Αντώνιος Bloom του Σουρόζ – Του πλούσιου και του Λαζάρου
Ο πλούσιος της παραβολής αυτής (Λκ.16.19-31) είχε ζήσει μια άσκοπη, άδεια και ανόητη ζωή και όταν μπήκε στην αιωνιότητα ανακάλυψε ότι δεν είχε αποκομίσει τίποτα από τη γη· μέσα του είχε μία έρημο, ένα κενό.
Γεμάτος φρίκη για το γεγονός ότι οι μόνοι άνθρωποι πάνω στη γη τους οποίους αγαπούσε ακολουθούσαν την ίδια πορεία και θα κατέληγαν στον ίδιο τόπο της απομόνωσης, στην κατάσταση εκείνη του εσωτερικού κενού, στρέφεται στον Αβραάμ με το αίτημα να σταλεί ένας μάρτυρας από την αιωνιότητα για να προειδοποιήσει και να σώσει τους συγγενείς του.
Η απάντηση του Αβραάμ απευθύνεται και σ’ εμάς: «Έχουν το Μωϋσή και τους προφήτες, τους ανθρώπους που πάνω στη γη γνώριζαν το Θεό και που ανάγγειλαν τις οδούς Του σε όλους όσους έχουν «ώτα ακούειν». Γιατί δεν ακούν εκείνους;» Ο πλούσιος όμως λέει: «Όχι, αυτό δεν είναι αρκετό· θα μπορέσουν να πιστέψουν μόνο αν τους επισκεφτεί ένας από τους νεκρούς».
Ο Χριστός μας λέει στην παραβολή αυτή ότι ακόμη και αν κάποιος αναστηθεί από τους νεκρούς δε θα μπορέσει να πείσει τον άλλο ποιός είναι ο σκοπός της ζωής, αν το πρόσωπο εκείνο έχει παραθεωρήσει άλλες μαρτυρίες. Τα λόγια αυτά μπορούν να εφαρμοστούν τόσο σ’ εμάς όσο και στον πλούσιο της παραβολής.
Έχουμε πίσω μας χιλιάδες χρόνια ανθρώπινης ιστορίας, έχουμε τις μαρτυρίες της Παλαιάς Διαθήκης και των Αγίων της Καινής, έχουμε τη μαρτυρία του ίδιου του Χριστού που αναστήθηκε από τους νεκρούς, πιστεύουμε όμως παρ’ όλ’ αυτά τελείως στο μήνυμα της ζωής το οποίο έφερε στη γη; Ο Χριστός πέθανε και αναστήθηκε, στάθηκε μπροστά μας ζωντανός δίνοντας μαρτυρία για τη μία και μοναδική άξια του τώρα και της αιωνιότητας, εμείς όμως ακούμε από μέρα σε μέρα, από χρονιά σε χρονιά και όλο και περιμένουμε κάτι διαφορετικό.
Πολύ συχνά ακούω τους ανθρώπους να λένε: «Έχω πράγματι διαβάσει το Ευαγγέλιο, έχω ακούσει κηρύγματα, έχω διαβάσει αυτά που έγραψαν οι άγιοι, θα πιστέψω όμως μόνο αν μου συμβεί ένα θαύμα». Αυτό δεν είναι αλήθεια αλλοίμονο, δεν είναι αλήθεια. Δεν είμαστε ικανοί να πιστέψουμε ούτε και σ’ ένα θαύμα γιατί αυτή η ζωή ΕΙΝΑΙ ένα θαύμα, είναι γεμάτη θαύματα, γεμάτη από θεϊκές ενέργειες, την παρουσία του Θεού και παρ’ ολ’ αυτά εμείς δεν πιστεύουμε.
Το μεγαλύτερο θαύμα στη γη, η αγάπη, πάντοτε μας εμπνέει μας δίνει χαρά, ευχαρίστηση και παρ’ όλ’ αυτά δεν το καταλαβαίνουμε ότι η ζωή της γης ή της αιωνιότητας δεν έχει άλλο νόημα από την αγάπη κι έτσι εξακολουθούμε να γεμίζουμε τις ζωές μας με πράγματα που σιγά-σιγά την καταστρέφουν. Την ίδια την αγάπη την κάνουμε ρηχή ώστε τίποτα να μην απομένει από το υπέροχο φεγγοβόλημα της θεϊκής ή της γήινης αγάπης. Αυτό όμως είναι κάτι που όλοι γνωρίζουμε, είναι ένα θαύμα το οποίο σε κάποιο στάδιο έχει αγγίξει του καθενός μας τη ζωή: γνωρίσαμε την αγάπη των γονιών μας κατά την παιδική ηλικία, Ίσως την αγάπη κάποιου γνωστού ή πιθανόν εμείς οι ίδιοι ν’ αγαπήσαμε κάποιον είτε να συναντήσαμε το Χριστό έστω και για μια σύντομη στιγμή και να εκπλαγήκαμε με την αγάπη Του· η αγάπη γλυκοχαράζει παντού, παντού ακτινοβολάει κι εμείς χαιρόμαστε και ζούμε μέσα της για μια στιγμή – έπειτα ξεχνάμε ότι με την παρουσία της είχε γεμίσει τα πάντα και ότι μόνο η αγάπη έχει νόημα. Ούτε και ο αναστημένος Χριστός δεν μπορεί να μας πείσει τελείως!
Ας μην περιμένουμε λοιπόν άλλο θαύμα εκτός από το λόγο του ίδιου του Θεού ο οποίος μας μιλά για την αγάπη, για το σκοπό της ζωής και του θανάτου και για την αιωνιότητα. Ας δώσουμε προσοχή στους αληθινούς και ζωογόνους λόγους Του, ας θεωρήσουμε όλα τ’ άλλα ασήμαντα κι ας συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις μας στο ένα πράγμα «ου έστι χρεία» (Λκ.10.42)· η γη θα έχει γίνει τότε ουρανός, ο ουρανός θα ’χει αγκαλιάσει ο,τι το πολύτιμο της γης αυτής κι η ζωή, η ζωή του Θεού θα ’χει γίνει δική μας.
https://simeiakairwn.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου