Είχα μάθει από πολύ μικρός ότι οι διαφωνίες στη ζωή λύνονται με τις φωνές, τους τσακωμούς και τη σωματική βία! Ήταν μεγάλη μου ευχαρίστηση όταν κατατρόπωνα τους ‘εχθρούς’ μου γιατί φώναζα περισσότερο ή γιατί ήμουν ο πιο έξυπνος.
Κι έτσι κέρδιζα το δίκιο μου! Έχανα όμως τους ανθρώπους μου, ανθρώπους που τους απογοήτευα! Και ύστερα έμενα μόνος μου και θλιμμένος. Ακόμα και μέσα στην Εκκλησία, όταν γνώρισα το Χριστό και πάλι δε θυμάμαι μια φορά στην εξομολόγηση να μην έχω αναφέρει το θυμό μου και τις συγκρούσεις με ανθρώπους που αγαπώ! Υπήρχαν όμως δύο διαφορές… ότι τα ξεσπάσματα μου ήταν πιο ήπια και πως οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους διορθώνονταν, έστω και με μπαλώματα! Εδώ κι ένα χρόνο όμως περίπου διαπιστώνω ότι απλώς έχω διαφωνήσει μόνο δύο φορές με τους αδερφούς μου χωρίς να έρθω σε σύγκρουση! Τουλάχιστον μέσα μου είχα εναντιωθεί μόνο στις απόψεις τους και όχι στο πρόσωπο τους. Γι’αυτό και δεν επήλθε σύγκρουση! Αναλογιζόμενος τί ήταν αυτό που έχει αλλάξει διαπίστωσα μερικά πράγματα… καταρχάς αυτό που λέει η παροιμία ‘ της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελάει’. Όταν το Φως του Χριστού είναι μέσα σου, βλέπεις με γέλιο πικρό πόσο σκοτεινό και ανόητο είναι να συγκρούεσαι… για οποιοδήποτε λόγο!
Αυτό που άλλαξε είναι η κατεύθυνση της αγάπης μου, από φιλαυτία δηλαδή έγινε φιλαδελφία! Δηλαδή δεν αγαπώ εμπαθώς τον εαυτό μου αλλά αγαπώ εν Χριστώ τους αδερφούς μου! Διαπίστωσα ότι κυρίως τσακωνόμουν με αυτούς που αγαπούσα πιο πολύ και στο τέλος μετάνιωνα πικρά είτε είχα δίκιο είτε όχι. Και τελικά πόσο σημαντικό είναι αυτό το δίκιο; Πιο σημαντικό από το Χριστό; Ε, όχι! Δε θα αφήσω κανένα δίκιο να με βγάλει από την Αγάπη του Χριστού! Αυτό το χρόνο νιώθω το Χριστό να εργάζεται μέσα μου, σε ένα ερείπιο για το οποίο ευθύνομαι αποκλειστικά εγώ. Κι Αυτός με έχει κάνει να καταλάβω βαθιά μέσα μου πως πρέπει να βλέπω τα πράγματα από το τέλος προς την αρχή! Σκοπός της ζωής μου είναι η ένωση μου με το Χριστό και η αιώνια Ζωή μαζί Του!
Και όταν συμβαίνει αυτό σπλαχνίζεσαι και αγαπάς τους πάντες! Αν ο αδερφός με προσβάλλει και με μειώνει, δίκιο έχει, γιατί να τσακωθώ; Κι αν έχει άδικο, πάλι δε θα τσακωθώ… θα προσευχηθώ στον Ειρηνοποιό Χριστό να μας συμφιλιώσει! Ποτέ πια δε μιλώ όταν έχω θυμό μέσα μου. Δε μου πάει η καρδιά να πικράνω κανένα. Και πριν τους αγαπούσα αλλά είχα λογισμό ‘ πρέπει να τους μιλήσεις για το καλό τους’. Τώρα πια όμως πριν μιλήσω προσεύχομαι πολύ. Και προσευχόμενος μαλακώνει η καρδιά μου, ξεχνιέμαι και λέω ‘ Κύριε δικοί Σου είναι… Εσύ τόσο που μας αγαπάς βρες τρόπους να μας σώσεις!
Ποιος είμαι εγώ να τους μιλήσω για το καλό τους; Έχουν Εσένα, την Εκκλησία Σου και τον πνευματικό τους! Εγώ είμαι στη διάθεση του Χριστού αν θέλει να με αξιοποιήσει. Και βλέπω ότι τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα έτσι! Κι αν βλέπω ότι δεν μπορούμε να είμαστε μαζί με κάποια αδέρφια μου χωρίς συγκρούσεις, απλά απομακρύνομαι μέχρι να μας ετοιμάσει ο Κύριος! Υπάρχουν και άνθρωποι που δεν τους έχω αγαπήσει ακόμα. Με αυτούς είναι λίγο πιο δύσκολο να μη συγκρουστώ. Όμως σκέφτομαι ότι τους αγαπάει ο Χριστός… γι’ αυτούς σταυρώθηκε! Αν κάποιος μου δώσει να φάω κρέας τη Μεγάλη Παρασκευή, θα το φάω; Όχι, για την Αγάπη του Χριστού!
Γιατί λοιπόν να φάω τη σάρκα ενός ανθρώπου και να ανταποδώσω την προσβολή και την ειρωνεία ή να έρθω στα χέρια με κάποιον για τον οποίο έπαθε ο Χριστός; Νομίζω είναι χειρότερο από το να φάω κρέας τη Μεγάλη Παρασκευή!
πηγή: sostis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου