Αγιογραφικό ανάγνωσμα

ΓΕΝΕΣΙΣ Ϛ´ 1 - 8
1 ΚΑΙ ἐγένετο ἡνίκα ἤρξαντο οἱ ἄνθρωποι πολλοὶ γίνεσθαι ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ θυγατέρες ἐγεννήθησαν αὐτοῖς. 2 ἰδόντες δὲ οἱ υἱοὶ τοῦ Θεοῦ τὰς θυγατέρας τῶν ἀνθρώπων ὅτι καλαί εἰσιν, ἔλαβον ἑαυτοῖς γυναῖκας ἀπὸ πασῶν, ὧν ἐξελέξαντο. 3 καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεός· οὐ μὴ καταμείνῃ τὸ πνεῦμά μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τὸν αἰῶνα διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας, ἔσονται δὲ αἱ ἡμέραι αὐτῶν ἑκατὸν εἴκοσιν ἔτη. 4 οἱ δὲ γίγαντες ἦσαν ἐπὶ τῆς γῆς ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις· καὶ μετ᾿ ἐκεῖνο, ὡς ἂν εἰσεπορεύοντο οἱ υἱοὶ τοῦ Θεοῦ πρὸς τὰς θυγατέρας τῶν ἀνθρώπων, καὶ ἐγεννῶσαν ἑαυτοῖς· ἐκεῖνοι ἦσαν οἱ γίγαντες οἱ ἀπ᾿ αἰῶνος, οἱ ἄνθρωποι οἱ ὀνομαστοί. 5 ᾿Ιδὼν δὲ Κύριος ὁ Θεός, ὅτι ἐπληθύνθησαν αἱ κακίαι τῶν ἀνθρώπων ἐπὶ τῆς γῆς καὶ πᾶς τις διανοεῖται ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ ἐπιμελῶς ἐπὶ τὰ πονηρὰ πάσας τὰς ἡμέρας, 6 καὶ ἐνεθυμήθη ὁ Θεὸς ὅτι ἐποίησε τὸν ἄνθρωπον ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ διενοήθη. 7 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ἀπαλείψω τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἐποίησα ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς, ἀπὸ ἀνθρώπου ἕως κτήνους καὶ ἀπό ἑρπετῶν ἕως πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι μετεμελήθην ὅτι ἐποίησα αὐτούς. 8 Νῶε δὲ εὗρε χάριν ἐναντίον Κυρίου τοῦ Θεοῦ.

Νεοελληνική απόδοση:
1 Καὶ ὅταν ἄρχισαν να πληθύνωνται οἱ ἄνθρωποι ἐπάνω εἰς τὴν γῆν, ἐπληθύνθησαν καὶ οἱ θυγατέρες ποὺ ἀπέκτησαν. 2 2 Καὶ οἱ υἱοὶ τοῦ Θεοῦ, δηλαδή οἱ ἀπόγονοι τῆς εὐσεβοῦς γενεᾶς τοῦ Σὴθ ἀπὸ τὸν Ἐνώς, ὅταν εἶδαν ὅτι οἱ θυγατέρες τῶν ἀνθρώπων, δηλαδὴ ὅσες κατήγοντο ἀπὸ τὴν διεφθαρμένην γενεὰν τοῦ Κάϊν, ἦσαν ὡραῖες, παρεσύρθησαν ἀπὸ τὸ κάλλος των καὶ ἐνυμφεύθησαν ἀπὸ ὅλες ἐκεῖνες τὶς γυναῖκες, ὅσες ἐδιάλεξαν διὰ τὴν ὀμορφιάν των. 3 3 Καὶ ἐπειδὴ οἱ εὐσεβεῖς ἀπόγονοι τοῦ Σὴθ καὶ τοῦ Ἐνὼς παρεσύρθησαν ἀπὸ τὴν ἄτακτον ἐπιθυμίαν καὶ ἐδελεάσθησαν ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸν κάλλος τῶν γυναικῶν τῆς ἁμαρτωλῆς γενεᾶς τοῦ Κάϊν, ὁ παντοδύναμος καὶ ἀπειροτέλειος Θεὸς εἶπεν· «δὲν θὰ παραμείνῃ πλέον εἰς τοὺς ἀνθρώπους αὐτοὺς τὸ πνεῦμα, ἡ χάρις καὶ ἡ ἀγαθὴ προνοητικὴ δύναμίς μου, διότι ἐκυριεύθησαν ἀπὸ τὰ πάθη, ἔγιναν δοῦλοι τῆς σαρκὸς καὶ κατασπαταλοῦν τὴν ζωήν των ὡσὰν νὰ εἶναι πλασμένοι μόνον ἀπὸ σάρκα καὶ ὡσὰν να μὴ ἔχουν ψυχήν. Ἐλπίδα διὰ να διορθωθοῦν δεν ὑπάρχει πλέον. Ἀλλὰ δὲν τοὺς τιμωρῶ ἀμέσως, διότι θέλω νὰ σωθοῦν καὶ αὐτοί· ὁρίζω ὅμως ὡς ἡλικίαν τῶν ἑκατὸν εἴκοσι χρόνια ζωῆς». 4 4 Τὶς ἡμέρες δὲ ἐκεῖνες ἐζοῦσαν εἰς τὴν γῆν οἱ γίγαντες, ἄνθρωποι μὲ μεγάλο ἀνάστημα καὶ τεραστίαν δύναμιν. Ἐπειδὴ ὅμως οὔτε ὁ φόβος τῆς ποινῆς οὔτε ὁ χρόνος τῆς θείας μακροθυμίας ἀπεμάκρυναν τοὺς ἀπογόνους τοῦ Σὴθ ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν, διὰ τοῦτο καὶ ἔπειτα ἀπὸ αὐτά, οἱ ἀπόγονοι τοῦ Σήθ, μεθυσμένοι ἀπὸ τὴν σαρκικὴν ἐπιθυμίαν, συνευρίσκοντο μὲ τὶς θυγατέρες τῶν ἀπογόνων τοῦ Κάϊν καὶ ἀποκτοΰσαν παιδιά. Τὰ παιδιὰ ἐκεῖνα ἦσαν οἱ παλαιοὶ γίγαντες, οἱ ἰσχυροὶ κατὰ τὸ σῶμα, οἱ ἄνθρωποι οἱ ὀνομαστοί. 5 Καὶ ὁ Θεὸς ὅταν εἶδεν ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἐπέμεναν εἰς τὰ ἴδια καὶ χειρότερα ἁμαρτήματα καὶ ὅτι αὐξήθηκαν οἱ κακίες τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἐζοῦσαν εἰς τὴν γήν· ὅταν ὡς καρδιογνώστης εἶδεν αὐτό, ποὺ δεν βλέπουν τὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων, ὅτι δηλαδὴ ὅλοι ἀνεξαιρέτως ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι εἰς τὸ βάθος τῆς ψυχῆς των μὲ πολλὴν ἐπιμέλειαν καὶ μεγάλο ἐνδιαφέρον μελετοῦν τὸ κακὸν καθ' ὅλες τὶς ἡμέρες καὶ σπαταλοΰν συνεχῶς τὴν ζωήν των εἰς τὴν ἁμαρτίαν, 6 ἐσκέφθη ὁ Θεός, ὅτι ἐδημιούργησε τὸν ἄνθρωπον ἐπάνω εἰς τὴν γῆν καὶ τὸν ἐπροίκισε μὲ τόσα θεία καὶ ἔξοχα χαρίσματα. Καὶ ὁ Θεὸς ἐλυπήθη μέχρι βάθους καρδίας διὰ τὴν ἀποστασίαν τῶν ἀνθρώπων καὶ ἀπεφάσισε 7 καὶ εἶπε: «Θὰ ξεπαστρέψω ὁλοσχερῶς ἀπὸ τὸ πρόσωπον τῆς γῆς τὸν ἄνθρωπον, τὸν ὁποῖον ἐδημιούργησα· μαζὶ μὲ αὐτὸν θὰ ἑξαφανίσω καὶ κάθε ἄλλο ζωντανὸν δημιούργημα, διότι δὲν θὰ ἔχῃ πλέον λόγον ὑπάρξεως, ἐφ’ ὅσον δεν θὰ ὑπάρχῃ ὁ ἄνθρωπος. Θὰ ἑξαφανίσω ὅλα, ἀπὸ τὸν ἄνθρωπον ἕως τὰ κτήνη, ἀπὸ τὰ ἑρπετὰ ἕως τὰ πτηνὰ τοῦ οὐρανοῦ, διότι μετενόησα, ποὺ τοὺς ἐδημιούργησα». 8 Ὁ Νῶε ὅμως διὰ τὸ μεγαλεῖον τῆς ἀρετῆς του ἀποτελοῦσε ἐξαίρεσιν καὶ διὰ τοῦτο εἶχε τὴν χάριν, τὴν εὔνοιαν καὶ προστασίαν τοῦ Θεοῦ.