«Από αυτούς τους αγίους ο μεν Σαμωνάς και Γουρίας άθλησαν επί βασιλείας Διοκλητιανού και Αντωνίου του δουκός. Ο Γουρίας καταγόταν από την κώμη της Σαργωκητίας, ενώ ο Σαμωνάς από τη Γανάδα. Κατηγορήθηκαν ότι έπειθαν τους ανθρώπους να μη θυσιάζουν στα είδωλα, γι’ αυτό και αμέσως κρεμιόνται από το ένα χέρι ο καθένας, ενώ κάτω από τα πόδια τους έβαλαν ένα μεγάλο λιθάρι ως βάρος. Και έμειναν έτσι κρεμασμένοι από την ενάτη πρωϊνή έως τη δωδεκάτη το μεσημέρι. Έπειτα τους κατέβασαν και τους έριξαν σε σκοτεινό τόπο της φυλακής. Κι αφού έδεσαν σφιχτά τα πόδια τους σε ξύλο, έμειναν εκεί τέσσερις μήνες, πιεζόμενοι από πείνα και δίψα και δεσμά. Μετά από αυτά, τους έβγαλαν πάλι οι διώκτες, και τον μεν άγιο Σαμωνά τον κρεμάνε από το ένα πόδι, μέχρις ότου εξαρθρώθηκε το γόνατό του, κι έπειτα από το κεφάλι από την εβδόμη πρωϊνή έως την ενδεκάτη. Τον δε άγιο Γουρία τον άφησαν, διότι ήταν ημιθανής και έμοιαζε σαν νεκρός. Και την επομένη τα χαράματα, αφού τους έβγαλαν έξω, τους σκότωσαν με τη διά ξίφους τιμωρία. Ο Άβιβος δε που ήταν διάκονος, αφού κατηγορήθηκε επί Λικινίου του βασιλιά ότι διδάσκει τις χώρες και τις κώμες τον λόγο του Κυρίου, κρεμιέται και κτυπιέται, οπότε στη συνέχεια τον άφησαν και τον ξαναρώτησαν για την πίστη του. Επειδή δεν υποχώρησε στο θέλημα του τυράννου, τον έβαλαν σε φωτιά, βάζοντάς του στο στόμα ιμάντα σαν είναι φονιάς. Κι έτσι τέλεσε τη μαρτυρία του».
Θα ξεκινήσουμε αντίστροφα και λίγο παράξενα. Με όσα ακούμε και καταλαβαίνουμε για την κατάσταση που έχει περιέλθει η πατρίδα μας, μάλλον οι ισχυροί της Ευρώπης – ίσως και άλλοι; - μας θεωρούν «τελειωμένους» και «πεθαμένους». Αφού κατά πάσα πιθανότητα σχεδίασαν την οικονομική καταστροφή μας, αφού και εμείς σε ένα μεγάλο βαθμό παγιδευτήκαμε από την οικονομική «ευμάρεια» που μας έπεισαν ότι έχουμε, αφού μας βρήκαν χαλαρούς από πλευράς πνευματικής και δεν μείναμε σταθεροί στην ευαγγελική εγκράτεια, που ισχυροποιεί τον άνθρωπο και τους λαούς, τώρα μας σφίγγουν στη «μέγγενη» των οικονομικών μέτρων λιτότητας, σε βαθμό που πολλοί έχουν φθάσει σε σημείο εξαθλίωσης. Από ό,τι φαίνεται θα μας πετάξουν σαν «στυμμένη λεμονόκουπα», θεωρώντας μας ότι δεν έχουμε περιθώριο αλλαγής και «ορθής» κατ’ αυτούς πορείας ως χώρα, έχοντας ήδη πάρει ότιδήποτε θεωρείται από εμάς άξιο λόγου. Ήδη έγκυρο γερμανικό περιοδικό αποκαλύπτει ότι η ισχυρή χώρα του Ευρώ, η Γερμανία, έχει απεργαστεί σχέδιο επαναφοράς μας στη δραχμή. Λοιπόν, είμαστε, κατ’ αυτούς, «ζωντανοί νεκροί». Σαν να προσπαθούν, θα λέγαμε καλύτερα, να μας βάλουν σε τάφο, ενώ είμαστε ακόμη ζωντανοί.
Τι σχέση έχουν αυτά με τους σήμερα εορταζομένους αγίους; Εκ πρώτης όψεως, τίποτε. Βλέποντας όμως κανείς το τι η Εκκλησία μας υμνολογεί γι’ αυτούς στην ακολουθία τους, μεγάλη και καίρια. Τι εννοούμε; Ο άγιος Θεοφάνης, ο υμνογράφος των αγίων, κατά κόρον μάλιστα (δέκα τροπάρια αφιερώνει γι’ αυτό!), εξυμνεί ένα σπουδαίο θαύμα των τριών αυτών, που επιτέλεσαν στην περιοχή της Έδεσσας της Ασίας, εκεί που βρίσκεται και η αγία σορός τους, σε μία κοπέλα, η οποία υπέστη άδικη τιμωρία από ένα Γότθο. Ο Γότθος, προφανώς για να εκδικηθεί την κοπέλα, την έκλεισε ζωντανή μέσα σε ένα τάφο. Καταλαβαίνει κανείς το δράμα του μαρτυρίου της. Η κόρη αυτή όμως είχε πίστη στον Θεό και στους αγίους, των οποίων τη δύναμη εγνώριζε. Άρχισε λοιπόν να τους επικαλείται με πίστη, όπως άλλωστε έκανε και η μητέρα της, η οποία εξίσου παρακαλούσε τον Κύριο και αυτούς. Και το θαύμα έγινε. Οι άγιοι εισάκουσαν τις προσευχές και τις δεήσεις τους - δεδομένου ότι «στις ψυχές των μαρτύρων ο Θεός έχει δώσει ως χάρη τα ενταύθα γινόμενα νοερώς ενοπτρίζεσθαι» - και με τη παρρησία που έχουν στον Θεό μεσίτευσαν για τη λύτρωσή της, με αποτέλεσμα να σώσουν την κοπέλα και να την παραδώσουν στη μητέρα της. «Κόρην διέσωσαν εν μνήματι ζώσαν βεβλημένην»∙ «εκπληρούντες το αίτημα, την παίδα διεσώσαντο, παρανόμω Γότθω άμυναν ποιήσαντες». Κι όχι μόνον αυτό: τον Γότθο αυτόν, ο οποίος δεν έλαβε υπόψη του την επέμβασή τους και τους περιφρόνησε, τον παρέδωσαν στον όλεθρο, ως φονιά και ανελεήμονα: «και τον τούτους αθετήσαντα παμμίαρον, τω ολέθρω παρέδωκαν, ως φονέα και ανελεήμονα».
Προβαίνει μάλιστα ο άγιος υμνογράφος και σε έναν παραλληλισμό από την Παλαιά Διαθήκη. Ενθυμείται τον άγιο προφήτη Αββακούμ, ο οποίος μεταφέρθηκε από τον Θεό στη Βαβυλώνα, για να δώσει τροφή στον προφήτη Δανιήλ, ευρισκόμενο στον λάκκο των λεόντων. Κατά παρόμοιο λοιπόν τρόπο και οι άγιοι: στον «λάκκο» του τάφου σταλμένοι από τον Θεό, σώζουν την κόρη και την παραδίδουν στη μητέρα της. «Το πριν μεν ο Αββακούμ μετάρσιος αίρεται τη του Δεσπότου προστάξει∙ δι’ υμών δε κόρη τυραννουμένη, θεηγόροι, τη θρεψαμένη αποκαθίσταται».
Ο συσχετισμός νομίζουμε ότι είναι αυτονόητος. Μπορεί οι ισχυροί, που λόγω της προτεραιότητας των χρημάτων τους είναι σαν τον «Γότθο» του θαύματος, να θέλουν να μας βάλουν ζωντανούς νεκρούς σε τάφο, όμως εμείς έχουμε την πίστη μας στον Θεό και στους αγίους. Η δύναμη του Θεού είναι μεγαλύτερη όλων. Μπορεί αυτομάτως να κινητοποιηθεί, να δώσει λύση «από το πουθενά», από τον τάφο κάποιων αγίων για παράδειγμα, αρκεί βεβαίως να υπάρχει η προϋπόθεση που αναφέρουμε: η πίστη στον Θεό, η προσέλευσή μας στους αγίους Του. Ο Θεός έσωσε τότε την κόρη από τον τάφο. Ο Θεός θα σώσει και εμάς από τον ιδιότυπο «τάφο» μας και τώρα. Είμαστε σε αναμονή. Το πιστεύουμε!
https://pgdorbas.blogspot.com/2011/11/blog-post_867.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου