Ουσιαστικά η Εκκλησία μας, στην αρχή του χρόνου, προβάλλει το γιατί μάς δόθηκε ο χρόνος της ζωής μας. Δεν μάς δόθηκε για να βασανιζόμαστε από τις συγκυρίες της ζωής ή να καλοπερνάμε αδιαφορώντας για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Δεν μάς δόθηκε για να δουλεύουμε διαρκώς ή να αγωνιούμε ανέλπιδα για το αύριο. Δεν μάς δόθηκε για να κυνηγάμε όνειρα που δεν πραγματοποιούνται ποτέ ή να αντιμαχόμαστε τους πάντες και τα πάντα στο όνομα ουτοπικών ιδεολογιών που δυναστεύουν την ψυχή μας. Μάς δόθηκε για να προσπαθούμε τον αγιασμό και να φθάσουμε στη θέωση.
Δεν περισσεύει καιρός για επιπολαιότητες, πολύ δε περισσότερο για εμπρόθετα λάθη. Ο χρόνος της ζωής μας είναι φοβερά πολύτιμος για να τον κατασπαταλάμε όχι μόνο σε ότι δεν μάς συμφέρει, αλλά και σε ότι απλώς δεν μάς ωφελεί.
Όταν δεν γνωρίζουμε ποια οδό να επιλέξουμε, έχει εποδειχθεί ότι ο δρόμος της θυσίας, αυτός που μάς δυσκολεύει περισσότερο, είναι και ο πιο σωστός, ο πιο αποδοτικός και άξιος να βαδίσουμε. Αυτό το δίδαξε πρώτος ο Χριστός μας επιλέγοντας εκουσίως τον δρόμο προς τον Γολγοθά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου