Στὴ ζωὴ καὶ στὴ συνείδηση τῆς Ὀρθοδοξίας μας, ἡ Πεντηκοστὴ εἶναι μία ἀπὸ τὶς σημαντικότερες ἑορτές, ἀφοῦ αὐτὴ εἶναι ἡ Γενέθλιος ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας μας.
Καὶ ὅπως ὅλα τὰ μεγάλα γεγονότα ποὺ ἔχουν καθοριστικὴ σημασία γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν ὅλη δημιουργία, εἶχαν προφητευθεῖ, τὸ ἴδιο καὶ στὸ γεγονὸς τῆς Πεντηκοστῆς, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον «τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν Προφητῶν», μέσω τοῦ Προφήτου Ἰωήλ, αἰῶνες ὁλόκληρους πρίν, εἶχε ἀποκαλύψει καὶ τὸ σωτήριο γεγονὸς τῆς καθόδου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς ἑορτῆς, θὰ πρέπει νὰ προσέξουμε πῶς ἀκριβῶς ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, περιγράφει τὸ μοναδικὸ γεγονὸς τῆς Πεντηκοστῆς. Ἀλλὰ καὶ μόνοι μας εἶναι ἀνάγκη νὰ μελετήσουμε τὴ συνέχεια τοῦ Β΄ κεφαλαίου τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, γιὰ νὰ δοῦμε τὸν Ἄπ. Πέτρο στὴν πρώτη του ὁμιλία πρὸς τὰ πλήθη, νὰ ἑρμηνεύει τὴν καταπληκτικὴ προφητεία τοῦ Πρ. Ἰωήλ, ἡ ὁποία πραγματοποιεῖται τὴν ἡμέρα αὐτὴ τῆς καθόδου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Τὸ θέμα τῆς Πεντηκοστῆς εἶναι ἀνεξάντλητο, ἀρκεῖ καὶ μόνο κανείς, νὰ ρίξει μίαματιὰ στὸν θησαυρὸ τῶν πατερικῶν κειμένων ποὺ.... κατέχουμε ὡς εὐλογημένη κληρονομιὰ στὰ χέρια μας...
Ἐμεῖς τώρα σ’ ἕνα σημαντικὸ καὶ καθοριστικὸ σημεῖο θὰ σταθοῦμε, τὸ ὁποῖο ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν ὀρθόδοξή μας συνείδηση ἀλλὰ καὶ τὸν ὀρθὸ τρόπο ζωῆς στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας.
Τὸ ὅτι ἡ ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, θεωρεῖται, καὶ εἶναι βέβαια ἡ γενέθλιος ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦτο ἔχει Ἐκκλησιολογικὲς καὶ ὑπαρξιακὲς προεκτάσεις γιὰ ἐμᾶς ἀφοῦ ἀπὸ αὐτὸ τὸ σημεῖο ξεκινᾶ ἡ χρονικὴ Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ ἀλλὰ καὶ Διδαχή.
Καθορίζει ἡ ἀλήθεια αὐτὴ μία ἀπὸ τὶς πλέον σημαντικές μας θέσεις ποὺ θέλοντας καὶ μὴ δέχεται κανείς, ἀφοῦ τὸ γεγονὸς τῆς Πεντηκοστῆς δὲν εἶναι κάτι τὸ ὑποκειμενικό, ἀλλὰ ἕνα ἱστορικῶς ἀποδεδειγμένο γεγονός.
Ὅσο κι ἂν φαίνεται ἁπλὸ ἢ συνηθισμένο γιὰ ἐμᾶς ποὺ τὸ ζοῦμε, γιὰ τὰ ἐκτὸς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας σχήματα, ἡ Πεντηκοστὴ ἀποτελεῖ τὴν «Λυδία λίθο», ποὺ βοηθᾶ, τοὺς καλοπροαίρετους τουλάχιστον, μὴ ὀρθοδόξους, νὰ συνειδητοποιήσουν ὅτι πλὴν τῆς Ὀρθοδοξίας, οὐδεμία ἄλλη «Ἐκκλησία» δὲν διαθέτει τὴν ἀδιάσπαστη, μέσω τῶν αἰώνων, παρακαταθήκη ποὺ μᾶς παρέδωκαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι.
Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν εἶναι καθόλου τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ «χριστιανικὲς ὁμολογίες», δὲν βλέπου μὲ τόσο «καλὸ μάτι» τὴν ἱστορικὴ ἀνασκόπηση τοῦ παρελθόντος, μέσω τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας. Καὶ γιατί τοῦτο; Μὰ διότι φαίνεται ξεκάθαρα ποιά χρονικὴ στιγμὴ ξεκινᾶ κανεὶς τὴν ἱστορική του πορεία καὶ ἀκόμα τί ἔχει προσθέσει ἢ τί ἔχει ἀφαιρέσει στὴν παρακαταθήκη τῆς Ἀποστολικῆς Διδαχῆς.
Εἶναι, νομίζετε, μικρὸ πράγμα νὰ διαθέτουμε ὡς Ὀρθόδοξοι, ἐπακριβῶς τὸν θησαυρὸ τῶν Ἐπισκοπικῶν καὶ Πατριαρχικῶν καταλόγων, ἀπ’ ἀρχῆς μέχρι καὶ τῶν ἡμερῶν μας, χωρὶς νὰ ὑφίσταται ἀπολύτως καμμία διάσπαση στὴ χρυσὴ αὐτὴ Ἀποστολικὴ ἁλυσίδα;
Βέβαια στὸ σημεῖο αὐτό, εἶναι ἀνάγκη νὰ τονιστεῖ ὅτι μαζὶ μὲ τὸ προηγούμενο, τὴν ἀδιάσπαστη δήλ. Ἀποστολικὴ Διαδοχή, θὰ πρέπει νὰ ὑφίσταται καὶ ἡ Ἀποστολικὴ Διδαχή. Πιὸ ἁπλά; Νὰ κηρύττονται καὶ νὰ ἐφαρμόζονται τόσο τὸ δόγμα ὅσο καὶ τὸ ἦθος. Νὰ κατέχουμε καὶ νὰ ἐφαρμόζουμε ἐπακριβῶς, ὅλα ὅσα οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι παρέλαβαν ἀπὸ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ μᾶς παρέδωσαν.
Καὶ ἐδῶ ἀκριβῶς βρίσκεται ἡ μεγάλη μας εὐθύνη. Εὐθύνη κλήρου καὶ λαοῦ. Ἔχουμε, ἀλήθεια, συνειδητοποιήσει τὴν παρακαταθήκη ποὺ φέρνουμε στοὺς ἀσθενικούς μας ὤμους ἢ βλέπουμε τὴν Ὀρθοδοξία ὡς ἕνα folklore ποὺ «χαλαρώνει» ἁπλῶς τὶς κουρασμένες μᾶς ὑπάρξεις καὶ ποὺ μὲ τὸ πέρασμα τῶν καιρῶν, ὅπως ὅλα ἀλλάζουν θέλοντας καὶ μή, θὰ ἀλλάξει καὶ ἡ οὐσία τοῦ σωτήριου μηνύματος;
Ἔχουμε σταθεῖ, ἔστω καὶ γιὰ λίγες στιγμές, νὰ ἐμβαθύνουμε στὴν ἀξία ὅλων αὐτῶν τῶν καταστάσεων; Ἀλλὰ μελετοῦμε καὶ τὶς εἰδικὲς ὑποχρεώσεις τὶς ὁποῖες ἔχουμε ἀναλάβει ὡς βαπτισμένοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί; Συνειδητοποιοῦμε ὅλα αὐτὰ ἢ μία κρούστα συνειδησιακῆς ἀναισθησίας, ἐμποδίζει τὴν χάρη τῆς Πεντηκοστῆς νὰ πνεύσει καὶ νὰ ἀνάψει μέσα στὴν ὕπαρξη τὴ φλόγα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος;
Καὶ κάτι ἀκόμα. Μήπως ὁρισμένα καινὰ (κενὰ) κηρύγματα, οἰκουμενιστικὴς χροιᾶς ποὺ τελευταίως ἀκούγονται καὶ προβάλλονται κατὰ κόρον ἀπὸ τὰ Μ.Μ.Ε., ὅτι δῆθεν ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι παράλληλοι δρόμοι ποῦ ὁδηγοῦν στὸν Θεό, μήπως μᾶς ἔχουν ἀμβλύνει τὴν δογματική μας συνείδηση; Καὶ μήπως μαζὶ μὲ τὴν δογματικὴ παρέκκλιση ἔχουμε προχωρήσει καὶ σὲ συνειδησιακὲς ἀλλοιώσεις μὲ ἀποτέλεσμα, πράγματα ἀπαράδεκτα γιὰ συνειδητοὺς πιστούς, τώρα νὰ φαντάζουν στὰ μάτια μᾶς «φυσιολογικά», διότι δῆθεν ἄλλαξαν οἱ ἐποχές.
Ὁπωσδήποτε θὰ πρέπει νὰ γινόμαστε πάρα πολὺ προσεκτικοί, ἀφοῦ εἶναι ἐπιταγὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «...μετὰ φόβου καὶ τρόμου τὴν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατεργάζεσθε» (Φιλίπ. Β΄ 12).
Εἴθε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὸ «σοφώτατον καὶ φιλανθρωπότατον» (Γρηγόριος Θεολόγος), ποὺ μᾶς ἀγαπᾶ μὲ ἄπειρη ἀγάπη καὶ ποθεῖ τὴν σωτηρία καὶ εὐτυχία μας, νὰ ἐφευρίσκει μὲ τὴν ἀγάπη του καὶ τὴ σοφία τοῦ μύριους τρόπους γιὰ νὰ μᾶς εὐεργετεῖ.
Καὶ γίνεται φυσικὰ αὐτό, ἐὰν ἐμεῖς καταφεύγουμε μὲ πίστη στὴ Χάρη του καὶ προσέχουμε ὥστε νὰ μὴ Τὸ λυποῦμε μὲ θεληματικὲς ἁμαρτίες. Νὰ προσέχουμε καὶ νὰ φροντίζουμε ὁλοένα καὶ περισσότερο, νὰ μελετοῦμε καὶ νὰ ἐφαρμόζουμε τὴν πίστη μας, ὅπως ἀκριβῶς παραλάβαμε τὸ δόγμα καὶ τὸ ἦθος, καὶ τέλος νὰ γευόμαστε τὰ δῶρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὥστε ἡ ζωή μας νὰ γίνεται ζωὴ χαρᾶς καὶ εὐλογίας.
Ἀμήν.
Γράφει ο Ἀρχ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος
Ἱεροκήρυκας - Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου