Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2024

Η συγκέντρωση του νου στην προσευχή



Μία μέρα καθήμενος στὸ κελλί του, ὁ Στάρετς ἔτυχε νὰ ρίξη μία ματιὰ στὴν ἁγία του γωνιά, ὅπου ἦταν οἱ εἰκόνες του. 

Ἕνα θέαμα ὅμως τὸν τρόμαξε. Μπροστὰ στὶς εἰκόνες στεκόταν ἕνας δαίμονας μὲ ἕνα ἀηδιαστικό, φρικιαστικὸ κεφάλι, σὰν κουκουνάρι. Στεκόταν ἐκεῖ καὶ παραληροῦσε τοὺς Ψαλμοὺς τοῦ Δαβίδ.

—Ἔ! τί κάνεις; Σίγουρα δὲν προσεύχεσαι;» ρώτησε ὁ Στάρετς.
— Ἐγώ; Ἐγὼ βρίζω τὴν προσευχή», τραύλισε ὁ δαίμονας καὶ ἔγινε ἄφαντος.

Ὁ Στάρετς μᾶς νουθετοῦσε νὰ μὴ προσευχώμαστε ὅπως — ὅπως, χωρὶς νὰ παρακολουθοῦμε τὰ λόγια τῆς προσευχῆς μας, ἐνῷ οἱ καρδιές μας θὰ εἶναι βυθισμένες σὲ συναισθήματα τελείως ἄσχετα μὲ τὴν προσευχή μας καὶ οἱ σκέψεις μας θὰ περιπλανῶνται ἐδῶ καὶ ἐκεῖ, ὅπου θέλουν.

Από τον βίο του στάρετς Ζαχαρία
https://inpantanassis.blogspot.com/

«Τοῖς ἐρημικοῖς ζωή μακαρίᾳ ἐστι, θεϊκῷ ἔρωτι πτερουμένοις»



Τρεις φίλοι, αγαπούσαν πολύ την πνευματική εργασία, με αποτέλεσμα να γίνουν και οι τρεις μοναχοί. Απ’ αυτούς, ο πρώτος, διάλεξε γιά μόνιμο έργο του, να ειρηνεύει όσους έχουν διαμάχη μεταξύ τους.
Ο δεύτερος διάλεξε γιά έργο του, να επισκέπτεται τους αρρώστους και ο τρίτος έφυγε στην έρημο, για να βρει την πραγματική ησυχία.
Ο πρώτος, μετά από καιρό, κουράσθηκε με τις διαμάχες και τα μαλώματα των ανθρώπων, και κάπως απογοητεύθηκε… Ήλθε λοιπόν και ευρήκε τον φίλο του, που υπηρετούσε τους αρρώστους, μα και αυτός ήταν σχετικά αποκαρδιωμένος με το έργο του…
Αποφάσισαν τότε και οι δύο να πάνε να εύρουν τον ερημίτη.
Όταν τον αντάμωσαν, του διηγήθηκαν τις δυσκολίες τους, και τον παρακάλεσαν να τους πει και αυτός, το τι κατόρθωσε μέσα στην έρημο.
Εκείνος, σιώπησε γιά λίγο, και ύστερα έβαλε νερό μέσα σ’ ένα δοχείο και τους είπε:
«Κοιτάξτε μέσα στο νερό».
Ήταν όμως ακόμη ταραγμένο το νερό και δεν κατάφεραν να δουν τίποτα. Ύστερα από λίγο, τους ξαναλέει:
«Κοιτάξτε πάλι καλά μέσα στο νερό».
Καθώς έσκυψαν, αυτή την φορά, βλέπουν μέσα στο νερό να καθρεφτίζονται τα πρόσωπα τους.
Τους λέει τότε ο ερημίτης:
«Έτσι είναι και εκείνος που ζει ανάμεσα στους ανθρώπους. Είναι συνέχεια ταραγμένος και δεν ηρεμεί, γιά να συγκεντρωθή στον εαυτό του. Όταν όμως ησυχάσει, τότε αρχίζει να γνωρίζει τον εαυτόν του και να διακρίνει τα δικά του πάθη και ελαττώματα»!

Δρομοκήρυξ
https://www.askitikon.eu/

Προσευχή… σέ καιρούς ἀπαράκλητους



Εἶναι μέρες ἀνήλιαγες.Εἶναι νύχτες ἀσέληνες.Καιροί ἀπαράκλητοι…
Φῶς πουθενά.
Τότε οἱ εὐφυεῖς, οἱ ἀσκημένοι,οἱ ἔχοντες τήν ἐλπίδα τους στόν Θεό,
σταματοῦν νά κινοῦνται ὁριζοντίως.Παύουν νά χτυποῦν τίς πόρτες τῶν ἀνθρώπων καί νά ζητοῦν τήν ἐξ ἀνθρώπων βοήθεια.
Οἱ εὐφυεῖς τότε ἀνοίγουν τά συναξάρια τῆς Ἐκκλησίας καί μαθητεύουν στίς ζωές τῶν ἁγίων.Ψάχνουν νά δοῦν πῶς ἐνεργοῦσαν στίς θλίψεις οἱ ἅγιοι,πῶς ἔκλαιγαν, πῶς βοοῦσαν,πῶς στέκονταν ὄρθιοι.
Πῶς οἱ θλίψεις τούς ἔβγαλαν ἀπ᾿ τ᾿ ἀδιέξοδα καί τούς ἔβαλαν στόν Παράδεισο.
Πῶς ἡ φωνή τους ἔφτασε στ᾿ ἀφτιά τοῦ Θεοῦ.Ἡ προσευχή δέν εἶναι στεῖρα.
Δέν εἶναι ἄγονη κατάσταση.Εἶναι γένους θηλυκοῦ.Ρίζα πού γεννάει χρυσό καρπό
Μάνα παντοδύναμη,πού ἀνατρέπει τήν τάξη τῆς φύσεως καί γεννάει τό θαῦμα.
Ἡ προσευχή καταργεῖ τόν φόβο,γιατί καταργεῖ ὅ,τι θεωρεῖται ἀδύνατο.
Ἄς εἶναι μίλια μακριά,ἄν προσεύχομαι, καταργῶ τήν ἀπόσταση:
Προσεύχομαι ἐδῶ καί ἀκυρώνω τίς σφαῖρες ἐκεῖ, στό πεδίο τῆς μάχης.Φωνάζω, Κύριε ἐλέησον, στό σπίτι μου μέσα καί ἐλεῶ αὐτούς πού εἶναι ἔξω
Πού δέν ξέρω τί κάνουν.Πού δέν ξέρω ποῦ βρίσκονται καί πότε θά γυρίσουν.
Αὐτούς, πού δέν μποροῦμε ἐμεῖς,ὅσο κι ἄν θέλουμε, νά βοηθήσουμε.
Αὐτούς, ὅταν γονατίζουμε,τούς βρίσκουν οἱ ἄγγελοι καί τούς σκεπάζουν.
Ἔλεγε μέ πόνο μιά μητέρα ἐκπαιδευτικός:«βοήθησα ἑκατοντάδες παιδιά πού πέρασαν ἀπ᾿ τά χέρια μου κι ἔχασα τό δικό μου.
Καμιά γνώση καί καμιά πεῖρα δέν τό σώσανε.Μοῦ τὄφαγε ἡ νύχτα καί οἱ ἐξαρτήσεις της.Μέχρι πού ἔψαξα τό ξεχασμένο καντῆλι στό σπίτι μου.Τό ἄναψα κι ἐκεῖ μπροστά γονάτισα.Γονάτισα κι ἔκλαψα πικρά.Πέντε ὁλόκληρα χρόνια, κάθε μέρα καί κάθε νύχτα λάδι ἔκαιγα καί δάκρυα ἔχυνα.
Καί τό παιδί μου βρῆκε τή δύναμη καί γύρισε πίσω.Τό ξαναγέννησα μέ προσευχή».
Θυμᾶμαι τόν Γιῶργο.Στρατιώτης, εἴκοσι χρονῶ,εἶχε ἕνα ἀτύχημα στό στρατό καί ἔμεινε «φυτό».
Ἡ μητέρα του ἔμαθε ὅτι ἐκεῖνες τίς μέρες ὁ γέροντας Παΐσιος βρισκότανε στή Σουρωτή.Πῆγε ἀμέσως στό μοναστήρι,ὅμως οἱ μοναχές τῆς εἴπανε πώς ὁ Γέροντας
ὅλη νύχτα ἔβλεπε κόσμο καί μόλις εἶχε ἀποσυρθεῖ.Δέν μποροῦσαν νά ἐνοχλήσουν.
Ἡ μάνα ἀπελπισμένη ξέσπασε σέ γοερό κλάμα.Ὁ Γέροντας ἄκουσε καί βγῆκε.
Πῆγε κοντά της, χωρίς παπούτσια, μέ τίς κάλτσες,καί μέ πολλή ἀγάπη τῆς εἶπε:
Μήν κλαῖς… Μέ προσευχή καί μέ νηστεία θά ξυπνήσει.
Ἔτσι ἔγινε: ἔπεσαν ὅλοι στά γόνατα καί ὁ Γιῶργος ξύπνησε, ἀνήμερα τῶν Θεοφανείων,μετά ἀπό δυόμιση χρόνια ἔμπονης προσευχῆς!
Ἔτσι γίνεται! Ἡ προσευχή μας,ὅταν δέν ἔχει μέσα της τό στοιχεῖο τῆς βιασύνης,
ὅταν γίνεται ταπεινά,ἔχει τή δύναμη νά σπάσει τούς κωδικούς πρόσβασης
καί νά μᾶς βάλει στό διαδίκτυο τοῦ οὐρανοῦ.
Ἔτσι γίνεται! Τά ταπεινά Κύριε ἐλέησον, ἔλεγαν οἱ παλιοί ἄνθρωποι,τά παίρνουν οἱ Ἄγγελοι καί τά πηγαίνουν στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ.
Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει ταπεινό ἦθος, ἀκόμα κι ὅταν δέν ξέρει πολλά γράμματα,
μπορεῖ νά ἀναπτύξει πολύ δυνατή σχέση μέ τόν Χριστό.
Ἡ πείρα τῆς Ἐκκλησίας λέει ὅτι δέν ὑπάρχει περίπτωση νά χαθεῖ ἡ προσευχή ἀνθρώπου ταπεινοῦ.
Δέν ὑπάρχει οὔτε μία περίπτωση νά ἐκκρεμεῖ τό αἴτημα –τό μήνυμα πού ἔστειλε στόν Θεό ἄνθρωπος ταπεινός.
Δέν ὑπάρχει περίπτωση νά μήν ἀκουστοῦμε,ἄν προσευχόμαστε ταπεινά.
Μπορεῖ νά μή δοῦμε κλήση στό κινητό μας,μπορεῖ νά μή λάβουμε ἀμέσως ἀπάντηση,ἀλλά σίγουρα θά δοῦμε ἀμέσως ὅτι τό μήνυμα πού στείλαμε παραδόθηκε
Κι Αὐτός πού τό ἔλαβε δέν εἶναι ὁ ἐργοδότης μας,ἀλλά εἶναι ὁ Πατέρας μας.Ὁ πατρικότατος Χριστός πού εἶναι σκυμμένος ἐπάνω μας
Πού μετράει ὄχι μόνο τούς στεναγμούς μας,ὄχι μόνο τά δάκρυά μας, ἀλλά καί τούς σταλαγμούς τῶν δακρύων μας.
Ἀκούγεται ἀνεδαφικό καί ἀδύνατο,ὅμως ἴσως εἶναι καιρός νά κλείσουμε τά τηλέφωνα,τίς τηλεοράσεις, τούς ὑπολογιστέςἼσως εἶναι καιρός νά βγοῦμε ἀπό τό διαδίκτυο τῆς γῆς καί νά μποῦμε στό διαδίκτυο τοῦ οὐρανοῦ:νά ἀναζητήσουμε τούς ἁγίους.
Ἴσως εἶναι ὥρα νά καταλάβουμε πώς μόνον ἡ προσευχή μπορεῖ νά μᾶς παρηγορήσει.Μόνον ἡ προσευχή μπορεῖ νά ξεφοβίσει τήν τρομοκρατημένη μας ὕπαρξη καί νά γλυκάνει τήν ἀγριεμένη ψυχή μας.
Ζοῦμε σέ καιρούς χαλεπούς.Ζοῦμε σέ καιρούς ἀπαράκλητους.Γύρω μας παντοῦ τραγικά ἀδιέξοδα.Ἴσως εἶναι ὥρα νά καταλάβουμε ὅτι μόνον ἡ προσευχή ἔχει τή δύναμη νά μᾶς συντονίσει μέ τοῦ Θεοῦ τή συχνότητα.
Μόνον ἡ προσευχή ἔχει τή δύναμη νά ἐνεργοποιήσει τήν ἰσχυρότατη τηλεπικοινωνία ἀνάμεσα στόν ἄνθρωπο καί στόν Θεό.
Μόνον ἡ προσευχή ἡ γενομένη μετά βεβαίας ἐλπίδος,καθώς λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, κάνει τόν διάβολο νά τρέμει καί τοῦ σακατεύει ὅλα τά σχέδια.

Μαρία Μουρζά
https://www.askitikon.eu/

Ἡ ἀναβολή τῆς μετανοίας εἶναι κίνδυνος καί τρόμος...



Ὅποιος εἶναι γέρος, νὰ σκέπτεται, ὅτι ὕστερα ἀπὸ λίγο ἀπέρχεται τοῦ κόσμου. Ἔχει δυνατότητα μέσα σὲ λίγο χρόνο ν᾿ ἀπαλείψει τ᾿ ἁμαρτήματά του.
Ὅποιος πάλι εἶναι νέος, νὰ σκέπτεται τὸ ἄδηλο τῆς ἡμέρας τοῦ θανάτου.
Νὰ σκέπτεται, ὅτι πολλὲς φορὲς γεροντότεροι ἔμειναν, καὶ νεώτεροι πρὶν ἀπ᾿ αὐτοὺς ἔφυγαν…
Ἡ ἀναβολὴ τῆς μετανοίας εἶναι κίνδυνος καὶ τρόμος. Ἡ μὴ ἀναβολὴ εἶναι ἀσφαλὴς σωτηρία…
Μὴ λές, «ἔχω καιρό». Διότι τέτοια λόγια πολὺ παροργίζουν τὸν Κύριο!
«Ὁ μὲν γέρων ἐννοείτω, ὅτι μικρὸν ὕστερον ἀπελεύσεται. Ἔξεστιν αὐτῷ ἐν βραχεῖ χρόνῳ τὸ πᾶν ἀπονίψασθαι.
Ὁ νέος πάλιν καὶ αὐτὸς τὸ ἄδηλον λογιζέσθω τῆς τελευτῆς, καὶ ὅτι πολλῶν πολλάκις πρεσβυτέρων μενόντων ἐνταῦθα, οἱ νέοι πρὸ αὐτῶν ἀπηνέχθησαν…
Ἐκ τοῦ ἀναβάλλεσθαι κίνδυνος καὶ φόβος.
Ἐκ δὲ τοῦ μὴ ἀναβάλλεσθαι σωτηρία δήλη καὶ ἀσφαλής…
Μὴ λέγε, ἔσται καιρός.Τοιαῦτα ρήματα σφόδρα παροργίζει τὸν Θεόν.»

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
https://proskynitis.blogspot.com/

Άνθρωπος που δεν κοινωνεί...



Ο Ἱεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος αναφέρεται σε αυτούς που εκκλησιάζονται,αλλά ποτέ δεν κοινωνούν χρησιμοποιώντας διάφορες δικαιολογίες.Και δυστυχώς είναι πολλοί...
«Ο άνθρωπος που δεν κοινωνεί, είναι αντίχριστος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάρα, από το να ξεχωρίζει ο άνθρωπος τον εαυτόν από τον Χριστόν!
Ταπεινολογίες ακούω:
Είμαι ανάξιος να κοινωνήσω, λένε πολλοί. Και τους απαντώ:
- Πώς και πότε θα γίνετε άξιοι; Μοιάζετε με εκείνον που θα πάει στη θάλασσα για κολύμπι, όταν μάθει να κολυμπάει. Μα στη θάλασσα θα μάθει κολύμπι. Μοιάζετε με εκείνον που είναι άρρωστος και περιμένει μόλις γίνει καλά να πάει στο νοσοκομείο. Μα στο νοσοκομείο θα γίνει καλά! Αστεία πράγματα...».

https://proskynitis.blogspot.com/

Έρχονται Εισόδια!



  Ή Εκκλησία πιστεύει σε μια θετική καί πνευματική κληρονομικότητα. Πόση πίστη, πόση καλωσύνη, πόσες γενιές ανθρώπων πού αγωνίστηκαν να ζήσουν την αγιότητα, δεν χρειάστηκαν πρίν το δένδρο της ιστορίας μπορέσει να βγάλει ένα τέτοιο υπέροχο καί εύωδιαστό λουλούδι -την Παρθένο Παναγία! 
 Δυστυχώς όμως, ή κληρονομιά του κακου είναι πολύ πιο ορατή καί γνωστή σήμερα. Υπάρχει τόσο κακό γύρω μας, ώστε αυτή ή πίστη στον άνθρωπο, στην ελευθερία του, στη δυνατότητα του να παραδίδει στίς μελλοντικές γενιές μια φωτεινή κληρονομιά καλωσύνης έχει σχεδόν εξατμιστεί κι έχει αντικατασταθεί από τον κυνισμό καί την υποψία... Αυτός ό εχθρικός κυνισμός καί ή αποθαρρυντική υποψία είναι ακριβώς ό,τι μας κάνει ν' απομακρυνόμαστε από την Εκκλησία, τη στιγμή πού αυτή γιορτάζει.με τέτοια χαρά καί πίστη, [ένα κορίτσι]στο όποιο συγκεντρώνεται όλη ή καλωσύνη,ή πνευματική ομορφιά, ή αρμονία καί ή τελειότητα, πού είναι στοιχεία της γνήσιας ανθρώπινης φύσεως.
 Μέσα άπ' αυτό το κορίτσι, ό Χριστός -το δώρο του Θεού, ή συνάντηση μαζί Του - έρχεται ν' αγκαλιάσει τον κόσμο. Εορτάζοντας , βρισκόμαστε ήδη στον δρόμο προς τη Βηθλεέμ, κινούμενοι προς το χαρμόσυνο μυστήριο της Παναγίας ως Θεοτόκου.

+π.Αλεξ.Σμέμαν
https://proskynitis.blogspot.com/

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΔΕΚΑΠΟΛΙΤΗΣ



«Ο όσιος Γρηγόριος ήταν από τη Δεκάπολη της Ισαυρίας, υιός του Σεργίου και της Μακαρίας, κατά τους χρόνους των δυσσεβών εικονομάχων. Στα οκτώ του χρόνια αρχίζει την εκπαίδευση στα ιερά γράμματα. Κι όταν τελείωσε αυτές τις σπουδές, περνούσε όλον τον καιρό του στις Εκκλησίες. Στην κορύφωση της εφηβείας του οι γονείς του άρχισαν να τον ετοιμάζουν για γάμο. Αυτός όμως έφυγε κρυφά, και μάλιστα λόγω της επικρατούσας τότε αίρεσης των εικονομάχων, περιερχόταν από τόπου σε τόπο, κατασπαζόμενος τους μάρτυρες και θησαυρίζοντας για τον εαυτό του την ωφέλεια που προέκυπτε από τη συνάντησή του με αυτούς. Ζώντας με μεγάλη εγκράτεια  και σκληραγωγία, πάλεψε με πολλές επιθέσεις και μάλιστα των δαιμόνων, γι’  αυτό και αναδείχτηκε σε μεγάλο θαυματουργό. Ο Γρηγόριος πήγε και στην Ασία και έφθασε και στο Βυζάντιο, έχοντας την επιθυμία να πετύχει τη μαρτυρική ομολογία του για τον Χριστό. Από εκεί απέπλευσε προς τη Ρώμη, κι αφού γύρισε όλη τη Δύση και κατέπληξε πολλούς με τα θαύματα και τα σημεία  που επιτελούσε, ξαναγύρισε στο Βυζάντιο. Έπειτα προχώρησε προς το μέρος του Ολύμπου και ανέβηκε πάνω στο όρος. Και τόσο αποξηράθηκε το σώμα του εκεί από την άσκηση, ώστε αυτοί που τον γνώριζαν, τον αναγνώριζαν μόνον από τη φωνή. Πάλι λοιπόν κατέβηκε από το όρος και ήλθε στη Θεσσαλονίκη. Κι από εκεί πήγε στο Βυζάντιο, οπότε αφού βρήκε φυλακισμένο για χάρη των αγίων εικόνων τον Συμεών τον ομολογητή και θεοφόρο και τον ικέτεψε επί πολύ και τον προσκύνησε, εκοιμήθη εν ειρήνη, θεραπεύοντας προηγουμένως πολλά και διάφορα νοσήματα των ανθρώπων».
Ο άγιος Ιωσήφ ο υμνογράφος χρησιμοποιεί πολλές εικόνες και ποιητικά σχήματα προκειμένου να προβάλει την οσιότητα εκ παιδός του Γρηγορίου. Η κατά Χριστόν ζωή του μοιάζει, σημειώνει, με εκείνο το κατάκαρπο αμπέλι, από το οποίο βγαίνει ένα πολύ ωραίο κρασί, που όταν το πίνει ο πιστός, ευφραίνει την καρδιά του. Αλλού ο άγιος Ιωσήφ επισημαίνει ότι ασκητής από νεαρό παλληκάρι ο όσιος Γρηγόριος απέφυγε μεν να οδηγηθεί σε γάμο, όμως τελικώς συζεύχθηκε, έκανε τέκνα, κι αυτά τα τέκνα του τον ανέδειξαν σε τέκνο του Θεού. Τι εννοεί; Συζεύχθηκε, λέει, την αγνότητα κι έκανε τέκνα με αυτήν τις αρετές. «Μνηστεύτηκες, μακάριε, και πήρες ως σύζυγο την αγνότητα, από την οποία σου γεννήθηκαν τέκνα όλες οι αρετές. Κι αυτές σε κατέστησαν τέκνο Θεού». Πράγματι, οι Πατέρες της Εκκλησίας μας επισημαίνουν ότι η κατά Χριστόν αγνότητα είναι ο πιο εύκολος δρόμος που οδηγεί χωρίς παρεκκλίσεις τον πιστό στον Ουρανό.
Ο εκκλησιαστικός μας ποιητής δανείζεται λόγια του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, που με τη σειρά του κι αυτός χρησιμοποιεί το παράδειγμα του πατριάρχη της Παλαιάς Διαθήκης Μωυσή, για να παρουσιάσει τον όσιο ως ανελθόντα στο όρος των αρετών και συνεπώς εισελθόντα στο «φωτεινό σκοτάδι», «τον γνόφον της θεωρίας» του Θεού. Ο Μωυσής ανήλθε στο όρος Σινά και «είδε» τον Θεό. Ο άγιος Γρηγόριος Θεολόγος ανέβηκε κι αυτός στο πνευματικό Σινά και μυήθηκε στα του Πνεύματος του Θεού. Το ίδιο και ο όσιος Γρηγόριος ο Δεκαπολίτης: με την άσκηση των αρετών έφθασε κι αυτός στη θεωρία του Θεού. «Ανέβηκες στο όρος των αρετών, όσιε, μπήκες στον γνόφο της θεωρίας, και κατανόησες, όσο μπόρεσες, τον ακατανόητο ως προς τη φύση Του Θεό. Έτσι, πάτερ, έγινες γεμάτος από φωτισμό».
Σε όλη αυτήν τη διαδικασία της διά των αρετών ανόδου του οσίου στη θέα του Θεού, ο υμνογράφος καταγράφει θεοπτικές εμπειρίες του οσίου ασκητή. Γνωρίζουμε από την ασκητική παράδοση των οσίων μας ότι όσο κανείς ασκείται «νομίμως», δηλαδή μέσα σε εκκλησιαστικά πλαίσια, με ταπείνωση και αγάπη, τόσο και ο Θεός αποκαλύπτεται και ενισχύει τον ασκούμενο. Έτσι και ο όσιος Γρηγόριος: δέχτηκε φως σαν τον απόστολο Παύλο, όσο ασκείτο μέσα σ’  ένα σπήλαιο («πάλαι σε σπηλαίω ενδιαιτώμενον, φέγγει κατήστραψεν επουρανίω ως Παύλον»)∙ στον ύπνο του κάποια φορά του εμφανίστηκε άγγελος, δίδοντάς του φλογίνη μάχαιρα, για να βγάλει τα πάθη από την καρδιά του («νυκτός γαρ καθεύδοντι, επιφανείς σοι άγγελος, μάχαιραν φλογίνην επιδίδωσι πάθη εκτέμνουσαν καρδίας»)∙ άκουσε αγγελική υμνωδία, ενώ ακόμη ήταν στο θνητό του σώμα («αγγελικής ακήκοας υμνωδίας, Γρηγόριε, έτι ενδημών εν τω θνητώ σου σώματι»)∙ δέχτηκε επίσκεψη της ίδιας της Υπεραγίας Θεοτόκου, που τον ενίσχυσε, όταν υφίστατο δαιμονικές προσβολές («η ουράνιος πύλη, η του Χριστού άχραντος Μήτηρ, προσβολαίς σε δαιμόνων περικυκλούμενον, πάτερ, επτέρωσε και δυνατόν εν ισχύι κατ’  αυτών ειργάσατο»).
Είπαμε όμως ότι ο όσιος Γρηγόριος αφιερώθηκε από νεαρή ηλικία στον Θεό. Στράφηκε ολοκληρωτικά σ’ Εκείνον και με αυτή τη στροφή του, με τον έρωτά του για τον Θεό,  μπόρεσε με τη βοήθειά Του να ξεπεράσει τη νεανική πύρωση της σάρκας. «Με τον θείο έρωτα μάρανες εντελώς τους έρωτες της σάρκας». Γι’  αυτό και στην εποχή μας θεωρείται κατεξοχήν επίκαιρη η προβολή του. Σε μια εποχή δηλαδή σαν τη δική μας, που οι σαρκικοί έρωτες και οι προκλήσεις των επιγείων ηδονών είναι στην καθημερινή διάταξη, το παράδειγμα του οσίου Γρηγορίου είναι πολύ βοηθητικό. Κι αυτός υπήρξε νέος. Κι αυτός δέχτηκε ποικίλους πειρασμούς, πάνω μάλιστα στα θέματα των ηδονών του σώματος. Μπόρεσε όμως να αναδειχτεί νικητής, γιατί κατάλαβε αυτό που ως μέθοδος ήταν γνωστό ήδη από την αρχαιότητα: «ήλω ήλον εκκρούειν». Το καρφί το κτυπά κανείς με το καρφί. Δηλαδή, η σαρκική ηδονή αντιμετωπίζεται όταν στη θέση της βάλλει κανείς την πνευματική ηδονή. Ο μη έννομος, ο εκτός του θελήματος του Θεού σαρκικός έρωτας, αντιμετωπίζεται, όταν μπει στη θέση του ο θεϊκός έρωτας. Αυτό απαιτεί βεβαίως γενναιότητα ψυχής, αλλά είναι ο μόνος δρόμος που οδηγεί, ειδικά τον νέο, στη λήψη του αγίου Πνεύματος. «Κυριάρχησες στις ηδονές του σώματος, με γενναιότητα νου, από νεαρή, πάτερ, ηλικία, κι έγινες όργανο του αγίου Πνεύματος, δεχόμενος στην καρδιά σου με λαμπρό τρόπο τις ενέργειές Του και γινόμενος γι’  αυτό θεοειδής».

https://pgdorbas.blogspot.com/2023/11/blog-post_20.html