Δευτέρα 31 Μαρτίου 2025

Όσο το σκέφτεσαι τόσο βαραίνει… Για το άγχος και το κακό



Μια μεγάλη αλήθεια με ένα πολύ πετυχημένο παράδειγμα από τον επιστημονικό λόγο, που επιβεβαιώνει και τα περί της αξίας της εξομολόγησης…
Ένα ποτήρι νερό!
Μία ψυχολόγος βρισκόταν μέσα σε μία αίθουσα διδασκαλίας, και μιλούσε για τη διαχείριση του άγχους σε ένα ακροατήριο. Κάποια στιγμή σήκωσε ένα ποτήρι νερό, και όλοι υπέθεσαν ότι θα τους απευθύνει την κλασική ερώτηση “μισοάδειο ή μισογεμάτο”.
Αντ’ αυτού, με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό της, ρώτησε: «Πόσο βαρύ είναι αυτό το ποτήρι νερό;”
Οι απαντήσεις που ακούστηκαν κυμαίνονταν από 250 σε 600 γραμμάρια.
Εκείνη όμως απάντησε: «Το απόλυτο βάρος δεν έχει σημασία. Εξαρτάται από το πόσο διάστημα το κρατάω. Εάν το κρατήσω για ένα λεπτό, δεν είναι ένα πρόβλημα. Εάν το κρατήσω για μια ώρα, θα έχω έναν πόνο στον βραχίονά μου.
Αν το κρατήσω για μία μέρα, το χέρι μου θα μουδιάσει και θα αρχίσει να παραλύει. Σε κάθε περίπτωση, το βάρος του γυαλιού δεν αλλάζει, αλλά όσο πιο πολύ το κρατάω, τόσο πιο βαρύ γίνεται.»
Η ψυχολόγος συνέχισε λέγοντας, “Τα άγχη και οι ανησυχίες της ζωής είναι σαν το ποτήρι του νερού. Αν τα σκέφτεστε για ένα μικρό χρονικό διάστημα, δεν συμβαίνει τίποτα κακό.
Αν τα σκεφτείτε λίγο περισσότερο, αρχίζουν να σας βλάπτουν. Και αν τα σκέφτεστε όλη την ημέρα για μεγάλο χρονικό διάστημα, μπορεί να αισθανθείτε ότι σας παραλύουν και ότι σας καθιστούν ανίκανους να κάνετε οτιδήποτε άλλο”.
Είναι σημαντικό να θυμάστε να διώχνετε τα άγχη και τους φόβους σας. Όσο πιο νωρίς μέσα στην ημέρα, αφήστε όλα τα βάρη σας κάτω.
Μην τα κουβαλάτε όλο το απόγευμα και όλο το βράδυ μαζί σας.
Θυμηθείτε να αφήσετε το ποτήρι!

https://www.askitikon.eu/

Αν το παλέψεις, όπου και να πας θα ‘ναι παράδεισος



Χειμώνας βαρύς. Σαρακοστή στον Άθω. Ο Θανασός είχε ξεμείνει στο κελλί του γερο Κοσμά αφού το χιόνι είχε αποκλείσει τα μονοπάτια. Κλειστός ο δρόμος για τα μοναστήρια και η θάλασσα κάτω δεν ησύχαζε. Τα μοναστήρια άλλωστε ήτανε και μακριά και δεν είχε τρόπο να φύγει.
-Μη χολοσκάς. Θα μείνεις στο κελλί, του είπε ο γέροντας Κοσμάς όλο αρχοντιά Κουκιά έχουμε, ξύλα για το τζάκι έχουμε, νάναι καλά ο γερο Τιμόθεος που μας οικονόμησε νωρίς κούτσουρα. Και είναι ελιά που καίει όμορφα.
Σαν να κατάλαβε ο Θανασός τώρα στα σοβαρά τι του έλεγε ο γερο Κοσμάς και πήρε να το χαρεί. Κι όσοι θα του λέγανε γιατί άργησε να γυρίσει από τον Άθωνα, την είχε την δικαιολογία έτοιμη κι αληθινή. Ήθελα εγώ…. αλλά το χιόνι μας απέκλεισε…
Για φαντάσου, μονολογούσε χωρίς καϋμούς, χωρίς το ζόρι της φαμίλιας του, χωρίς τη φωνή του αφεντικού, χωρίς τη οργή στη στραβοτιμονιά του απέναντι, χωρίς τα βάσανα της ζωής ετούτης. Χρόνια το δούλευε στο μυαλό του και το ομολογούσε ανάμεσα στο χωρατό και το σοβαρό του.
-Εσείς γέροντα έλεγε στον γερο Κοσμά ζείτε στον Παράδεισο ενώ εμείς εκεί μέσα και να θες να αγιάσεις δεν σ’ αφήνουνε.
Και να που γίνεται μερικές φορές σαν να ακούει ο Θεός δυό φορές και του γίνεται το χατήρι του ανθρώπου. Χωρίς να το μετρήσει και βρίσκεται ίδιος καλόγερος στον Άθω στο καλύβι του γέρο Κοσμά που δεν αγαπούσε και πολύ τις βολές και δεν είχε μήτε ρεύμα, μήτε τηλέφωνο. Μια στέρνα είχε μοναχά στο κελλί και κάθε πρωί έβγαζε λίγο νερό για τη λάτρα του.
-Είμαι στον παράδεισο.!!! μονολογούσε ο Θανασός.
Πήγαινε και ερχότανε και η χαρά του δεν έλεγε να ησυχάσει..
-Ελα παιδί μου θα κάνουμε τις ώρες και τον εσπερινό. Ήτανε βλέπεις Σαρακοστή και οι ακολουθίες ήτανε πολλές.
-Μετά χαράς έκανε ο Θανασός..
Πήρε να διαβάζει ο γερο Κοσμάς διάβαζε διάβαζε και τελειωμό δεν είχε….
Το μυαλό του Θανασσού πήρε να ταξιδεύει…
Μετά ο γέροντας λέει στο Θανασσό.
– Είναι Σαρακοστή παιδί μου έχουμε μονοτράπεζο και αλάδωτο…
-Κι αλάδωτο; επανέλαβε ο Θανασσός …
Φάγανε κάτι παξιμάδια που του φανήκανε παντεσπάνι του Θανασσού και χαλβά Μακεδονίτικο που του χε φέρει κάποιος προσκυνητής από τη Θεσσαλονίκη..
Πήρε να βράζει ο Θανασσός….
-Να πάς αν είναι ευλογημένο να φέρεις από το πηγάδι νερό του λέει ο γέροντας.
Τρέχει με τον κουβά ο Θανασός να τραβήξει νερό. Μα στη βιάση του δεν δένει καλά την τριχιά και ο κουβάς βρέθηκε μέσα στο πηγάδι.
Φωνές, φασαρία, θυμός, νεύρα κι όλα μαζί…..
Τα άκουσε από το καλύβι ο γερο Κοσμάς και νόμιζε ότι κάτι του συνέβη.
-Τι έπαθες παιδί μου ποιος σε πείραξε;
Ο Θανασός όμοια σαλεμένος κόκκινος από την αναποδιά δεν μιλιότανε.
-Κι εδώ αναποδιές… κι εδώ δυσκολίες… κι εδώ ο πειρασμός. Που θα ησυχάσω γέροντα, μέχρι που θα με κυνηγάει το θηρίο .
Τον πήρε με τρόπο πατρικό ο γέρο Κοσμάς και τον έβαλε στο καλύβι.
Κι ο Θανασός πήρε να κλαίει σαν παιδί.
-Το θηρίο παλληκάρι μου ούτε στον κόσμο μένει ούτε στο καλύβι μου δεν πατά. Κάθε τόπος παιδί μου είναι αγώνας. Δεν υπάρχει τόπος χωρίς αγώνα. Δεν υπάρχει όμως και παράδεισος που να ‘ναι εδώ και να μην είναι εκεί. Το θηρίο… πάει να πει τα πάθη, αν το κουβαλάς μέσα σου όπου και να πας θα σε φάει. Κι αν το παλέψεις, όπου και να πας θα ναι παράδεισος…

Π. Εφραίμ
https://www.askitikon.eu/

Να θυμάσαι πως τον καιρό της αρρώστιας σου, ο ίδιος ο Κύριος είναι μαζί σου



«Όταν η σάρκα σου δοκιμάζεται από αρρώστειες, να θυμάσαι, ότι αυτό που υποφέρει και εξασθενεί, είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της σωτηρίας σου.
Για αυτό πρέπει να υπομένεις τις αρρώστιες με γενναιότητα, στο όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού, ο Οποίος για χάρη μας, υπόμεινε Σταυρό και θάνατο.
Να θυμάσαι ακόμα, πως όλες οι αρρώστιες είναι κολασμός που επιτρέπει ο Θεός για τις αμαρτίες μας, μάς καθαρίζουν, μάς συμφιλιώνουν με τον Θεό και μάς οδηγούν πίσω στην Αγάπη Του.
Να θυμάσαι τέλος, πως τον καιρό της αρρώστιας σου, ο ίδιος ο Κύριος είναι μαζί σου».

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης
https://www.askitikon.eu/

Tην αμαρτία την ακολουθεί η ντροπή



H μετάνοια παρέχει παρρησία, η μετάνοια παρέχει ελευθερία, η μετάνοια καθαρίζει το αμάρτημα.
Tην αμαρτία την ακολουθεί η ντροπή, ενώ την μετάνοια την ακολουθεί η παρρησία.
Πρόσεξες αυτό που λέω;
Tην τάξη την αντέστρεψε ο σατανάς και έδωσε την παρρησία στην αμαρτία και την ντροπή στη μετάνοια.
Πραγματικά είναι φοβερή αυτή η τακτική του διαβόλου.
Να μην ντρεπόμαστε όταν αμαρτάνουμε, αλλά τότε ακριβώς που πρόκειται να διορθώσουμε το λάθος μας, δηλαδή όταν θελήσουμε να μετανοήσουμε…

Ιερός Χρυσόστομος
https://www.askitikon.eu/

Κύριε, όπως Συ ο Ίδιος προσευχόσουν για τους εχθρούς....



Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

 Υπάρχουν άνθρωποι που εύχονται για τους εχθρούς τους ή για τους εχθρούς της Εκκλησίας την απώλεια και τα βάσανα στη φωτιά της κολάσεως. 
Σκέφτονται έτσι, γιατί δεν εδιδάχθηκαν από το Άγιο Πνεύμα την αγάπη του Θεού. Όποιος την εδιδάχθηκε πραγματικά, αυτός χύνει δάκρυα για όλο τον κόσμο. Λέγεις ότι είναι κακούργος κι ας καεί στη φωτιά του Άδη. 
 Σ’ ερωτώ όμως: αν ο Θεός δώσει σ’ εσένα μια καλή θέση στον παράδεισο και δεις πεταμένο στις φλόγες εκείνον για τον οποίον τα ευχόσουν αυτά, άραγε δεν θα λυπηθείς τότε γι’ αυτόν, όποιος κι αν ήταν, έστω και εχθρός της Εκκλησίας;…
Ή μήπως έχεις καρδιά από σίδερο; Στον παράδεισο όμως δεν χρειάζεται σίδερο. Εκεί χρειάζεται ταπείνωση και αγάπη Χριστού, η οποία σπλαχνίζεται τους πάντες.
Όποιος δεν αγαπά τους εχθρούς, σ’ αυτόν δεν έχει κατοικήσει ακόμη η χάρη του Θεού.
Ελεήμων Κύριε, δίδαξέ μας με το Πνεύμα Σου το Άγιο ν’ αγαπούμε τους εχθρούς και να προσευχόμαστε με δάκρυα γι’ αυτούς. Κύριε, όπως Συ ο Ίδιος προσευχόσουν για τους εχθρούς, έτσι δίδαξε κι εμάς με το Άγιό Σου Πνεύμα ν’ αγαπούμε τους εχθρούς.

https://proskynitis.blogspot.com/

Η ΚΛΙΜΑΚΑ μας περιγράφει τήν πορεία, τί δηλαδή βιώνει ὁ ἄνθρωπος πολεμώντας μέ τόν κάθε διάβολο πού βρίσκεται πίσω ἀπό τήν ἁμαρτία.



Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος.Ποιός εἶναι αὐτός;Εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού ἐβίωσε καί ἔγραψε τήν Κλίμακα τοῦ Παραδείσου, πού ἐβίωσε τήν ἀνάβαση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν κόλαση μέχρι τόν Οὐρανό, μέχρι τόν Παράδεισο. 
Αὐτός ἐβίωσε τήν κλίμακα ἀπό τήν γῆ μέχρι τόν Οὐρανό, τήν κλίμακα πού ἐκτείνεται ἀπό τόν πυθμένα τῆς κολάσεως τοῦ ἀνθρώπου μέχρι τήν κορυφή τοῦ παραδείσου.Ἐβίωσε καί ἔγραψε.
Ἄνθρωπος πολύ μορφωμένος, πολύ σπουδαγμένος. Ἄνθρωπος πού ὡδήγησε τήν ψυχή του εἰς τάς ὁδούς τοῦ Χριστοῦ, πού τήν ὡδήγησε ὁλόκληρη ἀπό τήν κόλαση στόν παράδεισο, ἀπό τόν διάβολο στόν Θεό, ἀπό τήν ἁμαρτία στήν ἀναμαρτησία, καί πού θεόσοφα μᾶς περιέγραψε ὅλη αὐτή τήν πορεία, τί δηλαδή βιώνει ὁ ἄνθρωπος πολεμώντας μέ τόν κάθε διάβολο πού βρίσκεται πίσω ἀπό τήν ἁμαρτία.
Μέ τήν ἁμαρτία μᾶς πολεμάει ὁ διάβολος, καί μένα καί σένα, ἀδελφέ μου καί ἀδελφή μου. Σέ πολεμάει μέ κάθε ἁμαρτία.
Μήν ἀπατᾶσαι, μή νομίζῃς πώς κάποια μικρή καί ἀσθενής δύναμις σοῦ ἐπιτίθεται.
Ὄχι!Αὐτός σοῦ ἐπιτίθεται!
Ἀκόμη κι’ ἄν εἶναι ἕνας ρυπαρός λογισμός, μόνο λογισμός, γνώριζε ὅτι αὐτός ὁρμᾶ κατεπάνω σου.
Λογισμός ὑπερηφανείας, κακῆς ἐπιθυμίας, φιλαργυρίας,… ἕνα ἀναρίθμητο πλῆθος λογισμῶν ἔρχεται κατεπάνω σου ἀπό ὅλες τίς πλευρές.
Καί σύ, τί εἶσαι ἐσύ;
Ὤ, Κλίμακα τοῦ Παραδείσου!
Πῶς, πάτερ Ἰωάννη, μπόρεσες νά στήσῃς αὐτή τήν κλίμακα τοῦ Παραδείσου ἀνάμεσα στήν γῆ καί στόν Οὐρανό;
Δέν τήν ἔσχισαν οἱ δαίμονες, δέν τήν ἔκοψαν, δέν τήν ἔσπασαν; Ὄχι!…
Ἡ νηστεία του ἦταν μιά φλόγα, μιά φωτιά, μιά πυρκαϊά. Ποιός διάβολος θά τήν ἄντεχε; Ὅλοι ἔφυγαν πανικοβλημένοι, ὅλοι οἱ δαίμονες ἔφυγαν κυνηγημένοι ἀπό τήν ἔνδοξη καί θεία του προσευχή, ὅλοι οἱ δαίμονες ἔφυγαν τρομοκρατημένοι ἀπό τήν νηστεία του, ὅλοι οἱ δαίμονες ἐξαφανίσθηκαν ἀπό τήν πύρινη, τήν φλογερή, προσευχή του.

https://proskynitis.blogspot.com/

Ο σταυρός που δεν κάνουμε σωστά, δεν είναι σταυρός!




Όπως σε ένα έγγραφο, όταν δεν αποτυπώνεται σωστά η σφραγίδα, το έγγραφο δεν έχει ισχύ και είναι άκυρο, έτσι και ο σταυρός που δεν κάνουμε σωστά, δεν είναι σταυρός! Πρέπει να γίνεται σωστά! Μέτωπο, κοιλία και στις 2 ωμοπλάτες. Ο σταυρός που κάνουμε, συμβολίζει και την δική μας σταύρωση, την σταύρωση των παθών και του θελήματός μας.
Δυστυχώς οι περισσότεροι, δεν γνωρίζουν την δύναμη του σταυρού και κάνουν ένα σταυρό, που μόνο σταυρός δεν είναι. Κινούν τα χέρια τους, λες και ανακατεύουν τον αέρα ή σαν να δέρνουν τον αέρα. Κάνουν ένα σταυρό ανάποδο, ένα σύμπλεγμα, ένα ορνιθοσκάλισμα! Είναι μεγάλη βλασφημία αυτό το πράγμα! Από τους 1000 που κάνουν τον σταυρό τους στην Εκκλησία, μόνο οι 2 τον κάνουν σωστά...

 Ιεροκήρυκος Δημητρίου Παναγοπούλου
https://proskynitis.blogspot.com/

Εάν μας δίδη καθημερινώς το τεθεωμένον άγιον Σώμά Του και Αίμά Του ποίον εστι τούτων ανώτερον;




  Τι μεγαλείόν εστιν η Θεία Λειτουργία! Όταν ο Θεός επιβλέπη εις τον ταπεινόν λειτουργόν Του, πόσον αυτός αισθάνεται την μεγαλοπρέπειαν της Λειτουργίας, πόσον ωφελούνται οι μνημονευόμενοι! 
 Πόσον τιμά ο Θεός τον άνθρωπον, να κατέρχεται μετά των αγγελικών ταγμάτων εις κάθε Λειτουργίαν και να τρέφη τον άνθρωπον με το πανάγιον Σώμα και Αίμα Του! 
Πάντα γαρ απέδωκεν ημίν.
 Ποίον πράγμα υπάρχει σωματικόν ή πνευματικόν, φθαρτόν ή άφθαρτον, το οποίον μας υστερεί! Ουδέν.
 Εάν μας δίδη καθημερινώς το τεθεωμένον άγιον Σώμά Του και Αίμά Του ποίον εστι τούτων ανώτερον; Βεβαίως ουδέν. Εν ποίοις μυστηρίοις ηξίωσεν ο Θεός τον χοϊκόν άνθρωπον να λειτουργή! Ω, αγάπη ουρανία, ανεκτίμητος. 
Μία σταγών θείας αγάπης υπερβαίνει πάσαν αγάπην υφήλιον, σωματικήν, εγκόσμιον.

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης
https://proskynitis.blogspot.com/

Άγιος Υπάτιος, Επίσκοπος Γαγγρών



Του ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ, Θεολόγου - Καθηγητού
Ιδιαίτερη τιμητική θέση κατέχουν στην Εκκλησία μας οι άγιοι θεοφόροι Πατέρες, οι οποίοι πήραν μέρος στις Άγιες Οικουμενικές Συνόδους, και με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος αποφάνθηκαν για τη σώζουσα ορθόδοξη πίστη μας. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Υπάτιος Επίσκοπος Γαγγρών, ο οποίος είχε πάρει μέρος στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο και διακρίθηκε ως φλογερός πρόμαχος της Ορθοδοξίας. Επί πλέον αξιώθηκε και της θαυματουργίας. 
      Γεννήθηκε στην Κιλικία της Μ. Ασίας και έζησε την εποχή που βασίλευε ο Μ. Κωνσταντίνος (307-337) και ο γιος του Κωνστάντιος (337-361). Επειδή διακρίνονταν για τη μεγάλη πίστη του, τον ενάρετο βίο του και τον ζήλο του για την Ορθοδοξία, η Εκκλησία τον κάλεσε να την υπηρετήσει. Τον ανέδειξε Επίσκοπο των Γαγγρών της Παφλαγονίας. Αφότου ανέβηκε στον επισκοπικό θρόνο σημείωσε αξιόλογη ποιμαντική δράση. Κατόρθωσε να ανεβάσει το πνευματικό επίπεδο των πιστών και να προσελκύσει πλήθος ειδωλολατρών στην Εκκλησία. Ο Θεός του έδωσε επίσης και το χάρισμα της θαυματουργίας. Γιάτρευε αρρώστους ανθρώπους και ζώα. Είχε την ικανότητα να αποδιώχνει τα βλαβερά έντομα και τρωκτικά, ιδιαίτερα τους ασπάλακες (τυφλοπόντικες), οι οποίοι κατέστρεφαν τις σοδιές των φτωχών γεωργών, σώζοντας έτσι από την πείνα το λαό της περιοχής του. Ακόμα και το θαλασσινό νερό μετέβαλλε σε πόσιμο!  
        Μεγάλη υπήρξε η συμμετοχή του στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο (325), η οποία είχε συγκληθεί από το Μ. Κωνσταντίνο στη Νίκαια της Βιθυνίας για να υπερασπίσει την Ορθοδοξία από την φοβερή αίρεση του Αρείου. Συντάχτηκε με τους ομολογητές Πατέρες της Συνόδου και υπεράσπισε την ορθή περί Χριστού διδασκαλία της Εκκλησίας, σύμφωνα με την οποία, δεν είναι κτίσμα, όπως δόξαζαν οι αιρετικοί αρειανοί, αλλά Θεός αληθινός, εκ Θεού αληθινού.
         Το 343 συγκάλεσε Τοπική Σύνοδο, η οποία είναι γνωστή ως Σύνοδος των Γαγγρών, με άλλους δώδεκα Επισκόπου, όπου καταδικάστηκε ο Επίσκοπος Σεβαστείας Ευστάθιος, ο οποίος ήταν κατά του θεσμού του γάμου και της νηστείας. Η Σύνοδος σύνταξε 21 Κανόνες. 
         Ο Υπάτιος υπεράσπισε με θέρμη και ζήλο την Ορθοδοξία από τους φανατικούς σχισματικούς και αιρετικούς Νοβατιανούς, οι οποίοι κρατούσαν μια υπερ-συντηρητική στάση, αποκλείοντας από την Εκκλησία, όσους, κατά τους διωγμούς είχαν αρνηθεί, από φόβο, την πίστη τους και είχαν μετανοήσει. Επίσης δεν δέχονταν ότι οι αμαρτίες μετά το βάπτισμα συγχωρούνται δια της Ιεράς Εξομολογήσεως. Ο σοφός Επίσκοπος πρόβαλλε την πίστη της Εκκλησίας, η οποία έχει φιλάνθρωπο χαρακτήρα και συγχωρεί, ύστερα από ειλικρινή μετάνοια, όλα τα αμαρτήματα. Έτσι έπεισε πολλούς οπαδούς των Νοβατιανών να επιστρέψουν στην Εκκλησία.
        Αυτό όμως θορύβησε στους αιρετικούς Νοβατιανούς, οι οποίοι θεώρησαν τον Υπάτιο ως κίνδυνο για την ομάδα τους και αποφάσισαν να τον εκδικηθούν. Προσπαθούσαν να βρουν την ευκαιρία να τον τιμωρήσουν. Κάποτε, η ευκαιρία που ζητούσαν τους δόθηκε. Ο Υπάτιος βάδιζε μόνος σε κάποιο δύσβατο και ερημικό μέρος. Εκεί τον περίμεναν φανατικοί Νοβατιανοί, κατ’ άλλους, ειδωλολάτρες πληρωμένοι από τους Νοβατιανούς, άνδρες και γυναίκες, οπλισμένοι με ξύλα και πέτρες. Όταν πλησίασε ο σεβάσμιος Επίσκοπος, όρμησαν επάνω του, με κραυγές και απειλές και άρχισαν να τον κτυπούν ανελέητα, άλλος με ρόπαλα, άλλοι με σιδερένια ραβδιά και άλλοι με μαχαίρια.  Αφού τον μαστίγωσαν, γεμίζοντας όλο του το σώμα με πληγές, τον έριξαν από παρακείμενο γκρεμό σε βαθύ φαράγγι, όπου κυλούσε ορμητικός ποταμός. Ο Υπάτιος, μισοπεθαμένος, αντί να διαμαρτυρηθεί στους άδικους βασανιστές του, σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό και ψιθύρισε τα ίδια λόγια που είχε πει ο Πρωτομάρτυρας Στέφανος, όταν τον λιθοβολούσαν οι Ιουδαίοι: «Κύριε μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην»! Δηλαδή Κύριε μην καταλογίσεις αμάρτημα την πράξη αυτών των ανθρώπων! Τόσο ανεξίκακος ήταν ώστε να συγχωρεί και τους ανθρώπους που ήθελαν να τον θανατώσουν! 
       Όμως τη στιγμή που ο άγιος Επίσκοπος προσευχόταν για τους ανθρώπους αυτούς, μια γυναίκα από αυτούς, βλέποντας ότι ήταν ακόμη ζωντανός, άρπαξε μια μεγάλη πέτρα και την έριξε στο κεφάλι του, λειώνοντας το κρανίο του και επιφέροντας σε αυτόν ακαριαίο θάνατο! Με αυτό τον τρόπο τέλειωσε τη ζωή του και επισφράγισε το τεράστιο εκκλησιαστικό του έργο. Αλλά την ίδια στιγμή η δύστυχη εκείνη γυναίκα κυριεύτηκε από φοβερό ακάθαρτο πνεύμα, την οποία άρχισε να τη βασανίζει οικτρά. Άρπαξε την πέτρα, με την οποία είχε φονεύσει τον άγιο και άρχισε να χτυπά με αυτή το στήθος της. Το ίδιο συνέβη και με τους άλλους βασανιστές του. Καταλήφτηκαν όλοι τους από δαίμονες και συμπεριφέρονταν σαν άγρια και αιμοβόρα θηρία. Πήραν το σώμα του αγίου και αφού το βεβήλωσαν, το έκρυψαν σε παρακείμενο αχυρώνα και έφυγαν. 
       Ο ιδιοκτήτης του αχυρώνα όταν πήγε να ταΐσει τα ζώα του, άκουσε ουράνια δοξολογία, μέσα από αυτόν. Με έκπληξη αντίκρισε το λείψανο του αγίου Επισκόπου, τον οποίο αναζητούσαν οι Ορθόδοξοι. Έτρεξε στην πόλη των Γαγγρών και ανήγγειλε την εύρεσή του. Με δάκρυα οδύνης για το χαμό τους σεβάσμιου και αγίου Επισκόπου τους, αλλά και χαράς, που βρέθηκε το τίμιο λείψανό του, κλήρος και λαός, το μετέφεραν στην πόλη και το έθαψαν με μεγάλες τιμές. Πλήθη λαού ακολούθησαν την πομπή της κηδείας του. Μεταξύ αυτών ακολουθούσε και η γυναίκα που είχε καταφέρει το φονικό κτύπημα στον άγιο, με κλάματα και οδυρμούς, η οποία είχε μετανοήσει για το κακό που έκαμε. Μόλις τοποθετήθηκε το ιερό σκήνωμά του στον τάφο, η γυναίκα ελευθερώθηκε από το δαιμόνιο και έγινε εντελώς καλά! Ακολούθησαν πολυάριθμα θαύματα, τα οποία επιτελούσαν τα χαριτόβρυτα λείψανά του. Καθιερώθηκε ως ο προστάτης άγιος της πόλεως των Γαγγρών και χτίστηκε μεγαλοπρεπής ναός, προς τιμήν του, ο οποίος καταστράφηκε το 1922 από τους νεότουρκους. Το 1975 ανεγέρθηκε ναός προς τιμήν του στο χωριό Αντίγονο Φλωρίνης, όπου είχαν εγκατασταθεί πολλοί πρόσφυγες των Γαγγρών και τοποθετήθηκε η εφέστια εικόνα του, που είχαν φέρει από την Μ. Ασία.  Η μνήμη του τιμάται στις 31 Μαρτίου.  

https://www.nyxthimeron.com/

Αγιογραφικό ανάγνωσμα



ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ ΙΔ´ 27 - 35
27 πρόσταγμα Κυρίου πηγὴ ζωῆς, ποιεῖ δὲ ἐκκλίνειν ἐκ παγίδος θανάτου. 28 ἐν πολλῷ ἔθνει δόξα βασιλέως, ἐν δὲ ἐκλείψει λαοῦ συντριβὴ δυνάστου. 29 μακρόθυμος ἀνὴρ πολὺς ἐν φρονήσει, ὁ δὲ ὀλιγόψυχος ἰσχυρῶς ἄφρων. 30 πραΰθυμος ἀνὴρ καρδίας ἰατρός, σὴς δὲ ὀστέων καρδία αἰσθητική. 31 ὁ συκοφαντῶν πένητα παροξύνει τὸν ποιήσαντα αὐτόν, ὁ δὲ τιμῶν αὐτὸν ἐλεεῖ πτωχόν. 32 ἐν κακίᾳ αὐτοῦ ἀπωσθήσεται ἀσεβής, ὁ δὲ πεποιθὼς τῇ ἑαυτοῦ ὁσιότητι δίκαιος. 33 ἐν καρδίᾳ ἀγαθῇ ἀνδρὸς ἀναπαύσεται σοφίᾳ, ἐν δὲ καρδίᾳ ἀφρόνων οὐ διαγινώσκεται. 34 δικαιοσύνη ὑψοῖ ἔθνος, ἐλασσονοῦσι δὲ φυλὰς ἁμαρτίαι. 35 δεκτὸς βασιλεῖ ὑπηρέτης νοήμων, τῇ δὲ ἑαυτοῦ εὐστροφίᾳ ἀφαιρεῖται ἀτιμίαν.
ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ ΙΕ´ 1 - 4
1 ΟΡΓΗ ἀπόλλυσι καὶ φρονίμους, ἀπόκρισις δὲ ὑποπίπτουσα ἀποστρέφει θυμόν, λόγος δὲ λυπηρὸς ἐγείρει ὀργάς. 2 γλῶσσα σοφῶν καλὰ ἐπίσταται, στόμα δὲ ἀφρόνων ἀναγγέλλει κακά. 3 ἐν παντὶ τόπῳ ὀφθαλμοὶ Κυρίου, σκοπεύουσι κακούς τε καὶ ἀγαθούς. 4 ἴασις γλώσσης δένδρον ζωῆς, ὁ δὲ συντηρῶν αὐτὴν πλησθήσεται πνεύματος,

Ερμηνευτική απόδοση:
ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ ΙΔ´ 27 - 35
27 Αἱ ἐντολαὶ καὶ τὰ προστάγματα τοῦ Κυρίου εἶναι πηγὴ ἀληθινῆς ζωῆς, κάμνουν δὲ τὸν ἄνθρωπον νὰ βλέπῃ καὶ νὰ παραμερίζῃ ἀπὸ τὴν θανατηφόρον παγίδα τῆς ἁμαρτίας. 28 Εἰς τὸ πολὺ πλῆθος τῶν ὑπηκόων ἐνὸς ἔθνους ἔγκειται ἡ δόξα κάθε βασιλέως, ὅταν ὅμως ὀλιγοστεύη ὁ λαός, διότι οἱ θάνατοι ὑπερβαίνουν τὰς γεννήσεις, τότε ὁ δυνάστης αὐτός, λόγῳ ἐλλείψεως στρατοῦ, δὲν θὰ ἠμπορέσῃ νὰ ἀντισταθῇ εἰς τὸν ἐχθρὸν καὶ θὰ συντριβῇ. 29 Ὁ ὑπομονητικὸς ἄνθρωπος, ποὺ συγκροτεῖ τὸν θυμόν του, ἔχει πολλὴν φρόνησιν, ἐνῷ ὁ μικρόψυχος καὶ εὐερέθιστος εἶναι ὑπερβολικὰ ἀνόητος. 30 Ὁ πρᾶος καὶ ὑπομονητικὸς ἄνθρωπος γίνεται ἰατρὸς τῶν πόνων τῆς καρδίας τῶν ἄλλων, ἐνῷ ἡ ὑπερβολικὰ εὐαίσθητος καὶ εὔθικτος καρδία γίνεται σκουλήκι, τὸ ὁποῖον κατατρώγει τὰ κόκκαλα τοῦ ἀνθρώπου. 31 Ὅποιος μὲ συκοφαντίας καὶ ἀδικίας ἀποστερεῖ καὶ ἀπογυμνώνει τὸν πτωχὸν ἀπὸ τὰ ὀλίγα ποὺ ἔχει, ἐξοργίζει τὸν Θεόν, ποὺ ἔπλασε τὸν πτωχόν· ἐνῷ ἐκεῖνος ποὺ τιμᾷ, φοβεῖται καὶ σέβεται τὸν Θεόν, ἐλιεῖ τὸν πτωχόν. 32 Καθ’ ἣν ὥραν ὁ ἀσεβὴς διαπράττει τὸ κακόν, θὰ σπρωχθῇ καὶ θὰ κατακρημνισθῇ ἀπὸ τὴν θείαν δικαιοσύνην, ἐνῷ ἐκεῖνος ποὺ στηρίζεται εἰς τὴν ἀρετὴν καὶ ἔχει καθαρὰν συνείδησιν, αὐτὸς εἶναι δίκαιος καὶ ἔχει τὴν προστασίαν τοῦ Θεοῦ. 33 Εἰς τὴν ἀγαθὴν καρδίαν τοῦ ἐναρέτου ἀνθρώπου θὰ κατασκηνώσῃ καὶ θὰ ἀναπαυθῇ ἡ θεία σοφία, εἰς τὴν ψυχὴν ὅμως τῶν ἀφρόνων δὲν ἠμπορεῖ κανεὶς νὰ διακρίνῃ σοφίαν, ἔστω καὶ ἂν ἐπισταμένως ἐρευνήσῃ. 34 Ἡ ἐφαρμογὴ τῆς δικαιοσύνης ὑψώνει καὶ δοξάζει ἕνα ἔθνος, ἐνῷ αἱ ἁμαρτίαι καὶ ἀδικίαι ἐλαττώνουν καὶ ἐξαλείφουν φυλὰς ὁλοκλήρους. 35 Εἰς τὸν φρόνιμον βασιλέα εἶναι εὐάρεστος ὀ μυαλωμένος ὑπουργὸς καὶ ὑπηρέτης του. Αὐτὸς μὲ τὴν σύνεσιν, εὐφυΐαν καὶ εὐστροφίαν τοῦ προλαμβάνει καὶ διορθώνει σφάλματα βασιλικά, τὰ ὁποῖα θὰ ἐπέφεραν ὄνειδος καὶ ἀτιμίαν εἰς τὸν βασιλικὸν θρόνον.
ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ ΙΕ´ 1 - 4
1 Η ὀργὴ καὶ ἡ παραφορὰ καταστρέφει καὶ αὐτοὺς ἀκόμη τοὺς φρονίμους ἀνθρώπους, ἐνῷ ἀπάντησις ὑποχωρητικὴ καὶ ταπεινὴ ἀναχαιτίζει τὸν θυμόν, διότι ἀφοπλίζει καὶ μαλακώνει τὸν θυμωμένον· λόγος δὲ ἐρεθιστικός, σὰν λάδι ποὺ ρίπτεται στὴ φωτιά, ξεσηκώνει καὶ ἀνάπτει θυμοὺς καὶ ὀργήν. 2 Ἡ γλῶσσα τῶν συνετῶν γνωρίζει καὶ λέγει τὰ καλά, ἐνῷ τὸ στόμα τῶν ἀνοήτων ἐκβάλλει συνεχῶς ἄσχημα λόγια. 3 Εἰς κάθε μέρος τὰ μάτια τοῦ Θεοῦ παρατηροῦν καὶ ἐποπτεύουν τοὺς κακοὺς καὶ τοὺς καλοὺς εἰς ὅλας τὰς ἐσωτερικὰς καὶ ἐξωτερικὰς ἐνεργείας των. 4 Ἡ θεραπεία, τὴν ὁποίαν προσφέρει ἡ γλῶσσα μὲ τοὺς γλυκεῖς καὶ παρηγορητικοὺς λόγους της, εἶναι ὅπως τὸ δένδρον, ποὺ μὲ τοὺς καρπούς του χαρίζει ζωήν. Ὅποιος συγκρατεῖ τὴν γλῶσσαν του, θὰ γεμίσῃ ἀπὸ τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διότι θὰ ἀποφύγῃ πολλὰς ἁμαρτίας καὶ θὰ οἰκοδομήσῃ τοὺς ἄλλους.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ



Ο Θεός, παι­δί μου, δεν κρύ­βε­ται πίσω από τους θά­μνους! Ούτε χρειά­ζε­ται να σκαρ­φα­λώ­σεις στα βου­νά για να Τον συ­ναν­τή­σεις! Έρ­χε­ται Αυ­τός και σε βρί­σκει, κάθε φορά που συγ­χω­ρείς κά­ποιον που σ' έβλα­ψε, κάθε φορά που βο­η­θάς κά­ποιον που βρί­σκε­ται σε ανάγ­κη… Έλ­κε­ται η Θεία Χά­ρις, παι­δί μου, δεν εκ­βιά­ζε­ται...

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

Κυριακή 30 Μαρτίου 2025

Βοήθησέ με, Κύριε…




Την ώρα του πάθους, γιατί σκοτίζεται ο νους μου.
Την ώρα του πειρασμού, γιατί παραλύει η θέλησή μου.
Την ώρα του πόνου, γιατί κατακαίονται τα σωθικά μου.
Την ώρα του ενθουσιασμού, γιατί δεν ελέγχω τις απόψεις μου.
Την ώρα της απελπισίας, γιατί νομίζω πως χάνεται το παν.
Την ώρα του θυμού, γιατί δεν ξέρω τι κάνω.
Την ώρα της αδυναμίας, γιατί μπορώ να πουληθώ και στο διάβολο.
Την ώρα του φόβου, γιατί τα έχω χαμένα.
Την ώρα της χαράς, γιατί μπορεί να μην αντέξω στο βάρος της.
Την ώρα της αγάπης, για να είναι γνήσια.
Γίνε, Κύριε, φωτισμός μου και αντιλήπτωρ μου στις μεγάλες, τις μοναδικές ώρες της ζωής μου.

https://leimwnas.blogspot.com/

Η αγάπη πληροφορεί




- Γέροντα, πώς θα δείξω αγάπη;
- Να δείξω αγάπη; Δεν το καταλαβαίνω. Αυτό είναι κάτι ψεύτικο, υποκριτικό. Να υπάρχη η αγάπη μέσα μας και να μας προδώση, ναι. Η αληθινή αγάπη πληροφορεί τον άλλον χωρίς εξωτερικές εκδηλώσεις. Αγάπη είναι να ακούσης με πόνο την στενοχώρια του άλλου. Αγάπη είναι κι ένα βλέμμα πονεμένο κι ένας λόγος που θα πης με πόνο στον άλλον, όταν αντιμετωπίζη κάποια δυσκολία. Αγάπη είναι να συμμερισθής την λύπη του, να τον αναπαύσης στην δυσκολία του. Αγάπη είναι να σηκώσης έναν βαρύ λόγο που θα σου πη. Όλα αυτά βοηθούν περισσότερο από τα πολλά λόγια και τις εξωτερικές εκδηλώσεις.
Όταν πονάς εσωτερικά για τον άλλον, ο Θεός τον πληροφορεί για την αγάπη σου και την καταλαβαίνει χωρίς εξωτερικές εκδηλώσεις. Όπως και όταν δεν εκδηλώνεται η κακία μας, αλλά είναι εσωτερική, πάλι ο άλλος την καταλαβαίνει. Βλέπεις, και ο διάβολος, όταν παρουσιάζεται ως «άγγελος φωτός», φέρνει ταραχή, ενώ ο Άγγελος ο πραγματικός φέρνει μια απαλή ανέκφραστη αγαλλίαση.
- Τι είναι αυτό, Γέροντα, που με εμποδίζει να πληροφορούμαι την αγάπη των άλλων;
- Μήπως δεν έχεις καλλιεργήσει την αγάπη; Όποιος αγαπάει, πληροφορείται για την αγάπη του άλλου, αλλά και πληροφορεί τον άλλον για την αγάπη του.
Καταλαβαίνει ο άλλος αν υποκρίνεσαι ή αν τον αγαπάς πραγματικά, γιατί πάει σαν τηλεγράφημα η αγάπη. Αν κάνουμε λ.χ. μια επίσκεψη σ’ ένα ορφανοτροφείο , τα παιδιά αμέσως θα καταλάβουν με τι διάθεση πήγαμε. Είχαν έρθει μια φορά στο Καλύβι να ζητήσουν τη γνώμη μου κάποιοι που ήθελαν να κάνουν ένα ίδρυμα για εγκαταλελειμμένα παιδιά. «Το κυριώτερο από όλα, τους είπα, είναι να πονέσετε τα παιδιά αυτά σαν παιδιά σας και ακόμη περισσότερο. Αυτό είναι που θα πληροφορήση τα παιδιά για την αγάπη σας. Αν δεν τα πονάτε, μην ξεκινάτε να κάνετε τίποτε». Τότε ένας γιατρός , πολύ ευλαβής, είπε: «Έχεις δίκαιο, Πάτερ. Κάποτε μια συντροφιά είχαμε επισκεφθή για πρώτη φορά ένα ορφανοτροφείο και τα παιδιά κατάλαβαν την διάθεση του καθενός. “Ο κύριος τάδε, είπαν, είναι περαστικός ∙ ο κύριος τάδε ήρθε να περάση την ώρα του μαζί μας∙ ο κύριος τάδε μας αγαπάει πραγματικά”». Βλέπετε πώς πληροφορεί η αγάπη.

Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2007
https://leimwnas.blogspot.com/

Αμφιβολία, το προοίμιο της πίστης




Γράφει ο π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ
-”Ει δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι”
-”Πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τη απιστία”
(Μκ, 9, 23-24)
Οι δυο αυτές φράσεις –ο περί πίστεως λόγος του Θεού και η διστακτική απάντηση του ανθρώπου– εκφράζουν με τρόπο συνοπτικό την όλη ορθόδοξη ευσέβεια και νοηματοδοτούν την Δ΄ Κυριακή των Νηστειών.
Κατά την Κυριακή αυτή κι ενώ η ασκητική (λειτουργικά και βιωματικά) περίοδος της Μεγάλης Σαρακοστής προχωρεί στην ολοκλήρωσή της, καλούμαστε να βεβαιωθούμε και να βεβαιώσουμε για το πόσο πιστοί είμαστε, σε ποιο βαθμό εμπιστευόμαστε την Χάρη του Θεού, κατά πόσον αποθέτουμε στην πρωτοβουλία Εκείνου την κάθε κίνησή μας. Στις ημέρες που έρχονται θα δοκιμασθεί του καθενός μας η πίστη. Μπροστά στο Κριτήριο, τον Σταυρό και τον Τάφο, μόνον οι συνειδητοί πιστοί θ’ αντέξουν. Γι’ αυτό ακριβώς σήμερα, Δ΄ Κυριακή των Νηστειών, η Εκκλησία αναμετρά τις δυνάμεις της. Αναλογίζεται ποιοι θα παραμείνουν έμπιστοι και αφοσιωμένοι στις τάξεις της και ποιοι θα μείνουν τελικά σε απόσταση “ασφαλείας” από τον Νυμφίο Χριστό, μη όντες βέβαιοι ή σταθεροί στην πίστη τους…
Στο κάλεσμα του Θεού ο άνθρωπος διστάζει ή και δυσανασχετεί. Στην εποχή μας ο ανθρώπινος νους βομβαρδίζεται από τα μηνύματα ενός παράτολμου και ανισόρροπου νεοπροοδευτισμού, που υπαγορεύει πίστη σε οτιδήποτε άλλο, παρά στον Τριαδικό Θεό. Ως εκ τούτου, λοιπόν, διαπλάθει μιαν ιδιάζουσα στάση αμφιβολίας έναντι Εκείνου, γι’ αυτό (αν θέλει βέβαια να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του), με συναίσθηση της αδυναμίας του, εξομολογείται: ”Πιστεύω, κύριε·βοήθει μου τη απιστία”.
Η αμφιβολία δεν είναι έξω από την εκκλησιαστική πραγματικότητα. Για παράδειγμα: Ο δύσπιστος (και όχι άπιστος) Απόστολος Θωμάς αξιώνεται να ομολογήσει Χριστόν Εσταυρωμένο και Αναστάντα, διότι διαθέτει καλή προαίρεση της καρδίας. Η δυσπιστία του δεν προέρχεται από εσκεμμένη εναντίωση, αλλά από δυσκολία πρόσβασης στο μυστήριο της Ανάστασης. Με δεδομένο μάλιστα τον σύγχρονο θρησκευτικό χάρτη, θα τολμούσαμε να υποστηρίξουμε ότι είναι προτιμότερη μια στάση αμφιβολίας και καλοπροαίρετης αμφισβήτησης, παρά η εύκολη δήθεν αφοσίωση ευάριθμων κατ' όνομα πιστών στον Θεό, η οποία καλλιεργούμενη οδηγεί την Εκκλησία σε νοσηρές καταστάσεις άκρατης υποκρισίας και τυφλού φανατισμού, με πολυειδείς και άκρως επίφοβες συνέπειες, γνωστές τοις πάσι. Το ν’ αμφιβάλει κάποιος είναι ανθρώπινο και μπορεί να δικαιολογηθεί. Το παράλογο είναι το ν’ απορρίπτει, έτσι αβασάνιστα, προαιώνιες και ανίερες αξίες, επειδή π.χ. ο συρμός των ημερών μας δεν φημίζεται και τόσο για την θρησκευτικότητά του. Βλέπετε, από κάμποσους μικρόνοες δεν θεωρείται και τόσο up-to-date το να διατηρεί κανείς σχέσεις με αγίους και ιερείς, με μυστήρια, ναούς, προσευχές ή νηστείες.
Έχει δίκαια ειπωθεί ότι η αμφιβολία είναι το προοίμιο της πίστης. Με τη θέση αυτήν εννοείται, ότι μες απ’ την -χωρίς παρωπίδες και συμπλέγματα- έρευνα περί του Θεού δεν απομένει, σε τελευταία ανάλυση, παρά ο δρόμος-μονόδρομος της αποδοχής Του. Όσο κι αν ψάχνει ο ανθρώπινος νους, όσο κι αν ερευνά, δεν θα Τον συναντήσει, εάν δεν βγουν οι επίφοβες και παραποιητικές “τσίμπλες” από τα νοητά μάτια της ψυχής, διότι ο Θεός, όντας “αόρατος, ακατάληπτος, ανεξιχνίαστος, ανυπέρβλητος, αμέτρητος” (σύμφωνα με τις Ευχές της Γονυκλισίας), δεν αποδεικνύεται λογικά, δεν εξισώνεται μαθηματικά, δεν ψηλαφίζεται αισθητά, δεν χωράει στην επιστημονική έρευνά μας. Στην Αποκάλυψη του Ιωάννου, ο Ίδιος λέγει: "συμβουλεύω σοι αγοράσαι παρ' εμού [...] κολλύριον ίνα εγχρίση τους οφθαλμούς σου ίνα βλέπης" (Αποκ. 3, 18). 
Ο Θεός κυκλοφορεί, αθέατος ή δυσδιάκριτος συχνά, ανάμεσα στις κοινωνίες των ανθρώπων, κατακλύζοντας ευεργετικά τα έμψυχα και τ’ άψυχα με Αγάπη από εκείνην που Είναι στην ουσία Του. Λέγει: "Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω· εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, και εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ᾿ αυτού και αυτός μετ᾿ εμού" (Αποκ. 3, 20). Στέκεται δίπλα μας με απέραντη κατανόηση και άκρα συγκατάβαση για τον πεπτωκότα άνθρωπο και τις αλλεπάλληλες παρακοές του. Η σκανδαλώδης όμως έπαρσή μας είναι που Τον απομακρύνει και Τον ξανασταυρώνει. Η χαλιναγώγηση του εγωισμού, που οδηγεί στην πίστη και η πίστη που συντηρεί ταπεινό και πράο φρόνημα, βρίσκει οπωσδήποτε τρόπους συνεννόησης μαζί Του, επιτυγχάνει τη ζητούμενη μυστική συνάφεια του Ανθρώπου με τον Θεό, μια ζωντανή σχέση θείου έρωτα, ελευθερίας και αλήθειας. Η πίστη προϋποθέτει χαμηλούς τόνους, πραότητα της ψυχής, νηφαλιότητα της νόησης και συναίσθηση του ότι κάθε απόπειρα προσέγγισης του Θεού είναι κίνηση μέσα στο μυστήριο. Κατά τον Δανό φιλόσοφο Kierkegaard, “ο Θεός γυρίζει στον κόσμο incognito (κρυφά, δηλαδή, μυστικά), και πίστη είναι ο σεβασμός στο incognito του Θεού”.
Προσεγγίζεται, λοιπόν, μόνο μυστηριακά με την πίστη, η οποία κάποιες φορές απορρέει από καλοπροαίρετη αμφιβολία. Είναι πάντως κοινή των Χριστιανών παραδοχή ότι κάθε ανθρώπινο αβασάνιστο αξίωμα για την ύπαρξή Του εκπίπτει σε πικρή ματαιοπονία. Και είχε δίκιο ο Rainer Maria Rilke, όταν έγραφε προσευχόμενος: “Δεν θέλω από σένα καμιά ματαιότητα, που ν’ αποδεικνύει την ύπαρξή σου”.
Αν, εξάλλου, αναρωτηθεί κάποιος, με ποιον τρόπο λειτουργεί η πίστη, πάντοτε βέβαια μέσα στα αδιόρατα πλαίσια του Μυστηρίου, ο πατερικός λόγος του Αγίου Γρηγορίου του Νύσσης είναι ιδιαίτερα παραστατικός. Λέγει χαρακτηριστικά: “Ο Θεός εκτοξεύει το βέλος και η πίστη εισάγει στην καρδιά του ανθρώπου μαζί με το βέλος και τον Τοξότη που το εξαπέστειλε”. Άρα, δηλαδή, ο Θεός απαιτεί από τον άνθρωπο μιαν απλή κίνηση προς Αυτόν, ένα βήμα καλής θελήσεως, αυτήν έστω την χαρακτηριστική φράση αποδοχής της Δ΄ Κυριακής των Νηστειών: “Πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τη απιστία”, για να μας αποκαλύψει τον Εαυτό Του. Ζητά το ελάχιστο από τον άνθρωπο, για να τού παράξει δωρεάν και υπερπολλαπλάσιο το Πολύ εκ της θεότητός Του, χαριτώνοντάς τον με την δυναμική του Ουρανού, αφού ξεκάθαρα διαβεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς: “Ει δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι”!

https://www.nyxthimeron.com/

"Εἰς τὸ ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος"




«Ἥν ὡς ἄγκυραν ἔχομεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν καὶ εἰσερχομένην εἰς τὸ ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος, ὅπου πρόδρομος ὑπὲρ ἡμῶν εἰσῆλθεν ᾿Ιησοῦς, κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ ἀρχιερεὺς γενόμενος εἰς τὸν αἰῶνα» (Εβρ. 6, 19-20).
«Αὐτή μας ἡ ἐλπίδα μᾶς ἀσφαλίζει καὶ μᾶς βεβαιώνει σὰν ἄγκυρα, καὶ μᾶς ὁδηγεῖ στὰ ἐνδότερα τοῦ καταπετάσματος, ὅπου μπῆκε πρὶν ἀπὸ μᾶς καὶ γιὰ χάρη μας ὁ ᾿Ιησοῦς, ἀρχιερέας γιὰ πάντα ὅπως ὁ Μελχισεδέκ». 
            Στο αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής Δ’ Νηστειών ο απόστολος Παύλος, αναφερόμενος στους Εβραίους, μάς υπενθυμίζει  την υπόσχεση του Θεού στον γενάρχη τους Αβραάμ, γενάρχη όλης της ανθρωπότητας ως προς την πίστη στον ένα και αληθινό Θεό. Ο Θεός του  ζήτησε να αφήσει τον τόπο κατοικίας του στην Ουρ της Μεσοποταμίας και να πάει στη γη της επαγγελίας, στην Παλαιστίνη, και του υποσχέθηκε ακόμη ότι θα τον καταστήσει γενάρχη πολλών ανθρώπων, παρότι δεν είχε παιδιά. Η υπόσχεση του Θεού εκπληρώθηκε, ενώ και ο Αβραάμ υπάκουσε στην προτροπή του ουρανού. Το ότι ο Θεός τηρεί τις υποσχέσεις Του είναι δεδομένο. Αυτή η τήρηση γεννά ελπίδα. Και η ελπίδα γίνεται άγκυρα στους κλονισμούς και στους σταυρούς της ζωής, ώστε να μπορούμε να μπούμε κι εμείς «στα ενδότερα του καταπετάσματος», στα Άγια των Αγίων, όπως ήταν ο ιερότερος χώρος του ναού του Σολομώντα, εκεί όπου προσφέρονταν η εξιλαστήριος θυσία μία φορά τον χρόνο από τον Αρχιερέα των Εβραίων, προκειμένου να συγχωρεθούν οι αμαρτίες των ανθρώπων έναντι του Θεού. Στα ενδότερα του καταπετάσματος εισήλθε για χάρη μας ο Χριστός, για να προσφέρει άπαξ ως θυσία τον ίδιο Του τον εαυτό, όχι μόνο για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες μας, αλλά και για να ζήσουμε αιώνια νικώντας μαζί Του τον έσχατο εχθρό της ύπαρξής μας, τον θάνατο.
            «Εις το εσώτερον του καταπετάσματος».  Η πίστη μας δεν έχει μυστικά. Όλα είναι διάφανα, στο φως. Ο δρόμος της αγάπης που γίνεται θυσία δίνει ελπίδα. Ο δρόμος κοινωνίας του σώματος και του αίματος του Χριστού γίνεται άφεση αμαρτιών και ζωή αιώνια. Ο δρόμος της προσευχής και της εκζήτησης της παρουσίας του Χριστού στη ζωή μας γίνεται το στήριγμα και το περιεχόμενό της. Στο «εσώτερον του καταπετάσματος» που είναι η Εκκλησία ακολουθούμε τον Χριστό, με μόνη προϋπόθεση την επίγνωση ότι όλα μας έχουν χαριστεί και το μόνο που χρειάζεται από εμάς είναι η ευχαριστία. Είναι η κίνηση της καρδιάς που γίνεται έξοδος από τις βεβαιότητες των αισθήσεων και από τη δόξα του «φαίνεσθαι», είναι παραίτηση από την απολυτότητα της ισχύος της προσωπικής μας άποψης και κρίσης, είναι άνοιγμα στον συνάνθρωπο, είναι ζωή που είναι ήδη λυτρωμένη από τον φόβο του θανάτου. Διότι στον θάνατο προχωρά με γενναιότητα αυτός που γνωρίζει να ζει. Και ζωή δεν είναι η απόλαυση του παρόντος, χωρίς να αποκλείεται και αυτή. Ζωή είναι η σχέση με τον Θεό που γίνεται αιωνιότητα και μνήμη των υποσχέσεών Του, ότι η πίστη απλώνεται και δι’ ημών σε όλους τους καιρούς και σε όλους τους ανθρώπους.
            Αν κάτι ξεχωρίζει τον χριστιανό από τον κόσμο, ιδίως τον σύγχρονο, είναι η αλήθεια. Κι αυτή δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς την μνήμη του «εσώτερον του καταπετάσματος». Ότι ακολουθούμε έναν Θεό που δεν κρύφτηκε. Που δεν εκμεταλλεύτηκε. Που δεν δικαίωσε τα πάθη μας, αλλά δεν μας εξουθένωσε γι’ αυτά. Που έγινε ένα με μας, έκλαψε για μας, υπέφερε για μας, έζησε τις χαρές μας, πέθανε για μας, αναστήθηκε για μας και είναι μαζί μας πάσας τας ημέρας της ζωής μας. Αυτόν τον Θεό Τον προσπερνάμε, απορροφημένοι στον θρίαμβο ενός πολιτισμού επηρμένου, που δεν όμως λυτρώνει. Που μας δίνει ελευθερία να έχουμε ταυτότητα, στην πραγματικότητα όμως θέλει να έχουμε την ταυτότητα τη δική του. Που κρύβει πολλά, το κυριότερο, τον θάνατο που δεν μπορεί να νικήσει παρά την καύχηση, την δύναμη της επιστήμης του, την τεχνολογία του, την εξουσία, τη δόξα. Αλλού είναι η αλήθεια. Στο  «εσώτερον του καταπετάσματος», μαζί με τον Χριστό. Στον Σταυρό και στην Ανάσταση. Στην αγάπη που γίνεται ελπίδα. Ας ακολουθήσουμε. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
30 Μαρτίου 2025. Κυριακή Δ’ Νηστειών
https://www.nyxthimeron.com/

Η αληθινή εξομολόγηση



Του π. Δημητρίου Μπόκου
Στην καρδιά της εκκλησιαστικής ασκητικής παράδοσης χτυπάει η περίφημη «Κλίμακα». Κορυφαίο βιβλίο αναφοράς για την ορθόδοξη πνευματικότητα, αξεπέραστο εδώ και χίλια πεντακόσια χρόνια, γραμμένο από έναν ασκητή-ορόσημο, τον άγιο Ιωάννη ηγούμενο του Σινά. Είναι τόσο σπουδαία η μορφή του και η πνευματική του σοφία που με χαρισματικό τρόπο αποτυπώνεται στο εν λόγω σύγγραμμά του, που η Εκκλησία τον προβάλλει εν μέσω της Μεγάλης Σαρακοστής σαν διαχρονικό πρότυπο πνευματικής ζωής (Κυριακή Δ΄ Νηστειών).
Από τον έκτο αιώνα και μετά λοιπόν ο άγιος Ιωάννης με τα ζωοποιά του νάματα, «ως πηγή ανεξάντλητος, αντλουμένη» συνεχώς και «χεομένη», αλλά παραμένουσα εσαεί «αδαπάνητος», ποτίζει και αυξάνει πνευματικά τα τέκνα της Εκκλησίας. Από την αρχή της Σαρακοστής στις ιερές μονές αρχίζει η καθημερινή ανάγνωση της «Κλίμακος». Διαβάζουμε στο βιβλίο του Τριωδίου ήδη από την Καθαρά Δευτέρα, την πρώτη μέρα της νηστείας: «Και ευθύς αναγιγνώσκομεν εις την Κλίμακα». Και λίγο παρακάτω: «Είτα γίνεται ανάγνωσις εις την Κλίμακα». Το βιβλίο σήμερα είναι ήδη μεταφρασμένο σε γλώσσα απλή και μπορεί και πρέπει ο κάθε Χριστιανός να το κάνει καθημερινό πνευματικό του εντρύφημα.
Ας παραθέσουμε όμως και κάποιο πολύτιμο μαργαριτάρι από τον ακένωτο αυτόν θησαυρό. Αναφερόμενος στη μετάνοια και την εξομολόγηση ο άγιος Ιωάννης, στέκεται στο λεπτό σημείο της ντροπής που μας κυριεύει, όταν πρόκειται να φανερώσουμε τα αμαρτήματά μας στον πνευματικό. Αυτό προέρχεται, λέει, από την υπερηφάνεια και την αλαζονεία μας. Και τί κάνουμε; Παρουσιάζουμε τα αμαρτήματά μας με πλάγιο τρόπο, σαν να τα έπραξε τρίτο πρόσωπο. Λέμε δηλαδή: Πάτερ, τί πρέπει να κάνει κάποιος, αν πέσει στο τάδε αμάρτημα; Όμως είναι αδύνατο να ξεφύγουμε από την απέραντη εκείνη αισχύνη (της τελικής κρίσης και της αιώνιας κόλασης), αν δεν καταφρονήσουμε τώρα εδώ την (προσωρινή) αισχύνη της εξομολόγησης.
Γύμνωνε, λοιπόν, γύμνωνε φανερά στον ιατρό τα ψυχικά σου σφάλματα. «Ειπέ και μη αισχυνθής, εμόν το τραύμα, πάτερ, εμή η πληγή». Από τη δική μου ραθυμία προκλήθηκε, όχι από άλλη αιτία. Κανένας άλλος δεν φταίει γι’ αυτήν, ούτε άνθρωπος, ούτε σατανάς, ούτε η ίδια η σάρκα, ούτε κάτι άλλο, «αλλ’ η εμή αμέλεια». «Και εξομολογούμενος, ως κατάδικος γίνου» με κάθε τρόπο, «τω ήθει, τω είδει και τω λογισμώ». Με τη συμπεριφορά, με την εμφάνιση, με τον λογισμό σου. Στάσου μπρος στον πνευματικό «εις γην νενευκώς», σκυφτός, βρέχοντας τα πόδια του, ει δυνατόν, με δάκρυα, σαν να είναι ο ίδιος ο Χριστός.
Ο διάβολος μας υποβάλλει σε τρεις πειρασμούς σε σχέση με την εξομολόγηση:
(α). Ή μας αποτρέπει τελείως από αυτήν, να μην εξομολογούμαστε καθόλου.
(β). Ή να εξομολογούμαστε αναφερόμενοι σε τρίτο πρόσωπο, σαν να αμάρτησε κάποιος άλλος και όχι εμείς.
(γ). Ή να εξομολογούμαστε μεν, να ρίχνουμε όμως σε άλλους το φταίξιμο για τις δικές μας αμαρτίες.
(Ιωάννου του Σιναΐτου, Κλίμαξ, Λόγος Δ΄, νε΄-νς΄. Βλ. και Νικηφόρου Καλλίστου Ξανθοπούλου, Εξήγησις σύντομος εις την Κλίμακα του Ιωάννου, εκδ. Ι. Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβεζα 2002, σ. 132).

https://www.nyxthimeron.com/

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ




«Ἵνα … ἰσχυράν πα­ρά­κλησιν ἔχωμεν οἱ κατα­φυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος» (Ἑβρ. 6.18).
Στίς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ πρός τούς Ἰσραη­λιτικό λαό ἀναφέρθηκε στό σημερινό ἀποστο­λι­κό ἀνάγνωσμα ἀπό τήν Ἑβραίους ἐπιστολή ὁ ἀπόστολος Παῦλος γιά νά πείσει τούς συμπα­τρι­­ῶτες του ὅτι μπο­ροῦν νά ἐμπιστεύονται στόν Θεό, διότι πραγμα­τοποιεῖ τίς ὑποσχέσεις του καί ἀποτελεῖ τή σταθερή καί ἀκαταίσχυ­ντη ἐλπίδα ὅσων προσ­φεύγουν σ᾽ αὐτόν καί τοῦ ἀνα­θέτουν τή ζωή καί τό μέλλον τους.
Καί δέν ἦταν μόνο οἱ Ἰσραηλίτες πού ἀνα­ζη­τοῦσαν ἐλπίδα καί στή­ριγμα στή ζωή καί στήν πορεία τους ὡς ἔθνος καί ὡς ἄτομα. Ἡ ἀβε­βαιότης πού μᾶς δη­μι­ουργεῖ τό ἄγνωστο μέλ­λον σέ συνδυασμό μέ τίς ἀγωνίες καί τίς ἀμ­φιβολίες τοῦ παρόντος κάνει ὅλους τούς ἀν­θρώ­πους νά ψάχνουν στηρίγματα, νά θέλουν νά βροῦν κάποιον ἤ κά­ποιους πού νά τούς πα­ρέχουν βεβαιότητα καί ἀσφάλεια γιά τό μέλ­λον, νά ἀναζητοῦν κά­ποιον ἤ κάποιους στούς ὁποίους μποροῦν νά κα­­ταφύγουν καί νά ζη­τήσουν, ἄν χρειαστεῖ, βοήθεια.
Πολλοί ἀναζητοῦν αὐ­τή τήν ἐλπίδα καί αὐτή τήν ἀσφάλεια στίς κο­σμικές ἐξουσίες καί δυ­νάμεις. Ἄλλοι τήν ἀνα­ζητοῦν στούς ἰσχυ­ρούς καί ἐπιφανεῖς τῆς γῆς. Ὅμως καί οἱ μέν καί οἱ δέ ξεχνοῦν ὅτι ὅλοι αὐ­τοί τούς ὁποίους ἐμ­πι­στεύονται, ὅλοι αὐτοί στούς ὁποίους ἐλπί­ζουν, εἶναι ἄνθρωποι. Καί οἱ ἄνθρωποι ἀκόμη καί ἐάν ἔχουν δύναμη, ἀκόμη καί ἐάν μᾶς ὑπό­σχονται βοή­θεια, εἶναι ἄνθρω­ποι, καί ὡς ἄν­θρω­ποι συχνά ρυθμί­ζουν τή στά­ση καί τή συμ­­περι­φορά τους ἀνά­λ­ογα μέ τίς περιστάσεις καί ἀνάλο­γα μέ τά συμ­φέ­ροντά τους. Γι᾽ αὐτό καί πολλές φορές δέν μᾶς προσφέρουν τήν προστασία καί τή βοή­θεια πού περιμένουμε καί μᾶς ἀπογοητεύ­ουν. Καί αὐτό δέν εἶναι κάτι πού συμβαίνει μό­νο σή­με­ρα, ἀλλά εἶναι κάτι πού συνέ­βαινε πάντοτε, γι᾽ αὐτό καί ὁ ψαλ­μω­δός Δα­βίδ μᾶς συστήνει: «μή πεποίθατε ἐπ᾽ ἄρ­χο­ν­τας, ἐπί υἱούς ἀν­θρώ­­πων, οἷς οὐκ ἔστι σω­τηρία».
Σέ ἀντίθεση ὅμως μέ τούς ἀνθρώπους ὁ Θεός ἐκπληρώνει πάντοτε τίς ὑποσχέσεις του, ὅ­πως μποροῦμε νά δια­πιστώσουμε τόσο ἀπό τήν ἱερά ἱστορία τῆς Πα­­­λαιᾶς Διαθήκης, ὅσο καί ἀπό τή ζωή τῆς Ἐκ­κλη­σίας καί τοῦ Ἔ­θνους μας. Καί ὅπως ὁ Θεός ἀπο­τελοῦσε κατα­φύ­γιο καί προστασία γιά τόν περιούσιο λαό του, τόν Ἰσραήλ, ἔτσι, ἀδελφοί μου, ἀποτελεῖ καταφύ­γιο καί ἐλπίδα καί προ­στασία καί γιά ἐμᾶς, γιά ὅ­λους ὅσους πι­στεύ­­ου­με στόν Χρι­στό.
Καί ἄν ὁ παλαιός Ἰσρα­ήλ στήριζε τίς ἐλ­πίδες του στίς ὑποσχέ­σεις τοῦ Θεοῦ πρός τούς πατριάρχες, τούς προ­φῆ­­τες καί τούς δικαί­ους, οἱ ὁποῖοι κατά και­ρούς καθοδηγοῦσαν τόν Ἰσραηλιτικό λαό, σέ μᾶς, ἀδελφοί μου, ἔχει δώσει ἀκόμη με­γα­λύ­τερα καί σταθε­ρό­τερα ἐχέγγυα, ὥστε νά στηρίξουμε σ᾽ Αὐτόν τίς ἐλπίδες μας. Μᾶς ἔχει δώ­σει τόν Υἱό του, στό πρόσωπο τοῦ ὁποίου ἐκ­­­πληρώνεται ἡ ὑπό­σχε­ση τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρωπί­νου γένους. Μᾶς ἔχει δώ­σει ὅμως καί τήν Πα­ναγία Μητέρα τοῦ Υἱοῦ του, ἡ ὁποία εἶναι ἡ ἐγ­γυήτρια καί ἡ μεσί­τρια τῆς σωτηρίας ὅ­λων μας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ καταφυγή καί στή­ριγμα ὅλων τῶν χρι­­στι­ανῶν.
 Καί αὐτό δέν εἶναι μό­νο ὑπόσχεση. Εἶναι πραγ­­ματικότητα, ἀδελ­φοί μου. Πραγματικό­τη­­τα τήν ὁποία ἐπιβε­βαι­ώνει ἡ ἴδια ἡ Πανα­γία μας μέ τίς ἐμφα­νί­σεις της στούς ἁγίους ἀλ­λά καί στούς συγχρό­νους ὁσίους καί ἀσκη­τές καί ἐκλεκτούς δού­λους της. Εἶναι πραγμα­τικότητα τήν ὁποία ἐπι­βεβαιώνουν τά πολυ­ά­ρι­­θμα θαύματά της, τά ὁποῖα ἐπιτελεῖ διά τῶν ἱερῶν της εἰκόνων.
Ἔχουμε ὅμως, ἀ­δελ­­­φοί μου, τήν Πα­να­γία μας παράκληση ἰσχυ­­ρά καί καταφυγή καί κραταιά ἐλπίδα, ὑπό μία καί μόνη προϋπό­θε­ση: νά μένουμε κοντά της καί νά ἀκολου­θοῦ­με τίς συμβουλές καί τίς ὁδηγίες της γιά τή ζωή μας, ἀκολουθῶν­τας τό παράδειγμά της. Ἄν ἐμεῖς προσπαθοῦμε καί ἀγωνιζόμαστε γιά τήν πνευματική μας πρό­οδο, ἄν ἔχουμε τήν ἐλπίδα μας στήν Πανα­γία καί τή βοήθειά της, τότε καί θά μᾶς βοη­θή­σει νά προοδεύσουμε στήν ἐν Χριστῷ ζωή, ὁδηγώντας μας μέχρι τή σωτηρία, καί θά εἶ­ναι προστάτις καί σκέπη μας σέ ὅλες τίς δυσκολίες καί τά προ­βλήματα τῆς ζωῆς μας καί θά ἀποδιώκει πάντοτε τά νέφη τῶν πειρασμῶν καί θά κα­τευ­νάζει τά κύματα τῶν παθῶν καί τῆς κα­κίας τοῦ κόσμου καί θά μᾶς σώζει πάντοτε.
 
 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων
http://imverias.blogspot.com/

Ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, ο συγγραφέας της "Κλίμακος"



Του ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ, Θεολόγου – Καθηγητού 
Η Δ΄ Κυριακή των Νηστειών είναι αφιερωμένη σε μια μεγάλη ασκητική, πατερική  και πνευματική μορφή της Εκκλησίας μας, στον άγιο Ιωάννη το Σιναΐτη, ο οποίος μας είναι καλλίτερα γνωστός ως άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, από το ομώνυμο περισπούδαστο σύγγραμμά του. Η προβολή και η τιμή του αγίου αυτού άνδρα κατά την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή κρίθηκε επιβεβλημένη από τους Πατέρες. Το περίφημο σύγγραμμά του, θεωρήθηκε ως εξαιρετικό μέσο πνευματικής καθοδήγησης για τους αγωνιζόμενους πιστούς. Αλλά και η οσιακή του μορφή αποτελεί παράδειγμα αγώνα κατά των ψυχοκτόνων  παθών μας αυτή την ιερή περίοδο.   
     Γεννήθηκε στην Παλαιστίνη, κατ’ άλλους στη Συρία, περί το 523 από πλούσια, ευγενή και ευσεβή οικογένεια. Οι γονείς του φρόντισαν να του δώσουν σπουδαία εκπαίδευση. Περισσότερο όμως φρόντισαν να του μεταδώσουν τη δική τους ευσέβεια και πίστη στο Θεό. Κοντά σε πνευματικούς δασκάλους σπούδασε σε βάθος τη θεολογία της Εκκλησίας μας. Του άρεσε να μελετά με πάθος τις άγιες Γραφές και τα συγγράμματα των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας μας.  Από πολύ μικρός αγαπούσε την άσκηση και γι’ αυτό νέος όντας αποσύρθηκε στην έρημο του Σινά, κοντά στον φημισμένο ερημίτη και πνευματικό δάσκαλο Μαρτύριο και εκάρη μοναχός. Έζησε κοντά στον άγιο ασκητή τέσσερα χρόνια διδασκόμενος τις αρετές και τους τρόπους επίτευξης της προσωπικής κάθαρσης, σημειώνοντας τεράστια πνευματική πρόοδο. Η φήμη του δεν άργησε να διαδοθεί ώστε στο ερημητήριό του έτρεχε πλήθος μοναχών και λαϊκών να τον συμβουλευθούν. Μάλιστα είχε αποκτήσει και τη φήμη του θαυματουργού, ο οποίος με την προσευχή του έκανε πολλά θαύματα. Εκεί έζησε για δεκαεννιά χρόνια. Κατόπιν εγκαταβίωσε στη Μονή του Θωλά. Όταν κοιμήθηκε ο ηγούμενος της σεβάσμιας Μονής της Αγίας Αικατερίνης Σινά, οι μοναχοί τον ανάδειξαν ηγούμενο, όπου τους ποίμανε για λίγα χρόνια και γι’ αυτό πήρε και την ονομασία Σιναΐτης. Η νοσταλγία όμως της ερημικής ζωής τον οδήγησε να αφήσει την Μονή και να φύγει ξανά στην έρημο, όπου έμεινε ως την κοίμησή του, ασκούμενος, προσευχόμενος και συγγράφοντας τα περισπούδαστα βιβλία του «Κλίμαξ» και «Λόγος προς τον Ποιμένα». Κοιμήθηκε το 606 και η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 30 Μαρτίου, ημέρα της κοίμησής του και ιδιαιτέρως την Δ΄ Κυριακή των Νηστειών.   
      Ήταν σοφός άνθρωπος και προπαντός μεγάλος ασκητής, εφάμιλλος του μεγάλου Αντωνίου, αγίου Ευθυμίου και αγίου Σάββα. Γύρω από τον μεγάλο αυτό δάσκαλο ασκητή συγκεντρώθηκαν πολλές χιλιάδες μοναχοί, παίρνοντας από αυτόν μαθήματα πνευματικού αγώνα. Για να μπορούν οι μοναχοί να έχουν καταγραμμένες τις σοφές διδαχές και παραινέσεις του, τις κατέγραψε στα προαναφερόμενα συγγράμματά του.
       Η «Κλίμαξ», που σημαίνει σκάλα, είναι το πρώτο και σπουδαίο σύγγραμμά του, διότι το περιεχόμενό του, ως νοητή σκάλα, ανεβάζει κλιμακωτά τον ασκούμενο άνθρωπο στην κορυφή των αρετών. Περιέχει τριάντα λόγους σε αντίστοιχες αρετές. Αρχίζει από τις αρετές, οι οποίες εύκολα αποκτώνται και έχουν κυρίως πρακτικό χαρακτήρα, και προχωρεί στις δύσκολες και υψηλές αρετές, οι οποίες έχουν θεωρητικό χαρακτήρα. Ο άγιος Ιωάννης αποδεικνύεται βαθύτατος γνώστης της ανθρώπινης ψυχής, όταν η επιστήμη της ψυχολογίας ήταν άγνωστη και ως έννοια. Με θαυμαστό τρόπο, ανατέμνει την ανθρώπινη ψυχή και προσπαθεί να εντοπίσει τις αμαρτωλές έξεις της και τις καταβολές, ώστε να την θεραπεύσει και να τη θωρακίσει από την ψυχοκτόνο δράση της αμαρτίας και του κακού. Γνωρίζει πως στην ανθρώπινη ψυχή υπάρχουν βαθμίδες κάθαρσης από τα πάθη και επίσης βαθμίδες απόκτησης των αρετών. Γι’ αυτό και ιεραρχεί με καταπληκτικό τρόπο την κάθαρση και την απόκτηση αρετών, ώστε να γίνεται με τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο. Έστω για παράδειγμα: αρχίζει με τις αρετές της μετάνοιας, της υπακοής, της μνήμης του θανάτου, για να αποκολλήσει τον άνθρωπο από την αμαρτία και προχωρεί σε υψηλές αρετές, όπως τις διακρίσεως, της ησυχίας, της απάθειας, της ταπεινοφροσύνης κλπ. Οι απόκτηση των αρετών είναι έτσι ταξινομημένες στο ιερό σύγγραμμα, ώστε η κάθε αρετή να προϋποθέτει την προηγούμενη και αυτή να είναι προϋπόθεση για την επόμενη! Μεγαλύτερη ηθική τελειότητα από αυτή δεν έχει γραφεί ακόμη ως τώρα! 
     Η «Κλίμαξ» είναι γραμμένη σε υπέροχη λόγια και κομψή ελληνική γλώσσα, καλοδουλεμένη και με μελωδικότητα. Έχει διαύγεια σκέψεων, γλαφυρότητα, παραστατικότητα, πλούτο εκφράσεων, επιτυχημένες παρομοιώσεις, ζωηρές εικόνες, ώστε να παρουσιάζει τον ιερό συγγραφέα της ως έναν σπάνιο χειριστή της ελληνικής γλώσσας και σκέψεως. 
      Αλλά και το δεύτερο μικρό του σύγγραμμα «Λόγος  προς τον Ποιμένα», είναι μια βαθυστόχαστη πραγματεία – οδηγό για όσους έχουν επωμισθεί την ευθύνη να ποιμαίνουν ανθρώπινες ψυχές.        
      Τα υπέροχα κεφάλαια του βιβλίου της «Κλίμακος» είναι ένα από τα προσφιλή και ωφέλημα αναγνώσματα των πιστών αυτή την κατανυκτική περίοδο. Ανήκει στα λεγόμενα νηπτικά κείμενα και απευθύνεται τόσο στους μοναχούς, όσο και στους κοσμικούς και συμπληρώνει τον θαυμαστό πλούτο της εκκλησιαστικής μας γραμματείας. Όσοι αισθανόμαστε την ανάγκη να αγωνιστούμε κατά των παθών μας, την κάθαρση του κακού εαυτού μας και την πνευματική μας πρόοδο, είναι ενδεδειγμένο να εντάξουμε τα συγγράμματα του αγίου Ιωάννου στα αναγνώσματά μας. Οι σοφές παραινέσεις του μεγάλου πνευματικού δασκάλου θα αποτελέσουν πολύτιμο πνευματικό οδηγό για κλιμακωτή κατάκτηση αρετών, ώστε να αξιωθούμε να υποδεχτούμε τον Αναστάντα Κύριο, καθαροί από τους ρύπους της αμαρτίας και τη φθορά του κακού.

https://www.nyxthimeron.com/

Το Αποστολικό και Ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής



† Κυριακῇ 30 Μαρτίου 2025 (Δ' Νηστειῶν) (Ἰωάννου τῆς Κλίμακος)
Τὸ Εὐαγγέλιον
Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον
Κεφ. θ' : 17-31
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπος τις προσῆλθε τῷ ᾿Ιησοῦ, γονυπετῶν αὐτῷ, καὶ λέγων· Διδάσκαλε, ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρός σε, ἔχοντα πνεῦμα ἄλαλον· καὶ ὅπου ἂν αὐτὸν καταλάβῃ ῥήσσει αὐτόν, καὶ ἀφρίζει, καὶ τρίζει τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ, καὶ ξηραίνεται· καὶ εἶπον τοῖς Μαθηταῖς σου ἵνα αὐτὸ ἐκβάλωσι, καὶ οὐκ ἴσχυσαν. Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς αὐτῷ λέγει· Ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετε αὐτὸν πρός με. Καὶ ἤνεγκαν αὐτὸν πρὸς αὐτόν. Καὶ ἰδὼν αὐτὸν, εὐθέως τὸ πνεῦμα ἐσπάραξεν αὐτόν, καὶ πεσὼν ἐπὶ τῆς γῆς, ἐκυλίετο ἀφρίζων. Καὶ ἐπηρώτησε τὸν πατέρα αὐτοῦ· Πόσος χρόνος ἐστὶν ὡς τοῦτο γέγονεν αὐτῷ; Ὁ δὲ εἶπε· παιδιόθεν. Καὶ πολλάκις αὐτὸν καὶ εἰς πῦρ ἔβαλε καὶ εἰς ὕδατα, ἵνα ἀπολέσῃ αὐτόν· ἀλλ᾿ εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν σπλαγχνισθεὶς ἐφ᾿ ἡμᾶς.Ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ τὸ, Εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι. Καὶ εὐθέως κράξας ὁ πατὴρ τοῦ παιδίου, μετὰ δακρύων ἔλεγε· Πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ. Ἰδὼν δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς, ὅτι ἐπισυντρέχει ὁ ὄχλος, ἐπετίμησε τῷ πνεύματι, τῷ ἀκαθάρτῳ, λέγων αὐτῷ· Τὸ πνεῦμα τὸ ἄλαλον καὶ κωφόν, ἐγώ σοι ἐπιτάσσω· Ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ, καὶ μηκέτι εἰσέλθῃς εἰς αὐτόν. Καὶ κράξαν, καὶ πολλὰ σπαράξαν αὐτὸν, ἐξῆλθε, καὶ ἐγένετο ὡσεὶ νεκρός, ὥστε πολλοὺς λέγειν ὅτι ἀπέθανεν. Ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς κρατήσας αὐτὸν τῆς χειρὸς, ἤγειρεν αὐτόν, καὶ ἀνέστη. Καὶ εἰσελθόντα αὐτὸν εἰς οἶκον, οἱ Μαθηταὶ αὐτοῦ ἐπηρώτων αὐτὸν κατ᾿ ἰδίαν· ὅτι ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό. Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Τοῦτο τὸ γένος ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν, εἰμὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ. Καὶ ἐκεῖθεν ἐξελθόντες παρεπορεύοντο διὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ οὐκ ἤθελεν ἵνα τις γνῷ. Ἐδίδασκε γὰρ τοὺς Μαθητὰς αὐτοῦ, καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· Ὅτι ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται εἰς χεῖρας ἀνθρώπων, καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ ἀποκτανθεὶς, τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται.

Ο Ἀπόστολος
Πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ ᾽Ανάγνωσμα
Κεφ. στ' : 13-20
Ἀδελφοί, τῷ ᾿Αβραὰμ ἐπαγγειλάμενος ὁ Θεός, ἐπεὶ κατ᾿ οὐδενὸς εἶχε μείζονος ὀμόσαι, ὤμοσε καθ᾿ ἑαυτοῦ, λέγων· «Ἦ μὴν εὐλογῶν εὐλογήσω σε καὶ πληθύνων πληθυνῶ σε»· καὶ οὕτω μακροθυμήσας ἐπέτυχε τῆς ἐπαγγελίας. Ἄνθρωποι μὲν γὰρ κατὰ τοῦ μείζονος ὀμνύουσι, καὶ πάσης αὐτοῖς ἀντιλογίας πέρας εἰς βεβαίωσιν ὁ ὅρκος· ἐν ᾧ περισσότερον βουλόμενος ὁ Θεὸς ἐπιδεῖξαι τοῖς κληρονόμοις τῆς ἐπαγγελίας τὸ ἀμετάθετον τῆς βουλῆς αὐτοῦ, ἐμεσίτευσεν ὅρκῳ, ἵνα διὰ δύο πραγμάτων ἀμεταθέτων, ἐν οἷς ἀδύνατον ψεύσασθαι Θεόν, ἰσχυρὰν παράκλησιν ἔχωμεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος· ἣν ὡς ἄγκυραν ἔχομεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν καὶ εἰσερχομένην «εἰς τὸ ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος», ὅπου πρόδρομος ὑπὲρ ἡμῶν εἰσῆλθεν ᾿Ιησοῦς, «κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ» ἀρχιερεὺς γενόμενος «εἰς τὸν αἰῶνα».

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ



Αν στε­νο­χω­ρή­σεις κά­ποιον, δεν μπο­ρείς να το τα­κτο­ποι­ή­σεις αυτό μόνο με την προ­σευ­χή. Πρέ­πει να πάς να του βά­λεις με­τά­νοια και να του ζη­τή­σεις συγ­γνώ­μη. Αν δεν βά­λεις με­τά­νοια στον αδελ­φό και τρια­κό­σιες με­τά­νοιες να κά­νεις στο κελ­λί σου, δεν πιά­νουν. Δεν τα­κτο­ποιούν­ται έτσι αυτά τα πράγ­μα­τα. «Πρώ­τον διαλ­λά­γη­θι τω αδελ­φώ σου» λέει το Ευαγ­γέ­λιο και ύστε­ρα πρό­σφε­ρε το δώρο σου. Εκτός εάν δεν μπο­ρείς να τον βρεις εκεί­νη την ώρα, αλλά έχεις με­τα­νοιώ­σει για το σφάλ­μα σου και εί­σαι απο­φα­σι­σμέ­νος, να τον συ­ναν­τή­σεις, να του ζη­τή­σεις συγ­γνώ­μη· τότε η προ­σευ­χή σου γί­νε­ται δε­κτή από τον Θεό.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Σάββατο 29 Μαρτίου 2025

Να θυμάσαι πάντοτε…



Να θυμάσαι πάντοτε, ότι το σήμερα είναι δικό σου, το αύριο είναι στο χέρι του Θεού.
Και Εκείνος που σου έδωσε το πρωί, δεν σου υπόσχεται και το βράδυ.
Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης
Χωρίς νερό είναι αδύνατο να πλυθεί το λερωμένο ρούχο, και χωρίς δάκρυα μετανοίας είναι πολύ πιο αδύνατο να πλυθεί και να καθαριστεί από τις κηλίδες και τους μολυσμούς η ψυχή.
Όσιος Συμεών ο νέος Θεολόγος
Η ψυχή του ταπεινού μοιάζει με πέλαγος. Ρίξε μια πέτρα στο πέλαγος. Θα ταράξει για λίγο την επιφάνεια και μετά καταδύεται αμέσως στα βάθη. Έτσι κα­ταβυθίζονται στην καρδιά του ταπεινού οι θλίψεις, γιατί η δύναμη του Κυρίου είναι μαζί του.
Όσιος Σιλουανός 
Στον καιρό της θλίψεως να προσέχεις την προσβολή της ηδονής, γιατί εύκολα γίνεται παραδεκτή, επειδή παρηγορεί τη θλίψη.
Άγιος Μάρκος ο Ασκητής 
Απλοποίησε τη ζωή σου όσο μπορείς, για να ελευθερωθείς από το κοσμικό άγχος και για να έχει νόημα η ζωή σου.

Άγιος Παΐσιος 
https://simeiakairwn.wordpress.com/

«Η προσευχή ποτέ δεν πάει χαμένη, είτε ο Θεός μας εισακούει είτε όχι»



Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου
Να πώς πρέπει να ζητάς κάτι, από το Θεό: «Κύριε, Εσύ βλέπεις ότι χρειάζομαι το τάδε πράγμα ή ότι υποφέρω από τη δείνα συμφορά. Βοήθησέ με, όπως ξέρεις και όπως θέλεις! Γεννηθήτω το θέλημα Σου…»
Μ’ αυτή την εσωτερική τοποθέτηση, να προσεύχεσαι πολύ. Όχι μια φορά, έστω και παρατεταμένα, ούτε για μια μέρα μόνο, αλλά για εβδομάδες, μήνες, χρόνια…
Όλο να ικετεύεις, όλο να κραυγάζεις: «Κύριε, βοήθησέ με! Κύριε, λύτρωσέ με! Ωστόσο, ας μη γίνει ό,τι θέλω εγώ, μα ό,τι θέλεις Εσύ».
Αυτό ακριβώς έλεγε και ο Χριστός στη Γεθσημανή, όταν προσευχόταν στον Πατέρα Του.
Και η χήρα της ευαγγελικής παραβολής βρήκε τελικά το δίκιο της από τον άδικο εκείνο δικαστή, μόνο και μόνο επειδή δεν κουράστηκε να τον παρακαλάει για πολύ καιρό.
Κάποιος σοφός είπε το λόγο τούτο: «Πρέπει να γίνεις φορτικός στο Θεό και στους άγιους Του!».
Η προσευχή ποτέ δεν πάει χαμένη, είτε ο Θεός μας εισακούει είτε όχι. Και φυσικό είναι να μη μας εισακούει πάντα, γιατί συχνά Του ζητάμε πράγματα άχρηστα και ανώφελα.
Και τότε όμως, εκτιμώντας τον κόπο της προσευχής μας, μας δίνει, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, κάτι άλλο, χρήσιμο και ωφέλιμο.
Αυτός που σας είπε, “Και τί κέρδισες ως τώρα από την προσευχή;”, είναι ανόητος. Εμείς όταν προσευχόμαστε, ζητάμε από το Θεό κάτι που θεωρούμε αγαθό.
Αν, όμως, στην πραγματικότητα είναι ή θα αποβεί επιζήμιο – και αυτό το ξέρει ο Παντογνώστης- τότε Εκείνος δεν εκπληρώνει το αίτημά μας.
Μη εκπληρώνοντάς το, λοιπόν, μας ευεργετεί, γιατί αλλιώς θα παθαίναμε κακό, κακό που δεν είμαστε σε θέση να προβλέψουμε.

Πηγή: Όπου Γης – στις ορθόδοξες γειτονιές του πλανήτη
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Κάποιος άπιστος συναντήθηκε κάποτε με έναν πάμφτωχο ερημίτη καλόγερο…



~ Κάποιος άπιστος συναντήθηκε κάποτε με έναν πάμφτωχο ερημίτη καλόγερο.
Και του λέει ο άπιστος: 
– Θαυμάζω γέροντα την μεγάλη άσκηση και θυσία που κάνεις! Θυσιάζεις όλη σου τη ζωή στο Θεό, που είναι αμφίβολο αν υπάρχει ή δεν υπάρχει… 
Ο ασκητής μειδίασε και του είπε: 
– Και εγώ παιδάκι μου θαυμάζω την δική σου άσκηση και θυσία, που είναι πολύ μεγαλύτερη από την δική μου!… 
– Είναι δυνατόν; είπε με απορία άπιστος. Ποιά θυσία κάνω εγώ, που είναι μεγαλύτερη από την δική σου; 
– Εγώ παιδάκι μου θυσιάζω την πρόσκαιρη ζωή, για να κερδίσω την αιώνια. Ενώ εσύ θυσιάζεις την αιώνια ζωή, για να χαρείς την πρόσκαιρη. Ποιός λοιπόν από τους δυό μας, κάνει μεγαλύτερη θυσία..;
Ο άπιστος προβληματίστηκε…
Σκέφτηκε: και αν πράγματι μία τοις χιλίοις, υπάρχει άλλη ζωή, τί θα απογίνω; 
Αυτό έγινε αιτία να έρθει »εις εαυτόν» και σιγά – σιγά με την διακριτική καθοδήγηση του ασκητή, άλλαξε τρόπο ζωής και μετανόησε…

πηγη:Τίμιος Πρόδρομος Παραλίας Διονυσίου 
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Πολλοί δεν θέλουν να σωθούν ή θέλουν να σωθούν με τον δικό τους τρόπο...(Διδακτική ιστορία)




Κάποτε ο Θεός έστειλε έναν άγγελο σε έναν ασκητή για να του δείξει, ότι πολλοί δεν θέλουν να σωθούν ή θέλουν να σωθούν με τον δικό τους τρόπο...
Λέει λοιπόν ο άγγελος στον ασκητή:
- Έλα κοντά μου, για να σου δείξω τα παράξενα του κόσμου.
Τον πήρε μαζί του και εκεί που προχωρούσαν, συναντούνε κάποιον που είχε κόψει ξύλα στο δάσος και προσπαθούσε να τα φορτωθεί στην πλάτη του. Τα έδεσε στην πλάτη του και επιχείρησε να σηκωθεί. Ήταν όμως βαριά και δεν μπόρεσε να σηκωθεί. Τα άφησε κάτω και πήγε να κόψει και άλλα ξύλα. Τα συνέλεξε και τα έφερε μαζί με τα άλλα και τα σήκωσε.
Μα πως να τα σηκώσει, αφού δεν μπορούσε να σηκώσει τα πρώτα;
Προχώρησαν λίγο πιο κάτω και συνάντησαν έναν άλλον, που προσπαθούσε να αντλήσει νερό από ένα πηγάδι. Αλλά δεν μπορούσε να βγάλει νερό, γιατί ο κουβάς ήταν τρύπιος και έτσι ματαιοπονούσε.
Προχώρησαν πιο κάτω και εκεί συνάντησαν μια Εκκλησία, που δεν είχε ψηλή πόρτα και να ένας καβαλάρης, πάνω σε ένα άλογο, θέλησε να μπει με το άλογο μέσα στην Εκκλησία, χωρίς να κατέβει από το άλογο. Και επειδή ήταν χαμηλή η πόρτα της Εκκλησίας, δεν μπόρεσε να μπει.
- Τί θέλεις να με διδάξεις με αυτά; ρώτησε ο ασκητής τον άγγελο.
Και του λέει ο άγγελος:
- Ήθελα να σε διδάξω, ότι αυτός είναι ο κόσμος!
   Είδες τον πρώτο άνθρωπο, που αντί να λιγοστέψει τα ξύλα, πρόσθεσε και άλλα; Αυτοί είναι οι άνθρωποι εκείνοι, που αναγνωρίζουν ότι έχουν αμαρτίες και αντί να τις λιγοστέψουν, προσθέτουν και άλλες και δεν διορθώνονται.
  Ο άλλος με τον κουβά, αντιπροσωπεύει τους ανθρώπους εκείνους, που κάνουν καλά έργα, που κάνουν ελεημοσύνες, από κενοδοξία, από συμφέρον και από τα κλεμμένα. Κάνουν ελεημοσύνες σε γηροκομεία και θέλουν να γραφτεί το όνομα τους στην εφημερίδα, κάνουν μια προσφορά στην Εκκλησία και θέλουν να γραφτεί το όνομά τους. Οι αγαθοεργίες τους είναι χωρίς αντίκρυσμα, γιατί δεν γίνονται με ταπείνωση και από τον ιδρώτα τον δικό τους.
  Ο τρίτος, ο καβαλάρης, αντιπροσωπεύει τους ανθρώπους εκείνους που είναι εγωιστές και δεν θέλουν να ταπεινωθούν. Είναι εκείνοι, που θεωρούν τον εαυτόν τους άξιο να μπει στην Εκκλησία και ότι η Εκκλησία τους έχει ανάγκη και όχι αυτοί την Εκκλησία. Θέλουν να γίνουν μέλη της Εκκλησίας με τον δικό τους τρόπο και πιστεύουν με το δικό τους τρόπο. Αυτός όμως ο τρόπος ζωής, όπως και οι δύο προηγούμενοι, μόνο κόλαση έχουν...

 Δημήτριος Παναγόπουλος- Ιεροκήρυκας
https://proskynitis.blogspot.com/

Για ρωτήστε τους ήρωες του ’21 τι διαβάζανε, Ψαλτήρι διαβάζανε!




Για ρωτήστε τους ήρωες του ’21 τι διαβάζανε, Ψαλτήρι διαβάζανε!
Δεν διαβάζανε μανιφέστο του Μαρξ, ούτε τους εθνικισμούς του Νίτσε
Έμαθαν ωραία Ελληνικά, έμαθαν να μετανιώνουνε, έμαθαν να κλαίνε, έμαθαν να βλέπουν τα λάθη τους... και αυτοί έκαμναν λάθη άνθρωποι ήταν.
Και προσείλκυσαν τη Χάρη του Θεού, το Άκτιστο Φως της Θεότητος, το Τρισάγιο που είναι γεμάτο πληροφορίες μας λέγαν οι Άγιοι, οι οποίες κάνουν τον άνθρωπο γνωστικό και όχι τα πτυχία!
Και εγώ δύο πτυχία έχω τι να τα κάμω... 
Πιο πολύ με βοηθά το Ψαλτήρι, η αγράμματη μάνα μου, η μυροφόρα γιαγιά μου, ο ολιγογράμματος Ιάκωβος και Πορφύριος παρά οι «μεγάλοι» καθηγητάδες και οι «περισπούδαστοι» νομικοί...
Αν δεν επιστρέψουμε σε αυτά τα στοιχειώδη να μη μιλούμε για αναλαμπή της Ορθοδοξίας μόνο από ορισμένα γεγονότα τα οποία θα προκαλέσουν άλλες δυνάμεις και θα μας πουν ελάτε να πάρετε τη δόξα εσείς.

Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος
https://proskynitis.blogspot.com/

Ο άγιος Μάρκος Αρεθουσίων και οι συν αυτώ



Του ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ, Θεολόγου – Καθηγητού
Μια από τις ηρωικότερες χρονικές περιόδους της Εκκλησίας μας είναι η, σύντομη ευτυχώς, βασιλεία του Ιουλιανού του Παραβάτη (361-363), κατά την οποία αναδείχτηκαν πλήθος ομολογητών και μαρτύρων. Η απέλπιδα προσπάθεια του ανεδαφικού νεαρού, άπειρου και θρησκομανή αυτοκράτορα να νεκραναστήσει την θνήσκουσα αρχαία ειδωλολατρική εθνική θρησκεία, τον οδήγησε σε πράξεις ανείπωτης θηριωδίας κατά των Χριστιανών. Χιλιάδες Χριστιανοί μάρτυρες έχυσαν το αίμα τους και έδωσαν τη ζωή τους τη φοβερή εκείνη περίοδο.
       Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Μάρκος, επίσκοπος Αρεθουσίων και οι συν αυτώ, Κύριλλος ο διάκονος, αγνώστων ονομάτων ιερωμένοι και νεαρές παρθένες, οι οποίοι μαρτύρησαν και συνεορτάζουν την ίδια ημέρα, στις 29 Μαρτίου. 
       Ο άγιος Μάρκος έζησε τον 4ο αιώνα, τα χρόνια του Μ. Κωνσταντίνου (312-337, του Κωνστάντιου (337-361) και Ιουλιανού (361-363). Δε γνωρίζουμε δυστυχώς τίποτε για την πρότερη ζωή του. Εκλέχτηκε και χειροτονήθηκε επίσκοπος Αρεθουσίων, η οποία βρισκόταν στα ανατολικά της Θεσσαλονίκης, προφανώς για την ευσέβειά του και το ζήλο του για την Εκκλησία. Φαίνεται ότι άσκησε την επισκοπική του διακονία με συνέπεια και γι’ αυτό απέκτησε τη φήμη του δυναμικού επισκόπου. Το 341 έλαβε μέρος στη Σύνοδο της Αντιόχειας. Το 343 έλαβε μέρος στη Σύνοδο της Φιλιππουπόλεως, το 351 στη Σύνοδο του Σιρμίου και το 358 στη Σύνοδο της Σελεύκειας. Ιδιαιτέρως αγωνίστηκε κατά της ειδωλολατρίας, μεταστρέφοντας πλήθος ειδωλολατρών στην Εκκλησία του Χριστού και στη σωτηρία. Είχε όμως αντιπάλους τους σκοταδιστές ειδωλολάτρες ιερείς, οι οποίοι βλέποντας να ερημώνουν τα «ιερά» τους και ως εκ τούτου οι πρόσοδοί τους, φανάτιζαν τους ειδωλολατρικούς όχλους, οι οποίοι βιαιοπραγούσαν κατά των χριστιανών κληρικών, θεωρώντας τους υπεύθυνους για την μεταστροφή των ειδωλολατρών στην χριστιανική πίστη.   
      Τα πλέον σοβαρά προβλήματα στην ποιμαντική του διακονία άρχισαν όταν ανέβηκε στο θρόνο ο Ιουλιανός το 361. Είναι γνωστό πως ο τελευταίος αυτός παγανιστής αυτοκράτορας,  καταγόταν από χριστιανική οικογένεια, είχε λάβει το άγιο Βάπτισμα μικρός και έφηβος είχε χειροθετηθεί αναγνώστης, όπου διάβαζε τα αναγνώσματα στις ιερές ακολουθίες. Όμως άλλαξε στάση όταν διδάχτηκε μαθήματα από κάποιον Σκύθη δάσκαλο ονόματι Μαρδόνιο, ο οποίος τον μύησε στην αρχαιοελληνική ειδωλολατρική θρησκεία και του στάλαξε στην ψυχή μίσος και αποστροφή για τον Χριστιανισμό. Η αποστασία του ολοκληρώθηκε όταν σπούδαζε στην Αθήνα και είχε μυηθεί στα ελευσίνια μυστήρια. Όταν έγινε αυτοκράτορας, με τη βοήθεια μάγων και ειδωλολατρών ιερέων, κατασκεύασε μια υβριδική παγανιστική θρησκεία, με στοιχεία του Παρσισμού, της αρχαιοελληνικής θρησκείας και του Χριστιανισμού.  Πρώτη του ενέργεια ήταν να θέσει στο περιθώριο την Εκκλησία, την οποία μισούσε θανάσιμα. Επανέφερε από την εξορία του ορθοδόξους επισκόπους, που είχε εξορίσει ο αρειανόφρονας Κωνστάντιος, για να δημιουργήσει εσωτερικές έριδες. Κατόπιν απαγόρευσε στους Χριστιανούς δασκάλους να διδάσκουν  στα σχολεία και στους Χριστιανούς μαθητές να φοιτούν σ’ αυτά, για να αποστερήσει την Εκκλησία από την παιδεία και να την καταδικάσει στην αμάθεια. Ακόμα είχε απαγορεύσει στους χριστιανούς να βρίσκουν το δίκιο τους στα δικαστήρια. Ύστερα άρχισε τις διώξεις και τα μαρτύρια για να αναγκάσει τους Χριστιανούς να ασπασθούν την ειδωλολατρία, αναβιώνοντας τους διωγμούς των ειδωλολατρών αυτοκρατόρων.
       Ένας από αυτούς που δεινοπάθησαν ήταν και ο επίσκοπος Αρεθουσίων Μάρκος. Το 363 κατεδάφισε τα ερείπια ειδωλολατρικού ναού και με τα υλικά έχτισε εκκλησία. Το γεγονός αυτό στάθηκε αφορμή για συλληφθεί από τις αρχές. Οι φανατικοί ειδωλολάτρες στρατιώτες, αφού έγδυσαν το γέροντα επίσκοπο, τον μαστίγωσαν μέχρι λιποθυμίας και τον έριξαν σε χαντάκι με βρομόνερα. Κατόπιν έβαλαν αλητόπαιδα ειδωλολατρών, τα οποία πήραν σιδερένιες βελόνες και του τρυπούσαν για ώρες το πληγωμένο γέρικο σώμα του. Μετά από αυτό τον άλειψαν με άλμη και μέλι και τον κρέμασαν ανάποδα στον ήλιο, ώστε να υποστεί μαρτυρικό θάνατο από τα τσιμπήματα των σφηκών, των μελισσών και των άλλων εντόμων. Για ώρες ολόκληρες ο ηρωικός επίσκοπος υπόμεινε το φοβερό μαρτύριο με πρωτοφανή ανδρεία και υπομονή, προσευχόμενος και συγχωρώντας τους δημίους του. Βλέποντας οι στρατιώτες τον ηρωισμό και την ανεξικακία του Μάρκου, μετανόησαν για το ανοσιούργημα τους, τον απάλλαξαν από το μαρτύριο, πίστεψαν στο Χριστό και έγιναν μαθητές του. Λίγους μήνες μετά σκοτώθηκε ο Ιουλιανός και έπαψαν οι διωγμοί. Ο επίσκοπος Μάρκος κοιμήθηκε εν ειρήνη λίγο αργότερα. Η μνήμη του εορτάζεται στις 29 Μαρτίου. 
      Την ίδια ημέρα εορτάζεται και η μνήμη άλλων Μαρτύρων, οι οποίοι μαρτύρησαν επί Ιουλιανού. Εορτάζει ο διάκονος Κύριλλος, το καύχημα της Εκκλησίας των Φοινίκων. Οι φανατικοί ειδωλολάτρες, κατ’ εντολήν του Ιουλιανού, ανέκριναν το Μάρτυρα. Εκείνος ομολόγησε την πίστη του στο Χριστό και καταφρόνησε τα άψυχα είδωλα, με αποτέλεσμα να ανοίξουν την κοιλιά του και να χυθούν τα σπλάχνα του και να στεφθεί με το στέφανο του μαρτυρίου. Με τον ίδιο τρόπο μαρτύρησαν και έδωσαν τη ζωή τους πολλές παρθένες γυναίκες από την Ασκάλωνα και τη Γάζα της Παλαιστίνης και πολλοί ιερείς, που δεν μας διασώθηκαν τα ονόματά τους. Με διαταγή του Ιουλιανού της άνοιξαν τις κοιλιές τους, άδειασαν τα σωθικά τους, τις γέμισαν με κριθάρι και έριξαν τα σώματά τους σε πεινασμένα γουρούνια, τα οποία κατέφαγαν τις σάρκες τους! 
      Παρ’ όλο που η ιστορία έχει αποφανθεί ότι ο θρησκομανής και ανεδαφικός Ιουλιανός υπήρξε ένας αποτυχημένος ηγέτης σε όλους τους τομείς και κύρια στον θρησκευτικό τομέα, σύγχρονοι χριστιανομάχοι επιχειρούν να τον ωραιοποιήσουν, επειδή υπήρξε χριστιανομάχος. Να τον παρουσιάσουν ως δήθεν ιδανικό βασιλιά, φιλόσοφο, ανθρωπιστή και φιλέλληνα. Λησμονούν προφανώς ότι διακατέχονταν από φρικτά συμπλέγματα και φοβίες, προφανώς κατάλοιπα της παιδικής του ζωής, τα οποία εκδήλωσε ως μίσος κατά του Χριστιανισμού. Λησμονούν ότι υπήρξε φαινόμενο θρησκομανή και δεισιδαίμονα ηγέτη. Τέλος λησμονούν πως η μόνη αγάπη του για την Ελλάδα ήταν ο αρχαιοελληνικός παγανισμός. Ό,τι δεν συμφωνούσε με την αρχαία θρησκεία το μισούσε θανάσιμα, όπως τα συγγράμματα των αρχαίων (των προσωκρατικών φιλοσόφων και των σοφιστών), που έκαναν κριτική στη θρησκεία, τα οποία παρέδωσε στη φωτιά! Αυτός ήταν ο δήθεν «εστεμμένος φιλόσοφος», ο δολοφόνος μυριάδων Χριστιανών Μαρτύρων! 

https://www.nyxthimeron.com/

Αγιογραφικό ανάγνωσμα



ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ Ϛ´ 9 - 12
9 Πεπείσμεθα δὲ περὶ ὑμῶν, ἀγαπητοί, τὰ κρείττονα καὶ ἐχόμενα σωτηρίας, εἰ καὶ οὕτω λαλοῦμεν. 10 οὐ γὰρ ἄδικος ὁ Θεὸς ἐπιλαθέσθαι τοῦ ἔργου ὑμῶν καὶ τοῦ κόπου τῆς ἀγάπης ἧς ἐνεδείξασθε εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ, διακονήσαντες τοῖς ἁγίοις καὶ διακονοῦντες. 11 ἐπιθυμοῦμεν δὲ ἕκαστον ὑμῶν τὴν αὐτὴν ἐνδείκνυσθαι σπουδὴν πρὸς τὴν πληροφορίαν τῆς ἐλπίδος ἄχρι τέλους, 12 ἵνα μὴ νωθροὶ γένησθε, μιμηταὶ δὲ τῶν διὰ πίστεως καὶ μακροθυμίας κληρονομούντων τὰς ἐπαγγελίας.

Ερμηνευτική απόδοση:
ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ Ϛ´ 9 - 12
9 Διὰ σᾶς ὅμως, ἀδελφοί, μὲ ἀκλόνητον πεποίθησιν ἐλπίζομεν τὰ καλύτερα καὶ ἐκεῖνα ποὺ εἶναι συνδεδεμένα μὲ τὴν σωτηρίαν καὶ ὁδηγοῦν εἰς αὐτήν, καίτοι ὁμιλοῦμεν ἔτσι ἐπιτιμητικὰ καὶ ἐκφοβιστικά. 10 Ἐλπίζομεν δὲ τὰ καλύτερα διὰ σᾶς, διότι δὲν εἶναι ἄδικος ὁ Θεός, ὥστε νὰ λησμονήσῃ τὴν ὅλην χριστιανικὴν διαγωγήν σας καὶ τὸν κόπον σας ἐν τῇ ἀσκήσει τῆς ἀγάπης, ποὺ ἐδείξατε διὰ τὸ ὄνομά του, ὑπηρετήσαντες τοὺς Χριστιανοὺς τοὺς ὁποίους ἑξακολουθεῖτε καὶ τώρα νὰ ὑπηρετῆτε καὶ νὰ τοὺς φαίνεσθε εὐεργετικοί. 11 Ἐὰν δὲ σᾶς ὡμιλήσαμεν ἐκφοβιστικά, τὸ ἐκάμαμεν, διότι ἐπιθυμοῦμεν ὁ καθένας σας νὰ δεικνύῃ τὴν αὐτὴν προθυμίαν καὶ τὸν αὐτὸν ζῆλον πάντοτε καὶ ἔτσι νὰ παραμείνετε μέχρι τέλους τῆς ζωῆς σας ἀκλόνητοι εἰς τὴν τελείαν ἐλπίδα περὶ τῶν μελλόντων ἀγαθῶν. 12 Θέλομεν δὲ νὰ παραμείνετε εἰς τὴν ἐλπίδα αὐτήν, διὰ νὰ μὴ γίνετε ἀμελεῖς καὶ ὀκνηροὶ εἰς τὴν ἄσκησιν τῆς ἀρετῆς, ἀλλὰ νὰ ἀναδειχθῆτε μιμηταὶ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν πίστιν καὶ τὴν ὑπομονητικὴν ἐγκαρτέρησιν κληρονομοῦν τὰ ἀγαθά, ποὺ ὑπεσχέθη ὁ Θεός.