Aγώνας μέχρι εσχάτων . . .

Yπάρχουν πάθη που μας σκοτώνουν… Ας μην τα αγκαλιάζουμε.
Στην ουσία το πάθος γεννιέται όταν ο σπόρος της αρετής και των χαρισμάτων μένουν ακαλλιέργητοι ή μολύνονται. Όταν δηλαδή τα λουλούδια της ψυχής, αντί να τα ποτίζουμε με το ύδωρ του Χριστού, τους δίνουμε δηλητήριο. Είναι οι καταστάσεις που οι εσωτερικές δυναμικές του ανθρώπου, αντί να αντλούν ζωή από το πρόσωπο του Χριστού, συνάπτουν σχέση με το διάβολο έτσι ώστε ερημώνουν τα πάντα μέσα μας  και δημιουργούνται ρήγματα που μας οδηγούν στον πνευματικό θάνατο.
Είναι αδύνατον να ξεπεράσει και να θεραπεύσει ο άνθρωπος τα πάθη χωρίς τη βοήθεια του Θεού. Μπορεί ίσως να κάνει κάποιες εξωτερικές μεταβολές, αλλά μέσα του, η δίψα του φιδιού, θα τρώει τον άνθρωπο συνέχεια. Η πάλη με τα πάθη, είναι μάχη με τον εαυτό και το παρελθόν μας και όσο έχουμε δώσει δικαίωμα σε αυτή την εγκατάσταση μέσα μας τόσο δύσκολο, αλλά όχι αδύνατον είναι να νικήσουμε το θηρίο. Όλες αυτές οι καταστάσεις γίνονται συνήθεια, η συνήθεια μπαίνει μέσα στη φυσικότητά μας και πλέον τη νικάει κατά κράτος. Μετά το πάθος θα το βλέπουμε ως αρετή , θα το δικαιολογούμε συνέχεια , θα του δίνουμε τροφή ενώ αυτό θα μας πληγώνει και θα μας «κλέβει» τα εσωτερικά μας «όπλα» για να μην το παλέψουμε.
Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι αυτό με την πλαστελίνη που παίζαμε παιδιά. Αν πάρεις ένα κομμάτι πλαστελίνης λευκού χρώματος και απλά ακουμπήσεις επάνω ένα άλλο μαύρου χρώματος, η αφαίρεση του μαύρου τμήματος είναι εύκολη. Οπότε το λευκό δεν θα πάθει ζημιά. Αν όμως το μαύρο αναμιχθεί με το λευκό, τότε θα γίνει κάτι άλλο, ένα κομμάτι άλλου χρώματος και πλέον η αφαίρεση του μαύρου θα είναι πολύ δύσκολη υπόθεση, επιπλέον, λευκό δεν θα υπάρχει αλλά θα έχει αλλοιωθεί. Ας βάλουμε στη θέση της λευκής πλαστελίνης την καθαρότητα του βαπτίσματος και στη θέση του μαύρου τμήματος τα πάθη στα οποία ανοίγουμε την πόρτα της καρδιάς μας και μετά γίνονται συνήθεια και η θεραπεία δυσκολεύει αρκετά. Εκεί, με την Ιερά εξομολόγηση θα γίνει η κατάλληλη χειρουργική επέμβαση με τη βοήθεια του Θεού και τη συνέργεια της προαιρέσεως του ανθρώπου. Στην εξομολόγηση πάμε να γεμίσουμε τα σκοτάδια μας με φως και όχι να τα δικαιολογήσουμε.
Πάθος που δεν θεραπεύτηκε είναι αυτό που δεν παλέψαμε , αυτό που δεν διαγνώσαμε ότι μας σκοτώνει, αυτό που το αφήσαμε να αλωνίζει στην καρδιά μας και να τη μολύνει ώστε να χτίσει το θηρίο το δικό του βασίλειο ελέγχου μέσα μας. Η πάλη με τα πάθη μας ώστε να τα θεραπεύσουμε και να τα μεταβάλουμε δεν μπορεί να γίνει με αποκλειστικά ανθρώπινες δυνάμεις. Η ανθρώπινη δύναμη θα συνεργήσει με τη βοήθεια του Θεού, διαφορετικά θα είμαστε σαν το κύμα που χτυπάει στα  βράχια και θα είμαστε συνεχώς άρρωστοι και πνευματικά εξαντλημένοι.
Η βαθιά συνειδητοποίηση της αμαρτωλότητάς μας και της αδυναμίας μας, θα μας ανοίξει τον δρόμο να ζητήσουμε τη βοήθεια του Θεού. Να παλέψουμε αδερφοί μου μέχρι τέλους, μέχρι εσχάτων και να ελπίζουμε στο έλεος του Θεού, χωρίς δικαιολογίες και άλλοθι αλλά με αποφασιστικότητα και έχει ο Θεός…… Καλό αγώνα…

π.Σπυρίδων Σκουτής – euxh.gr
https://simeiakairwn.wordpress.com/