Είναι επιζήμιο για όσους ζουν σε απομόνωση και ηρεμία, να ατενίζουν πρόσωπα άλλων ανθρώπων και να συζητούν μαζί τους. Είναι σαν το χαλάζι που πέφτει πάνω στους τρυφερούς καρπούς των δέντρων και τους αναγκάζει να μαραίνονται ή να πέφτουν. Κατά τον ίδιο τρόπο και οι συναντήσεις με τους ανθρώπους, οσοδήποτε σύντομα και αν είναι και όποια και αν είναι η αιτία τους, εμποδίζουν την αποκομιδή των καρπών της αρετής που άνθισε σε συνθήκες σιωπής και ηρεμίας. Ακριβώς όπως ο πάγος καίει τα τρυφερά βλαστάρια των λουλουδιών που ξεπετάχτηκαν από τη γη στην πρώιμη άνοιξη, έτσι και τα συναπαντήματα με τους ανθρώπους, καίνε τον καρπό του νου, που ξεκίνησε να βλασταίνει αρετή.
(Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου