ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Όταν οι δυ­σκο­λί­ες της ζωής, οι πι­κρί­ες της ψυ­χής, οι αδυ­να­μί­ες του εσω­τε­ρι­κού μας κό­σμου, ο πό­νος, η χαρά, μας αφαι­ρούν κάθε ελ­πί­δα, πνευ­μα­τι­κή ή αν­θρώ­πι­νη. Όταν οι οφθαλ­μοί μας γί­νον­ται ξη­ροί από την προσ­δο­κία και τε­λι­κά δεν βλέ­πουν. Όταν το θε­ω­μέ­νο σώμα μας, το τί­μιο να­ΰ­δριο του Θεού γί­νε­ται "ως ασκός εν πά­χνη", ένα το­μά­ρι που έπε­σε στην πά­χνη και πά­γω­σε και έχα­σε το χρώ­μα του τόσο, ώστε να μην ξε­χω­ρί­ζεις αν υπάρ­χει. Όταν η ζωή μου γί­νε­ται τέ­τοια που με κά­νει να νιώ­θω ότι ξη­ρά­θη­κε η ύπαρ­ξη μου, ότι ξε­χά­στη­κα από την αγά­πη των αν­θρώ­πων, των αγ­γέ­λων, των αγί­ων, ότι χά­θη­κα και ζη­τάω από τον Θεό λίγη ανά­ψυ­ξη, λίγη ξε­κού­ρα­ση, και ο Θεός δεν μου δί­νει τί­πο­τα, και νιώ­θω σαν συν­τρίμ­μι της ζωής, τότε αξί­ζει να πι­στεύ­ου­με.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης