Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας
Με δέος και ευλάβεια στεκόμαστε μπροστά στο μέγα μυστήριο της Εκκλησίας, το μυστήριο του Σταυρού. Δεν πρόκειται απλώς περί ενός συμβόλου· είναι τρόπος ζωής, η απόλυτη έκφραση της θυσιαστικής αγάπης, της ταπείνωσης και της προσφοράς που οδηγεί στη χαρά της Ανάστασης. Ο Απόστολος Παύλος, που εβίωσε και δίδαξε αυτή τη σταυρική ζωή, διακηρύσσει: «Μέσα από αυτόν, ο κόσμος σταυρώθηκε για μένα και εγώ για τον κόσμο» (Γαλ. 6:14). Ο λόγος του είναι μαρτυρία βιωματική: ο Σταυρός είναι μια συνεχής εσωτερική μεταμόρφωση.
Ο Χριστός δεν μας άφησε μια ιδεολογία, ένα φιλοσοφικό σύστημα ή έναν κώδικα ηθικών αρχών. Μας άφησε τον ίδιο Του τον Σταυρό, ως πέρασμα από τη φθορά στην αφθαρσία, από τον θάνατο στη ζωή. Μας έδειξε τον δρόμο, καλώντας μας να Τον ακολουθήσουμε με ελεύθερη βούληση: «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας πάρει τον σταυρό του και ας με ακολουθεί» (Ματθ. 16:24). Τούτη η προτροπή αποτελεί πρόσκληση αγάπης και ελευθερίας. Ωστόσο, γεννιέται το ερώτημα: Πώς σηκώνεται ο σταυρός χωρίς να γίνεται δυσβάσταχτο φορτίο; Πώς μεταμορφώνεται από σημάδι πόνου και όπλο φονικό, σε τρόπο και δρόμο που οδηγεί στη χαρά;
Η Εκκλησία είναι εντέλει το Σώμα του Εσταυρωμένου και Αναστημένου Κυρίου. Η ουσία της δεν βρίσκεται στην δύναμη, αλλά στην αγάπη που ταπεινώνεται και διακονεί. Ο ίδιος ο Χριστός, λίγο πριν πορευθεί στον Γολγοθά, έσκυψε και έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του (Ιω. 13:5), αποκαλύπτοντας πως η αληθινή εξουσία δεν βρίσκεται στην κυριαρχία, αλλά στην διακονία. Ο Μέγας Βασίλειος διατυπώνει αυτή την αλήθεια με τρόπο συγκλονιστικό: «Η Βασιλεία του Θεού δεν είναι εξουσία, αλλά σταυρική ταπείνωση» (PG 31, 642B).
Αυτό το βίωμα του Σταυρού είναι βαθιά υπαρξιακό. Οι άγιοι της Εκκλησίας, κάνοντας διαρκώς λόγο για τον Σταυρό, αποτελούσε απόρροια της δικής τους εμπειρίας, διότι τον είχαν ζήσει και τον έκαναν ζωή τους. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μάς καλεί να τον δούμε ως την ύψιστη έκφραση αγάπης: «Αν αγαπάς κάποιον, πρέπει να είσαι έτοιμος να σταυρωθείς γι’ αυτόν» (PG 59, 55). Η αληθινή αγάπη δεν είναι εύκολη· απαιτεί θυσία, εγκατάλειψη του εγωισμού, προσφορά χωρίς όρια.
Γι’ αυτό η Εκκλησία, κατά την Γ΄ Κυριακή των Νηστειών, μας καλεί να προσκυνήσουμε τον Τίμιο Σταυρό. Ανθρωπίνως οι αγωνιζόμενοι έχουμε ανάγκη από μιαν «ανάπαυλα» στη μέση της Σαρακοστής, ο δε Σταυρός είναι η μόνη αληθινή παρηγοριά. Όταν αντικρίζουμε τον Τίμιο Σταυρό στο κέντρο του ναού, ατενίζουμε τον Χριστό με ανοιχτή την αγκαλιά Του, έτοιμο να σηκώσει μαζί μας το δικό μας φορτίο, να μετατρέψει τον πόνο σε παρηγοριά και ανακούφιση.
Οι σύγχρονοι άγιοι μάς διαβεβαιώνουν γι' αυτή τη μυστική χαρά του Σταυρού. Ο άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης έλεγε: «Όταν αγαπάς τον Χριστό, η ζωή σου γίνεται σταυρός, αλλά γλυκός σταυρός». Ο όσιος Σωφρόνιος του Έσσεξ τονίζει πως «ο δρόμος του Χριστού είναι ο δρόμος του Σταυρού. Αν δεν είναι σταυρικός, δεν είναι χριστιανικός». Και ο άγιος Νεκτάριος μας υπενθυμίζει ότι «οι δοκιμασίες είναι ο σταυρός που μας αγιάζει».
Η σταυρική πορεία, λοιπόν, απαιτεί αυταπάρνηση, καρτερία, υπομονή. Αλλά είναι η μόνη οδός που οδηγεί στη Βασιλεία του Θεού. Ο Σταυρός είναι το κλειδί που ανοίγει τις πύλες του Παραδείσου. Μπορεί να φαίνεται βαρύς, αλλά ποτέ δεν είναι αβάσταχτος, γιατί ο ίδιος ο Χριστός μάς διαβεβαιώνει: «Το φορτίο μου είναι ελαφρύ» (Ματθ. 11:30). Όταν αγαπάμε, όταν θυσιαζόμαστε, όταν ζούμε με αυτομεμψία, ταπείνωση και ελπίδα ανάστασης, τότε ο Σταυρός μεταποιείται σε κλίμακα που ανεβάζει στον Ουρανό.
Ας μην τον τρέμουμε, λοιπόν. Ας τον δεχθούμε με εμπιστοσύνη, πεπεισμένοι πλέον ότι ο Σταυρός είναι ο τόπος, ο άμβωνας εντέλει, απ' όπου διαλαλείται "πάντοτε, νυν και αεί" Ανάσταση Χριστού και η δική μας συνΑνάσταση!
https://www.nyxthimeron.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου