Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας
Σ' ένα ταπεινό χωριό της Σητείας, έναν κρητικό τόπο απλό μα ευλογημένο, γεννήθηκε γύρω στα 1440 ο όσιος Ιωσήφ ο Σαμάκος. Από τα πρώτα βήματά του στη ζωή, διέφερε. Τα μάτια του, γεμάτα φως, έβλεπαν πέρα από τον κόσμο τούτο. Η παιδική καρδιά του ήταν γεμάτη θείο ζήλο, ενώ η ψυχή του έμοιαζε ήδη να ανήκει στον Θεό.
Παρά την κληρονομία μιας μεγάλης περιουσίας, δεν επέτρεψε στην καρδιά του να δεθεί με τα γήινα. Η φωνή του Κυρίου τον καλούσε να απαρνηθεί τα εφήμερα και να αφιερωθεί στα αιώνια. Έτσι, νέος ακόμη, αφήνει πίσω του όλα όσα του πρόσφερε ο κόσμος και πορεύεται προς τον Χάνδακα, όπου εισέρχεται στην Ιερά Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου.
Η απόφαση αυτή δεν ήταν μόνο μια πράξη πίστης, αλλά και αποδοχή της κλήσεως να καταστεί δοχείο της θείας Χάριτος. Όπως ψάλλει η Εκκλησία μας στο Απολυτίκιό του, η Αγία Τριάδα τιμά το ιερό του λείψανο, διατηρώντας το άφθαρτο και καθιστώντας τον όσιο Ιωσήφ παράδειγμα δόξας και αρετής.
Των Κρητών τε τον γόνον και Ζακύνθου το καύχημα,
των Πατέρων κλέος και δόξα Ιωσήφ τον αοίδιμον
τιμήσωμεν εν ύμνοις οι πιστοί, ού δόξη αρρήτω η Τριάς,
ετιμήσατο το σκήνος, διασώσασα άφθορον.
Συσσωματωμένος στη μοναχική πολιτεία, ο όσιος Ιωσήφ έζησε με απόλυτη ταπείνωση και αδιάκοπο αγώνα. Η ζωή του ήταν γεμάτη προσευχή, αυστηρή νηστεία και θυσιαστική προσφορά. Η κάθε ημέρα του ήταν μια ανάβαση από «αρετή σε αρετή», όπως περιγράφει ο Συναξαριστής του, και η κάθε στιγμή του ήταν αφιερωμένη στον Θεό.
Ως ηγούμενος της Μονής, δεν υπήρξε απλώς ένας πνευματικός πατέρας. Ήταν το στήριγμα των φτωχών, η παρηγοριά των θλιμμένων, η ελπίδα των απελπισμένων. Ο λαός της Κρήτης τον έβλεπε σαν ζωντανή μαρτυρία της θείας αγάπης, ένα λιμάνι καταφυγής για κάθε ψυχή που αναζητούσε τον Θεό.
Η Εκκλησία τον υμνεί με τα λόγια του Κοντακίου του, αναγνωρίζοντας το έργο του ως προστάτη και απελευθερωτή από κάθε θλίψη.
Των πιστών προΐστασαι και απαλλάττεις,
από πάσης θλίψεως ταις σαις πρεσβείαις προν Θεόν,
ώ Ιωσήφ παναοίδιμε, κλέος και δόξα, Οσίων και καύχημα.
Στις 22 Ιανουαρίου 1511, ο όσιος Ιωσήφ, μετά από μια ζωή γεμάτη αρετή, παρέδωσε το πνεύμα του στον Θεό. Ο θάνατός του δεν ήταν το τέλος, αλλά η αρχή μιας διαρκούς και ατελεύτητης παρουσίας κοντά στους πιστούς. Το άγιο λείψανό του, ενταφιασμένο στη Μονή όπου εγκαταβίωσε, έγινε γρήγορα πηγή θαυμάτων. Η θεία Χάρις, που ήταν τόσο εμφανής στη ζωή του, συνεχίστηκε να εκδηλώνεται μες από τα θαύματα που συνόδευαν το όνομά του.
Το Μεγαλυνάριό του υμνεί τη διπλή του καταγωγή: την Κρήτη, που τον γέννησε, και τη Ζάκυνθο, που φιλοξενεί το λείψανό του.
Χαίροις ο της Κρήτης γόνος λαμπρός,
χαίροις Εκκλησίας ο ασύλητος θησαυρός,
χαίροις τής Ζακύνθου ο φύλαξ και προστάτης,
ώ Ιωσήφ τρισμάκαρ πιστών το καύχημα.
Ο Όσιος του Θεού, αν και αν είχε επί 150 και πλέον χρόνια κοιμηθεί εν Κυρίω, το 1669, με την τραγική πτώση του Χάνδακα στους Οθωμανούς, γνώρισε αμέσως την Προσφυγιά, μαζί με τους ξεσπιτωμένους συμπατριώτες του Κρητικούς. Εκείνοι οι ανέστιοι και δύσμοιροι άνθρωποι, με πρωτοστάτη τον ιερέα Αντώνιο Αρμάκη, δεν πήραν μαζί τους τα όποια άλλα τιμαλφή τους, αλλά το εξαίρετο τιμαλφές της πίστης τους: το λείψανο του Αγίου τους!... Το φόρτωσαν σ' ένα ταπεινό πλοιάριο της εποχής κι έπλευσαν όπως-όπως προς την βενετοκρατούμενη τότε Ζάκυνθο, όπου δεν υπήρχε ο κίνδυνος των Οθωμανών. Διά πολλών κινδύνων κατάφεραν να φθάσουν στο Τζάντε στις 29 Αυγούστου 1669.
Η άφιξη του λειψάνου έγινε σημείο ευλογίας για τη Ζάκυνθο. Το ιερό σκήνωμα, αρχικά τοποθετημένο στη Μονή του Αγίου Ιωάννου του Μαντινειού και αργότερα στον Ναό του Παντοκράτορος στο Γαϊτάνι, παραμένει έως σήμερα πηγή θαυμάτων και πνευματικής ανάτασης.
Συνεπώς, πρόσφυγας υπήρξε και ο Όσιος Ιωσήφ μαζί με τους άλλους Κρήτες του 17ου αιώνα. Τούτου δεδομένου, θα μπορούσαμε να ισχυρισθούμε -σήμερα που θαλασσοπνίγονται εκατοντάδες και χιλιάδες αναγκεμένων συνανθρώπων μας στο προσφυγικό πέρασμά τους από την Μικρά Ασία διά του Αιγαίου Πελάγους προς τη σύγχρονη Ελλάδα- ότι ο Όσιος Ιωσήφ, ο Κρητικός Πρόσφυγας, είναι δυνάμει ο ευαίσθητος συναντιλήπτορας τόσων χιλιάδων ψυχών, ταλανιζόμενων ολοένα, οι οποίες ούτως ή άλλως επιποθούν την ελευθερία, δυστυχώς όμως οι περισσότεροι χάνουν τη ζωή τους, μη έχοντας προοπτική διεξόδου προς την ελευθερία.
* * *
Κάθε χρόνο, στις 22 Ιανουαρίου και στις 29 Αυγούστου, οι πιστοί τιμούν τον Όσιο Ιωσήφ με εόρτιες Ευχαριστιακές Συνάξεις και πανηγυρικές Λιτανείες του λειψάνου του.
Το λείψανο, όρθιο στον ναό του Παντοκράτορος, αποτελεί σημείο συνάντησης γης και ουρανού. Η προς τιμήν του υμνογραφία ευαισθητοποιεί κάθε ψυχή, ούτως ώστε να αντλήσει από τη ζωή του οσίου Ιωσήφ δύναμη και έμπνευση, ώστε να βαδίσει στον δρόμο της ταπείνωσης και της αγάπης.
Ο όσιος Ιωσήφ, με τη ζωή και την αγιότητά του, υπενθυμίζει στον σύγχρονο άνθρωπο ότι η πραγματική δόξα βρίσκεται στη θυσία για τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Ας έχουμε προ οφθαλμών την ηγιασμένη φυσιογνωμία του, εμπνεόμενοι από το πνευματικό μεγαλείο του!
http://www.nyxthimeron.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου