ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Η Θε­ο­τό­κος δεν αμάρ­τη­σε ποτέ, ούτε καν με το λο­γι­σμό και δεν έχα­σε ποτέ τη Χάρη, αλλά και Αυτή είχε με­γά­λες θλί­ψεις. Όταν στε­κό­ταν δί­πλα στο Σταυ­ρό, τότε ήταν η θλί­ψη Της απέ­ραν­τη σαν τον ωκε­α­νό και οι πό­νοι της ψυ­χής Της ήταν ασύγ­κρι­τα με­γα­λύ­τε­ροι, από τον πόνο του Αδάμ μετά την έξω­ση από τον Πα­ρά­δει­σο, για­τί και η αγά­πη Της ήταν ασύγ­κρι­τα με­γα­λύ­τε­ρη, από την αγά­πη του Αδάμ στον Πα­ρά­δει­σο. Και αν επέ­ζη­σε, επέ­ζη­σε μόνο με τη Θεία δύ­να­μη, με την ενί­σχυ­ση του Κυ­ρί­ου, για­τί το θέ­λη­μά Του ήταν να δει η Θε­ο­τό­κος την Ανά­στα­ση και ύστε­ρα, μετά την Ανά­λη­ψή Του, να πα­ρα­μεί­νει πα­ρη­γο­ριά και χαρά των Απο­στό­λων και του νέου Χρι­στια­νι­κού λαού. Εμείς δεν φτά­νου­με στο πλή­ρω­μα της αγά­πης της Θε­ο­τό­κου και γι' αυτό δεν μπο­ρού­με να εν­νο­ή­σου­με πλή­ρως το βά­θος της θλί­ψε­ώς Της. Η αγά­πη Της ήταν τέ­λεια. Αγα­πού­σε άπει­ρα τον Θεό και Υιό Της αλλά αγα­πού­σε και το λαό με με­γά­λη αγά­πη. Και τί αι­σθα­νό­ταν άρα­γε, όταν εκεί­νοι, που τόσο πολύ η ίδια αγα­πού­σε και που τόσο πολύ πο­θού­σε τη σω­τη­ρία τους, σταύ­ρω­ναν τον αγα­πη­μέ­νο της Υιό; Αυτό δεν μπο­ρού­με να το συλ­λά­βου­με, για­τί η αγά­πη μας για τον Θεό και τους αν­θρώ­πους εί­ναι λίγη. Κι όπως η αγά­πη της Πα­να­γί­ας υπήρ­ξε απέ­ραν­τη και ακα­τά­λη­πτη, έτσι απέ­ραν­τος ήταν και ο πό­νος της, που πα­ρα­μέ­νει ακα­τά­λη­πτος για εμάς.

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ