Στην πνευματική ζωή όλα είναι σχετικά και αναστρέψιμα...

Εάν δεν φλερτάρεις με την αποτυχία δεν θα μπορέσεις να επιτύχεις.

Έτσι νομίζω και στα πνευματικά. Η πνευματική ζωή είναι ένα ρίσκο. Δεν ρισκάρεις απλά την δουλειά σου, ούτε ακόμα και την επίγεια ζωή σου...ρισκάρεις ακόμα πιο πολλά, την αιωνιότητά σου.

Πως; Έχοντας ως δικαίωμά σου μόνο την σιωπή και την προσευχή, αγαπώντας χωρίς αντάλλαγμα, συγχωρώντας χωρίς προϋποθέσεις, υπάρχοντας ως μη εκ του κόσμου τούτου.

Είναι μεγάλο ρίσκο. Γιατί; Διότι μπορεί στην πορεία να αποτύχεις, μπορεί στην πορεία να αποκάμεις και να τα παρατήσεις, να σε πείσουν οι άλλοι ότι δεν αξίζει τον κόπο, ή εάν αντέξεις να πέσεις στο τέλος στην παγίδα της οίησης.

Δεν είναι εύκολη η χριστιανική ζωή, είναι μια ζωή ρίσκου. Ρισκάρεις με το να πάς κόντρα στον κόσμο, να πας κόντρα στο κατεστημένο, να πας κόντρα στην ζωή της υλικής ευμάρειας, των παθών, του «δε βαριέσαι».

Είναι ρίσκο η χριστιανική ζωή, όχι γιατί ο Θεός μπορεί να μετανιώσει για την αγάπη Του για εμάς, αλλά γιατί εμείς οι άνθρωποι αποδεικνυόμαστε πολλές φορές τζογαδόροι, άνθρωποι του γρήγορου κέρδους, του βιαστικού αποτελέσματος και έτσι λιγοψυχούμε, θέλουμε να δούμε γρήγορα και άμεσα αποτελέσματα των «προσπαθειών» μας. Και όταν δεν γίνεται αυτό, τότε τα παρατούμε, απομακρυνόμαστε από τον Θεό θεωρώντας τον υπεύθυνο για την πνευματική μας νωθρότητα.

Θέλουμε πολλές φορές σίγουρα αποτελέσματα των πνευματικών μας ασκήσεων, όμως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Είναι πλάνη να θεωρείς ότι αν νηστεύεις, αγρυπνείς, κάνεις γονυκλυσίες,  εάν τηρείς δηλαδή κάποιο «σενάριο ζωής» τελικά θα έχεις σίγουρα αποτελέσματα.

Στην πνευματική ζωή όλα είναι σχετικά και αναστρέψιμα ανά πάσα ώρα και στιγμή. Διότι ανά πάσα ώρα και στιγμή –εάν δεν είσαι σε εγρήγορση- μπορείς ακόμα και με έναν λογισμό υπερηφάνειας να εκπέσεις της Χάριτος. Ακόμα όμως και τότε υπάρχει η μετάνοια η οποία μπορεί και πάλι να μας οδηγήσει δια της ταπεινώσεως στα πνευματικά ύψη που καλούμαστε να ζήσουμε ως άνθρωποι.

Είναι ρίσκο να βαδίζεις αργά και το λέγω αυτό διότι τελικά στην πνευματική ζωή δεν χρειάζεται βιασύνη. Είναι πολύ εύκολο να παρασυρθείς καθώς βλέπεις τους πάντες να τρέχουν βιαστικά. Να προσπαθούν να πετύχουν γρήγορα.

Το θέμα είναι όμως ότι ο χριστιανός που ξέρει προς τα που βαδίζει δεν αγχώνεται με την βιασύνη των άλλων που τρέχουν στα χαμένα, βαδίζει αργά αλλά βαδίζει στα «σίγουρα», όσο σίγουρο μπορεί να είναι το άγνωστο το οποίο προσπαθεί να κατακτήσει και να κατακτηθεί απ’αυτό αιώνια...

αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος

http://perivolipanagias.blogspot.gr/