Δεν υπάρχει νόημα

Δεν υπάρχει νόημα στο να ζει κανείς, αν δεν δώσει νόημα στη ζωή του ο Θεάνθρωπος. Χωρίς τον Χριστό, λέει ο μεγάλος Σέρβος θεολόγος και όσιος πλέον, πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς, ο χώρος και ο χρόνος καταντούν τέρατα για τον άνθρωπο, ένα φοβερό ανυπόφορο δίδυμο, ένας αφόρητος ζυγός. Μόνον όταν εμβολιάζεται ο χρόνος στην αιωνιότητα, δηλαδή στη θεανθρωπότητα αποκαλύπτεται το νόημά του και μόνον όταν ο χώρος μας εμβολιαστεί στον αναστημένο Χριστό ευλογείται, αγιάζεται, νοηματοδοτείται. Κοντολογίς, χώρος και χρόνος μας γίνεται το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, η Εκκλησία του. Από την Ανάσταση του Χριστού και μετά, όλοι κρινόμαστε μέσα στο φως του Χριστού. Δεν έμεινε τίποτε πλέον αφώτιστο, σκαιό, ασαφές. Αυτός που εμπιστεύεται τον Χριστό, τον κάνει φίλο του, αδελφό του, δεν κρίνεται και, τελειώνοντας τούτο τον βίο, μεταβαίνει «ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν» (Ιωάν. ε´ 24). Αυτή την εμπειρία γεύεται ήδη ο χριστιανός μέσα στη θεία Λειτουργία: τη συγκατοίκηση με τον Χριστό μέσα στην καρδιά του και την ανείπωτη παρηγορία αυτού του συγχρωτισμού. Μέσα στο αναστάσιμο φως του Χριστού, η θεία Λειτουργία συγκεφαλαιώνει όλα τα γεγονότα της θείας Οικονομίας, τα οποία γίνονται μέρος της προσωπικής ιστορίας του καθενός.

(Από τη ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ 2014)