Περί της Ευχής “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με”

1) Θαυμάζοντας το πέλαγος της θείας αγάπης ο ΄Αγιος Νήφων διηγείτο στο πνευματικό του παιδί, τον ΄Αγιο Επιφάνιο:

– Σκέψου, παιδί μου, ότι κάποτε στα χρόνια της αγνοίας μου, που έπεσα σε μεγάλη αμαρτία, παρουσιάστηκε μπροστά μου ο ίδιος ο Κύριος και με προειδοποίησε ότι με αυτά που κάνω δεν θα σωθώ.

Εγώ έπεσα αμέσως στα άχραντα πόδια Του και καταφιλώντας τα ψιθύρισα με πόνο ψυχής:

– Κύριε, ούτε στο άπειρο Σου έλεος θα βρω σωτηρία;

Κι Εκείνος, νικημένος από την άμετρη φιλανθρωπία Του, με ανασήκωσε και μου είπε σπλαχνικά:

– Ναι! Θα βρεις σωτηρία στο έλεος μου. Μόνο όσες φορές πέφτεις, γύριζε σε μένα με ταπείνωση, λέγοντας «ήμαρτον, ελέησόν με!», κι εγώ θα σου θεραπεύω τα πάθη και θα σου παραστέκομαι βοηθός.

΄Ετσι μου είπε ο γλυκύς στο έλεος και άφατος στους οικτιρμούς Ιησούς Χριστός και χάθηκε από τα μάτια μου.

2) Η Ευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», που γίνεται και με κομποσχοίνι, αντιστοιχεί σε πνευματική ελεημοσύνη, που νικά το έλεος του Θεού, αφού, ως γνωστόν, καμιά αμαρτία δεν είναι μεγαλύτερη από το άπειρο έλεός Του.

Ο αγιασμένος Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής έλεγε ότι: όχι μόνο με τη Θεία Λειτουργία αλλά και με το κομποσχοίνι, με τη λεγομένη Νοερά προσευχή, «βγάζεις ψυχές από την κόλαση και τις βάζεις στον Παράδεισο».

3) Στον πνευματικό αγώνα θα δώσουμε:

–Στο σώμα τον κάματο, με τις κατά δύναμιν στρωτές μετάνοιες, την ορθοστασία, τα σταυρωτά κομποσχοίνια, τον πρόθυμο χειρονακτικό κόπο μαζί με την Ευχή, για να περιορίσουμε, όσο το δυνατόν περισσότερο, το αίσθημα της σωματικής ανάπαυσης. (Αυτά ισχύουν γι αυτούς που έχουν υγεία. Οι μεγάλοι στην ηλικία, οι ασθενείς, οι ανήμποροι, θα δώσουν λίγα, όσα μπορούν, αλλά με το νου καθαρό και την καρδιά γεμάτη πίστη και αγάπη.

–Στην όραση θα δώσουμε την αγρυπνία, τη μελέτη της Αγίας Γραφής και ιδιαιτέρως της Καινής Διαθήκης και του Ψαλτηρίου.

–Στην ακοή θα δώσουμε την ακρόαση του θείου λόγου και της ιεράς ψαλμωδίας.

–Στην όσφρηση δεν θα δώσουμε μόνο τη μυρωδιά από το θυμίαμα, αλλά θα δώσουμε και την Ευχή. Και αυτή θα μας ανταποδώσει θεία όσφρηση, με ουράνια ευωδία. Θα μυρίζουμε δηλαδή ουρανό.

–Στη γεύση θα δώσουμε την εγκράτεια και την κατά δύναμιν νηστεία. Και δι αυτής, κατόπιν, πνευματικά, θα αποκτήσουμε γεύση αθανασίας και αιωνιότητας.

–Στην αφή θα δώσουμε ησυχία, κόπο και πόνο, με κάποιες μορφές τραχύτητας και κακοπάθειας. (Με τη σύμφωνη πάντοτε γνώμη του Πνευματικού οδηγού).

Αποσπάσματα από το βιβλίο “Η Ευχή μέσα στον κόσμο” του π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου.

http://paraklisi.blogspot.gr/