Σταυρός καί Ἀνάσταση στήν Ἐκκλησία μας εἶναι ἀχώριστα. Σταυρός χωρίς Ἀνάσταση ἀλλά καί Ἀνάσταση χωρίς Σταυρό δέν γίνονται ἀφοῦ ὁ Σταυρός χωρίς τήν Ἀνάσταση θά ἦταν ψεῦδος εἰς βάρος ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας ἀλλά καί Ἀνάσταση δίχως Σταυρό θά ἦταν οὐτοπία ἀφοῦ δέν θά ἔδειχνε στόν ἄνθρωπο ποιός εἶναι ὁ δρόμος πού θά τόν ὁδηγήσει στό ποθητό ἀποτέλεσμα τῆς ἀναστάσεως, τῆς σωτηρίας καί τῆς αἰώνιας ζωῆς. Ἐάν μποροῦσαμε μόνοι μας ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι νά κερδήσομε τήν σωτηρία, ὁ Χριστός δέν θά σταυρωνόταν. Μέ τό δικό του παράδειγμα μᾶς ἔδειξε πώς ὁ δρόμος γιά τήν ἀνάσταση, γιά ὅποιον τήν ποθεῖ, περνᾶ ἀπό τόν Σταυρό. Μᾶς ἔδειξε πώς ὁ δρόμος γιά τήν ἀνάσταση, δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν μονόδρομο τοῦ Γολγοθᾶ. Μέ τήν ἄρση τοῦ προσωπικοῦ μας σταυροῦ, τή μετάνοια καί τήν ἐν Χριστῷ ζωή μας, μέ τήν πίστη καί τήν ἐλπίδα μας, μέ τήν ἀγάπη στό Θεό καί τήν εἰκόνα Του, τόν κάθε ἄνθρωπο, χωρίς διακρίσεις, μποροῦμε νά ζήσομε ἀπό ἐδῶ καί ἀπό τώρα τήν ἀνάσταση. Αὐτά μόνο ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς ὁ Θεός καί αὐτή ἡ σταυροαναστάσιμη στάση ζωῆς κατεργάζεται τήν προσωπική μας σωτηρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου