ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΚΑΙ ΕΛΑ ΣΤΟ ΦΩΣ

Οι περισσότεροι άνθρωποι επιζητούν την ευτυχία υπό προϋποθέσεις, αλλά την ευτυχία μπορείς να τη ζήσεις μόνο αν καταργήσεις τις προϋποθέσεις. Δέξου τη ζωή χωρίς όρους.  Η ζωή ισορροπεί μεταξύ χαράς και απογοήτευσης…

Ξυπνάς και βρίσκεσαι μόνος κάπου σκοτεινά, δε ξέρεις που. Δε ξέρεις πως έφθασες εδώ. Λίγες ακτίνες μπαίνουν μέσα στο δωμάτιο και φωτίζουν τα σκαλιά. Κατρακύλησες ως εδώ αυτό σου έρχεται σαν θύμηση. Ψηλαφάς τους τοίχους με οδηγό αυτές τις ακτίνες. Η υγρασία εισχωρεί στα κόκαλα σου και κάνει τις κινήσεις σου αργές. Σέρνεις τα πόδια σου που ζυγίζουν τόνους ολόκληρους. Ναι, μα είσαι όρθιος. Kαταφέρνεις και φθάνεις ως το παράθυρο. Έξω υπάρχει ένα τοπίο ονειρικό ντυμένο στα χρυσαφιά χρώματα του ηλιοβασιλέματος. Γίνεται στην πλάση να υπάρχει ταυτόχρονα τόση χαρά μα και τόση δυστυχία; Και όσο πιο πολύ κοιτάς την ομορφιά τόσο γίνεται μέσα σου αβάσταχτο το βάρος. Ψάχνεις να βρεις τον φταίχτη.

Ποιος σε οδήγησε ως εδώ. Ποιος σου στέρησε να χαρείς και εσύ την ομορφιά της ζωής. Ψάχνεις κάπου να ρίξεις το φταίξιμο και το μόνο που βρίσκεις είναι ένας καθρέφτης. Σπασμένος και κομματιασμένος. Ικανός όμως για να καθρεφτίσει το είδωλο σου. Εσύ ρίχτηκες μόνος σου στο σκοτάδι. Γιατί πονούσαν τα μάτια σου στο φως και δεν είχες τη δύναμη να τ’ αντέξεις. Εσύ κρύφτηκες. Και προτιμούσες να βλέπεις τη ζωή πίσω από ένα μικρό παράθυρο. Παρέχει ασφάλεια. Δεν είναι όμορφο. Δεν προσφέρει ευτυχία. Είναι αυτό που κατάφερες γιατί δεν πάλεψες. Καλύτερα να έχεις πολλές ήττες παρά να παραιτηθείς απ’ το παιχνίδι. Μην μένεις ακίνητος. Με όση δύναμη διαθέτεις κάνε βήματα μικρά που θα σε οδηγήσουν σε μεγαλύτερα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παγίδα απ’ την αδράνεια. Αυτή σε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο σκοτάδι. Όσο χαμηλά και αν έπεσες μπορείς να ξανανέβεις σκαλί σκαλί. Η ανάγκη για αλλαγή είναι το πρώτο βήμα. Και ύστερα ακολουθεί η απόφαση. Μια τέτοια απόφαση που πρέπει όμως να την παίρνεις κάθε μέρα. Να παλεύεις κάθε μέρα. Να σκύβεις το κεφάλι μόνο για να ανακτήσεις τις δυνάμεις σου. Και ύστερα προχωράς και πάλι. Γιατί η ζωή πάντα συνεχίζεται.

Είναι στιγμές που οι καταστάσεις και οι άνθρωποι μάς κάνουν να λυγίζουμε και να σπάμε. Ωστόσο, αν έχουμε το μυαλό μας συγκεντρωμένο και την καρδιά μας ανοιχτή σε αυτά που θα έρθουν, και αν συνεχίζουμε να βάζουμε το ένα μας πόδι μπροστά από το άλλο, γρήγορα θα είμαστε σε θέση να ανακτήσουμε τη δύναμή μας και να επιστρέψουμε, καλύτεροι και διαφορετικοί.  Οι στενάχωρες και δύσκολες μέρες είναι μια κανονικότητα της ζωής και όχι κάτι που πρέπει να μας κάνει να νιώθουμε άσχημα και ενοχικά. Η ευτυχία δεν είναι ποτέ σταθερή και διαρκής. Το να αφεθείς στη θλίψη ή σε κάποιο αρνητικό συναίσθημα, δεν σε κάνει κακό. Θυμήσου όμως ότι αν δεν λες ειλικρινά “ευχαριστώ” για κάθε χαρά και χαμόγελο, τα δάκρυα και η θλίψη μπορεί να έρχονται πιο συχνά στην επιφάνεια. Κράτα τη ζωή πάντα σε μια προοπτική.

Όταν είσαι στο ‘χαμηλότερο’ σημείο σημαίνει ότι έρχεται η ώρα για την αλλαγή. Η ευτυχία δεν χαρακτηρίζεται από την απουσία προβλημάτων και προκλήσεων από τη ζωή, αλλά από τη δύναμη που σταδιακά αποκτούμε για να τα αντιμετωπίζουμε. Η δύναμη δεν γεννιέται από αυτά που μπορούμε να κάνουμε, αλλά από την ικανότητά μας να υπερβαίνουμε τον εαυτό μας και τα όσα, έως σήμερα, κάναμε.

Υπάρχει μια τεράστια διαφορά μεταξύ του “τα παρατάω” και του “προχωράω”. Το να προχωράς και να αφήνεις μια κατάσταση πίσω μας δεν σημαίνει ότι “τα παρατάς”. Σημαίνει ότι αποδέχεσαι ότι κάποια πράγματα δεν λειτουργούν όπως είναι.  Το να προχωράς σημαίνει, επίσης, ότι επιλέγεις να είσαι χαρούμενος και ευτυχισμένος και όχι πληγωμένος και δυστυχής.   Για μερικούς ανθρώπους οι καλές μέρες διαρκούν για μια ζωή, για μερικούς άλλους το να μην ξέρουν πότε πρέπει να προχωρήσουν μπροστά, μπορεί να τους κρατήσει για πάντα κολλημένους σε μια κακή κατάσταση.

Θα πρέπει να κάνουμε ό, τι μπορούμε, με ό, τι έχουμε, όπως ακριβώς είμαστε. Δεν θα είναι πάντα εύκολο, αλλά αξίζει τον κόπο. Δεν υπάρχει τέλεια ζωή, αλλά υπάρχουν τέλειες στιγμές. Και αυτές είναι οι στιγμές που αγαπάμε να θυμόμαστε και που κάνουν αυτή τη μεγάλη διαδρομή της ζωής να αξίζει τον κόπο.

Οι περισσότεροι άνθρωποι επιζητούν την ευτυχία υπό προϋποθέσεις, αλλά την ευτυχία μπορείς να τη ζήσεις μόνο αν καταργήσεις τις προϋποθέσεις. Δέξου τη ζωή χωρίς όρους.  Η ζωή ισορροπεί μεταξύ χαράς και απογοήτευσης. Και οι απογοητεύσεις είναι ο τρόπος που χρησιμοποιεί η ζωή για να σου πει “έχω κάτι καλύτερο για σένα που σε περιμένει στην επόμενη στροφή του δρόμου”. Όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσεις ότι αυτή είναι η μόνη συνθήκη, οι απογοητεύσεις θα λιγοστέψουν και η πίστη θα μεγαλώσει. 

Σχετική εικόνα

Ήρθε το σκοτάδι γιατί διώξαμε το φως. Βγάλαμε από την καρδιά μας το αληθινό φως και την αλήθεια. Διώξαμε τον Ιησού Χριστό και ήρθε η άβυσσος.

Πόσο αισθανόμαστε τον εαυτό μας ότι είμαστε ασθενείς πνευματικά; Ότι παραλύουμε κάποιες στιγμές από τη δύναμη που έχουμε επιτρέψει να ασκεί επάνω μας το κακό; Ότι έχουμε κολλήσει στον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο, τη ζωή, τις προτεραιότητές μας, ότι ο νους μας είναι φορτωμένος από τις βιοτικές μέριμνες, με αποτέλεσμα να μη μένει ούτε χώρος ούτε χρόνος για τον Θεό; Ότι η παράλυσης της καρδιάς μας έχει να κάνει με τη συνειδητή μας επιλογή να ζητούμε από τους άλλους να μας αγαπήσουν και να μας σταθούν και ότι εμείς δεν θέλουμε να κάνουμε το βήμα να ανοίξουμε τους εαυτούς μας προς εκείνους και ότι αυτή η στάση μάς χαρακτηρίζει και στη σχέση μας με τον Θεό; Δικαιούμαστε, περιμένουμε, θέλουμε από Εκείνον την υγεία, τα αγαθά, την επιτυχία, τη ζωή, αλλά δεν είμαστε έτοιμοι να Τον αγαπήσουμε, να Τον αφήσουμε να μας αγιάσει, να είναι Εκείνος το νόημα και η χαρά μας;

Ίσως αυτό είναι που μας παραλύει αληθινά, μας κάνει να κλεινόμαστε στον εαυτό μας, να κολλάμε, να απαιτούμε χωρίς να θέλουμε να προσφέρουμε. Ίσως γιατί τελικά δεν είμαστε βαθιά πεπεισμένοι ότι ο Χριστός κατοικεί στις καρδιές μας. Έτσι, άλλος από εμάς δίνει λόγο, άλλος γνώσεις, άλλος παραπέμπει στους αγίους, άλλος αισθάνεται ότι ο Θεός δεν τον ακούει και πώς να δώσεις λύσεις όταν εσύ δεν τις έχεις για σένα. Πρωτίστως όμως κλεινόμαστε στον εαυτό μας διότι έχουμε παρασυρθεί από το πνεύμα και τον τρόπο της εποχής μας που λέει πως πρωτίστως πρέπει να έχουμε. Να ικανοποιούμε τον εαυτό μας και το εγώ μας και να περιμένουμε μόνο από τους άλλους να πάρουμε. Αυτός που έχει μάθει μόνο να θέλει, να έχει, να διεκδικεί για τον εαυτό του, δεν μπορεί να ανοιχτεί, να στερηθεί, να βρει χρόνο για τους άλλους, να υποχωρήσει, να συγχωρήσει, να ανεχτεί. Κι αυτός δεν μπορεί να αφήσει χώρο στην καρδιά του για τον Χριστό, διότι το εγώ του κυριαρχεί και τα πάθη του τον κατατρώγουν. Σταδιακά παραλύει ή σκληραίνει τόσο που να μην του κάνει τίποτε εντύπωση, να μην αγαπά τίποτε και κανέναν ή να αγαπά όσους τον εξυπηρετούν, όσους μπορεί να χρησιμοποιήσει.

Οι άνθρωποι, περισσότερο ή λιγότερο ασθενείς, παλεύουμε για τα συμφέροντά μας. Ξέρουμε να ζητούμε και να απαιτούμε. Κάποτε ο Θεός επιτρέπει να δοκιμαζόμαστε. Μέχρις ότου βρούμε την οδό της πίστης. Την οδό της Ανάστασης και της ζωής. Την οδό της αληθινής ίασης. Ακόμη κι αν είμαστε λίγοι μέσα στον κόσμο αυτό, τελικά ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων δε θα μας ξεχάσει. Εντός της Εκκλησίας θα μας δώσει τη χάρη και τη χαρά Του. Αρκεί να ξεκινήσουμε ότι παίρνουμε να το δίνουμε. Αν ζούμε Χριστό, τον Χριστό θα δώσουμε. Αν ζούμε τον εαυτό μας, το εγώ μας. Αν την παραλυσία μας, δε θα βοηθούμε άλλους να βγούνε από τη δική τους λύπη. Καιρός να μετρηθούμε με το φως της ανάστασης και να αποφασίσουμε αν θέλουμε τη γιατρειά μας. Και να στραφούμε προς Εκείνον που γνωρίζει και δίνει, αναλαμβάνοντας ο καθένας την ευθύνη της προσωπικής μας αφύπνισης!

πηγή: http://patertheofilos.gr