Η χριστιανική έννοια του χρόνου

Ο άνθρωπος παλαιότερα έμενε εκστατικός μπροστά στο σκοτεινό αίνιγμα του χρόνου. Προσπάθησε λοιπόν, να το εξηγήσει με τη φιλοσοφία και την επιστήμη. Καθώς όμως η ζωή περνά και ο χρόνος κυλά, τρομάζουμε, όταν συνειδητοποιούμε τη ματαιότητα του χθες, την παροδικότητα του σήμερα και την αβεβαιότητα του αύριο. Και αυτό γιατί το παρελθόν χάνεται. Το παρόν σβήνει, καθώς κάθε στιγμή του ξεφεύγει και γίνεται παρελθόν, ενώ το μέλλον είναι άγνωστο. Αυτή η ασύλληπτη για την ανθρώπινη αντίληψη έννοια του χρόνου, κάνει τον Μέγα Βασίλειο να αναρωτιέται «μήπως είναι καθρέπτης της αιωνιότητας»;

Και ενώ το φευγαλέο πέρασμα του χρόνου δηλητηριάζει με άγχος τη ζωή μας, το ελπιδοφόρο φως της χριστιανικής αποκάλυψης, έρχεται να μάς ηρεμήσει. Μάς λέει ότι, ο Θεός φανερώνεται μέσα στο χρόνο και στο πρόσωπο του Χριστού περπατά πάνω στο στέρεο έδαφος της ιστορίας. Απαντά στα ερωτήματα και τις ανησυχίες μας. Εδώ ακριβώς η χριστιανική διδασκαλία επισημαίνει ότι, ο χρόνος είναι έργο και δώρο του Θεού στον άνθρωπο με σπουδαία παιδαγωγική αξία. Ο χρόνος ξεκινά από τη δημιουργία και πορεύεται μαζί με τον άνθρωπο και ολόκληρο το σύμπαν σ᾽ ένα σκοπό στη συντέλεια των αιώνων, δηλαδή την ολοκλήρωσή τους στην αιωνιότητα. Θα μπορούσαμε να πούμε τη μεταμόρφωση όλων σε μια άλλη ποιότητα και διάσταση χρόνου, ζωής και ύπαρξης. Όλα γεννιούνται και πεθαίνουν στον παρόντα κόσμο και χρόνο. Έναν χρόνο τόσο ρευστό και έναν κόσμο διαρκώς μεταβαλλόμενο και τελικά φθειρόμενο.

Γι᾽ αυτό είναι φυσικό να δημιουργείται μέσα μας η επιθυμία για μια κατάσταση μόνιμη, σταθερή και άφθαρτη. Αυτή δεν είναι άλλη, από τη βασιλεία του Θεού για την οποία και πλασθήκαμε. Η κάθε στιγμή μας είναι μοναδική και ανεπανάληπτη, χωρίς γυρισμό. Η αλήθεια αυτή καθιστά το χρόνο της ζωής μας, χρόνο αγώνα, επαγρύπνησης και μετάνοιας, όπως διακήρυξε ο Χριστός. Μετάνοια σε σχέση με το χρόνο σημαίνει μεταξύ άλλων ότι καλούμαστε να ζήσουμε το επίγειο προσωρινό παρόν μας, χωρίς να προσκολληθούμε και να απορροφηθούμε από αυτό, γιατί ο τωρινός χρόνος είναι πράγματι «ἑσπέρα καὶ κλίνει πρὸς τὰς ἑαυτοῦ δυσμᾶς».