Ὅταν θέλουμε νὰ ὀνομάσουμε ὅλα τὰ πάθη μαζί, τὰ λέμε «κόσμο». Καὶ ὅταν θέλουμε νὰ ξεχωρίσουμε καὶ νὰ δώσουμε στὸ καθένα τὸ ὄνομά του, τὰ ὀνομάζουμε «πάθη». Καὶ τὰ πάθη, καθὼς διαδέχονται τὸ ἕνα τὸ ἄλλο, σχηματίζουν τὸ δρόμο τοῦ κόσμου, καὶ ὅπου τελειώνουν τὰ πάθη, ἐκεῖ παύει νὰ ὑπάρχει ὁ δρόμος τοῦ κόσμου. Τὰ πάθη εἶναι τὰ ἑξῆς:
Ὁ πόθος τοῦ πλούτου τὸ νὰ μαζεύει ὁ μοναχὸς γήινα καὶ μὴ ἀναγκαῖα πράγματα
Ἡ τρυφὴ τοῦ σώματος, ἀπὸ τὴν ὁποία ἔρχεται τὸ πορνικὸ πάθος.
Ὁ πόθος τῆς τιμῆς, ἀπὸ τὸν ὁποῖο προκύπτει ὁ φθόνος.
Ὁ πόθος τῆς ἐξουσίας, ἡ φιλαρχία.
Ὁ στολισμὸς καὶ ἡ ἀνόητη ἐπίδειξη.
Ἡ ἀνθρώπινη δόξα, ποὺ εἶναι αἰτία τῆς μνησικακίας.
Ὁ φόβος ὅτι θὰ πάθει κάτι κακὸ τὸ σῶμα μας.
Ὅπου πάψει ἡ ἐνέργεια τῶν παθῶν, ἐκεῖ πεθαίνει μαζί τους καὶ ὁ κόσμος. Εἶπε κάποιος σοφὸς γιὰ τοὺς ἁγίους, ὅτι ὅταν ζοῦσαν, ἦταν ἤδη πεθαμένοι διότι, ἐνῶ ζοῦσαν μὲ τὸ σῶμα τους, δὲ ζοῦσαν ζωὴ σαρκική. Καὶ σὺ πρόσεξε νὰ δεῖς ποιὰ πάθη ζοῦνε μέσα σου, γιὰ νὰ καταλάβεις πόσο ἀνήκεις στὸν κόσμο καὶ γιὰ ποιὰ πάθη εἶσαι δεμένος μαζί του καὶ ἀπὸ ποιὰ ἐλευθερώθηκες. Μὲ δύο λόγια, κόσμος εἶναι ἡ ἐμπαθὴς ζωὴ καὶ τὸ σαρκικὸ φρόνημα. Ὅποιος ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὰ πάθη του, ἔχει ἐξέλθει ἀπὸ τὸν κόσμο.
Αββά Ισαάκ Σύρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου