Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος στην Romfea.gr
Για να μιλήσουμε περί δαιμονισμένων, έστω και αν τέτοιου είδους συζητήσεις κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί τις θεωρούν αναχρονισμό και επιστροφή στα χρόνια του μεσαίωνα, πρέπει να ξεκινήσουμε από μια παραδοχή και μια απόρριψη.
Να παραδεχθούμε, σύμφωνα άλλωστε με τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής, την ύπαρξη πονηρών πνευμάτων, δαιμόνων. Και να απορρίψουμε ότι οι δαιμονόπληκτοι πάσχουν από οργανικές παθήσεις και νευρωτικές ασθένειες.
Γιατί αν παραδεχθούμε ότι η δαιμονοπληξία είναι επιληψία, είναι υστερία, είναι δισειδαιμονία, αυτόματα απορρίπτουμε τους δαίμονες ως υποστάσεις, που επηρεάζουν τη ζωή μας.
Δεν είναι και αμαρτία, όμως, η δαιμονοπληξία, κατά τους Ευαγγελιστές και τον ίδιο το Χριστό, αφού οι δαίμονες κυριεύουν τους ανθρώπους, χωρίς οι ίδιοι να το αντιλαμβάνονται.
Κάνουν κατά μέτωπο επίθεση και διαλύουν τις βουλητικές, νοητικές και συναισθηματικές δυνάμεις των ανθρώπων, που πλέον συμπεριφέρονται και αντιδρούν ασυνείδητα.
Άρα η δαιμονοπληξία είναι μια πνευματικά κατάσταση, που εμφανίζει εξωτερικά χαρακτηριστικά και συμπτώματα και εκ των πραγμάτων παθολογικές προεκτάσεις, αλλά όχι ψυχασθένεια.
Οι ψυχικές αρρώστεις, μπορούν να θεραπευτούν με τις σύγχρονες θεραπευτικές μεθόδους. Η δαιμονοπληξία με τι ξεπερνιέται; Με την επίκληση του Θεού, που η δύναμή του είναι ισχυρότερη από τη δύναμη του δαίμονα.
Χρειάζεται, όμως, και πρόληψη και προστατευτική ασπίδα, όπως είναι η συμμετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας. Όταν είμαστε με τον Θεό, δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε το διάβολο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου