ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ρω­τά­νε πολ­λοί: Για­τί, μό­λις ανα­στή­θη­κε ο Κύ­ριος, να μην φα­νε­ρω­θεί αμέ­σως στους Ιου­δαί­ους; Αυ­τός ο λό­γος εί­ναι πε­ριτ­τός. Αν υπήρ­χε ελ­πί­δα να τους ελ­κύ­σει στην πί­στη, δεν θα αμε­λού­σε να φα­νε­ρω­θεί σε όλους. Το ότι δεν υπήρ­χε όμως τέ­τοια ελ­πί­δα, το απέ­δει­ξε η ανά­στα­ση του Λα­ζά­ρου: Αν και ήταν ήδη τέσ­σε­ρις μέ­ρες νε­κρός και είχε αρ­χί­σει να μυ­ρί­ζει και να σα­πί­ζει, τον ανέ­στη­σε μπρο­στά στα μά­τια όλων. Ωστό­σο, όχι μόνο δεν πί­στε­ψαν, αλλά και εξα­γριώ­θη­καν εναν­τί­ον του Χρι­στού τόσο, που ήθε­λαν να σκο­τώ­σουν και Αυ­τόν και τον Λά­ζα­ρο. Αφού λοι­πόν, όταν ανέ­στη­σε άλ­λον, όχι μόνο δεν πί­στε­ψαν, αλλά και εξα­γριώ­θη­καν εναν­τί­ον Του, αν τους φα­νε­ρω­νό­ταν όταν ανα­στή­θη­κε ο Ίδιος, δεν θα εξα­γριώ­νον­ταν πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο, τυ­φλω­μέ­νοι από το μί­σος και την απι­στία τους; Αλλά για ν' αφο­πλί­σει τον άπι­στο από κάθε αμ­φι­βο­λία, όχι μόνο σα­ράν­τα ολό­κλη­ρες μέ­ρες εμ­φα­νι­ζό­ταν στους μα­θη­τές Του και έτρω­γε μά­λι­στα μαζί τους, αλλά πα­ρου­σιά­στη­κε και σε πάνω από πεν­τα­κό­σιους αδελ­φούς, δη­λα­δή σε πλή­θος ολό­κλη­ρο. Στο Θωμά μά­λι­στα, που δυ­σπι­στού­σε, έδει­ξε τα ση­μά­δια απ' τα καρ­φιά και το τραύ­μα απ' την λόγ­χη. Και για­τί, λένε, να μην κά­νει μετά την Ανά­στα­σή Του με­γά­λα και εν­τυ­πω­σια­κά θαύ­μα­τα, αλλά μόνο έφα­γε και ήπιε; Για­τί η ίδια η Ανά­στα­ση ήταν το μέ­γι­στο θαύ­μα και η πιο ισχυ­ρή από­δει­ξη της Ανα­στά­σε­ως ήταν, ότι έφα­γε και ήπιε.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος