Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΖΥΓΑΡΙΑ

Του π. Σπυρίδωνος  Σκούτη

Στην επαρχία, που η σχέση ιερέων και ποιμνίου είναι προσωπική, αντιμετωπίζουμε μια δυστυχώς βλάσφημη έκφραση των ανθρώπων σχετικά με τα Ιερά Μυστήρια και ιδιαίτερα με τη Θεία Κοινωνία αλλά και με την εξομολόγηση. 

Σου λέει η άλλη : «Αφού ο παπάς με ξέρει ότι είμαι ανεξομολόγητη , θα πάω να Κοινωνήσω σε άλλη ενορία που δεν με ξέρουν ». 

Καταρχήν, η άλλη ενορία έχει τον ίδιο Χριστό. ΣΩΜΑ και ΑΙΜΑ. Δεν υπάρχει άλλος Χριστός στη Λήμνο, άλλος στην Αθήνα, άλλος στο Καμερούν ή την Αλάσκα. Μιλάμε για τον ίδιο Χριστό. ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ. Άρα αγαπητή μου κυρία πας να Κοινωνήσεις τον Χριστό του ναρκισσισμού, της βλασφημίας, της διαίρεσης, και του εγωισμού. Τέτοιος λοιπόν Χριστός δεν υπάρχει, που σημαίνει ότι Κοινώνησες φωτιά. 

Ο Κόσμος θεωρεί ότι μπορούμε να κοροϊδέψουμε τον παπά και μετά το βράδυ να κοιμηθούμε όμορφα και ωραία. Ναι , τον παπά μπορείς να τον κοροϊδέψεις, τον Χριστό όμως δεν μπορείς. Η Θεία Κοινωνία στην άλλη ενορία θα είναι φωτιά όταν την αντιμετωπίζεις με τέτοιο φρόνημα. Σαν να είναι η γιορτή του μελιού, που θα πάω σε άλλο πάγκο να το αγοράζω φθηνότερα. 

Το ίδιο συμβαίνει και με την Ιερά εξομολόγηση. Σου λέει η άλλη «Ο Παπάς είναι μικρός , δεν πάω σε αυτόν, σαν τον γιό μου είναι». Θεωρούμε ότι η πνευματικότητα πάει με το μήκος και το χρώμα της γενειάδας. Αν δηλαδή ο παπάς έχει μούσι και μοιάζει με βιβλική μορφή είναι άγιος . 

Καταρχήν ο Ιερέας είτε είναι 30 ετών είτε 90 φέρει την Ιεροσύνη, ΤΕΡΜΑ. Καμία κουβέντα, καμία αμφισβήτηση. Του ασπαζόμαστε το χέρι σεβόμενοι την Ιεροσύνη, ΤΕΛΟΣ. Αν γνωρίζαμε με τι εξουσία Λειτουργεί ακόμα και ο παπάς που είναι 30 ετών θα πέφταμε στα πατώματα. 

Υπάρχουν Ιερείς 90 χρονών πνευματικοί που έχουν κάψει οικογένειες και πνευματικοί 30 ετών που αναπαύουν κόσμο και νεολαία και φυσικά το αντίθετο. Ας αφήσουμε τα κριτήρια τύπου survivor και ας κοιτάξουμε την ουσία. 

Το θέμα τώρα της εμπειρίας είναι σχετικό. Υπάρχουν ιερείς που μπορεί να έχουν 40 χρόνια Ιεροσύνης και όμως να μην έχουν φτάσει σε μέτρα που μπορεί να έχει κάποιος με 20 χρόνια. Δεν πάει με αριθμολογία το πράγμα, αλλά με τον πόθο της καρδιάς, τον αγώνα και την αίσθηση και το βάθος της μετανοίας. Μια μετάνοια που είναι χάρισμα από το Θεό με την δική μας άσκηση σαν υποδοχή της χάριτος. 

Το ίδιο συμβαίνει με ψάλτες και με επιτρόπους ή και με τους ανθρώπους που έχουν την ταμπελίτσα «Ο άνθρωπος της Εκκλησίας». Μπορεί ο άλλος να είναι ψάλτης ή επίτροπος 30 χρόνια και να έχει γίνει δαίμονας. Αυτό συμβαίνει διότι βλέπει το διακόνημα στην Εκκλησία ως εξουσία και όχι ως διακονία και βοήθεια.

Ξέρουμε επιτρόπους και ψάλτες που έχουν τέτοια έπαρση που υποκλίνονται ακόμα και οι δαίμονες. Βλέπουμε ακόμα και ανθρώπους που μόλις έχουν μπει στην πνευματική ζωή και αμφισβητούν Μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας ως ακραίους, ενώ οι ίδιοι δεν ξέρουν τι σημαίνει η Μεγάλη Είσοδος. 

Η πνευματικότητα δεν πάει με το πόσα χρόνια είσαι μέσα στην Εκκλησία και στα Μυστήρια αλλά ΠΩΣ είσαι μέσα σε αυτά. Αν είσαι για λόγους εκτός ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ και ΣΩΤΗΡΊΑΣ τότε κινδυνεύεις να δαιμονιστείς κιόλας. 

Ας σπάσουμε τις ζυγαριές και ας ορμήσουμε στην αγκαλιά του Θεού με κραυγή μετανοίας.