Η αξία του προσώπου

Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003))

  Με τη φαντασία µας να γυρίζουµε 2000 χρόνια πίσω. Πόσο θάµβος θα µάς είχε καταλάβει: µιά βδοµάδα, και ο κόσµος έγινε αλλιώτικος! Ο κόσµος, που για χιλιάδες χρόνια έµοιαζε µέ το απολωλός πρόβατο, είναι τώρα το πρόβατο που ο Υιός του Θεού, ο Υιός του ανθρώπου, το βρήκε, και το πήρε στους ώµους Του. Το αγεφύρωτο κενό που η αµαρτία είχε δηµιουργήσει µεταξύ του Θεού και του ανθρώπου, αρχίζει τώρα να γεφυρώνεται. Ο Θεός µπήκε στην ιστορία, έγινε ο Ίδιος άνθρωπος. Ο Θεός ανέλαβε τη σάρκα µας, και όλα τα ορατά πράγµατα, αυτά που µέσα στην τυφλότητά µας θεωρούµε νεκρή ύλη, αδρανή, µπορούν στο δικό Του Σώµα να αναγνωρίσουν τον ένδοξο εαυτό τους. Κάτι εντελώς καινούριο έχει συµβεί και ο κόσµος δεν είναι πια ο ίδιος. 

Υπάρχει όµως και µία άλλη πτυχή της Ενσάρκωσης. Ο Θεός έγινε άνθρωπος, αλλά δια του Χριστού είπε κρίσιµες αλήθειες, που σταδιακά –όπως το προζύµι που πέφτει στη ζύµη- επρόκειτο να αλλάξουν τον κόσµο. Ο Θεός µάς αποκάλυψε το µεγαλείο του ανθρώπου. Το γεγονός ότι ο Χριστός έγινε άνθρωπος ήταν, είναι και θα παραµείνει για πάντα µία ένδειξη ότι ο άνθρωπος είναι τόσο πελώριος, τόσο µυστηριωδώς βαθύς, ώστε όχι µόνο µπορεί να περιέχει- ως ναός- τη θεία παρουσία, αλλά µπορεί και να ενωθεί µέ τον Θεό, να γίνει «θείας κοινωνός φύσεως», κατά τον Απόστολο Πέτρο. Και ακόµη, όσο πολύ κι αν παρεξέκκλινε ο άνθρωπος από την κλήση του, όσο ανάξιος κι αν έγινε γι’ αυτήν, ποτέ δεν θα έχει µιά σχέση µέ τον Θεό κατώτερη από αυτή της πατρότητας και δεν θα πάψει ποτέ να έχει τη θέση του υιού η της θυγατέρας του Υψίστου.[…]

Και πάλι, αυτό που φανερώνεται εν Χριστώ και δια του Χριστού είναι ότι αυτό που έχει υπέρτατη σηµασία είναι το κάθε πρόσωπο ξεχωριστά, ότι ζει και πεθαίνει για τον καθένα µας, ότι δεν τον ενδιαφέρουν οι µάζες αλλά ο κάθε άνθρωπος.[…]

Και κατόπιν εισήγαγε η µάλλον εξήγγειλε µία νέα δικαιοσύνη, όχι την κατανεµητική η κολαστήρια δικαιοσύνη του νόµου. Όταν µάς λέει «εάν µή περισσεύση η δικαιοσύνη υµών πλείον των Γραµµατέων και των Φαρισαίων, ου µή εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών» (Ματθ. 5, 20), αναφέρεται στον τρόπο µέ τον οποίο ο Θεός αντιµετωπίζει τον καθένα από µάς.

Μας αποδέχεται όπως είµαστε. Αποδέχεται τον καλό και τον κακό, χαίρεται για τον καλό και πεθαίνει εξ αιτίας και για χάρη του κακού. Κι αυτό ακριβώς µάς καλεί να θυµόµαστε: τι µάς καλεί να γίνουµε και πως θέλει να συµπεριφερόµαστε- όχι µόνο µέσα στον κύκλο των Χριστιανών αλλά σ’ ολόκληρο τον κόσµο. Να βλέπουµε κάθε άνθρωπο µ’ αυτό το είδος της δικαιοσύνης, όχι κριτικά και επικριτικά. Στο πρόσωπο του καθενός να ατενίζουµε την οµορφιά την οποία ο Θεός αποτύπωσε επάνω του και την οποία ονοµάζουµε εικόνα Του. Να τιµούµε αυτή την οµορφιά, να εργαζόµαστε ώστε η οµορφιά αυτή να αναδειχθεί σε όλη της τη δόξα, αποβάλλοντας ο,τι είναι κακό και σκοτεινό. Και καθώς εµείς θα αναγνωρίζουµε την οµορφιά αυτή στον άλλο, θα της δίνουµε τη δυνατότητα να γίνει πραγµατικότητα και τελικά να επικρατήσει.

Μας δίδαξε ακόµη µιά αγάπη την οποία ο αρχαίος κόσµος δεν γνώριζε, και ο σύγχρονος τόσο πολύ φοβάται: Μία αγάπη που δέχτηκε να γίνει τρωτή, αβοήθητη, δοτική, θυσιαστική, µία αγάπη που δίνει όχι µόνο ο,τι µετρά, µία αγάπη που δίνει όχι µόνο ο,τι κατέχει αλλά και τον εαυτό της τον ίδιο. Να τι έφερε το Ευαγγέλιο και η Ενσάρκωση στον κόσµο και αυτά έµειναν.

Ο Χριστός είπε «το φως εν τη σκοτία φαίνει και η σκοτία αυτό ου κατέλαβε»- δεν µπορεί να το σβήσει! Και το φως αυτό φωτίζει και θα φωτίζει, αλλά θα επικρατήσει µόνον αν αναλάβουµε να γίνουµε εµείς οι αγγελιαφόροι του, οι τηρητές των εντολών της δικαιοσύνης και της αγάπης, αν ενστερνιστούµε το όραµα του Θεού για τον κόσµο και πιστέψουµε σ’ αυτό µέ όλη τη βεβαιότητα και την ελπίδα µας, τη µόνη δύναµή µας για να βοηθήσουµε τους άλλους να κάνουν αρχή. Αλλά για να ξεκινήσουν οι άλλοι, πρέπει να δουν τη δική µας καινότητα.

Ο κόσµος άρχισε να ανανεώνεται όταν ο Θεός ενώθηκε µέ τον άνθρωπο, όταν ο Λόγος έγινε Σαρξ. Δική µας αποστολή είναι να αποκαλύψουµε αυτό το καινούριο, τη λαµπρότητα και το µεγαλείο του Θεού µέσα στο σκοτάδι η το µισοσκόταδο αυτού του κόσµου.

Εύχοµαι να µάς δώσει ο Θεός θάρρος και αγάπη και πλάτυνση καρδιάς, ώστε να γίνουµε αγγελιοφόροι και µάρτυρές Του!

http://salpismata.blogspot.