Ποιος δεν θα ‘θελε όταν πορεύεται κάπου - και μάλιστα σε δύσβατα και επικίνδυνα μονοπάτια - να πορεύεται μέσα στο φως; Το φως, και μάλιστα όταν είναι πλούσιο που φωτίζει και την παραμικρή σκοτεινή γωνιά, δίνει θάρρος, δίνει ώθηση στην πορεία, δημιουργεί χαρούμενη διάθεση. Το σκοτάδι από την άλλη, σου σφίγγει την καρδιά, σε κάνει να κοιτάς από δω κι από κει για αποφυγή πιθανού κινδύνου, σε κάνει να πέφτεις συχνά στην κόλαση του φόβου… Μα αυτή δεν είναι η ζωή και η καθημερινότητά μας; Και δεν εννοούμε τη ζωή την εξωτερική και επιφανειακή, αλλά τη μέσα ζωή, την καθαυτό ζωή του εσωτερικού μας κόσμου, όπου πλήθος άγνωστα πράγματα υφίστανται χωρίς να γνωρίζουμε όμως επακριβώς το ποιόν τους. «Άβυσσος» η ψυχή του ανθρώπου, βεβαιώνει ο λόγος του Θεού. «Απύθμενο» το ασυνείδητο του ανθρώπου βεβαιώνει και η σύγχρονη ψυχολογία. Πόσες φορές δεν βρισκόμαστε… πανικόβλητοι μπρος στον άγνωστο και σκοτεινό εαυτό μας! Μία είναι η λύση και η διέξοδος: αυτήν που μας υπέδειξε ο Σωτήρας μας Κύριος. Να Τον ακολουθούμε εσαεί και αδιάκοπα, γιατί Αυτός είναι το φως - προσανατολισμένοι διαρκώς προς την Ανατολή του προσώπου Του! Πόσο πιο καθαρά θα μπορούσε να μας το πει; «Ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήσει εν τη σκοτία, αλλ’ έξει το φως της ζωής».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου