Ετοιμασία για τη μεγάλη Επίσκεψη

Γράφει ο π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ
«Επεσκέψατο ημάς, εξ ύψους ο Σωτήρ ημών, ανατολή ανατολών, και οι εν σκότει και σκιά εύρομεν την αλήθειαν»
(Εξαποστειλάριο Χριστουγέννων)
Μιαν αλήθεια συγκλονιστική μάς αποκαλύπτει ο παραπάνω λόγος του εκκλησιαστικού Υμνογράφου. Συνοψίζει το βαθύτατο νόημα της χαρμόσυνης γιορτής των Χριστουγέννων, διότι στ’ αλήθεια, η Σάρκωση του Λόγου του Θεού, την οποία γιορτάζουμε αυτές τις μέρες, είναι κατά κύριο λόγο γιορτή και πρόξενος Χαράς, επειδή ακριβώς έχει στόχο την διάσωση και θέωση του ανθρώπινου γένους, οδηγώντας τον αποστάτη άνθρωπο από το πνιγηρό σκοτάδι και τη σκιά της αμαρτίας στο ζωοπάροχο Φως της Αλήθειας Του.
Η ζωή του ανθρώπου, ξεκινώντας απ’ τον αρχαίο τραυματισμό της αυθεντικότητάς της και την αδαμιαία καταδίκη, μέχρι τον ερχομό του Σωτήρα, υπήρξε μια διαρκής παρακοή, μια πτώση ακατάπαυστη. «Ο θεός των θεών» (Ψαλμ. 135,2) παραμερίστηκε αδυσώπητα στ’ όνομα μιας αναίσχυντης αυτοθεοποίησης του ανθρώπου. Με τα ίδια του τα χέρια ο σκοτισμένος άνθρωπος οικοδόμησε φραγμό ανάμεσα σε αυτόν και τον Δημιουργό του. Ίδρυσε την εξουσία τιποτένιων ειδώλων, διαιωνίζοντας έτσι την κατάρα του Αδάμ.
Ο Θεός όμως, μια και ΕΙΝΑΙ όλος Φως, Αλήθεια και Αγάπη, επιφύλαξε στο πλανεμένο πλάσμα Του τη μοναδική αυτήν ευκαιρία γι’ αναγέννηση, η οποία μόνο από Εκείνον μπορούσε να πραγματωθεί, αφού ο ανίσχυρος και μηδαμινός άνθρωπος δεν θα ανάπνεε ποτέ από μόνος του. Κάποιος αναμάρτητος έπρεπε να εξαγοράσει την αμαρτία του κόσμου. Κάποιος, που με το να υποταχθεί στους γήινους νόμους, θα προκαλούσε μια δυναμική επανάσταση, ριζικά ανακαινιστική. Και να τι έγινε:
«Ότε δε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού, γενόμενον εκ γυναικός, γενόμενον υπό νόμον, ίνα τους υπό νόμον εξαγοράση, ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν» (Γαλ. 4,4-5). «Ο Λόγος σάρξ εγένετο» (Ιω 1,14), λοιπόν. Ο ίδιος ο Θεός, υπερνικώντας κάθε φυσική τάξη, κάθε λογικό συσχετισμό και νόμο, καταδέχεται να ντυθεί τη λεκιασμένη μέχρι τώρα ανθρώπινη φύση, με σκοπό να την ανορθώσει θεωμένη, εντάσσοντάς την ανανεωμένη στο Σώμα Του, μέτοχο της αγιότητάς Του. Κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο «Ο Χριστός προσέλαβε το χείρον, ίνα δώ το βέλτιον. Κατήλθεν, ίνα υψωθώμεν..., ητιμάσθη, ίνα δοξάση» και κατά τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο "εγεννήθη κατά σάρκα, ίνα γεννηθής κατά πνεύμα· εγεννήθη εκ γυναικός, ίνα παύση γυναικός ων υιός· ηνέσχετο πατέρα αυτού γενέσθαι δούλον, ίνα σοί τω δούλω πατέρα ποιήση τον Δεσπότην".
«Σήμερον ο χρόνιος ελύθη δεσμός, της καταδίκης του Αδάμ», ψάλλει πανηγυρικά ο Υμνωδός της εορτής, χωρίς να παραλείπει να υπογραμμίσει, ότι «η πολυθεΐα των ειδώλων κατήργηται» και «το μεσότοιχον του φραγμού διαλέλυται». Η μοναδική μέσα στην Ιστορία και ανεπανάληπτη Σάρκωση του Λόγου του Θεού υπήρξε «φως τοις εσκοτισμένοις» και δυνατότητα ανανέωσης για τον άνθρωπο της κάθε εποχής. Για χάρη του Ανθρώπου συντελείται στη γη ένα Μυστήριο υπερουράνιο, το οποίο δεν δύναται να προσεγγίσει και να προσλάβει σε όλο του το μεγαλείο ο μέσα σε στενά πλαίσια περίκλειστος ανθρώπινος νους.
Τούτο όμως το γεγονός, σαν μυστήριο που είναι, προσεγγίζεται και βιώνεται μόνο μυστηριακά. Σε καμιά περίπτωση, επιδερμικά ή επετειακά. Γεννιέται αναμφισβήτητα ο Χριστός, ανδρώνεται και θαυματουργεί μέσα μας, κάθε φορά που συνειδητά κι ελεύθερα αποδεχόμαστε την αγιαστική επενέργεια της Εκκλησίας. Κάθε που μεταποιούμε σε φάτνη την ψυχή μας, ώστε εκεί να Τον υποδεχτούμε, και συσσωματωνόμαστε μαζί Του, μετέχοντας υπαρξιακά, με διάθεση αγαπητική, στη Θεία Ευχαριστία. Τι καταιγισμός, αλήθεια, της Αγάπης του Θεού για το ανθρώπινο γένος!!!
Και όμως… Η σημερινή πραγματικότητα κραυγάζει, δυστυχώς, ότι μέσα μας δεν καρποφορεί πια ο Σαρκωμένος Χριστός. Δεν προσφέρουμε πια τις ψυχές μας για να θαυματουργήσει ο Θεός της Ειρήνης και της Αγάπης. Όλα έχουν υποταχτεί σε συναλλαγές ωφελιμιστικές ή και εμπορικές…
Αναρωτηθήκαμε άραγε ποτέ, αν αιτία για τα πολυποίκιλα παγκόσμια προβλήματα, που μαστίζουν σε όλες τις εποχές τις ανθρώπινες κοινωνίες, είναι η θλιβερή συνέπεια της εξορίας του Θεού απ’ τις σχέσεις μας;
Τα Γενέθλια της Αγάπης, του ίδιου του Θεού δηλαδή, παρέχουν στον κόσμο την δυνατότητα να λύσει όλες τις διαφορές του, να γεφυρώσει όλα τα διανθρώπινα, κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά και άλλα χάσματα. Ο ερχομός του Σωτήρα σημαίνει τον τερματισμό της αγωνίας, του άγχους και της αβεβαιότητας, που ταλανίζουν το σύγχρονο άνθρωπο. Διακηρύσσει ακατάπαυστα την «ειρήνην του σύμπαντος κόσμου». Η Αγάπη, την οποίαν επαγγέλλεται ο ταπεινός και αμελητέος εκείνος στάβλος της Βηθλεέμ (μα που αξιώθηκε να γίνει λίκνο και ορμητήριο της Χριστιανοσύνης), πηγάζει και κατευθύνεται απ' τον Ουρανό και μπορεί (αν το επιδιώξουμε), να γίνει η διεθνής μας γλώσσα.
Άραγε, όμως, πόσοι σταυροί στήνονται ολοένα σε ολόκληρο τον αιμοστάζοντα πλανήτη μας; Πόσα παιδιά πεθαίνουν εξαιτίας της ανέχειας, της ασιτίας ή των ασθενειών, την ώρα κατά την οποία γεννιέται, «παιδίον νέον», ο Θεός της Αγάπης; Πόσες βασικές ανθρώπινες ελευθερίες και δικαιώματα καταπατούνται καθημερινά; Ο Χριστός, που νηπιάζει κάθε χρόνο κάπου δίπλα ή και ανάμεσά μας, προδίνεται δυστυχώς, και σταυρώνεται πάλι και πάλι ξεδιάντροπα στη Γέννησή Του κιόλας. Όπου διώκεται η Αγάπη, εκεί ταυτόχρονα λιθοβολείται και ο Θεός. Εκεί στο εξής εισχωρεί και δηλητηριάζει τα πάντα η σήψη, η βία, ο θάνατος και κάθε είδους μειονεξία.
Η ευθύνη βαρύνει ιδιαίτερα όλους εμάς, που θέλουμε να ονομαζόμαστε «συνειδητοί Χριστιανοί». Χρέος μας ορθώνεται επιτακτικότατο, να δραστηριοποιήσουμε τις λυτρωτικές δυνατότητες, τις οποίες υπέροχα μάς αποκαλύπτει η Ενανθρώπηση του Υιού του Θεού, στους σύγχρονους μάλιστα καιρούς, κατά τους οποίους οι διεθνείς συγκυρίες αντιγράφουν -δυστυχώς- την προχριστιανική παρακμή. Σήμερα, που οι λαοί θεσμοθετούν και απορρίπτουν αβασάνιστα αμφίβολες αξίες, μην υπολογίζοντας τον θεμελιακό παράγοντα Θεό.
Μακάρι ν’ αξιωθούμε να προϋπαντήσουμε κι εμείς τον Νεογέννητο Χριστό, προσφέροντάς Του σαν δώρο τις αγαθές ψυχές και τα καλά μας έργα, αφού πρώτα καταστούμε «ζώσα ενσάρκωση» Εκείνου. Μακάρι ο χρόνος που ανατέλλει, να γίνει αφετηρία για μια σωτήρια συνάντηση μ’ Εκείνον, που όντας «φύσει αόρατος», «οράται εν σαρκί (…) δια τον άνθρωπον» (Ιωάννου Μοναχού, Στιχ. Ιδιόμελον).

http://www.nyxthimeron.com/