Πέμπτη 31 Μαΐου 2018

Ενοχή ή λύπη


            Μια προσεκτική εξέταση του εαυτού μας μπορεί να αποβεί λυτρωτική. Όμως κι εδώ υπάρχει μια παγίδα. Αναλογιζόμενοι τις αμαρτίες μας και την κατάντια μας πολλές φορές κατακλυζόμαστε από βαρειά αισθήματα ενοχής. Η κατάσταση αυτή της ενοχής δεν έχει σχέση με την αληθινή μετάνοια , αλλά μπορεί να οδηγήσει στην αίρεση, γιατί δηλώνει: α) φόβο για την επερχόμενη τιμωρία , από μέρους του Θεού ( δηλαδή , τελικά, ο Θεός δεν είναι πατέρας που μας περιμένει με ανοιχτή την αγκαλιά, αλλά μόνον αδυσώπητος δικαστής και σκληρός τιμωρός ) , και β) αμαρτωλή έπαρση και εγωισμό («πώς είναι δυνατόν εγώ να έχω κάνει τέτοια αμαρτία…!» ) . Ο άνθρωπος που αισθάνεται τύψεις και ενοχές , μάλλον δύσκολα μπορεί να δεχτεί το έλεος του Θεού. Και τότε ζητάει εξιλεωτικές τιμωρίες.
            Ο άσωτος της παραβολής , συναισθανόμενος την κατάστασή του, δεν αισθάνεται ενοχή, αλλά λύπη. Λύπη για την κατάστασή του∙ λύπη γιατί έθλιψε τον πατέρα του και δεν στάθηκε άξιος της αγάπης του. Γνωρίζει πως ο  πατέρας του συνεχίζει να τον αγαπάει. Έχει την βεβαιότητα ότι θα τον ξαναδεί γι’ αυτό και παίρνει την απόφαση να επιστρέψει.

    Πηγή: «ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Μετάνοια και εξομολόγηση. Επιστροφή στο Θεό και στην Εκκλησία του»
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
http://eisdoxantheou-gk.blogspot.com/

Η αποκάλυψη του Θεού στη ζωή μας


Ζούμε σε μία εποχή που επικρατεί γενική αναστάτωση , ταραχή, κρίση , αμφισβήτηση και κατάρρευση ιδεών, αρχών, ηθών και βάσεων. Η αδιαφάνεια, η απληστία, ο κορεσμός, η αλλοτρίωση κυριαρχεί στον κόσμο. Έχουμε μία έξαρση της φιλαρχίας, της φιλαυτίας, της φιλοδοξίας, της φιληδονίας, της φιλοκτησίας και της φιλαργυρίας. Τεράστιες οικολογικές καταστροφές σε όλο τον πλανήτη δυσχαιρένουν τη ζωή των ανθρώπων. Τ’ απαράγραπτα ανθρώπινα δικαιώματα λειτουργούν συχνά σε βάρος των βασικών ανθρώπινων υποχρεώσεων. Επικρατεί το αντιευαγγελικό «μακαριότερο το να λαμβάνεις από το να δίνεις». Αμφισβητούνται ηθικές αρχές, λογικές βάσεις, αρχαίες αξίες. Προβάλλονται νοσηρές ιδιαιτερότητες και αποκρουστικές φαυλότητες. Βρισκόμαστε στην εκπλήρωση της προφητείας του Μ. Αντωνίου: «Θα έλθει μία εποχή που οι τρελοί θα λένε τους γνωστικούς τρελούς και το αντίθετο».
Από την άλλη, μερικές φορές,  η Εκκλησία εξαντλεί το έργο της στη φιλανθρωπία. Όχι ότι δεν είναι ένα από τα έργα της, αλλά δεν είναι το μόνο και δεν είναι το κύριο. Το έργο αυτό το κάνει και το υπουργείο κοινωνικής προνοίας ( ή όπως αλλιώς τώρα λέγεται) , που βέβαια δεν το κάνει πάντοτε , κι ένας σύλλογος κι ένας μασώνος κι ένας αλλόθρησκος κι ένας άθεος. Οι νέοι μας δεν ζητούν από την Εκκλησία χρήματα και ψωμί, αλλά νόημα βαθύ και σκοπό βίου ορθό. Να μάθουν για το τί ζουν και πού πάνε, γιατί υπάρχουν, γιατί γεννήθηκαν και γιατί πεθαίνουν. Είναι πολύ κουραστικές οι ομιλίες θεολόγων που δεν τους μίλησε ο Θεός, τα στερεότυπα κηρύγματα, οι μεγαλόστομες ηθικολογίες, οι βερμπαλιστικές ρητορείες, οι διδασκαλίες δίχως προσωπικό αντίκρυσμα.
Στη σύγχρονη κοινωνία απουσιάζει η κοινωνία των προσώπων. Επικρατεί δυστυχώς ακοινωνησία και ασυνεννοησία, μοναξιά και ψυχρότητα. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι λίαν ανταγωνιστικές , εξουσιαστικές, ζηλόφθονες, υποκριτικές , αναληθείς, ανίερες. Δεν υπάρχει αλληλοκατανόηση, αλληλοπεριχώρηση, αλληλοσεβασμός. Αν οι όποιες ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι εν Χριστώ , εν αληθεία, εν αγάπη , έχουν σίγουρα ημερομηνία λήξεως. Δίχως τον Χριστό ανάμεσα στα πρόσωπα δεν υπάρχει κατανόηση, ανεκτικότητα, υπομονή και υποχωρητικότητα. Οι σύζυγοι , τ’ αδέλφια, οι φίλοι, οι συνάδελφοι, οι συμμαθητές, οι συμφοιτητές, δεν μπορούν να συνευρεθούν, να συμπορευθούν, να συναντηθούν, να συνομιλήσουν και να συνεννοηθούν δίχως Χριστό.
Το κάθε ανθρώπινο πρόσωπο είναι μοναδικό, ιερό και ανεπανάληπτο μέσα σε όλη την παγκόσμια ιστορία. Το κάθε πρόσωπο είναι εντελώς διαφορετικό και χρειάζεται έναν ιδιαίτερο σεβασμό. Όλα τα πρόσωπα είναι πλασμένα κατ’ εικόνα Θεού. Δεν μπορεί λοιπόν ποτέ να μην είναι αξιοσέβαστα και αξιοτίμητα. Η διαφορετικότητα , η ανομοιότητα, η ιδιαιτερότητα, αποτελεί τελικά μία καταπληκτική συμμετρία. Η συνάντηση και συνεννόηση προσώπων αποτελεί αλληλοσυμπλήρωση και αρμονική σύνθεση. Δεν υπάρχουν οπωσδήποτε δύο όμοιοι άνθρωποι, ούτε μπορούν να υπάρξουν. Μόνο με την αγάπη και την ταπείνωση μπορούν να συναντηθούν και να ταυτισθούν ακόμη.
Ο άνθρωπος σήμερα έχει αυξήσει τρομερά τις γνώσεις του. Εντούτοις ενώ γνωρίζει τί γίνεται στα τέσσερα σημεία της γης και στο άπειρο σύμπαν, παραμένει άγνωστος ο πλησιέστερος εαυτός του. Έχουμε πληροφορίες από τους γαλαξίες, από τις πέντε ηπείρους και δυσκολευόμαστε να επικοινωνήσουμε με τον πλησίον μας. Στο τέλος όμως σίγουρα αυτά που γνωρίζουμε είναι πολύ λιγότερα από αυτά που δεν γνωρίζουμε. Η τεχνολογία αναπτύσσεται υπερβολικά και υπερθαύμαστα, η πρόληψη του κακού όμως είναι αδύνατη.
Γνωρίζουμε μόνο το 1/10 των λειτουργιών του εγκεφάλου μας. Ο άνθρωπος όσο μικρός είναι  τόσο και μεγάλος, όσο σοφός τόσο και ανόητος, όσο πλούσιος τόσο και φτωχός, όσο καλός τόσο και κακός. Γνωρίζουμε πολλά και αγνοούμε πιο πολλά. Είναι ένα ανεξήγητο και απύθμενο μυστήριο ο κάθε άνθρωπος. Τί επιλέγει και γιατί αγαπά αυτό και όχι το άλλο, γιατί μισεί τόσο θανάσιμα κάτι, γιατί κλαίει, πώς πονά, γιατί εκφράζεται έτσι, γιατί υβρίζει και κραυγάζει, πώς μελαγχολεί, πότε φοβάται, η ποικιλία, η διαφορετικότητα, η άποψη, η έφεση, η δημιουργικότητα, η επιλογή, η ανατομία, η ψυχοσύνθεση, ο χαρακτήρας, το ύφος, το ήθος, ο ατομισμός. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά τον ξεχωρίζουν και τον διακρίνουν με το άφθαστο μεγαλείο της ιερής μοναδικότητας.
Ο νέος που ενδιαφέρεται διερωτάται σχετικά με τη σύνδεση της ψυχής και σώματος, τί ακριβώς είναι η ψυχή και τί είναι ο θάνατος. Ποιά είναι η ηθική η απαραίτητη για τη διατήρηση της ιερότητας της ζωής. Πότε αρχίζει και πότε τελειώνει η ζωή δεν είναι πάντοτε ακριβώς γνωστό. Η ζωή δεν ορίζεται από κοσμικούς νόμους, γιατί είναι μυστήριο δυσερμήνευτο. Ο επίσκοπος Μεσογαίας Νικόλαος λέγει «είμαστε απίστευτα μικροί, υπερβολικά μόνοι, πολύ στιγμιαίοι για τους κοσμικούς χρόνους για να πούμε: α ) ότι γνωρίζουμε τον κόσμο, β) ότι τον κατανοούμε, και γ ) ότι μπορούμε να επικοινωνούμε».
Παρά την τόση επικοινωνία και συναναστροφή, ο σύγχρονος άνθρωπος πάσχει από μεγάλη μοναξιά. Παρά την τόση γνώση κατανοούμε ότι έχουμε μεγάλη άγνοια. Η μοναξιά μας και η άγνοιά μας συναντιούνται στη μοναδικότητά μας. Η επιστημονική πλούσια γνώση θέλει να εξοβελίσει τον Θεό. θεωρεί πως μπορεί να προχωρήσει δίχως την παρουσία της δυνάμεώς Του και πολύ περισσότερο δίχως τη βοήθειά Του. Ο επιστήμονας  εμπιστεύεται τις γνώσεις και τις δυνάμεις του και δεν θέλει καμιά άλλη συμπαράσταση. Ο Γέροντας Παϊσιος  έλεγε πως «όλα τα θέματα τα συζητώ, εκτός από το περί υπάρξεως Θεού. Είναι σαν να μου λες ότι δεν γεννήθηκες από μάνα ή ότι το ράσο μου δεν είναι μαύρο. Τί συζήτηση να κάνουμε;». «Εδώ βρε παλληκάρια», έλεγε σε δυο φοιτητές που τον επισκέφθηκαν, «και τ’ άλογα ζώα πιστεύουν στον Θεό και δεν πιστεύει ο λογικός άνθρωπος;». Την ώρα εκείνη περνούσε μία σαύρα. Της λέει ο Γέροντας: «Υπάρχει Θεός; Και η σαύρα ένευσε καταφατικά το κεφάλι της». ( Σε μια παραλλαγή άκουσα ότι αυτό το ίδιο γεγονός ότι δήθεν μίλησε η σαύρα και με ψιλή φωνή είπε: «Ναι, υπάρχει Θεός») .
Σε όλη την Ορθόδοξη Ανατολή δεν ανεφύη τέτοιο ερώτημα ποτέ. Οι άνθρωποι μπορούσαν ν’ αμαρτάνουν, αλλά ποτέ δεν τους πέρασε από το νου η ιδέα , μήπως και δεν υπάρχει ο Θεός. Γι’ αυτό και κανένας από τους θεοφώτιστους αγίους πατέρες δεν έγραψε λόγο που ν’  αποδεικνύει την ύπαρξη του Θεού. Το ερώτημα αυτό κατασκευάσθηκε στην ορθολογιστική και λογοκρατούμενη Δύση. Η Ορθόδοξη Παράδοση, πίστη και ζωή, δεν ασχολήθηκε ποτέ με το ερώτημα αν υπάρχει Θεός. Μίλησε μόνο για τη βέβαιη παρουσία Του. Ο Θεός δεν αποδεικνύεται επιστημονικά. Αν αποδεικνυόταν έτσι, δεν θ’ άξιζε να πιστεύουμε. Πρόκειται για ματαιοπονία μάλλον. Ο Θεός βιώνεται και αποκαλύπτεται∙ δεν ανακαλύπτεται, ούτε αναδεικνύεται. Μόνο βιούμενος ο Θεός κοινωνείται από το πλάσμα του και γεμίζει χαρά η ζωή του.
Δεν κατανοείται ο ακατανόητος, δεν χωρείται ο αχώρητος. Ο νους θα πρέπει να κατέβει στην καθαρή καρδιά , κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, για να συναντήσει, γνωρίσει και οικειωθεί τον Θεό. Το μυστήριο δεν ερευνάται, δεν εξιχνιάζεται, δεν κατανοείται αλλά βιώνεται εμπειρικά και κοινωνείται απερινόητα. Ο Θεός δεν είναι απρόσιτος αλλά προσιτός και οικείος κατά τις άκτιστες ενέργειές του. Ο Θεός είναι παντέλειος , παντοδύναμος, πανυπεράγαθος, πανδίκαιος. Η δικαιοσύνη Του δεν αναιρεί την αγάπη Του. Η δικαιοσύνη Του δεν τον κάνει τιμωρό κι εκδικητικό…
(συνεχίζεται)

Πηγή: «ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΩΥΣΕΩΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
παθοκτονία πρόσκληση μετανοίας σε καιρούς κρίσεως»
http://eisdoxantheou-gk.blogspot.

Για να μην βουλιάξει η ψυχή.


Η Αγία Συγκλητική λέει: 
Όπως το πλοίο καταποντίζεται από δυό αιτίες
Ή απ’ έξω, από τα κύματα της θάλασσας,
Ή από μέσα εξαιτίας βλάβης της αντλίας του... 
Έτσι Και Η Ψυχή:
Βλάπτεται και καταβυθίζεται
Ή απ’ έξω αντιλαμβανόμενη τα πράγματα με τις αισθήσεις της,
Ή από μέσα, από τους κακούς λογισμούς και τα πάθη, που βρίσκονται μέσα στην καρδιά. Για τούτο είναι ανάγκη να προφυλάγει ο άνθρωπος Τόσο Τις Αισθήσεις Του από τα ηδονικά και βλαβερά πράγματα Όσο Και Την Καρδιά Του απότους πονηρούς λογισμούς και τα πάθη.

Πηγή: https://theomitoros.blogspot.com/2018/05/blog-post_86.html
Πηγή:https://synaxipalaiochoriou.blogspot.com/

Γιατί ο Θεός επιτρέπει την αδικία;


"Kάποτε ένας άγιος γέροντας προσευχόταν στο Θεό να του αποκαλύψει γιατί άνθρωποι δίκαιοι και ευσεβείς είναι φτωχοί, δυστυχούν και αδικούνται, ενώ πολλοί, άδικοι και αμαρτωλοί, είναι πλούσιοι και αναπαύονται, και πως ερμηνεύονται οι κρίσεις του Θεού.O Θεός, θέλοντας να τον πληροφορήσει, του έβαλε στην καρδιά λογισμό να φύγει και να κατέβει στον κόσμο... Περπατώντας λοιπόν ο γέροντας, βρέθηκε σ' ένα δρόμο πλατύ, όπου περνούσαν πολλοί άνθρωποι. Eκεί υπήρχε ένα λιβάδι και μια βρύση με καθαρό νερό. O Aββάς κρύφτηκε στην κουφάλα ενός δέντρου και σε λίγο είδε, πρώτα - πρώτα να περνά ένας άνθρωπος πλούσιος που ξεπέζεψε και κάθισε να φάει. Eκεί που αναπαυόταν βγάζει ένα πουγκί με 100 χρυσά νομίσματα για να τα μετρήσει. Aφού τα μέτρησε, νόμισε πως τα έβαλε πάλι μέσα στο ρούχο του, εκείνα όμως του έπεσαν στη γη χωρίς να το καταλάβει... Σηκώθηκε λοιπόν και καβαλίκεψε το άλογο του αφήνοντας εκεί τα φλουριά... Σέ λίγο πέρασε από κει ένας δεύτερος, οδοιπόρος αυτός, και σταμάτησε για να πιει νερό. Bρίσκει όμως τις λίρες, τις παίρνει, και φεύγει γρήγορα...
Kατόπιν ήλθε ένας άλλος, τρίτος αυτός και φτωχός πεζοδρόμος, φορτωμένος και κουρασμένος και κάθισε κι αυτός ν' αναπαυθεί. Eνώ έβγαζε ένα παξιμάδι για να φάει, έρχεται ο πλούσιος, πέφτει πάνω στο φτωχό και του λέει με θυμό: "Γρήγορα, δώσε μου τις λίρες που βρήκες". O φτωχός με όρκους μεγάλους έλεγε πως δεν είδε τέτοιο πράγμα. Tότε ο πλούσιος άρχισε να τον δέρνει με τη βίτσα του λουριού του αλόγου του, και μ' ένα χτύπημα στα μηνίγγια τον σκότωσε... Μετά, άρχισε να ψάχνει όλα τα ρούχα και τα πράγματα του φτωχού, και μη βρίσκοντας τίποτα, έφυγε πολύ λυπημένος... 
O Aββάς κρυμμένος στο δένδρο, βλέποντας όλα αυτά έκλαιγε και σπαρασσόταν η καρδιά του για τον άδικο φόνο και παρακαλώντας τον Kύριο, έλεγε: "Kύριε, μα δεν βλέπεις το άδικο; Και πως η αγαθότητα Σου υπομένει όλη αυτή την κατάσταση ; "Tότε παρουσιάστηκε ένας άγγελος και του είπε: "Mη λυπάσαι, Γέροντα, γιατί όλα αυτά γίνονται με τη θέληση του Θεού, κι΄ όχι στην τύχη και από μόνα τους ! Άλλα λοιπόν γίνονται κατά παραχώρηση Θεού ( δηλαδή τα επιτρέπει...), άλλα γίνονται για παίδευση ( λόγω προηγούμενων αμαρτιών των ανθρώπων ), και άλλα γίνονται για οικονομία ( ελάφρυνση καταδίκης) πρός αυτούς τους ανθρώπους...Mάθε λοιπόν ότι αυτός που έχασε τις λίρες ( ο πλούσιος ), είναι γείτονας του δεύτερου, δηλαδή εκείνου που τις βρήκε. O δεύτερος είχε ένα περιβόλι αξίας 100 λιρών, αυτός δε ο πλούσιος ως πλεονέκτης που ήταν, το πήρε πιάνοντας τους δικαστές μόνο για 50 λίρες !
Kι επειδή παρακαλούσε ο φτωχός περιβολάρης το Θεό να κάνει εκδίκηση, οικονόμησε έτσι ο Θεός και του τα έδωσε διπλά, ώστε αντί 50 χρυσά νομίσματα, να πάρει δηλαδή τα 100, που πραγματικά άξιζε να πάρει ! Μάθε ακόμη, ότι εκείνος που φονεύθηκε άδικα, είχε κάνει παλαιότερα ένα φόνο, επειδή όμως μετά είχε έργα χριστιανικά και θεάρεστα μετανοώντας ειλικρινά με κλάματα και οδυρμούς για το αμάρτημά του και εξομολογούμενος σε ιερέα, γι΄ αυτό θέλοντας ο Θεός να τον σώσει και να τον καθαρίσει και από την αμαρτία του φόνου, οικονόμησε να σκοτωθεί άδικα και ο ίδιος, για να σωθεί έτσι, κάπως η ψυχή του... Aυτός δε ο πλούσιος και πλεονέκτης που έκανε το φόνο, έμελλε να κολαστεί από τη φιλαργυρία και την πλεονεξία του γι' αυτό τον άφησε ο Θεός να πέσει στο αμάρτημα του φόνου, για να πονέσει η ψυχή του και να ζητήσει και αυτός κάποια μετάνοια... Kαι να τώρα, ήλθε και σ΄ αυτόν η μετάνοια και σε λίγο αφήνει τον κόσμο και πάει να γίνει μοναχός... Λοιπόν, πήγαινε τώρα στο κελί σου και μην πολυεξετάζεις τις κρίσεις του Θεού, γιατί αυτές είναι ανεξερεύνητες και ανεξιχνίαστες και δεν μοιάζουν καθόλου με τις ανθρώπινες κρίσεις.Γνώριζε επίσης ότι και πολλά άλλα γίνονται στον κόσμο με το θέλημα του Θεού για λόγους που οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν. Κι έτσι το σωστό είναι να λέει ο καθένας: «Δίκαιος ει Κύριε, και ευθείαι αι κρίσεις σου.» (Ψαλμ. ΡΙΗ, 137)..."Ο Aββάς, αφού άκουσε όλα αυτά από τον άγγελο, σηκώθηκε χαρούμενος και δόξασε το Θεό!

Πηγή: https://paraklisi.blogspot.com/2018/05/blog-post_652.html
Πηγή: https://synaxipalaiochoriou.blogspot.com/

Τό σώμα είναι εργαλείο και μοιάζει με στολή της ψυχής. Μη μολύνεις την όμορφη αυτή στολή σου !


Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων
''Μή λές ότι το σώμα είναι αιτία της αμαρτίας. Γιατί, αν το σώμα είναι αιτία της αμαρτίας, τότε γιατί ο νεκρός δεν αμαρτάνει; Βάλε στο δεξί χέρι κάποιου νεκρού, που μόλις πέθανε, ένα ξίφος. Φόνος δεν θα γίνει. Άς περάσουν πλάι από νεκρό νεό, μόλις πεθάνει, χίλιες καλλονές. 
Δέν πρόκειται να του δημιουργηθεί καμιά επιθυμία πορνείας. Γιατί; Επειδή το σώμα δεν αμαρτάνει από μόνο του, αλλά αμαρτάνει η ψυχή, ενεργώντας με το σώμα. Το σώμα είναι εργαλείο και μοιάζει με ρούχο και στολή της ψυχής. Κι αν παραδοθεί από αυτή στην πορνεία, γίνεται ακάθαρτο. 
Άν όμως συζήσει με άγια ψυχή, γίνεται ναός του Αγίου Πνεύματος. Δεν τα λέω εγώ αυτά, αλλά τα έχει πεί ο απόστολος Παύλος:  «Δέν ξέρετε ότι τα σώματά σας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος που βρίσκεται μέσα σας;» (Α΄ Κορ. 6,19). 
Νά φροντίζεις λοιπόν το σώμα σαν να είναι ναός του Αγίου Πνεύματος. 
Μή φθείρεις με πορνείες τή... σάρκα σου. 
Μή μολύνεις την όμορφη αυτή στολή σου. Κι αν έτυχε και τη μόλυνες, πλύνε την τώρα με τη μετάνοια, επειδή τώρα είναι καιρός λουτρού παλιγγενεσίας.''

Κατήχηση Δ΄. ΚΓ΄ σελ. 147
πηγη:http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr
Πηγή: https://synaxipalaiochoriou.blogspot.com/

«Ο αδελφός σας είναι στον Παράδεισο γιατί ποτέ δεν κατέκρινε κανέναν σας!»


Κάποτε πολύ παλιά σε ένα μοναστήρι στο Άγιον Όρος, πρίν ακόμα η ανθρωπότητα μάθει τι είναι το ηλεκτρικό ρεύμα, ήταν μία μικρή αδελφότητα νέων κατά βάσει μοναχών με τον Γέροντά τους, ο οποίος ήταν και αυτός σχετικά νέος. Μέσα σε αυτήν την αδελφότητα υπήρχε όμως και ένας μεγάλος σε ηλικία παππούλης. Ο παππούλης της ιστορία μας, λοιπόν, δεν έλεγε ποτέ καλημέρα και περπατούσε πάντα με κατεβασμένο το βλέμμα.
Όποτε συναντούσε κάποιον αδελφό του σταματούσε μπροστά του χωρίς να σηκώσει τα μάτια του από το έδαφος και κατευθείαν γυρνούσε την πλάτη του και άλλαζε πορεία. Δεν πήγαινε ποτέ στής Παρακλήσεις και στους Εσπερινούς. Μπορεί να τον έβλεπαν καμιά φορά στο απόδειπνο μετά την τράπεζα, αλλά θα έφευγε πρίν τελειώσει. Μονάχα τις Κυριακές πήγαινε στην Λειτουργία καθυστερημένος και καθόταν μέχρι να τελειώσει. Όλοι οι αδελφοί του τον χαρακτήριζαν μονόχνωτο, παράξενο και τον συκοφαντούσαν συνέχεια στον Γέροντά τους. Πολλές φορές ο Γέροντας μπήκε στον πειρασμό να τον επιπλήξει για την συμπεριφορά του αυτή, αλλά κάθε φορά κάτι τον σταματούσε και τον δικαιολογούσε λέγοντας πως είναι «καμώματα της ηλικίας». Κάποια μέρα λοιπόν… κάλεσε ο Καλός Θεούλης τον Παππούλη μας και αυτός έφυγε για πάντα για ένα πολύ μακρινό ταξίδι.
Οι αδερφοί του δεν στεναχωρήθηκαν καθόλου για την απώλειά του. Ίσα, ίσα χάρηκαν κιόλας, γιατί δεν θα έβλεπαν άλλο το ξινισμένο γέρικο πρόσωπό του. Αναρωτιόντουσαν όμως: «τι κατάληξη θα έχει η ψυχούλα αυτού του παράξενου γεράκου που δεν τελούσε κανένα από τα θρησκευτικά του καθήκοντα;» Το ρώτησαν στο Γέροντά τους και αυτός με την σειρά του είπε να κάνουν για 40 μέρες προσευχή και νηστεία και τότε θα τους φανερώσει ο Καλός Θεούλης τι έγινε με την ψυχούλα του γέρου αδελφού τους. Μετά από 40 μέρες Άγγελος Κυρίου παρουσιάστηκε στο Γέροντα και του αποκάλυψε ότι ο Γεράκος τους είναι στον Παράδεισο κοντά στον Καλό Θεούλη και προσεύχεται για αυτούς και για την σωτηρία της ψυχής τους. Ο Γέροντας απόρησε. Ρώτησε τον Άγγελο: «Μα πώς; Αφού…»
Πρίν προλάβει όμως να τελειώσει αυτό που ήθελε να πεί του απάντησε ο Άγγελος: «Ο αδελφός σας είναι στον Παράδεισο γιατί ποτέ δεν είπε κακό λόγο για αδελφό του και ποτέ δεν κατέκρινε κανέναν σας! Πάντα το βλέμμα του κοιτούσε στο έδαφος για να μην δεί κανέναν σας και τον κακολογήσει, δεν ερχόταν στις ακολουθίες για μην δεί κανέναν αδελφό να κοιμάται στο στασίδι του, ή να μην κάνει τις μετάνοιές του και τον κρίνει». Ο Γέροντας έμεινε άφωνος.
Τά νέα γρήγορα διαδόθηκαν από στόμα σε στόμα όχι μόνο στο μικρό κοινόβιο αλλά και στις γύρω Μονές και Σκήτες. Αντί για χαρά όμως απλώθηκε μία απέραντη λύπη. Μέχρι και τα πουλιά σίγησαν εκείνη την μέρα. Ο αέρας δεν φύσηξε και τα λευκά προβατάκια της θάλασσας σταμάτησαν να γλύφουν τους τοίχους του μοναστηριού. Εκείνο το βράδυ ούτε τα άστρα βγήκαν στον ουρανό. Θρηνούσαν οι άνθρωποι, αλλά θρηνούσε και όλη η γή μαζί τους.
Μακάρι να μπορούσαμε και εμείς να έχουμε έστω λίγη από την ταπείνωση του Άγιου αυτού Παππούλη και ας μας λέγανε παράξενους…

Περιοδικό ΡΩΜΝΙΟΣ
https://panagia-ierosolymitissa.blogspot.com
Πηγή:https://synaxipalaiochoriou.blogspot.com/

Τό δίχτυ των λογισμών


Γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα

  Λογισμοί εμφυτεύονται στο νου μας κάθε ώρα και στιγμή, απ΄όλες τις πλευρές και τις κατευθύνσεις. Αν μπορούσαμε να δούμε τις ακτίνες των λογισμών θα βλέπαμε ένα μεγάλο δίχτυ λογισμών. Ο καθένας μας έχει έναν δέκτη στο μυαλό του, έναν δέκτη πολύ πιο ακριβή και περίπλοκο από τον αντίστοιχο ραδιοφωνικό ή τηλεοπτικό. Πόσο υπέροχο είναι το ανθρώπινο μυαλό !! Δυστυχώς δεν το εκτιμούμε αυτό. Δε γνωρίζουμε πως να ενώσουμε τον εαυτό μας με την πηγή της Ζωής και να νιώσουμε χαρά. Ο αντίδικος σπέρνει διαρκώς σπόρους στο νου μας. Στον Άγιο Αντώνιο επετράπη να δει τους ιστούς των λογισμών γύρω του κι όταν τους είδε αναφώνησε : " Κύριε ποιός μπορεί να σωθεί " ; Και άκουσε μια φωνή να του λέει : ¨Μόνο οι πράοι και οι ταπεινοί στην καρδιά ". Τα κακά πνεύματα δεν μπορούν να προσβάλλουν όσους έχουν πραότητα και ταπείνωση στην καρδιά, διότι είναι ενωμένοι με την ειρήνη και τη σιωπή. Δεν έχουν αρνητικούς λογισμούς
Από το βιβλίο : ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣface book
‎Chris Vlahoyiannis‎   https://agiopneymatika.blogspot.gr/2018/03/blog-post_18.html
Πηγή: https://hristospanagia3.blogspot.com/2018/05/blog-post_265.html

Ἡ Βυζαντινή μουσική θεραπεύει τήν κατάθλιψη


(Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης)

Ἡ βυζαντινή μουσική, ἁγιάζει τόν ἄνθρωπο ἀναίμακτα. Ἕνα σπουδαῖο θεραπευτικό μέσο γιά τήν ταλαίπωρη ψυχή τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου, τοῦ ἐμπαθοῦς, εἶναι πράγματι ἡ Βυζαντινή μουσική. 

Διά τοῦτο δίδασκε ὁ σοφός ἰατρός τῆς ψυχῆς-Γέρων: «Ἡ βυζαντινή μουσική εἶναι πάρα πολύ ὠφέλιμη. Κανένας χριστιανός δέν πρέπει νά ὑπάρχει χωρίς νά ξέρει βυζαντινή μουσική. Πρέπει ὅλοι νά μάθομε. Ἔχει ἄμεση σχέση μέ τήν ψυχή. Ἡ μουσική ἁγιάζει τόν ἄνθρωπο ἀναίμακτα. Χωρίς κόπο, ἀγαλλόμενος, γίνεσαι ἅγιος». Εἰδικά γιά τήν θεραπεία τῆς κατάθλιψης ἡ βυζαντινή μουσική εἶναι ἕνα πολύ ἀποτελεσματικό μέσο. Ἡ Βυζαντινή μουσική, δίδασκε, θεραπεύει τήν κατάθλιψη.

«Μιά φορά (διηγεῖται ὁ Γέροντας) εἶχε κάποιος δαιμόνιο, ὁ βασιλιάς Σαούλ, καί πήγαινε ὁ Δαβίδ καί τοῦ ἔψαλλε καί ὁ δαίμονας ἔφευγε. Πήγαινε μέ τό ψαλτήρι-τό ψαλτήρι ἦταν ὄργανο. Ὅταν τόν ἔπιανε τό δαιμόνιο τῆς μελαγχολίας, πήγαινε ὁ Δαβίδ καί τοῦ ‘παιζε τό ψαλτήρι κι ἔτσι ἔφευγε ὁ δαίμονας. Ποῦ ‘ναι αὐτοί πού τρέχουνε νά βροῦνε θεραπεία γιά τήν κατάθλιψη.

Ὅταν μάθουνε βυζαντινή μουσική καί ἰδοῦνε τή μαυρίλα νά ‘ρχεται, πάπ! ἕνα δοξαστικό κι ἡ μαυρίλα πού ἔρχεται νά σέ καταλάβει, ὡς ἕνα εἶδος ψυχικῆς μελαγχολίας, γίνεται ὕμνος πρός τόν Θεό. Ἐγώ τό πιστεύω αὐτό. Ἀπόλυτα τό πιστεύω. Σᾶς τό λέω ὅτι ἕνας μουσικός, πού ἀγαπάει τή μουσική, πού εἶναι εὐσεβής, μπορεῖ μιά δυσκολία του νά τήνε κάνει ἔργο μουσικό ἤ ἕνα ἕτοιμο ἔργο νά τό ψάλει, νά τό ἀποδώσει. Ἔτσι, προκειμένου νά κλαίει καί νά καταπιέζεται, προσφέρει μιά δοξολογία στόν Θεό».

Ὁ ὑγιής ἄνθρωπος ζεῖ μέσα στήν ἁρμονία. Ἡ ἀρετή εἶναι ἁρμονία. Ἔλεγε ὁ Γέροντας: «Ἡ βυζαντινή μουσική εἶναι πάρα πολύ εὔκολη, ὅταν τήν ἐρωτευθεῖ ἡ ψυχή. Εἶναι τόση ἡ ὠφέλεια τῆς ἁρμονίας στήν ψυχή!. Αὐτός πού ξέρει μουσικά καί ἔχει ταπείνωση, ἔχει τήν χάρι τοῦ Θεοῦ. Πάει νά θυμώσει, νά ἐκραγεῖ, ἀλλά φοβᾶται τή δυσαρμονία, διότι καί ὁ θυμός καί ὅλες αὐτές οἱ ἁμαρτωλές καταστάσεις δέν εἶναι μέσα στήν ἁρμονία. Κι ἔτσι μισεῖ σιγά σιγά τήν κακία καί ἐγκολπώνεται τήν ἀρετή, πού εἶναι ἁρμονία.

Ὅλες οἱ ἀρετές ἔχουν ἁρμονία. Οὔτε στενοχώριες μπορεῖ νά ἔχεις, οὔτε… Μπορεῖς νά ζεῖς μέσα στή χαρά. Ἅμα καταλάβεις πώς ἔρχεται καμιά μαυρίλα στόν ὁρίζοντα τῆς ψυχῆς σου, λέεις ἕνα ὡραῖο τροπάριο καί ἡ μαυρίλα γίνεται ὕμνος στόν Θεό. Τή δύναμη αὐτή πού θά σέ στενοχωροῦσε καί θά σέ καταπίεζε, τήν ἴδια δύναμη τή βουτᾶς καί τήν ἁγιάζεις».

Απόσπασμα από την μελέτη του ιερομονάχου Σάββα Αγιορείτου
''Η ανθρωπολογία του γέροντος Πορφυρίου του Αγιορείτου''
http://inpantanassis.blogspot.com/2018/05/blog-post_85.html

Ιεροψάλτης και Ορθόδοξο ήθος


Από τα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού συνήρχοντο οι πιστοί “επί το αυτό” σε ιερές Συνάξεις και με αναγνώσεις από την Αγία Γραφή, ύμνους και ιερές ψαλμωδίες εδόξαζαν και ελάτρευαν τον Θεόν. “Εν ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς, ύμνουν, ευλόγουν και εδοξολόγουν τον Κύριον” (Πράξεις Αποστόλων).

Στις ιερές ψαλμωδίες συμμετείχε όλο το εκκλησίασμα, αργότερα, όμως, όταν άρχισαν ν’ αυξάνουν οι Χριστιανοί και διαμορφώθηκαν οι ιερές τελετές και ακολουθίες, τότε έγινε διαχωρισμός των “εν τη Εκκλησία” ιερών διακονημάτων και η ψαλμωδία ανατέθηκε στους ιεροψάλτες, οι οποίοι είχαν ειδικήν προς τούτο χειροθεσία, διαχωρίσθηκαν από τον λαόν και ανέβηκαν επάνω σε ανάβαθρο, το οποίο ονομάσθηκε αναλόγιο και αργότερα καθιερώθηκε να περιβάλλωνται το ράσο και μαζί με τους Αναγνώστες, Κανονάρχες, Νεωκόρους και Υποδιακόνους αποτελούσαν και αποτελούν τον κατώτερο Κλήρο, όχι ως επάγγελμα, αλλ’ ως διακόνημα και ιερό λειτούργημα. 

Όπως, πολύ σωστά, γράφει ο λόγιος και μουσικολογιώτατος αγιορείτης μοναχός π. Ανδρέας Θεοφιλόπουλος “ο ψάλτης είναι ο εκπρόσωπος του λαού προς τον Θεόν, ο οποίος δίδει τας αποκρίσεις εις τον Ιερέα και τον Διάκονον και συμπροσεύχεται μετ’ αυτών υπέρ του περιεστώτος λαού και του σύμπαντος κόσμου. 

Εκ τούτου, έκαστος αντιλαμβάνεται τας ευθύνας τας οποίας επωμίζεται ο περιβαλλόμενος τον ιερόν τρίβωνα του Ιεροψάλτου, ο οποίος πρέπει να είναι ψυχή τε και σώματι καθαρός. Να ψάλη συνετώς, με προσοχήν και ευλάβειαν ούτως ώστε και η στάσις και όλος ο τρόπος αυτού να προκαλή το δέος και την ευλάβειαν των πιστών. Ψάλλων, δεν πρέπει να κινή ούτε χείρας ούτε πόδας, πολύ δε περισσότερον το σώμα του με ατάκτους και θεατρικάς κινήσεις, ως συνηθίζουν τινές να κάμνουν. Ο Ψάλτης, πρέπει να είναι σώματι και πνεύματι υγιής, δεν πρέπει να ψάλη με ατάκτους φωνάς, καθώς ορίζει και η Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος, αλλά με πραείαν φωνήν, δια να αποδίδη την έννοιαν των ψαλλομένων”.

Αλλά θα πρέπει να επισημάνουμε και τα εξής:

α) Επειδή ο Ψάλτης είναι κατά το ...ήμισυ λαϊκός ενδέχεται να έχη υποπέσει και σε αμαρτίες που δημιουργούν “πρόβλημα” στο υπόλοιπο ήμισύ του (στήν “κληρικήν” του δηλαδή ιδιότητα). Σ’ αυτήν την περίπτωση, προσωπικά πιστεύουμε ότι, θα πρέπη να είναι σε διαρκή σχέση με πνευματικό πατέρα μέσα από το ιερό μυστήριο της Εξομολογήσεως. Θεωρούμε, δηλαδή, πώς Ψάλτης δίχως πνευματικό και τακτή Εξομολόγηση (τουλάχιστον) δεν θα πρέπη να ανεβαίνη στο ιερό Αναλόγιο. Και με την ευκαιρία, πιστεύουμε, ακόμη, πώς κάθε “επαγγελματίας” Ψάλτης θα πρέπη νάχη Χειροθεσία από τον Επίσκοπόν του.

β) Ο Σεπτός Ποιμενάρχης μας κ.κ. Ιερόθεος, σε πρόσφατη ομιλία του στο Αντίρριο, αναφέρθηκε σ’ ένα γέροντα Ψάλτη, που ενώ έψαλλε ύψωνε προσευχητικά και ικετευτικά τα χέρια του προς τον Θεό!! Αυτό, βεβαίως, επιτρέπεται όταν προέρχεται εκ καρδίας –όπως στον συγκεκριμένο γέροντα Ψάλτη– και ασφαλώς δεν μπορεί να ενταχθή στις όποιες θεατρικές κινήσεις πού, όπως προείπαμε, δεν είναι σωστό να γίνωνται.

Με την γλώσσα και τον λάρυγγα πρέπει να συμψάλη και ο νούς, ίνα μή, ως λέγει ο ιερός υμνογράφος“τή μεν γλώττη άσματα φθεγγόμενος τη δε ψυχή άτοπα λογιζόμενος”, αλλά με μια αρμονία σώματος και ψυχής, καρδίας και νοός, να προσφέρη ύμνους και ωδές πνευματικές, ως θυμίαμα ενώπιον του Θεού. 

Τότε πληρούται και ο ίδιος της του Θεού Χάριτος και μεταφέρει αυτήν προς τον λαόν, όπως λέγει ο ιερός Χρυσόστομος “μάθε ψάλλειν και όψει του πράγματος την ηδονήν· οι ψάλλοντες γαρ Πνεύματος Αγίου πληρούνται, ώσπερ οι άδοντες τας σατανικάς ωδάς πνεύματος ακαθάρτου” (ομιλ. ΙΘ' προς Εφεσ.).

Μόνον με αυτόν τον τρόπον ψάλλοντας γίνεται μεσίτης των εκκλησιαζομένων προς τον Θεό, επειδή, όπως λέγουν οι Άγιοι Πατέρες, όταν ο Ψάλτης αποσπάση την προσοχή του εκ των αδομένων, τότε παύει να έχη πνευματική επικοινωνία με τον Θεόν.

Οι παρατάσεις, εξάλλου, της φωνής χωρίς μέτρο δεν έχουν θέσιν στην Εκκλησία του Χριστού, η δε ακριβής εκτέλεση της Βυζ. Μουσικής στηρίζεται κυρίως στην εκτέλεση των χρόνων και ρυθμικών ποδών, χωρίς την τήρηση των οποίων, δεν αποδίδονται τα αριστουργήματα των μουσικών μαθημάτων, των παλαιών κυρίως μουσικοδιδασκάλων, όπως είναι τα Δοξαστικά Ιακώβου του Πρωτοψάλτου, οι πολυέλαιοι Πέτρου του Πελοποννησίου, Χουρμουζίου του Χαρτοφύλακος κ.ά. θαυμάσια, όντως, έργα μουσικής τέχνης.

Ο Ιεροψάλτης επιβάλλεται, θα έλεγα, να έχη και μόρφωση αλλά και φωνή καλή, πού, βεβαίως, αποτελεί (η φωνή) δώρο Θεού. Κατ’ αυτόν τον τρόπον θ’ αντιλαμβάνεται αυτός ο ίδιος το μέγεθος και το βάθος των εννοιών των ιερών κειμένων ενώ, παραλλήλως, θ’ αποδίδη με σοβαρή και μεγαλοπρεπή γλυκύτητα τα ψαλλόμενα. 

Έτσι, θα τέρπεται πρώτον αυτός ο ίδιος και θα τέρπη και θα ευχαριστή τους πιστούς και δεν θα προκαλή την αηδίαν από τήν, τυχόν, παράφωνη κακοφωνία του. Αλλά, και ύφος εκκλησιαστικό, σοβαρό και αυστηρό πρέπει να έχη ο Ψάλτης τόσο οσάκις ευρίσκεται στο Αναλόγιο όσο και στην καθόλου “πολιτικήν” του ζωήν. 

Μέσα στον ιερό Ναό και κατά την ώρα της ψαλμωδίας δεν επιτρέπεται να ομιλή, να ανοίγη (ή να δέχεται) συζητήσεις, να γελά καθώς και να αστειεύεται· ούτε να κοιτάζη προς το εκκλησίασμα με κομπορρημοσύνην και έπαρση αλλά μάλλον προς το ιερό Βήμα. Οι όποιες συνεννοήσεις με τους Ιερείς, με τον άλλον Ψάλτη του Ναού ή τους βοηθούς του καλό είναι να γίνωνται πριν ανέβη στο Αναλόγιο ή αν υπάρχη ανάγκη κατά τρόπον σιωπηρό διακριτικό.

Από την άλλην, ο Ψάλτης πρέπει νάναι εγκρατής, νηφάλιος και αφοσιωμένος με ζήλο στο ιερό του έργο. Πάντοτε δε να ψάλη “από δειφθέρας”, μέσα από το βιβλίο δηλαδή και τούτο προς αποφυγή λαθών.

Αλλά και τα μουσικά μέλη που εκτελεί, καλόν είναι να τα έχη προετοιμάση (διαβάσει καλά) από το σπίτι του ενώ τα ψάλματα θα πρέπη να κινούνται στην γνήσια, απλή βυζαντινή μουσική μας παράδοση και να μην είναι επιτηδευμένα ή ξένα προς την πνευματικότητα. Προσωπικά, θα επρότεινα να προτιμώνται τα κλασσικά μαθήματα.

Το ορθόδοξο ήθος του Ιεροψάλτη επεκτείνεται και στην συνεργασία του με τους συναδέλφους του, με τους λειτουργούς Ιερείς, με τους εκκλησιαστικούς Επιτρόπους. Ας μη ξεχνά ότι το “γενικό πρόσταγμα” στις ιερές ακολουθίες το έχει ο Ιερεύς. Κατά συνέπεια, θα πρέπη να συνεργάζεται μαζί του ως προς τον χρόνο (π.χ. τί ώρα θα μπούμε στην θ. Λειτουργία, πότε θα γίνη η Αρτοκλασία, ή τί ώρα θα σχολάση η ιερά ακολουθία κ.λπ.). 

Ακόμη, βασικό σημείο ορθοδόξου ήθους είναι, πριν αναλάβη ...δράση στο Αναλόγιο να πάρη την ευχή του Λειτουργού, να προσκυνήση τον Εσταυρωμένο πίσω από την Αγία Τράπεζα, να βάλη το ράσο του και ν’ ανέβη στο Αναλόγιο κάνοντας το σημείο του σταυρού και λέγοντας μυστικώς “ψαλώ τω Θεώ μου έως υπάρχω”.

Πολλά, βεβαίως, μπορούμε να πούμε για το ορθόδοξο ήθος που πρέπει να διακρίνη τον Ιεροψάλτη. Ας περιορισθούμε, όμως, λόγω χώρου σ’ αυτά και κατακλείοντας ας τονίσουμε ότι ο Ιεροψάλτης πρέπει πρώτα να νιώθη ταπεινός διάκονος της Εκκλησίας του Χριστού καί, κατόπιν, καλλιτέχνης. Πάντοτε δε ας έχει κατά νουν ότι “μείζων πασών των αρετών εστί η διάκρισις”.

Του Βασιλείου Π. Καυκόπουλου, Καθηγητή και Πρωτοψάλτη
http://inpantanassis.blogspot.com/2018/05/blog-post_30.html

Το Αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας


ΠΕΜΠΤΗ Α΄, ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ 
Πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα 1:28-32; 2:1-9 
Ἀδελφοί, καθὼς οὐκ ἐδοκίμασαν οἱ ἀσεβεῖς τὸν Θεὸν ἔχειν ἐν ἐπιγνώσει, παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς ἀδόκιμον νοῦν, ποιεῖν τὰ μὴ καθήκοντα, πεπληρωμένους πάσῃ ἀδικίᾳ, πορνείᾳ, πονηρίᾳ, πλεονεξίᾳ, κακίᾳ, μεστοὺς φθόνου φόνου ἔριδος δόλου κακοηθείας· ψιθυριστάς, καταλάλους, θεοστυγεῖς, ὑβριστάς, ὑπερηφάνους, ἀλαζόνας, ἐφευρετὰς κακῶν, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀσυνέτους, ἀσυνθέτους, ἀστόργους, ἀσπόνδους, ἀνελεήμονας· οἵτινες τὸ δικαίωμα τοῦ Θεοῦ ἐπιγνόντες, (ὅτι οἱ τὰ τοιαῦτα πράσσοντες ἄξιοι θανάτου εἰσίν), οὐ μόνον αὐτὰ ποιοῦσιν, ἀλλὰ καὶ συνευδοκοῦσι τοῖς πράσσουσι. Διὸ ἀναπολόγητος εἶ, ὦ ἄνθρωπε πᾶς ὁ κρίνων· ἐν ᾧ γὰρ κρίνεις τὸν ἕτερον, σεαυτὸν κατακρίνεις· τὰ γὰρ αὐτὰ πράσσεις ὁ κρίνων. Οἴδαμεν δὲ ὅτι τὸ κρῖμα τοῦ Θεοῦ ἐστι κατὰ ἀλήθειαν ἐπὶ τοὺς τὰ τοιαῦτα πράσσοντας. Λογίζῃ δὲ τοῦτο, ὦ ἄνθρωπε ὁ κρίνων τοὺς τὰ τοιαῦτα πράσσοντας καὶ ποιῶν αὐτά, ὅτι σὺ ἐκφεύξῃ τὸ κρῖμα τοῦ Θεοῦ; ἢ τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος αὐτοῦ καὶ τῆς ἀνοχῆς καὶ τῆς μακροθυμίας καταφρονεῖς, ἀγνοῶν ὅτι τὸ χρηστὸν τοῦ Θεοῦ εἰς μετάνοιάν σε ἄγει; κατὰ δὲ τὴν σκληρότητά σου καὶ ἀμετανόητον καρδίαν θησαυρίζεις σεαυτῷ ὀργὴν ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς καὶ ἀποκαλύψεως καὶ δικαιοκρισίας τοῦ Θεοῦ, ὃς ἀποδώσει ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ, τοῖς μὲν καθ᾿ ὑπομονὴν ἔργου ἀγαθοῦ δόξαν καὶ τιμὴν καὶ ἀφθαρσίαν ζητοῦσι ζωὴν αἰώνιον, τοῖς δὲ ἐξ ἐριθείας, καὶ ἀπειθοῦσι μὲν τῇ ἀληθείᾳ, πειθομένοις δὲ τῇ ἀδικίᾳ, θυμὸς καὶ ὀργή· θλῖψις καὶ στενοχωρία ἐπὶ πᾶσαν ψυχὴν ἀνθρώπου τοῦ κατεργαζομένου τὸ κακόν, ᾿Ιουδαίου τε πρῶτον καὶ ῞Ελληνος. 

Νεοελληνική απόδοση:
Καὶ ἐπειδὴ δὲν ἔκριναν ἄξιον λόγου τὸ νὰ ἔχουν ὀρθὴν γνῶσιν διὰ τὸν Θεόν, τοὺς παρέδωσε ὁ Θεὸς εἰς ἀνάξιον νοῦν, ὥστε νὰ κάνουν ἐκεῖνα ποὺ δὲν ἀρμόζει, γεμᾶτοι ἀπὸ κάθε ἀδικίαν,  πορνείαν, πονηρίαν, πλεονεξίαν, κακίαν, γεμᾶτοι φθόνον, φόνον, ἔριδα, δόλον, κακοήθιαν, ψιθυρισταί, συκοφάνται, ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ, ὑβρισταί, ὑπερήφανοι, ἀλαζόνες, ἐφευρέται κακῶν, ἀπειθεὶς εἰς τοὺς γονεῖς, ἀνόητοι, ἄστατοι, ἄστοργοι, σκληροί, ἀνελεήμονες, οἱ ὁποῖοι, ἂν καὶ ἐγνώρισαν τὸν νόμον τοῦ Θεοῦ, ὅτι ἐκεῖνοι ποὺ κάνουν τέτοια πράγματα εἶναι ἄξιοι θανάτου, ὄχι μόνον τὰ κάνουν ἀλλὰ καὶ ἐπιδοκιμάζουν ἐκείνους ποὺ τὰ κάνουν. Διὰ τοῦτο εἶσαι ἀναπολόγητος, ὦ ἄνθρωπε, ὅποιος κι’ ἂν εἶσαι σὺ ποὺ κρίνεις, διότι κρίνοντας τὸν ἄλλον, κατακρίνεις τὸν ἑαυτόν σου, ἐφ’ ὅσον κάνεις τὰ ἴδια καὶ σὺ ποὺ κατακρίνεις. Γνωρίζομεν δὲ ὅτι ἡ κρίσις τοῦ Θεοῦ ἐπέρχεται δικαίως εἰς ἐκείνους ποὺ κάνουν τέτοια πράγματα. Φαντάζεσαι, ὦ ἄνθρωπε, σὺ ποὺ κρίνεις ἐκείνους ποὺ κάνουν τέτοια πράγματα καὶ κάνεις τὰ ἴδια, ὅτι σὺ θὰ ἀποφύγῃς τὴν κρίσιν τοῦ Θεοῦ; Ἢ καταφρνεῖς τὸν πλοῦτον τῆς καλωσύνης του καὶ τὴν ἀνοχὴν καὶ μακροθυμίαν του καὶ δὲν ἀναγνωρίζεις ὅτι ἡ καλωσύνη τοῦ Θεοῦ σὲ ὁδηγεῖ εἰς μετάνοιαν; Ἀνάλογα δὲ πρὸς τὴν σκληρότητά σου καὶ τὴν ἀμετανόητη καρδιά σου ἐπισωρεύεις διὰ τὸν ἑαυτόν σου ὀργήν, κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς ὀργῆς καὶ τῆς ἀποκαλύψεως τῆς δικαίας κρίσεως τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος θὰ ἀποδώσῃ εἰς τὸν καθένα σύμφωνα μὲ τὰ ἔργα του, εἰς ἐκείνους ποὺ ἀσχολούμενοι μὲ ὑπομονὴν σὲ καλὰ ἔργα, ἐπιδιώκουν δόξαν καὶ τιμὴν καὶ ἀθανασίαν, θὰ ἀποδώσῃ ζωὴν αἰώνιον, εἰς ἐκείνους ὅμως ποὺ εἶναι ἐγωϊσταὶ καὶ ἀπειθοῦν εἰς τὴν ἀλήθειαν, ὑπακούουν δὲ εἰς τὸ κακόν, θὰ ἐπέλθῃ θυμὸς καὶ ὀργή. Θλῖψις καὶ στεναχωρία διὰ κάθε κακοποιόν, διὰ τὸν Ἰουδαῖον πρῶτα καὶ ἐπίσης διὰ τὸν Ἕλληνα

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ


Όπως το νερό σβήνει τα γράμματα από το χαρτί όταν πέσει επάνω του, έτσι και τα δάκρυα μπορούν να σβήσουν τα αμαρτήματά μας.

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Τετάρτη 30 Μαΐου 2018

Ο ύπνος του ενάρετου ανθρώπου


Όταν το βράδυ, με ευχάριστη καρδιά φτάσεις στο κρεβάτι σου για ύπνο, φέρνε στο νου σου τις ευεργεσίες και την πρόνοια του Θεού. Θα γεμίσεις τότε από αγαθές σκέψεις και θα ευφρανθεί πιο πολύ η ψυχή σου. Τότε ο ύπνος του σώματος γίνεται ξύπνημα πνευματικό της ψυχής· και το κλείσιμο των ματιών σου θα γίνεται αληθινή όραση του Θεού· και η σιωπή σου, γεμάτη από τα αγαθά αυτά δώρα, θα σου επιτρέψει με όλη τη δύναμη της ψυχής σου να προσφέρεις στο Θεό των όλων δυνατή και βαθιά δοξολογία.

Διότι, όταν απουσιάζει η κακία από τον άνθρωπο, και μόνη η ευχαριστία και ευγνωμοσύνη αρέσει στο Θεό περισσότερο από οποιαδήποτε πολυτελή εξωτερική θυσία. Σ’ Αυτόν ανήκει η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

https://xfd.gr/keimena/

Με τη ματιά ενός Αγίου


Όλη μου η ευτυχία ή η δυστυχία εξαρτάται από τους λογισμούς μου και από τις διαθέσεις της καρδιάς μου. Αν οι λογισμοί κι οι διαθέσεις μου είναι σύμφωνα με την αλήθεια του Θεού, με το θέλημά Του, τότε είμαι αναπαυμένος, γεμάτος θείο φως, χαρά κι ευλογία. Αν όχι, τότε είμαι ανήσυχος, γεμάτος με πνευματικό και ψυχοφθόρο σκότος, νιώθω να με βαραίνει η απόγνωση. Αν μεταβάλλω τελείως τους απατηλούς κι ακάθαρτους λογισμούς και τις διαθέσεις της καρδιάς μου και τους κάνω αληθινούς και θεάρεστους, τότε αποκτώ πάλι ανάπαυση κι ευλογία.

Ο πλησίον μου είναι μια ύπαρξη με ίσα δικαιώματα μαζί μου. Είναι ένας άνθρωπος σαν και μένα, πλασμένος κατ’ εικόνα Θεού. Κι αφού είναι σαν και μένα, πρέπει να τον αγαπώ όπως αγαπώ και τον εαυτό μου. «Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Ματθ. κβ΄ 39). Πρέπει να τον φροντίζω και να τον προσέχω όπως προσέχω τη σάρκα και το αίμα μου, να του φέρομαι στοργικά, ευγενικά, καλοσυνάτα, να του συγχωρώ τις αστοχίες όπως θα συγχωρούσα και τις δικές μου, όπως θα ‘θελα να συγχωρήσουν κι οι άλλοι τα σφάλματά μου και να μου φέρονται με συγκατάβαση. Δηλαδή, όπως θα ‘θελα οι άλλοι άνθρωποι να μην παρατηρούν τα λάθη μου, σαν να μην υπάρχουν, ή να τα αγνοούν με ευγένεια, με καλοσύνη και μεγαλοψυχία, το ίδιο πρέπει να κάνω κι εγώ στον αδελφό μου.

Ο σαρκικός άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει την ευλογία και την πνευματική ευφροσύνη που απολαμβάνουμε με την προσευχή και την άσκηση της αρετής. Ούτε στο ελάχιστο δεν μπορεί να κατανοήσει τι ευλογία και ποια μακαριότητα μάς περιμένει στον άλλο κόσμο. Δε γνωρίζει τίποτα υψηλότερο από την επίγεια σαρκική χαρά. Τις μέλλουσες ευλογίες τις λογαριάζει φαντασίες. Ο πνευματικός άνθρωπος όμως γνωρίζει εμπειρικά την ευλογία που νιώθει η ενάρετη ψυχή, γιατί η καρδιά του προγεύεται από τώρα τη μέλλουσα μακαριότητα.

Όσο περισσότερο προοδεύει στην πνευματική ζωή ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο πνευματοποιείται. Αρχίζει σιγά σιγά να βλέπει παντού το Θεό, την ύπαρξη της δύναμής Του σε όλα τα πράγματα. Βλέπει παντού και πάντα τον εαυτό του να κατοικεί στο Θεό, να εξαρτάται απ’ Αυτόν ακόμα και στα πιο παραμικρά πράγματα. Αντίθετα, όσο περισσότερο ο άνθρωπος είναι δοσμένος στο σαρκικό τρόπο ζωής, τόσο περισσότερο σαρκικός γίνεται. Δε βλέπει παντού το Θεό. Δεν Τον βλέπει ούτε και στα πιο θαυμαστά επιτεύγματα της θείας Του δύναμης. Το μόνο που βλέπει παντού είναι σάρκα και ύλη. Στα δικά του μάτια ο Θεός δεν υπάρχει ποτέ και πουθενά. (πρβλ. Ψαλμ. 35: 2).

https://xfd.gr/keimena/

Το ζητούμενο


Συγκεντρώθηκαν κάποτε οι Πατέρες της Σκήτης και συζητούσαν για το Μελχισεδέκ και ξέχασαν να καλέσουν τον αββά Κόπρη. Ύστερα δε τον κάλεσαν και τον ρώτησαν σχετικά με αυτό. Κι αυτός χτύπησε το στόμα του τρεις φορές και είπε· Αλίμονό σου, Κόπρη, αλίμονό σου, Κόπρη, αλίμονό σου, Κόπρη, γιατί αυτά που σου ζήτησε ο Θεός να κάνεις τα εγκατέλειψες και ερευνἀς αυτά που δε τα ζητάει από σένα. Όταν τα άκουσαν αυτά οι αδελφοί έφυγαν στα κελιά τους.

https://xfd.gr/keimena/

Σύντομος δρόμος προς απόκτηση των αρετών


Τίποτε άλλο δεν σκοτίζει το νου, λέει ο Μέγας Βασίλειος, όσο η πονηρία, και τίποτα δε φωτίζει το νου, όσο η ανάγνωση στην ησυχία.
Τίποτε δεν οδηγεί πιο γρήγορα στον πόνο της ψυχής, όσο η ενθύμηση του θανάτου.
Τίποτε δεν οδηγεί σε αφανή προκοπή, όσο η αυτομεμψία και το κόψιμο των θελημάτων· ούτε σε αφανή απώλεια, όσο η οίηση και η αυταρέσκεια.
Τίποτε δεν προξενεί την αποστροφή του Θεού και την τιμωρία του ανθρώπου, όσο ο γογγυσμός· ούτε την ευκολία στην αμαρτία, όσο η σύγχυση και η πολυλογία.
Δεν υπάρχει άλλος συντομότερος δρόμος για την απόκτηση της αρετής, από τη μόνωση και τη συγκέντρωση του νου. Ούτε για την ευγνωμοσύνη και την ευχαριστία, από τη μελέτη των δωρεών του Θεού και των δικών μας αμαρτιών. Ούτε για την αύξηση των ευεργεσιών, από τον έπαινό τους.
Τίποτε άλλο δεν προσφέρει τόσο συχνά σωτηρία ακούσια, όσο οι πειρασμοί.
Ούτε υπάρχει πιο σύντομος δρόμος προς το Χριστό, δηλαδή προς την απάθεια και τη σοφία του Πνεύματος, από το βασιλικό δρόμο, εκείνον δηλαδή που σε όλα απέχει από υπερβολές και ελλείψεις.
Ούτε άλλη αρετή μπορεί να επιτύχει το θείο θέλημα τόσο, όσο η ταπεινοφροσύνη και η εγκατάλειψη κάθε δικού μας νοήματος και θελήματος.
Ούτε υπάρχει άλλος συνεργός σε κάθε καλό έργο, σαν την καθαρή προσευχή. Ούτε άλλο εμπόδιο για απόκτηση των αρετών, σαν τον περισπασμό και το μετεωρισμό της διάνοιας, έστω κι αν είναι σε πολύ μικρό βαθμό.

Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός, Βιβλίο Πρώτο, στη Φιλοκαλία, τόμος Γ΄, Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας
https://xfd.gr/keimena/

Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης


Άκουσε τι λέγει ο Σολομώντας, που γνώρισε τα παρόντα πράγματα· «έχτισα», λέγει, «για τον εαυτό μου σπίτια, φύτεψα κήπους και παραδείσους, αμπελώνες και πισίνες με νερά, απέκτησα χρυσό και άργυρο, όρισα να μου τραγουδούν τραγουδιστές και τραγουδίστριες, απέκτησα πρόβατα και βόδια» (Εκκλ. 2, 4-8). Πραγματικά κανένας δεν έκαμε τόσο τρυφηλή ζωή, κανένας δεν υπήρξε τόσο ένδοξος, κανένας τόσο σοφός, κανένας τόσο άρχοντας, κανένας δεν είδε τα πράγματα να συμβαίνουν τόσο πολύ όπως τα ήθελε αυτός. Τι λοιπόν; Τίποτε από αυτά δεν ωφελήθηκε· αλλά τι λέγει μετά από όλα αυτά; «Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης» (Εκκλ. 1, 2). Όχι απλώς ματαιότητα, αλλά σε υπερβολικό βαθμό;

Ας πεισθούμε στον Σολομώντα, παρακαλώ, που έφθασε σ’ αυτό με την ίδια την πείρα· ας πεισθούμε σ’ αυτόν, και ας αφοσιωθούμε σε πράγματα, όπου δεν υπάρχει ματαιότητα, όπου υπάρχει αλήθεια, όπου όλα είναι σταθερά και βέβαια, όπου όλα έχουν οικοδομηθεί στην πέτρα, όπου δεν υπάρχουν γηρατειά, ούτε παροδικότητα, όπου όλα ανθούν, όπου όλα ακμάζουν, όπου τίποτε δεν παλιώνει, ούτε γηράσκει, ούτε βρίσκεται κοντά στον αφανισμό. Ας ποθήσουμε, παρακαλώ, γνήσια το Θεό, όχι από φόβο για τη γέενα, αλλά από πόθο για τη βασιλεία Του. Γιατί, πες μου, τι μπορεί να εξισωθεί με το να δει κανείς το Χριστό; Τίποτε δεν υπάρχει, και πολύ σωστά. Γιατί λέγει, «ούτε μάτι είδε, ούτε αυτί άκουσε, ούτε ανθρώπινη καρδιά αισθάνθηκε, εκείνα που ετοίμασε ο Θεός για εκείνους που Τον αγαπούν» (Α’ Κορ. 2, 9).

Ας προσπαθήσουμε να επιτύχουμε εκείνα και ας περιφρονήσουμε αυτά εδώ. Δεν τα κατηγορούμε αυτά εδώ αμέτρητες φορές; Δεν λέμε ότι η ανθρώπινη ζωή δεν είναι τίποτε; Τι φροντίζεις για το μηδέν; Γιατί υπομένεις κόπους για το μηδέν; Κοίταξε όμως αμέσως στον ουρανό· από τις πέτρες και τους κίονες εδώ, κοίταξε σ’ εκείνην την ομορφιά, και θα δεις ότι αυτά εδώ είναι έργα μυρμηγκιών και των κουνουπιών. Φιλοσόφησε βαθιά βλέποντάς τα· ανέβα στα ουράνια· από εκεί επάνω σκέψου τις λαμπρές οικοδομές εδώ κάτω και θα δεις ότι δεν είναι αυτές τίποτε, αλλά παιχνίδια μικρών παιδιών.

Είδες πώς ο αέρας είναι λεπτότερος, πώς είναι ελαφρύτερος, πώς είναι καθαρότερος και διαυγέστερος, όσο ανεβαίνεις στο ύψος; Εκεί πάνω έχουν τα σπίτια και τις σκηνές τους οι ελεήμονες. Αυτά εδώ κατά την Ανάσταση καταστρέφονται, ή καλύτερα πριν από την Ανάσταση ερχόμενος ο χρόνος τα κατέστρεψε, τα εξαφάνισε και τα διέλυσε· και πολλές φορές πάνω στην ακμή και στην ώρα τους, ή σεισμός τα κατεδάφισε ή φωτιά κατέστρεψε το παν. Γιατί βέβαια θάνατοι δεν συμβαίνουν μόνο στις ηλικίες των ανθρώπων, αλλά και στις οικοδομές υπάρχουν πρόωροι θάνατοι· και πολλές φορές εκείνα που σάπισαν από την πολυκαιρία, όταν σείστηκε η γη έμειναν ασάλευτα, ενώ εκείνα που λάμπουν και είναι σταθερά και νεοκατασκεύαστα σείσθηκαν και χάθηκαν από μόνη τη βροντή· και αυτό νομίζω είναι έργο της οικονομίας του Θεού, για να μη μεγαλοφρονούμε για τις οικοδομές.

Από το βιβλίο «Πνευματικά Μαργαριτάρια Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου»,
εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη»
https://xfd.gr/

Πώς να σώσω την ψυχή μου;


Τι να πει κάποιος σε έναν άνθρωπο που ρωτάει: “Πώς μπορώ να σώσω την ψυχή μου;”

Αυτό: Μετανόει, και ενισχυμένος με τη δύναμη της χάριτος των αγίων Μυστηρίων, προχώρα την οδό των εντολών του Θεού, υπό την καθοδήγηση που η Αγία Εκκλησία σού δίνει μέσω της θεόσδοτης ιεροσύνης. Όλο αυτό πρέπει να γίνει μέσα σε ένα πνεύμα ειλικρινούς πίστης που δεν κρατά καμία επιφύλαξη.

Έπειτα, τι είναι πίστη;

Η πίστη είναι η ειλικρινής ομολογία ότι ο Θεός, ο οποίος λατρεύεται, η Αγία Τριάδα, που δημιούργησε όλα τα πράγματα και προνοεί για όλα, σώζει εμάς τους πεσμένους, μέσω της δύναμης του σταυρικού θανάτου του ενσαρκωμένου Υιού του Θεού, με τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος μέσα στην Αγία Εκκλησία Του. Η αρχή της ανακαίνισης, που ξεκινάει σε αυτή τη ζωή, θα εμφανιστεί σε όλη της τη δόξα στο μέλλοντα αιώνα, με έναν τρόπο που το μυαλό δεν μπορεί να κατανοήσει, ούτε η γλώσσα να εκφράσει.

Ω, Θεέ μας, πόσο μεγάλες είναι οι υποσχέσεις σου!

Και μετά πώς περπατάει κάποιος απαρέγκλιτα στην οδό των εντελών;

Αυτό δεν μπορεί να απαντηθεί με μία λέξη, γιατί η ζωή είναι σύνθετο πράγμα. Ορίστε τα απαραίτητα:

α) Μετανόησε, και γύρισε στον Κύριο, αναγνώρισε τις αμαρτίες σου, κλάψε γι’ αυτές, με βαθιά συντριβή, και ομολόγησέ τες ενώπιον του πνευματικού σου πατέρα. Υποσχέσου με το στόμα και με την καρδιά μπροστά στο πρόσωπο του Κυρίου να μην τον προσβάλεις περαιτέρω με τις αμαρτίες σου.

β) Έπειτα, διατηρώντας το Θεό στο μυαλό και την καρδιά, προσπάθησε να εκπληρώσεις στην πραγματικότητα τις υποχρεώσεις και τις καταστάσεις, τις οποίες σου επιβάλλει η ύπαρξή σου στη ζωή.

γ) Σ’ αυτή την εργασία φρούρησε προ πάντων την καρδιά σου από κακές σκέψεις και συναισθήματα — υπερηφάνεια, ματαιοδοξία, θυμός, κατάκριση, έχθρα, φθόνος, περιφρόνηση, απελπισία, προσκόλληση σε πράγματα και πρόσωπα, διασκεδασμός του νου, άγχος, όλες τις αισθησιακές ηδονές και οτιδήποτε χωρίζει το μυαλό και την καρδιά από το Θεό.

δ) Προκειμένου να μείνεις σταθερός σε αυτή την εργασία, αποφάσισε εκ των προτέρων: να μην παρατήσεις αυτό που αναγνωρίζεις απαραίτητο, ακόμα κι αν αυτό ισοδυναμεί με θάνατο. Για να το πετύχεις αυτό, όταν αρχικά αποφασίσεις να το κάνεις, πρόσφερε τη ζωή σου στο Θεό ώστε να ζεις όχι για τον εαυτό σου, αλλά για το Θεό μόνο.

ε) Στήριγμα για μια τέτοια ζωή είναι μια ταπεινή προσφορά του εαυτού μας στη θέληση του Θεού, και όχι να στηριζόμαστε στον εαυτό μας· ο πνευματικός στίβος στον οποίο ολοκληρώνεται αυτή η ζωή είναι η υπομονή, μια απαρέγκλιτη σταθερότητα στις τάξεις της λυτρωμένης ζωής, με μια χαρούμενη καρτερικότητα για όλους τους κόπους και τα δυσάρεστα που συνδέονται μ’ αυτή.

στ) Στήριγμα για την υπομονή είναι η πίστη — δηλαδή η διαβεβαίωση ότι, εργαζόμενος κατ’ αυτό τον τρόπο για το Θεό, εσύ είσαι δούλος Του και αυτός είναι ο Κύριός σου, ο οποίος βλέπει τις προσπάθειές σου, χαίρεται μ’ αυτές και τις εκτιμά – η ελπίδα – ότι η βοήθεια του Θεού η οποία σε προστατεύει πάντα, είναι πάντα έτοιμη και σε περιμένει, και θα κατέλθει σε σένα στο χρόνο που την χρειάζεσαι, ότι ο Θεός δε θα σε απαρνηθεί στο τέλος της ζωής σου, και θα σε κρατήσει πιστό στις εντολές του εδώ, ανάμεσα σε όλους τους πειρασμούς, θα σε οδηγήσει μέσω του θανάτου στην αιώνια βασιλεία Του – η αγάπη – που σκέφτεται μέρα και νύχτα τον αγαπημένο Κύριο, προσπαθεί με κάθε τρόπο να κάνει μόνο ό,τι τον ευχαριστεί, και αποφεύγει όλα όσα τον προσβάλουν με σκέψη, λόγο ή πράξη.

ζ) Τα όπλα μιας τέτοιας ζωής είναι: οι προσευχές στο ναό και στο σπίτι, ειδικά η νοερή προσευχή, η νηστεία ανάλογα με τη δύναμή μας και τους κανόνες της εκκλησίας, η επαγρύπνηση, η μόνωση, η χειρωνακτική εργασία, η συχνή εξομολόγηση των αμαρτημάτων, η Θεία Κοινωνία, η ανάγνωση του Λόγου του Θεού και των κειμένων των Αγίων Πατέρων, οι συνομιλίες με θεοσεβείς ανθρώπους, η συχνή συζήτηση με τον πνευματικό μας πατέρα για όλα τα γεγονότα της εσωτερικής και εξωτερικής ζωής μας. Το θεμέλιο όλων αυτών των έργων κατά μέτρο, χρόνο και τόπο είναι η σοφία, με τη συμβουλή εκείνων που είναι πεπειραμένοι.

η) Φρούρησε τον εαυτό σου με φόβο. Γι’ αυτό να θυμάσαι το θάνατο—το τέλος, την κρίση, την κόλαση, την ουράνια Βασιλεία.

θ) Προ πάντων να είσαι προσεκτικός με τον εαυτό σου: κράτα το νου νηφάλιο και την καρδιά ατάραχη.

ι) Θέσε ως τελικό στόχο το άναμμα της φλόγας του πνεύματος, ούτως ώστε η πνευματική πυρκαγιά να κάψει την καρδιά σου και, συγκεντρώνοντας όλες σου τις δυνάμεις, άρχισε να χτίζεις τον εσωτερικό άνθρωπο και τελικά κάψε τα βάρη των αμαρτιών και των παθών σου.

Τακτοποίησε τη ζωή σου με αυτό τον τρόπο, και με τη χάρη του Θεού θα σωθείς.

https://xfd.gr/keimena/

Ὁ ἄνθρωπος μέ τίς ἀδυναμίες καί τά πάθη πού ἔχει, εἶναι σάν νά φοράει πολλά παλτά.


'Ὁ ἄνθρωπος μέ τίς ἀδυναμίες καί τά πάθη πού ἔχει, εἶναι σάν νά φοράει πολλά παλτά. 
Ἀγωνιζόμενος, ὅμως, ἀρχίζει νά βγάζει ἕνα - ἕνα τά παλτά. 
Βγάζει τό παλτό τῆς πορνείας, τοῦ ψέματος, τῆς κατάκρισης κ.τ.λ. 
Τό τελευταῖο παλτό πού βγάζει, εἶναι τό παλτό τοῦ ἐγωισμοῦ.
 Τό παλτό αὐτό βγαίνει μαζί μέ τό δέρμα τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι κάτι ἐπίπονο, γι΄ αὐτό καί πολλοί ἄνθρωποι δέν τό ἔχουν βγάλει ἀκόμα..''

Ιεροκήρυκος Δημητρίου Παναγοπούλου 
https://proskynitis.blogspot.com/

Πάρε τον σταυρό σου κι άσε τους αδελφούς σου ήσυχους


Δεν είναι ρόλος της Εκκλησίας να δημιουργεί ενοχές στους ανθρώπους και να τους εκφοβίζει με τιμωρίες. Η Εκκλησία ελευθερώνει τους ανθρώπους από τον φόβο προσφέροντας την εν Χριστώ χαρά. 

Η εμμονή κάποιων "εκκλησιαστικών ανθρώπων" να προβάλουν τον φόβο της αμαρτίας δεν οδηγεί τους ανθρώπους μακρυά από την αμαρτία. Αντιθέτως τους οδηγεί σε μια ενοχική προσέγγιση της ίδιας της ζωής, η οποία -να μου επιτραπεί να πω- είναι μια ύβρις προς τον Θεό. 

Ο Θεός μας, μας έδωσε την ζωή για να την χαρούμε μαζί Του και όχι να την ευνουχίσουμε στο βωμό του ηθικισμού και καθωσπρεπισμού που θεοποιούνται μέσα στην θρησκοληψία κάποιων "ευσεβών" κάνοντας τους ανθρώπους κομπλεξικούς.

------------------------

Η Εκκλησία ελευθερώνει τους βασανισμένους από την απελπισία τους, θεραπεύει τους πληγωμένους, αγκαλιάζει τους πονεμένους... όχι βεβαίως κάνοντας υποχωρήσεις σε θέματα πίστεως αλλά έχοντας πνεύμα συγχώρεσης και συγκατάβασης. 

Η Εκκλησία φυσικά και δεν αμνηστεύει την αμαρτία αλλά αγκαλιάζει τον αμαρτωλό όταν αυτός αποφασίσει να μετανοήσει. Ακόμα όμως κι αν δεν μετανοήσει η Εκκλησία δεν τον αποπαίρνει, δεν του κλείνει την πόρτα, δεν τον βλέπει απαξιωτικά αλλά του χαμογελά με βλέμμα πράο και ήρεμο, προτρέποντάς τον -χωρίς να βιάζει την ελευθερία του- να έρθει στο χώρο Της και να δει περί τίνος πρόκειται, "έρχου και είδε".

------------------------

Δυστυχώς κάποιοι άνθρωποι χρησιμοποιώντας το όνομα του Χριστού και της Εκκλησία Του, ελέγχουν αδιάκριτα, απειλούν, απορρίπτουν, αναθεματίζουν και υβρίζουν τον οποιονδήποτε προσβάλει την ηθική τους, τις αξίες τους, τον δικό τους τρόπο ζωής. Ο Θεός όμως δεν απορρίπτει κανέναν, δεν υβρίζει κανέναν, δεν απειλεί κανέναν. Εάν ο Θεός λοιπόν ανέχεται, υπομένει, συγχωρεί και αγαπά τους πάντες, ποιοι είμαστε εμείς που σηκώνουμε το δαχτυλάκι μας και το κουνάμε επιδεικτικά προς τους άλλους;

------------------------

Πρέπει να καταλάβουμε ότι η Εκκλησία δεν μας προσφέρει όπλα μάχης για να νικήσουμε τους άλλους, αλλά τα μέσα συμφιλίωσης με τους άλλους. 

------------------------

Πολλές φορές χρησιμοποιείται ο Χριστός και η Εκκλησία Του για να αμνηστευθεί η εμπάθεια πολλών χριστιανών και να "εκκλησιαστικοποιηθούν" τα κόμπλεξ τους, τα οποία προέρχονται από την "νομοκανονική" ζωή τους και όχι από την πνευματική τους προκοπή.

------------------------

Το μεγαλύτερο δυστύχημα είναι να ζεις μέσα στην Εκκλησία και να μένεις ανυποψίαστος γιατί βρίσκεσαι μέσα στην Εκκλησία, τι σου προσφέρει η Εκκλησία και τι είναι η Εκκλησία. Εάν δεν καταλάβουμε ότι η Εκκλησία προσφέρει την εν Χριστώ ζωή τότε πάντα θα παραμένουμε άγευστοι της χαράς και της ειρήνης που προσφέρει ο Χριστός. 

------------------------

Πολλές φορές νιώθω ότι οι χριστιανοί δεν πιστεύουν στον Χριστό. Διότι εάν πίστευαν στον Χριστό θα ξέρανε τον βίο Του. Κι αν ξέρανε τον βίο Του θα προσπαθούσαν να Τον μιμηθούν! Διότι το να πιστεύω στον Χριστό αλλά να σκέφτομαι και να πράττω αντίθετα με το δικό Του παράδειγμα σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί μου. Και δεν εννοώ κάποιο σφάλμα που θα κάνουμε, κάποια παρεκτροπή μας, κάποια αμαρτία μας. Εννοώ την στάση ζωή κάποιων χριστιανών που είναι έτοιμοι να σταυρώσουν τους άλλους, να ελέγξουν τους άλλους, να κατακρίνουν τους άλλους -άκουσον, άκουσον- στο όνομα του Χριστού! 

------------------------

Ακούω και διαβάζω συνεχώς για την πνευματική εξαθλίωση της κοινωνίας, για την απουσία ήθους και αξιών...

Να σας πω την αλήθεια; Δεν μου κάνει εντύπωση, ούτε με απασχολεί. Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι οι άνθρωποι (οι χριστιανοί) ανησυχούν για τον ξεπεσμό της κοινωνίας και δεν αγωνιούν καθόλου για την απουσία του Χριστού από την ζωή τους. 

Ανησυχούν οι χριστιανοί για χίλια δυο πράγματα, ασχολούνται με ποιον τρόπο θα συντρίψουν τους "εχθρούς" της Εκκλησίας και ούτε μια φορά στη ζωή τους δεν είχανε καθαρή εξομολόγηση (όχι συζήτηση των προβλημάτων τους, αλλά ομολογία της αθλιότητός τους, της εμπάθειάς τους, της σαρκικότητός του, της υποκρισίας τους, της αδιαλλαξίας τους, του εγωισμού τους...) και ακριβώς γι'αυτό προσπαθούν παντού να υποδείξουν τα λάθη των άλλων, να εφεύρουν εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν και γενικά να βλέπουν πάντα το κακό, να μένουν σ'αυτό και να προσπαθούν να το νικήσουν· αντί να προσπαθούν να καλλιεργούν το καλό. 

------------------------



Εγώ πάντως δεν ψάχνω ήθος και αξίες στην κοινωνία μας, ούτε είναι αυτό -νομίζω- το ζητούμενο σε μια κοινωνία.

Αυτό που χρειάζεται η κοινωνία μας είναι ο Χριστός. Αυτό που χρειάζεται είναι μετάνοια και ταπείνωση. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η Χάρις του Θεού που δεν έρχεται με "κραυγές αγωνίας", αλλά με προσωπικό φιλότιμο αγώνα, με προσευχή και νηστεία, με σιωπή και συγκατάβαση, με υπομονή, συγχωρετικότητα, απλότητα και κυρίως με Μυστηριακή ζωή.

------------------------

Αγίους χρειαζόμαστε. Να γίνουμε Άγιοι. Εσύ και εγώ και όλοι μας. Και τότε και η κοινωνία μας θα αλλοιωθεί. Φτάνει πια...ας πάψουμε να ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους και ας αναλάβουμε τις δικές μας. Διότι όλοι μας ευθυνόμαστε για αυτό το χάλι. Και ευθυνόμαστε γιατί δεν έχουμε κέντρο της ζωής μας τον Χριστό, όχι ως κοινωνία, αλλά ως πρόσωπα που ζούνε σ'αυτήν την κοινωνία.

Ρώτα ειλικρινά τον εαυτό σου χριστιανέ: Γνώρισες τον Χριστό; Έχεις αίσθηση της παρουσίας Του; Μιμείσαι τον Χριστό στην ζωή σου; Ζεις με υπακοή στην Εκκλησία Του, ή μήπως την χρησιμοποιείς για να εκφράζεις και να επικυρώνεις τις δικές σου ιδέες και αντιλήψεις;

------------------------

Άσε στην άκρη τον θυμό, την "ιερή" οργή σου, την λύπη που αισθάνεσαι για το μέλλον, για την κοινωνία κτλ. και πιάσε το κομποσχοίνι σου και πες με όλη σου την καρδιά, με όλη σου την διάνοια, με όλη σου την ψυχή "Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό"..."Ναι, εμένα ελέησε Κύριε, τον εμπαθή και κακό, τον ταλαίπωρο και αμαρτωλό που νομίζω ότι μόνο οι άλλοι φταίνε και όχι εγώ....

Ναι Κύριε εμένα φώτισε και δωσ' μου ταπείνωση, να συντρίψω το εγώ μου, να μην φοβάμαι μήπως πούνε κάτι κακό για μένα, να μην ζω πλέον για το "καθαρό μου κούτελο" αλλά να ζω για Σένα και τον πλησίον μου...Ναι Κύριε, δώσε μου δύναμη να σταυρώνομαι για τους άλλους, για τον/την σύζυγό μου, για τα παιδιά μου, για τους φίλους μου, για τους συναδέλφους μου, για τους εχθρούς μου, για τους ασεβείς, για τους βλάσφημους, για τους σταυρωτές Σου (όπως έκανες κι Εσύ), για το κάθε επίγειο πλάσμα. 

Ναι Κύριε, ελέησέ με γιατί φταίω. Φταίω διότι αντί να κλαίω για μένα κάθομαι και ψευτοκλαίω για τους άλλους. Λυπάμαι δήθεν για το κατάντημα των άλλων ενώ θα έπρεπε να θρηνώ για μένα, για την άγευστη, άχαρη και κομπλεξική ζωή μου.

Ναι Κύριε ελέησέ με γιατί δεν χαίρομαι την ζωή που μου προσφέρεις και κάθομαι μιζεριάζω και μένω στο ένα "κακό" που υπάρχει δείχνοντας την αχαριστία μου για τα τόσα καλά που μας χαρίζει η φιλανθρωπία Σου...".

------------------------

Τα νιώθεις όμως αυτά καλέ μου άνθρωπε για να τα πεις στον Χριστό; 

Έλεγξε τον εαυτό σου. Δες το βάθος της καρδιάς σου. Προσπάθησε επιτέλους να βρεις τον Χριστό και όχι την δικαίωση για τις επιλογές της ζωής σου. Άσε τους άλλους και ασχολήσου με εσένα. Τότε κάτι καλό θα προσφέρεις στον κόσμο...τότε κι εσύ θα βάλεις ένα ακόμα μικρό λιθαράκι -όπως οι Άγιοι της Εκκλησίας μας- στο να γίνει η γη ετούτη ουρανός.

------------------------

Πάρε καλέ μου άνθρωπε τον σταυρό σου, κι άσε τους αδελφούς σου ήσυχους.

Εάν θέλεις πραγματικά να βοηθήσεις τους άλλους...άγιασε εσύ.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
http://inpantanassis.blogspot.com/2018/05/blog-post_88.html

Το Αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας


ΤΕΤΑΡΤΗ Α΄, ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ 
Πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα 1:18-27 
Ἀδελφοί, ἀποκαλύπτεται ὀργὴ Θεοῦ ἀπ᾿ οὐρανοῦ ἐπὶ πᾶσαν ἀσέβειαν καὶ ἀδικίαν ἀνθρώπων τῶν τὴν ἀλήθειαν ἐν ἀδικίᾳ κατεχόντων, διότι τὸ γνωστὸν τοῦ Θεοῦ φανερόν ἐστιν ἐν αὐτοῖς· ὁ γὰρ Θεὸς αὐτοῖς ἐφανέρωσε. Τὰ γὰρ ἀόρατα αὐτοῦ ἀπὸ κτίσεως κόσμου τοῖς ποιήμασι νοούμενα καθορᾶται, ἥ τε ἀΐδιος αὐτοῦ δύναμις καὶ θειότης, εἰς τὸ εἶναι αὐτοὺς ἀναπολογήτους, διότι γνόντες τὸν Θεὸν οὐχ ὡς Θεὸν ἐδόξασαν ἢ εὐχαρίστησαν, ἀλλ᾿ ἐματαιώθησαν ἐν τοῖς διαλογισμοῖς αὐτῶν, καὶ ἐσκοτίσθη ἡ ἀσύνετος αὐτῶν καρδία· φάσκοντες εἶναι σοφοὶ ἐμωράνθησαν, καὶ ἤλλαξαν τὴν δόξαν τοῦ ἀφθάρτου Θεοῦ ἐν ὁμοιώματι εἰκόνος φθαρτοῦ ἀνθρώπου καὶ πετεινῶν καὶ τετραπόδων καὶ ἑρπετῶν. Διὸ καὶ παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῶν καρδιῶν αὐτῶν εἰς ἀκαθαρσίαν τοῦ ἀτιμάζεσθαι τὰ σώματα αὐτῶν ἐν αὐτοῖς, οἵτινες μετήλλαξαν τὴν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει, καὶ ἐσεβάσθησαν καὶ ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρὰ τὸν κτίσαντα, ὅς ἐστιν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας· ἀμήν. Διὰ τοῦτο παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς πάθη ἀτιμίας. Αἵ τε γὰρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ φύσιν, ὁμοίως δὲ καὶ οἱ ἄρσενες ἀφέντες τὴν φυσικὴν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξευκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι καὶ τὴν ἀντιμισθίαν ἣν ἔδει τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες. 

Νεοελληνική απόδοση:
Διότι ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ φανερώνεται ἀπὸ τὸν οὐρανὸν ἐναντίον κάθε ἀσεβείας καὶ κακίας τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι διὰ τῆς κακίας των καταπνίγουν τὴν ἀλήθειαν, διότι ὅ,τι εἶναι δυνατὸν νὰ γίνῃ γνωστὸν περὶ τοῦ Θεοῦ, τοὺς εἶναι φανερόν, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς τοὺς τὸ ἐφανέρωσε. Διότι αἱ ἀόρατοι ἰδιότητές του, δηλαδὴ ἡ αἰώνια δύναμίς του καὶ ἡ Θεότης του, βλέπονται καθαρά, ἀφ’ ὅτου ἐδημιουργήθηκε ὁ κόσμος, γινόμεναι νοηταὶ διὰ μέσου τῶν δημιουργημάτων, ὥστε νὰ εἶναι οἱ ἄνθρωποι ἀναπολόγητοι, διότι ἐνῷ ἐγνώρισαν τὸν Θεόν, δὲν τὸν ἐτίμησαν ὡς Θεὸν οὔτε τὸν εὐχαρίστησαν, ἀλλὰ μὲ τὰς σκέψεις των παρεδόθησαν εἰς μάταια πράγματα καὶ ἐσκοτίσθηκε ἡ ἀνόητη διάνοιά τους. Ἐνῷ ἔλεγαν ὅτι εἶναι σοφοί, ἔγιναν μωροὶ καὶ ἀντήλλαξαν τὴν λαμπρότητα τοῦ ἀφθάρτου Θεοῦ μὲ τὸ ὁμοίωμα τῆς μορφῆς φθαρτοῦ ἀνθρώπου καὶ πτηνῶν καὶ τετραπόδων καὶ ἑρπετῶν. Διὰ τοῦτο, τοὺς παρέδωσε ὁ Θεὸς μὲ τὰς ἐπιθυμίας τῶν καρδιών τους εἰς ἀκαθαρσίαν, ὥστε νὰ ἀτιμάζουν τὰ σώματά τους μεταξύ τους. Ἀντήλλαξαν τὴν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ μὲ τὸ ψεῦδος καὶ ἐσεβάσθησαν καὶ ἐλάτρευσαν τὴν κτίσιν ἀντὶ τοῦ Δημιουργοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι εὐλογητὸς αἰωνίως. Ἀμήν. Διὰ τοῦτο τοὺς παρέδωσε ὁ Θεὸς εἰς πάθη ἀτιμωτικά, διότι καὶ αἱ γυναῖκες τους ἀντήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν μὲ τὴν ἀφύσικην, ὁμοίως καὶ οἱ ἄνδρες, ἀφοῦ ἄφησαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν τῆς γυναικός, ἄναψαν ἀπὸ τὰς ὀρέξεις τους μεταξύ τους, ὥστε ἀσελγοῦν ἄνδρες μὲ ἄνδρες, ἀπολαμβάνοντες ἔτσι ὁ ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλλον τὴν ἀνταμοιβὴν τῆς πλάνης των ποὺ τοὺς ἄξιζε.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ


Αν στοχεύεις στην ευτυχία, τότε βάδιζε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο.

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης