Κάποιος σοφός Πατήρ θεωρεί την μνησικακία σαν το χειρότερο και το πιο βασανιστικό πάθος, που μπορεί να φωλιάζη στην ψυχή του ανθρώπου.
Ο κλέφτης, μας λέγει, ο ψεύτης ή οποιοσδήποτε άλλος αμαρτωλός, αφού διαπράξη την αμαρτία, εύκολα μετανοεί, μέμφεται τον εαυτό του, στενάζει και κλαίει και διορθώνεται.
Ο μνησίκακος όμως, είτε τρώγει, είτε κοιμάται, είτε περπατεί, κατατρώγεται από την μνησικακία, σαν να έχη μέσα του δηλητήριο.
Ούτε όταν προσεύχεται τον αφήνει ήσυχο.
Αυτή μεταβάλλει την ευχή του σε κατάρα.
Όλοι οι κόποι του μνησικάκου είναι άσκοποι.
Κι αν ακόμα χύση το αίμα του για τον Χριστό, ο Βασιλεύς της αγάπης δεν τον δέχεται στα ουράνια σκηνώματά Του.
Απόσπασμα από το βιβλίο, «Γεροντικόν, Σταλαγματιές από την Πατερική σοφία», έκδοση της Ορθοδόξου Χριστιανικής Αδελφότητος «Λυδία», Θεσσαλονίκη 1987.
https://simeiakairwn.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου