Όταν οι δυσκολίες της ζωής, οι πικρίες της ψυχής, οι αδυναμίες του εσωτερικού μας κόσμου, ο πόνος, η χαρά, μας αφαιρούν κάθε ελπίδα, πνευματική ή ανθρώπινη. Όταν οι οφθαλμοί μας γίνονται ξηροί από την προσδοκία και τελικά δεν βλέπουν. Όταν το θεωμένο σώμα μας, το τίμιο ναΰδριο του Θεού γίνεται "ως ασκός εν πάχνη", ένα τομάρι που έπεσε στην πάχνη και πάγωσε και έχασε το χρώμα του τόσο, ώστε να μην ξεχωρίζεις αν υπάρχει. Όταν η ζωή μου γίνεται τέτοια που με κάνει να νιώθω ότι ξηράθηκε η ύπαρξη μου, ότι ξεχάστηκα από την αγάπη των ανθρώπων, των αγγέλων, των αγίων, ότι χάθηκα και ζητάω από τον Θεό λίγη ανάψυξη, λίγη ξεκούραση, και ο Θεός δεν μου δίνει τίποτα, και νιώθω σαν συντρίμμι της ζωής, τότε αξίζει να πιστεύουμε.
Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου