Για την παραμυθία που δίνει το έλεος του Θεού σ’ όσους ακολουθούν για χάρη Του τον βίο της ησυχίας.
1. Ποιος μπορεί να φθάσει το ύψος της Χάριτος του Θεού;
Ποιος μπορεί να μετρήσει το αχανές βάθος του ελέους Του;
Ο Θεός δίνει μεγάλες παρηγοριές σ’ όσους Τον υπηρετούν από αίσθημα υποχρέωσης, και όχι περιμένοντας μισθό.
Αυτοί που εργάζονται σαν να ήταν μισθωτοί είναι εκείνοι που χάνουν την χαρά τους όταν χρειαστεί να υποστούν θλίψεις και αντιξοότητες για χάρη του Κυρίου μας.
Αν μάλιστα εργασθούν για ένα σύντομο χρονικό διάστημα χωρίς να λάβουν στην συνέχεια την παρηγοριά ή την άνεση που προσδοκούν, τότε καταλήγουν στην νωθρότητα, στα παράπονα και την λιποψυχία.
Κι αυτό γιατί δεν έχουν βάλει στον νου τους πως οι θλίψεις για χάρη του Θεού είναι για εμάς γιορτή μεγάλη, ακόμη κι αν ήταν να συνεχιστούν χωρίς καμιά παρηγοριά ή διακοπή μέχρι το τέλος της ζωής μας.
Όποιος δεν μπορεί να αποδεχθεί με χαρά και να υπομείνει τούτες τις θλίψεις που δίνει ο Θεός, να ξέρει πως κι ο Θεός δεν θα συσσωρεύσει γι αυτόν αγαθά αντάξια του πλούτου Του.
Κι ο άνθρωπος αυτός δεν θα βρίσκει μέσα του υπομονή.
Στ’ αλήθεια, «οι σπείροντες εν δάκρυσιν», με σκέψη αδέσμευτη, σαν τα παιδιά, «εν
αγαλλιάσει θεριούσιν», πέρα από κάθετους προσδοκία.
Απόσπασμα από το βιβλίο, Ισαάκ του Σύρου, «Ασκητικά», τόμος Β3, Λόγοι ΙΒ’-ΜΑ’, των εκδόσεων Θεσβίτης. Μετάφραση από τα Συριακά Νέστωρ Καββαδάς.
πηγή: pemptousia.gr
https://simeiakairwn.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου