Και ο άσωτος παίρνει το δρόμο της επιστροφής. Πριν ακόμα φθάσει στο σπίτι, ο πατέρας, που ζούσε το μυστήριο της αναμονής, τον βλέπει από μακριά και τρέχει. Χωρίς να του πει τίποτα, πέφτει ολόκληρος στην αγκαλιά του και τον καταφιλεί. Η αποδοχή του υιού από τον πατέρα αποδεικνύεται στην πράξη πλήρης και απροϋπόθετη. Γιατί πάντοτε ήταν μαζί με το παιδί του. Εκείνο που πρέπει να προσέξουμε είναι ότι η πρώτη λέξη της ομολογίας του δεν είναι «συγχώρα με», αλλά «πατέρα». Είναι το όνομα του πατέρα που ανεβαίνει από τα βάθη του είναι του και του δίνει το θάρρος να ελπίζει. Γι᾽ αυτό και ο άσωτος δεν προτείνει λύση για το μέλλον του, αλλά εμπιστεύεται τον εαυτό του εξ ολοκλήρου στον πατέρα του.
Έτσι νίκησε η πατρική αγάπη το θάνατο. Και άναψε τούτη η χαρά, το πανηγύρι, που ενδύεται και πάλι ο υιός τη στολή την πρώτη, και φορά το δάκτυλίδι της υιοθεσίας, και θύεται ο μόσχος ο σιτευτός. Η πράξη αυτή φανερώνει και την εσχατολογική διάσταση της σωτηρίας και της αποκαταστάσεως στην τάξη των υιών του Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου