Η συγκύπτουσα γυναίκα

Η θαυμαστή ίαση της συγκύπτουσας γυναίκας από τον Κύριο διασώζεται μόνο στο κατά Λουκά Ευαγγέλιο. Πραγματοποιήθηκε την ημέρα του Σαββάτου σε μια συναγωγή κατά την τελευταία πορεία του Κυρίου από τη Γαλιλαία στα Ιεροσόλυμα.

Στη συναγωγή βρισκόταν μια γυναίκα, της οποίας το σώμα για δέκα οκτώ ολόκληρα χρόνια ήταν τόσο πολύ κυρτωμένο, ώστε να μην μπορεί να σηκώσει καθόλου όρθιο το κεφάλι της. Ο μακαριστός καθηγητής Παναγιώτης τρεμπέλας παρατηρεί ότι η γυναίκα αυτή φαίνεται ότι ήταν ευσεβής άνθρωπος. Μολονότι πολλά χρόνια ταλαιπωρούνταν από τη φοβερή ασθένεια που είχε παραμορφώσει το σώμα της και καθιστούσε δύσκολη και επίπονη τη μετακίνησή της, μετέβαινε τα Σάββατα στις συναγωγές, για να ακούσει το λόγο του Θεού.

Δεν έπαθε αυτό που παθαίνουν όχι λίγοι άνθρωποι, όταν τους έρθει κάποια θλίψη, ασθένεια ή δοκιμασία· ενώ δηλαδή μέχρι εκείνη την ώρα δείχνουν μια μορφή ευλάβειας και θρησκευτικότητας, όταν τους βρει κάποια δοκιμασία και δεν τους απαλλάξει από αυτήν ο Θεός σύντομα, ελαττώνεται ή ακόμη και χάνεται η πίστη τους, εγκαταλείπουν τον πνευματικό αγώνα και γεμίζουν από αρνητικές σκέψεις για τον Θεό και την Εκκλησία.

Αντίθετα, η συγκύπτουσα γυναίκα, σαν να έπασχε κάποιος άλλος, συνέχιζε να παραμένει κοντά στον Θεό και να υπομένει σιωπηλά και αδιαμαρτύρητα το σταυρό της. Αγαπούσε τον Θεό ανιδιοτελώς, με πολύ φιλότιμο και με ευγνώμονα διάθεση. Δεν έθετε ως προϋπόθεση της πίστεως και της αγάπης της προς τον Θεό, το να της πηγαίνουν όλα καλά. Είχε επίσης αρχοντιά. Ούτε ενοχλούσε τους άλλους για το πρόβλημά της, ούτε και τον Κύριο Ιησού. Ο ίδιος ο Κύριος, όταν την είδε, τη σπλαχνίστηκε. Πήρε την πρωτοβουλία και της μίλησε και με το θεοπρεπέστατο και παντοδύναμο λόγο του τη θεράπευσε αμέσως. Εκείνη το πρώτο που αυθόρμητα έκανε μόλις θεραπεύθηκε, ήταν να απευθύνει δοξολογία προς τον Θεό. Λάτρευε και δόξαζε τον Θεό και στην ασθένειά της και όταν έγινε καλά, επειδή ως γνήσια θυγατέρα του Αβραάμ είχε θεμελιώσει τη ζωή της στην ασάλευτη πέτρα της πίστεως προς αυτόν.

(Από τη Φωνή Κυρίου 2012)