Τα αφήνουμε όλα για αργότερα, αλλά ξεχνάμε ότι το «αργότερα» δεν μας ανήκει.

- Μιλάμε αργότερα.
- Θα σου τηλεφωνήσω αργότερα.
- Τα λέμε αργότερα.
- Θα περπατήσουμε αργότερα.
«Θα σου πω αργότερα».
Τα αφήνουμε όλα για αργότερα, αλλά ξεχνάμε ότι το «αργότερα» δεν μας ανήκει.
Αργότερα, τα αγαπημένα μας πρόσωπα δεν είναι πια μαζί μας.
Αργότερα, δεν τα ακούμε και δεν τα βλέπουμε.
Αργότερα, είναι απλώς αναμνήσεις.
Αργότερα, η μέρα γίνεται νύχτα, η δύναμη γίνεται αβοήθητη,
το χαμόγελο γίνεται μορφασμός και η ζωή θάνατος.
Το «αργότερα» γίνεται «πολύ αργά».

Grigoris Vasileiadis
https://proskynitis.blogspot.com/