ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ´ ΛΟΥΚΑ

«Τά ἀδύνατα παρ᾽ ἀν­θρώποις δυνα­τά παρά τῷ Θεῷ ἐστι» (Λουκ. 18.27).
Τό θέμα τῆς δυνάμεως τοῦ ἀν­θρώ­που καί τοῦ Θεοῦ θέτει ὁ Χρι­στός στή σημερινή εὐαγγε­λι­κή περικοπή. Ἡ συζή­τη­ση ξεκινᾶ ἀπό τήν ἀποτυχία τοῦ εὐσεβοῦς ἐκεί­νου πλουσίου, ὁ ὁ­ποῖος πλησίασε τόν Χρι­­στό γιά νά τόν ρω­τή­­σει πῶς μπορεῖ νά κλη­ρονομήσει τήν αἰώ­νια ζωή. Καί ἐνῶ τόν δια­βε­βαίωσε ὅτι τηρεῖ σέ ὅλη του τή ζωή τίς ἐντολές τοῦ θείου νό­μου, δυσκο­λεύ­θηκε νά συμ­μορφωθεῖ μέ τήν τε­λευταία πού τοῦ ὑπέ­δει­ξε ὁ Χρι­στός, νά πω­λήσει δηλαδή τά ὑπάρ­χοντά του καί νά τόν ἀκολουθήσει, καί «ἀ­πῆλ­θε λυπούμενος».
Ἡ περίπτωση τοῦ πλουσίου τοῦ ση­με­ρινοῦ εὐαγγελίου, ἑνός ἀν­θρώ­που ὁ ὁποῖος θά εἶχε ὑποβληθεῖ καί σέ πολλές θυ­σίες προκειμένου νά ἐφαρμόσει στή ζωή του τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, μᾶς δείχνει πόσο δύ­σκο­λο τε­λικά εἶναι νά ἐπιτύχει ὁ ἄν­θρω­πος τή σωτηρία του· τόσο δύ­σκο­λο, ὥστε νά φαίνεται εὐκο­λό­τερο, ὅπως λέγει ὁ Χρι­στός, νά πε­ράσει ἕνα χονδρό σχοινί ἀπό τήν τρύπα μιᾶς βελόνας, πα­­ρά νά εἰσέλ­θει ἕνας πλούσιος στή βασι­λεία τοῦ Θεοῦ.
Βεβαίως τή δυσκολία αὐτή δέν τήν ἀντιμε­τω­πίζουν μόνο οἱ πλού­σιοι, ὥστε ὅλοι οἱ ὑπό­λοι­ποι νά μποροῦμε νά εἴ­μα­στε ἥσυχοι ὅτι δέν θά ἔχουμε τέτοια προ­βλή­ματα. Ἁπλῶς ὁ Χρι­στός χρησιμοποιεῖ τήν πε­ρ­ί­πτωση τοῦ πλου­σίου γιά νά μᾶς δείξει πόσο μερικές φορές πράγ­μα­τα ἁπλά καί ἀσή­μαντα μποροῦν νά μᾶς στε­ρή­σουν τήν αἰώ­νια ζωή. Ὁ Χριστός θέλει νά μᾶς διδάξει μέ τό σημερινό εὐαγ­γε­λικό ἀνάγνωσμα ὅτι κάθε τι τό ὁποῖο μᾶς κρατᾶ δε­σμίους του, κάθε τι τό ὁποῖο δέν μποροῦμε ἤ δέν θέλουμε νά στερη­θοῦμε ἤ νά ἀπαρ­νη­θοῦ­με, εἶναι δυνατόν νά γίνει ἐμ­πό­διο γιά νά εἰσέλθου­με στή βασι­λεία τῶν οὐ­ρανῶν.
Καί τό ἐρώ­τη­μα πού τί­­θεται εἶναι τί μπο­ροῦ­με νά κά­νου­­με.
 Ἀσφαλῶς καί δέν θά πρέπει νά ἀκολουθήσουμε τό παράδειγμα τοῦ πλου­σίου, πού λυπή­θηκε, βέ­βαια, ἀλλά δέν ἔκανε τίποτε. Ἀπο­μα­κρύν­θηκε ἀπό τόν Χρι­στό καί συγχρόνως ἀ­πο­­­μακρύνθηκε καί ἀπό τή σωτηρία του καί τήν αἰώνια ζωή πού ἤλ­πιζε ὅτι θά κληρονο­μοῦ­σε.
Δέν θά πρέπει ὅμως καί νά ἀπο­γοητευόμεθα, νο­μί­ζο­ντας ὅτι εἶναι ἀδύνα­το νά κερδίσουμε τή βα­σι­λεία τῶν οὐ­ρα­νῶν, γιατί ὅσα εἶναι ἀδύνατα γιά τούς ἀν­θρώ­πους ὁ Θεός ἔχει τή δύναμη νά τά πραγμα­το­ποιήσει. Καί σέ αὐτή τή δύναμη τοῦ Θεοῦ πρέπει νά ἐλ­πίζουμε καί νά στηριζόμεθα καί ἐμεῖς. Ὄχι γιά νά μήν προ­σπα­θοῦμε καί γιά νά μήν κάνουμε τό καθῆ­κον μας, ἀλλά γιά νά μήν ἀπελπιζόμεθα. Διότι, ἐάν δέν προσπαθοῦμε, ὁ Θε­ός δέν θά μᾶς βοηθήσει, ὅπως δέν βοήθησε ὁ Χριστός καί τόν πλού­σιο τῆς σημερινῆς εὐαγ­γελικῆς περι­κο­πῆς, πού δέν θέ­λη­σε νά ἀναλά­βει τό μέρος τῆς εὐθύ­νης πού τοῦ ἀναλο­γοῦσε γιά τή σωτηρία του.
Πρέπει, λοιπόν, νά ἐλ­πίζουμε καί νά ἐμ­πι­στευ­όμεθα τόν Θεό, ἐκ­πληρώνοντας ἐκ πα­ραλ­­­λήλου τό χρέος μας, ἀλλά καί νά ζητοῦμε τή βοήθειά του, ἀποδεχόμενοι τήν ἀδυ­ναμία μας νά ἐπιτύ­χου­με μόνοι μας καί χωρίς τή δική του βοή­θεια τόν σκοπό μας.
Ὑπό αὐτές τίς δύο προ­ϋποθέσεις ἐνεργεῖ ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας. Καί αὐτές πρέπει νά ἔχουμε πάντοτε ὑπόψη μας, ὅταν ζητοῦμε ἀπό τόν Θεό νά ἐπέμβει στή ζωή μας. Ὁ Θεός μπορεῖ πράγματι νά κάνει τά πάντα, ἀλλά δέν θέλει νά ἀκυρώσει μέ τή δύ­ναμή του τή δική μας προσπάθεια, οὔτε βε­βαί­­ως νά περιορίσει τήν ἐλευθερία μας. Ὁ Θεός ἐπεμβαίνει μέ τή δύνα­μή του, ὅταν δια­πιστώ­σει πώς ἔχου­με κάνει ἐμεῖς ὅ,τι ἦταν ἀνθρω­πίνως δυ­να­τό καί ἔχουμε συνειδητο­ποιή­σει τά πε­περασμέ­να ὅρια τῶν δυνατοτή­των μας.
Ἔχοντας, λοιπόν, αὐ­τά ὑπόψη μας, ἄς ζοῦμε τή ζωή μας σύμφωνα μέ τίς ἐν­τολές τοῦ Θεοῦ καί ἄς ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στή δύναμη τοῦ Θεοῦ, πού μπορεῖ νά ἀνα­πλη­ρώσει τίς ἐλλείψεις καί νά πραγμα­τοποιή­σει ὅσα ἐμεῖς δέν μπο­ροῦμε νά κάνουμε, ἐφό­σον εἶναι γιά τό συμ­φέρον τῆς ψυχῆς μας, εἴτε αὐτά ἀφοροῦν τή ζωή μας ἐδῶ στή γῆ εἴτε ἀφο­ροῦν τή μέλ­λου­σα ζωή μας, καί ὁ Θεός δέν θά μᾶς ἐγ­κα­ταλείψει.
 
 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων
http://imverias.blogspot.com/