikon.eu/

Ο Άγιος που προτίμησε τη σωτηρία των λίγων από την ευημερία των πολλών.



Ο Άγιος Ζωτικός καταγόταν από ευγενή οικογένεια της πρεσβυτέρας Ρώμης. Επειδή διακρινόταν για την οξύνοιά του, ο Μ. Κωνσταντίνος τού ζήτησε να τον ακολουθήσει στη Νέα Ρώμη, την Κωνσταντινούπολη, πράγμα που συνέβη (330).
Την εποχή εκείνη εμφανίστηκαν πολλοί λεπροί στη νέα πρωτεύουσα και επειδή σύμφωνα με τις αντιλήψεις της εποχής, η λέπρα θεωρούνταν μεταδοτική ασθένεια, ο αυτοκράτορας διέταξε να πνίγονται στη θάλασσα όσοι διαπιστωνόταν πως είχαν νοσήσει.
Ο αυλικός όμως Ζωτικός με τίποτε δεν μπορούσε να ανεχθεί αυτό το μέτρο. Γι’ αυτό και έθεσε σε εφαρμογή ένα ευφυές σχέδιο για τη σωτηρία αυτών των δυστυχισμένων ανθρώπων.
Επειδή ήταν άνθρωπος της απόλυτης εμπιστοσύνης του Μ. Κωνσταντίνου, παρουσιάστηκε μπροστά του και του ζήτησε χρυσάφι για να αγοράσει πολύτιμους λίθους για το βασιλικό θησαυροφυλάκιο.
Ο αυτοκράτορας τού έδωσε ό,τι ζητούσε και με τα χρήματα αυτά ο Ζωτικός δωροδόκησε τους δημίους, απελευθέρωσε τους μελλοθάνατους λεπρούς και τους οδήγησε σε ασφαλές μέρος, που ήταν απομακρυσμένο και λεγόταν «Ελαιώνας».
Εκεί τους έχτισε καταλύματα και ο ίδιος τους επισκεπτόταν τακτικά, για να ικανοποιήσει τις ανάγκες τους. Το ίδιο επαναλήφθηκε πολλές φορές στη συνέχεια, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί οικονομική στενότητα στην αγορά της Βασιλεύουσας.
Κάποτε (337) ο Μ. Κωνσταντίνος εξεδήμησε προς Κύριον και τα σκήπτρα της Αυτοκρατορίας ανέλαβε ο γιος τους Κωνστάντιος. Αυτός δεν συμπαθούσε τον Ζωτικό, γιατί ανάμεσα στα άλλα ο φιλεύσπλαχνος αυλικός ήταν ορθόδοξος ενώ ο Κωνστάντιος αρειανός.
Τον σεβόταν όμως, λόγω της απεριόριστης εκτίμησης που του έτρεφε ο πατέρας του. Ωστόσο, τον υποπτευόταν ότι ήταν επικίνδυνος, γιατί η πρακτική του να σώζει τους λεπρούς μπορούσε να γίνει αιτία γενικευμένης μόλυνσης της Κωνσταντινούπολης.
Έτυχε δε, λίγο αργότερα, να νοσήσει και η ίδια η κόρη του αυτοκράτορα. Ο Κωνστάντιος δεν έκανε καμία διάκριση για χάρη της και διέταξε να θανατωθεί μαζί με τους υπόλοιπους. Ο Ζωτικός, όμως, έσπευσε να τη σώσει και εκείνη και να τη μεταφέρει ασφαλή στον Ελαιώνα.
Μετά από σύντομο διάστημα, ενέσκηψε μεγάλη πείνα στην αυτοκρατορία. Από τους πρώτους ύποπτους θεωρήθηκε ο Ζωτικός. Πριν ακόμη διατυπωθούν ευθείς κατηγορίες εναντίον του, παρουσιάστηκε στον αυτοκράτορα.
Εκείνος τον ρώτησε ειρωνικά τι γίνονται οι πολύτιμοι λίθοι που (υποτίθεται πως) συνάγει τόσον καιρό. Ο Ζωτικός με χαρά τον κάλεσε να τους δει και τον οδήγησε στον Ελαιώνα.
Οργισμένος ο Κωνστάντιος, νομίζοντας πως ο αυλικός του τον εμπαίζει, διέταξε να τον δέσουν σε μουλάρια, για να συρθεί και να διαμελιστεί, πράγμα που έγινε. Στο μέρος μάλιστα που άφησε την τελευταία του πνοή ο θαρραλέος μάρτυς, ανέβλυσε θαυματουργό αγίασμα.
Η παράδοση αναφέρει ότι τα μουλάρια μίλησαν επιτιμώντας τον Κωνστάντιο, ο οποίος στη συνέχεια διέταξε να ταφεί με τιμές ο Ζωτικός, να περιθαλφθούν οι λεπροί και να σταματήσει το βάρβαρο μέτρο της θανάτωσής τους.
Η μνήμη του Αγίου Ζωτικού τιμάται την 31η Δεκεμβρίου.

https://www.askitikon.eu/

Σ’ εκείνη τη στιγμή που χώρισε μια για πάντα την ανθρωπότητα σε δύο εποχές,



 Κάθε στιγμή Χριστούγεννα
  Ο χρόνος της ιστορίας του κόσμου, της δικής σου, της δικής μου, των προγόνων και απογόνων μας ακροβατεί αιώνες τώρα σ’ εκείνο το μοναδικό και ανεπανάληπτο σημείο που ο Θεός γίνεται άνθρωπος. 
  Σ’ εκείνη τη στιγμή που χώρισε μια για πάντα την ανθρωπότητα σε δύο εποχές, την προ Χριστού και την μετά Χριστόν. 
Την εποχή του Νόμου και την εποχή της Χάριτος.
 Της εκδίκησης και της συγχώρεσης. 
Του εγώ και του εσύ. Του μίσους και της αγάπης.
 Της απόγνωσης και της ελπίδας. 
Του πλούτου και της φτώχειας. 
Του πολέμου και της ειρήνης. 
Του θανάτου και της ζωής.
  Αν επιλέξω να γιορτάζω τα Χριστούγεννα δεν τα γιορτάζω μια φορά τον χρόνο γιατί δεν πρόκειται για ένα επετειακό γεγονός αλλά για μια υπαρξιακή επιλογή που σφραγίζει κάθε στιγμή της ζωής μου, κάθε μου σκέψη, κάθε μου πράξη, κάθε προαίρεση, κάθε ανάσα. Σφραγίζει προς τα πού είναι στραμμένο το βλέμμα μου όσο βαδίζω στο κακοτράχαλο μονοπάτι του βίου μου. 
 Κάθε στιγμή γεννιέμαι εν Χριστώ, πεθαίνω εν Χριστώ, ανασταίνομαι εν Χριστώ.  Κάθε στιγμή δοξολογώ όπως οι άγγελοι, προσφέρω τα δώρα μου ως ξένος ταξιδευτής, προσκυνώ ως ταπεινός βοσκός. Φιλοξενώ στην πέτρινη καρδιά μου το θείο βρέφος.
  Κάθε στιγμή απομακρύνομαι και από τον άρχοντα του σκότους που θέλει να σκοτώσει τον νικητή του θανάτου. 
 Θηλάζω την Παναγιά μητέρα μου, γίνομαι υποτασσόμενος στον ξυλουργό Ιωσήφ, έφηβος κήρυκας της Αιωνίου Βασιλείας και σταυρώνομαι στην ακμή της νεότητάς μου, την πνευματική ηλικία των τριάντα τριών χρόνων. 
Δεν γερνώ πνευματικά, δεν σκληραίνω, δεν παραιτούμαι από τη θυσία. 
Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε. Κι είναι ένα ρούχο ο Χριστός πορφυρό κι αιματοβαμμένο που δεν θέλω ποτέ να το βγάλω από πάνω μου. Κάθε στιγμή επιλέγω αν ζω προ Χριστού ή μετά Χριστόν. 
«Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα. Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα», όπως σημειώνει ο Ελύτης.
Χρόνια πολλά!

Βασιλική Νευροκοπλή
https://proskynitis.blogspot.com/

Λοιπόν Χριστέ μου, καλῶς κόπιασες στή γῆς μας, στήν ἐξορία μας



 Λοιπὸν Χριστέ μου καλῶς μᾶς ἦρθες, καλῶς κόπιασες στὴ γῆς μας, στὴν ἐξορία μας. Ἦρθες νὰ ἰδεῖς τὰ χάλια μας καὶ τὴν κατάντια τῆς παρακοῆς καὶ τῆς ἀποστασίας μας. Ἄς εἶναι εὐλογημένη ἡ Εἴσοδος σου, ἡ Γέννησή Σου καὶ ἡ ἔξοδός Σου, ἡ Ἀνάστασή Σου. Ἦρθες, ἐκκένωσες ἑαυτόν, σὲ ἀνυμνοῦμε μὲ ὅλη μας τὴν ψυχή, τὰ δάκρυα τρέχουν, κυλοῦν μόνα τους. Ἡ χαρὰ παίρνει καὶ δίνει. Τὰ θεῖα νοήματα τῆς θείας κενώσεως εἶναι ἀνυπόφορα ἀπὸ τὴν χαρμονή τους.
 Θεέ μου! Τί Θεὸς εἶσαι; Τί γίνεται μὲ αὐτὴ τὴ μεγαλοσύνη Σου; Μένω σὰν κεραυνόπληκτος ἀπὸ θαυμασμὸ σὲ θαυμασμό! 
 Τί μέλλει γενέσθαι στὸν ἐπουράνιο κόσμο; Κάλλη, κάλλη θὰ βλέπει ὁ φτηνὸς ἄνθρωπος καὶ θὰ ἐξίσταται στὰ τοῦ Θεοῦ θαυμάσια.
Ὦ Θεῖο βρέφος! πόσο ἁπλά, ταπεινὰ καὶ ἀθόρυβα ἦρθες κοντά μας! Ἡ Γέννησή σου ἡ ἀθόρυβος ὁμοιάζει σὰν τὴν ἁπαλὴ δροσούλα καὶ σὰν τὸ χιονάκι ποὺ πέφτει τὴ νύχτα ἥσυχα-ἥσυχα καὶ δίνει τόση λευκότητα στὴ φύση καὶ πάρα πολλὴ χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση στὸν ἄνθρωπο.

Γέροντος Εφραίμ Αριζόνας
https://proskynitis.blogspot.com/

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το ν' αγαπάς τον Θεό με όλο το νου και την καρδιά



 Μερικοί σκέφτονται πως ο Κύριος γεννήθηκε και έπαθε από αγάπη για τον άνθρωπο, επειδή όμως δεν βρίσκουν μέσα τους αυτή την αγάπη, διαλογίζονται πώς αυτό έγινε κάποτε παλιά και πέρασε. 
 Όταν όμως η ψυχή μας γνωρίσει την αγάπη του Θεού, τότε αισθάνεται καθαρά πως ο Κύριος είναι ο Πατέρας μας, ο Γνησιότατος, ο Πλησιέστατος, ο πιό Αγαπημένος, ο Αγαθότατος και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το ν' αγαπάς τον Θεό με όλο το νου και την καρδιά και τον πλησίον σαν τον εαυτό σου.
 Κι όταν πια εγκατασταθεί μέσα μας αυτή η αγάπη, τότε όλα χαροποιούν την ψυχή!

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης.
https://proskynitis.blogspot.com/

Βάλε φωτιά στις σκέψεις μου και στην καρδιά μου!



Αγίου Ιγνατίου Μπριατσανίνωφ
  Ξεχύνω τα λόγια της καρδιάς μου, που απαλά σκιρτά από χαρά άφθαρτη κι ανέκφραστη. Αδελφοί, αν εισχωρήσετε στα λόγια μου με καθαρό λογισμό, θα ευφρανθείτε σαν σε συμπόσιο πνευματικό! 
Η πίστη στο Χριστό είναι ζωή. Όποιος τρέφεται με την πίστη, γεύεται ήδη, στη διάρκεια της επίγειας πορείας του, την αιώνια ζωή, που ετοιμάστηκε για τους δικαίους στο τέλος αυτής της πορείας. Ο Κύριος είπε: «Όποιος πιστεύει σ’ εμένα, αυτός έχει την αιώνια ζωή».
  Με την πίστη οι άνθρωποι του Θεού υπέμειναν σκληρές δοκιμασίες. Έχοντας οικειωθεί το πλούτο και την ευφροσύνη της αιώνιας ζωής, θεώρησαν σκουπίδια τα θέλγητρα της πρόσκαιρης. 

 Με την πίστη δέχονταν τις θλίψεις και τις στενοχώριες σαν δώρα του Τριαδικού Θεού, δώρα με τα οποία Εκείνος τους αξίωσε να γίνουν μιμητές και μέτοχοι των παθημάτων ενός από τα πανάγια Πρόσωπά Του, που έστερξε να δεχθεί τη φύση μας και να οικονομήσει τη λύτρωσή μας. 
Η απέραντη ευφροσύνη, που γεννιέται από την πίστη, καταβροχθίζει τη σκληρότητα του πόνου. Έτσι, στη διάρκεια οδυνηρών βασάνων, νιώθει κανείς μόνο τέρψη. Το ομολόγησε ο μεγαλομάρτυρας Ευστράτιος (13 Δεκεμβρίου) λίγο πριν από την τελείωσή του. Τα βασανιστήρια στα οποία με υποβάλλεις, είπε στον ηγεμόνα Αγρικόλα, είναι για μένα ευφροσύνη!.
 Με την πίστη οι άγιοι βυθίστηκαν στα βάθη της ταπεινοφροσύνης. 
Με τα καθαρά μάτια της πίστεως είδαν πως οι ανθρώπινες θυσίες στο Θεό δεν είναι παρά τα χαρίσματα του Θεού στον άνθρωπο, χρέη του ανθρώπου στο Θεό, αχρείαστα σ’ Εκείνον αλλά απαραίτητα και σωτήρια για τον άνθρωπο. 
«Άκου, λαέ μου», λέει ο Θεός, «γιατί θα σου μιλήσω· άκου, Ισραήλ, γιατί θα διαμαρτυρηθώ σ’ εσένα. Ο Θεός, ο Θεός σου, είμ’ εγώ. Δεν θα σε ελέγξω για τις θυσίες σου… γιατί δική μου είναι όλη η οικουμένη και δικά μου όλα τα πλούτη της», «τί έχεις που να μην το έλαβες; Αφού, λοιπόν, το έλαβες από το Θεό, γιατί καυχιέσαι σαν να μην το είχες λάβει ως δώρο;». 
«Σ’ οποίον δόθηκαν πολλά, πολλά θα ζητηθούν απ’ αυτόν και σ’ οποίον δόθηκαν περισσότερα, περισσότερα θα ζητηθούν».
 Οι άγιοι του Θεού θαυματουργούσαν, ανάσταιναν νεκρούς, προέλεγαν το μέλλον, ήταν γεμάτοι από πνευματική γλυκύτητα, αλλά συνάμα και γεμάτοι από ταπεινοφροσύνη. Με απορία, θαυμασμό και φόβο έβλεπαν ότι ο Θεός έστερξε γενναιόδωρα να προσφέρει και να εμπιστευτεί το Άγιο Πνεύμα Του στο χώμα, στη λάσπη. Μπροστά σ’ αυτό το μυστήριο, ο νους κυριεύεται από φρίκη και σωπαίνει, η καρδιά πλημμυρίζει από ανείπωτη χαρά, ενώ η γλώσσα δεν έχει τη δύναμη να εκφραστεί.
 Με την πίστη οι άγιοι αγάπησαν τους εχθρούς τους. Τα μάτια του νου τους, φωτισμένα από την πίστη, σταθερά έβλεπαν το Θεό μέσα στη πρόνοιά Του. Σε παραχώρηση αυτής της θείας πρόνοιας απέδιδαν οι άγιοι όλες τις επιθέσεις που δέχονταν. Έτσι ο Δαβίδ, «βλέποντας τον Κύριο παντοτινά μπροστά του», για να μη λιποψυχήσει μπροστά στις τόσες θλίψεις και δοκιμασίες του, αποκρίθηκε, όταν ο Σεμεΐ τον καταριόταν και τον πετροβολούσε: «Ο Κύριος του είπε να καταριέται τον Δαβίδ. Τί δουλειά έχετε εσείς μ’ έμενα, γιοί της Σαρουΐας», λογισμοί της οργής και της εκδικήσεως; «Αφήστε τον να με καταριέται, γιατί ο Κύριος του το είπε… Ίσως ο Κύριος, βλέποντας την ταπείνωσή μου, να μου δώσει αγαθά αντί για την κατάρα…».
 Η ψυχή δέχεται τη δοκιμασία σαν θεραπεία των ασθενειών της. Ευγνωμονεί το Θεό και Του ψάλλει: «Βάλε με, Κύριε, σε δοκιμασίες, βάλε με σε πειρασμούς, βάλε φωτιά στις σκέψεις μου και στην καρδιά μου». 
Έτσι ας αντιμετωπίζουμε τις δοκιμασίες. Για τους ανθρώπους και τα άλλα όργανα των δοκιμασιών μας ας μη νιώθουμε καμιά κακία, καμιά εχθρότητα. Η ψυχή που δοξολογεί τον Πλάστη της, η ψυχή που ευγνωμονεί τον ουράνιο Γιατρό, πλημμυρισμένη από ανέκφραστα αισθήματα, αρχίζει να ευλογεί τα μέσα της θεραπείας της.
 Και να! Ξάφνου ανάβει μέσα της η αγάπη προς τους εχθρούς. Τότε ο άνθρωπος είναι έτοιμος να θυσιάσει και τη ζωή του για τον εχθρό του, θεωρώντας μάλιστα πως αυτό δεν αποτελεί στην πραγματικότητα θυσία αλλά υποχρέωση, υποχρέωση ανάξιου δούλου. Από τώρα ο ουρανός είναι ανοιχτός. Μπαίνουμε στην αγάπη προς τον πλησίον και μέσω αυτής στην αγάπη προς το Θεό. Βρισκόμαστε στο Θεό και ο Θεός βρίσκεται σ’ εμάς. Να τί θησαυρό περιέχει η πίστη, η μεσίτρια και χορηγήτρια της ελπίδας και της αγάπης. Αμήν.

Έρημος Άγιου Σεργίου, 1840
Αγίου Ιγνατίου Μπριατσανίνωφ, «Ασκητικές Εμπειρίες « Α΄. Ι. Μ. Παρακλήτου 2008).
https://proskynitis.blogspot.com/

Η ΟΣΙΑ ΜΗΤΗΡ ΗΜΩΝ ΜΕΛΑΝΗ Η ΡΩΜΑΙΑ



«Η οσία Μελάνη έζησε επί της βασιλείας του Ονωρίου και καταγόταν από ένδοξο και λαμπρό γένος. Επειδή αγάπησε με όλη την ψυχή της τον Κύριο, θέλησε να ζήσει παρθενικό βίο. Οι γονείς της όμως την πίεσαν και παρά τη θέλησή της την οδήγησαν σε γάμο, από τον οποίο έκανε δύο παιδιά. Έπειτα οι γονείς της και τα παιδιά της έτυχε να φύγουν από τη ζωή αυτή, οπότε η αγία άφησε την Πόλη και πήγε να ζήσει σε προάστειο. Εκεί ασχολείτο πια με τη φιλοξενία των ξένων που έρχονταν, και με τις επισκέψεις της στους φυλακισμένους και τους εξόριστους. Μετά από αυτά, αφού πούλησε την περιουσία της που ήταν μεγάλη και μάζεψε δώδεκα μυριάδες χρυσού,  έδινε χρήματα  στα Μοναστήρια και στις Εκκλησίες, ενώ η ίδια έτρωγε ανά δύο ημέρες, έπειτα ανά πέντε, ώστε τελικά να τρώει μόνον κατά το Σάββατο και την Κυριακή. Από την άλλη είχε το χάρισμα να γράφει έντεχνα και με ευφυή τρόπο. Έζησε και στην Αφρική  για επτά χρόνια κι αφού σκόρπισε τον πολύ πλούτο της, έφθασε στην Αλεξάνδρεια. Από εκεί πήγε στα Ιεροσόλυμα, όπου έγινε έγκλειστη σε κελλί. Μάζεψε κοντά της και ενενήντα παρθένους, που  παρείχε σ’ αυτές διαρκώς όλα τα αναγκαία για τη ζωή τους. Κάποια στιγμή την έπιασε ξαφνικά πόνος στον πλευρό και αρρώστησε βαριά. Προσκάλεσε τότε τον επίσκοπο Ελευθερουπόλεως και δέχτηκε από αυτόν τη θεία μετάληψη. Κι αφού  μάζεψε όλες τις αδελφές, άφησε αυτήν τη φωνή σαν τελευταίο λόγο της: «Όπως φάνηκε καλό στον Κύριο, έτσι και έγινε». Κι αμέσως παρέδωσε το πνεύμα της στον Κύριο».
Μέσα στις ανεξερεύνητες βουλές Του ο Θεός θέλησε να ικανοποιήσει τελικώς την αρχική επιθυμία της οσίας Μελάνης: να αφιερωθεί πλήρως στον Κύριο. Κι όχι μόνον αυτό: η οσία έγινε ο ελκτικός πόλος για να συναχτούν γύρω της και πάρα πολλές κοπέλες που επιθυμούσαν επίσης την πλήρη αφιέρωση διά του παρθενικού βίου, ώστε να δοξολογούν διαρκώς ως άγγελοι το άγιο όνομα Εκείνου.   Ο άγιος Θεοφάνης ο υμνογράφος  επισημαίνει μεν  τη διάσταση αυτή του έργου της, αλλά σημειώνει και την προϋπόθεση: μπόρεσε η αγία να ανοικοδομήσει ιερό μοναστήρι για τις παρθένους, αφού όμως η ίδια είχε καταστήσει τον εαυτό της ναό της υπερθέου Τριάδος, κατοικητήριο του Θεού. «Ναόν την καρδίαν και το σώμα Τριάδος της υπερθέου εκτελέσας, θείους ανεδόμησας οίκους, αξιάγαστε∙ εν οις Παρθένων τάγματα και Μοναζόντων χορούς συνήθροισας υμνούντας συμφώνως και δοξολογούντας Χριστόν εις τους αιώνας» (Έκανες την καρδιά και το σώμα σου ναό της υπερθέου αγίας Τριάδος, αξιάγαστη Μελάνη,  και έτσι οικοδόμησες θεϊκούς οίκους. Σ’ αυτούς συνάθροισες τάγματα παρθένων και χορούς μοναζόντων, που με σύμφωνη γνώμη υμνούν και δοξολογούν τον Χριστό στους αιώνες). Κι είναι προφανές: κανείς δεν μπορεί να φέρει κοντά του και πολύ περισσότερο να κρατήσει στη συνέχεια νέους ανθρώπους, άνδρες ή γυναίκες, και μάλιστα με σκοπό την με αδιάκοπη βία κατά του εαυτού τους δοξολογία του Θεού, αν ο ίδιος δεν έχει γεμίσει από τη χάρη του Θεού, η οποία αυτή κατεξοχήν λειτουργεί ως μαγνήτης των ανθρώπων.
Ο άγιος Θεοφάνης επιμένει ιδιαίτερα στον πνευματικό αγώνα της οσίας Μελάνης. Αν έφτασε σε τόσο μεγάλο πνευματικό ύψος η οσία, αν κατέστησε τον εαυτό της άξιο κατοικητήριο του ίδιου του Θεού, είναι διότι πρώτον, ασκήθηκε στις βασικές αρετές του κάθε αφιερωμένου στον Θεό ανθρώπου, δηλαδή τη φρόνηση, την ανδρεία, τη σωφροσύνη και τη θεία δικαιοσύνη, με τις οποίες τα πάθη της αμαρτίας μεταστρέφονται και γίνονται ένθεα πάθη – «Φρονήσει, ανδρεία, σωφροσύνη, και θεία δικαιοσύνη διαλάμπουσα, έσχες ανυψούσάν σε ύψος προς ουράνιον, υψοποιόν ταπείνωσιν, δι’ ης κατέβαλες, οσία, τον μεγάλαυχον όφιν» (Έλαμψες με τη φρόνησή σου, την ανδρεία, τη σωφροσύνη και τη θεία δικαιοσύνη, γι’ αυτό και είχες την υψοποιό ταπείνωση να σε ανυψώνει προς το ουράνιο ύψος. Με αυτήν την ταπείνωση νίκησες, οσία, τον υπερήφανο διάβολο)∙ και δεύτερον, εκτός από τις ασκητικές αρετές έλαμψε κυρίως σ’ αυτό που αποτελεί σκοπό και των αρετών αυτών: την αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Η οσία υπήρξε ελεήμων καρδία, τόσο που όλη τη μεγάλη περιουσία της την διέθεσε στους πτωχούς και αναγκεμένους συνανθρώπους της. Κι ίσως ο Θεός γι’ αυτό θέλησε να έχει επίγειο πλούτο: για να γίνει όργανο προσφοράς του προς τον συνάνθρωπο. «Ελέω τον έλεον εκτήσω∙ εσκόρπισας έδωκας τοις πένησιν∙ η δικαιοσύνη σου μένει αιωνίζουσα, και το εκ ταύτης κέρδος σοι μη παλαιούμενον, Μελάνη θεοφόρε οσία» (Με το έλεός σου απέκτησες το έλεος του Θεού. Σκόρπισες, έδωσες στους φτωχούς, γι’ αυτό και η δικαιοσύνη σου μένει στους αιώνες, όπως και το κέρδος σου από αυτήν τη δικαιοσύνη δεν παλιώνει, Μελάνη θεοφόρε οσία).
Πράγματι: δεν υπάρχει άλλος δρόμος που εκβάλλει πιο εύκολα και άνετα στη Βασιλεία του Θεού από τα δύο αυτά: την ασκητική δι’ εγκρατείας διαγωγή και την αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Και σημειώνει ο υμνογράφος τα δύο αυτά, διότι το ένα αποτελεί προϋπόθεση του άλλου: κανείς δεν μπορεί να ζήσει σωστά την αγάπη, να έχει αληθινό έλεος προς τον συνάνθρωπό του - συνεπώς να μπορεί να κατοικήσει μέσα του ο Θεός που είναι αγάπη – αν με τη ζωή της εγκράτειας και της άσκησης δεν εξαλείψει το κεντρικό εμπόδιό της, τον εγωισμό. Η ασκητική ζωή της εγκρατείας ισοπεδώνει το εγωιστικό αμαρτωλό φρόνημα και ανοίγει τον άνθρωπο στην ελευθερία της αγάπης προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Κι αυτό συνιστά τον Παράδεισο ήδη από τη ζωή αυτή. Όπως το λέει και ο άγιος Θεοφάνης: «Τας αμόρφους τέλεον ιδέας των παθών εκ ψυχής ξέσασα, σεμνή, εγκρατείας χρώμασι, διεζωγράφησας εν αυτή απάθειαν και αγάπην ανυπόκριτον» (Αφού έξυσες, σεμνή, από την ψυχή εντελώς τις άμορφες ιδέες των παθών, ζωγράφισες σ’ αυτήν με τα χρώματα της εγκράτειας την απάθεια και την ανυπόκριτη αγάπη).

http://pgdorbas.blogspot.com/2014/12/31.html

Αγιογραφικό ανάγνωσμα



Τῼ ΣΑΒΒΑΤῼ ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
γ΄ 1 - 6
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παραγίνεται ᾽Ιωάννης ὁ βαπτιστὴς κηρύσσων ἐν τῇ ἐρήμῳ τῆς ᾽Ιουδαίας καὶ λέγων· Μετανοεῖτε, ἤγγικεν γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Οὗτος γάρ ἐστιν ὁ ῥηθεὶς διὰ ᾽Ησαΐου τοῦ προφήτου λέγοντος, Φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, Ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν κυρίου, εὐθείας ποιεῖτε τὰς τρίβους αὐτοῦ. Αὐτὸς δὲ ὁ ᾽Ιωάννης εἶχεν τὸ ἔνδυμα αὐτοῦ ἀπὸ τριχῶν καμήλου καὶ ζώνην δερματίνην περὶ τὴν ὀσφὺν αὐτοῦ, ἡ δὲ τροφὴ ἦν αὐτοῦ ἀκρίδες καὶ μέλι ἄγριον. Τότε ἐξεπορεύετο πρὸς αὐτὸν ῾Ιεροσόλυμα καὶ πᾶσα ἡ ᾽Ιουδαία καὶ πᾶσα ἡ περίχωρος τοῦ ᾽Ιορδάνου,καὶ ἐβαπτίζοντο ἐν τῷ ᾽Ιορδάνῃ ποταμῷ ὑπ᾽ αὐτοῦ ἐξομολογούμενοι τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν.

 ΕΡΜΗΝΕΙΑ (κ. Παναγιώτη Τρεμπέλα)
Ἐκεῖνες τίς ἡμέρες πού ὁ Ἰησοῦς ἰδιώτευε στή Ναζαρέτ, βγῆκε ὁ Ἰωάννης ὁ βαπτιστής στή δημόσια δράση του. Kαί κήρυττε στήν ἔρημο τῆς Ἰουδαίας πού ἐκτείνεται βόρεια ἀπό τή Νεκρά Θάλασσα καί δυτικά ἀπό τόν Ἰορδάνη ποταμό,
2 κι ἔλεγε: Μετανοεῖτε· ἀλλάξτε ἀποφασιστικά σκέψεις καί φρονήματα καί ζωή, διότι πλησιάζει ὁ καιρός πού ὁ Μεσσίας θά ἐγκαθιδρύσει καί στή γῆ τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν μέ τή νέα οὐράνια ζωή πού θά μᾶς φέρει.
3 Ἔπρεπε λοιπόν ἐκεῖνες τίς ἡμέρες νά ἐμφανισθεῖ ὁ Ἰωάννης καί νά ἀκουσθεῖ τό κήρυγμά του αὐτό, διότι αὐτός ἦταν ὁ ἄνθρωπος γιά τόν ὁποῖο προφήτευσε ὁ προφήτης Ἡσαΐας, ὅταν φωτισμένος ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ εἶχε πεῖ: Φωνή ἀνθρώπου ὁ ὁποῖος κράζει στήν ἔρημο καί λέει: Ἑτοιμάστε τό δρόμο ἀπ’ τόν ὁποῖο θά ἔλθει σ’ ἐσᾶς ὁ Κύριος· κάνετε ἴσιους καί ὁμαλούς τούς δρόμους ἀπ’ τούς ὁποίους θά περάσει. Ξεριζῶστε δηλαδή ἀπ’ τίς ψυχές σας τίς ἀγκαθιές τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν καί ρίξτε μακριά τίς πέτρες τοῦ ἐγωισμοῦ καί τῆς σκληρότητας. Καί καθαρίστε μέ τή μετάνοια τό ἐσωτερικό σας, γιά νά δεχθεῖ τόν Κύριο.
4 Ἀλλά καί ὅλη ἡ ζωή τοῦ Ἰωάννη καί ἡ ὅλη ἐμφάνισή του ἦταν σύμφωνη μέ τό κήρυγμά του. Διότι αὐτός ὁ Ἰωάννης φοροῦσε ροῦχο ὑφασμένο ἀπό τρίχες καμήλας μέ δερμάτινη ζώνη γύρω ἀπ’ τή μέση του. Καί ἡ τροφή του ἦταν πρόχειρη. Ἔτρωγε δηλαδή ἀκρίδες ἀπό ἐκεῖνες πού ἔφερνε ὁ ἄνεμος ἀπ’ τήν Ἀραβία στήν ἔρημο, καί μέλι τό ὁποῖο ἀποθήκευαν ἄγρια μελίσσια μέσα στίς σχισμές τῶν βράχων.
5 Τότε ἔβγαιναν καί πήγαιναν κοντά του οἱ κάτοικοι τῶν Ἱεροσολύμων καί ὅλης τῆς Ἰουδαίας, καθώς καί ὅλης τῆς χώρας πού ἐκτεινόταν στή δεξιά καί τήν ἀριστερή ὄχθη τοῦ Ἰορδάνη ποταμοῦ.
6 Καί βαπτίζονταν μέσα στόν Ἰορδάνη ἀπό τόν Ἰωάννη, ἐνῶ συγχρόνως ἐξομολογοῦνταν τίς ἁμαρτίες τους.

(Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ - ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ - ΕΚΔΟΣΙΣ «ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ¨Ο ΣΩΤΗΡ¨»)

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ



Ὁ Θεὸς τὶς πράξεις μας τὶς λογαριάζει σύμφωνα μὲ τὶς προθέσεις μας. Γιατὶ λέει ἡ Γραφή: «Νὰ σοῦ δώσει ὁ Κύριος κατὰ τὴν καρδιά σου» (Ψαλμ. 19, 5).

Αββάς Μάρκος ο Ασκητής

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2022

Πως να αντιμετωπίσω την αμαρτωλότητά μου;



Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Πολύ συχνά, θέτουμε στὸν ἑαυτό μας καὶ μεταξύ μας ἕνα πολὺ βασανιστικὸ ἐρώτημα. Πῶς μπορῶ νὰ ἀντιμετωπίσω τὴν ἁμαρτωλὴ μου κατάσταση; Τὶ μπορῶ νὰ κάνω; 
Δὲν μπορῶ νὰ ἀποφύγω τὴν διάπραξη ἁμαρτημάτων, μόνο ὁ Χριστὸς ἄλλωστε ἦταν ἀναμάρτητος. Καὶ δὲν μπορῶ καὶ ἐξακολουθῶ νὰ διαπράττω ἁμαρτήματα, ἐξαιτίας τῆς ἔλλειψης ἀποφασιστικότητας, θάρρους, ἱκανότητας γιὰ ἀληθινὴ μετάνοια ἤ ἐξαιτίας τῆς γενικότερης ἁμαρτωλῆς κατάστασης ἡ ὁποία κυριαρχεῖ στὸν ἐσωτερικό μου κόσμο. 
Τὶ ὰπομένει λοιπὸν σὲ μένα; Βασανίζομαι, παλεύω ἀπεγνωσμένα ὅπως ἕνας ἄνθρωπος τὴν ὥρα ποὺ πνίγεται καὶ δὲν βλέπω λύση.
Κάποτε γι αὐτὸ τὸ θέμα ἕνας Ρῶσος στάρετς, ἕνας ἀπὸ τοὺς τελευταἰους γέροντες τῆς μονῆς τῆς Ὄπτινα, εἶπε, σ’ ἕναν ἐπισκέπτη του: Κανένας δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει χωρίς νὰ ἁμαρτήσει καὶ ἐλάχιστοι γνωρίζουν πώς νὰ μετανοοῦν κατὰ τέτοιο τρόπο, ὥστε νὰ λευκανθοῦν οἱ ἁμαρτίες τους. Ὑπάρχει ὅμως ἕνα πράγμα τὸ ὁποίο ὅλοι μποροῦμε νὰ κάνουμε: 
Ὅταν δὲν μποροῦμε οὔτε τὴν ἁμαρτία νὰ ἀποφύγουμε, οὔτε νὰ μετανοήσουμε ἀληθινά, μποροῦμε τότε νὰ βαστάζουμε τὸ φορτίο της, νὰ τὸ ὑποφέρουμε ὑπομονετικά, μὲ πόνο, χωρίς νὰ κάνουμε ὁτιδήποτε γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὸν πόνο καὶ τὴν ἀγωνία ποὺ προξενεῖ, νὰ τὴν ὑποφέρουμε ὅπως κάποιος θὰ ὑπέφερε τὸ βάρος ἑνὸς σταυροῦ. 
Ὄχι βέβαια τὸ σταυρό τοῦ Κυρίου, οὔτε τὸ σταυρὸ τῶν ἀληθινῶν μαθητῶν του, ἀλλὰ τὸ σταυρὸ τοῦ ληστῆ ποὺ εἶχε σταυρωθεῖ δίπλα Του. Δὲν εἶπε ὁ ληστὴς αὐτὸς στὸν ἄλλο ληστὴ ποὺ βλασφημοῦσε τὸν Κύριο: 
Ἐμεῖς ὑποφέρουμε ἐπειδή ἔχουμε διαπράξει ἐγκλήματα. Αὐτὸς ὑποφέρει παρόλο ποὺ εἶναι ἀναμάρτητος. Καὶ σὲ αὐτὸν ὁ Χριστὸς εἶπε: «Σήμερα θὰ εἶσαι στὸν παράδεισο μαζί Μου…», ἐπειδὴ εἶχε ἀποδεχτεῖ τὴν τιμωρία, τὸν πόνο, τὴν ἀγωνία καὶ τὶς συνέπειες πραγματικὰ τοῦ κακοῦ ποὺ εἶχε διαπράξει μὲ τὸ νὰ ἦταν αὐτὸς ποὺ ἦταν.
Θυμᾶμαι ἐπίσης ἀπὸ τὴ ζωὴ ἑνὸς ἱερέα, τὴν ἱστορία ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ εἶχε ἔρθει σ’ αὐτὸν καὶ τοῦ εἶχε πεῖ ὅτι ὅλη ἡ ζωὴ του μέχρι τότε ἦταν ἁμαρτωλή, ἀκάθαρτη καὶ ἀνάξια τόσο ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὅσο καὶ ἐνώπιον τοῦ ἴδιου. Καὶ κατόπιν εἶχε μετανοήσει, εἶχε ἀπορρίψει καὶ ἀποστραφεῖ ὅλο τὸ κακὸ ποὺ εἶχε κάνει, ἐν τούτοις ὅμως, βρισκόταν ἀκόμη κάτω ὑπό τὴν ἐπήρεια τῶν ἴδιων ἁμαρτημάτων. 
Καὶ ὁ ἱερέας τοῦ εἶπε: «Ὑπῆρχε μιὰ περίοδος τῆς ζωῆς σου ποὺ ἔτρωγες σκυμμένος πάνω στὶς λάσπες ὅλες αὐτές τὶς ἀκαθαρσίες μὲ μεγάλη ἱκανοποίηση. Τώρα κατανόησες ότι πρόκειται γιὰ ἀκαθαρσίες καὶ νοιώθεις τρόμο, ἀηδία καὶ ὅτι πνίγεσαι μὲ αὐτές. Θεώρησε λοιπὸν ὅτι αὐτὴ εἶναι ἀνταμοιβή σου γιὰ τὸ κακὸ σου παρελθόν καὶ ὑπέμεινε . . .».
Αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ ὅλοι μας μποροῦμε νὰ κάνουμε. Νὰ ὑπομένουμε τὶς συνέπειες, τὴν ὑποδούλωση ποὺ εἶναι δική μας, ὑπομονετικά, ταπεινά, μὲ συντετριμμένη τὴν καρδιά καὶ ὄχι μὲ ἀδιαφορία, οὔτε καὶ μὲ τὴν λογικὴ ὅτι ἐφόσον εἴμαστε ἐγκαταλελειμμένοι ἀπὸ τὸν Θεὸ σὲ αὐτὴ τὴν κατάσταση, τότε γιατί νὰ μὴν ἁμαρτάνουμε; 
Ἀλλὰ ἐκλαμβάνοντας τὴν κατάσταση στὴν ὁποία βρισκόμαστε ὡς θεραπευτικὴ ἐπίγνωση τοῦ τὶ εἶναι ἁμαρτία, τὶ μᾶς προξενεῖ, καθὼς ἐπίσης καὶ τὴ φρίκη ποὺ αὐτὴ περικλείει. Καὶ ἐάν ἀντέξουμε ὑπομονετικά, θὰ ἔρθει μιὰ μέρα ποὺ ἡ ἐσωτερική μας ἀποστροφή πρὸς τὴν ἁμαρτία θὰ φέρει καρπούς καὶ θὰ ἀπελευθερωθοῦμε ἀπ’ αὐτή.
Ἔτσι, ἄν μποροῦμε, μὲ κάθε τρόπο, ἄς ἀποφύγουμε τὴν ἁμαρτία σὲ ὅλες της τὶς μορφές, ἀκόμη κι ἐκεῖνα τὰ ἁμαρτήματα ποὺ φαίνονται τόσο ἀσήμαντα, γιατὶ μὴν ξεχνοῦμε ὅτι σ’ ἕνα φράγμα νεροῦ ἡ παραμικρὴ ρωγμὴ του ἀργά ἤ γρήγορα θὰ ὁδηγήσει στὴν ἔκρηξη καὶ διάλυσή του.
Ἐὰν μποροῦμε, ἄς μετανοήσουμε ἀληθινὰ, ἄς ἀποστραφοῦμε τὸ ἁμαρτωλὸ παρελθὸν μας μ’ ἕναν ἠρωϊκὸ καὶ ἀποφασιστικὸ τρόπο. Ἀλλὰ ἐὰν δὲν μποροῦμε τίποτα ἀπὸ αὐτὰ τὰ δύο, τότε ἄς σηκώσουμε ὑπομονετικὰ καὶ μὲ ταπεινοφροσύνη ὅλο τὸν πόνο καὶ ὅλες τὶς συνέπειες αὐτῆς τῆς ἀδυναμίας. 
Καὶ αὐτὴ ἡ στάση μας μιὰ μέρα θὰ ληφθεῖ ὑπόψη ἀπό τὸν Θεό, ὁ Ὁποῖος σὲ ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα τῶν Ἀγγέλων του γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ Μωϋσῆ, «Γιὰ πόσο διάστημα ἀκόμη θὰ ἀνέχεσαι τὶς ἁμαρτίες τους», ἀπάντησε: «Θὰ τοὺς ἀρνηθῶ ὅταν τὸ μέτρο τῶν ἁμαρτιῶν τους ὑπερβεῖ τὸ μέγεθος τῶν βασάνων τους».
Ὡς ἐκ τούτου, ἄς ἀποδεχθοῦμε τὸν πόνο σὰν ἕνα πόνο λυτρωτικό, ἀκόμα κι ἄν δὲν μποροῦμε νὰ τὸν προσφέρουμε σὰν ἕνα καθαρό, ἀκηλίδωτο πόνο. Ἀμήν.

Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003))
http://inpantanassis.blogspot.com/

Αγιότητα είναι...



Αγιότητα είναι μια βαθιά ευαισθησία. Μια βαθιά ποιητική ματιά που μπορεί να μεταμορφώνει τα πάντα σε άγγιγμα ψυχής. Ο άγιος είναι ποιητής και ευαίσθητος. 
«Για να γίνει κανείς Χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής. «Χοντρές» ψυχές κοντά Του ο Χριστός δεν θέλει». (Αγ. Πορφύριος). 
Αγαπάει ακόμη και τα μη αξιαγάπητα. Εκείνο που όλοι θα περιφρονούσαν με μεγάλη χαρά, η αγιότητα το μαζεύει, το αγκαλιάζει, το φιλά με πάθος μέχρι να το θεραπεύσει.
Η αγιότητα μεταμορφώνει τα έρημα. Κυκλώνει τα διεσπαρμένα. Ενώνει τα διαιρεμένα. Μπορεί και αντέχει πάνω και περά από τις πληγές και τις καταστροφές. Κοιτάει εκεί που δεν κοιτάει κανείς άλλος. Δεν χωρίζει τα πράγματα σε καλά και κακά. Δεν τους βάζει ταμπέλες. Δεν κατηγοριοποιεί την ζωή σε ανώτερη και κατώτερη. Δεν διχάζει, δεν μοιράζει, δεν αποσπά, ενώνει, συνενώνει, και δυναμώνει το αδύνατο να συμβεί και το όνειρο να πραγματωθεί.
Η αγιότητα είναι μια βαθιά ποίηση που συντονίζει το σύμπαν στους στίχους του δημιουργού Του. Είναι ο ίδιος ο Χριστός που μέσα από τον άγιο μιλάει ξανά για την αγάπη. Που μέσα από την ματιά του αγίου στέλνει το τρυφερό βλέμμα του σε όλους τους κουρασμένους. Στους αποτυχημένους και τους κουρελιασμένους στις μάχες της ζωής. Μια τεράστια αγκαλιά να ξαποστάσουν πάντες.
Η αγιότητα είναι μεταξένια αίσθηση της ζωής. Ευαισθησία που αναγεννά την πρωπτωτική ματιά. Τότε που τα πάντα ήταν έκπληξη και θαυμασμός. Τότε που τίποτε δεν ήταν βαρετά το ίδιο ή επαναλήψιμο. Η αγιότητα αναδεικνύει ξανά την ξεχασμένη μας παιδικότητα. Εκείνο το ξάφνιασμα μπροστά στο μυστήριο της ζωής.
Η αγιότητα δεν είναι τελειότητα μα αποδοχή της ασημαντότητας. Δεν είναι επιτυχία μα δώρο. Δεν είναι κατόρθωμα αλλά χάρισμα. Δεν είναι δύναμη μα κένωση και άδειασμα. Ταπείνωση και εκούσια απόσυρση από τα φώτα του ψεύτικου, πρόσκαιρου και μάταιου.
Δεν αγιάζουν οι αναμάρτητοι μα εκείνοι που άντεξαν να δουν τις αμαρτίες τους. Να τις ακουμπήσουν δίχως να φοβούνται μην λερωθούν και χαλάσει το προφίλ τους. Είναι ανώτερος λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος εκείνος που είδε τις αμαρτίες του, από εκείνο που ανέστησε νεκρούς.
Ο άγιος δεν ξέρει ότι είναι άγιος. Εάν το ήξερε απλά δεν θα ήταν. Όπως ο αθώος δεν γνωρίζει την αθωότητα του. Πολλώ δε μάλλον δεν την προασπίζει. Αθωότητα που προασπίζεται είναι "ευγενής "ναρκισσισμός. Ο άγιος το μόνο που γνωρίζει είναι η έντονη παρουσία του Χριστού εντός του.
Ο άγιος βιώνει μια εσωτερική αποδοχή του Θεού. Μια αγκαλιά που δεν το κρίνει, παρά μονάχα τον καλύπτει από το ψύχος του κόσμου τούτου.
Ο άγιος μονάχα αγαπά. Γιατί ο ίδιος έχει βιώσει την αγάπη του Θεού. Ξέρει από πάθη και οδύνη. Γνωρίζει τι σημαίνει αστοχία υπαρξιακή, λάθος, σφάλμα και πτώση, γιατί δεν γεννήθηκε άγιος, ούτε τέλειος, μα ούτε προνομιούχος. Πόνεσε, έπεσε, έπαθε, έμαθε. Έτσι μας καταλαβαίνει μας κατανοεί και ποτέ δεν μας κρίνει. Μονάχα μας αγαπά. Παντού και πάντοτε.
Ο άγιος δεν απορρίπτει. Αποδέχεται απόλυτα, διακρίνοντας την πράξη από το πρόσωπο. Την πράξη την επικρίνει, το ανθρώπινο πρόσωπο, ποτέ. Το καταλαβαίνει και το συμπαθεί. Όχι ηθικά. Μα οντολογικά. Γνωρίζει ότι αυτός είναι ο άνθρωπος. Φοβισμένος, τραυματισμένος, χαμένος και πτωτικός. Εκφράζοντας το πνεύμα του Χριστού, συγχωρεί όχι μια πράξη, αλλά τον όλο άνθρωπο. Όπως το έκανε ο Χριστός. Δεν σώζει τον άνθρωπο από τις αμαρτίες του απλώς, αλλά από την ίδια του την φύση.
Η αγιότητα είναι ένα παράθυρο για να μπορούν εκεί που θέλουν και επιθυμούν, να κοιτάζουν την βασιλεία του Θεού.

http://inpantanassis.blogspot.com/

Πώς μπορεί να αποκτήσει κανείς αρετή;



Μηνύματα από το Γεροντικό
Ανηφορίζοντας από τη Γεθσημανή στο όρος των Ελαιών, συναντά κανείς το μοναστήρι του αββά Αβραμίου.
Σ’ αυτό το μοναστήρι ηγούμενος ήταν ο αββάς Ιωάννης ο Κυζικηνός. Τον ρωτήσαμε λοιπόν κάποια μέρα:
«Αββά, πώς μπορεί να αποκτήσει κανείς αρετή;»
Και μας απάντησε ο Γέροντας:
«Αν θέλει κανείς ν’ αποκτήσει μια αρετή, δεν μπορεί να την κάνει κτήμα του, αν δεν μισήσει την κακία που είναι ο αντίποδάς της.
– Αν λοιπόν θέλεις να έχεις πάντοτε πένθος στην ψυχή σου, μίσησε το γέλιο.
– Θέλεις να έχεις ταπείνωση; Μίσησε την υπερηφάνεια.
– Θέλεις να είσαι εγκρατής; Μίσησε τη λαιμαργία.
– Θέλεις να είσαι σώφρων; Μίσησε την ακόλαστη ζωή.
– Θέλεις να είσαι ακτήμων; Μίσησε τη φιλαργυρία.
– Αυτός που θέλει να είναι κάτοικος της ερήμου, μισεί τις πόλεις εξαιτίας των πειρασμών.
– Αυτός που θέλει να έχει ησυχία, μισεί την παρρησία.
– Αυτός που θέλει να ζει άγνωστος, μισεί την τάση για επίδειξη.
– Αυτός που θέλει να κυριαρχεί στην οργή, μισεί να περνάει τις ώρες του μαζί με πολλούς.
– Αυτός που θέλει να έχει αμνησικακία, αποφεύγει να κακολογεί τους άλλους.
– Αυτός που θέλει να είναι απερίσπαστος, μένει στη μοναξιά.
– Αυτός που θέλει να κυριαρχεί στη γλώσσα, ας κλείνει τ’ αυτιά του να μην ακούει πολλά.
– Αυτός που θέλει να έχει τον φόβο του Θεού πάντοτε, θα μισήσει τη σωματική ανάπαυση και θα αγαπήσει τη θλίψη και τη στενοχώρια».

http://inpantanassis.blogspot.com/

Δυσάρεστο, ἀλλά εὐεργετικό



Μεγάλο κακό ἡ κακογλωσσιά. Μεγάλο κακό νά ὁρμοῦν ἐπάνω σου ἄλλοι, νά σέ σπιλώσουν!
Συμβαίνει. Ξαφνικά. Ἀπότομα. Καί ἄλλοτε εἶναι μιά δίκαιη κρίση τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς· καί ἄλλοτε ὄχι.
•Στήν πρώτη περίπτωση, ὅταν εἴχαμε καί ἐμεῖς φταίξει, ὅταν εἴχαμε ὑποπέσει σέ κακές πράξεις καί «ἐνέργειες», ἀποδίδοντας σέ ἄλλους μομφές, ἀνάλογες μέ ἐκεῖνες πού μᾶς ἀποδίδουν, -ἔχομε χρέος νά μή κολλᾶμε στό πόσο ὑποφέρομε, ἀλλά νά φροντίζωμε, καί νά διορθώσωμε τά «πράγματα», ἀλλά καί νά διορθωθοῦμε. Καί τότε ἡ καταφορά ἐναντίον μας θα σταματήσει.
•Στήν περίπτωση, πού μᾶς κακολογοῦν μέ λόγια σκληρά, ἒνῶ ἐμεῖς δέν θυμόμαστε νά εἴχαμε ποτέ κάμει τέτοια λάθη σέ βάρος ἄλλων, εἶναι φυσικό νά αἰσθανόμαστε πολύ ἄσχημα.
* Μήπως ὅμως ἔχομε καί τότε, ὑποχρέωση νά κάνωμε τήν σκέψη, ὅτι μπορεῖ νά μήν εἴμαστε τόσο ἀθῶοι, ὅσο τό φανταζόμαστε;
* Μήπως ἐφέρθηκα καί ἐγώ σέ ἄλλους ἄσχημα, χωρίς νά τό καταλάβω, χωρίς νά τό θέλω;
* Μήπως, καί ἔκρινα καί κατέκρινα ἄλλους;
•Μήν τό ξεχνᾶτε ποτέ:
* Μέ τό μέτρο πού μετρᾶτε, θά σᾶς μετρήσουν.
* Μέ βάση τίς ἁμαρτίες σας, θά κριθῆτε.

* * *

Παράλληλα θά πρέπει, νά μή ξεχνᾶμε καί κάτι ἄλλο:
Ἡ κάθε σέ βάρος μας καταδρομή, δέν εἶναι μόνο κάτι κακό. Εἶναι, ταυτόχρονα, καί εὐεργεσία. Μᾶς βοηθάει, νά γίνωμε καλύτεροι· νά ἀποκτήσωμε ταπείνωση. Ἡ κακή γλῶσσα, ἡ γλῶσσα δηλητήριο, εἶναι ἕνας «ἄγγελος σατάν», ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Β΄ Κορ. 12, 7), πού τόν στέλνει ὁ Θεός νά μᾶς «κολαφίζει», γιά νά μή ἐπαιρόμαστε. Γιά νά μᾶς βοηθήσει, νά περιορίζωμε τήν ἔπαρσή μας, τήν μεγάλη καί καλή ἰδέα γιά τόν ἑαυτό μας, τήν αὐταρέσκειά μας.
Κάτι τέτοια τά ἐπιτρέπει ὁ Θεός, γιά νά μᾶς κάμει νά ἀσχοληθοῦμε μέ τόν ἑαυτό μας. Γιατί, μόνο ὅταν σκύψωμε στόν ἔσω ἑαυτό μας, στόν ἐσωτερικό μας κόσμο, στόν τρόπο πού ἀντιδρᾶμε σέ κάτι τέτοια, -θά μπορέσωμε νά καταλάβωμε, τί κρύβεται μέσα μας: θυμός καί ὀργή, ἤ καλωσύνη καί πραότητα;
Ἀπαντᾶς στίς βρισιές εἰς βάρος σου καί στίς κακολογίες μέ μνησικακία καί πικρία; Εἶναι φανερό, ὅτι μέσα σου ἔχεις ὀργή καί θυμό.
Ἀπαντᾶς μέ ὑπομονή καί μακροθυμία; Μέσα σου ἔχεις εἰρήνη καί πραότητα.
Ποτέ λοιπόν ἄς μή τό ξεχνᾶμε:
Οἱ βρισιές, οἱ συκοφαντίες, ἡ κακογλωσσιά, μᾶς βοηθοῦν νά καταλάβωμε, τί ἔχομε μέσα μας· μᾶς βοηθοῦν νά ἰδοῦμε τόν ἐσωτερικό μας κόσμο.
Λίγο τό ἔχεις;

Μετάφρ.: † ὁ Ν.Μ.
Ἅγιος Τύχων (Ἐπίσκοπος Ζαντόνκ)
http://inpantanassis.blogspot.com/

Διδάσκει πρακτικά



Κανένας άλλος παράγοντας δεν είναι τόσον αποτελεσματικός, όσον οι διάφορες θλίψεις, είτε εκούσιες είτε ακούσιες, οι οποίες οδηγούν το νου στο ταπεινό φρόνημα. 
Η αδυναμία της απολυτρώσεώς του, τον διδάσκει πρακτικά πόσον ασήμαντος και ευτελής είναι. 
Τότε το «χωρίς εμένα δεν μπορείτε τίποτε να κάνετε» (Ιω. 15, 5) του Κυρίου γίνεται απολύτως καταφανές, και έτσι μεταφέρεται ο νους με τη βοήθεια της χάριτος στον πραγματικό κόσμο της άνω βασιλείας.

Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός
http://inpantanassis.blogspot.com/

Ο Θεός παραμένει μυστήριο ακόμη και όταν Τον βλέπουμε



Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο οποίος επικαλείται την ιδικήν του εμπειρίαν του δοξασμού εις την αναίρεσιν των ισχυρισμών των Ευνομιανών ότι ο άνθρωπος ημπορεί να γνωρίση την ουσίαν του Θεού [ 21 ] τονίζει το σημείον αυτό σαφώς. Αναφέρει ότι κάποιος φιλόσοφος (ο Πλάτων) ισχυρίζεται ότι “φράσαι Θεόν αδύνατον, νοήσαι χαλεπόν”. 
Ο Άγιος Γρηγόριος διαφωνεί τονίζων ότι “Θεόν φράσαι μεν αδύνατον, νοήσαι δε αδυνατώτερον, το μεν γαρ νοηθέν, τάχα αν λόγος δηλώσειεν, ει και μη μετρίως, αλλ’ αμυδρώς γε…” [22]. Αυτό σημαίνει ότι να εννοήση τις και να εκφράση τον Θεόν δεν είναι μόνον αδύνατον εις τους απίστους, αλλά ακόμη και εις τους φίλους του Θεού, οι οποίοι έχουν φθάσει είτε εις τον φωτισμόν είτε εις τον δοξασμόν. Ο Θεός παραμένει μυστήριον ακόμη και όταν οράται.
Εν τούτοις, εκείνοι οι οποίοι φθάνουν εις τον φωτισμόν και τον δοξασμόν, χρησιμοποιούν νοήματα και ρήματα εις την ομιλίαν περί Θεού. Βεβαίως, αυτά τα νοήματα και ρήματα είναι εμπνευσμένα από την εμπειρίαν του δοξασμού. Οι πνευματικοί πατέρες χρησιμοποιούν ρήματα και νοήματα να οδηγήσουν τους άλλους μέσω της καθάρσεως εις τον φωτισμόν, ως έκαναν οι προφήται, οι απόστολοι και ο Ίδιος ο Χριστός. 
Επομένως, να χρησιμοποιή τις τα νοήματα αυτά και τα ρήματα ως μέσον φιλοσοφικής θεωρίας περί Θεού, είναι εις κακήν χρήσιν αμφοτέρων, δηλαδή και αυτομάτως οδηγεί τινα εις πλάνην, η οποία τον αποκόπτει από την δυνατότητα να είναι κεκαθαρμένος εις την καρδίαν και από το να φθάση εις τον φωτισμόν. Αυτή η κακή χρήσις των περί Θεού νοημάτων και ρημάτων είναι η πηγή όλων των αιρέσεων.
Ο ευσεβιστικός και φιλοσοφικός στοχασμός περί της Βίβλου και η βιβλική κριτική μέσα εις αυτά τα πλαίσια της σχέσεως, είναι αδιέξοδοι δρόμοι, οι οποίοι δεν οδηγούν εις την πραγματικότητα, την οποίαν δεικνύει ο Χριστός και εις την Παλαιάν και την Καινήν Διαθήκην. 
Η Βίβλος δεν είναι αποκάλυψις ή Λόγος του Θεού, αλλά σχετική προς αυτά. Η αποκάλυψις και ο Λόγος του Θεού κοινωνούνται εις τους ανθρώπους μόνον μέσω της καθάρσεως εις τα στάδια του φωτισμού και ειδικώς του δοξασμού ή της θεώσεως, εις τα οποία η Πεντηκοστή μεταδίδεται από γενεάς εις γενεάν ως η βάσις και το κεντρικόν σημείον της αποστολικής παραδόσεως και διαδοχής.
Εις την Παλαιάν Διαθήκην έχομεν τας εμφανίσεις του Θεού εις τους προφήτας δια του Αγγέλου – Λόγου, ο Οποίος συνεχίζει εις την Ενσάρκωσίν Του να εμφανίζηται εν δόξη είς τινας των Αποστόλων, π.χ. κατά την Μεταμόρφωσίν Του. Ούτος εξηγεί εις τους μαθητάς Του ότι εντός ολίγου δεν θα τον ίδουν πλέον, διότι πρέπει να πάη προς τον Πατέρα Του, αλλά πάλιν εντός ολίγου αυτοί θα τον ίδουν. [ 23 ] 
Τούτο επραγματώθη προκαταρκτικώς εις τας μετά την Ανάστασιν εμφανίσεις του Χριστού εις τους μαθητάς Του, εμφανίσεις, εις τας οποίας ο κόσμος δεν ημπορούσε ελευθέρως να συμμετάσχη. Εν συνεχεία έχομεν την τελικήν εξαφάνισίν Του από τα μάτια του κόσμου εις την Ανάληψίν Του και την επανεμφάνισίν Του κατά την Πεντηκοστήν εν Αγίω Πνεύματι, το Οποίον έκτοτε μορφώνει ολόκληρον τον Χριστόν εις ένα έκαστον των μαθητών και πιστών, οι οποίοι κατηλλαγμένοι με τον Χριστόν και φίλοι του Θεού [ 24 ] ξεπέρασαν το στάδιον του δούλου. [ 25 ]

[ 21 ] Θεολογικός Λόγος, 2, 3.
[ 22 ] Θεολογικός Λόγος, 2, 4.
[ 23 ] Ιω. 16, 11, 16-33.
[ 24 ] Ιω. 16, 27.
[ 25 ] Ιω. 15, 14-15.
http://inpantanassis.blogspot.com/

Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΤΥΣ ΑΝΥΣΙΑ Η ΕΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ



«Η αγία έζησε επί της βασιλείας του Μαξιμιανού. Καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη και οι γονείς της που ήταν ευσεβείς και πιστοί στον Χριστό, είχαν αρκετή περιουσία. Όταν αυτοί έφυγαν από τη ζωή, η αγία ζούσε μόνη της, ευαρεστώντας τον Θεό με τον βίο και τις πράξεις της. Κάποια φορά που πήγαινε στην Εκκλησία κατά τη συνήθειά της, την σταμάτησε ένας ειδωλολάτρης στρατιώτης, ο οποίος την τραβούσε με τη βία στους βωμούς των ειδώλων  και την προέτρεπε να προσφέρει θυσίες στους δαίμονες. Επειδή όμως η Ανυσία ομολογούσε την πίστη της στον Χριστό, τότε ο στρατιώτης εξοργίστηκε (διότι η αγία μάρτυς φύσηξε και έφτυσε στο πρόσωπό του) και με το ξίφος του διεπέρασε την πλευρά της. Έτσι η αξιοσέβαστη μάρτυς δέχτηκε το μακάριο τέλος».
Η πόλη  της Θεσσαλονίκης καυχάται όχι μόνον για τον πολιούχο της, μεγαλομάρτυρα και μυροβλήτη άγιο Δημήτριο, όχι μόνον για τον δεύτερο πολιούχο της μεγάλο Πατέρα και Οικουμενικό Διδάσκαλο άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, αλλά και για την αγία μάρτυρα Ανυσία, της οποίας το σεπτό λείψανο αναπαύεται στον ναό του αγίου Δημητρίου. Κατά τον άγιο Θεοφάνη μάλιστα τον υμνογράφο, η μεν Θεσσαλονίκη καυχάται για τα σπάργανα και τους άθλους της αγίας, η δε θριαμβεύουσα Εκκλησία έχει το πνεύμα της και χαίρεται γι’ αυτό, που σημαίνει ότι η αγία Ανυσία αποτελεί πηγή χαράς για ολόκληρη την Εκκλησία, και την επί γης και την εν ουρανοίς. «Η πόλη των Θεσσαλονικέων, μάρτυς παρθένε, καυχιέται για τα σπάργανά σου και τους άθλους σου. Η Εκκλησία δε των πρωτοτόκων κατέχει με χαρά το θεϊκό πνεύμα σου».
Αιτία βεβαίως για την καθολική αυτή χαρά της Εκκλησίας είναι το γεγονός ότι η αγία με το μαρτύριό της φανέρωσε «τον εγκάρδιον έρωτά» της προς τον Χριστό, τόσο που η έμπνευση του αγίου υμνογράφου την βάζει στη θέση της γυναίκας που προσήγγισε τον Χριστό λίγο πριν από το πάθος Του και εξέφρασε την αγάπη της προς Εκείνον  με το μύρο που έχυσε στα πόδια Του, σπογγίζοντάς Τα με τους πλοκάμους της κεφαλής της. Κι ενώ το γεγονός της Καινής Διαθήκης ενέπνευσε την αγία υμνογράφο Κασσιανή (με το γνωστό μεγαλοφυές άσμα της του όρθρου της Μεγάλης Τετάρτης, ψαλλόμενο το εσπέρας της Μεγάλης Τρίτης), το ίδιο γίνεται πρότυπο για ανάλογη έμπνευση του αγίου Θεοφάνη, αλλά σε σχέση με την αγία Ανυσία. «Φανερώνοντας τον έρωτα που είχες μέσα στην καρδιά σου, ένδοξε μάρτυς, κατάβρεχες από την κατάνυξή σου με δάκρυα τη γη και σκούπιζες με τις τρίχες της κεφαλής σου τα πόδια του Χριστού».
Η ένσταση βεβαίως εν προκειμένω είναι προφανής. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε ένα ιστορικό γεγονός: είναι η γυναίκα που προσήλθε στον Χριστό και προέβη στο ξέσπασμα της καρδιάς της. Στην περίπτωση όμως της αγίας Ανυσίας; Πώς αγκάλιαζε και σκούπιζε τα πόδια του Χριστού; Ο υμνογράφος μας δεν μας αφήνει μετέωρους. Η αγία Ανυσία μπόρεσε και άντεξε τα μαρτύριά της, βρήκε το κουράγιο να ομολογήσει την πίστη της, έστω και με απώλεια της ζωής της, γιατί η αγάπη της προς τον Χριστό την έκανε με νοερό τρόπο να Τον έχει παρόντα μπροστά της και με τη διάνοιά της να αγγίζει τα ίχνη των ποδών Του. «Σπόγγιζες τα πόδια του Χριστού, εννοώντας Τον και βλέποντάς Τον σαν να ήταν παρών, Αυτός τον Οποίο πόθησες. Και αγγίζοντας τα ίχνη των ποδών Του με τη διάνοιά σου, λάμπρυνες την ψυχή σου με θειότατες θεωρίες». Με άλλα λόγια, η αγία την ώρα του μαρτυρίου της, με τη χάρη του Χριστού, βρισκόταν σε κατάσταση θεοπτίας. Ο Χριστός της έδινε τη δύναμη να Τον βλέπει και να Τον εναγκαλίζεται, όπως παρομοίως είχε δώσει τη χάρη και σε άλλους μάρτυρες, όπως μεταξύ άλλων και στην αγία Ερμιόνη. Η θεωρία του Χριστού την ώρα του μαρτυρίου ή της ετοιμασίας προς αυτό είναι κάτι που το διαπιστώνουμε συχνά στα συναξάρια των μαρτύρων της πίστεώς μας.
Και βεβαίως ο άγιος υμνογράφος «εκμεταλλεύεται», όπως όλοι οι υμνογράφοι, τον τρόπο που άφησε την τελευταία της πνοή: την διά ξίφους διαπέραση της πλευράς της. Αμέσως ο νους του αγίου Θεοφάνη πηγαίνει στη λογχευμένη πλευρά του Κυρίου, συνεπώς συσχετίζει το μαρτύριο της αγίας με το πάθος Του: «Ακολουθώντας τα ίχνη Σου που φέρουν τη ζωή, πληγώνεται με λόγχη την πλευρά της η αγία». Ο υμνογράφος δηλαδή σαν να μας λέει, ότι όποιος αγαπά τον Χριστό και θέλει να Τον ακολουθεί κατά πόδας – «επακολουθών τοις ίχνεσιν Αυτού» κατά τον απόστολο Πέτρο – δέχεται τη χάρη και να πάθει υπέρ Χριστού με τον ίδιο τρόπο που έπαθε Εκείνος. Τα πάθη του Χριστού γίνονται πάθη και του πιστού, δείγμα της πλημμύρας της χάρης του Χριστού στον πιστό. Ακολουθία του Χριστού και μαρτύριο υπέρ Αυτού τελικώς είναι έννοιες ταυτόσημες.

http://pgdorbas.blogspot.com/2021/12/blog-post_30.html

Αγιογραφικό ανάγνωσμα



Τῌ ΠΑΡΑΣΚΕΥῌ ΤΗΣ ΙΕ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον
ιβ΄ 1 - 12
Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· Ἀμπελῶνα ἐφύτευσεν ἄνθρωπος, καὶ περιέθηκε φραγμὸν καὶ ὤρυξεν ὑπολήνιον καὶ ᾠκοδόμησε πύργον, καὶ ἐξέδετο αὐτὸν γεωργοῖς καὶ ἀπεδήμησε. 2 καὶ ἀπέστειλε πρὸς τοὺς γεωργοὺς τῷ καιρῷ δοῦλον, ἵνα παρὰ τῶν γεωργῶν λάβῃ ἀπὸ τοῦ καρποῦ τοῦ ἀμπελῶνος. 3 καὶ λαβόντες αὐτὸν ἔδειραν καὶ ἀπέστειλαν κενόν. 4 καὶ πάλιν ἀπέστειλε πρὸς αὐτοὺς ἄλλον δοῦλον· κἀκεῖνον λιθοβολήσαντες ἐκεφαλαίωσαν καὶ ἀπέστειλαν ἠτιμωμένον. 5 καὶ πάλιν ἄλλον ἀπέστειλε· κἀκεῖνον ἀπέκτειναν, καὶ πολλοὺς μὲν ἄλλους, οὓς μὲν δέροντες, οὓς δὲ ἀποκτέννοντες. 6 ἔτι οὖν ἕνα υἱὸν ἔχων, ἀγαπητόν αὐτοῦ, ἀπέστειλε καὶ αὐτὸν ἔσχατον πρὸς αὐτοὺς λέγων ὅτι ἐντραπήσονται τὸν υἱόν μου. 7 ἐκεῖνοι δὲ οἱ γεωργοὶ, θεασάμενοι αὐτόν ἐρχόμενον, πρὸς ἑαυτοὺς εἶπον ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ κληρονόμος· δεῦτε ἀποκτείνωμεν αὐτόν, καὶ ἡμῶν ἔσται ἡ κληρονομία. 8 καὶ λαβόντες ἀπέκτειναν αὐτόν καὶ ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω τοῦ ἀμπελῶνος. 9 τί οὖν ποιήσει ὁ κύριος τοῦ ἀμπελῶνος; ἐλεύσεται καὶ ἀπολέσει τοὺς γεωργοὺς τούτους, καὶ δώσει τὸν ἀμπελῶνα ἄλλοις. 10 οὐδὲ τὴν γραφὴν ταύτην ἀνέγνωτε, λίθον ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλὴν γωνίας· 11 παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν; 12 Καὶ ἐζήτουν αὐτὸν κρατῆσαι, καὶ ἐφοβήθησαν τὸν ὄχλον· ἔγνωσαν γὰρ ὅτι πρὸς αὐτοὺς τὴν παραβολὴν εἶπε. καὶ ἀφέντες αὐτὸν ἀπῆλθον.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (κ. Παναγιώτη Τρεμπέλα)
Κι ἄρχισε νά τούς λέει μέ παραβολές: Ἕνας ἄνθρωπος φύτεψε ἀμπέλι καί ἔβαλε τριγύρω ἀπό αὐτό ἕνα φράχτη. Κι ἔσκαψε κάτω ἀπό τό πατητήρι μιά στέρνα, γιά νά μαζεύεται ἐκεῖ ὁ μοῦστος, κι ἔκτισε ἕναν πύργο γιά νά μένουν σ’ αὐτόν οἱ φύλακες καί οἱ ἐργάτες. Μετά τό ἐμπιστεύθηκε σέ γεωργούς καί ἀναχώρησε σέ ἄλλη χώρα. Ὁ Θεός δηλαδή ἑτοίμασε καί ἐπιμελήθηκε ὡς δικό του λαό τόν ἰουδαϊκό λαό. Καί ἐμπιστεύθηκε τό λαό αὐτό στούς ἀρχιερεῖς καί τούς ἄρχοντες γιά νά τόν καλλιεργήσουν, ὥστε νά παραγάγει ἔργα πίστεως καί ἀρετῆς.
2 Καί στήν κατάλληλη ἐποχή τῆς σοδειᾶς ἔστειλε στούς γεωργούς κάποιο δοῦλο γιά νά παραλάβει ἀπ’ αὐτούς τό μερίδιο ἀπ’ τόν καρπό τοῦ ἀμπελιοῦ. Ἔστειλε δηλαδή ὁ Θεός τήν πρώτη σειρά τῶν προ­φητῶν γιά νά διαπιστώσουν τά ἔργα τῆς ἀρετῆς τά ὁποῖα ὄφειλε σάν καλλιεργημένο ἀμπέλι νά καρποφορήσει ὁ λαός πού τόσο εὐνοήθηκε ἀπό τόν Θεό.
3 Αὐτοί ὅμως ἔπιασαν τόν δοῦλο αὐτόν, τόν ἔδειραν καί τόν ἔδιωξαν μέ ἀδειανά χέρια. Ἡ πρώτη σειρά τῶν προφητῶν στάλθηκε στόν ἰσραηλιτικό λαό μάταια καί χωρίς κανένα θετικό ἀποτέλεσμα.
4 Καί πρόσθεσε ὁ Θεός καί δεύτερη ἀποστολή. Ἔστειλε πάλι στούς γεωργούς ἄλλο δοῦλο. Κι ἐκεῖνον τόν λιθοβόλησαν, τοῦ ἔσπασαν τό κεφάλι καί τόν ἔδιωξαν ἀτιμασμένο. Καί τή δεύτερη λοιπόν ἀποστολή τῶν προφητῶν οἱ ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων τήν κακομεταχειρίστηκαν περισσότερο ἀπ’ τήν πρώτη.
5 Καί πρόσθεσε καί τρίτη ἀποστολή καί ἄλλες. Ἔστειλε δηλαδή πάλι κι ἄλλο δοῦλο. Κι ἐκεῖνον τόν σκότωσαν καί πολλούς ἄλλους τούς κακομεταχειρίστηκαν. Ἄλλους τούς ἔδειραν κι ἄλλους τούς σκότωσαν.
6 Εἶχε λοιπόν ἀκόμη ἕνα, τόν γιό του τόν ἀγαπημένο. Τούς ἔστειλε λοιπόν στό τέλος κι αὐτόν λέγοντας ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοί πρέπει τουλάχιστον νά ντραποῦν τό γιό μου. Ἔστειλε λοιπόν καί τόν Υἱό του, τόν Ἰησοῦ Χριστό.
7 Οἱ γεωργοί ὅμως ἐκεῖνοι εἶπαν μεταξύ τους ὅτι αὐτός εἶναι ὁ κληρονόμος. Ἐλᾶτε νά τόν σκοτώσουμε, καί θά εἶναι δική μας ἡ κληρονομιά. Ἀνενόχλητοι πλέον θά ἐξουσιάζουμε τή συναγωγή καί θά τήν ἐκμεταλλευόμαστε.
8 Κι ἀφοῦ τόν ἔπιασαν, τόν σκότωσαν, καί τό σῶμα του τό ἔβγαλαν καί τό πέταξαν ἔξω ἀπό τό ἀμπέλι.
9 Τί θά τούς κάνει λοιπόν ὁ ἰδιοκτήτης τοῦ ἀμπελιοῦ; Θά ἔλθει καί θά ἐξολοθρεύσει τούς γεωργούς αὐτούς καί θά δώσει τό ἀμπέλι σέ ἄλλους. Καί πράγματι, ἀφοῦ ἐξολόθρευσε τούς Ἰουδαίους καί κατέστρεψε μέ τούς Ρωμαίους τήν Ἱερουσαλήμ, παρέδωσε τό ἀμπέλι του στό νέο Ἰσραήλ τῆς χάριτος, στούς Ἀποστόλους καί τούς διαδόχους τους, γιά νά τό καλλιεργοῦν καρποφόρα.
10 Καί συνέχισε ὁ Κύριος: Δέν διαβάσατε οὔτε κἄν τό λόγο αὐτό τῆς Ἁγίας Γραφῆς: Λίθο πού ἀπέρριψαν καί πέταξαν ὡς ἄχρηστο καί ἀκατάλληλο οἱ κτίστες, αὐτός ἔγινε ἡ κεφαλή ὅλης τῆς οἰκοδομῆς, ἀκρογωνιαῖος λίθος καί στερεό ἀγκωνάρι της;
11 Ἡ τοποθέτηση αὐτή τοῦ λίθου ἔγινε ἀπ’ τόν Κύριο καί εἶναι θαυμαστή στά μάτια μας, στά μάτια τῶν πιστῶν. Δηλαδή, ἐνῶ ἐσεῖς μέ ἀπορρίψατε ὡς ἀκατάλληλο λίθο στήν οἰκοδομή τοῦ Θεοῦ, ἐγώ ἔγινα κεφαλή ὅλης τῆς οἰκοδομῆς καί συνένωσα τούς λαούς σέ μία Ἐκκλησία. Τό θαυμαστό αὐτό γεγονός στά μάτια ὅλων τῶν πιστῶν ἔγινε ἀπό μένα, τόν Κύριο. 
12 Οἱ ἀρχιερεῖς τότε ζητοῦσαν νά τόν συλλάβουν, διότι κατάλαβαν ὅτι γι’ αὐτούς εἶπε τήν παραβολή. Ἀλλά φοβήθηκαν τό λαό. Κι ἔτσι τόν ἄφησαν κι ἔφυγαν. 

(Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ - ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ - ΕΚΔΟΣΙΣ «ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ¨Ο ΣΩΤΗΡ¨»)

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ



Στὸν καιρὸ τῆς θλίψεως νὰ προσέχεις τὴν προσβολὴ τῆς ἡδονῆς, γιατὶ εὔκολα γίνεται παραδεκτή, ἐπειδὴ παρηγορεῖ τὴ θλίψη.

Αββάς Μάρκος ο Ασκητής

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2022

Αγιογραφικό ανάγνωσμα



Τῌ ΠΕΜΠΤῌ ΤΗΣ ΙΕ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον
ια΄ 27 - 33
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς πάλιν εἰς Ἱεροσόλυμα· καὶ ἐν τῷ ἱερῷ περιπατοῦντος αὐτοῦ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ πρεσβύτεροι 28 καὶ λέγουσιν αὐτῷ· Ἐν ποίᾳ ἐξουσίᾳ ταῦτα ποιεῖς; ἢ τίς σοι ἔδωκε τὴν ἐξουσίαν ταύτην ἵνα ταῦτα ποιῇς; 29 ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς· Ἐπερωτήσω ὑμᾶς κἀγὼ ἕνα λόγον, καὶ ἀποκρίθητέ μοι, καὶ ἐρῶ ὑμῖν ἐν ποίᾳ ἐξουσίᾳ ταῦτα ποιῶ. 30 τὸ βάπτισμα Ἰωάννου ἐξ οὐρανοῦ ἦν ἢ ἐξ ἀνθρώπων; ἀποκρίθητέ μοι. 31 καὶ ἐλογίζοντο πρὸς ἑαυτοὺς λέγοντες· Ἐὰν εἴπωμεν, ἐξ οὐρανοῦ, ἐρεῖ· διατί οὖν οὐκ ἐπιστεύσατε αὐτῷ; 32 ἀλλὰ εἴπωμεν, ἐξ ἀνθρώπων; - ἐφοβοῦντο τὸν λαόν· ἅπαντες γὰρ εἶχον τὸν Ἰωάννην ὅτι προφήτης ἦν. 33 καὶ ἀποκριθέντες λέγουσι τῷ Ἰησοῦ· Οὐκ οἴδαμεν. καὶ ὁ Ἰησοῦς ἀποκριθεὶς λέγει αὐτοῖς· Οὐδὲ ἐγὼ λέγω ὑμῖν ἐν ποίᾳ ἐξουσίᾳ ταῦτα ποιῶ.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (κ. Παναγιώτη Τρεμπέλα)
27 Καί ἔρχονται πάλι στά Ἱεροσόλυμα. Κι ἐνῶ περπατοῦσε ὁ Ἰησοῦς στόν ἱερό περίβολο τοῦ ναοῦ, ἔρχονται κοντά του οἱ ἀρχιερεῖς καί οἱ γραμματεῖς καί οἱ πρεσβύτεροι
28 καί τοῦ λένε: Μέ ποιά ἐξουσία τά κάνεις αὐτά; Καί ποιός σοῦ ἔδωσε τήν ἐξουσία αὐτή, νά διώχνεις ἀπ’ τό ἱερό τούς ἀνθρώπους καί νά διδάσκεις μέσα σ’ αὐτό;
29 Κι ὁ Ἰησοῦς τούς ἀποκρίθηκε: Θά σᾶς ρωτήσω κι ἐγώ κάτι, καί δῶστε μου πρῶτα ἐσεῖς μιάν ἀπάντηση στό λόγο αὐτό. Καί τότε θά σᾶς πῶ κι ἐγώ μέ ποιά ἐξουσία τά κάνω αὐτά.
30 Τό βάπτισμα τοῦ Ἰωάννη, ὁ ὁποῖος ἔδωσε μαρτυρία γιά μένα καί ὑπῆρξε πρόδρομός μου, προερχόταν ἀπ’ τόν οὐρανό καί ἀπό ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ἤ προερχόταν ἀπό ἐπινόηση καί ἐντολή ἀνθρώπων; Δῶστε μου ἀπάντηση στό ἐρώτημά μου αὐτό, διότι ἡ σωστή ἀπάντηση σ’ αὐτό θά ρίξει φῶς καί στό δικό σας ἐρώτημα.
31 Κι αὐτοί συλλογίζονταν μέσα τους κι ἔλεγαν: Ἐάν ποῦμε ὅτι ἦταν ἀπό τόν οὐρανό, θά πεῖ: γιατί λοιπόν δέν πιστέψατε στόν Ἰωάννη;
32 Νά ποῦμε ὅμως ὅτι ἦταν ἀπό ἐντολή ἀνθρώπων; Φοβοῦνταν τόν λαό νά δώσουν μιά τέτοια ἀπάντηση, διότι ὅλοι πίστευαν ὅτι ὁ Ἰωάννης ἦταν πράγματι προφήτης. 
33 Κι αὐτοί πού ἰσχυρίζονταν ὅτι ἦταν οἱ ἀναγνωρισμένοι διδάσκαλοι τοῦ Ἰσραήλ ἀποκρίθηκαν στόν Ἰησοῦ: Δέν ξέρουμε ἀπό ποῦ ἦταν τό βάπτισμα τοῦ Ἰωάννη. Τούς λέει τότε καί ὁ Ἰησοῦς: Ἀφοῦ ξεφεύγετε καί δέν εἶστε εἰλικρινεῖς, οὔτε κι ἐγώ σᾶς λέω μέ ποιά ἐξουσία καί μέ ποιό δικαίωμα τά κάνω αὐτά. 

(Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ - ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ - ΕΚΔΟΣΙΣ «ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ¨Ο ΣΩΤΗΡ¨»)

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ



Μὴ νομίζεις ὅτι κάθε θλίψη ἔρχεται στοὺς ἀνθρώπους ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ εὐαρεστοῦν τὸν Θεό καὶ ὅμως ἔχουν θλίψεις. Γιατὶ λέει ἡ Γραφή: «Θὰ διωχτοῦν οἱ ἄνομοι καὶ οἱ ἀπόγονοι τῶν ἀσεβῶν θὰ ἐξολοθρευτοῦν» (Ψαλμ. 36, 28). Ἀλλ' ἐπίσης λέει: «Ὅλοι ὅσοι θέλουν νὰ ζοῦν μὲ εὐσέβεια στὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, θὰ ὑποστοῦν διωγμούς» (Β' Τιμ. 3, 12).

Αββάς Μάρκος ο Ασκητής

Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2022

«Όταν πηγαίνεις να κάνεις την προσευχή σου, να θυμάσαι τα πάθη σου..»



Π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος
Όταν πηγαίνεις να κάνεις την προσευχή σου, να θυμάσαι τα πάθη σου, τα αδύνατα σημεία που έχεις την ευκολία με την οποία ξεφεύγεις και πέφτεις, να θυμάσαι ότι ο Χριστός μπορεί να σε συγκρατήσει.
Να γονατίζεις και να λες: Κράτα με, Χριστέ μου, να μη σου φύγω. Να κάνετε μετάνοιες όταν προσεύχεστε. Έστω και αν αυτό σας κουράζει. Η προσευχή που συνοδεύεται από εκούσια θυσία, γίνεται πιο ευάρεστη στο Θεό και πιο αποτελεσματική. Όταν πηγαίνεις να κάμεις την προσευχή σου, να θυμάσαι τα πάθη σου· τα αδύνατα σημεία σου· την ευκολία, με την οποία ξεφεύγεις και πέφτεις! Να θυμάσαι, ότι ο Χριστός μπορεί να σε συγκρατήσει· και να σε δυναμώσει· και να σε βοηθήσει να νικήσεις· Να γονατίζεις λοιπόν ενώπιον Του και να Τον ικετεύεις: Κράτα με, Χριστέ μου, μη Σου φύγω! Κράτα με, Χριστέ μου, μη Σου φύγω! Κράτα με, Χριστέ μου, μη Σου φύγω! Και μη φοβάσαι. Δεν θα σε αφήσει. Είναι φιλάνθρωπος. Και φιλόψυχος.

Μακαριστός Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Γιαννακόπουλος (✞ 23-12-1966)
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Μην σπαταλάς τον χρόνο σου προσπαθώντας να καταλάβεις τα πάντα



Μην σπαταλάς τον χρόνο σου προσπαθώντας να καταλάβεις τα πάντα. Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν μπορείς ή δεν πρέπει ακόμη να καταλάβεις.
Δεν μπορούμε να δούμε το σχέδιο του Θεού. Αν προσπαθήσεις να τον καταλάβεις θα απογοητευθείς, γιατί απλά δεν γίνεται. Δεν έχουμε τον νοητικό μηχανισμό εκείνο ώστε να αντιλαμβάνεται και να ερμηνεύει γεγονότα και καταστάσεις σε τέτοια υψηλή και πολυσυνθετική κλίμακα. Γι αυτό καλύτερα είναι να τον εμπιστευτείς. Να αφεθείς σε μια σχέση αγάπης και πρόνοιας.
Αντί λοιπόν να ψάχνεις απαντήσεις προτείνω να Τον Ευχαριστήσεις. Αντί να αντιδράς δράσε θετικά. Πες ευχαριστώ για όλα εκείνα που καθημερινά σου χαρίζει ακόμη και όταν εσύ τα αντιλαμβάνεσαι ως αυτονόητα αλλά πίστεψε με δεν είναι καθόλου. Όλα μπορούν να χαθούν σε μια στιγμή.
Το μυστικό της ευγνωμοσύνης είναι να αισθανθείς το βάρος της ύπαρξης. Να νιώσεις βαθιά μέσα σου ως αποκάλυψη, πόσο εύκολο είναι τα χάσεις όλα, όχι σε μια ημέρα αλλά σε ένα δευτερόλεπτο. Τότε είναι που μαθαίνει να λες «Δόξα τω Θεω…..». Τότε είναι που μαθαίνεις να μην αναβάλεις τίποτε για αύριο. Λες τώρα θα ζήσω, τώρα θα δράσω. Γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι τα πάντα είναι δώρα τα οποία τα ανοίγεις και λες ένα μεγάλο ευχαριστώ.

pemptousia
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Η πίστη χρειάζεται για τα απίστευτα…



Η πίστη του Χριστιανού δοκιμάζεται
Με την Ανάσταση του Χριστού
Σαν το χρυσάφι στο χωνευτήρι.
Απ’ όλο το Ευαγγέλιο, η Ανάσταση του Χριστού
Είναι το πλέον απίστευτο πράγμα
Ολότελα απαράδεχτο από το λογικό μας
Αληθινό μαρτύριο για δαύτο.
Μα ίσα ίσα, επειδή είναι ένα πράγμα ολότελα απίστευτο
Για τούτο χρειάζεται ολόκληρη η πίστη μας για να το πιστέψουμε.
Εμείς οι άνθρωποι λέμε συχνά πως έχουμε πίστη
Αλλά την έχουμε μοναχά για όσα είναι πιστευτά απ’ το μυαλό μας.
Αλλά τότε, δεν χρειάζεται η πίστη, αφού φτάνει η λογική.
Η πίστη χρειάζεται για τα απίστευτα.
Ευκολόπιστος είναι μονάχα ο ταπεινός ο Χριστιανός που καταφρονά τον εαυτό του και τη γνώση του
Η οποία κάνει τον άνθρωπο περήφανο.
Η πίστη δεν αποκτιέται χωρίς ταπείνωση
Κι όσο πιο πολλή ταπείνωση υπάρχει μέσα στον άνθρωπο τόσο πιο μεγάλη είναι η πίστη του.

Πηγή: romioitispolis
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Άγιος Πορφύριος: Μεγάλη η βοήθεια της νυχτερινής προσευχής



~ Σε μιά επίσκεψή μου στο Γέροντα, θυμήθηκα και του ανάφερα ένα απόσπασμα ομιλίας του Ιερού Χρυσοστόμου για την προσευχή, που έλεγε:
«Όπως η νυχτερινή προσευχή των Αποστόλων Παύλου και Σίλα άνοιξε τις θύρες της φυλακής, έτσι και η νυχτερινή προσευχή των χριστιανών ανοίγει τις θύρες του ουρανού».
Ο Γέροντας ενθουσιάσθηκε, μόλις το άκουσε.
«Πολύ ωραίο αυτό «, μου είπε χαρούμενος.» Πού το βρήκες, μωρέ ; Να μου το αντιγράψεις και να μου το φέρεις ολόκληρο. Ξέρεις, έτσι είναι. Γίνεται αυτό που λέει ο Άγιος Χρυσόστομος, στις νυχτερινές προσευχές και αγρυπνίες. Όταν ξυπνάς τη νύχτα, να μη γυρίζεις από το άλλο πλευρό για να ξανακοιμηθείς. Να σηκώνεσαι, να γονατίζεις μπροστά στον Εσταυρωμένο και τους Αγίους και να προσεύχεσαι ταπεινά και με αγάπη. Μισή ώρα, ένα τέταρτο, δέκα λεπτά, πέντε, όσο μπορείς. Θα βρεις μεγάλη βοήθεια. Να πηγαίνεις και στις αγρυπνίες».
Ο Γέροντας δε μου είπε τίποτε σχετικό για τον εαυτό του, αλλά όπως έμαθα από το στενό του περιβάλλον, αν και δεν είχε διαβάσει τη σχετική ομιλία του Ιερού Χρυσοστόμου, την εφήρμοζε στην πράξη κάθε νύχτα. Πέραν αυτού, ο Γέροντας, σε συνεννόηση με πολλά πνευματικά του παιδιά, είχε δημιουργήσει έναν ευρύτατο κύκλο συμπροσευχομένων, σε μιά καθορισμένη ώρα, κάθε βράδυ. Αυτή η ενότητα στην προσευχή του Γέροντος και των παιδιών του, τους ένωνε μυστικά με το Χριστό και μεταξύ τους και τους βοηθούσε πολύ στη ζωή τους.

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.388-389)
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Χριστέ μου, ποια γνώμη έχεις Εσύ για μένα;…



Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας
Υπάρχουν 4 γνώμες για μένα, όπως και για κάθε άνθρωπο:
α) Μία γνώμη είναι τι λέει ο κόσμος για μένα. Τί μας ενδιαφέρει, τί λέει ο κόσμος. Εσείς τώρα με ακούτε και δημιουργείται μια γνώμη για μένα. Αν σας βάλουν να εκδώσετε ένα πιστοποιητικό για τον Παναγόπουλο, το πιστοποιητικό σας δεν περνάει πουθενά. Δεν χρειάζεται πουθενά. Είτε με στείλετε στην κόλαση, είτε με στείλετε στον Παράδεισο. Δεν μπορείτε να με στείλετε πουθενά.
β) Μια άλλη γνώμη είναι τι λένε οι συγγενείς μου για μένα. Οι συγγενείς μου και οι φίλοι μου, με ξέρουν καλύτερα από τον κόσμο και μπορούν και αυτοί να συντάξουν ένα πιστοποιητικό γνώμης για μένα. Και εντούτοις και αυτό δεν περνάει πουθενά!
γ) Μια τρίτη γνώμη είναι η γνώμη η δική μου για τον εαυτόν μου. Εγώ ξέρω και κρυφά πράγματα για τον εαυτό μου που δεν τα ξέρει κανείς, ούτε και οι συγγενείς μου. Και εγώ μπορώ να έχω μια γνώμη. Όμως αυτό δεν περνάει πουθενά, δεν έχει καμμία ισχύ.
Τότε τίνος γνώμη περνάει; Περνάει η τέταρτη γνώμη…
δ) Περνάει η γνώμη Εκείνου που Σταυρώθηκε. Περνάει η γνώμη του Χριστού! Αυτός τι γνώμη έχει για μένα και για τον καθένα, Αυτουνού η γνώμη μετράει… Ούτε τι γνώμη έχετε εσείς, ούτε τη γνώμη έχω εγώ, αλλά τι γνώμη έχει Αυτός. Αυτή πρέπει να με συνέχει, αυτή πρέπει να με ενδιαφέρει. Όλες οι άλλες γνώμες, δεν έχουν καμμία βαρύτητα.
Η βαρύνουσα λοιπόν γνώμη κατά την Κρίση, είναι η γνώμη του Χριστού. Γι’ αυτήν πρέπει να ανησυχούμε, για να γνωρίζουμε ποιά είναι. Διότι όσο και εάν εμείς δικαιώνουμε τους εαυτούς μας, πλανώμεθα πλάνην οικτράν.
Γι’ αυτό ο άνθρωπος πρέπει να ρωτάει τον Χριστό και να λέει:
– Χριστέ μου, ποιά γνώμης έχεις Εσύ για μένα;…
Ο άνθρωπος αν έτσι λειτουργεί στη ζωή του, πολλά πράγματα θα διορθώσει πάνω του… Διότι ο Χριστός εν τη αγάπη Του, θα τον βοηθήσει, θα του υπενθυμίσει (με κάποιο άνθρωπο, με κάποιο συμβάν ή κάποιο όνειρο), ότι αυτό που κάνει και αυτό που πιστεύει, δεν είναι σωστό.
Αλλά δυστυχώς, δεν υπάρχει αυτή η ταπείνωση να Του το ζητήσουμε…

πηγή: ixthis3
https://simeiakairwn.wordpress.com/