«Ὑμεῖς ἐστέ τό φῶς τοῦ κόσμου»

Ἡ Δ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος συνεκλήθη το 451 μ.Χ. στήν Χαλκηδόνα, ἐναντίον τοῦ αἰρεσιάρχου Εὐτυχοῦς. Ἔλαβαν μέρος 630 θεοφόροι Πατέρες. Κατεδίκασε τόν Μονοφυσιτισμό καί τόν Νεστοριανισμό καί διατύπωσε τό Χριστολογικό δόγμα, κατά τό ὁποῖο στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ὑπήρχαν δύο φύσεις, ἡ θεία καί ἡ ἀνθρώπινη, ἐνωμένες «ἀσυγχύτως καί ἀδιαιρέτως». Ἡ ὀρθόδοξη πίστη διατηρήθηκε χάρη στούς ἀγώνες τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ἐκεῖνοι ὡς ἀστέρες πολύφωτοι φώτισαν τό νοητό στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας καί ἐδίωξαν τό σκότος τῆς πλάνης. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὁμολόγησαν τήν καλή ὀμολογία. Ἀντιστάθηκαν «μέχρις αἵματος» σ’ ἐκείνους πού τόλμησαν νά ἀλλοιώσουν τήν Ὀρθόδοξη πίστη με καινοφανείς διδασκαλίες. Τήρησαν ἀπαρέγκλιτα τήν Ἀποστολική παράδοση. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἐπίτευγμα τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτοί ἀγωνίστηκαν γιά νά ἔχουμε ἐμεῖς σήμερα αὐτό πού κατέχουμε. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες πρώτα εἴχαν βιώσει τήν ἀληθινή θεολογία μέσα στήν Ἐκκλησία μέ τήν καθημερινή πράξη καί ὕστερα θεολόγησαν. Γι’ αὐτό ἡ θεολογία τους ἦταν γνήσια καί ἀληθινή. Μιλούσαν μέ τά χείλη τους ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία. Εἶχαν τίς προϋποθέσεις γιά νά ἀκούσουν στήν καρδιά τους τή φωνή τοῦ Θεοῦ καί νά συλλάβουν μέ τίς αἰσθήσεις τοῦ πνεύματος τήν ἐρμηνεία τῶν θείων μυστηρίων. Ἡ προσωπική τους ζωή ἦταν συνέχεια τοῦ Εὐαγγελίου καί μέσα στήν καρδιά τους ζοῦσε ὁ Χριστός. Ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου εἶναι ἡ αἴρεση. Ὄχι βέβαια τῶν δογμάτων τῆς πίστεως μας ἀλλά ἡ ἀποκοπή ἀπό τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ζωή μακριά ἀπό τήν ἀλήθεια, ἀπό τό μυστικό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, μέσα στό ψεύδος καί στήν ἁμαρτία. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ζεῖ μέσα στήν ἁμαρτία, ὅταν πορεύεται ἐγωιστικά, ὅταν θεοποιεῖ τήν ὕλη, ὅταν κολακεύει τό σῶμα εἶναι φυσικό νά ἀπομακρύνεται ἀπό τήν ἀλήθεια, τόν Χριστό. Ὁ μόνος τρόπος προφυλάξεως κάθε πιστοῦ εἶναι ἡ κατά Χριστόν ζωή. Στήν καρδιά τοῦ ἀληθινοῦ χριστιανοῦ πρέπει νά βαιλεύει καί νά ἀκτινοβολεῖ τό φῶς τῆς θεότητας. Κι αὐτό μπορεῖ νά βιώσει μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία. Διότι μόνο μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχει ἡ ἀληθινή Ὀρθοδοξία.