Η κατάνυξη εμφανίζεται με πολλές μορφές (πνευματικής) ωραιότητας. Γι' αυτό και ο "Ιερεμίας λέει: «Διαμερισμός υδάτων κατήγαγεν ο οφθαλμός μου» (Ιερ. 3,47). Δύο είναι τα σπουδαιότερα είδη της κατανύξεως: Όταν η ψυχή διψάσει το Θεό, αισθάνεται κατάνυξη πρώτα από το φόβο και έπειτα (κατάνυξη) από τον πόθο. Πρώτα δηλαδή λιώνει τον εαυτό της με τα δάκρυα, καθώς θυμάται τις αμαρτίες της, και νιώθει φόβο, μήπως εξαιτίας τους ριχθεί στην αιώνια κόλαση. Και αφού ταλαιπωρηθεί πολύ από τη λύπη, τότε η δειλία παύει και μέσα στην ψυχή γεννιέται θάρρος και κάποια βεβαιότητα για τη συγχώρηση. Στο έξης η ψυχή θερμαίνεται από τον πόθο της ουράνιας χαράς και αυτή που πρώτα έκλαιγε από το φόβο της καταδίκης, αρχίζει ύστερα να κλαίει πάλι πικρά, επειδή βρίσκεται ακόμα μακριά από τη Βασιλεία των Ουρανών. Γιατί, αφού καθαρθεί ο νους, βλέπει πια καθαρά ποιοί είναι οι χοροί των αγγέλων και ποιά η κοινωνία τους, ποιά είναι η λαμπρότητα και η μεγαλοσύνη των μακαρίων πνευμάτων και ποιά η θεωρία αυτού του ίδιου του Θεού.
(Άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου