Αφηνόμαστε στον Θεό;

Όλοι ζούμε εδώ σ’ αυτό τον κόσμο. Και οι προφήτες ζουν εδώ και όλοι οι άγιοι ζουν εδώ. Και όλοι περνούμε από τις καταστάσεις του κόσμου αυτού. Κανείς δεν ζει σαν φάντασμα σ’ αυτό τον κόσμο και κανείς δεν ζει σαν να είναι έξω απ’ αυτό τον κόσμο, ούτε γίνονται στη ζωή μας όλα ωραία, καλά, όπως εμείς συνήθως τα θέλουμε και τα επιθυμούμε. Έτσι και ο προφήτης Σαμουήλ. Η μητέρα του δεν είχε παιδί και πέρασε από όλη εκείνη την άσχημη κατάσταση που περνούσαν τότε οι γυναίκες που δεν γεννούσαν. Δέχθηκε όλη εκείνη την περιφρόνηση. Ο Θεός όταν θέλησε, έδωσε παιδί. Και η Άννα με τη σειρά της το έδωσε το παιδί στον Θεό και έγινε ο μεγάλος προφήτης Σαμουήλ. Έζησε σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά όμως ήταν ο προφήτης του Θεού, ήταν ο άνθρωπος του Θεού.

Πολλά πράγματα σ’ αυτό τον κόσμο δεν φαίνεται ν’ αρχίζουν καλά, δεν φαίνεται να προχωρούν καλά. Θα περιμένουμε τον Θεό να μιλήσει. Εκείνο που πρέπει να κάνει ο καθένας μας είναι να εφαρμόζουμε το θέλημα του Θεού, να υπακούμε στον Θεό και να μην επηρεαζόμαστε. Ακόμη και όταν φαίνεται ότι έχουμε επιτυχίες σ’ αυτό τον κόσμο και ότι όλα τα δικά μας πάνε καλά, να μην ξεθαρρεύουμε. «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε». Τον τελευταίο λόγο τον έχει ο Θεός.

Θέλεις να είσαι, πώς να πούμε, στον δρόμο της σωτηρίας; Μην πιάνεσαι από τίποτε και μη στηρίζεσαι σε τίποτε και μην ξεγελιέσαι από τίποτε. Έχεις μετάνοια στην ψυχή σου; Αυτό είναι κάτι σίγουρο. Έχεις καημό να κάνεις το θέλημα του Θεού και όχι το δικό σου; Είναι και αυτό κάτι σίγουρο. Όχι μόνο αν έχεις καημό, αλλά αγωνίζεσαι με κάθε θυσία να κάνεις το θέλημα του Θεού; Είναι κάτι σίγουρο. Αφήνεις τα πάντα στον Θεό, και όταν ακόμη νομίζεις ότι είσαι αδικημένος και όταν ακόμη νομίζεις ότι είσαι δεν ξέρω πώς, και δεν θέλεις εσύ να τακτοποιήσεις τα πράγματα; Είναι και αυτό μια ένδειξη ότι είσαι στον δρόμο του Θεού. Άμα τ’ αφήσεις στον Θεό, πιστός είναι ο Θεός, που έδωσε τις υποσχέσεις και τηρεί τις υποσχέσεις. Πιστός είναι στις υποσχέσεις του· θα σε σώσει.

Αν όμως εσύ αναλαμβάνεις να σώσεις τον εαυτό σου –και τι άλλο κάνεις, όταν θέλεις σώνει και καλά να πετύχεις, όταν θέλεις να δικαιωθείς, όταν θέλεις να υπερασπισθείς τον εαυτό σου, όταν θέλεις να αθωώσεις τον εαυτό σου;– αν λοιπόν εσύ φροντίζεις για τη σωτηρία σου, ο Θεός βλέπει και λέει: «Αφού φροντίζει αυτός, εγώ δεν χρειάζομαι». Και πάει σε άλλον ο Θεός. Αν όμως αφήσεις το όλο θέμα της σωτηρίας σου στον Θεό, και όλοι να είναι εναντίον σου και όλοι να σ’ αδικήσουν, δεν σε πειράζει τίποτε. Ας σ’ αδικήσουν. Δεν πειράζει· δεν παθαίνεις τίποτε. Διότι το θέμα είναι τι θα πει τελικά ο Θεός.

Το μυστικό στην όλη υπόθεση είναι να αναθέσεις τον εαυτό σου στον Θεό. Έτσι, ο άνθρωπος έχει ειρήνη στην ψυχή του, και ησυχάζει η συνείδησή του. Διότι είναι αμαρτωλός, αλλά μετανοημένος. Είναι με λάθη, όμως είναι μετανοημένος, ταπεινωμένος, χωρίς να αυτοδικαιώνεται, αλλά τ’ αφήνει όλα στον Θεό. Έτσι έχει ήσυχη τη συνείδησή του. Όχι ήσυχη με την έννοια που λένε μερικοί «έχω ήσυχη τη συνείδησή μου», και αυτό σε τελευταία ανάλυση είναι μια αυτοδικαίωση. Όχι. Έχει πραγματικά ήσυχη τη συνείδηση εκείνος, ο οποίος τελικά αναθέτει την κρίση στον Θεό και περιμένει να κρίνει ο Θεός.

Αυτός το μόνο που ξέρει είναι να μετανοεί, το μόνο που ξέρει είναι να διορθώνεται και όχι να αυτοδικαιώνεται ή να προσπαθεί να περισώσει τον εαυτό του. Θα ζήσεις βέβαια μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, θα ζήσεις μέσα σ’ αυτή την κοινωνία και όλα τα ανθρώπινα θα συμβούν. Εφόσον όμως είσαι του Θεού, εφόσον μετανοείς και αφήνεσαι στα χέρια του, τελικά μέσα απ’ όλα αυτά ο Θεός θα σε σώσει. Θα σε φυλάξει απ’ όλα και δεν θα σε κατασπαράξει ο εχθρός –ο εχθρός διάβολος και ο εχθρός εαυτός σου– αλλά θα λυτρωθείς.

* * *

Παράδειγμά μας οι άγιοι. Παράδειγμά μας οι προφήτες, οι μάρτυρες, οι όσιοι. Κανέναν άλλο δεν μπορούμε να έχουμε παράδειγμα. Κανέναν. Βλέπουμε σ’ όλους τους αγίους χωρίς εξαίρεση ότι κανείς δεν δικαίωσε τον εαυτό του και κανείς δεν έγινε σωτήρας του εαυτού του. Και όταν αδικούνταν τ’ άφηναν στον Θεό και όταν συκοφαντούνταν τ’ άφηναν στον Θεό. Βέβαια, μπορεί κανείς και στον Θεό να τ’ αφήνει και να είναι αυτοδικαιωμένος· όχι μ’ αυτή την έννοια. Δεν τα αφήνω στον Θεό, εάν κάνω έτσι, αλλά εάν μπορώ να πω· «Θεέ μου, σ’ εσένα αφήνομαι. Εσύ ξέρεις πόσο σφάλλω, πόσο έσφαλα, πόσο αμαρτωλός είμαι. Δώσ’ μου μετάνοια. Δέξου τη μετάνοια μου, την ταπείνωσή μου και σώσε με».

Εάν έχουμε υπ’ όψιν τους αγίους και μιμούμαστε τους αγίους, πρώτα εδώ, σ’ αυτόν τον κόσμο, θα έχουμε παράδεισο στην ψυχή μας, διότι η χριστιανική ζωή σ’ αυτόν τον κόσμο είναι αρραβώνας της μελλούσης ζωής, αρραβώνας της Βασιλείας του Θεού. Επομένως, εκείνος που μετανοεί, ταπεινοφρονεί, εμπιστεύεται στον Θεό και ακολουθεί το θέλημα του Θεού, έχει παράδεισο στην ψυχή του. Γι’ αυτό και έχει μέσα του ειρήνη και λύτρωση και όχι αυτοδικαίωση. Η αυτοδικαίωση σε βάζει σε συνεχή φροντίδα και αγριεύει τον άνθρωπο. Η αυτοδικαίωση δεν ημερώνει τον άνθρωπο.

Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, «Θέλεις να αγιάσεις;», Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 1999, σελ. 362.

https://theomitoros.blogspot.com/2019/08/blog-post_29.html