Πολύ συχνά και για πολλούς ανθρώπους, η γκρίνια δεν είναι μονάχα μιά ιδιορρυθμία ή ιδιοπροσωπία του ανθρώπινου προσώπου, αλλ᾽ είναι μιά νοσηρή κατάσταση, με επικίνδυνες συνέπειες στις διαπροσωπικές και διανθρώπινες σχέσεις.
Είναι ψυχολογικό συναίσθημα, που δεν κρύβεται. Ο γκρινιάρης ή γογγυστής και μεμψίμοιρος – όπως τον ονομάζει η Αγία Γραφή – δεν κρατάει μέσα του τις εσωτερικές αντιδράσεις, για όποιοδήποτε ζήτημα, αλλά και τις εξωτερικεύει κάποτε, έντονα και επαναστατικά.
Μετά την Πεντηκοστή, όταν οι χριστιανοί άρχισαν να πληθαίνουν, «εγένετο γογγυσμός των ῾Ελληνιστών πρός τους ῾Εβραίους, ότι παρεθεωρούντο εν τη διακονία τη καθημερινή αι χήραι αυτών» (Πράξ. ΣΤ´ 1).
Οι Εβραίοι που μιλούσαν ελληνικά, παραπονέθηκαν στους υπεύθυνους της διακονίας των κοινών τραπεζιών ότι δεν κοίταζαν τις δικές τους χήρες. Στις διαπροσωπικές σχέσεις, τα παράπονα και οι μεμψιμοιρίες είναι συχνές και πρός όλες τις κατευθύνσεις.
Οι γογγυσμοί αυτοί και οι γκρίνιες και τα παράπονα, όταν δεν προηγείται αυτογνωσία και αυτοσυγκράτηση, πολύ εύκολα και γρήγορα ξεσπούν σε καταιγίδες και αστραπόβροντα. Και όχι μόνο. Όταν ο γογγυσμός έχει για στόχο τον ίδιο το Θεό, τότε κανένας δε μπορεί να κατασιγάσει την οργή Του, γιατί ο γογγυσμός τούτος, είναι βλασφημία και αχαριστία.
Παράδειγμα, οι Εβραίοι. Φεύγοντας από την Αίγυπτο, τα ῾βαλαν με τον Μωυσή και τον Ααρών. Σαν τυφλωμένοι και αναίσθητοι, ρωτούσαν ειρωνικά και χλευαστικά: «Ινατί ανηγάγετε την συναγωγήν Κυρίου εις την έρημον ταύτην αποκτείναι ημάς;» (Αριθμ. Κ´ 4). Κι αυτό γινόταν για 40 χρόνια. Ο Μωυσής τους έδωσε την καλύτερη απάντηση: «Ου γάρ καθ᾽ ημών εστιν ο γογγυσμός υμών, αλλ᾽ ή κατά του Θεού» (Έξοδ. ΙΣΤ´ 8). Ο γογγυσμός σας δε στρεφόταν σε μάς, γιατί όργανα του Θεού είμαστε. Στρεφόταν ενάντια στον ίδιο το Θεό.
Συχνά και οι απόστολοι συμβουλεύουν τους χριστιανούς να αποβάλλουν τους γογγυσμούς και τις μεμψιμοιρίες και ό,τι παράπονα έχουν με τους συνανθρώπους τους, για να μη προκληθούν χειρότερα κακά. Και αν στερείστε κάποια αγαθά, και αν περνάτε οικονομικές κρίσεις, ν᾽ αγαπάτε τη λιτότητα «αρκούμενοι τοίς παρούσι», και «πάντα ποιείτε χωρίς γογγυσμών και διαλογισμών» (Φιλιπ. Β´ 14). Οι συνεχείς μάλιστα μεμψιμοιρίες και γκρίνιες και τα παράπονα, αποδεικνύουν απιστία, αχαριστία και ασέβεια πρός το Θεό.
Ο αδελφόθεος Ιούδας, μεταξύ άλλων, χαρακτηρίζει τους αμαρτωλούς «γογγυστάς, μεμψιμοίρους, πορευομένους κατά τάς επιθυμίας αυτών» (Ιούδ. 16). Ο αληθινός και πιστός χριστιανός προσπαθεί και αγωνίζεται να παραμένει ειρηνικός πρός όλους.
Δέ γογγύζει,δέν παραπονιέται, δε γκρινιάζει και δε μεμψιμοιρίζει σε όποια στιγμή και όποια περίσταση. Η καλύτερη άμυνα είναι η προσευχή του Ιησού: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλόν».
Μιχαήλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου
πηγη: https://www.hristospanagia.gr
Πηγή: http://synaxipalaiochoriou.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου